Հոգևոր կյանքի ծայրահեղ դրսևորումները

[Abegha]

Ինձ շատ է հետաքրքրում, յուրաքանչյուրն իր ընկալման սահմաններում՝ որո՞նք են ըստ ձեզ հոգևոր կյանքի ծայրահեղ դրսևորումները։

[Satenik]

Ծայրահե՞ղ: Իմացյալ մահը, օրինակ, հանուն որևէ  մեծ գաղափարի:

[Abegha]

Հոգևոր կյանքի ծայրահեղ դրսևորումներ ասելով նկատի ունեմ այն բացասական երևույթները, որոնք բխում են մարդու հավատքից, այսինքն՝ հավատի խեղված ընկալումներից։ Խոսքն էստեղ աղանդների մասին չէ, այլ եկեղեցու զավակների, ովքեր որոշակի հարցերի մեջ ծայրահեղ դրսևորումներով են ցուցաբերում։ Օրինակ կարող եմ բերել 666 թվի, ինչու չէ նաև ինտերնետի հանդեպ իրենց կտրուկ և բացարձակ մերժողական վերաբերմունքը և այլ հարցերի շուրջ, թե՛ կենցաղում, թե՛ մարդկային փոխհարաբերություններում և այլն, սակայն այն դրսևորումները նկատի ունեմ թեմայում, որոնք ծայրահեղության են տանում։ Երևույթներ, որոնք բխում են մարդու հավատից և ոչ թե զուտ բարոյական հարցերից։

[Mariam]

Ծայրահեղության ու սնապաշտության՝ հոգևոր կյանքի, հոգևոր չափանիշների ու արժանիքների դեֆորմացիայի միջև մի անդունդ կա: Երևի դուք նկատել եք երկրորդ դրսևորումները: Ինձ համար «ծայրահեղություն» բառը «քաղջության» հակառակն էր: Չեմ հասկացել բառը ձեր տված վերջին իմաստով:
Սակայն դուք սնապաշտությունը ՝ թիվերի հանդեպ որոշ «վախը» ևայլն քով քովի եք դասում  հավատացյալների մի փոքրամասնության կողմից ունեցած վերապահումները՝ ինտերնետի համ հեռուստացույցի նկատմամբ: Նույն արմա՞տ ունեն երկու դրսևորումները:

[Mandarinka]

Հայր Ղուկաս ջան և Մարիամ, ներեցեք ես մի փոքր շփոթվեցի այս թեմայում: Ինչև կանրադառնամ հայ Ղուկասի հարցին:

Հոգևոր կյանքի ծայրահեղ դրսևորումները իրականում ցավոք սրտի շատ են: Մարդիկ ընկնելով երրկրորդականի հետևից մոռանում են գլխավորը:
Ծայրահեղություն է բոլորին դատել մի արշնի տակ, հորինելով ինչ-որ սատնդարտներ դատել դիմացինին: Ծայրահեղություն է, որ մարդ ապրելով հոգևոր կյանքով, ունենալով հոգևոր փորձառություն սկսում է պարտադրել իր կողքիններին լինել իր պես: Եւ վայ քեզ, որ չես ապրում: Ծայրահեղություն է, որ մարդ անընդատ խոսում է հոգևորից` աղոթքներ, պահքեր, եկեղեցական արարողություններ և այլն, այնքան է խորանում, որ մոռանում է գլխավորը`սերը և հարգանքը դեպի իր մերձավորը, նրա սրտում և պահվացքի մեջ մեկ էլ տեսար հայտնվում է խանդը, նախանձը:
Իմ համար նաև ծայրահեղություն է հավատքը դնել ցուցադրական սեղանի վրա: Ավելի լավ է մարդ սուսուփուս ապրի, իր վրա չգրավելով ուշադրություն, քանց..
Առայժմ այսքանը:

[MONK]

Հայր Սուրբ ջան, կարծում եմ արժեր խորագրի կամ առաջին փոստինգի մեջ նշել բացասական բառը, որպեսզի շփոթությունների տեղիք չլինի: Սա իմիջիայլոց: 
Ըստ իս, նման ծայրահեղություններ են մոլեռադությունն (ֆանատիզմ) ու կրոնախևությունը: Հավատքն առանց սիրո հանգեցնում է մոլեռանդության, մարդուն մղում ծայրահեղ քայլերի, դարձնում անհանդուրժող, ագրեսիվ, ողջ աշխարհի դեմ չարացած, կամ էլ զրկում իրական կյանքի ընկալումից և հոգեկան խեղումներ առաջացնում. մարդիկ գրեթե խելագարվում են այդ հողի վրա: Կարծում եմ կարևոր է հստակ ընկալել տարբերությունը մոլեռանդության և ջերմեռանդության: Քրիստոնեությունը ողջախոհության կրոն է, և ոչ թե խելահեղության: Կան մարդիկ, որ գտնում են, թե ամեն ինչ, որ կա այս աշխարհում և նյութական է, անպայման սատանայական է: Հայր Սուրբ, գուցե սխալվում եմ, բայց ինձ թվում է, թե դու այս կերպ մտածողության  դրսևորումներից ի նկատի ունես: Բայց համաձայն չեմ, որ միանշանակորեն առանձնացնում ես աղանդավորներին: Հո բոլոր աղանդավորները խաբեբաներ չեն? Կան մարդիկ, որ աղանդավոր են դարձել հենց այսպիսի հողի վրա: Օրինակներ գիտեմ:
Վերը գրածիս նաև վերապահում անեմ. այս ամենով հանդերձ խիստ դժվար է լինում հստակեցնել չափանիշները մոլեռանդության և ջերմեռանդության միջև: Ժամանակակից մտածողության տեսակետից բազում հարցեր թվում են ծայրահեղորեն չափազանցված, սակայն դրանք կորցնում են իրենց ծայրահեղ որակումը, երբ համեմատական հարթության մեջ են դրվում քրիստոնեությունը կյանքի ու ապրելակերպի վերածած անապատական սրբերի խստաշունչ, բայց սրբաշունչ վարքերի հետ: Ըստ իս` կարևոր է ընդգծել, որ մեր պատերազմը ոչ թե մարմնի ու նյութի դեմ է, այլ մարմնական ու մեղսական ցանկությունների, որոնց արմատը ոչ թե մեր նյութականի, այլ մեր սրտի մեջ է: Ամեն ինչից առաջ մեր կեցության ու հարաբերության մեջ թող իշխի սերն ու ներողամտությունը: Իսկ ծայրահեղությունների մեզ մղում է պատվիրանի տառի, և ոչ թե ոգու ըմբռնումը:

Հ.Գ. Հասկանում եմ, որ գրածս շատ կցկտուր է ստացվել, բայց հուսամ ներողամիտ կլինեք. ժամանակս ահավոր սուղ է, ինչի պատճառով վերջին շրջանում ֆորումում գրեթե չեմ երևում:     
Մանդարինկա, ապրես, գրածդ դուրս եկավ: 

[Mariam]

Հայր Սուրբ, հավատացյալի ցանկությունը իր կյանքը ապրելն է իր ստացած հոգևոր լույսի տակ: Ես ծայրահեղության սահմանը տեսնում եմ այս հոգևոր ձգտումը և աշխարհի իրականությունը միաձուլելու ջանքի մեջ: - Բառամթերք չունեմ իմ մտքերը ավելի լավ ձևով հասկացնելու համար:
Աշխարհ մերժելը հակառակ է Աստվածաշնչի՝ «Եվ Աստված տեսավ, թե - իր ստեղծագործությունը - լավ էր» կրկնվող Խոսքը(Թարգմանաբար): Բայց հավատացյալի կյանքում կայանում են իրական խոչընդոտներ, և սրանց մասին մտածելիս , նա կարող է դատել, որ աշխարհում գոյություն ունեցող այս եղելությունը վնաս է բերում -օրինակ- իր աղոթական կյանքին, կամ իր երեխայի հավատի ու մարդկային զարգացմանը: Սա սնապաշտության հետ կապ չունի: Բայց ծնողը կարող է դատել, թե հեռուստացույցը կամ ինտերնետի հաճախակի օգտագործումը մի մեծ ժամանակի կորուստ է, կամ ավելի լրջորեն՝ ներկայացնում է մի իրական վտանգ երեխայի բնական ու հավասառակշռված զարգացման համար:
Հապճեպ ձևով չդատենք այս երևույթը, ամբաստանելով հավատացյալը սնապաշտ վախերի ազդեդուցյան տակ գտնվելու համար: Խորը մտածելուց հետո է նա երբեմն իր երեխային «զրկում» հաճելի կամ ոչ հաճելի զբաղմունքներից, նրան առաջարկելու համար ավելի հոգեպնդող զբաղմունքներ:
Իսկ, ներեցեք, Մոնք, ես չեմ հասկացել Մանտարինկայի գրառումը: 

[Satenik]

Հիմա հասկացա, հայր սուրբ, նկատի ունեք հավատքի ձգտման ընթացքում ծայրահեղությունների մեջ ընկնելը:
Այդպիսի բաներ կան, այո, շա՜տ կան, ցավոք:
Ֆանատիկ ցանկացած դրսևորում: Օրինակ մեկը դրանցից՝ կոսմոպոլիտիզմն է: Երբ հավասարության նշան է դրվում հավատքով-ոգով-արյամբ հարազատ եղբայրների և օտարի միջև, ընդհուպ մինչև այն օտարի, որը բացահայտ թշնամի է քո և եղբորդ թե հավատքին, թե' ոգուն և թե' արյանը:
Այ այդ թացը չորից տարբերելու ունակության բացակայությունը (ծուլությունից կլինի, թե անպատասխանատվությունից, թե թերարժեքության բազում բարդույթներից, թե ստացած ընտանեկան դաստիարակության նյութական շեշտվածությունից, չգիտեմ) հենց այդպիսի ծայրահեղություններից է: Բայց եթե աշխատում են իրենց վրա, ապա դա պետք է որ երկար չտևի:

[Mandarinka]

Շնորհակալություն Սաթեիկ ջան, դրա մասին մոռացա նշեմ:
Մարիամ, և ինչ՞ն էր իմ գրածիս մեջ այդքան բարդ, որ չես հասկացել: 12:)Հետաքրքիր է:

[Satenik]

Սիրելի Մարիամ, Մարոն ուզում է ասել, որ հավատքը ունի նաև իր անձնական, ինտիմ կողմը: Իսկ երբ մարդիկ իրենց հավատքի մեջ անձնականի տեղ չեն թողնում, ամենը հանում են ի ցույց հասարակությանը, ապա դա էլ է ծայրահեղություն:
Իրոք, իրավացի է Մարոն, կարծում եմ դու էլ կհամաձայնես:

Մարո ջան, քո ասածի հետ համամիտ եմ:
Մոնքի ասածի հետ ևս: ՈՒղղակի ձեր գրածները կարդացի հաղորդագրությունս գրելուց հետո: