Փորձություն

[arphi]

Իսկ եթե ես չունեմ հոգևորական, մի՞թէ պարտադիր է խոստովանահայր ունենալը: Կամ ինչպե՞ս համոզված լինեմ, որ նա ճիշտ պատասխաններ կտա և ես փորձության մեջ կրկին չեն մոլորվի:

[Abegha]

Հասկանամ, որ ոչ մի հոգևորականի չես վստահո՞ւմ։

[arphi]

Նախ ծանոթ հոգևորականներ գրեթե չունեմ: Հոգևորականին վստահելու, խորհուրդ հարցնելու մի փորձ եղել է, երբ պատմածս հետո, թեկուզ կիսով չափ, բայց ուրիշից եմ լսել: Այնքան էի հիասթափվել, որ անգամ Պատարագների չէի մասնակցում, միայն Նարեկ էի կարդում: 34:)Դրանից հետո դժվարանում եմ գնալ անհատական խոստովանության, խորհուրդնել հարցնել:   Բայց սա այժմ կարևոր չէ:
Հայր Սուրբ ես Ձեզ շնորհակալ եմ տված պատասխանների, նաև Սբ. Գրիգոր Տաթևացու ճառի համար: Դուք ինձ շատ, անչափ շատ օգնեցիք: Շորհակալ եմ: 

[Abegha]

Իսկ եթե ես չունեմ հոգևորական, մի՞թէ պարտադիր է խոստովանահայր ունենալը: Կամ ինչպե՞ս համոզված լինեմ, որ նա ճիշտ պատասխաններ կտա և ես փորձության մեջ կրկին չեն մոլորվի:

Արփի ջան, փորձության մեջ ընկնելու ամենից լավ տարբերակը միայնակ որոշումներ կայացնելն է։
Պետք է եկեղեցի գնալ, արարողություններին մասնակցել, միջոցառումներին, երբ հրավիրում են, այսպես ավելի լավ կճանաչեք թե՛ եկեղեցականներին, թե՛ հավատակիցներիդ, արդյունքում, կարծում եմ, առանց մարդկանց հարցնելու էլ շատ հարցերի պատասխաններ կստանաս։
Խոստովանության հարցում եթե դժվարանում ես, ապա կարող ես պարզապես մի երրորդ անձի նկատի ունենալով խորհրդակցես։

Հոգևորականին վստահելու, խորհուրդ հարցնելու մի փորձ եղել է, երբ պատմածս հետո, թեկուզ կիսով չափ, բայց ուրիշից եմ լսել: Այնքան էի հիասթափվել, որ անգամ Պատարագների չէի մասնակցում, միայն Նարեկ էի կարդում:

Եթե խոստովանություն չի եղել, ապա հոգևորականը պարտավորված չէ գաղտնիություն պահելու։

[arphi]

Եթե խոստովանություն չի եղել, ապա հոգևորականը պարտավորված չէ գաղտնիություն պահելու։

Դիցուք, ես գործել եմ սխալ, գնում եմ հոգևորականից խորհուրդ հարցնելու, այդ դեպքում հոգևորականն ինքն ևս իրավասու է այդ խոստովանության համար սահմանել ապաշխարության կարգ կամ` որ: Ես ի՞նչ իմանամ, իմ պատմածը պիտի ընկալվի որպէս խոստովանություն և դրա համար պիտի սահմանվի ապաշխարության կարգ թէ` ոչ. դրա համար էլ դիմել եմ հոգևորականի:
Կարծում եմ, հոգևորականը ամեն դեպքում պարտավոր է գաղտնիություն պահել, մանավանդ երբ խոսքը վերաբերում է մեկ ուրիշի անձնական կյանքին, երբ իր «բացբերանությունը» կարող է վնասել իր մոտ եկած հավատացյալին, դեռ ավելի հասցնել հիասթափության: 
Հայր Սուրբ, մեկ անգամ ևս Ձեզ շնորհակալ եմ ՁԵր խորհուրդների և պատասխանների համար:

[Abegha]

Արփի ջան, երբ դու գնում ես հոգևորականի մոտ խորհուրդ հարցնելու, ապա դա դեռևս խոստովանություն չէ։ Իսկ եթե հոգևորականը քեզ խորհուրդ է տալիս այսպես կամ այնպես վարվել, ապա դա էլ ապաշխարության կարգ չէ, այլ նորից խորհուրդ։
Անձնական կյանքից շատ տեղերում շատ ձևերով խոսվում է և դա բնական է։ Իսկ եթե ցանկանում եք, որ հոգևորականը որևէ մեկի անձնական կյանքից չխոսի, ապա պիտի խեղճերը բերանները կարած ծնվեն  Այ սա փորձություն կլինի   

[arphi]

Շնորհակալ եմ պատասխանի և բացատրության համար Հայր Սուրբ, բայց ես չեմ ասում, որ իրեն բերանները կարած ծնվեն: Կան դեպքեր, երբ անգամ ես ինքս որևէ մեկին բան չեն ասում ու հարցնում եմ հոգևորականից խորգհուրդ` նախապես խնդրելով իրեն գաղտնիություն պահել, ուստի և նա կամ պարտավոր է գաղտնիություն պահել, կամ ասել, որ չի կարող: Այդ դեպքում եսա կիմանամ` վստահե՞մ, թէ` ոչ: Ի վերջո, եթե ցանկանամ, ես ինքս կարող եմ այլոց պատմել. եթե հարկ չեմ համարում, ապա` հոգևորականը ևս պիտի շատ զգուշավոր լինի: Օրինակ` բժշկության մեջ պարտադիր է գաղտնիություն պահելը, բացառությամբ կարգով սահմանված որոշակի դեպքերի:
Այնուհանդերձ նկատի ունենալով Ձեր պատասխանները` այլևս կաշխատեմ լինեմ զգուշավոր:
Կրկին անգամ շնորհակալ եմ:

[Abegha]

Բնականաբար մարդ պետք է հասկանա ինչի մասին որտեղ պետք է խոսի կամ չխոսի, սակայն այլ բան է, երբ ինչ որ խոսակցության մասին մեկ այլ տեղ մեկը խոսում է, այլ բան է խոստովանությունը մյուսին ասելը։

[arphi]

Հայր սուրբ, կարծում եմ մենք բավականին շեղվեցինք բուն թեմայից` Փորձությունից:
Շնորհակալ  եմ Ձեզ պատասխանների և բացատրությունների համա: