Էֆթանազիա

[Legna]

( Legna, nerir, amusins mi qani orov hetazgel e ir veratarze) Uzum ei ays hatsere uxxel qez, arentjvum e Euthanasiayi dimelu nakhendranqid - Astvaz charastse, u lav mahov hrajechd tanq achkharhits... )
Tsavi masin, inch es mtazum ? Tsave miayn batsasakan e ? Tsave chi karogh hogevor zartonqi, gitaktsutyan zartonqi pattjare handisanal ? Tsave bolorovin arjezrkenq ir hogevor arjeqits ?

ինչի համար էէէ,ներեմ  ,,,,
նախերգանք???
ցավը բացասական է,երբ այդ ցավը կրծում է,ոչ թե միայն հոգին ,այլ մարմինը, և դու օրեցոր տեսնում  ես ինչպես ես ,ասենք ,ճաղատ դառնում,հետո անատամ,իսկ հետո չես կարողանում խոսել....
ցավի պաճառով , ցավից,ֆիզիկական,
չեմ կարծում ,որ ցավը դրական լինի կամ հոգևոր  զարթոնք տա,հոգևորը գուցե,այ բայց ֆիզիկականը.

[Mariam]

Հիշում եմ երիտասարդական զարհուրանքս, երբ նկատում էի, որ մի թերություն էր առաջացել մարմնի վրա: Ամենեն չնչին «արատը» նույնիսկ ինձ թողնում էր ահավոր սարսափի մեջ:
Դա, մահվան« մոտեցման» զգացումից ծագած երկյուղն էր, որից բնականաբար խորշում է երիտասարդը: Հիմա ամեն օր առաջացող ծերությունը, որ սկզբին չնչին նշաններ է տալիս, ու հետզհետե' ավելի մեծ ծավալով մեզ ընտելացել է այս գաղափարի' մարմնի քայքայման հետ, որ իրականություն է դարձել արդեն: Բայց անձնապես չեմ էլ նկատում այդ: Ավելի ուժեղ եմ դարձել հոգով, ու հիմա մարմինը դարձել է հոգու ծառա:
Երիտասարդների վախը համակել է ամբողջ հասարակությանը, որ իքնիրեն հավերժ երիտասարդի տեղ է դնում, ու մերժում է ծերությունն ու ցավը, մահն ու հոգեվոր հասունության համար տանելիք դժվար ներքին պայքարը: Հասարակությունը մերժում է քրիստոնյա ամբողջ ավետիսը՝ մարդու մեղանչական լինելը, ու փրկված լինելը Քրիստոսով: Կյանքը դադարել իմաստ ստանալուց Աստծուց:
Հաճոյասիրությունն ու հեշետասիրությունը գերիշխում են մարդու կյանքի վրա: - Ծնվելիս, ծննդաբերելիս, հիվանդանալիս, կամ մահանալիս, մարդը ճանաչում է - ցանկանում է ճանաչել - նվազագույն տառապանքը:
Եվ ինչպես ծննդաբերելիս, չեմ ցանկացել զրկվել կանացի դարավոր փորձառությունից ու ընկերացող ցավերից, այնպես էլ չէի ցանկանա մահանալու բնական ընթացքից զրկվել:
Այն ցավը, որ իմն եղավ ծննդաբերելիս, իմ ամենեն խոր ապաշխարությունն եղավ, ու ինձ մաքրել է իմ անցյալի բոլոր մեղքերից: Ես նոր ծնվեցի երեխայիս հետ, ծնվեցի մայր, նոր էակ, պատրաստ կատարելու իր ստացած նոր առաքելությունը 'անմեղ երեխայիս սիրել ամբողջ սրտով ու հոգով: Զգացածս ու ապրածս ցավերը, ոչ թե արգելել են ծննդաբերության ընթացքը, այլ փոխել են ինձ ամբողջիվին, փոխել են բոլոր ընկալումները, ըմբռնումները, փոխել են ինձ իմ էությանս մեջ, մարմնիս ու հոգուս՝ իրենց անբաժանելիության մեջ:
Ցավը իմ կույր աչքերն է բացել, հոգուս մաքրել է, ու ինձ արժանի է դարձրել նորից հագնել մկրտության պատմուճանը: Սրանից հետո զգացածս բոլոր ցավերը ինձ պահել են Աստծու գրկում:
Աստված էր ինձ բացել Իր գիրկը, երբ ցավի մեջ գտնվեցի: Եվ միշտ այսպես է լինում: Մահվան ցավերը թող զգամ, որպեսզի ապավինեմ գթասիրտ Աստծու գիրկը: Նրա գրկում տեսնում ենք մեր կատարածը, ըմբռնում մեր սխալների տարողությունը, ներողություն ենք աղերսում ամբողջ հոգով ու մարմնով, նոր գնահատում ենք տալիս կյանքին ու հավիտենական կյանքին: Գիտակից ենք, թե արարածներ ենք ամենակալ Աստծու ձեռքում, ու մեր կյանքը բոլորովին Նրան ենք հանձնում ու նվիրում:
Ծննդաբերության ցավերի նվազեցման փորձերի իմաստը նմանվում է էֆթանազիայի պատճառաբանությանը, երկուսը բխում են 'ցավ իբրեւ Աստծու սահմանած կարգ չընդունելու սկզբունքից: Ցավը առաջացել է սկզբնական մեղքից ու անբաժան է մարդու կյանքից: Բայց մարդու թշնամի չէ: Կարող է հանդիսանալ մարդու բարեկամ: Մարդը նրանով է ապաշխարվում ու մաքրվում: Ցավը մտավ մարդկային ամենօրյա կյանքում, ու մեզ խորհուրդ է տրվել համբերել, տոկալ ու հզորանալ հոգով Աստծու սիրո մեջ:
Ցավը, Հիսուս Քրիստոսի հետ բաժնեկից է մեզ դարձնում: Մտնում ենք Աստծու Փրկության Խորհրդի մեջ: