Վերջին տարիներին արհեստականորեն մեր կյանքում հայտնվել են օտարամուտ տարբեր երևույթներ: Դրանցից մեկն էլ, այսպես կոչված, սուրբ Վալենտինի տոնն է, որ համարվում է սիրահարների տոն: Ինչքանով է հարիր այս երևույթը մեր ազգային կերպին և ինչպիսի գաղտնի վտանգներ կարող են պարունակել նմանատիպ երևույթները մեր ազգային-հոգևոր կյանքում? Կարող է Սուրբ Սարգսի տոնը իրական հակակշիռ լինել այս տոնին?
Մոտենում է տոնի նշման օրը, և շուտով տարբեր լրատվամիջնոցներով կամ այլ հարթություններով կսկսվի այն գովազդվել ու քարոզվել. հատկապես երիտասասարդության շրջանում: Ձեր խոհերը, գիտելիքները և հարցադրումները կարող են մեծ նպաստ ունենալ: Կխնդրեի ձեր արձագանքները: Նախօրոք շնորհակալ եմ բոլորից: 21:) 13:)
Quote from: MONK on January 15, 2007, 08:17:25 PM
Կարող է Սուրբ Սարգսի տոնը իրական հակակշիռ լինել այս տոնին?
Չեմ կարծում, որ Ս. Սարգսի տոնը պետք է նկատել որպես հակակշիռ, կամ պետք է աշխատել, որ այն դառնա հակակշիռ, որովհետև այդպես կհեռանանք բուն Ս. Սարգսի տոնի էությունից։ Եկեղեցում որևէ տոն ունի իր ասելիքը զինվորյալ եկեղեցուն, այսինքն՝ այսօր աշխարհի վրա քայլող յուրաքանչյուր քրիստոնյայի, հետևաբար արհեստականորեն սիրավեպերով ողողել սրբի վարքը, կարծում եմ մեզ հեռացնում է սրբից։ Վարդանանց քաջերի պես հանուն հավատի իր կյանքը նահատակած սրբի տոնը վերածել սիրահարների, աղի բլիթների և հնդկական սիրային ֆիլմերի տոնի, սա պարզապես անընդունելի է։ Այն, որ Ս. Սարգսի այս տոնը Վեհափառ Հայրապետի կողմից հայտարարված է «Երիտասարդների օրհնության օր», չի նշանակում, որ այս տոնը սիրահարների տոնն է, և ոչ էլ նշանակում է, որ Ս. Սարգիսը սիրահարների հովանավորն է, ինչպես այսօր հնչեց Հ2 հեռուստաալիքով, այլ այն, որ մեր երիտասարդները պետք է Ս. Սարգսի նման արի գտնվեն, կյանքի թեթևաբարոյություններից հրաժարվեն և կարողանան սկզբունքային նպատակաուղղված կյանքով ապրել, հավատով առ Աստված, և եթե հարկ լինի, ուժ գտնեն իրենց մեջ հանուն այդ հավատի նմանվել Ս. Սարգսին։
Ս. Սարգսի տոնն իր խորքում ավելի մեծ ասելիք ունի քան Վալենտինը, պարզապես պետք է համապատասխան հնչեղությամբ ներկայացնել այն մեր ժողովրդին։ Երկրորդ՝ պետք է լուրջ աշխատել մեր լրագրողների հետ։ Չէ՞ որ նրանք են այն ներմուծում օտար ափերից։
Նմանակել պետք չէ օտար վալենտիններին, պետք է ճանաչել մեր սարգիսներին։
Ինչպես կասեր Վ. Տերյանը՝ Չեմ դավաճանի իմ Նվարդին, որքան էլ դյութես, ո՜վ Շամիրամ։
Դժբախտաբար, ոչ մի տեղեկություն չունեմ այդ սովորույթի մասին: Երբեք չենք տոնել այդ:
Գովելի է Եկեղեցու ցանկությունը՝ փորձել առաջքն առնել այդ տոնին, բայց նախ և առաջ, այդ տոնը Արևտրի տոն է, ինչպես բոլոր մյուս տոները Եվրոպայում՝ Կաղանդ, Ամանոր, Մայրերի, Հայրերի, Տատիկների, Պապիկների, և այս հրեշավոր տոնը՝ Հալլոուինը՝ Ամենայն սրբոց տոնի հետ համնկնող: Այս ամենը՝ Արևտուր է, Արևտրի՝ Մամոնայի դեմ ինչպե՞ս պայքարել:
Ես այս թեման բացեցի նաև հայաստան.քոմ ֆորումում: Եթե ձեզ կհետաքրքրեն արձագանքները, խնդրեմ, կարդացեք այստեղ.
http://forum.hayastan.com/index.php?showtopic=30852&pid=685628&st=0&#entry685628
Մի փոքր փորձենք ավելի խորացնել այս թեման: Կարծում եմ գաղտնիք չէ ոչ մեկիս համար, որ Քրիստոնեական Եկեղեցին հիմնված է հենց սիրո վրա: Ինչպես նյութեղեն եկեղեցիների քարերն են շաղախով ամրացված միմյանց, այնպես էլ հոգեղեն Եկեղեցու անդամներն են միմյանց շաղախված սիրով: Ընտանիքը նույնպես մի եկեղեցի է, և նրա ամրությունը ևս պիտի հաստատված լինի սիրով, այլապես այն փուլ կգա: Պատշաճության սահմաններում միմյանց ճշմարտապես սիրող երկու սրտերի մեջ անընդունելի ոչինչ չկա, և այդ սերը Եկեղեցին պսակում է Ս. Պսակի խորհրդով, որով երկուսը դառնում են մեկ մարմին: Սուրբ Գրքում Քրիստոսի և Եկեղեցու միջև առկա սերը համեմատվում է Փեսայի ու Հարսի միջև եղած սիրո հետ:
Շարադրեմ կարծիքս. եթե մենք կանոնական որևէ հաստատում չենք կարող գտնել Ս. Սարգսի տոնը դիտելու համար իբրև քրիստոնեական չափանիշների համաձայն ճշմարիտ սիրով միմյանց սիրող անձանց օրհնության օր, ապա մյուս կողմից էլ կանոնական որևէ արգելք չենք գտնում այդ հարցին: Եվ գումարած դրան` առկա է նաև ազգային ավանդությունը: Ուստի չեմ կարծում, որ Սրբոց Բարեխոսության ուսմունքին կհակասի երկու անձանց` Արագահաս բարեխոս Ս. Սարգսի բարեխոսությամբ աստվածահաճո և քրիստոնեաշունչ ընտանիք կազմելու բաղձանքը:
Այսպիսով`
1. դուրս են մղվում օտար տոնն ու նրա կեղծ արժեքները և արժևորվում սեփականը և իրականը
2. վերանում է այդ տոնի կողմից թե Ս. Սարգսի և թե Տյառնընդառաջի տոների վրա գցված ստվերը
3. Եկեղեցին իր կողմն է գրավում երիտասարդ սերնդին և սկսում տանել աշխատանք` քրիստոնեական արժեքների` լինի դա նվիրական զգացմունքների ու առաքինությունների, թե սրբոց վերաբերյալ ուսմունքի կամ ըդհանրապես Եկեղեցու դավանության հարազատ և ճիշտ ընկալման համար
Բայց... Աշխատանքը պետք է տարվի ճիշտ ուղղությամբ: Սրբի տոնը երբեք չպիտի վերածվի շոուի կամ միջոցառման: Պիտի վերջապես մարդկանց ուղեղից արմատախիլ արվի տարբեր նախապաշարումների, սնահավատությունների և հեթանոսական սովորույթների տարրերը` կապված աղի բլիթների, ալրաբլիթների վրա թողած սմբակների հետքերի, սեփական կրքերի բավարարումը հովանավորող գերբնական ուժերի (ինչ անուն էլ տրվի դրանց) և այլնի հետ: Պիտի հստակ սահման դրվի մարդկանց գիտակցության մեջ իսկական սիրո և սիրային արկածախնդրության (որի մեջ ամեն ինչ թերևս կարող է լինել, բացի սիրուց) միջև: Եթե իսկական սիրով տոգորված երկու անձինք հանուն միմյանց պատրաստ են ինքնզոհաբերման, ապա աշխարհիկ չափանիշներով սիրահարված և զուտ մարմնական կրքերին գերի կողմերը միմյանց դիտում են սոսկ իբրև հաճույքի աղբյուր...
Ես այլևս չեմ ուզում ավելի երկարել խոսքս` հուսալով, որ միտքս հասկանալի է:
Այնուհանդերձ այս ամենը ստեղծված իրավիճակում ելքի տեսակետ է, որ ներկայացնում եմ ձեր դատին: Արդյոք սխալվում եմ? Ես ուրախ կլինեմ լսել ցանկացած միտք` լինի այն մտքիս հաստատում, թե ամենախիստ քննադատություն: Շնորհակալ եմ:
Մոնք, Հայր Ղուկաս, ինձ թվում է, որ երկուսդ ճիշտ էք, ու ձեր մտավախությունները ու դրդապատճառները համընկնում են: Սփյուռքում արդեն ականատես են եղել, թե ըստ ժողովրդական ավանդության մը, արդեն Սուրբ Սարգիսը դարձել է «սիրահարների պաշտպան» և բարեխոս: Լսել եմ Սուրբ Սարգսի տոնի առիթով այս ուղղությամբ տրված քարոզներ:
Սուրբ Սարգիսը տարբերվում է մյուս նահատակ սրբերից, այն հանգամանքով, թե Հայ չլինելով հանդերձ, նա մի որոշ ժամանակ ապաստանել է Հայաստան, ու նահատակվելուց հետո նրա մարմինը Մեսրոպ Մաշտոցի կողմից տարվել է Հայաստան , ու նաև հիշատակվում է Վրաստանի Գագա կեռան վրա մասունքի մը փոխադրությունը: - ըստ Քրիստոնյա Հայաստան հանրագիտարան:
Սրբի հետ կապված զանազան ժողովրդական ավանդույթները փաստ են, որ Սուրբ Սարգիսը մեծ դեր է խաղացել Հայ հասարակության համար անցյալում: Հանցանք չէ ընդունել ժողովրդական ավանդույթը, զտել նրան սնահավատությունից, ու ծառայեցնել հիմակվա հասարակության սպասումներին:
Բարեխոս ու արագահաս բոլոր սրբերը կմիանան Սուրբ Սարգսին ու կբարեխոսեն երիտասարդների համար, որպեսզի նրանք կարողանան սիրել անաղարտ ու նվիրական սիրով: Սուրբ Սարգիսը՝ Հայերի հարազատ սուրբը, անսասան հավատի տեր սուրբը, իր նահատակված երիտասարդ որդու հետ անպայման կօգնի Եկեղեցուն՝ հավատ և առաքինություն սերմանելու համար երիտասարդների հոգիների մեջ:
Եկեղեցին ժողովրդական ավանդույթը կընդլայնի մինչև որ նա ընդգրկի Սբ Վալենտինի հատկանիշը՝ բարեխոսությունը սիրահարների համար, և դաստիարակության անհրաժեշտ աշխատանքը կկատարի, որպեսզի երիտասարդները սրբի բարեխոսությունը խնդրելիս հայցեն նաև սուրբ ու անսասան հավատ ու բոլոր քրիստոնեական առաքինությունները, որոնք երկարատև ու իսկական և միակ սիրո հիմքն են:
Սիրահարների տոն կապել Սուրբ Սարգսի տոնի հետ, Սուրբ Սարգիսը՝ հավատի համար նահատակը դարձնել սիրահարների պաշտպան ու խորհրրատու, Սուրբ Սարգսի միջոցով երիտասարդների սրտերի մեջ սեր ներշնջել սրբերի և Եկեղեցու ավանդության նկատմամբ, ու նրանց ամուր կապել Հավատի ու Հիսուս Քրիստոսի հետ... սուրբ նպատակ է:
20:) Մաղթում եմ՝ հաջողություն: 18:)
Quote from: Mariam on January 16, 2007, 01:35:22 PM
Դժբախտաբար, ոչ մի տեղեկություն չունեմ այդ սովորույթի մասին: Երբեք չենք տոնել այդ:
Գովելի է Եկեղեցու ցանկությունը՝ փորձել առաջքն առնել այդ տոնին, բայց նախ և առաջ, այդ տոնը Արևտրի տոն է, ինչպես բոլոր մյուս տոները Եվրոպայում՝ Կաղանդ, Ամանոր, Մայրերի, Հայրերի, Տատիկների, Պապիկների, և այս հրեշավոր տոնը՝ Հալլոուինը՝ Ամենայն սրբոց տոնի հետ համնկնող: Այս ամենը՝ Արևտուր է, Արևտրի՝ Մամոնայի դեմ ինչպե՞ս պայքարել:
Մարիամ, կխնդրեի, որ մի փոքր պարզաբանեիք, թե ինչ նկատի ունեք առևտրի տոն ասելով:
Արևտրականները օգտվում են այս առիթներից - սուտ «տոնետից» - որպեսզի «զարդարեն» իրենց խանութները, փոխեն ընդհանուր տեսքը, ավելի ցանկալի երևույթ տան իորենց ծախած նույն ապրանքին, այն հուսով, թե արևտուրի զարկ կտրվի:
Գարշելի Հալլոուին ժամանակ, օրինակ՝ հացագործուհին ծպտվում է «կախարդուհու» նման, ծախում է կմախքի ձև ունեցող կարկանդակներ ու կոնֆետներ- որոնց համը չեմ փորձեր - ու իսկապես ամեն տեղ մտնելիս, առօրյա սովորական անհրաժեշտ ապրանքը գնելու համար, խանութներում բարձրախոսներով անախորժելի մեղեդիների տակ, կատակների տեղատարափի տակ, ստոր ամեն երևակայելի միջոցներով սփռվում է այս տոնական «մթնոլորտը»: Նպատակը՝ անսովոր «երևույթ» ստեղծել, որովհետև «տոնական» օրերին, մարդիկ ավելի մեծ թափով ծախսեր են կատարում: Դա կատարվում է ամեն քաղաքի բոլոր արևտրականների համագործակցությամբ:
Սուրբ Վալենտինի օրը, սփռվում է ծանուցումներ, մասնավոր նվերների թելադրություններ, ազդարարվում է բավական « մեծ» զեղջեր գնողների համար: Սիրահարին անպայման անհրաժեշտ է գնել խանութում ծախվող այս ու այն ապրանքներ: Ու ամեն ինչ անհրաժեշտ կարող է համարվել:Օծանելիքից, մինչև հագուստը, ծաղկեփունջը, հատուկ թորթեր ...
Տոնի առիթով ազդարարվում է մասնավոր զեղջ, փորձ է կատարում ավելի եծ քանակությամբ ամեն տեսակի ապրանք վաճարելու:
Ճիշտն ասած, ջանում եմ մոռանալ արևտուրի այս ցավալի գերիշխումը:
Իմ առաջին մտահոգությունը այս է. մենք Սբ. Սարգսի տոնին մոռանում ենք հենց Սբ. Սարգսին։
Ճիշտ է, կարող են հակաճառություններ լինեն այս կարծիքին, բայց, ըստ իս, de facto այդ օրը խոսվում է ավելի շատ աղի բլիթների, սիրահարների ևն «գաղափարների» շուրջ։
Գիտենք, որ Սբ. Սարգսի վարքի, ոչ էլ իր որդի Մարտիրոսի վարքի մեջ սիրային ոչինչ չկա։ Սբ. Սարգսի և Սբ. Սարգսի տոնի առնչությամբ ոչ մի եկեղեցական գրիչ նման վերլուծություն չի կատարել։ Եղած ավանդապատումներն էլ պարզ ավանդապատումներ են, ժողովրդակաս զրույցներ, որոնք պատմական հիմք չունեն և անհասկանալի է, թե ինչո՞ւ են կապվել Սբ. Սարգսի հետ։
Հարցն իր մյուս կողմն ունի. եկեղեցական տոնացույցը և տոնագիտական շղթան։
Սբ. Սարգսի տոնին նախորդում է Առաջավորաց պահքը, որը կապված է հայոց դարձի հետ։ Թերևս այս տարի գեղեցիկ զուգադիպություն եղավ, որ Առաջավորաց պահքի բարեկենդանի օրը նաև հայոց բանակի տոնն էր։ Առաջավորաց պահքը բացատրելու կարիք չկա, միայն ասեմ, որ Սբ. Գրիգոր Լուսավորչի կողմից սահմանված այս հնգօրյա պահքից հետո մկրտվեց հայոց ավագանին, արքայական ընտանիքը և զորքը։ Առաջավորաց պահքի ուրբաթ օրը Հովնան մարգարեի հիշատակի օրն է։ Հովնան մարգարեի շնորհիվ նինվեացիները ապաշխարեցին և փրկցեվին։ Հովնան մարգարեի և Լուսավորչի համեմատությունը թողնում եմ ձեզ։ Հաջորդ օրը Սբ. Սարգսի, իր որդի Մարտիրոսի և 14 զինվորների տոնն է, այսինքն՝ հանուն հավատի նահատակված անձանց։
Հիմա, հանուն հավատի պատրաստ արի և քաջ երիտասարդություն է մեզ պետք, և ոչ թե՝ աղի բլիթներին հավատացող։ Իսկ մեր այսօրվա ավագանին էլ պետք է մտածի, որ ապագա սուրբ սարգիսներ պատրաստի, իր երիտասարդությանը այնպես կրթի, որ քաջ լինեն իրենց հավատքի մեջ և օտար ափերում հայտնվելուց չամաչեն, որ հայ են և քրիստոնյա, որ նույնիսկ օտարության մեջ քաջության տոնը տոնեն, Սբ. Սարգսի տոնը տոնեն, և ոչ թե թեթևաբարո պատմություններով ուրախանան։
Հիմա, եթե կարողանանք այս գաղափարները ըստ արժանվույն նշել, մի՞թե չեք գտնում, որ կծածկեն վալենտինին։
Առաջավորաց պա'հքն է , արքայի և արքունիքի ու ժողովրդի դա'րձն է մեր ազգային իսկական տոնը: Սուրբ Սարգսի մարտոիրոսությունը ընդհանրական Եկեղեցու տոն է:
