ԵՐԱՆԵԼՒՈՅ ՍՐԲՈՅՆ ՅԱԿՈԲԱՅ ՍՐՃՈՅ ԵՊԻՍԿՈՊՈՍԻ՝

ԱՍԱՑԵԱԼ Ի ՅՕՐ ՄԵԾԻ ՈՒՐԲԱԹԻՆ

ՉԱՐՉԱՐԱՆԱՑ ՏԵԱՌՆ ՄԵՐՈՅ ՅԻՍՈՒՍԻ ՔՐԻՍՏՈՍԻ

ՅԻՆՆԵՐՈՐԴ ԺԱՄՈՒ

Անծանօթ ծնունդ ծոցոյ Հօր քոյ, Միածին՝ զարթո՛ զքնարս իմ. եւ փարթամացո ի պատմել զմեծ փրկութիւն քո: Երգեսցէ քաղցրաձայն տկար լեզու իմ զխորհուրդս քո, առ ի յղկելով գործել եւ կանգնել պատկեր զվայելչութիւն նորա բանիւք իմովք:

Քեւ այսինքն օ՜, զուարթասցին միտք իմ տկար, որ խափանեալ է ի վաստակոց. եւ եղէց ես մշակ յանդաստանս ճառից քոց ժուժկալութեամբ:

Վայելչութիւն քո ծագեցաւ ընդ պատուհանս գրոց՝ եւ փափաքելի էր եւ միտք որ զքեզ ետես՝ լուսաւորեցաւ քեւ զառ ի քէն խօսիլ:

Որպէս զօրացաւ Շմաւոն ի քէն՝ կոխել ի վերայ կոհակաց ալեացն, նոյնպէս եւ ես քեւ յաղթեցից լռութեանս, որ ստորաքարշէ զմիտս իմ որպէս զծով:

Ակն տունջեան մեծ արեգակն սփռեա՛ զնշոյլս քո ի խաւար սիրտ իմ, զի լուսաւորեցայց պատմել զքէն վայելչապէս:

Միտք իմ առցէ շնորհ առ ի քէն՝ հայիլ առ ի խորհուրդս քո. եւ ես առեալ ի նմանէ զայն, բարձր ձայնիւ փառաւորեցից զսքանչելի գործս քո:

Ամենայն բերանք ամենայն բանաւորաց ո՛չ բաւեն քեզ, քանզի խորհուրդ քո գանձանակ է, եւ ամենայն ասողք քեւ հարստանան:

Վայելուչ են ճառք քո, սքանչելի է գեղեցկութիւն քո, գովելի են գործք քո, ահաւոր են խորհուրդ[ք] քո. եւ արդ, զո՞րս պատմեցից կամ զո՞րս թողից յառակաց:

Ի սկզբանէ երեւման քոյ յղութեամբ՝ մինչեւ զյարութիւնն նայիմ, եւ զսխրալի գործս քո ասել ոչ եմ բաւական:

Ո՞ր պատճառաւ շարժեսցի լեզուն իմ պատմել զքէն, զի բիւրք զուարթնոց՝ ոչ են քեզ բաւական, որ բարձր քան զամենայն ես:

Ի յղութիւն քո՞ նայիմ ի ծոց սուրբ Կուսին, եթէ յայն որ ցնծայր ընդդէմ քոյ յարգանդ պառաւին:

Ընդ ծնունդ քո՞ զարմանամ, թագաւոր ի յայրին, թէ ընդ հրեշտակսն, որք իջեալ քեզ փառս երգէին:

Ի մսո՞ւրն նայիմ՝ ի խանձարրապատ պատանիդ, թէ ի մոգսն, որք ընծայիւք արքայիդ երկիր պագեցին:

Որ ձեռամբ Յովսեփայ տեսնիս ի տաճարն ընծայեա՞լ, թէ ի Սիմէովնէ գգուանօք աղերսեալ եւ արձակող ի կապից դաւանեալ:

Իբր զկարօտ մկրտութեան զքեզ տեսանեմ իջեալ ի Յորդանա՞ն, թէ զձայն Մկրտչին լսեմ, որ աղաղակէր ոչ գոլ արժանի զխրաց կօշկաց ձեռնադրեցելոյդ լուծանել:

