Լուսամուտ երկխոսության

Քանի որ Աստծո արքայության մասին ես արտահայտել եմ իմ տեսակետը <որտեղից ենք գալիս, ուր ենք գնում> թեմայում, չէի ցանկանա նորից կրկնել, բայց կուզեի անդրադառնալ մի այլ հարցի:Սիրելի Մանե Դուք անընդհատ նշում եք /նաև այլ բաժիններում/ Սուրբ Հայրերի մասին, և որ այն ինչ նրանցից դուրս է, ուրեմն սխալ է: Նախ կցանկանայի իմանալ Դուք Եկեղեցու Հայրեր ասելով նկատի ունեք Տիեզերական եկեղեցու, թե նաև Հայոց եկեղեցու վարդապետներին:Ես համամիտ եմ Ձեզ հետ, մենք պետք է հետևենք Սուրբ Հայրերին, նրանք պետք է լինեն մեզ ուղղորդող ճրագը Աստծո խոսքը հասկանալու համար: Բայց հենվելով նրանց վրա մենք էլ պետք է մերը ավելացնենք` նմանվելով այն բարի ծառաներին, ովքեր ովքեր Տիրոջ տված դրամի վրա ավելացրեցին իրենցը: Այլապես կնմանվենք այն ծառային, ով <թաշկինակի մեջ ծրարած> պահում էր այդ գանձը` վախենալով որևէ բան անել և ավելացնել /Ղուկ, ԺԹ 11-28/: Ումից գոհ մնաց Տերը:???

Գիտեք եթե Գրիգոր Տաթևացին մտածեր, որ Եկեղեցու Հայրերն ամեն ինչ ասել են  չխոսեր իր ժամանակին համահունչ լեզվով և չարծարծեր ժամանակակից խնդիրներ, այսօր մենք չէինք ունենա Գիրք Հարցմանցը, Ոսկեփորիկը, Ամառան և Ձմեռան քարոզգրքերը և այլն: Եթե Սիմեոն Երևանցին մտածեր, որ իրավունք չունի ձեռք տալ Հայոց տոնացույցին և կատարել ժամանակի պահանջներից բխող փոփոխություններ, երևի ստիպված կլինեինք ինքներս կարգավորել տոնացույցը կամ էլ չէինք համարձակվի նրան ձեռք տալ Մանդակունուց, Օձնեցուց, Շնորհալուց հետո:

Մեր հայրերը մեզ հսկայական ժառանգություն են թողել և մենք պարտավոր ենք ուսումնասիրել, քննել. իմանալ, հետևել, ինչու ոչ նաև ` չհամաձայնվել, ասել մերը, և ավելի հարստացնել այն, ինչ ունենք, այլապես կկորցնենք:

Սիրելի Նանե, ես սուրբ հայրեր ասելով նկատի ունեմ ինչպես տիեզերական եկեղեցու, այնպես էլ հայ եկեղեցու հայրերին: Եվ որպես հիմնավորում իմ կարծիքին, օգտվում եմ, թե Տաթեւացուց, թե Սիմոն Երեւանցուց եւ թե այլ վերջին ժամանակների հեղինակություններից եւ աշխատում եմ նույնիսկ այսօրվա նորամուծություններից էլ օգտվել՝ նրանց գրվածքների մեջ փնտրելով համապատասխան հիմնավորումներ: Եթե կարծում եք, թե սուրբ հայրերի խրատներին համաձայն չլինելով հանդերձ կարող ենք մեր տկարությամբ ինչ որ մեծ բաներ անել հոգեւոր կյանքում, իմ կարծիքով սխալվում եք, որովհետեւ մեր թշնամին այն հին բազմափորձ, աներեւույթ օձն է եւ կարծում եմ, որ նրա դեմ պատերազմելու  մեծ հմտություն ցուցաբերած հայրերի փորձառությունը մեզ շատ բաներ կարող է սովորեցնել հենց այսօրվա ծագած հարցերի շուրջ: Չէ որ նրանք սրբության հասած Աստծո շնորհների տաճարներ էին, իսկ նման կարծիք մեզ վերագրելն իսկ ծիծաղելի է եւ ինչպես կարող ենք մենք գործել այդ իմաստությամբ, որպես հիմք չունենալով նրանց հոգեւոր հանճարը:

:  Մանե ջան եթե ուշադիր կարդայիք իմ գրածը, ես չեմ ասում, թե պետք է մերժել հայրերի գրածը, այլ նրանց վրա հիմնվելով ավելացնել մերը և կան բաներ էլ , որոնք չպետք է ընդունել որպես բացարձակ ճշմարտություն, այլ ավելի ճիշտ ուսումնասիրել և ընկալել ժամանակի կոնտեքստում: Ավելի հասկանալի լինելու համար մի օրինակ բերեմ: Ս. Հովհան Մանդակունին այն մեծ կաթողիկոսներից է, ով կարողացավ բազմակողմանի գործունեություն ծավալել /չեմ ուզում մանրամասնել/: Նա ունի մի ճառ թատրոնի մասին, եթե ծանոթ ես, մի խոսքով այստեղ թատրոնը ուղղակիորեն համարվում է սատանայի գործ:  նա ժամանակի անհրաժեշտությունից է այդպես խոսել, հարգգանքով և խելամտությամբ մոտենալով հանդերձ` մենք էլ իրավունք ունենք, ավելի ճիշտ` պարտավոր ենք մերն ասել. թատրոնը արվեստ է:
Միջնադարում Ժողովրդական երգերը, պարերը ևս նույն պատճառով արգելվել են: Բայց  19-20-րդ դարում Կոմիտաս վարդապետը գրեց Պատարագ և շրջեց գյուղերում` հավաքելով միջնադարում հայրերի կողմից արգելված ժողովրդական երգերը: Խրիմյան Հայրիկը մի խումբ վարդապետների հետ շրջում էր և գյուղերում և զբաղվում ժողովրդական բանահյուսությամբ: Միթե նրանք հանճար չէին և չէին գործում Աստծու շնորհով:

