Այստեղ պատշաճ կը սեպենք միջանկեալ կերպով յիշատակել Ստեփանոս Ուլնեցիի նահատակութիւնը, իբր զուտ ազգային յիշատակ մը, թէպէտ հռոմէական սահմաններուն մէջ կատարուած, Յուլիանոսի Պարսից դէմ գացած միջոցին։ Ստեփանոս Փոքր Հայոց Կոկիսոն, այժմ Կէօքսու քաղաքը բնակող եռանդուն հայ երիտասարդ մըն էր՝ իբր 25 տարեկան, որ հալածանաց պատճառաւ իր ծնողքն ու մերձաւորները հաւաքելով մերձակայ լեռները կ’ապաստանի։ Հայրը Ղազարոս այնտեղ կը վախճանի, եւ մնացեալներուն թաքստի տեղը հովիւի մը ձեռքով կը յայտնուի եւ կը ձերբակալուին ու կը տարուին Կանչի բերդը, Սոկրատէս դատաւորին առջեւ, որ սպառնալիքով եւ տանջանքներով կը փորձէ անոնց հաստատամտութիւնը. բայց ամէնքն ալ անդրդուելի մնալով կը նահատակուին։ Նախ Բագարատ պատանի տանջանքներու տակ կը մեռնի, յետոյ Ստեփանոսի մայրը Մարիամ եւ եօթը կոյս աղջիկներ առանձինն կը գլխատուին, ինչպէս նաեւ Գրիգորիոս Կոկիսոնցի՝ Սմբատ ու Յովհաննէս զաւակներովը, Ղեւոնդ ծերունին՝ Դաւիթ ու Ստեփան ու Թադէոս զաւակներով, Սիմէոն Կեսարացի, Վեղառիոս, Բասիլիոս, Սոմնաս, ուրիշ ծերունի մը չորս զաւակներով, եւ այլեւս ութը անձեր, որոնց մէջ եւ կիներ, եւ ամենէն վերջը Ստեփանոս։ Նահատակութեան թուականը ճշդելով. պէտք է նշանակել 362 Օգոստոս 18-ին (ՅԱՅ. 20). իսկ տեղը եղած է Կանչի բերդը, այժմ Չուքուրհիսար, Ֆռնուղի մօտերը, ուր ցարդ կը պատուուի նահատակներուն գերեզմանը, ոչ շատ հեռու Ուլնիա կամ Յուլիոպոլիս քաղաքէն, որ է այժմեան Զէյթունը (ՎՐՔ. Ե. 89)։