Ինձ թվում է, հարկ է ըստ արժանվույն բարձրացնել Առաջավորած Պահքի իմաստի ըմբռնումը, պահքը և Հայոց դարձը վերածել մեծ «տոն»ին: Սուրբ Սարգսի մարտիրոսության իրական արժեքն էլ ներկայացնել ժողովրդին: Դա չի արգելում, որ երիտասարդներին էլ թույլատրվի իրենց արդար ու բնական փնտռտուքի համար դիմել սրբին: Դա կլինի թույլատրված ուրախություն պահքից հետո: Վարձատրություն սրբի կողմից՝ երիտասարդների հավատարմության ու պահքի փոխարեն:
Ամեն պահքին հաջորդում է՝ ուրախալի աշխարհական տոն, որը լավ կլինի սրբության ու պարկեշտության մեջ ապրել: Այսպես եմ ըմբռնում Սուրբ Սարգսի ժողովրդական ավանդույթը:
Quote from: Abegha on January 29, 2007, 08:08:47 PM
Իմ առաջին մտահոգությունը այս է. մենք Սբ. Սարգսի տոնին մոռանում ենք հենց Սբ. Սարգսին։
Ցավով պիտի արձանագրենք, որ Վերափոխման տոնի օրն էլ շատ մարդիկ բոլորովին չեն հիշում Աստվածամորը, և նրանց ուղեղներում պտտվում են միայն խաղողի բազմատեսակ ողկույզները, և սակայն դա երբեք հարցականի տակ չի դրել Խաղողօրհնեքի արարողությունը Վերափոխմանը կցելու նպատակահարմարությունը, և դեռ ավելին, մեծացրել է այդ տոնի ժողովրդականությունը: Սա իբրև օրինակ եմ նշում:
Quote from: Abegha on January 29, 2007, 08:08:47 PM
Ճիշտ է, կարող են հակաճառություններ լինեն այս կարծիքին, բայց, ըստ իս, de facto այդ օրը խոսվում է ավելի շատ աղի բլիթների, սիրահարների ևն «գաղափարների» շուրջ։
Ի պատասխան պարզապես մեջբերում եմ նախորդ գրածիցս.
Quote from: MONK on January 25, 2007, 09:56:24 PM
3. Եկեղեցին իր կողմն է գրավում երիտասարդ սերնդին և սկսում տանել աշխատանք` քրիստոնեական արժեքների` լինի դա նվիրական զգացմունքների ու առաքինությունների, թե սրբոց վերաբերյալ ուսմունքի կամ ըդհանրապես Եկեղեցու դավանության հարազատ և ճիշտ ընկալման համար
Բայց... Աշխատանքը պետք է տարվի ճիշտ ուղղությամբ: Սրբի տոնը երբեք չպիտի վերածվի շոուի կամ միջոցառման: Պիտի վերջապես մարդկանց ուղեղից արմատախիլ արվի տարբեր նախապաշարումների, սնահավատությունների և հեթանոսական սովորույթների տարրերը` կապված աղի բլիթների, ալրաբլիթների վրա թողած սմբակների հետքերի, սեփական կրքերի բավարարումը հովանավորող գերբնական ուժերի (ինչ անուն էլ տրվի դրանց) և այլնի հետ: Պիտի հստակ սահման դրվի մարդկանց գիտակցության մեջ իսկական սիրո և սիրային արկածախնդրության (որի մեջ ամեն ինչ թերևս կարող է լինել, բացի սիրուց) միջև: Եթե իսկական սիրով տոգորված երկու անձինք հանուն միմյանց պատրաստ են ինքնզոհաբերման, ապա աշխարհիկ չափանիշներով սիրահարված և զուտ մարմնական կրքերին գերի կողմերը միմյանց դիտում են սոսկ իբրև հաճույքի աղբյուր...
Quote from: Abegha on January 29, 2007, 08:08:47 PM
Գիտենք, որ Սբ. Սարգսի վարքի, ոչ էլ իր որդի Մարտիրոսի վարքի մեջ սիրային ոչինչ չկա։ Սբ. Սարգսի և Սբ. Սարգսի տոնի առնչությամբ ոչ մի եկեղեցական գրիչ նման վերլուծություն չի կատարել։
Քանի որ վերը բերածս օրինակը Վերափոխման մասին էր, շարունակեմ միտքս այդ ուղղությամբ. ինչքնով ես հիշում եմ, Աստվածամոր Վերափոխվելու Սրբազան Ավանդության մեջ էլ որևէ ակնարկ չկա խաղողի մասին...
Quote from: Abegha on January 29, 2007, 08:08:47 PM
Եղած ավանդապատումներն էլ պարզ ավանդապատումներ են, ժողովրդակաս զրույցներ, որոնք պատմական հիմք չունեն և անհասկանալի է, թե ինչո՞ւ են կապվել Սբ. Սարգսի հետ։
Անհասկանալի է, բայց փաստ է: Ինչու մենք չօգտագործենք այդ փաստը առկա խնդիրները լուծելու համար?
Quote from: Abegha on January 29, 2007, 08:08:47 PM
Հարցն իր մյուս կողմն ունի. եկեղեցական տոնացույցը և տոնագիտական շղթան։
Սբ. Սարգսի տոնին նախորդում է Առաջավորաց պահքը, որը կապված է հայոց դարձի հետ։ Թերևս այս տարի գեղեցիկ զուգադիպություն եղավ, որ Առաջավորաց պահքի բարեկենդանի օրը նաև հայոց բանակի տոնն էր։ Առաջավորաց պահքը բացատրելու կարիք չկա, միայն ասեմ, որ Սբ. Գրիգոր Լուսավորչի կողմից սահմանված այս հնգօրյա պահքից հետո մկրտվեց հայոց ավագանին, արքայական ընտանիքը և զորքը։ Առաջավորաց պահքի ուրբաթ օրը Հովնան մարգարեի հիշատակի օրն է։ Հովնան մարգարեի շնորհիվ նինվեացիները ապաշխարեցին և փրկցեվին։ Հովնան մարգարեի և Լուսավորչի համեմատությունը թողնում եմ ձեզ։ Հաջորդ օրը Սբ. Սարգսի, իր որդի Մարտիրոսի և 14 զինվորների տոնն է, այսինքն՝ հանուն հավատի նահատակված անձանց։
Հիմա, հանուն հավատի պատրաստ արի և քաջ երիտասարդություն է մեզ պետք, և ոչ թե՝ աղի բլիթներին հավատացող։ Իսկ մեր այսօրվա ավագանին էլ պետք է մտածի, որ ապագա սուրբ սարգիսներ պատրաստի, իր երիտասարդությանը այնպես կրթի, որ քաջ լինեն իրենց հավատքի մեջ և օտար ափերում հայտնվելուց չամաչեն, որ հայ են և քրիստոնյա, որ նույնիսկ օտարության մեջ քաջության տոնը տոնեն, Սբ. Սարգսի տոնը տոնեն, և ոչ թե թեթևաբարո պատմություններով ուրախանան։
Հիմա, եթե կարողանանք այս գաղափարները ըստ արժանվույն նշել, մի՞թե չեք գտնում, որ կծածկեն վալենտինին։
Միտքն անշուշտ ընդունելի է, Հայր Սուրբ ջան, սակայն միթե իմ ասածը խանգարում է դրան? Չնայած եթե թույլ տաս, թեթևակի վերապահումներ անեմ. նախ կարծում եմ, որ այդ տեսակետից ավելի արդյունավետ կլիներ Վարդանանց տոնը, և հետո` քաջ մարդը նույնպես կարող է լինել սնահավատ կամ կեղծ զգացմունքների գերի: Իմ կարծիքով դրա դեմ պիտի պայքարել` սնահավատությանը հակադրելով ճշմարիտ հավատի լույսը, իսկ մարմնական ու մեղսալի հակումներին` հոգևոր և առաքինի զգացմունքները:
Մոնկ ջան, ես ժամանակի խնդիր ունեմ գրածիդ անդրադառնալու, հետո անշուշտ կանդրադառնամ, սակայն այս պահի համար ցանկանում եմ անդրադառնալ ամենից առաջին հարցին։
Quote from: MONK on January 15, 2007, 08:17:25 PM
Կարող է Սուրբ Սարգսի տոնը իրական հակակշիռ լինել այս տոնին?
