Այս հարցը ուղղված է մեր ներկա բոլոր հոգևորականներին.
Խորհուրդ կտայի՞ք մեզ՝ աշխարհականներիս լրջորեն պահել Հայ Եկեղեցու ավանդական բոլոր Պահքերը:
Առաջավորաց Պահքը մոտենում է: Հետո՝ Մեծ Պահք:
Տատս ամեն պահք բծախնդրությամբ պահում էր, ես՝ վախենում եմ առողջությանս վնասելուց:
Իսկ ինչով է պայմանավորված առողջությունը վնասելու Ձեր մտավախությունը? Առողջական ինչ-որ մասնավոր խնդիր ունեք?
Պահե՞նք այնքան, ինչքան թույլ է տալիս առողջությունը, ու առողջության տկարանալը լինի՞ պահքի սահմանը:
Կարծում եմ, որ Պահք պահելը հոգևոր աշխարհի այնպիսի ինտիմ հարցերից է, որ քննարկման ենթակա չէ:
QuoteԿարծում եմ, որ Պահք պահելը հոգևոր աշխարհի այնպիսի ինտիմ հարցերից է, որ քննարկման ենթակա չէ:
Միտքդ մի քիչ ավելի մանրամասն չեիր ներկայացնի?
Quote from: Mariam on January 27, 2007, 03:52:04 PM
Պահե՞նք այնքան, ինչքան թույլ է տալիս առողջությունը, ու առողջության տկարանալը լինի՞ պահքի սահմանը:
Մարիամ ջան, նախ ասեմ, որ պահք պահելը չի սահմանափակվում սոսկ կենդանական սննդից հրաժարվելով: Պահքը ժուժկալությունն է այն ամենի նկատմամբ, ինչը որևէ կերպ չի նպաստում մեր հոգևոր կյանքի զարգացմանը: Պահքի էությունը առաջին հերթին կայանում է մարմնի տկարությամբ հոգու զորացումը: Բայց սա, անշուշտ, չի նշանակում ծայրահեղության հասնել և մարմինը մահվան աստիճանի հասցնել: Պահքի տարբեր դրսևորումներ գոյություն ունեն: Եթե ավելի կոնկրետ հարց է Ձեզ հետաքրքրում, ապա խնդրեմ: 13:)
Մանտարինկա, ինչքան լա՛վ էր, երբ գյուղերում ամբողջ հայությունը պահք էր պահում խմբովին՝ ազգովին... Մեկը մյուսի հոգևոր ուժ էր փոխանցում... Այսպես ապրեց Ատևմտահայաստանը մինչև Եղեռնը: Նույնպես ևս գաղթականները շարուկակեցին
ապրել Կրոնը իրենց ապաստանած երկրներում:
Մոնք, պահքը բոլոր զգայարանների պահքն է, պահքը՝ ատելությունից, հպարտությունից, իմ զանազան մոլություններից հրաժարվելն է պարտադրում...Եվ ուքելիքի պահքը նշան է իմ խոր բարեկամեցողության, թափածս ջանքերին այս բոլոր հոգևոր ոլորտներում: Կերակուրի պահքը
նշան է՝
մարմնացումն է իմ իրական տրամադրվածության:
Ուրեմն՝ պահենք մեր ամբողջ ուժերով: Իմ իսկական սիրո և հավատի արտահայտությունն է, ժլատ չլինեմ:
Եվ մտածենք՝Առաջավորի պահքը սահմանվել է Գրիրոր Լուսավորչի կողմից, ու Տրդատ թագավորը, արքունիքը , և մկրտության պատրաստվողները՝ նրանց շուրջ համախմբված հայությունը միասնաբա'ր պահեցին:
Դա՝ ազգային իսկական տո'ն է...
Մոնք, կարո՞ղ էք ուրիշ բացատրություններ տալ այս պահքի մասին:
Նորից զարմացել եմ. այս պահքի ընթացքին եկեղեցում Աստվածաշնչից ընթերցվածք չի կատարվում: Ու հասկացա, որ սա էլ՝ հարգանքի խոր նշան է: Ապաշխարելուց առաջ, անարժան եմ Աստվածաշունչ կարդալու: Աստվածաշունչ կարդալու կամ լսելու համար նույնպես անհրաժեշտ է սրտի մաքրություն: 21:)
Quote from: MONK on January 27, 2007, 03:56:47 PM
QuoteԿարծում եմ, որ Պահք պահելը հոգևոր աշխարհի այնպիսի ինտիմ հարցերից է, որ քննարկման ենթակա չէ:
Միտքդ մի քիչ ավելի մանրամասն չեիր ներկայացնի?
Մի քիչ նեղված եմ, չգիտեմ մտքերս ճիշտ կարտահայտեմ, թե ոչ, բայց կփորձեմ:
Մոնք ջան, իմ համար հոգևոր կյանքը կիսվում է Աստված - մարդ հարաբերությոան և մարդ - մարդ հարաբերության: Ինչպես տասը պատվիաններ են:
Կարծում եմ, ամեն մարդու համար Աստված - մարդ հարաբերությունը խիստ անձնական ներքին սրբությունն է: Այդ սրբության մեջ երրորդ անձինք չպետք է լինեն, բացառությամբ քո հոգևոր հորից, եթե ունես: Այնպիսի հարցեր, ինչպիսինն է. պահքը, աղոթք Տիրոջը, մի խոսքով այն հարցերը, որը վերաբերվում Է Աստված - մարդ անձնական հարաբերության, պետք է հեռու լինի մնացած բոլոր մարդկանց աջքից: Այդպես է նաև սովորեցնում մեզ Քրիստոսը, խոսելով պահքի մասին, ողորմության մասին և այլն: Թող մեր աջ ձեռքը չիմանա, թե ինչ է անում ձախը:
Quote from: Mariam on January 29, 2007, 10:28:55 AM
Մանտարինկա, ինչքան լա՛վ էր, երբ գյուղերում ամբողջ հայությունը պահք էր պահում խմբովին՝ ազգովին...
Մարիամ ջան, մեր մոտեցումները տարբեր են: 21:)
Իմ կարծիքով հնարավոր չէ կոլլեկտիվ քրիստոնեություն: Մի տեսակ շինծու բան է ստացվում: Քրիստոնեությունը, հավատքը դա մեր անձնական հարաբերությունն է Աստծո հետ: Եւ նաև հոգևոր կյանը մարդու նույնպես: Մեկը կարող է այդ կյանքի մի աստիճանի վրա լինել, միյուսը ուրիշ աստիճանի վրա և այլն: Մարդիկ տարբեր են, հոգևոր ապրումներն էլ նույնպես: 13:)
QuoteՄի քիչ նեղված եմ, չգիտեմ մտքերս ճիշտ կարտահայտեմ, թե ոչ, բայց կփորձեմ:
Մոնք ջան, իմ համար հոգևոր կյանքը կիսվում է Աստված - մարդ հարաբերությոան և մարդ - մարդ հարաբերության: Ինչպես տասը պատվիաններ են:
Կարծում եմ, ամեն մարդու համար Աստված - մարդ հարաբերությունը խիստ անձնական ներքին սրբությունն է: Այդ սրբության մեջ երրորդ անձինք չպետք է լինեն, բացառությամբ քո հոգևոր հորից, եթե ունես: Այնպիսի հարցեր, ինչպիսինն է. պահքը, աղոթք Տիրոջը, մի խոսքով այն հարցերը, որը վերաբերվում Է Աստված - մարդ անձնական հարաբերության, պետք է հեռու լինի մնացած բոլոր մարդկանց աջքից: Այդպես է նաև սովորեցնում մեզ Քրիստոսը, խոսելով պահքի մասին, ողորմության մասին և այլն: Թող մեր աջ ձեռքը չիմանա, թե ինչ է անում ձախը:
Այո, բայց դա չի նշանակում, որ այդ թեմաների վրա ընդհանրապես պետք է տաբու դրվի և երբեք խոսք չասվի դրանց մասին, հատկապես երբ որ կարիքն ունես առավել հարազատ պատկերացում կազմելու դրանց շուրջ:Այլապես Քրիստոս Իր աշակերտների այն հարցին, թե ինչպես աղոթել, ի պատասխան չեր սովորեցնի Տերունական աղոթքը: Կամ էլ Եկեղեցու հայրերը, որ հատորներ են գրել այդ հարցերի շուրջ, պիտի լռությամբ շրջանցեին դրանք: Իսկ մենք, խոսելով այդ թեմաներից, ոչ թե մեր անձնական փորձառությունն ենք ներկայացնում, այլ այն, ինչ ավանդվել է մեզ Եկեղեցուց: Այլ հարց է, որ մարդ չպիտի իր հոգևոր-անձնական կյանքի բոլոր նվիրական զգացուներն ի ցույց դնի ընդհանուրին: Անշուշտ, մարդու հոգու խորքում կա մի Սրբություն Սրբոց, ուր մտնելու իրավունք ունի միայն Հավիտենական Քահանայապետը:
Բայց ճանաչողական բնույթի հարցերը ոչ միայն անընդունելի չեն, այլև անհրաժեշտ են: Սովորելու համար պետք է ուսանել:
Quote from: Mandarinka on January 29, 2007, 04:28:26 PM
Quote from: Mariam on January 29, 2007, 10:28:55 AM
Մանտարինկա, ինչքան լա՛վ էր, երբ գյուղերում ամբողջ հայությունը պահք էր պահում խմբովին՝ ազգովին...
Մարիամ ջան, մեր մոտեցումները տարբեր են: 21:)
Իմ կարծիքով հնարավոր չէ կոլլեկտիվ քրիստոնեություն: Մի տեսակ շինծու բան է ստացվում: Քրիստոնեությունը, հավատքը դա մեր անձնական հարաբերությունն է Աստծո հետ: Եւ նաև հոգևոր կյանը մարդու նույնպես: Մեկը կարող է այդ կյանքի մի աստիճանի վրա լինել, միյուսը ուրիշ աստիճանի վրա և այլն: Մարդիկ տարբեր են, հոգևոր ապրումներն էլ նույնպես: 13:)
Այդ դեպքում Եկեղեցին պիտի գոյություն չունենա: Չէ որ այն հենց մեծագույն հավաքականությունն է? Քրիստոնեությունը սոսկ անհատի կրոն չէ, այն փրկության ճանապարհն է համայն մարդկության` միավորված Եկեղեցու մեջ:
QuoteԱյլ հարց է, որ մարդ չպիտի իր հոգևոր-անձնական կյանքի բոլոր նվիրական զգացուներն ի ցույց դնի ընդհանուրին: Անշուշտ, մարդու հոգու խորքում կա մի Սրբություն Սրբոց, ուր մտնելու իրավունք ունի միայն Հավիտենական Քահանայապետը:
Ահա, իմ միտքս դա էր: Այդ Սրբության Սրբոցը մեր և Տիրոջ հարաբերությունն է:
Մոնք ջան, ին՞չ նկատի ունես ասելով ճանաչողական բնույթի հարց: Դա որո՞նք են:
Quote from: MONK on January 29, 2007, 04:44:16 PM
Այդ դեպքում Եկեղեցին պիտի գոյություն չունենա: Չէ որ այն հենց մեծագույն հավաքականությունն է? Քրիստոնեությունը սոսկ անհատի կրոն չէ, այն փրկության ճանապարհն է համայն մարդկության` միավորված Եկեղեցու մեջ:
Բայց այդ փրկությունը միևնույնն է խմբակային չէ: Այո, եկեղեցին մեծագույն հավաքականություն է, որը համայն մարդկության փրկության համար է: Բայց միևնույն է, դա կանչ է ամեն մի մարդու հոգուն, անհատական կանչ` մարդիկ էլ են հավատքի, եկեղեցի գալիս ոչ կոլլեկտիվ, այլ անձնական հոգեևոր դրթումից: Եւս մի օրինակս բերեմ: Ասենք դու, ապրելով աստվածավախ, սուրբ կյանքով, չես կարող իմ հոգին տանել դեպի փրկություն, ինչքան էլ մենք իրար հետ ծոմ չպահենք և եկեղեցում ծոմ չպահենք: Պատահական չէր, որ ես ասեցի թե մեկը կարող է հոգևոր կյանքի մի աստիճանի վրա լինել, միյուսը ուրիշ աստիճանի վրա և այլն: Մարդիկ տարբեր են, հոգևոր ապրումներն էլ նույնպես: Դրա համար օրինակ եկեղեցում կարդացած քարոզը մեկի համար մի իմաստ է ստանում, միյուսի համար մի ուրիշ, չնայաց, որ բոլորը կոլլեկտիվ են լսում:
Մանտարինկա,
առաջին՝ սկզբնական եկեղեցու հավատացյալների ըմբռնումը քո տեսակետից ինչքա՛ն հեռու էր:
Կրոնը առանձին ապրումների միջոց չէ, մեր հոգևոր ներքին աշխարհին ծառան չէ, մեր հոգևոր կարիքների սպասավորը չէ...
Օ՛, երանի եթե առաջին քրիստոնյաների խանդավառությունը մի քիչ մեզ վարակեր...Ամբողջ ունեցվածքը եկեղեցու տրամադրության տակ էին դնում - տես՝ Գործք Առաքելոց -: Ու կրոնը՝ եկեղեցին, սուրբ էին համարում: Նա, Աստվածային Արքայության պատկեր էր երկրի վրա: Պիտի սուրբ ու սրբությամբ պահեին նրան, Հիսուս Քրիստոսի մարմինն էր:
Միասին ապրեցին Քրիստոսի վարդապետության շրջանը, Խաչելությունը, Հարությունը, Համբարձումը, Հոգեգալուստը, Եկեղեցու կառուցումը: Միասին էին տանջվում, հրճվում, կիսում էին միմիայնց հետ ամեն ցավ, վիշտ ու հույս: Կիսում էին ևս նյութականը:
Մենք իրար հետ չպի՞տի կիսենք պահքն ու պահքից հետո գտած հոգևոր երջանկությունը: Ես չ՞պիտի հենվեմ ինձանից փորձառու եղբոր կամ քրոջ վրա, ու նրա օգնությամբ ավելի լավ կատարեմ իմ կրոնական պարտականությունները
Երանի եթե նրանց սրտի մաքրությունից ու խոր հավատից - իրենց կյանքի ամեն անկյունի ներս թափանցող հավատից - անմասն չլինեինք...
Կարո՞ք էք ինձ լուսավորել այս հարցի շուրջ: Ինձ ներեցեք...
Պահք պահելը՝ զբոսա՞նք է, զուտ անհատական առաջացման համար օգտակար միջո՞ց է, թե՞ անհրաժեշտություն: Կրոնական անհրաժեշտությո՞ւն է, թե՞ թողնված է ամենքի դատողության: Հավատացյալ հասարակության համար՝ մաքրվելու անհրաժեշտ ու ընդհանուր ջանք է, թե լոկ դա անհատապես կատարում ենք մեր հոգևոր զարգացման համար: Առաջա՞րկ է միայն, զոր կարելի՞ է անտեսել: Պահքը ֆակուլտատի՞վ է: Հոգևոր զարդարա՞նք է, թե՞ կոլեկտիվ պարտականություն:
Մոնք, մեծապես շնորհակալ եմ ձեր տված բացատրության համար Առաջավորաց Պահքի վերաբերյալ, ինձ օգնեց մի քանի կարևոր կետերում:
Սիրելի Մարիամ ջան, միտքս կարծես լավ չեմ բացել: Ես այստեղ ասում եմ ավելի ներքին հարցերի մասին:
Ես չեմ ժխտում համայնք հասկացողությունը և այլն: Ի սեր Աստծո: Ասածս նա է, որ միևնույն է, ամեն մարդ յուրովի է ընկալում Քրիստոսի վարդապետությունը, Խաչելությունը, Հարությունը, Համբարձումը, Հոգեգալուստը, Եկեղեցու հայրերի խրատները, Պատարագի Խորհուրդը, քարոզը քահանայի և այլն:
Օրինակ բերեցի, որ Պատարագի ընթացքում պատարագիչի քարոզը ես կարող եմ ընկալել մի ձևով, միյուսը` ուրիշ: Դա պայմանավորված է նրանով, որ գոյություն ունեն տարբեր հոգևոր աստիճաններ, և ամեն մի մարդ գտնվում է այդ աստիճաննրից մեկի վրա:
Իսկ ինչ վերաբերվում է, որ կողմ չեմ Աստված - մարդ հարաբերությունը հանել ջրի երես, ապա դա գալլիս է հենց Քրիստոսի պատվերից`ծոմ պահելիս այնպես անել, որ հրապարակային չլինի, աղոթելիս "փակվել սոննյակի մեջ", ողորմություն անելիս, որ նույնիսկ աջ ձեռը չիմանա թե ինչ է անում ձախը: Ավելի լավ է մարդ առանց խոսքի, լռությամբ ապրի այդ հոգևոր կյանքը, քանց մեծ աղմուկով ` բայց իրականում չապրի:
QuoteՄոնք ջան, ին՞չ նկատի ունես ասելով ճանաչողական բնույթի հարց: Դա որո՞նք են:
Quote....երբ որ կարիքն ունես առավել հարազատ պատկերացում կազմելու դրանց շուրջ:Այլապես Քրիստոս Իր աշակերտների այն հարցին, թե ինչպես աղոթել, ի պատասխան չեր սովորեցնի Տերունական աղոթքը:
Բերածս օրինակը ճանաչողական բնույթի հարց է:
Ես հասկանում եմ քո մտահոգությունը, Մարո, բայց չպիտի ծայրահեղության հասնել: Անշուշտ, Աստծո և մարդու հարաբերությունը ենթակա չէ հրապարակային ցուցադրության, սակայն դա չի նշանակում, որ այդ հարաբերության միջոցների շուրջ երբեք չպիտի բարձրաձայնվի: Այդ հարաբերության ճանաչողությունը միտված է հենց այդ հարաբերության լավագույնս կարգավորման: Մի քիչ ավելի պարզ խոսեմ. աղոթքը... կածում եմ կարիք չկա քեզ բացատրելու, թե ինչ է այն: Ու եթե հանկարծ մարդը հարցնում է, թե ինչ է այն կամ ինչպես աղոթել կամ ուղղակի խոսում է աղոթքի մասին, դա չի նշանակում, որ այդ նվիրական իրողությունը դառնում է խոզերի առջև գցված մարգարիտ: Հարցումը նպատակաուղղված է այդ իրողության ճիշտ ընկալմանը և ըստ այդմ գործելուն:
Ս. Գրիգոր Նարեկացու Մատյանը լավագույնս ապացույց է, որ Աստծո և մարդու հարաբերությունը ամեն պարագայի չէ, որ ենթակա է սոսկ լռության:
QuoteԱսածս նա է, որ միևնույն է, ամեն մարդ յուրովի է ընկալում Քրիստոսի վարդապետությունը, Խաչելությունը, Հարությունը, Համբարձումը, Հոգեգալուստը, Եկեղեցու հայրերի խրատները, Պատարագի Խորհուրդը, քարոզը քահանայի և այլն:
Միտքդ հասկանում եմ, Մարո: Բայց ի նկատի ունեցիր, որ ինչքան էլ յուրովի ընկալվի, կա բուն էությունը, որի չափից դուրս յուրովի ընկալումը կարող է տանել հերետիկոսության կամ ինչ որ նման բանի:
ԷԷ, Մոնք ջան: Չես հասկանում: 21:)
Հայր Ղուկաս օգնեք ինձ, թե չէ ես չեմ կարողանում երևի հասկացնել միտքս: 32:)
Ես նկատի չունեմ, եկեղեցու ուսմուքի, վարդապետության ընկալումը: Իհարկե հավատի հանգանակը բոլորիս համար մեկ է: Հավատում ենք նույն Տիրոջը: Հավատում ենք Նրա Հարությանը, հավատում ենք մեր փրկությանը և այլն: Դրա մասին չէ խոսքս:
QuoteՕրինակ բերեցի, որ Պատարագի ընթացքում պատարագիչի քարոզը ես կարող եմ ընկալել մի ձևով, միյուսը` ուրիշ: Դա պայմանավորված է նրանով, որ գոյություն ունեն տարբեր հոգևոր աստիճաններ, և ամեն մի մարդ գտնվում է այդ աստիճաննրից մեկի վրա:
Ինձ թվում է, որ այս տողը, որ գրել եմ, պետք է որ պարզաբաներ միտքս: Ես կրկին համոզված եմ նրանում, որ չնայած նրան, որ մենք համամարդկային րնդհանուր ճամփով գնում ենք փրկության, ամեն մեկիս հոգևոր ճանապարհը յուրահատուկ է և անկրկնելի նկատի ունեմ` ապաշխարհությունը, աղոթալից կյանքը, պահքը և այլն (դա ամենանուրբ հարցերն են մեր հոգու, որ հաճախ մեր հոգևոր հայրերն էլ չոն կարող կարդալ մեր հոգու, սրտի կանչը):
Կոպիտ օրինակ բերեմ: Ամուսնացյալ քահանա և կուակրոն քահանա: Նրանք եկուսն էլ ծառայում են Աստծուն: Բայց եթե առաջինը ժողովրդի մեջ է, երկրորդը կտևված է: Ահա մի ճանապարհ, որտեղ մեկը միյուսից առավել չէ, բայց տարբեր հարթություններում են:
Ես չեմ դատում այն մարդկանց, ովքեր պատրաստ են դնել իրենց հավատքը, իրենց սրբությունը, իրենց հոգևոր վիճակը բոլորի առջև: Պարզապես ինձ համար դա խորթ է և ինչու չէ անհասկանալի: Հատկապես, երբ դիմացինդ քո զսպվածությունը դիտում է որպես քրիստոնեական հավատքին հակամեռժ հայացք: Ցավոք ես իմ անձնական կյանքում շատ եմ նմանատիպ դեպքերի հանդիպել:
Ներեցեք ինձ, հանարվոր է հիմա էլ կարգին չգրեցի: Հիվանդ եմ արդեն ահագին օր է:
Մարո, երբ տատս բոլորի առաջ ու բոլորի հետ պահք, ծոմ էր պահում, դա՝ ցուցամոլությունի՞ց էր:
Երբ ուսուցանում էր երեխաներին նույնպես պահք պահել, աղոթել, Աստծու ապավինել, դա մեղադրելի՞ էր:
Այստեղ՝ կրոնական ֆորում է, թե չէ՞:
Կարո՞ղ եմ հարցերս այստեղ հոգևորականներին ուղղել, կամ էլ հավատակիցներին, թե դա աճոռնի՞ ու անպարկե՞շտ է համարվում:
Տես՝ շեղել ենք բուն նյութից, որ պահքն է:
Պահքը ընդհանրակա՞ն արժեք ունի, թե՞ լոկ՝ սեփական:
Շնորհակալություն օգնողներին:
Հարգելի Մարիամ ջան, նախ ասեմ, որ թեման ուզում էի այսօր առանձնացնել, քանզի իրոք իմ պատճառով շեղվեցինք (ինչի համար ներողություն եմ խնդրում), սակայն տեխնիկական խնդիրներ առաջացան: Ուստի սպասում եմ Ադմինին: Կարծում եմ ճիշտ կլինի բացել նոր թեմա` "Քրիստոնյաների հոգեբանությունը" վեռնագրով:
Մարիամ ջան 21:), մենք հասկանում և խոսում ենք միևնույն թեմայից, բայց չենք կարող հասկանալ և խոսել միևնույն հոգևոր ընկալումներից, զգացմունքներից և պատկքերցումներից` ինչքան էլ դրանք զուգահեռ չլինեն: Ես խոսում եմ մարդու ներքնաշխարհի կառուցվածքի մասին, որը ամբողջովին տարբեր է լինում մնացաց մարդկանց ներքնաշխարհից: Դու կարող ես քրիստոնյա լինել և ընկալել, ապրել ամեն ինչ մեկ այլ կերպ, իսկ ես` լինելով նորից քրիստոնյա, կարող եմ ընկալել այն մեկ այլ կերպ: Դա չի նշանակում հավատի թերացում, հուսով եմ:
Quote from: Mandarinka on January 31, 2007, 02:41:24 AM
ԷԷ, Մոնք ջան: Չես հասկանում: 21:)
Օօօ, այդ դեպքում ներողություն եմ խնդրում: 28:) Լավ, ավելի ուշ, եթե զգամ, որ ճիշտ եմ հասկացել, կպատասխանեմ: 10:)
Պահքի մասին, մեջբերեմ մեր համայնքի Տեր Հոր խորհրդածությունը.
Երբ համայնքի մի հավատացյալ պահք է պահում, դա պատիվ է բերում ամբողջ համայնքին: Շնորհ է բերում ամբողջ համայնքի համար:
Ուրախ եմ, որ Արցախյան հավատացյալ համայնքը այնքան գաղտնասեր չէ: Ես ուրախ եմ, որովհետև գիտեմ, թե մի քանի հավատացյալներ փորձում են հավատարիմ լինել բոլոր պահքերին ու ծոմերին: Նրանց օրինակը քաջալերական է բոլորիս համար: Նրանք իրապես «պատիվ և շնորհ են բերում ամբողջ համայնքին» և հոգևոր ուժ: Նրանց պահքը շնորհաբեր է բոլորիս համար:
Երախտագիրությունը հայտնեմ նրանց՝ իմ իրական հավատակիցներին, իրականում հանդիպածս հավատակիցներին՝ իմ հավատը հարստացնող, ինձ օրինակ հանդիսացող, իրենց հավատարմությամբ ինձ հոգևոր շնորհների աղբյուր եղող հավատակիցներիս: Չանտեսեմ նրանց և մեր բարի քահանայի դերն ու կարևորությունը իմ կյանքում:
Կարո՞ղ էք բացատրել. ինչպե՞ս կարող է պահքը մեզ առաջնորդել դեպի հոգևոր գիտակցություն և հոգու մաքրությոն, որը Հոգու ընդունման համար պայմանն է:
Իմ հարցը ավելի մանրամասնեմ:
Կաթոլոկե եկեղեցում, Մեծ Պահքը վերածված է նվազագույնի, նույնիսկ՝ հոգևորականների ու կրոնավորուհիների միջավայրերում: Մոգուցե վանքերում պահեցողության կարգը ավելի մոտ է ուղղափառներինը:
Եթե չեմ սխալվում, բողոքականները չեն կարևորում պահքը:
Ես էլ, անձնապես, շատ ուշ եմ սկսել որոշ չափով պահք պահել: Սկսել եմ հետաքրքրվել այս հարցով երբ ուղղափառների երկերրը սկսել եմ կարդալ: Բայց կիրառել եմ այդ Հայ Եկեղեցում:
Առաջինս, ե'ս եմ զարմանում, թե, հակառակ որ պահքը անտեսված է շատ մը քրիստոնյաների կողմից, ինձ համար տաեցտարի դառնում է դարձի համար անհրաժեշտ օգնական և առաջնորդ, կարծես՝ իմ հավատի հենարանն է:
Ավելի՝ զգում եմ պահքի դրական ազդեցությունը իմ վրաս, քան տրամաբանորեն հասկանում նրա պատճառները:
Կարո՞ղ էք օգնել ինձ, իմ մտածումները պարզաբանելու ուղղությամբ:
Կաթոլիկեները Մեծ պահքի շրջանին ձեռնարկում են ընդհանրապես միասնական բարեգործություններ, ու ասում են, թե նյութական պահքը՝ սննդից - մի քիչ - զրկվելը կարևորություն չունի Աստծու առաջ: Այս գաղափարը սկսում է առաջանալ Հայ Եկեղեցում: Մեծ Պահքի սկզբին Հռոմեացիների թղթի ընթերցումը Հռոմ. 14,13-23 Հայ Եկեղեցում ձևով մը ամրապնդում է այս գաղափարը:
Ի՞նչ կարծիքի էք. Նյութական - սննդի - պահեցողությունը օգնո՞ւմ է հարգելու մյուս՝ հոգևոր պահքը՝ կրքերից ու մեղքերից հրաժարվելը:
Նյութականը՝ մարմնականը ազդո՞ւմ է մարդու հոգու վրա:
Այո, Մարիամ, ճիշտ եք նկատում, արևմտյան աշխարհում իրոք պահքն աստիճանաբար կորցրել է իր նշանակությունը և նույնիսկ անտեսվել: Մինչդեռ արևելյան եկեղեցիներն առավել հարազատ են մնացել հոգևոր կյանքի զարգամանը միտված ապրելակերպի այդ իրողությանը:
Ինչպես ասում է Ս. Բարսեղ Կեսարացին, պահքն օրինադրվել է դրախտում, և մարդու անկումը եղել է հենց այդ պահքի խախտումով: Ուստի պահքը երբեք չի կարող երկրորդական նշանակություն ստանալ կամ անտեսվել քրիստոնյայի կողմից: Այն աղոթքի հետ միասին ամենաառաջին նախապայմանն է վերականգնելու համար մեր մեջ աստվածայինը, վերստին Աստծո շնորհական ներկայության մեջ մտնելու: Այն, որ առավել զգում եք պահքի դրական ազեցությունը Ձեզ վրա, քան հասկանում դրա տրամաբանական պատճառները, թող Ձեզ տարօրինակ չթվա, քանզի մեր հոգևոր ներաշխարհում բազում փոփոխություններ հաճախ վեր են լինում բանականության սահմաններից:
Ի՞նչ լուսաբանություններ ու խորհուրդներ կտայիք ամեն չորեքշաբթի և ուրբաթ օրերի պահքերի մասին:
Quote from: Mariam on February 04, 2007, 08:57:27 PM
Ի՞նչ կարծիքի էք. Նյութական - սննդի - պահեցողությունը օգնո՞ւմ է հարգելու մյուս՝ հոգևոր պահքը՝ կրքերից ու մեղքերից հրաժարվելը:
Նյութականը՝ մարմնականը ազդո՞ւմ է մարդու հոգու վրա:
Իմ կարծիքով օգնում է, սիրելի Մարիամ: 21:) Կենդանական սննդի մեջ եղած սպիտակուցները կիրք առաջացնող են: Ընդհանուր թուլացնում է կրքերի տեսակները: Եվ այդ ժամանակ արդեն տեսնում ես, թե որ կիրքն է (մեղքը) քո մեջ ավելի արտահայտված, այսինքն որ մեկն է ավելի դժվար հաղթահարելի: ՈՒ սկսում ես ինքդ քեզ ճանաչել ու ինքդ քեզնից ամաչել: 26:) 20:)
Ե՞րբ է սկսվում Մեծ Պահքը:
Quote from: Satenik on February 02, 2008, 06:46:07 AM
Ե՞րբ է սկսվում Մեծ Պահքը:
Փետրվարի 3-ին Բուն Բարեկենդանն է, որի հաջորդ օրվանից` փետրվարի 4-ից կսկսվի Մեծ Պահքը: 31:)
Quote from: Satenik on February 02, 2008, 06:46:07 AM
Կենդանական սննդի մեջ եղած սպիտակուցները կիրք առաջացնող են: Ընդհանուր թուլացնում է կրքերի տեսակները: Եվ այդ ժամանակ արդեն տեսնում ես, թե որ կիրքն է (մեղքը) քո մեջ ավելի արտահայտված, այսինքն որ մեկն է ավելի դժվար հաղթահարելի: ՈՒ սկսում ես ինքդ քեզ ճանաչել ու ինքդ քեզնից ամաչել: 26:) 20:)
21:) 21:) 21:)
Սուրբ Հայրերն էլ այսպես են խոսում, բժշկությո ՞ւնն էլ, Սաթենիկ: Ու հիանում եմ՝ ինչպիսի՜ սերտ հարաբերություն՝ միացություն կա մարմնի, հոգու և մտքի միջև:
