Ներել

[Mariam]

Այսօր լսեցի այնքան նույնաժամանակ պարզ ու վճիտ և ուժեղ խոսք, որ ցանկանում եմ իմ «հայտնությունը» կիսել ձեզ հետ:
Արցախի հոգևոր ռադիոյից էր...Հավանաբար մի քահանա այսպես բացատրեց քրիստոնեական սիրելու պատվիրանը:
««Ակն ընդ ական» այն է, ինչ բնազդաբար կատարում ենք: Բայց քեն չպահելն ու ներելն իսկապես ու խորապես, դա հնարավոր է միայն, եթե մենք մտաբերենք Աստված: Եթե գիտակցենք իրապես Աստծու ներկայությանը:
Ես ինքս կկարողանամ  բնազդից ազատվել ու մտել նոր՝ ազատարար քրիստոնեական պատվերի մեջ միմիայն եթե ես երբեք չմոռանամ Աստծու ներկայությունը ու Աստծու Սերը իմ և իմ դիմացինի նկատմամբ: Այն ատեն, կկարողանամ միայն ես ինձ ազատել Չարի ազդեցությունից ու չար հակազդեցությունից, որն չարի նպատակների մեջ ընկնել և Չարի գործերը անձամբ բազմապատկել է նշանակում :»
Այսքան պարզ մի բան... մտապահել Աստծու Ներկայությունն ու Սերը: Չմոռանալ երբեք, թե դիմացինս ու ես իրականում Ո'ւմ առաջ ենք կանգնած:
Անծանոթ քահանայի այս պարզ բացատրությունը լի՞քը չէ իմաստությամբ: Երանի՜ եթե կիրառած լինեի նրան...

[MONK]

Հրաշալի է ասված: Աստծո Ներկայությունը այն մեծագույն պարգևն է մարդուն, որ շնորհում է  մեծագույն երանությունը` Նրան նմանվելու կարողություն: Ներել` նշանակում է նմավել Աստծուն` ստեղծված լինելով Նրա պատկերով և նմանությամբ: Ներելու համար համար պետք է ունենալ Նրա ներողամտության ոգին, Նրա անսահման Սիրո մասնիկը: Նա, ով զուրկ է դրանից, զուրկ է ներողամտությունից և ինքն էլ արժանի չէ ներման:
Յուրաքանչյուրը, ով կանգնում է աղոթքի և արտաբերում Տերունական Աղոթքի <Եւ թող մեզ զպարտիս մեր, որպես եւ մեք թողումք մերոց պարտապանաց>,  թող մի պահ անդրադառնա, թե ներել է իր նմանին?, արժանի է ինքն էլ ներման? զգացել է Նրա ներկայությունը, ում պարտապանն է?

[Mariam]

Ձեզ՝ հոգևորականներիդ համար, Աստծու ներկայությունը զգալ, ասենք՝ բնական է: Տրված է, շնորհ է:
Իսկ մեզ համար հարատև պայքար է մեր հոգևոր ծուլության դեմ:
Աստծու ներկայության զգացումը վառ պահելու համար սրտի մեջ, անհրաժեշտ չէ՞ մշտական աղոթքը: Ուղղափառների ավանդության մեջ կոչված «սրտի աղոթքը», կամ՝ «Հիսուսի աղոթքը» :
Կներեք՛ բոլոր թեմաները մի են իրականում... Կարո՞ղ եմ այս թեմայում հարցնել.« Տեր ողորմեա»ն հայկական տարբերա՞կն է այս ավանդության: Հայ Եկեղեցու Սուրբ Հայրերը ապրե՞լ են այս ավանդությունը, աճեցրել են սրտի՝ մշտական աղոթքի վաղընջական Եկեղեցու այս ժառանգությո՞ւնը:
Երբ կկարողանամ աղոթքը մշտապես պահել սրտիս մեջ, այն ատեն երբեք չեմ մոռանա թե, Ո'վ է կանգնած իմ ու դիմացինիս առաջ և մեր միջև: Որովհետև մեր միջև կա Աստվա'ծ, անհնարին է բարկությունս : Նա կուղղվեր Աստծու երեսին:
Այն ատեն կկարողանամ ներել ու պահել  նաև քրիստոնեական մյուս պատվիրանները:

[MONK]

Իսկ երբ է մարդ լավագույնս զգում Աստծո ներկայությունը, եթե ոչ աղոթքի պահին?

Ուղղափառնների ավանդության մեջ պահպանված Ձեր նշած աղոթքին ծանոթ չեմ, ուստի չեմ կարող ասել, թե ինչքանով է այն առնչվում մեր Տեր ողորմեային:

[Mariam]

Պարզ է: Ուղղափառները կենդանի պահեցին ընդհանրական եկեղեցու ավանդույթը.մշտապես աղոթքը պահել սրտում: 
Օրինակ, ջանալ մտովի կրկնել.« Յիսուս Քրիստոս, Որդի Աստուծոյ կենդանւոյ, ողորմեա ինձ, բազմամեղիս:», կամ «Հիսուս Քրիստոս, ողորմեա ինձ», կամ «Տեր, ողորմեա», կամ նման մի աղոթք:Կրկնել, սկզբին, օրական մի քանի անգամ, հետո ջանալ կրկնել երկարորեն, աշխատելիս ու հետո՝ անդադար:
Արդեն հայկանան «Տեր Ողորմեա» թարգմանություն է այս հին աղոթքին: Ներսես Շնորհալի սքանչելի «Հավատով Խոստովխնիմ»ը մի ուրիշ գանձ է, որը պարունակում է այս աղոթքը ամեն տունի վերջավորության:
Եվ նրա կաթողիկոս եղբայրը Հայ Հավատացյալներին խորհուրդ է տվել «Հավատով Խոստովանիմը» կրկնել օրական նվազագույն հինգ անգամ: Որովհետև աշխատանքով ծանրաբեռնված ժողովրդին անհնարին էր գնալ ժամերգություններին: Ի փոխարեն, նրան հրամայվել էր գործի տեղը մտովի դառնալ առ Աստված ու աղոթել այս հիանալի աղոթքով:
Դա ուղղակի առնչվում է ուղղափառների « սրտի աղոթք»ին՝ ջանալ սրտում վառ պահել այս աղոթքը, այս պարզ նախադասության ձևի տակ. «Յիսուս Քրիստոս, Որդի Աստուծոյ կենդանւոյ, ողորմեա ինձ, բազմամեղիս»:
Նույնացնում եմ այս երկու ավանդույթները, ինձ թվում է՝ նույն ավանդույթ է:

[Elena Melqumyan]

իսկ ինչ անել երբ ուղեղդ գիտակցում է որ պիտի ներես որ պիտի համբերես ու հանդուրժես, բայս սիրտդ չի ներում, բայց չարությունը  մաշում է ներսդ:Ուզում եմ նմանվեմ Հիսուսին ուզում եմ ներեմ ու չի ստացվում դրանից զգւմ եմ որ Տերը ջղայնանում է ինձ վրա ու պատժվում եմ դրա համար 

[Ղուկաս Վահան]

Ինձ թվում է, որ ներելու լավագույն միջոցը տվյալ անձի համար աղոթելն է։

[Samvel]

     Ելենա, իսկ եթե փորձեք հարցին մոտենալ մեկ ուրիշ կերպ?:
     Եկեք հիշենք, որ մեր հիմնական և առաջնահերթ մասնիկը մեր հոգին է: Հուսով եմ, համաձայն եք ինձ հետ: Եվ համաձայն եք, որ այդ Հոգին հենց Աստծո մասնիկն է, Աստծո շունչն է մեր մեջ:Եվ համաձայն եք նաև, որ նա հավերժական է, ճի"շտ է: Այսինքն, եղել է մեզանից առաջ և անշուշտ կլինի մեզանից հետո:
     Հիմա պատկերացրեք, որ  մեզանից առաջ այդ Հոգին, իր նման մի ուրիշ Հոգու հետ (նույնպես Աստծո մասնիկի - չմոռանանք նրանց նույնությունը) նստած զրույց է անում: Նա ասում է դիմացինին.
     - Լսիր եղբայր (քույր) Հոգի: Ես պատրաստվում եմ ֆիզիկական կյանք գնալ մի նոր փորձ ձեռք բերելու համար: Լսիր, սիրելիս, չէ"իր համաձայնվի դու արդյոք հանձն առնել իմ թշնամու դերը այդ փոքրիկ ժամանակահատվածում... Դա շատ պետք է ինձ իմ փորձի համար:
     Դիմացինը պատասխանում է.
     - Դժվար է քո թշնամին լինել, սիրելի քույր (եղբայր) Հոգի: Բայց քո փորձի հաջող ընթացքի համար  ես պատրաստ եմ հաղթահարելու ավելի լուրջ խոչընդոտներ, քան այդ փոքրիկ դերը կատարելը: Սիրով կօգնեմ քեզ:

