Բարև ձեզ:
մինչև բուն հարցիս անցնելը ասեմ որ թեման որոշեցի բացեմ այս բաժնում որովհետև ուրիշ հարմար բաժին չգտա, եթե ավելի հարմար բաժին կա կխնդրեյի թեման տեղափոխել էնտեղ:
հարցս մի քիչ ընդհանուր կարողա հնչի, բայց կխնդրեյի հարցին ավելի շատ պատասխանել օրինակներով և հնարավորության դեպքում կայքի այլ բաժինների կամ նյութերի վրա հղումներ չանելով:
հարց վերաբերվում ա եկեղեցիններին:
Շատ շուտ ես էս թեմայով որոշ կարծիքներ արտահայտել եմ, հիմա կխնդրեյի Հայ Առաքելական եկեղեցու տեսանկյունից ստանալ պատասխաններ:
Ես ժամանակին նշել եմ որ լավ եմ վերաբերվում Ավետարանչական եկեղեցուն և նրա կողմից տրված գաղափարների մեծամասնությանը, ինչպես նաև Կյանքի Խոսք եկեղեցու, որը ինչքան ես գիտեմ նույնպես համարվում ա Ավետարանչական ուղղվածության եկեղեցի:
Էս երկու եկեղեցինների կողմից տրվող գաղափարներին տարբեր կերպ եմ ծանոթացել, մեծամասնությունը հեռուստատեսությաբ, իսկ Կյանքի Խոսքի պարագայում մի քանի անգամ եղել եմ իրանց հավաքույթներին:
Հիմա կխնդրեյի բացատրել ինձ, ինչն ա պատճառը որ այս երկու եկեղեցիններին Հայ Առաքելական եկեղեցին համարում ա աղանդավորներ, ինչ տարբերություն կա Առաքելական եկեղեցու և այս երկուսի կողմից մատուցվող Ավետարանի մեջ:
Ինձ համար հարցի պատասխանը շատ շատ կարոև ա, եթե ինչ որ մեկդ ծանոթ էք նշված եկեղեցինների կողմից մատուցվող գաղափարներին կխնդրեյի ավելի մանրակրկիտ անդրադառնալ բոլոր տարբերվող հարցերին:
նախապես շնորհակալ եմ:
Էստող հոգևորական չկա որ հարցիս պատասխանի? :(
Կա Կարեն ջան, կներես ուղղակի ուշացման համար, հատկապես շաբաթ-կիրակի օրերին չեմ կարողանում այցելել Լուսամուտ ...
նախ նշեմ, որ շատ եմ կարևորում քո նախանձախդիր մոտեցումն այս հարցին, ճշմարտությունն իմանալու պահանջդ իրոք արդարացի է, քանզի այժմ շատերը չեն կողմնորոշվում:
Չնայած այս մասին կարծեմ այստեղ էլի է խոսվել, բայց նորից անդրադառնանք այս հարցին.
երկու եկեղեցիների տարբերության գլխավոր և հիմնարար տարբերությունը. Ավետարանական եկեղեցին չի ընդունում Եկեղեցու Սրբազան ավանդությունը, այս մասին երևի դու գիտես Կարեն ջան, և սա շատ կարևոր հիմքերից մեկն է, ինչի համար որ Ավետարանական եկեղեցիներին կարելի է համարել աղանդ: Առայժմ սահմանափակվում եմ այսքանով, ինչը դեռ շատ թերի է այս հարցի լուսաբանման համար, ուղղակի եթե ունես առարկություն, դրանից հետո նորից կշարունակենք
Quote from: arsensrk on October 20, 2008, 09:25:35 AM
Կա Կարեն ջան, կներես ուղղակի ուշացման համար, հատկապես շաբաթ-կիրակի օրերին չեմ կարողանում այցելել Լուսամուտ ...
նախ նշեմ, որ շատ եմ կարևորում քո նախանձախդիր մոտեցումն այս հարցին, ճշմարտությունն իմանալու պահանջդ իրոք արդարացի է, քանզի այժմ շատերը չեն կողմնորոշվում:
Չնայած այս մասին կարծեմ այստեղ էլի է խոսվել, բայց նորից անդրադառնանք այս հարցին.
երկու եկեղեցիների տարբերության գլխավոր և հիմնարար տարբերությունը. Ավետարանական եկեղեցին չի ընդունում Եկեղեցու Սրբազան ավանդությունը, այս մասին երևի դու գիտես Կարեն ջան, և սա շատ կարևոր հիմքերից մեկն է, ինչի համար որ Ավետարանական եկեղեցիներին կարելի է համարել աղանդ: Առայժմ սահմանափակվում եմ այսքանով, ինչը դեռ շատ թերի է այս հարցի լուսաբանման համար, ուղղակի եթե ունես առարկություն, դրանից հետո նորից կշարունակենք
շատ շնորհակալ եմ պատասխանի համար:
առարկություն չունեմ, ուղղակի կխնդրեյի ավելի մանրամասնել ինչ հասկանալ Եկեղեցու Սրբազան ավանդություն ասելով?
