Սուքիասեանց խումբին գլխաւորին անունը Բարաքաթրա կամ Բահաթրա է եղած առաջ, եւ մկրտութեան ատեն Սուքիաս անունը ստացած, որ յունական Հիւսիքոս անունին տարբեր հնչումը կը կարծուի։ Աստիճանով ալ յերկրորդական գահէն թագակից է եղած Ալանաց թագաւորին (ՍՈՓ. Ա. 41), եւ իբր Սաթենիկ թագուհւոյն պալատական՝ Հայոց արքունիքն է անցած ուրիշ ընկերներով։ Ասոնցմէ 19 հոգի Ոսկեանց քարոզութեամբ քրիստոնէութիւնը ընդունելով, միջոց մը եւս պալատան մէջ մնացած են, բայց կասկածեալ զի մի ի վտանգս ինչ փորձութեան անկցին, իրարու հետ համակամ համաձայնութեամբ արքունիքը կը թողուն եւ Ջրաբաշխ լեռը կ’առանձնանան։ Այդ լերան տրուած Սուկաւէտ անունը Սուքիասի անունէն առնուած կը կարծուի (ՅՈՎ. 48)։ Այնտեղ խոտաճարակ կեանքով կը մնան 44 տարի, այնպէս որ մարմինք նոցա էին իբրեւ զմամուռս քարի, եւ վարսք նոցա որպէս զքօշից քարշէին (ՍՈՓ. ԺԹ. 38), եւ ասկից է իրենց տրուած Քօշ մականունը, որ հաւանաբար արմատն է Քէօսէ լեռ անունին, որով կը կոչուի այսօր Սուկաւէտը, Բագրեւանդոյ դաշտին գլուխը, Վաղարշակերտ քաղաքին մօտերը (ՍՈՓ. ԺԹ. 65), այժմեան Ալաշկերտ գաւառին կեդրոնը։ Սուքիասեանց յայտնուիլը տեղի ունեցած է Ալան թագաւորին հետապնդութեամբ, որ Բառլահա անուն զօրավարը ղրկած էր զանոնք համոզելու եւ քրիստոնէութենէ ետ կեցնելու։ Բառլահա Սուկաւէտի վրայ կը գտնէ երանելիները, եւ առաջարկներով եւ խոստումներով չկրնալով համոզել, բռնութեանց կը ձեռնարկէ, չորս չորս ցիցի պրկել տալով բրածեծ կը տանջէ, եւ կողերնին այրել կու տայ։ Սուքիաս եւ Պօղիքտէս եւ Կոդրատոս, յատուկ կերպով կը դիմադրեն Բառլահայի, ընկերները կը քաջալերեն, աղօթքի կ’առաջնորդեն, եւ վերջապէս սրով կը նահատակուին 17 վկաներ։ Ասոնց անուններն են. 1. Սուքիաս, 2. Ղուկիանոս, 3. Պօղիքտէս, 4.. Կոդրատոս, 5. Անտիոքոս, 6. Իքսորմն, 7. Մեմնաս, 8. Փոկաս, 9. Սերգիոս, 10. Դոմետիոս, 11. Ադրիանոս, 12. Զոսիմոս, 13. Բիկտորիոս, 14. Թալկիսոս, 15. Յորդանէս, 16. Անաստաս, 17. Թէոդորոս։ Խումբին ամբողջութիւնը կը լրացնեն 18. Յակոբոս եւ 19. Թէոդոս, եւ ասոնք կը կարծուին այն երկուքը, որք յաջորդած են սրամահ կոտորածէն ազատիլ, եւ Բառլահայի հեռանալէն ետքը, իրենց ընկերներուն մարմինները թաղել, եւ իրենք ալ ճգնաւորական կեանքը շարունակել, պատճառ լինելով ուրիշ քրիստոնեաներու ալ Սակաւէտի առանձնութեան մէջ հաւաքուելուն, տիրող հալածանքէն փախչելով, եւ ինքզինքնին կրօնաւորական կեանքի նուիրելով։ Սուքիասանց նահատակութեան օրը նշանակուած է նաւասարդի 17, առանց տարին յիշելու (ՍՈՓ. ԺԹ. 55), եւ նոյն օր ալ նշանակուած է տօնը, նախնական տօնացոյցին մէջ (ՄՇՏ. 5)։