4-րդ դարի սկզբին նահատակված 40 վկաները Փոքր Հայքի տարբեր քաղաքներից էին և զինվորական ծառայության մեջ էին Սեբաստիայի կայսերական գնդում: Երբ Լիկիանոս կայսեր հրամանով Կեսարիայի դուքս Լյուսիասը հարցաքննություն է կազմակերպում՝ բանակում քրիստոնյա զինվորներ հայտնաբերելու նպատակով, նրանցից 40-ը, հավատարիմ իրենց հավատքին, անվեհեր պատասխաններով դատավորների զայրույթն են առաջացնում և բանտարկվում։ Ձմեռային մի ցուրտ գիշեր նրանց նետում են Սեբաստիայի մոտակա լիճը։ 40-ից միայն մեկը չի կարողանում տանջանքներին դիմանալ։ Դուրս ելնելով սառցակալած ջրից, նա փորձում է փրկություն գտնել լճափին կառուցված տանը և սակայն այդպես կնքելով մահկանացուն, զրկվում է թե՛ երկրային և թե՛ երկնային կյանքից։ Լուսադեմին մյուս բոլոր նահատակներն երևում են լուսե պսակներով զարդարված։ Պահապան զինվորներից մեկը, տեսնելով այդ, լցվում է Քրիստոսի հավատքով և նետվելով լիճը, պսակակից դառնում նրանց: Աստվածային հրաշքով ձմեռային սառնամանիքին դիմակայած վկաները առավոտյան նահատակվում են։ Նրանց նշխարները ամփոփվում են Սեբաստիայում, որտեղ և հետագայում կառուցվում է «Քառասուն մանկունք» 40 գմբեթանի տաճարը, որ կանգուն է եղել մինչև Լենկթեմուրի արշավանքը:
40 մանկանց (զինվորների) պատմությունը հորդորում է կյանքի բոլոր դժվարությունների մեջ հավատարիմ մնալ Քրիստոսի հավատքին, հաղթահարել դյուրահաճ գայթակղությունները՝ երկնային պսակին արժանանալու համար:
0 կարծիք