Շատ լավ, սկսենք նրանից, որ Բոլոր ավանդական և առաքեալահիմն եկեղեցիները որպես Աստվածային հայտնության աղբյուր ընդունում են երկուսը. Սբ Գիրքը և Սբ Ավանդությունը, իսկ Բողոքական /Ավետարանական ու Կյանքի խոսք եկ.-երն էլ են մտնում այս դասակարգման մեջ/ եկեղեցիները` միայն Սբ Գիրքը: Աստվածային հայտնությունն Աստծո հայտնությունն է մարդկությանը, և Աստծուն մարդ փորձում է ճանաչել Իր իսկ հայտնության միջոցով: Որպեսզի շատ չխճճվենք Հայտնության մասին աստվածաբանական մտքերով, ասենք, որ Աստծո մասին մեր ունեցած գիտելիքները, մարդ-Աստված հարաբերության մասին մենք իմանում ենք հենց Սբ Գրքից ու Եկեղեցու Սբ Ավանդությունից: Շատերը կասեն, որ այդ ամենն իմանում են լոկ Սբ Գրքից, բայց պատասխանն այն է, որ հենց Սբ Գրքի կանոնն արդեն իսկ Սբ Ավանդությամբ է հաստատված, նախքան Սբ Գրքի գրվելն արդեն իսկ եկեղեցու ծոցում կար Սբ Ավանդություն, որի հիմման վրա էլ Սբ Հոգու ներշնչմամբ գրվեց Սբ Գիրքը:
Շարունակելի
մի փոքր խճճված պատասխան էր, ու ճիշտն ասած չհասկացա ինչ ավանդույթների մասինա խոսքը ու կոնկրետ ինչը չի ընդունում Ավետարանչական ուղղվածություն ունեցող եկեղեցին?
Համամիտ եմ, որ պատասխանս փոքր ինչ խճճված էր 6:)
Խոսքը այն մասին էր, որ առաքելահիմն Եկեղեցիներն ընդունում են որպես աստվածային ճշմարտությունների աղբյուր ոչ միայն Սբ Գիրքը, այլև Սբ Ավանդությունը։
Հիմա բերենք օրինակներ, թե ինչ է Սբ Ավանդությունը։
Ուղղափառ քրիստոնյաներս ընդունում ենք Սբ Երրորդության գաղափարը, այդպես է, չէ՞,– այո։Բայց գիտենք, որ Սբ Գրքում հստակ բանաձև չկա տրված այդ մասին, թեև ողջ Սբ Գիրքը խոսում է այդ մասին։ Ուրեմն հստակ բանձևումը տրվել է ավանդության միջոցով։
Անցնենք առաջ, եկեղեցական Սբ խորհուրդներն ու ծեսերը, թեև սրանք էլ իրենց հիմքն ունեն Աստվածաշնչով, բայց իրենց կերպը, գոյությունն ու հավաստիությունը պահպանել են Սբ Ավանդության միջոցով։Այս օրինակները բազում են, և եթե հարկ է, կարող ենք դրանց շուրջ ծավալվել, իսկ այժմ նշեմ Սբ Ավանդության ընդունման համար անչափ կարևորագույն մի փաստարկ.
Սբ Ավանդությամբ է, որ ճիշտ է մեկնաբանվել Սբ Գիրքը, և նաև կազմավորվել է Աստվածաշունչ գրքերի կանոնը։Այժմ գալիս եմ քո բուն հարցին, Կարեն ջան, ինչով է տարբերվում Առաքելական և Ավետարանական եկեղեցիների մեկնած Աստվածաշունչը։Պատասխանեմ, Առաքելական եկեղեցին այն մեկնում է Քրիստոսից ու առաքյալներից ժառանգած ավանդության հիման վրա, որն ավանդել են եկեղեցական հայրերը, իսկ հակառակ պարագայում Սբ Գիրքը մեկնվում է շատ կամայականորեն, ինչն էլ տեղիք է տալիս զանազան աղանդավորական շարժումների ստեղծմանը...
Շարունակելի
սենց ոնցոր թե ավելի պարզ ստացվեց :)
ես ոնց հասկացա Առաքելական և այլ ավանդական եկեղեցինների տեսակետով, միայն այդ եկեղեցինները իրավունք ունեն մեկնաբանել Աստվածաշունչը, մնացած այլ մեկնաբանողները համարվում են աղանդավորներ?
Սուրբ երրորդություն ընդունելը ես հասկանում եմ ընդունել Հորը,Որդուն և Սուրբ Հոգուն, ինչ որ ուրիշ սահմանում ա պետք հասկանալու համար էս ամեն ինչը?
Ես հենց կուզենայի որ մենք ծավալվենք սուրբ գիրքը մեկնաբանելու հարցում:
ունեք կոնկրետ օրինակներ որոնցում զգացվում ա որ տարբերվում են երկու եկեղեցինների մեկնաբանությունները?
դեմ չեք չե որ ձեզ անունով դիմեմ? (ուղղակի առանց դրա մի քիչ անհարմարա) :)
Quote from: Karen on October 21, 2008, 06:47:04 PM
դեմ չեք չե որ ձեզ անունով դիմեմ?
իհարկե դեմ չեմ. եթե չգիտեք` Արսեն սարկավագ
Quote from: Karen on October 21, 2008, 06:47:04 PM
ես ոնց հասկացա Առաքելական և այլ ավանդական եկեղեցինների տեսակետով, միայն այդ եկեղեցինները իրավունք ունեն մեկնաբանել Աստվածաշունչը, մնացած այլ մեկնաբանողները համարվում են աղանդավորներ?