Վալենտինի օրը այս տարի հնարավոր չեղավ ծածկել, որովհետև Սբ. Սարգսի տոնն արդեն անցել է և մոռացվել, իսկ վալենտինին հիշելն էլ դեռ առջևում է և կախված է մեր շատ սիրելի մասմեդիայի աշխատակիցներից։ Հարց է, թե այդ օրերին նրանք քանի՞ տոկոսանի օտարամոլությամբ կարտահայտվեն և ինչքանով կպրոպագանդեն օտար տոնը 13:)
Երևի թե այս տարի վալենտինին կմոռանան ոչ թե Սբ. Սարգսի պատճառով, այլ՝ Տյառնընդառաջի։
Ներեցեք, կարող է հիմա ցանկություն առաջանա իմ վրա "նետել պոմիդորներ", բայց պետք է միտքս արտահայտեմ: Կարծում եմ, հիմա մեր ազգը ավելի շատ մտածելու խնդիր ունի իր հոգևոր կյանքում, քանց Վալենտինի նշելու կամ չնշելու հարցը: Գիտեք. պետքը չէ այդ տոնին վատ նաել: Ինչքան շատ մարդիկ կտռվեն առօրյաից, ընկղմվեն իրենզ զգացմունքների մեջ, այնքան լավ: Չէ որ սիրուց ավելի լավ բան չի կարող լինել: Եթե այդ տօնը օգնում է մարդկանց գոնե հիշել միմիյանց (մեր մոտ ոչ միայն սիրահարվածներ են նշում տոնը, այլ մարդիկ ովքեր իրար ուղղակի սիրում են): Եթե մի բարի և հաճելի մթնոլորտ է սկսում տիրել, ապա դրա մեջ չկա ոչ մի ահավոր բան:
Quote from: Abegha on February 09, 2007, 11:17:40 PM
Մոնկ ջան, ես ժամանակի խնդիր ունեմ գրածիդ անդրադառնալու, հետո անշուշտ կանդրադառնամ, սակայն այս պահի համար ցանկանում եմ անդրադառնալ ամենից առաջին հարցին։
Quote from: MONK on January 15, 2007, 08:17:25 PM
Կարող է Սուրբ Սարգսի տոնը իրական հակակշիռ լինել այս տոնին?
Վալենտինի օրը այս տարի հնարավոր չեղավ ծածկել, որովհետև Սբ. Սարգսի տոնն արդեն անցել է և մոռացվել, իսկ վալենտինին հիշելն էլ դեռ առջևում է և կախված է մեր շատ սիրելի մասմեդիայի աշխատակիցներից։ Հարց է, թե այդ օրերին նրանք քանի՞ տոկոսանի օտարամոլությամբ կարտահայտվեն և ինչքանով կպրոպագանդեն օտար տոնը 13:)
Այն, որ ԶԼՄ-ները մեծ դեր կարող են խաղալ, դրա հետ գիտես, որ համաձայն եմ, Հայր Սուրբ ջան: Իսկ թե ինչը ինչքանով է անցել կամ մոռացվել, դա արդեն կապրենք կտեսնենք: Միայն գիտեմ, որ միանգամից հարց չի լուծվում: Բայց որ վալենտինոմանիան այս տարի նախորդ տարիների պես չի մոլեգնում, դա փաստ է:
Quote from: Abegha on February 09, 2007, 11:20:40 PM
Երևի թե այս տարի վալենտինին կմոռանան ոչ թե Սբ. Սարգսի պատճառով, այլ՝ Տյառնընդառաջի։
Այս մտքի հետ չեմ կարող համաձայնել մինշանակ: Թե Տյառնընդառաջը և թե վալենտինն անշարժ կերպով նույն օրն են նշվում` փետրվարի 14-ին: Իսկ նախորդ տարիների փորձը ցույց է տալիս, որ դեռ մի բան էլ վալենտինի տոնն է ստվերի մեջ թողնում Տյառնընդառաջը: 31:)
Quote from: MONK on February 10, 2007, 08:19:42 PM
Թե Տյառնընդառաջը և թե վալենտինն անշարժ կերպով նույն օրն են նշվում` փետրվարի 14-ին: Իսկ նախորդ տարիների փորձը ցույց է տալիս, որ դեռ մի բան էլ վալենտինի տոնն է ստվերի մեջ թողնում Տյառնընդառաջը: 31:)
Սա, կարծում եմ, նախ նշանակում է, որ եկեղեցին դեռ լիարժեքորեն չի լուծել իր խնդիրը մասմեդիայի ներկայացուցիչների հետ։ Երկրորդ՝ հավանական է եկեղեցական տոնը ըստ արժանվույն չի նշվում և լուսաբանվում։