     Հիմա, սիրելի Ելենա, եկեք փորձենք տեսնել մեզանից հետոն: Նույն երկու հոգիները էլի նստած զրույց են անում: Եվ նորից Ձեր Հոգին ասում է դիմացինին.
     - Սիրելի եղբայր (քույր) հոգի: Վերջապես ես փորձով վերապրեցի մեր միասնությունը: Փորձով ես տեսա, թե ինչ մեծ է քո սերը իմ նկատմամբ, որ դու համաձայնվեցիր նույնիսկ իմ թշնամին լինել որոշ ժամանակ իմ փորձի համար: Ես սիրում եմ քեզ:

     Ելենա, եթե դուք հնարավոր եք համարում այս երկխոսությունը երկու Հոգիների միջև, ուրեմն , կարծում եմ, առանձնահատուկ մի դժվարություն չի կարող լինել այս դիալոգը կիրառելը կամ գոնե հիշելը այն ժամանակ, երբ փորձում եք ներել   ինչ-որ մեկին ու չեք կարողանում: Եվ այդ ժամանակ ոչ "չարությունը  կմաշի ներսդ" և ոչ էլ "Տերը կբարկանա":
     Ի միջի այլոց ասեմ, որ չեմ կարծում, թե Տերը երբևիցե կարող է բարկանալ Ձեր  կամ մեկ ուրիշի վրա: Չէ, իհարկե, Նա ամենակարող է: Բայց արդյո"ք Նրան պետք է Ձեր վրա բարկանալը: Նրա ինչի"ն է դա պետք...

[Ղուկաս Վահան]

Սամվել ջան, քո առաջարկը հինդուիստների համար թերևս ընդունելի կլինի, անշուշ ես չեմ առաջարկում հինդուիզմին առնչվող կետերն այստեղ քննարկել, կարելի է մեկ այլ թեմայում, սակայն եթե մեկը չի առաջնորդվում նման գաղափարախոսությամբ, ապա դժվար թե քո առաջարկը ընդունելի կամ օգտակար լինի։

[Samvel]

     Ազնիվ խոսք, հինդուիզմի հետ ոչ մի կապ չունեմ, Ադմին, և, ինչ խոսք, որ քարոզչական միտումներ էլ չունեմ: Չնայած մի բան գիտեմ, որ ճշմարտությունը ինչ-իզմի մեջ էլ որ լինի, մեկ է, միշտ էլ ճշմարտություն է մնում: Երբ Ելենան "Լուսամուտ" եկավ խորհուրդ հարցնելու, Դուք ցանկացա"ք արդյոք նրան օգնել: Այո: Պատկերացրեք, ես էլ: Եվ ես փորձեցի օգնել նրան իմ հասկացածով: ՈՒ ես շատ լավ գիտեմ, որ իմ հասկացածը հինդուիզմի հետ ոչ մի կապ չունի: Ես, իհարկե, հասկանում եմ, որ ինչ-որ բանով հակասեցի Ձեզ, բայց թե ինչով - այնքան էլ չհասկացա: Եթե դժվար չէ - պարզաբանեք, խնդրում եմ:
     Եվ վերջիվերջո, ասենք, թե Դուք ճիշտ էիք այդ հարցում: Հետո ինչ? Պատկերացրեք, որ ընկել էք ճահիճն ու խեղդվում էք: Եվ երբ մեկը ձեռքը մեկնի - Ձեզ օգնելու համար, - Դուք սկզբից նրան պետք է հարցնեք, թե ինչ կրոնի է նա պատկանում, ինչ է?: ՈՒ եթե նա հինդուիստ է կամ մուսուլման, Դուք կհրաժարվեք նրա մեկնած ձեռքից և կշարունակեք խեղդվել?..
     Մարդը կանգնած է մեծ պրոբլեմի առաջ, - նա չի կարողանում ներել: Նա օգնություն է խնդրում...