Quote from: mane on January 12, 2008, 09:57:16 PM
Չէ որ նրանք սրբության հասած Աստծո շնորհների տաճարներ էին, իսկ նման կարծիք մեզ վերագրելն իսկ ծիծաղելի է եւ ինչպես կարող ենք մենք գործել այդ իմաստությամբ, որպես հիմք չունենալով նրանց հոգեւոր հանճարը:

Երբ Ավետարանն ասում է.<Դուք Սուրբ Հոգու տաճար եք> դա բոլոր ժամանակների մարդկանց է վերաբերվում և ոչ միայն միջնադարում ապրող: Հայրերը հասել են այդ հանճարին, մենք պետք է փորձենք հետևել նրանց: միթե ըստ Ձեզ այսօր չկան բարի, հոգևոր, Աստվածային շնորհներով և իմաստությամբ օժտված մարդիկ:Մանե ջան եթե Ձեզ համար ծիծաղելի է, ապա  իմ կարծիքով Ս. Հոգին երբեք դադարում գործելուց և Աստծու շնորհները անսահման են  բոլոր ժամանակներում , Աստված առատաձեռն է և կարող է իմաստություն տալ նաև 21-րդ դարում ապրողին, ով /իհարկե հիմք ունենալով Ս. Գիրքը, Սուրբ ավանդությունը և Հայրերին և ամենակարևորը` Սերը և հավատը առ Աստված/ կկանգնի մաքուր սրտով ու կխնդրի. 27:)
<Իմաստութիւն Հօր Յիսուս
Տուր ինձ զիմաստութիւն զբարիս խորհիլ, խօսիլ եւ գործել առաջի քո յամենայն ժամ...>

Իհարկե մեզանից յուրաքանչյուրն ունի իր կարծիքը այս հարցի շուրջ: 21:) 21:) 21:)

Սիրելի Նանե, նախ ասեմ, որ ինձ համար խորթ չեն մշակույթի տարբեր ասպարեզները, բայց եկեք սառը դատենք, երբ Հովհանն Մանդակունին գրում էր թատրոնի դեմ, երբ մեր եկեղեցու հայրերը նզովում էին գուսանական երաժշտությունը, արգելում էին կանանց շպարվել եւ ճոխ հանդերձներով ման գալ, համոզված եմ, որ դա նրանց մոտ ոչ թե հետամնացության նշան էր, այլ հոգու արթնության, քանզի երբ սկսեցին պակասել նման հայրերը, թատրոնները վերածվեցին նաեւ հեռուստահաղորդումների, գուսանական երաժշտությանը գումարվեց հազար ու մի այլ բաներ՝ ռոկ եւ նմանատիպ այլ երաժշտություններ, իսկ քրիստոնյա ազգի օրիորդները մանե են գալիս կիսամերկ եւ պատճառաբանում, որ սա նորաձեւություն է, այսինքն՝ թույլատրելի է:

Երբ հեռուստացույցով պիտի ցուցադրեին «Քրիստոսի կրքեր» սրբապիղծ ֆիլմը, այդ ֆիլմը ներկայացնողը մի տեսակ խռովված հանդիմանում էր, որ Ֆրանսիայում եւ այլ երկրներում այրել են այն կինոթատրոնները, որտեղ այդ ֆիլմերը ցույց են տվել եւ ասում էր, որ դա ընդհամենը մշակույթ է եւ ամեն մարդ իրավունք ունի իր ընկալումները մատուցել իր ուզած ձեւով, նման կերպ եւ քմծիծաղով վերաբերվում էին նրանց, ովքեր հակառակվում էին «Դավինչիի կոդը» ֆիլմին, ասելով, որ սա ընդհամենը ֆիլմ է, էլ չեմ ասում ամենատարբեր սարսափ ֆիլմերի, մարդաֆիլմերի եւ անառակություն տարածող ֆիլմերի մասին:
Իսկ այժմ եկեք տեսնենք, թե ինչ տարբերություն կա Մանդակունու եւ մեր ժամանակաշրջանի միջեւ, տեսնենք, թե որքան է մեզ մոտ սակավացել հոգեւորը եւ որքան առատացել այդ մշակույթի պտուղները, իզուր չէ, որ Առաքյալն ասում էր. «Նույն աղբյուրից միաժամանակ դառը եւ քաղցր ջուր չեն կարող հոսել»: Եվ եթե մեր հայրերը պայքարել են դրա դեմ, ապա նրանց միտումը միանշանակ մեկն է եղել, որ իրենց վստահված հոտին անխափան հասցնեն երկնքի արքայությունը, որտեղ մշակույթն ու արվեստը ոչ թե մարդկային են այլ՝ Աստվածային եւ այստեղի ամեն բան ընդհամենը ոչինչ է դրա համեմատ:

Նանե ջան, եթե մահը հիմա կանգնի մեր կողքին, մշակույթը ինչ օգուտ պիտի տա մեզ, այլ միայն հավատքը, որին խոչընդոտում է մշակույթի ծայրահեղ դրսեւորումները, որոնք առավելապես լեցունացված ենք տեսնում մեր կենցաղում:
Մեծ հարգանք ունենալով Խրիմյան Հայրիկի հանդեպ, շատ ուրախ կլինեի, եթե դրա փոխարեն գրված լինել, թե ինչպես Պողոս Մոկացու, Մովսես Տաթեւացու նման գիշեր ու զօր ոտքով քայլում էին Հայաստանուվ մեկ՝ քարոզելով Աստծո խոսքը, որոնց գործունեության ժամանակ 17-րդ դարում Հայաստանը մեծագույն հոգեւոր բարձունքների հասավ, իսկ այն թվերին, երբ Խրիմյան Հայրիկն ու Կոմիտասն էին, կրկնում եմ, որոնց հանդեպ ես մեծ հարգանք եմ տածում, ցավոք, Հայաստանի պատմության մեջ եղավ ամենաահավոր շրջանը՝ մեծ եղեռնը:
Իսկ ինչ վերաբերվում է նրան, որ մենք Աստծո տաճար ենք, այդ մասին արդեն շատ է խոսվել, եթե պայմանները նպաստավոր են հոգեւորի համար, շատ մեծանուն հոգեւորականներ են ելնում այդ շրջանում, իսկ եթե աննպաստ է, ինչի հետեւանքը կարող ենք ասել վերը նշված իրողություններն են, բնականաբար քիչ, կամ համարյա անհնարին է մեծագույն հոգեւոր անձանց ի հայտ գալը, ինչպես որ երբ  երաշտ է լինում,  այդ տարի առատ բերք սպասել չի կարելի:

Quote from: mane on January 13, 2008, 09:58:34 PM
Նանե ջան, եթե մահը հիմա կանգնի մեր կողքին, մշակույթը ինչ օգուտ պիտի տա մեզ, այլ միայն հավատքը: Մեծ հարգանք ունենալով Խրիմյան Հայրիկի հանդեպ, շատ ուրախ կլինեի, եթե դրա փոխարեն գրված լինել, թե ինչպես Պողոս Մոկացու, Մովսես Տաթեւացու նման գիշեր ու զօր ոտքով քայլում էին Հայաստանուվ մեկ՝ քարոզելով Աստծո խոսքը, որոնց գործունեության ժամանակ 17-րդ դարում Հայաստանը մեծագույն հոգեւոր բարձունքների հասավ, իսկ այն թվերին, երբ Խրիմյան Հայրիկն ու Կոմիտասն էին, կրկնում եմ, որոնց հանդեպ ես մեծ հարգանք եմ տածում, ցավոք, Հայաստանի պատմության մեջ եղավ ամենաահավոր շրջանը՝ մեծ եղեռնը:
ինչպես որ երբ  երաշտ է լինում,  այդ տարի առատ բերք սպասել չի կարելի:

Աստված մեզ արարելու շնորհ է տվել և մենք ստեղծում էնք մշակույթը: Եթե միջնադարում այդպես մտածեին մենք չէինք ունենա օրինակ մանրանկարչությունը: Իսկ Մովսես Տաթևացին առաջին հերթին վերաբացել է վանական դպրոցները և հիմնել նորերը: Այսինքն, Ձեզ համար որևէ արժեք չունեն գիտությամբ զբաղվողները, օրինակ սահակ-մեսրոպյան աշակերտները, ովքեր ուղարկվեցին ուսման և կատարեցին թարգմանություններ /ոչ միայն Ս. Գիրք և Հայրեր, այլև փիլիսոփայական գրվածքներ/: Գիտեք երբ լսում եմ Կոմիտասի Պատարագը, դա ինձ համար Աստծու խոսքի <մեծագույն քարոզն է>:  Կոմիտասի և Խրիմյան Հայրիկի մասին Ձեր գրածի մասին ոչինչ չեմ ուզում ասել. քանի որ կշեղվեմ թեմայից: Միայն մի բան Առաջին դարում, Առաքյալները քարոզում էին, բայց այն քրիստոնյաների հանդեպ ամենադաժան հալածանքների շրջանը եղավ:
ՄԻ հարց ըստ Ձեզ որերորդ դարից, կամ որ թվականից է սկսվել այդ երաշտը  և մինչև երբ է շարունակվելու:

Quote from: mane on January 13, 2008, 09:57:11 PM
Երբ հեռուստացույցով պիտի ցուցադրեին «Քրիստոսի կրքեր» սրբապիղծ ֆիլմը, այդ ֆիլմը ներկայացնողը մի տեսակ խռովված հանդիմանում էր, որ Ֆրանսիայում եւ այլ երկրներում այրել են այն կինոթատրոնները, որտեղ այդ ֆիլմերը ցույց են տվել եւ ասում էր, որ դա ընդհամենը մշակույթ է եւ ամեն մարդ իրավունք ունի իր ընկալումները մատուցել իր ուզած ձեւով, նման կերպ եւ քմծիծաղով վերաբերվում էին նրանց, ովքեր հակառակվում էին «Դավինչիի կոդը» ֆիլմին, ասելով, որ սա ընդհամենը ֆիլմ է

Անկեղծ ասած, չեմ դիտել <Դավինչիի կոդը> ֆիլմը, բայց նաև կողմ չէի, երբ այդքան մեծ աղմուկով հակառակվում էին, քանի որ հակագովազդը ամենամեծ գովազդն է: Բայց այնուամենայնիվ այսօր բոլորը մոռացել են այդ ֆիլմի մասին: Իսկ նշածդ մյուս ֆիլմից հատվածներ եմ դիտել և արդեն մոռացել: Նման ֆիլմերը շատ շուտ են մոխրանում:

Quote from: mane on January 13, 2008, 09:56:04 PM
եկեք սառը դատենք, երբ Հովհանն Մանդակունին գրում էր թատրոնի դեմ, երբ մեր եկեղեցու հայրերը նզովում էին գուսանական երաժշտությունը,  համոզված եմ, որ դա նրանց մոտ ոչ թե հետամնացության նշան էր, այլ հոգու արթնության, քանզի երբ սկսեցին պակասել նման հայրերը, թատրոնները վերածվեցին նաեւ հեռուստահաղորդումների, գուսանական երաժշտությանը գումարվեց հազար ու մի այլ բաներ՝ ռոկ եւ նմանատիպ այլ երաժշտություններ, իսկ քրիստոնյա ազգի օրիորդները մանե են գալիս կիսամերկ եւ պատճառաբանում, որ սա նորաձեւություն է, այսինքն՝ թույլատրելի է:

Մանե, ես կարծում եմ որքան որ սառը դատողություն չէ 21-րդ դարի հայացքով 5-րդ դարը քննելը, այնպես էլ հակառակը: Այստեղ հետամնացության և առաջադիմության, ինչպես նաև հոգևոր արթնության հարց չկա ,  այլ այն ժամանակ պետք էր ամեն ինչ անել մարդկանց հեթանոսությունից կտրելու համար. թատրոնը, գուսանական երաժշտությունը  հեթանոսական տարրեր էին, և մեր հայրերը շատ <խելամիտ և ժամանակակից> գտնվեցին` գրելով նման ճառեր. այսօր այդ խնդիրը չկա:Եթե Դուք անընդունելի եք համարում հոգևորից բացի ցանկացած երաժշտություն մի մոռացեք, որ այն ևս ունի ժողովրդական երաժշտության տարրեր, ինչը շատ բնական է: Հեռուստահաղորդումների մեջ էլ կան շատ օգտակարները: Մանե եթե օրիորդը քրիստոնյա ազգին է պատկանաում, դա դեռ չի նշանակում, որ նա քրիստոնյա է, այլապես կիսամերկ -նորաձև չէր հագնվի: 41:)

Quote from: Nane on January 12, 2008, 11:21:56 PM
իմ կարծիքով Ս. Հոգին երբեք դադարում գործելուց և Աստծու շնորհները անսահման են  բոլոր ժամանակներում , Աստված առատաձեռն է և կարող է իմաստություն տալ նաև 21-րդ դարում ապրողին, ով /իհարկե հիմք ունենալով Ս. Գիրքը, Սուրբ ավանդությունը և Հայրերին և ամենակարևորը` Սերը և հավատը առ Աստված/ կկանգնի մաքուր սրտով ու կխնդրի. 27:)
<Իմաստութիւն Հօր Յիսուս
Տուր ինձ զիմաստութիւն զբարիս խորհիլ, խօսիլ եւ գործել առաջի քո յամենայն ժամ...>

Շատ սիրելի Նանե, անչափ լա՜վ եք ամփոփել մեր համոզումները:  21:)

Նանե, այն, որ Աստված մեզ արարելու շնորհ է տվել, հուսով եմ չեք մտածում, որ ես կասկածում եմ դրա վրա, ես ինքս էլ ձեր շեշտած հոգեւոր մշակույթի մի ճյուղով եմ զբաղվում, ուղղակի կարծում եմ, որ բոլոր քրիստոնյաները պիտի շարժվեն մի կարգախոսով, ինչի կոչը որ անում է Առաքյալը. «Ինչ որ անում եք, արեք Աստծո փառքի համար», եթե մշակույթը եւ ընդհանրապես կյանքի այլ ոլորտները այս կարքախոսից դուրս չեն գալիս, բոլորն էլ ընդունելի են, իսկ եթե դուրս են գալիս, դրանք արդեն մեզ համար դառնում են սպառնալիք մեր հոգու փրկության համար:

Մանե ջան 21:) 21:) 21:)
Համաձայն եմ Ձեզ հետ, պարզապես նույն  կարգախոսով շարժվելու ճանապարհները և դրանց սահմաններն են մի փոքր տարբեր, ինչպես տարբեր մարդկանց, այնպես էլ տարբեր ազգերի, մշակույթների համար, և դա բնական է: Բայց իհարկե, բոլորի նպատակը Աստվածային սիրո մեջ ապրելն է:

 21:) 21:) 21:) 21:)

Որ հանգել եք համաձայնության մը, կարո՞ղ եք քննարկել իմ հարցերը - մասամբ շոշափել եք սրանց արդեն նույն թեմայում : Եկեղեցու Հայրերի ավանթույթի մասին  են: Այս քննարկումը թողնում եմ ձեր երկուսիդ, որովհետև դա իմ մասնագիտությունը չէ. սուրբ Հայրերից կարդացել եմ միայն իմ ունեցվածքը, և մասնավորապես՝ աղոթական կյանքի վերաբերյալ գրություններ:
Հնարավո՞ր է նկատել, թե Եկեղեցու Հայրերի ավանթույթը կենդանի է, այսինքն՝ մի հայրը կարող է մյուսին ամբողջացնել, երբեմն՝ սրբագրել: Թե ՝ժամանակակից աստվածաբանները հետագային կարող են նկատվել այս ավանթույթի շարունակողները: Թե ՝ավանդույթը սառած չի մնալու նույն վիճակում: Թե՝ Եկեղեցու հայրերի ոչ բոլոր խոսքերը ունեն անսխալականություն, թե՝ հնարավոր է ժամանակակից լույսի տակ երբեմն չհամաձայնել նրանց հետ: Թե՝ պիտի անպայման հենվել նրանց վրա, բայց ոչ՝ բառացիորե'ն ընդօրինակել: Այսինքն... իրավունք ունե՞նք նրանց նկատմամբ մեծ սիրով ու հարգանքով լցված՝ այսօրվա Եկեղեցուն թողնել ասի Ի'րը, ի'ր Խոսքը:
ՇՆորհակալությո'ւն:  21:)

 Այս հարցս ուղղեմ  Հայ Եկեղեցու Հոգևորականներին.
'Սուրբ Հայրեր'՝ 'Եկեղեցու Հայրեր' ի միջից տարբերություն, ' անսխալականության 'տարբեր աստիճան չի՞ դրվում:
Հովհան Ոսկեբերանի ու Վարտան Այգեկցու գրություններին նո՞ւյն ընթերցում է կատարում Հայ Հավատացյալը:

Նո՞ւյն անսխալականություն, Սուրբ Հոգու նո՞ւյն ներշնչում եք վերագրում Ավետարաններին, տիեզերական հայրերին և մյուս հայրերին:

Սիրելի Մարի, ինչպես նշեցիք մասամբ արտահայտել եմ տեսակետս այս հարցի շուրջ, ուստի հիմա կփորձեմ ամփոփել:  Իհարկե, Եկեղեցու Հայրերի ավանդը միշտ կենդանի է և արդիական է: Հիմա կարդում եմ Գրիգոր Տաթևացու Մատթեոսի Ավետարանի մեկնությունից Երանիների մեկնության հատվածը և հիանում, թե որքան արդիական է և օգտակար, և գիտեք զգում եմ, թե ինչպես է սնվում հոգիս: 27:)

Ս.Հայրերը գրել են Ս. Հոգու ներշնչումով և ստեղծել են արժեքներ բոլոր ժամանակների համար, բայց չպետք է մոռանալ, որ նրանք ևս ապրել են պատմության որոշակի փուլում և ժամանակի մեջ, պատմա-քաղաքական և մշակութային որոշակի պայմաններում: Ուստի նրանց գրվածքներում կան մտքեր, որ անհրաժեշտ է քննել ժամանակի կոնտեքստում:
Ես արդեն բերել եմ Հովհան Մանդակունու օրինակը:
Հայրերը շատ իմաստուն են եղել և շատ ճկուն, ի դեպ մեծ վարդապետները /Դավիթ Անհաղթ, Նարեկացի, Շնորհալի, Կոմիտաս  և այլն/ , ովքեր ցանկացել են նոր խոսք ասել միշտ հալածվել են խիստ արմատականների կողմից: Նոր խոսք ասելը և ընդունելը միշտ էլ դժվար է, քանզի մարդիկ հաճախ վախենում են փոփոխություններից: Բայց Եկեղեցին միշտ կարող է ասել իր ՆՈՐ խոսքը:
Եթե ծառը կտրենք արմատից, կչորանա, բայց եթե չէտենք և չմշակենք  լավ բերք չի տա...  21:) 21:) 21:)

Սիրելի Նանե, երանի եմ համարում քեզ, որ այդպիսի գրության ընթերցմամբ ես զբաղվում:
Նոր եմ մտել Սուրբ Հայրերի նկատմամբ բերկրալի հնազանդության մեջ, և դա համարում եմ Դուռն, որով մտնում ես Եկեղեցու հարազատ տան մեջ: 
Նանե, քեզ չի՞ թվում, թե ընդհանրապես Աստվածաշնչի մասին արդեն ամեն խոսք է ասվել Եկեղեցու հայրերի կողմից, և դժվար թե մի գաղտնիք մնա, որ բացահայտված չլինի նրանց կողմից:
Իսկ այսօրվա Եկեղեցին, իմ կարծիքով, պարտավոր է արտահայտվելու ժամանակակից խնդիրների մասին, հիմնվելով Աստվածաշնչի և երանելի սրբերի և սուրբ Հայրերի վրա: Այս խնդիրների մասին չի՞ սպասվում  իր հայրական խոսքը հասարակության կողմից:

Quote from: Nane on January 19, 2008, 12:08:11 AM
Ս.Հայրերը... ապրել են պատմության որոշակի փուլում և ժամանակի մեջ, պատմա-քաղաքական և մշակութային որոշակի պայմաններում: Ուստի նրանց գրվածքներում կան մտքեր, որ անհրաժեշտ է քննել ժամանակի կոնտեքստում:

Մեծ վարդապետները  ովքեր ցանկացել են նոր խոսք ասել միշտ հալածվել են խիստ արմատականների կողմից: Նոր խոսք ասելը և ընդունելը միշտ էլ դժվար է, քանզի մարդիկ հաճախ վախենում են փոփոխություններից: Բայց Եկեղեցին միշտ կարող է ասել իր ՆՈՐ խոսքը:

Առաջին միտքդ շատ փափուկ է, որովհետև մենք էլ կրում ենք նույնպիսի ազդեցություններ:
Իսկ երկրորդը ՝ ա'լ ավելի: Որովհետև որոշել փոփոխությունների օգտակարության մասին մանավանդ կրոնական ոլորտում, անլուծելի խնդիրներ են առաջացնում: Հետագային կհամոզվենք ՝բերած քաղցր պտուղներ ճաշակելիս միայն:

Quote from: Marie on January 19, 2008, 03:52:39 PM
Սիրելի Նանե, երանի եմ համարում քեզ, որ այդպիսի գրության ընթերցմամբ ես զբաղվում:
Նանե, քեզ չի՞ թվում, թե ընդհանրապես Աստվածաշնչի մասին արդեն ամեն խոսք է ասվել Եկեղեցու հայրերի կողմից, և դժվար թե մի գաղտնիք մնա, որ բացահայտված չլինի նրանց կողմից:
Իսկ այսօրվա Եկեղեցին, իմ կարծիքով, պարտավոր է արտահայտվելու ժամանակակից խնդիրների մասին, հիմնվելով Աստվածաշնչի և երանելի սրբերի և սուրբ Հայրերի վրա: Այս խնդիրների մասին չի՞ սպասվում  իր հայրական խոսքը հասարակության կողմից:

Սիրելի Մարի, Մատենադարանում աշխատելով մեծ առիթ եմ ունենում կարդալ Ձեռագրերից, որոնք դեռևս հրատարակված չեն:Եկեղեցու Հայրերը <տառ առ տառ >մեկնել են Ս. Գիրքը, սակայն կարծում եմ ինչպես Աստված է անսահման և մինչև վերջ ոչ ճանաչելի, այնպես էլ Նրա խոսքը, այնպես որ միշտ կարող  ենք հանդիպել <գաղտնիքների>:
Եկեղեցու Հայրերը  միշտ գրել են ժամանակից խնդիրներ արծարծող գործեր /ինչպես օրինակ Եկեղեցական կանոնները/: Կարծում եմ` Եկեղեցին պետք է խոսի ժամանակակից խնդիրների մասին, բայց ոչ թե այդ խնդիրները նպատակ դարձնի: Եկեղեցու առաքելությունը  Աստվածային շնորհների հետ հաղորդակից դարձնելն է, աշխարհի խնդիրներից ազատելը և փարատելով հոգևոր վերքերը`  առ Աստված   վեր հանելը և Աստծո արքայության` երկրի վրա հաստատումը:

Շնորհակալ եմ, Նանե, պատասխանիդ համար: Միշտ երանի եմ տվել քո նմաններին, ու մաղթում եմ քեզ ու աշխատակիցներիդ մեծագույն շնորհներ ու հայտնություններ կատարելու մեծագույն երջանկություն:
Նանե, սակայն, Աստվածաշնչից մի նոր գաղտնիք հայտնաբերելու համար, կպահանջվեր սրբություն: Իսկ, ո՞վ ունի սուրբ Հայրերի սրբությունը:

Գոյություն չունի՞, Նանե, « ժամանակի մի աստվածաբանություն»:
Այսպես, օրինակ, Հայ Եկեղեցու կողմից Հովհան Ոսկեբերանը անվանվում է « Երկոտասան Վարդապետք»ից մեկը: Եվ այս թիվը համալրված  է:
Աստուծո Խոսքը՝ Հին Ուխտի մարգարեների միջոցով զարգացավ մինչև Քրիստոսի մարմնացումը՝ Բանն Աստուծո, և Ավետարանները գրի են արվել մեզ համար՝ ուրիշ ժամանակաշրջանի ապրող մարդկանգ համար, որոնք մեր ձեռքերով չենք շոշափել կենդանի Խոսքը՝ Քրիստոսը: Սուրբ Հոգին, Մխիթարիչը, կգա այս Կենդանի Խոսքը հաստատելու համար , վերակենդանացնելու համար մեր սրտերում: Բայց Խոսքը ասվեց մի ժամանակահատվածում, ասվել է ու մեկնաբանվել է Ընդհանրական Եկեղեցու Սուրբ Վարդապետների կողմից և նրանց հաջորդողները այժմեականացրել են նույն Խոսքը, բայց նախկիններից առաջ չեն անցել մեկնության մեջ:
Մեզ տրվել է Հին ուխտը, Ավետարանները , առաքելական թղթերը և Ավանթույթը, որը կազմված է երկու մասերի. մեկնողական երկերը, որ համարալրվել են, ու՝ ներկայումս կենդանի Խոսքին տրված նոր՝ այմեականացրած նշանակությունը:
Ինձ թվում է, թե ամեն ինչ ասվել է, բայց ամեն րոպե Աստուծո ասած Միակ Խոսքը կենդանացնելու համար, Սուրբ Հոգու ներգործությունն է անհրաժեշտ՝ Աստուծո կենդանի և այժմեական պարգևը: Եվ այսրտե'ղ է, որ գրվում են նոր «Առաքելական թղթեր», ու շարունակվում է գրվել «Գործք առաքելոց»:
Երբ Խոսքը կյանքի ենք կոչում Եկեղեցում, հավելանում են Հավատի նոր էջեր: Բայց ոչ՝ նոր Խոսքեր, կամ ՝նոր մեկնություններ: Մտավորական գետնի վրա՝ բացահայտվելիք ոչ մի գաղտնիք կա: Սրբության ոլորտում... ամեն օր պիտի նոր էջեր գրվեն Եկեղեցու կողմից:
Կներես, Նանե. ջանացել եմ հստակեցնել իմ միտքը- չգիտեմ՝ որքան եմ հաջողել:

Quote from: Marie on January 20, 2008, 09:47:42 PM
Նանե, սակայն, Աստվածաշնչից մի նոր գաղտնիք հայտնաբերելու համար, կպահանջվեր սրբություն: Իսկ, ո՞վ ունի սուրբ Հայրերի սրբությունը:

Սիրելի Մարի, անշուշտ Ս. Գիրքը միայն սրբությամբ քննելու դեպքում կարող ենք հասկանալ: Ս. Հայրերը <մանանեխի հատիկից էլ մեծ> հավատք են ունեցել, այդ պատճառով էլ կարողացել են <լեռներ շարժել>, իսկ նրանց` սրբությամբ անցած կյանքը կարդալիս` մեզ շատ անարժան և փոքր ենք զգում: Երևի մի փոքր սխալ կհնչի ասածս, բայց կարծում եմ, այն ինչին հասել են Հայրերը, այսօր էլ բացառված չէ, քանի որ Ավետարանի <Եղեք այնպես, ինչպես ձեր Երկնավոր Հայրն է> խոսքը բոլոր ժամանակների մարդկանց է ուղղված: Այնպես որ Ս. Հայրերի օրինակին կարող ենք հետևել, ինչը իրոք շատ դժվար է, բայց ոչ անհնարին: 27:)

Quote from: Marie on January 21, 2008, 03:14:36 PM
Աստուծո Խոսքը՝ Հին Ուխտի մարգարեների միջոցով զարգացավ մինչև Քրիստոսի մարմնացումը՝ Բանն Աստուծո, և Ավետարանները գրի են արվել մեզ համար՝ ուրիշ ժամանակաշրջանի ապրող մարդկանգ համար, որոնք մեր ձեռքերով չենք շոշափել կենդանի Խոսքը՝ Քրիստոսը: Սուրբ Հոգին, Մխիթարիչը, կգա այս Կենդանի Խոսքը հաստատելու համար , վերակենդանացնելու համար մեր սրտերում: Բայց Խոսքը ասվեց մի ժամանակահատվածում, ասվել է ու մեկնաբանվել է Ընդհանրական Եկեղեցու Սուրբ Վարդապետների կողմից և նրանց հաջորդողները այժմեականացրել են նույն Խոսքը, բայց նախկիններից առաջ չեն անցել մեկնության մեջ:
Ինձ թվում է, թե ամեն ինչ ասվել է, բայց ամեն րոպե Աստուծո ասած Միակ Խոսքը կենդանացնելու համար, Սուրբ Հոգու ներգործությունն է անհրաժեշտ՝ Աստուծո կենդանի և այժմեական պարգևը: Եվ այսրտե'ղ է, որ գրվում են նոր «Առաքելական թղթեր», ու շարունակվում է գրվել «Գործք առաքելոց»:
Երբ Խոսքը կյանքի ենք կոչում Եկեղեցում, հավելանում են Հավատի նոր էջեր: Բայց ոչ՝ նոր Խոսքեր, կամ ՝նոր մեկնություններ: Մտավորական գետնի վրա՝ բացահայտվելիք ոչ մի գաղտնիք կա: Սրբության ոլորտում... ամեն օր պիտի նոր էջեր գրվեն Եկեղեցու կողմից:

Սիրելի Մարի, շատ  գեղեցիկ և հետաքրքական կերպով եք ձևակերպել Ձեր միտքը :  21:) 21:) 21:)

Quote from: Nane on January 22, 2008, 10:07:45 PM
Ավետարանի <Եղեք այնպես, ինչպես ձեր Երկնավոր Հայրն է> խոսքը բոլոր ժամանակների մարդկանց է ուղղված: Այնպես որ Ս. Հայրերի օրինակին կարող ենք հետևել, ինչը իրոք շատ դժվար է, բայց ոչ անհնարին: 27:)

Սիրելի Նանե, քո լավատեսությունը վարակիչ է ու ցանկանում եմ, որ փարատվի իմ հուսահատ տեսությունը – միայն իմ անձնակա՞ն կարծիքն էր - «Աստուծո Հայտնության տարբեր ժամանակների » մասին... Երևի իմ հավատի պակասից էր բխած:
Այնուամենայնիվ, այնքա՜ն մաքրություն ու աղոթասիրություն են երբեմն գտնվում «անուս» ու Աստուծո շնորհից  բացի ամեն ինչից զրկված հավատացյալների քով, այնպիսի՜ սրբություն, որ նրանք արժանի են ունենալու լավագույն ու ամենեն սուրբ առաջնորդներ: Աստված անպայման կլսի իրենց մաքուր աղոթքը...
Քո առողջ մարդասիրությա'մբ լցվենք:  37:)

Նանե, Սուրբ Հայրերի հետ կապված մի հարց ունեմ սակայն. նրանց հավատն ու սրբությունը  շատ հաճախ մարդկանց կողմից համարվում են առասպելական, իսկ նրանց խոսքերը՝ առասպել:
Ի՞նչ խորհուրդ կտայիր, օրինակ, մի ընթերցողին, որ առաջին անգամ ջանում է կարդալ նրանց գրություններից մեկն ու չի կարողանում առաջ գնալ՝ գործածված բառամթերքի պատճառով:
Ինձ թվում է սակայն, թե առաջին խոչընդոտը, ո'չ բառամթերքն է, այլ՝ հավատի թուլությունը:

Quote from: Marie on January 23, 2008, 08:53:22 PM

Այնուամենայնիվ, այնքա՜ն մաքրություն ու աղոթասիրություն են երբեմն գտնվում «անուս» ու Աստուծո շնորհից  բացի ամեն ինչից զրկված հավատացյալների քով, այնպիսի՜ սրբություն, որ նրանք արժանի են ունենալու լավագույն ու ամենեն սուրբ առաջնորդներ: Աստված անպայման կլսի իրենց մաքուր աղոթքը...

Վերջերս մի պատմություն լսեցի.<Լինում է մի հասարակ հովիվ, ով չուներ գիտություն Աստծու մասին, բայց ուներ պարզ հավատք, այնքան պարզ, ով ամեն առավոտ արթնանում էր և գլխարկը վեր նետելով <ողջունում էր> Աստծուն, միգուցե նաև մրմնջում աղոթքի , ավելի ճիշտ խնդրանքի խոսքեր: Մի ճգնավոր տեսնում է հովվի արարքը և հանդիմանում նրան: Հովիվը <աղոթելու այլ եղանակ> չգիտեր...: Ճգնավորին երևում է Աստծո հրեշտակն ու ասում. <Ինչու զրկեցիր մեզ աղոթողից>:
Լսեցի նաև մի հուզիչ պատմություն. Տաթև գյուղի բնակիչները, ովքեր երկար ժամանակ հոգևորական չեն ունեցել հեռացել են հավատքից ու կրոնից: Բայց ամեն անգամ Տաթևի վանքի մոտով անցնելիս ասում են <Բարի լույս, վանք>: 
Սիրելի Մարի, անգամ գիտություն ունենալու դեպքում մեզ այնքան անհրաժեշտ է պարզ հավատքը:  27:)

Quote from: Marie on January 24, 2008, 02:47:16 PM
Նանե, Սուրբ Հայրերի հետ կապված մի հարց ունեմ սակայն. նրանց հավատն ու սրբությունը  շատ հաճախ մարդկանց կողմից համարվում են առասպելական, իսկ նրանց խոսքերը՝ առասպել:
Ի՞նչ խորհուրդ կտայիր, օրինակ, մի ընթերցողին, որ առաջին անգամ ջանում է կարդալ նրանց գրություններից մեկն ու չի կարողանում առաջ գնալ՝ գործածված բառամթերքի պատճառով:
Ինձ թվում է սակայն, թե առաջին խոչընդոտը, ո'չ բառամթերքն է, այլ՝ հավատի թուլությունը:

Սիրելի Մարի,  տվյալ դեպքում, կարծում եմ, խնդիրը ավելի շատ <բառամթերքի> հետ է կապված: Սկզբում կարող է մի փոքր դժվար լինել, բայց աստիճանաբար ավելի հասկանալի կդառնա <Հայրերի լեզուն>/իմ փորձից եմ ասում 30:)/: Շատ դեպքերում խնդիրը կարող է անհաջող թարգմանության մեջ լինել: Ամեն դեպքում, կարծում եմ կարելի է սկսել ավելի մատչելի երկերից:Իսկ հավատքը կօգնի հաղթահարել բոլոր խոչընդոտները:

Այսօր Տաթևացու Մատթեոսի Ավետարանի մեկնության մեջ մի շատ հետաքրքրական հատված  կարդացի:Թարգմանաբար ներկայացնում եմ ձեզ .<Եվ ճրագ վառելով գրուանի տակ չեն դնում, այլ` աշտանակի վրա, եւ նա լոյս է տալիս բոլոր նրանց, որ տան մեջ են> /Մատթ. Ե 15-16/հատվածի մեկնությունը. <Նախ տունն աշխարհն է և բնակիչները` տարբեր ազգերը և լույսերը` առաքեալները: Դարձյալ տունը  մարմինն է և բնակիչը` հոգին և նրա մասերը, միտքը և նրա զորությունները. Իսկ լոյսը առաքյալների քարոզները և Աստուծո պատվիրանները, ըստ որում Տիրոջ պատվիրանները լույս են և լույս են տալիս /հոգու/աչքերին, տալիս են շնորհների և պատվիրանների լույսը:

Նանե, շատ լավ է, երբ այդպես մեզ հաղորդակից դարձնում ես քո ստացած լույսերից գոնե մի քանիսին: Շնորհակալությո՜ւն:  21:)

Quote from: Nane on January 25, 2008, 12:21:52 AM

Quote from: Marie on January 23, 2008, 08:53:22 PM
Այնուամենայնիվ, այնքա՜ն մաքրություն ու աղոթասիրություն են երբեմն գտնվում «անուս» ու Աստուծո շնորհից բացի ամեն ինչից զրկված հավատացյալների քով, այնպիսի՜ սրբություն, որ նրանք արժանի են ունենալու լավագույն ու ամենեն սուրբ առաջնորդներ: Աստված անպայման կլսի իրենց մաքուր աղոթքը...

Սիրելի Մարի, անգամ գիտություն ունենալու դեպքում մեզ այնքան անհրաժեշտ է պարզ հավատքը:  27:)

Իսկ, Նանե, շնորհալի «անուս» հավատացյալների ակնարկելիս, ի մտի ունեի նախ և առաջ մեր հիանալի տատիկների մի քանիսը, ովքեր ամբողջ կյանքը ապրել են աներևակայելի դժվարությանց մեջ, սակայն ապրել են ներդաշնակորեն իրենց ունեցած միակ Գանձին՝ Աստծուն ապավինելով: «Անուս» են, բայց հիանալիորեն հասկանում են, խորապես ըմբռնում են Խոսքի իմաստը, որով ապրում են: Որով ապրում են, ո'չ թե երբեմն, այլ՝ մշտապես. չեն հեռանում Աստուծո պատվիրաններից, ու բոլորը բոլորը կիրարում են անխտի'ր: Ինչպիսի՜ անմիջականությամբ են նրանք ընտրում Բարին, ու ինչպիսի՜ մարդասիրությամբ են նրանք մոտենում բոլորիս:
Նրանց չի կարելի «անուս» համարվել սակայն, նրանք գալիս են եկեղեցի, աղոթում, հաղորդվում, լսում են ու հոգով մասնակցում ժամերգությունների աղոթքներին: Անպայման սուրբ Հայրերի վարդապետությունը նրանց փոխանցվում է պատարագի ու ժամերգությունների ընթացքում Աստվածաշնչից կատարված ընթերցումների ու աղոթքների ու շարականների միջոցով, և քահանայի միջոցով՝ քարոզի ժամանակ, ու քահանայի վարած սուրբ կյանքի կենդանի օրինակով:
Այսպես են ստանում նրանց հոգու միա'կ սնունդը, որը սակայն բավարար է սուրբ կյանքով ապրելու համար և հաղորդսակից լինելու համար անտարակույս՝ հոգևոր մեծագույն շնորհներին:
Բոլորս քաղում ենք այնպիսի տատիկների սրբության պտուղները: - Ներեցեք՝ գործածածս բառամթերքի համար: Ուրիշը չունեմ:

Երանի նրանց, որ սրտով մաքուր են, որովհետև նրանք Աստծուն պիտի տեսնեն: /Մատթ. Ե 8/ 21:) 21:) 21:)

Quote from: Nane on January 25, 2008, 12:38:56 AM
   Տիրոջ պատվիրանները լույս են և լույս են տալիս /հոգու/աչքերին, տալիս են շնորհների և պատվիրանների լույսը:

Հիանալի տողեր են: Կարծես այս տատիկները Ավետարաններն են գրել իրենց սրտի վրա:

yekexecin uni mek glux,yev vor@ nuynne,mek pesa ,isk yekexecu hayr<yete voch ASTVAS>avetaranin xord haxkacoxutyun e.