Ստախոսություն

[Abegha]

Երբ մեկը ճշմարտությունը կոծկում է մեզանից, մենք միշտ մտածում ենք, որ մեզ հետ անազնիվ վարվեցին կամ ստեցին, խաբեցին։ Երբեմն էլ մենք ենք սուտ խոսում։
Արդ, հարց.
Ի՞նչ է սուտը կամ ստախոսությունը։
Արդյո՞ք կարելի է ստել։
Արդյո՞ք դուք սուտ խոսում եք։
Ինչպե՞ս եք զգում, երբ Ձեզ ստում են։

[CHERRY]

Սուտը վախկոտության հետևանք է: Երևիթե այդպիսի մարդ չկա, որ խաբած կամ խաբված չլինի: Խաբեությունը, նույնիսկ մանր կենցաղային հարցերում, որ թվում է էական չէ, շատ արագ հեռվացնում է մարդկանց իրարից,: Խաբելով`առաջին հերթին ինքդ քեզ ես վնասում`  կապանքների մեջ ես ընկնում, ի վերջո, հիացթափություն ինքդ քեզանից:

Արդյո՞ք կարելի է ստել։

Երևի, երբ կյանքի փրկության հարց է:

Արդյո՞ք դուք սուտ խոսում եք։

Այո, խաբել եմ, վախից, որ ճիշն ասելով չեմ ընդունվի, վախից, որ չեմ ներվի, դիմացինին հանգստացնելու նպատակով, տարբեր բարդ իրավիճակների ժամանակ: Անշուշտ, սրանք արդարացում չեն, սուտը արդարացում չունի, հենց նման իրավիճակներում ենք ինքներս մեզ բացահայտում, թե ինչի ենք ընդունակ:

Ինչպե՞ս եք զգում, երբ Ձեզ ստում են։

Թեթև եմ տանում: Նկատել եմ, որ կանայք ստում են իրենց վառ ֆանտազիայի պատճառով , իսկ տղամարդիկ` շահադիտական նպատակներով:

[CHERRY]

 Ինչու՞ բարկությունը, ծուլությունը մահացու մեղքեր են համարվում, իսկ ստախոսությունը, ոչ:

[Satenik]

Ի՞նչ է սուտը կամ ստախոսությունը։

Ստախոսություն կա, որ նենգություն է: Իսկ կա ստախոսություն, որ իրադարձությունների բերման հետևանքով պարտադրանք է: Առաջինի հետ շատ ենք հանդիպում, բայց երկրորդի հետ հազվադեպ:

Արդյո՞ք կարելի է ստել։

Չի կարելի: Իսկ եթե իրադարձությունների բերումով է, այսինքն դրանից կախված է մարդու հոգեկան հավասարակշրությունը կամ կյանքը, ցավոք այս դեպքերում ընտրություն չունենք:

Արդյո՞ք դուք սուտ խոսում եք։

Ընդհանրապես սուտ չեմ խոսում: Բայց կան բացառություններ: Օրինակ մի քանի տարի է լռում եմ մի կնոջ առջև, որը չգիտի իր զավակի անմաքուր ապրելու մասին: Նա ինձ մի բան է ասում իր զավակի մասին, հենվելով նրա իսկ ստերին ու հավատալով նրան, իսկ ես, գիտենալով իրականությունը, ստիպված լռում եմ: Եթե մայրը իմանա թե ոնց է իր զավակը ստում, համոզված եմ, ինքնասպան կլինի: Այդ կնոջ ամբողջ շրջապատը ինձ պես լռում է: Իսկ զավակը, գիտակցելով այս բոլորը, շարունակում է մորը էլ ավելի մոլորեցնել: Ես իմ ստից ինդ վատ եմ զգում: Բայց ստիպված ստում եմ: Լռությունն էլ է երբեմն սուտ:

Ինչպե՞ս եք զգում, երբ Ձեզ ստում են։

Հիասթափվում եմ: Ոչինչ չեմ ասում, բայց արդեն այդ մարդուն երբեք, ուզում է հազար տաղանդով օժտված լինի, բայց չեմ հարգում: ՈՒ հետագայում ինչ էլ որ ասի, էլ չեմ հավատա նրան:
Ընդհանրապես երբեք չեմ հասկացել ստախոսներին, թե ինչո՞ւ են իրենք իրենց այդքան սեղմում գետնին: Չէ՞ որ ժամանակի ընթացքում նրանք սկսում են փոխվել, նույնիսկ արտաքնապես, ստախոսի և ազնիվ մարդու դեմքերն իսկ տարբեր են:

[CHERRY]

Ինչպե՞ս եք զգում, երբ Ձեզ ստում են։

Հիասթափվում եմ: Ոչինչ չեմ ասում, բայց արդեն այդ մարդուն երբեք, ուզում է հազար տաղանդով օժտված լինի, բայց չեմ հարգում: ՈՒ հետագայում ինչ էլ որ ասի, էլ չեմ հավատա նրան:
Ընդհանրապես երբեք չեմ հասկացել ստախոսներին, թե ինչո՞ւ են իրենք իրենց այդքան սեղմում գետնին: Չէ՞ որ ժամանակի ընթացքում նրանք սկսում են փոխվել, նույնիսկ արտաքնապես, ստախոսի և ազնիվ մարդու դեմքերն իսկ տարբեր են:

Բարև Ձեզ, Սաթենիկ: 
Եթե ստախոսությունն աններելի է, և հույս չկա, որ ստախոսը կուղղվի,  այդ դեպքում ինչու՞ ենք զղջման արարողության ժամանակ Աստծուց թողություն խնդրում. <<Մեղա լեզվիս չարաբանությամբ, ստախոսությամբ, սուտ երդմամբ>>:
Իրապես, կան մարդիկ ովքեր բնավորություն են դարձրել իրենց ստախոսությունը: Ըստ Ձեզ,  հնարավո՞ր է, ազնիվ անկեղծ մարդ, որ խաբելու սովորություն չունի, մի օր  Ձեր նշած առաջին տարբերակով` նենգությամբ խաբի:

[Satenik]

Բարև, CHERRY:
Ոչ թե չեմ ներում, այլ չեմ վստահում: Այլևս չեմ հավատում այդ մարդուն: Օրինակ, շուկայի վաճառողը  ինձ խաբում է: Այլևս որևէ բան գնելու համար ես նրան չեմ մոտենա, որովհետև վստահությունս կորցրեց:

[Abegha]

Սաթենիկ, իսկ եթե մարդը Ձեզ ստում է Ձեր նշած պատճառո՞վ։ Ասենք մտածում է, որ իր ասած ճշմարտությունը կարող է ազդել Ձեր հոգեկան հավասարակշրության վրա։

[Abegha]

Իսկ եթե պարզեք, որ Ձեր զավակը կամ ամուսինը ստում է Ձեզ, ինչպե՞ս կվարվեք։

[Satenik]

Սաթենիկ, իսկ եթե մարդը Ձեզ ստում է Ձեր նշած պատճառո՞վ։ Ասենք մտածում է, որ իր ասած ճշմարտությունը կարող է ազդել Ձեր հոգեկան հավասարակշրության վրա։

Պատահել է: Ոչ թե լրիվ ստել են, այլ հեռվից են եկել, կամաց-կամաց: Նախապատրաստելով:

Իսկ եթե պարզեք, որ Ձեր զավակը կամ ամուսինը ստում է Ձեզ, ինչպե՞ս կվարվեք։

Հայր սուրբ, ամուսնուս վերաբերվում եմ որպես տիրոջս: Եվ նա իրոք տեր է ինձ: Այդպիսի բան մտածել նույնիսկ չեմ ցանկանում:
Երեխան էլ ինչ տեսնում է, այն էլ սովորում է: Բայց եթե նկատեմ, խիստ պիտի լինեմ: Չունեմ այդպիսի փորձ:

[Abegha]

Ոչ թե չեմ ներում, այլ չեմ վստահում: Այլևս չեմ հավատում այդ մարդուն:

Սաթենիկ ջան, ես չեմ ցանկանում խիստ անձնականացնել հարցը։ Պարզապես որպես օրինակ, եթե հարազատ մեկը ստում է, մի՞թե նրան հետագայում չպետք է հավատալ։ Արդյո՞ք այդ «այլևսը» չափազանց խիստ չէ։ Մի՞թե անհնար է, որ նա հասկանա իր սխալը և այլևս չանի այն։