Մեծ Պահքը այս տարի ինձ համար լուսավորվեց իմ բարեկամների ու «իմ» տատիկների հայացքներով, ապրելակերպով, փորձառությամբ ու օրհնությամբ: Նա բոլորովին ուրիշ իմաստ է ստացել, նա այլևս չունի իր «անգթությունը», իր պարունակած «զրկանք»ից առաջացած տառապանքը: Նա գունավորվել է, կենդանացել է, դարձել է մի լուսատու ճանապարհ, լցվեց նույնիսկ քաղցրությամբ, բերկրալի սպասումներով, մեծագույն հույսով: Բնական ժամանակահատված է, լիքը օրհնություններով, որ մեզ կընկերանա մինչև Սուրբ Հարության հիանալի ավետիսը:
Ինչպե՞ս հայտնել իմ երխատագիտությունը բոլոր անոնց, որոնք ինձ համար աղոթել են: Նախ և առաջ «Հարցեր հոգևորականների» բաժնում, շնորհակալություն հայտնեմ մեր հոգևորականներին, 21:)
որոնք համբերությամբ լսել ու աղոթքով աջակցել են ինձ – ու բոլորիս: 37:)
Quote from: MONK on February 02, 2008, 12:09:01 PM
Quote from: Satenik on February 02, 2008, 06:46:07 AM
Ե՞րբ է սկսվում Մեծ Պահքը:
Փետրվարի 3-ին Բուն Բարեկենդանն է, որի հաջորդ օրվանից` փետրվարի 4-ից կսկսվի Մեծ Պահքը: 31:)
Վաղվանի՞ց: 43:) Ես, ինչպես միշտ, էշի ականջում քնած եմ: 20:) Այսօրվա համար էլ հարիսայի ցրցամ եմ տվել: :'(
Լավ էր, հարցրեցի... Ապրի Մարիամը, թե չէ պետք է կարծեի դեռ ժամանակ ունեմ: 32:)
Quote from: Marie on February 02, 2008, 01:14:26 PM
Quote from: Satenik on February 02, 2008, 06:46:07 AM
Կենդանական սննդի մեջ եղած սպիտակուցները կիրք առաջացնող են: Ընդհանուր թուլացնում է կրքերի տեսակները: Եվ այդ ժամանակ արդեն տեսնում ես, թե որ կիրքն է (մեղքը) քո մեջ ավելի արտահայտված, այսինքն որ մեկն է ավելի դժվար հաղթահարելի: ՈՒ սկսում ես ինքդ քեզ ճանաչել ու ինքդ քեզնից ամաչել: 26:) 20:)
21:) 21:) 21:)
Սուրբ Հայրերն էլ այսպես են խոսում, բժշկությո ՞ւնն էլ, Սաթենիկ: Ու հիանում եմ՝ ինչպիսի՜ սերտ հարաբերություն՝ միացություն կա մարմնի, հոգու և մտքի միջև:
Իհարկե, Մարիամ ջան: 30:) Ընդհանրապես ողջ քրիստոնեությունը՝ բազում գիտությունների հիմք է, այնտեղ, որքանով որ ես եմ հետևել ու իմ գիտելիքների սահմաններում, որևէ ձևական բան չկա:
Միսն ու կաթնամթերքն են, որ կիրք են տալիս մարդուն: Կենդանիներին էլ, ի դեպ, եթե համեմատենք խոտակերներին մսակերների հետ, դա ակնհայտ կերևա:
Հայկական ժողովրդական երգերի մեջ չեմ հանդիպել, սակայն ռուսական ժողովրդական երգերի մեջ քիչ չեն այս կարգի ուղղակի ակնարկները "եթե մսով չկերակրեմ սիրելիիս՝ նա ինչպե՞ս ինձ կսիրի": 26:)
Այո, համենայդեպս կենդանության օրոք, մարմինը, հոգին ու միտքը խիստ կապված են միմյանց:
Բոլորիս ցանկանում եմ արիությամբ, ուրախությամբ, օգտակարությամբ ու հաջող անցնել Մեծ Պահքը: 21:) 37:) 21:)
Quote from: Satenik on February 03, 2008, 06:49:52 AM
Վաղվանի՞ց: 43:) Ես, ինչպես միշտ, էշի ականջում քնած եմ: 20:) Այսօրվա համար էլ հարիսայի ցրցամ եմ տվել: :'(
Լավ էր, հարցրեցի... Ապրի Մարիամը, թե չէ պետք է կարծեի դեռ ժամանակ ունեմ: 32:)
Եթե այսօրվա համար է, դեռ կարող է հասցնեք, իսկ այ վաղը... 12:)
38:) Չեմ պատրաստել: Էլ իմաստ չուներ: 34:)