Յորժամ ի մէջ ալեաց ջուրցն կայիր առաջի Յովհաննու՞ հայիմ առ քեզ, եթէ զձայնն Հօր եւ զիջումն Հոգւոյն տեսանեմ սարսափմամբ վկայ փառակցիդ:

Յորժամ ի բազմականսն հրաւիրեաց զքեզ փեսայն աղքատ՝ գամ ակնարել զՏէրդ, թէ յորժամ զօրութիւն կամաց քոց յեղաշրջեաց զջուրն ի գինի անոյշ:

Յանապատն ընդ ժողովրդեանն՝ որք կային շուրջ զքեւ ելանե՞մ, թէ՞ զհացսն տեսանեմ զորս բազմացուցէր ի ձեռս աշակերտացն եւ յագեցուցեր զհազարսն:

Դու խնդրէիր զջուրն ի կնոջէն իբրեւ զաղքատ եւ յայտնէիր զգաղտնիս նորա որպէս զԱրարիչ:

Առ քեզ աղաղակէր կոյրն ձայնիւ. Ողորմեա՛ ինձ. եւ քո հրամանիդ արուեստ եբաց զաչս, որք ոչ էին ստեղծեալ:

Ո՜վ, որ ննջէր ի նաւին որպէս զմարդ, եւ սաստէիր հողմոցն որպէս նոցին կառավար:

Ահա դու ի վերայ յաւանակի ելեր ի բանաւոր անիւս, թագաւոր, եւ մանկունքն Եբրայեցւոց յԵրուսաղէմ աղաղակաւ քեզ յուղարկաւոր:

Անդ ի խորհրդական զատկին տեսանեմ զքեզ ընդ աշակերտս բազմեալ յընթրիս, եւ ժպրհութիւն մատնչին պատառաւն նշանակեալ:

Յորժամ խաչեցողքն սուսերօք եւ բրօք գային ընբռնել զքեզ՝ տեսեալ սասանիմ, եւ ի կործանիլ նոցա զօրութեամբ հզօրիդ՝ նայեալ սփոփիմ:

Ու՞ր տեսանեմ զքեզ բարձր եւ խոնարհ, կարող եւ տկար, դատաւոր եւ դատեալ, մեծատուն եւ աղքատացեալ:

Յատեան դատաստանի ծերոցն կացեալ հանդէպ ստոց վկայիցն, թէ յորժամ երբ տարերացս՝ տիրէր հրամանաւ քո:

Ի խաչն բեւեռեալ ընդ աւազակսն եւ նախատեա՞լ, թէ յորժամ բանայր բարբառ քո զգերեզմանս մեռելոյն:

Յորժամ գեղարդն պատառեաց զկող անմեղիդ ձեռամբ սպանողա՞ցն, թէ ի պատառել ձայնի քոյ զորովայն դժոխոցն եւ արձակել զկապեալսն:

Ի թքանել կատաղի ժողովրդեան յերեսս քո անպատկառ ի մեղա՞ց, թէ սերովբէքն որք թեւասքօղեալ երգեն քեզ զերեքսրբեան հնչումն փառաց:

Ի կառս հրեղէն յորում նստէիր Աստուած ի մէջ չորից կենդանեա՞ց, թէ ի նուաստ փայտն որ բարձեալ էր զքեզ գառնդ զբարձողդ մեղաց:

Սոսկալի՜ եւ ահե՜ղ է խորհուրդ քո ի միտս քննողաց. յորժամ տեսանեն զյաղթողդ մահու դատապարտեալ ի մեղաւորաց:

Ո՜վ հիացմանս՝ որ ի վեր է քան զհասումն մտաց, եւ խոնարհութեանս՝ յորմէ յաղթի լեզու պատմողաց:

Զբազուկ բարձր՝ որ կրէ զամենայն, ի փայտի կապեցին. եւ զաջ՝ որ հաստատեաց զերկիր, բեւեռօք պնդեցին:

Բերանոյն՝ որ փչեաց զհոգին յԱդամ, քացախ արբուցին. եւ զոտսն՝ որոյ պատուանդան է ստորինսն. ի խաչն արձանացուցին:

Կատարեցին առ նա զկանխասացութիւնս մարգարէիցն, եւ կնքեցաւ ի նմա ամենայն խորհուրդք եւ տեսիլ քո:

Խառնեցին նմա քացախ ընդ լեղւոյն՝ որպէս ասացեալ էր:

Ծակեցին զձեռսն եւ զոտսն. եւ ձայն ետուն ոսկերքն որպէս եւ գրեալ էր:

Խռովեցան ի մահ նորա. եւ ամփոփեցան ի դատելն զնա, եւ ինքն յաղթող էր:

Բաժանեցին զհանդերձսն, եւ նստեալ պահէին զխաչեալն. եւ ինքն անպարտ էր:

Բացեալ կային երկինք, եւ դողային երկնայինք եւ կային ի լռութեան. զի անարգեալ կայր թագաւորն, եւ լեգէօնքն իւր անմռունչ:

Ի չարչարիլ Տեառն Որդւոյն եւ սփռել լռութիւն ի վերայ պաշտօնեայ հոգւոցն. կային դասք հրեղէն բանականացն, եւ սանձք խաչեցելոցն հրամանի ի բերանս նոցա. զի մի՛ թօթափեալ կայծակունս ի թեւոց իւրեանց հրդեհեսցեն զստորինս:

Փութային որոտք հնչմամբ ձայնից՝ կործանեալ զլերինս ի վերայ զրկողացն:

Արծարծէին փայլատակունք ի կիզել զսպանողսն:

Սրտմտէին հողմքն, եւ մրրիկ մառախղով սփռէին ընդ երկիր:

Հնչէր օդ եւ իբրեւ զվիշապ կլանէր զերկիրս:

Երերէր տիեզերս իբրեւ զտաղաւար առաջի հողմոյ:

Պատառէին վէմք, տագնապէին լերինք, եւ սուգ մեծ տարածեալ էր ի բարձանց ի ժամուն յայնմիկ:

Յաղջամուղջ մթին դարձաւ լոյս տունջեան. եւ եղեւ գիշեր ի միջօրէի:

Քօղ էարկ զստուեր արեգակն, եւ տիրեաց խաւար ի վերայ աշխարհի:

Ի շտեմարանս իւր արգել ճառագայթս լուսաւորս. եւ գիշեր մթին տարածեաց զթեւս ի վերայ արարածոցս:

Փախեան աշակերտքն. ուրացաւ Շմաւոն. խեղդ էարկ Յուդա, ողբայր մայր Տեառն. եւ սիրեցեալն Յովհաննէս ի բացեայ կայր ի սիրելւոյն:

Աշխարհէին լերինք, սփռեալ էր սուգ ընդ տիեզերս, եւ հեծէին արարածք ընդ անպարտ պատիժ Արարչին:

Առաքեալքն ցրուեցան դողալով ի չարչարողացն. եւ միայն էր թագաւորն, եւ ինքն միայնակ ի մէջ նոցա ի վերնոց եւ ի ներքնոց:

Ի սուգ մեծ զոր զգեցան վերինք եւ ներքինք՝ ձայն ողբոց կացեալ ի միջի. երգէր Մարիամ, եւ հանդէպ դասուց երկնայնոց շարժեալ զշրթունս արտասուօք խօսէր եւ ասէր:

Ո՛ Գաբրիէլ, եկեալ տեսցես զաւետեաց քոց լրումն. զի ոչ յաթոռ Դաւիթ նստաւ Միածին իմ՝ որպէս խոստացար, այլ ի խաչի կայ ահա, անպարտ, ի զրկողացն պրկեալ:

Եւ դու, Միքայէ՛լ, հրեղէն այր, ընդէ՞ր կաս լռեալ, որոյ սուրդ կոտորեաց զհարիւր ութսուն եւ հինգ հազարսն, եւ այժմ ցրտացա՞ւ խստութիւն քո ի խնդրել զվրէժ անպարտ Տեառն քոյ՝ որ կայ պարտաւորեալ:

Աշակերտքն թողին զվարդապետն, խոյս տուեալ յերկիւղէ մահուան. այլ դո՛ւք, զօրք անմարմինք, վասն է՞ր ոչ կացիք առ նա ի զրպարտողաց դատարանն:

Հողեղէնքն ի սուսերացն եւ ի բրացն եղեն փախստականք. դո՛ւք, հոգեղէնք, յորմէ՞ զանգիտեալ զՏէրն ձեր ետուք ի ձեռս անարժանս:

Երկուք ի ձենջ անարգեալ ի Սոդոմ, անձրեւ հրեղէն ի թեւոց թօթափեալ տեղացին, եւ զքաղաքն բնակչօքն այրեցին:

Յանարգանաց ձերոց վրէժխնդրութիւն ոչ յապաղեցայք՝ յորժամ կամեցայք, եւ զնախատինս Միածնին իմոյ եւ Տեառն ձերոյ երկայնմտութեա՞մբ բերեալ դադարիք:

Զվրէժ ազգի իւրոյ զրկելոյ որդին Ամրամայ խնդրեաց յԵգիպտացւոյն, եւ դուք հեղգա՞յք լինել մարտակից անմեղ գառինն արհամարհանաց ի շուրջ կացեալ շանցն եւ ցլուցն պաշարողաց:

Բացին ի վերայ նորա զբերանս հայհոյութեամբ. եւ գունդք երկնայինք լռեալ էին:

Կայր թագաւորն յատեանն անիրաւ՝ կապեալ, եւ օգնութիւն հրեղէն զօրացն իւրոց ի նմանէ հեռացեալ:

Դադարեալ կայր հուրն. եւ Տէր հրոյն տարածեցաւ ի վերայ փայտին:

Հանդարտեալ կային բոցանիւթք յերկինս, եւ հողեղէնքն ամբոխէին: Հրեշտակք անմռունչք, եւ մոխիր ընդարձակէր զլեզու:

Ծածկեալ սերովբէքն թեւովք. եւ սոքա ժայթքէին զթուք:

Վէմք պատառէին, եւ անագորոյն սիրտքն ոչ կակղանային:

Արձանք հերձանէին, եւ ունկն անօրինացն ոչ բացեալ լինէր:

Յայնժամ զուարթունն մօր թագաւորին պատասխանէր հեզութեամբ, եւ լուծանէ զտարակոյս նորա իմաստութեամբ:

Մի զարհուրիր, ո՛վ անբիծ աղաւնի, ընդ Միածնի քո մահն կամաւորութեամբ՝ որ տարածեալ կայ ի խաչին՝ հնազանդութեամբ Հօր իւրում:

Սէրն իւր նեղեաց զնա բնակիլ յարգանդի քում ներմարդութեամբ. եւ ողորմութիւն իւր բռնադատեաց մեռանիլ եւ կեցուցանել զԱդամ մահուամբ որդւոյ քոյ. նահանջի մահ ի մարդկանէ, եւ չարչարանօք նորա խորտակին նիգք դժոխոց եւ, կապեալք արձակին:

Նովաւ դարձցի գերութիւն տանն Ադամայ որ ցրուեալն էր. եւ ինքն ածէ զնոսա ի գաւառն Ադինայ ուստի ելին:

Եթէ ոչ կամէր, ոչ կարէր բառնալ զնա փայտն նախատանաց:

Որ զմեռեալս կեցոյց, զանձն իւր ո՞չ կեցուցանէր եթէ կամէր:

Եբաց զկոյրս, եւ ի ձեռաց իւրոց զբեւեռսն ո՞չ արձակէր:

Որ սրբեաց զբորոտս, յերեսաց իւրոց զթուքն ո՞չ սրբէր:

Զծովն լռեցոյց, զձայնս խռովելոցն ո՞չ խափանէր:

Զջուրն փոխեաց, եւ զքացախն զոր մատուցին ինքեան ո՞չ քաղցրացուցանէր:

Զերկիրս դողացոյց, եւ զիւր դատաւորսն ո՞չ դողացուցանէր:

Զարեգակն խաւարեցոյց, եւ զխաչահանսն ո՞չ կուրացուցանէր:

Զլերինս դղրդեաց, եւ զտրուպսն ո՞չ ընկղմէր:

Զվէմս պատառեաց, եւ զատելիսն իւր ո՞չ հերձանէր:

Լռութիւն իւր սարեցոյց զդասս հրեղինաց, եւ ո՞րպէս խռիւն եւ խոտն յաղթէին նմա:

Այն թագաւորն աղաղակեաց ի վերայ խաչին բարձր բարբառով. Էլի՜ էլի՜, եւ հիմունք երկրի խռովեալ հարան ընդ միմեանս:

Լուաւ զձայն նորա Հոգին, եւ ցոլեալ արտաքս ի քաւութենէն հերձեաց զվարագոյրն:

Սրբութիւն սրբոցն զծածկոյթ սրբութեանն պատառեալ փախեաւ ի նմանէ:

Տեղի ետ պատրոյկն առկայծեալ ի բոլորակէ արեգականն՝ եւ խաւարեցաւ:

Տիւն մերկացաւ զվայելուչ հանդերձս իւր՝ եւ զգեցաւ զաղջամուղջ:

Հերձան արձագանք վիմաց, աղաղակեցին ապառաժք քարանց. խարխալեցան լերինք, հնչեաց մահ. կառաչեաց պիղծ դեւն, եւ կործանեցաւ թագն նորա:

Բացան գերեզմանք, յարեան մեռեալք. պատառեցաւ որովայն դժոխոց, եւ արգելեալք ի նմա հոգիքն՝ արձակեցան:

Ի մէջ համատարած խաւարին՝ նշոյլ լուսոյ ծագեցաւ ի սիրտս աւազակին, եւ խոստովանութիւն լեզուին՝ պսակ գովելի իջոյց ի գլուխ բարեպաշտին:

Ի ժամուն յորում մէգ ամբարշտութեանն տարածեալ էր, աղաղակեաց առ օծեալն Աստուծոյ. Յիշեա՛ զիս, Տէ՛ր, յորժամ գաս արքայութեամբ քո:

Ի ժամն յորում կարկառեալ տեղայր կարկուտ նախատանաց ի խաչեցողացն, պայծառ փայլեցաւ նշոյլ ծագման հաւատոյ նորա եւ յաղթեաց արեգականն:

Յայմն ժամու՝ յորում խռովեալ իբրեւ զծով ալեկոծէր ձայն այպանողացն, դաւանեաց նա զխաչեալն՝ թագաւոր երկրին կենդանեաց:

Իսկ ի ժամուն յորում ոչ տեսանէր զնա յաթոռ փառաց նստեալ եւ վերացեալ ի մէջ սերովբէից, այլ միայնակ տարածեալ զփառս աստուածութեան նորա, ասաց. Յիշեա՛ զիս, Տէ՛ր, յարքայութեան քում:

Խոնարհեցուցեալ զգլուխն ի խաչէն, աղաչանս լի ողբովք արկանէր առաջի խաչակից թագաւորին եւ ասէր. Բաց ինձ զդուռն ողորմութեան, ո՛ Տէր, մտանել յերկիր քո վայելուչ:

Հացդ կենաց, տուր ինձ ուրախանալ ի սեղան քո մեծ:

Պարիսպ բարձր, շնորհեա՛ ինձ մտանել եւ ամրանալ ընդ քեւ:

Աշտարակ անկոխ, հա՛ն զիս ի շտեմարանս քո, եւ պահեա յաւազակացն բռնութենէ:

Գանձանակ մեծ, պարգեւեա՛ ինձ ի գանձուց քոց, որ լի է երանութեամբ, եւ զտաժանելի աղքատութիւնն ձրիւք քո մոռանամ:

Ո՛վ տանուտէր, որ արկեր վարձ դահեկան մի առաջին ժամուն մշակացն, արժանաւորեա՛ զիս նմին շնօրհօք, որ ի ժամս մետասան յայգի քո եկի:

Որ աշխատի ընդ երկար՝ անպատկառ մտանէ առնուլ զվարձս յարդարաբաշխ ձեռանէդ, այլ ես որ վաստակեցայ մի ժամ զողորմութիւն հայցեմ ի շնորհաբաշխ աջէդ:

Մշակք առաջինք զքրտացն եւ զտօթոյն՝ ուստի տապեցան, մտանեն ձեռներէց առնուլ հատուցումն, այլ ես որ կամ պատկառեալ ի ժամ յետին, արժանացո՛ զիս ձրից:

Ո՛վ սէր, կոչեա՛ զտնտես քո, որ տայ զհատուցումն վարձուց, եւ արձակեա՛ զիս բռնալի յառաջագոյն, զի բարէյոյս կացեն ամենայն մշակքն:

Ի ժամս յորում ես վաստակեցայ ընդ քեզ, Յիսուս թագաւոր, կոչեա՛ զիս, Տէ՛ր, յառագաստ քո, որպէս զի մխիթարեալ աջակողմեանքն ասասցեն, թէ անարժանն էառ դահեկան. զի՞նչ տացէ մեզ, որ զօրս ցերեք աշխատեցաք:

Նա եւ յետինքն որք գան զկնի իմ, ուրախ լիցին ծանուցեալք, թէ բաց է դուռն քո ապաշխարողաց:

Ո՜ որ զկորուսեալն եկիր խնդրել, խնդրեա զիս զկորուսեալս, եւ եղէց հայելի ամենայն մեղաւորաց:

Ո՜վ Տէր, որ թողեր զարդարսն եւ երկիր կոչեալ զմեղաւորս վասն ուրախ առնելոյ զերկնաւորս վասն ինեւ ուրախասցին դասք որդւոյն լուսոյ, յորժամ ընդունիս զիս յօթեւանս տան Հօր քոյ:

Խոստովանեաց զիս, Տէ՛ր, առաջի քոյ որպէս խոստացար, զի ես ահաւասիկ խոստովանեցայ զքեզ ի գունդ ամբոխին Կայիափայ:

Խոստովանեաց զիս, Տէր, առաջի Հօր քոյ եւ երկնաւորացն. որպէս խոստովանեցայ ես զքեզ առաջի խաչահանացն յորժամ ցրուեալ էին աշակերտքն քոյ յերկիւղէն:

Մի ուրանար զիս, Տէր, յորժամ դատիս զամենայն ազգս, զի ես ի դատաստան անարգանաց քոց ոչ ուրացայ զքեզ:

Վասն յանցանաց իմոց ածայ ես ի մահ խաչին, եւ ահա ընդգրկեցի զգանձդ կենաց ի փայդ բարձրացեալ:

Տուժեցայ յափշտակողս ի մահ որպէս զպատժապարտ եւ ի ներքս ի մահուն փոխեցայ ի կեանս զքեզ Տէր տեսեալ:

Վրէժխնդրութիւն արեանց զոր հեղի՝ զփայտէ կախեաց զիս, ի խորս մահուն յայտնեցաւ ինձ կենարարդ, եւ կեցոյց զիս:

Ի խաւար մեղաց չարչարէի ի ժամանակս բազումս, եւ ի նահանջիլ կենաց իմոց ծագեցաւ ինձ լոյսդ:

Յիշեա զիս, Տէ՛ր, յաւուրն մեծի՝ յորում գաս որպէս զի տեսողս անարգութեան քոյ նայեցայց ի փառս քո յերկիրն քո մեծ:

Յայնժամ Յիսուս պատասխանի ետ նմա որպէս յուսայրն եւ եբաց զդուռն ողորմութեան հանդէպ աղաչանաց նորա:

Ամէն ասեմ քեզ, ով՛ այր դու, հաւատա՛ զի ահաւասիկ յայսմ աւուր ընդ իս ուրախանաս ի դրախտին:

Կենդանի ջուրն սրսկեալ ի կողէ Փրկչին եղեւ մկրտութիւն աւազակին եւ վտակ արեան Որդւոյն Աստուծոյ՝ եղեւ նմա պատմուճան անապական երկնային:

Ծով ողորմութեան եբաց գեղարդնն ի վերայ Գողգոթայի, ուստի ձգեալ ճաշակ կենաց աւազակին, եւ զմայլեալ կոչեաց զամենայն ազգս ի համեղ ըմպելին:

Բղխեցաւ աղբիւր արեան հիւթեան ի ծայրս խաչին, եւ լուացեալ ի կեղտոյն Ադամայ աւազակին. զքեզ դիմօք ձայնէր տիեզերաց գալ եւ սրբիլ նովաւ յաղտոյ մեղաց:

Էանց բարկութիւն, եւ թագաւորեաց խաղաղութիւն՝ Միածին Աստուծոյ յայտնութեամբ:

Ինքն եղեւ միջնորդ եւ հաշտեցոյց զՀայր որպէս կամեցաւ:

Գեղարդեամբն, որով խոցեցաւ անդրանիկն՝ հրեղէն սուրն տկարացաւ, եւ կողիւն, որ պատառեցաւ՝ միջնորմն ցանկոյն քակեցաւ:

Եւ որպէս Ադամաւն ամենեքեան մեռաք, նոյնպէս եւ Քրիստոսիւ ամենեքեան կենդանացաք:

Քրիստոս, որ արարեր խաղաղութիւնն, եւ սպաներ զթշնամին ի քոյդ մարմնի, խաղաղութիւնն տուր եկեցեցւոյ ընդ չորս կողմս աշխարհի. եւ քեզ փառք յաւիտեանս. ամէն: