Այդ կացութեան ներքեւ Սուրմակ եւ ոչ իսկ իր կուսակից նախարարները կրցաւ գոհացնել, եւ շուտով ի նոցին նախարարացն հալածեցաւ յաթոռոյն, որոնք տարի մը ետքը Վռամի դիմելով նոր կաթողիկոս ուզեցին (ԽՈՐ. 265), ինչ որ Պարսից արքունեաց համար անտարբեր բան մըն էր, եւ գանձուելիք տուրքերուն եւ պարգեւներուն նշանակութիւնը միայն կրնար ունենալ։ Այս անգամ նախարարները աւելի եւս պառակտեալ՝ ընտրելի մըն ալ չկրցան ներկայել, որով Վռամ կրցաւ բոլորովին օտար եւ դուրսէն, ասորի եկեղեցական մը՝ Բրքիշոյ անունով, Հայոց կաթողիկոս նշանակել՝ թերեւս մտածելով, որ բոլորովին օտար մը, իբրեւ կատարելապէս չէզոք անձ, կարենայ դիւրաւ վերջ դնել կուսակցական պառակտումներուն։ Բրքիշոյ 429-ին պաշտօնի անցաւ, եւ իւրովք գաւառակցօք լեցուց հայրապետանոցը, որոնք ըստ սովորութեան իւրեանց աշխարհին՝ տանտիկնօք ընկերացած էին (ՓԱՐ. 26), այսինքն՝ հետերնին ունէին կանայս տնկալուչս (ԽՈՐ. 265), եւ ոչ կէին ըստ սուրբ եւ անբիծ կրօնիցն, որ թէ Պարթեւազնեան, եւ թէ Մանազկերտացի կաթողիկոսներուն օրով պահուած էր։ Ինքն Բրքիշոյ ալ անժուժաբար եւ աւելորդօք եւ յափշտակութեամբ միայն ստակ դիզելու կը նայէր (ԽՈՐ. 265), եւ ոչ միայն սքանչելի քահանայք սուրբ եկեղեցւոյ, որք յառաքելանման աջոյ սուրբ հայրապետին Սահակայ ձեռնադրեալ էին, չէին կրնար հանդուրժել, այլեւ մեծամեծ տանուտեարքն Հայոց եւ աւագ սեպուհք տաղտկացած ու ձանձրացած էին (ՓԱՐ. 26), այնպէս որ տանել ոչ կարացեալ նախարարացն՝ կ’որոշեն վերջապէս փոխել զնա։ Բայց եւ ոչ այս առթին կրցան համաձայնութեան մը յանգիլ, ոմանք Սահակի վերադարձը պաշտպանելով, եւ ուրիշներ նոր մէկը մը կաթողիկոսացնել ուզելով (ԽՈՐ. 265)։ Այդ պատճառով Բրքիշոյ կրցաւ ամս երիս ձեռք ձգած կացութենէն օգտուիլ։ Վերջապէս երկու կողմեր զատ զատ պատգամաւորներ յղեցին Վռամի, Վաչէ Արծրունի եւ Հմայեակ Աշոցեան կը ներկայացնէին Բրքիշոյի տեղ որեւէ մէկ մը ուզողները, իսկ Մանէճ Ապահունի եւ Սպանդարատ Արշարունի՝ Սահակի վերադարձին կողմը եղողները կը ներկայացնէին, իրենց հետ ունենալով նաեւ Տիրուկ Զարիշատցի քահանան եկեղեցականութեան կողմէն։ Իբր երրորդ պատգամաւորութիւն եկած էր Հաւուկ Կուկայառիճցին, Կարինէ յղուած Անատոլիոսի կողմէն, որպէսզի Սահակի ներուի Յունաց բաժինը անցնիլ։