Ներսէսի կեանքին մէջ նոր շրջանը կը բացուի Ձիրաւի պատերազմէն ետքը, վասնզի յայնմհետէ խաղաղեցաւ երկիրն ընդ ձեռամբ Պապայ նուաճեալ (ԽՈՐ. 227)։ Մուշեղ սպարապետի համար կը պատմուի, թէ իբր յաղթական Հայաստանի զանազան կողմերը պտըտեցաւ, որպէս զի բերդերու եւ քաղաքներու մէջ մնացած Պարսիկները ցրուէ ու վռնտէ եւ երկիրը ազատէ, միանգամայն սահմանագլուխներու պաշտպանութիւնը կարգադրեց, նոր վտանգներու տեղի չտալու համար (ԲԶՆ. 192)։ Կը յիշուի նաեւ, թէ իր հօր Վասակին մորթազերծ սպանութեան եւ այնչափ բիւրաւոր Հայերու խուժդուժ կոտորածին վրէժը լուծելու համար, ձեռք ինկած գլխաւոր Պարսիկներէն ոմանց վրայ նմանօրինակ խստութիւններ ալ կը կատարէր, մորթելու եւ մորթազերծ ընելու ու այրելու հրամաններ տալով (ԲԶՆ. 192-193)։ Ասոնք սիրտը այրած մարդու մը բուռն կիրքերու հետեւանքներն էին, բայց Մուշէղ մեծանձնութեան գործեր ալ ընելէ հեռու չէր, ինչպէս Շապուհի կանանոցէն ձեռք ինկած կիները, ողջս եւ անարատս Շապուհին դարձնելը (ԲԶՆ. 194)։ Ներսէս որ Բիւզանդիոնի պատգամաւորութենէն դառնալէն ի վեր քաղաքական եւ պատերազմական շփոթութիւններէն շունչ առած չէր, սկսաւ բարեկարգութեան հոգերով զբաղելու, եւ նորէն ձեռք զարկաւ իր հայրապետական առաջին շրջանին աշխատութեանց։ Մէկ կողմէն կը ջանար աւերածները նորոգել եւ կործանուածները կանգնել, եկեղեցականաց դասակարգութիւնները կանոնաւորել, բարեգործական հաստատութիւնները կարգաւորել, խրատներ եւ յորդորներ առատացնել, եւ գրեթէ առաջին ժամանակները վերակենդանացնել (ԲԶՆ. 192)։ Միւս կողմէն հոգ կը տանէր, որ թագաւորին ու նախարարներուն մէջ համաձայնութիւն եւ համերաշխութիւն հաստատուի, թագաւորը հայրաբար խնամքով առ նախարարսն վարուի, եւ նախարարներն յանձն առնուն ծառայել միամտութեամբ, եւ մի՛ եւս յաւելցնեն վտարանջել, որպէսզի նորէն երկպառակութեամբ երկրին վնասակար չըլլան (ԽՈՐ. 227)։ Այս կերպով Ներսէսի կեանքին վերջին շրջանը առաջին շրջանին վերյիշումը սկսաւ ըլլալ։