ոչ, մի քիչ այդպես չէ, այդ մոտեցումը շատ ծայրահեղ կլինի, իհարկե Բողոքական եկեղեցիներն էլ շատ հարցերում ճիշտ են մեկնաբանում Աստվածաշունչը, սակայն ...
քանի որ նրանք սկսեցին մեկնել Աստվածաշունչը` չհենվելով Սբ Ավանդությանը, զանազան բողոքական քարոզիչներ սկսեցին ըստ իրենց տրամաբանության ու աստվածաբանական հայացքների մեկնել Աստվածաշունչը, կամա թե ակամա նրանք սկսեցին պատճառ դառնալ այդ մեկնությունների պատճառով ծնունդ առնող շեղված ուղղությունների: Ժամանակակից աղանդների գրեթե մեծ մասի, եթե ոչ բոլորի հիմնադիրները բողոքական ընտանիքների զավակներ են:
ցավոք այժմ ժամանակ չունեմ, բայց կաշխատեմ այս ամենը փաստել մի քանի օրինակներով
սայտում հետաքրքիր նյութ եմ գտել: (http://www.lusamut.net/level3_.php?id=139&id_3=237&cat_=2&id_2=418&s=15)
կարդամ եթե հարցեր լինի կկգրեմ:
եթե դժվար չի, կխնդրեյի անդրադառնալ Աստվածաշնչի գրքերին:
Սիրաքի,Բարուքի,Սողոմոնի Իմաստության,Հուդիթի,և Տոբիթի գրքրին:
նյութից ես հասկացա որ Բողոքականները այն չեն ընդունում որպես Աստծո կողմից տրված խոսք և համարում են պարականոն:
իսկ ինչ վերաբերմունք ունի Առաքելական եկեղեցին, և ընդհանրապես այլ ավանդական եկեղեցինները:
այն ընդունվում է միանշանակ թե ոչ?
Ողջույն, շատ հրաշալի է, 18:) Կարեն ջան, որ կարդացել էիր այդ նյութը, կարծում եմ այն բավականին սպառիչ պատասխան է տալիս մեր հարցին, ես էլ իմ հերթին մի բան ավելացնեմ. քանի որ նյութում միյան Բողոքական եկեղեցու տարբերություններն էին տրված, ուստի նշեմ Կյանքի խոսք եկեղեցու մասին:
Բացի բոլոր տարբերություններից, որ ունեն Բող. եկ-երը, Կյանքի խոսքը, եթե չեմ սխալվում, նաև Հոգեգալստական եկեղեցու ճյուղ է, եթե սխալվում եմ, դու ինձ կուղղես 23:): Իսկ հոգեգալստականները նաև այլ արմատական շեղում ունեն` լեզվախոսությունը, որն արդեն միանշանակ կերպով թույլ է տալիս նրանց անվանել աղանդավորներ:
ճիշտն ասած ես չգիտեմ որ եկեղեցու ճյուղերից ա Կյանքի խոսքը, բայց ինչքանով ես եմ տեղյակ համարվում ա Ավետարանչական ուղղվածություն ունեցող եկեղեցի:
իսկ ինչ բան ա լեզվախոսություն? "Լեզու"-ններով խոսալու մասին ա?
մեկ էլ եթե դժվար չի կխնդրեյի նախորդ հարցիս պատասխանել Աստվածաշնչերի վերաբերյալ, ինչ դիրքորոշում ունի Առաքելական եկեղեցին էտ հարցում? ընդունում ա միանշանակ թե որոշ կասկածներ կան այդ գրքերի վերաբերյալ?
Բարև Ձեզ: Ես իմ միջամտության համար ներողություն կխնդրեի, բայց քանի որ անձամբ ծանոթ եմ Արսեն սարկավագին, ով արդեն ձեռնադրվել և Տեր Տաթև է վերանվանվել, կփորձեմ հնարավորության սահմաններում պատասխանել, եթե դեմ չեք լինի: Այս մասին խոսել եմ Տեր Տաթևի հետ, նա հիմա ոչ հաճախակի կարող է ֆորում այցելել: Եթե դեմ չեք` կփորձեմ ես պատասխանել:
Լեզվախոսության երևույթն Ընդհանրական Քրիստոնեական Եկեղեցում, բնականաբար ծանոթ և ընդունելի երևույթ է առաքյալների` Հոգեգալուստի տոնի ժամանակ հրե լեզուների տեսքով Ս. Հոգին ստանալու օրինակով: Սակայն այն տեսքով, ինչ հիմա քարոզում և ներկայացնում են հոգեգալստականներն ու հարակից ուղղությունները, Եկեղեցու համար ընդունելի չի կարող լինել, որովհետև Ս. Հոգին Աստված է, և որևէ մեկը չի կարող հրամայել կամ ուղղակի շատ ցանկանալով ստանալ Ս. Հոգին: Որպեսզի ավելի հստակ հասկացվի, Տիրոջ խոսքն եմ ուզում հիշեցնել, թե քամին ուր ուզում, փչում է` Ս. Հոգին նմանեցնելով հենց քամու: Արդյոք ճիշտ չէ? շնորհների բաշխումը վստահել Աստծուն, որով մենք կստանաք այն, ինչ իսկապես մեզ պետք կլինի և ոչ այն, ինչ թվում է, թե օգտակար է մեզ: Լավագույն ուղեցույցը Պողոս առաքյալի կորնթացիներին գրած նամակն է` Ա Կորնթ. 12-14 գլուխները: Սա, ինձ թվում է, պետք է որ ապացուցի, որ լավագույն շնորհը ՍԵՐ ն է: 37:)
Quote from: BAREV on December 26, 2008, 12:49:58 PM
որևէ մեկը չի կարող հրամայել կամ ուղղակի շատ ցանկանալով ստանալ Ս. Հոգին:
Լավագույն ուղեցույցը Պողոս առաքյալի կորնթացիներին գրած նամակն է` Ա Կորնթ. 12-14 գլուխները: Սա, ինձ թվում է, պետք է որ ապացուցի, որ լավագույն շնորհը ՍԵՐ ն է: 37:)
ուրախ եմ ձեզ տեսնելու ՝Լուսամուտում հարգելի ԲԱՐեՎ։ 29:)
մի փոքրիկ հարց ել իմ կողմից.եթե կարելի է։ 13:)
արդյոք Հոգեգալստական եկեղեցին պնդում է .որ լավագույն շնորհը ՝դա սերը չէ՞կամ միթէ՞ լեզուների պարգևը խանգարում է սիրուն։ 14:)
բավականին ծանոթ լինելով այդ եկեղեցուն.ես երբեք չեմ տեսել որ որևէ մեկը հրամայելով սուրբ հոգու մկրտություն ստանա ։
բայց շատ ցանկանալը. հաճախ օգնում է։ 27:)
Նախքան նախկին Արսեն սարկավագի` արդեն Տ. Տաթևի վերադառնալը և ձեր քննարկումներն իր հետ շարունակելը, կարող եք լեզուների շնորհների մասին որոշ տեղեկությունների քաղել այստեղից (http://www.lusamut.net/level3_.php?id=139&id_3=246&cat_=2&id_2=418&s=15) ։
Հ. Գ.
Չգիտեմ ինչու, բայց լինքը չի բացում: Փորձեք այսպես.
http://www.lusamut.net/level3_.php?id=139&id_3=246&cat_=2&id_2=418&s=15
Quote from: MONK on December 28, 2008, 03:38:10 PM
Չգիտեմ ինչու, բայց լինքը չի բացում: Փորձեք այսպես.
http://www.lusamut.net/level3_.php?id=139&id_3=246&cat_=2&id_2=418&s=15
Մոնք ջան.ներողություն եմ խնդրում խիստ խոսքիս համար.բայց պետք է նշեմ.որ ձեր նշած սայթում առկա էր ՙսարքոցի՚ և զրպարտում. ու կարող եմ կոնկրետ մատնանշել.թէ որոնք։գրվածքի հեղինակը՝կամ չի ճանաչում այդ եկեղեցուն.կամ ինչ որ միտում ունի։
մենք ել՝ դիցուկ.թեմա ենք կազմում. որ առանց մարդուն ճանաչելու.չի կարելի նրա մասին կարծիք կազմավորել։
Quote from: vahan on December 28, 2008, 08:17:48 PM
Quote from: MONK on December 28, 2008, 03:38:10 PM
Չգիտեմ ինչու, բայց լինքը չի բացում: Փորձեք այսպես.
http://www.lusamut.net/level3_.php?id=139&id_3=246&cat_=2&id_2=418&s=15
Մոնք ջան.ներողություն եմ խնդրում խիստ խոսքիս համար.բայց պետք է նշեմ.որ ձեր նշած սայթում առկա էր ՙսարքոցի՚ և զրպարտում. ու կարող եմ կոնկրետ մատնանշել.թէ որոնք։գրվածքի հեղինակը՝կամ չի ճանաչում այդ եկեղեցուն.կամ ինչ որ միտում ունի։
մենք ել՝ դիցուկ.թեմա ենք կազմում. որ առանց մարդուն ճանաչելու.չի կարելի նրա մասին կարծիք կազմավորել։
Վահան ջան, վատ չէր լինի, եթե նշեիք, թե կոնկրետ որ հատվածն ի նկատի ունեք?
Գրվածքի հեղինակը Ղպտի Եկեղեցու հոգևոր առաջնորդն է` Շենուդա Պատրիարքը:
Ասեմ՜ հարգելի Մոնք։
նախ ասեմ. որ հոդվածը նույնացրեցի միակողմանի դատի հետ։երբ ՙմեղադրյալը՚ներկա չէ իհարկէ ամեն ինչ կարելի է բարդել նրա վրա։չնայած ասեմ. որ բավական ճարտարության հետ հանդերձ. այնուամենայնիվ հեղինակը չկարողացավ լեզուների նշանը. որպես շեղվածության նշան ներկայսցնել։կարծում եմ արդարացի չէ սորբ գրքից ՙմոնտաժել՚միայն այն տողերը որոնք մեզ են ձեռնատու։սա հատուկ է ՙե.վկաներին՚և ոչ ողջունելի։հոգեգալստական(սա դրսից կպցրված անուն է) եկեղեցին այնպես ներկայացվեց.իբր այնտեղի բան ու գործը միայն այլ լեզուներով խոսելն է։տեղեկացնեմ. որ երբեք ոչ մի քարոզիչ. հարթակից .օտար լեզվով չի խոսել։որ որևէ մեկն ել մտնի եկեղեցի ու չհասկանա թէ ինչ են խոսում։ ի տարբերություն ..........
( Ամենաաչքի ընկնող երևույթը, որ առանձնացնում է այս շարժումը, այն է, որ նրա հետևորդները հավատում են Սուրբ Հոգով մկրտությանը )
այս տողերը մեջբերել եմ հոդվածից։
Մոնք ջան. սա ի՞նչ է նշանակում։ արդեն սկսել ենք չհավատալ կտակարանային ճշմարտություններին։ չե՞ որ հոգու մկրտության վերաբերյալ կա մի ողջ ենթավերնագիր։չէ որ Հովհանես մկրտիչը ասաց որ ՆԱ մկրտելու է հոգով։միթե Աստված նույնը չէ երեկ.այսօր .և հավիտյան։ ի՜նչ էն նշանակում այս տողերը. ՙայդ նշանը առաջի դարերի համար էր՚ իսկ մեր ժամանակների համար ինչ կա նշած 14:)
նաև Կորնթ.ժգ 8 խոսքում ասվում է
ՙսերը երբեք չի սպառվում.եթե մարգարեություններ են .պիտի չքանան.թե լեզուներ՝ պիտի լռեն .թէ գիտություն՝ պիտի անցնի։՚
ասենք այո և ամեն այս խոսքերին։որովհետև այստեղից հասկանում ենք որ սերը գերագույն շնորհն է։
սակայն. ի՞նչ է մեզ հրամցվում աշխատությունում։ մեջբերեմ՝
Սակայն լեզուներով խոսելը բոլոր ժամանակներում անհրաժեշտություն չէ, որովհետև գրված է. «Եթե լեզուներ են, կլռեն»
ասացեք խնդրեմ՝ ինչու ՙհերձվեցին՚ մարգարեությունն ու գիտությունը։միթե՞ այս շնորհներն էլ էի՜ն ոչ բոլոր ժամանակների համար անհրաժեշտություն ։իհարկե ո՜չ։
ՙծադկաքաղ՚ արվեց. միայն լեզուների հատվածը. որը առաքյալը տեղադրել էր ՙամենաապահով՚ վայրում (3 օրինակներից մեջտեղինը)
արդյոք սա միտում չէ՞։
Շնորհավորելով ֆորումի մասնակիցներին (և ոչ միայն) Տիրոջ Սուրբ Ծննդյան տոների առիթով` նախ բոլորն մաղթում եմ ներքին լուսավոր ու խաղաղ հոգեվիճակ, իսկ ֆորումի մասնակիցներին` էլ ավելի փոխըմբռնողություն և միմյանց նկատմամբ շատ ավելի ներողամիտ ու սիրով լի վերաբերմունք: 13:)
Ինչ վերաբերում է հոգեգալստականներին վերաբերող այս կամ այն հարցի քննարկումը կարող է ԿԱՌՈՒՑՈՂԱԿԱՆ լինել յուրաքանչյուրիս համար անհատապես և ընդհանուրի համար` իբրև Եկեղեցի: Նախորդ անգամ հոգեգալստականների մասին իմ ձևակերպումերը վիրավորական կամ կոպիտ էին թվացել: Եթե ինչ-որ բան այն չեմ արել, ներողություն եմ խնդրում, բայց կարծում եմ` ճիշտը իրերն իրենց անունով կոչելն է անգամ սեփական անձի մասին խոսելիս: Իմ միակ նպատակը սկզբունքի սխալ լինելը շեշտելն է և ոչ թե գործադրողի վրա ցեխ շպրտելը: Մեղքը դատապարտելը դեռ չի նշանակում մեղավորին դատապարտել: Մի խոսքով` կարևորը Հիսուս Քրիստոսին հավատացող մարդկանց միացնելն է մի դրոշի տակ, որ կոչվում է ուղղափառ դավանանք ու հավատքը կյանք ապրած Հայրերի ժառանգություն մեզ` սերունդներիս :
Quote from: BAREV on January 19, 2009, 11:31:17 AM
Մեղքը դատապարտելը դեռ չի նշանակում մեղավորին դատապարտել:
ԲԱՐեՎ ջան նեղանալու խնդիր չկա.Քրիստոնյաի ՙնեղանալը՚ ո՞րն է։ Անհո՜գ եղիր։ ես ել եմ հակված առողջ քննարկման ու բանավեճի։ու խաղաղությամբ էլ ուզում եմ հարցնել ՝ լեզուներ խոսելու նշանը՝ մեղքի՞ նշան է ։ ինչպես նշել ես քո կարծիքում։
այն ըստ ձեզ. համարում եք մե՞ղք. թէ ասենք ավելորդություն կամ նման մի բան։
Խնդրում եմ, բացատրեք ինչ է նշանակում Սուրբ Ավանդություն, ես ճիշտն ասաց տեղյակ չեմ ու նման արտահայտության Աստվածաշնչում չեմ հանդիպել. ???
Ձեր պատասխանների մեծ մասն այնքան անհասկանալի են, մի քիչ որ պարզ գրեք ավելի մատչելի կլինեն, ինչ եք կարծում? 23:)
Ինձ էլ է հետաքրքիր, թե իրոք ի՞նչ է համարվում լեզուներով խոսելը: Դա մե՞ղք է, թե շնորհ:
Quote from: *LILIT* on May 06, 2009, 10:32:12 AM
Խնդրում եմ, բացատրեք ինչ է նշանակում Սուրբ Ավանդություն, ես ճիշտն ասաց տեղյակ չեմ ու նման արտահայտության Աստվածաշնչում չեմ հանդիպել. ???
Ձեր պատասխանների մեծ մասն այնքան անհասկանալի են, մի քիչ որ պարզ գրեք ավելի մատչելի կլինեն, ինչ եք կարծում? 23:)
Քանի որ նման թեմա կա արդեն բացված, այս հարցին այնտեղ կպատասխանեմ:
Quote from: vanan on June 06, 2009, 12:24:47 AM
Ինձ էլ է հետաքրքիր, թե իրոք ի՞նչ է համարվում լեզուներով խոսելը: Դա մե՞ղք է, թե շնորհ:
Մեկ ուրիշ ֆորումում այս հարցը քննարկվում էր (ի դեպ` քննարկման մասնակիցներից մեկն էլ Լուսամուտում նույնպես գրանցված է), և ես խորհուրդի կարգով մի առաջարկ արեցի, նույն բանը գրեթե նույնությամբ նաև այստեղ կգրեմ: Ուղղակի ուզում եմ մի խորհուրդ տալ` հնարավորինս մնալով օբյեկտիվության սահմաններում: Բացում եք Գուգլ համակարգը և որոնում եք տալիս glossolalia բառը: Սա նույն լեզվախոսության երևույթն է, որի վրա մեծ շեշտադրում են հիսունականները, հոգեգալստականները, խարիզմատներն ու նմանատիպ ուղղությունները և այն համարում են Սուրբ Հոգու շնորհ` նույնացնելով սուրբգրային լեզվախոսության հետ: Ասեմ, որ բավականին թվով ինֆորմացիա է բերելու: Դուք պարզապես անտեսեք բոլոր այն մեկնաբանություններն ու տեսակտեները, որ կյանդիպեք այդ երևույթի հետ կապված: Կապ չունի, դա կլինի առաքելահաստատ եկեղեցիների, բողոքականների, այլ դավանաքների կամ պարզապես աթեիստ մասնագետների հայացքներ: Դուք ուսումնասիրեք օբյեկտիվ ինֆորմացիան: Գուցե մի քիչ զարմանալի կամ անսպասելի կլինի ձեզ համար, երբ նկատեք նույն երևույթը ոչ քրիստոնեական կրոններում և կրոնական ուղղություններում, անգամ շամանական և սատանայապաշտական կրոնական համակարգերում: Համեմատական կարգով ուսումնասիրեք այդ երևույթները ձեր դավանած կամ համակրած ուղղություններում և վերոնշյալ ոչ քրիստոնեական համակարգերում: Ուշադրություն դարձրեք տվյալ երևույթի դրսևորւմներին, դրան հասնելու ճանապարհներին ու մեթոդներին, էական հատկանիշներին: Եվ այնուհետև համեմատեք այն առաքյալների ու աշակերտների վրա իջած Սուրբ Հոգու շնորհի հետ: Բավականին դժվար ու մանրազնին աշխատանք պահանջող գործընթաց է: Դրա համար պետք է նաև ձերբազատվել մինչ այդ կրած ազդեցություններից և կանխակալ մոտեցումներից: Ի վերջո խոսքը դատարկ բանի մասին չէ, այլ քրիստոնյայի համար առանցքային խնդրի` ճշմարիտ ճանապարհի և հոգու փրկության: Հակասուրբգրային որևէ բան արած չեք լինի, ի վերջո Սուրբ Գիրքն ինքն է պատվիրում ամեն ինչ փորձել, բայց բարին ամուր բռնել: Իսկ թե ինչն է Քրիստոս համարում աններելի մեղք, կարծում եմ հիշեցնելու կարիք չկա:
Չգիտեմ, թե խորհուրդս ինչքանով ձեր սրտով կլինի կամ ինչքանով հարկ կհամարեք հետևել դրան: Մյուս ֆորումում վերոնշյալ ուղղությունների հետևորդներն ու պաշտպանները կարծես ավելի շատ տրամադրված էին նեղանալու իմ առաջարկից, քան լրջորեն այն քննելու: Բայց դա արդեն ամեն մարդու համար իր որոշելիքն է:
Թանկագինս, իմ հարցը հետեւյալն էր <Ինչ է նշանակում Սուրբ Հոգու լեզուներով խոսել, արդյոք կա այդ երեւույթն այսօր>, ոչ թե ինչ մեկնաբանություններ կան դրա հետ կապված, կամ էլ ինչ կարծիք ունեն այդ մասին բողոքականներն ու հոգեգալստականները:
Երևի Մոնկի փոխարեն ես պատասխանեմ...
Հիմա ոչ ոք էլ ըստ էության չի կարող ասել Սուրբ Հոգու՝ լեզուներով խոսելու շնորհը գործում է մարդկության մեջ, թե ոչ, բայց մենք գիտենք, որ այդ շնորհն ունենալու առաջին դարերի քրիստոնեական եկեղեցու պահանջն այժմ չկա: Այսինքն, այդ ժամանակ Սուրբ Հոգին առաջնորդում էր Իր լեզվախոսության շնորհը բաշխելով առաքյալներին՝ հստակ նպատակ ունենալով, ինչը երևում է Գործք Առաքելեցում. Պետրոս առաքյալը խոսում էր և բոլորը հասկանում էին, իսկ այժմ մենք միթե կարիքն ունենք միմյանց քրիստոնեություն քարոզելու այլ լեզվով, կամ աղոթելու այլ լեզուներով, որը որ մենք էլ չենք հասկանում: Ելնելով այս կուռ տրամաբանությունի՝ կարող ենք համոզվել, որ անտեղի լեզվախոսությունը բնավ չի ծառայում Եկեղեցու առաջնորդությանը, հետևաբար՝ այդպիսի լեզվախոսությամբ զբաղվողները չպետք է պնդեն, որ իրենց Սբ Հոգին է առաջնորդում:
Հարգելի Տեր Տաթև!
(Ձեզ ուղղված այս խոսքերս սկսել եմ գրել մի քանի օր առաջ: Ժամանակի սուղության պատճառով, ցավոք, ձգձգվում է, - կներեք:
Ընթացքում կարդացի Շենուդա Պատրիարքի "Համեմատական աստվածաբանություն / Ը - Շնորհներ. լեզուների պարգև", առջարկված Մոնքի կողմից: Հետաքրքիր է, և սակայն համարյա ամեն նախադասությունը - վիճելի: Իսկ կարդացի սա այն պատճառով, որ չէի կարողանում հասկանալ այս հարցի... չգիտեմ, իմաստն ասեմ, թե պատճառը: Հիմա - հասկացա, և ուրեմն - շարունակեմ այն, ինչ սկսել էի քանի օր առաջ:)
Ձեր ասածից դուրս է գալիս, որ ամեն ինչ, որ ասված է 2000 տարի առաջ, հասկանալի է հիմա? Չեք կարծում արդյոք, որ շատ կասկածելի համոզմունք է դա: Վերցնենք կոնկրետ մեզ - հայերիս: Գրաբար հայերենը վաղուց արդեն անհասանելի է դարձել հայերի երևի 99 %-ի համար: Այսօր շատերն արդեն ժամանակակից հայերենով դժվարությամբ են խոսում. առավելապես երիտասարդությունը, որի համար անգլերենն այսօր ավելի հասանելի է, քան գրաբարը: Մի երկու ամիս առաջ ես ինքս երկար վեճի մեջ էի "Լուսամուտի" այլ անդամների հետ (հոգու հ00ավերժական լինելու մասին կռիվների ժամանակ) հենց այն պատճառով, որ ամեն մեկը իրեն հարմար ձևով է փորձում մեկնաբանել Սուրբ Գրքում ասվածը հենց այն պատճառով, որ գրաբարն այսօր մեզ, հայերիս համար օտար լեզվից ավելի հեռու մի բան է դարձել: Խոսքն այն փոքր (համեմատաբար) խմբի մասին չէ (հոգևորականությունն ի նկատի ունեմ), որը, կոպիտ ասած, պաշտոնի բերումով առընչվում է գրաբարին, և որոնց մեջ էլ (ասում եմ, հիշելով վերևում նշածս վիճբանությունը հոգու մասին) կասկածում եմ, թե բոլորն են լավ հասկանում գրաբարը: Եվ նաև ոչ այն անհատների մասին է խոսքս, ովքեր պատմության և կամ ճշմարտության սիրով դրդված են խորանում գրաբարի մեջ:
Խոսքս ազգի հիմնական մասի մասին է, որի համար գրաբարն այսօր համարյա թե նույն չիներենն է:
Ինչ է ստացվում? Որ գրաբարն ու այսօրվա հայերենը իրար նկատմամբ արդեն իսկ համարյա օտար լեզուներ են: ՈՒրեմն, դատապարտելով տարբեր լեզուներ իմանալը, Սուրբ Գիրքը (ասենք, Շենուդա Պատրիարքի, ասելով)դատապարտում է մեզ, այսօրվա հայերիս, Իրեն իսկ - Սուրբ Գրքի - ոչ թե իմացությանը, այլ կույր պաշտամունքին? Ինչու? Որովհետև Շենուդա Պատրիարքը կամ մեկ ուրիշն է ասում մեզ, որ դա այդպես է? ՈՒ մենք այն գուտապերճե տիկնիկի նման, առանց հասկանալու, պիտի գլուխներս տնկտնկացնելով պատասխանենք նրան. այո-այո-ԱՅՈ?.. ՈՒրեմն ինչ է վերրջիվերջո մեզ համար Սուրբ Գիրքը. Սիրո, Հավատի և Իմացության աղբյուր? Թե ընդամենը ՏՈՏԵՄ? ՈՒրեմն, երբ դուք ասում եք "Քրիստոնեություն", ես պետք է հասկանամ դա ընդամենը որպես հերթական "Կռապաշտություն"?..
Էլ չեմ ասում, որ եթե ավելի խորացնենք այս հարցը, ուրեմն մենք, այսօրվա հայերս, ըստ Շենուդա Պատրիարքի, պետք է մոռանաք և այսօրվա, և գրաբար հայերենը, իսկ Սուրբ Գիրքը պետք է կարդանք առնվազն հունարեն...
Հարգելի Տեր Տաթև: Ձեր խոսքերը Լուսամուտի մեջ ինձ միշտ գերել են միայն Ձեզ յուրահատուկ պարզությամբ ու մաքրությամբ: Մենք բոլորս հիմնականում լեզվի շողոքորթներ ենք մեկմեկու առաջ - Ձեր կողքին: ՈՒ ես իրոք որ շատ կուզենայի Ձեր անհատական կարծիքը լսել մի հարցիս մասին.
Եթե Աստծո ցանկությունն իրոք ինչ որ մի ձևով Իր Սերը, Հավատը, Ճշմարտությունը մեզ հասցնելը, մեզ սովորեցնելն է, ուրեմն ինչու է Նա հազար ու մի պատնեշ դնում (որոնցից մեկը - այս լեզուների հարցը) մեր և այդ Սիրո, Հավատի ու Ճշմարտության միջև, ու հետո էլ պատժում է մեզ, երբ մենք չենք կարողանում հաղթահարել այդ պատնեշները: Եվ վերջիվերջո ով եմ ես, եթե ոչ գող ու ավազակ , երբ փորձում եմ բացել Աստծո իմ առջև կողպած դուռը ու տեր դառնալ ինձանից կողպեքի տակ թաքցրած այդ Սիրոն?.. Ով եմ ես, որ կարողանամ հաղթահարել Աստցո իմ առջև դրված պատնեշները?.. Արդյոք մոռացել եք նրան, ով մի անգամ փորձեց անել դա, այն Անկեցյալ Հրեշտակին?..
Միթե դա է իմ Աստծո ցանկությունը ինձ համար - Իր զավակի... Միթե, եթե ճիշտը Շենուդա Պատրիարքն է, Աստված չի տեսնում, որ սխալ է այդ ճանապարհը, որ այս երկու հազար տարվա մեջ այդ ճանապարհը ոչ ոքի ոչ մի տեղ չտարավ: Չէ որ, երկու հազար տարի առաջ, երբ մենք էլի սխալ ճանապարհի վրա էինք մոլորված ոչխարների պես, Նա մեզ մի Հովիվ տվեց, որը ցույց տվեց մեզ ճիշտ ճանապարհը:
Իսկ ինչն է խանգարում մեր Աստծոն, մեր Հորը, մի նոր Հովիվ ուղարկել (կամ հենց նույն Հովվին), կամ էլ Պետրոս Առաքյալի պես մեկին, ով կխոսեր և (Ձեր խոսքերն են)"բոլորը կհասկանային "? Միթե դա չէ ավելի հեշտ ձևը և մեր և մեր Աստծո համար վերանորոգելու երկու հազար տարի կուտակված անհասկանալի այս խառնիշփոթը?
Իսկ միգուցե Նա իրոք, նորից, ուղարկել է Հովիվ, կամ Հովիվներ? Կամ Պետրոս Առաքյալներ? Իսկ մենք չենք տեսնում կամ չտեսնելու ենք տալիս Նրանց, քանզի Շենուդա Պատրիարքն ասում է, որ դա այդպես չէ?
Թող ների ինձ Շենուդա Պատրիարքնը, նա հոմանիշ դարձավ այս նամակի մեջ: Բայց մի ձևով պետք է ասվի այն, ինչ ասվելու կարիք ունի...
Կներես Սամվել ջան,որ ուշ եմ պատասխանում, չնայած այս ֆորումի մասնակիցներն երևի արդեն լավ գիտեն որ ես սովորաբար ուշ եմ պատասխանում :D, ես կիսում եմ քո մտահոգությունները, գուցե 2 հազար տարիների ընթացքում շատերն եդպես ել չեն ճանաչել Աստծո սերը, և գուցե իրենց սեփական լեզվով խոսելն էլ չի նպաստել դրան, բայց եկեք շատ հարցեր չխառնենք իրար և ամեն ինչ նայել իր տեսանկյունից: Բնավ պետք չէ գուտապերճե տիկնիկների նմանվել ու Շենուդա պատրիարքին ասել այո երբ չենք հասկանում պատրիարքի ասածի էությունը կամչենք ուզում ընդունել ու հասկանալ...
Ճիշտ ընդհակառակը,այսօր քո ասած այդ պետրոս առաքյալներն են փնտրում այդպիսի տիկնիկներ,որ իրենց փորձեն ցույց տալ <<սուրբ ճանապարհը>>, ու իրենց ամեն խոսքին ասեն այո,ալելուիա... խնդրեմ,միացրեք բազմաթիվ հեռուստաալիքներ ու կտեսնեք հազարավոր գուտապերճե տիկնիկներ,որ պար են գալիս ջազ երաժշտության տակ ու ասում ալելուիա, որ խոսում են այն լեզուներով, որ իրենք էլ չեն հասկանում ու ասում ալելուիա, և միթե դա կարելի է համեմատել գրաբարի հետ, որ այո, ես ընդունում եմ քո ասածները. շատեևը չեն հասկանում, նույնիսկ հոգևորականները դժվարանում են որոշ հատվածներ հասկանալ, բայց.... մենք երկար խորհելու տեղիք ունենք, միթե նեղ դռնով չենք ուզում մտնել երկնքի արքայություն, եկեք ընդունենք որ այդ նեղություններից մեկն էլմեր սուրբ լեզուն պահելն է, կհասկանանք Աստքծ խոսքը արդի հայերենով, կաղոթենք արդի հայերենով,կսիրենք միմյանց, կհավատանք ... բայց միթե խանգարում է նաև այս ամենին մեր նախնյաց ոսկեղենիկ լեզվի ավանդը մի փոքր էլ պահելը,սրանք տարբեր երևույթներ են, հարգելի Սամվել, եկեք չխառնենք անիմաստ լեզվախոսությունը և Հայ Առաքելական Եկեղեցու ձգտումը իր նախնյաց լեզուն պահպանելու հարցում