Ամեն դեպքում միանշանակ հստակ է, որ Սբ. Սարգսի տոնը չի կարելի օգտագործել՝ ստվերելու համար վալենտինի տոնը։
Quote from: Abegha on February 10, 2007, 09:00:49 PM
Quote from: MONK on February 10, 2007, 08:19:42 PM
Թե Տյառնընդառաջը և թե վալենտինն անշարժ կերպով նույն օրն են նշվում` փետրվարի 14-ին: Իսկ նախորդ տարիների փորձը ցույց է տալիս, որ դեռ մի բան էլ վալենտինի տոնն է ստվերի մեջ թողնում Տյառնընդառաջը: 31:)
Սա, կարծում եմ, նախ նշանակում է, որ եկեղեցին դեռ լիարժեքորեն չի լուծել իր խնդիրը մասմեդիայի ներկայացուցիչների հետ։ Երկրորդ՝ հավանական է եկեղեցական տոնը ըստ արժանվույն չի նշվում և լուսաբանվում։
Ամեն դեպքում միանշանակ հստակ է, որ Սբ. Սարգսի տոնը չի կարելի օգտագործել՝ ստվերելու համար վալենտինի տոնը։
Հայր Սուրբ ջան, մասմեդիայի ներկայացուցիչների հետ խնդիրը կարող է լիարժեքորեն չլուծվի էլ. ասենք ես լրագրող եմ և անհավատ եմ, կամ աղանդավոր եմ, կամ անտարբեր եմ եկեղեցական արժեքների նկատմամբ կամ էլ և այլն և այլն: Ինձ հետքաքրքրում է մի բան. իմ պատրաստած նյութով մասսա գրավել, ունենալ բաժանորդներ, հեռուստադիտողներ, ունկնդիրներ: Դրան հասնելու համար ես ներկայացնում եմ իմ աշժատանքն այն ոճով, որով իմ <<կլիենտը>> կցանկանար տեսնել: Ոնց պիտի ինձ հետ հարց լուծեք? Սահմանափակեք ազատ խոսքի իմ իրավունքը? Կաշառեք ինձ? Ոնց?
Ես իհարկե այդքան հոռետես չեմ այս հարցում, բայց քիչ հավանական եմ համարում Եկեղեցի-ԶԼՄ հարաբերության
լիարժեք փոխհամագործակցության մասին է: Ուրեմն ինչ անենք մենք, ձեռքներս ծալած սպասենք մինչև <<լիարժեք կարգավորում>>?
Իսկ եթե դարեր շարունակ տոնակատարվող եկեղեցական տոնը ըստ արժանվույն չի նշվում և լուսաբանվում, դա ում մեղքն է?
Կամ արդյոք այդպես է?
Անհամբեր սպասում եմ նաև քո վերջին տողի առավել լուսաբանմանը, քանի որ այն ինձ համար այնքան էլ միանշանակ հստակ չէ: 10:) 21:)
Փակագծի մեջ ասեմ, թե երկու օր առաջ իրիկվա ժամերին, Ստեփանակերտի հրապարակից մեր տան հասան երաժշտություն ու ձայներ բարձրախոսներից: Ամուսինս զարմացել է, ու հարցրել է ինձ՝ տեղյակ ես, թե ի՞նչ տոն է:
Մտածեցի, բայց և չեմ կարողացել պատասխանել: Հաջորդ օրը, երբ պատարագից հետո, երկու ժամվա ուշացումով աղջկաս հետ գնացել ենք դպրոց, երեխաները շրջապատեցին մեզ ու հարցրեցին՝ Սուրբ Վալենտինի համա՞ր է բացակայել Հռիփսիմեն, սիրահարների տոնի պատճառո՞վ:
Եկեղեցու կատարելիք դաստիարակչական աշխատանքը մեծ է ու անհրաժեշտ:
Quote from: Mandarinka on February 10, 2007, 02:03:36 AM
Ներեցեք, կարող է հիմա ցանկություն առաջանա իմ վրա "նետել պոմիդորներ", բայց պետք է միտքս արտահայտեմ: Կարծում եմ, հիմա մեր ազգը ավելի շատ մտածելու խնդիր ունի իր հոգևոր կյանքում, քանց Վալենտինի նշելու կամ չնշելու հարցը: Գիտեք. պետքը չէ այդ տոնին վատ նաել: Ինչքան շատ մարդիկ կտռվեն առօրյաից, ընկղմվեն իրենզ զգացմունքների մեջ, այնքան լավ: Չէ որ սիրուց ավելի լավ բան չի կարող լինել: Եթե այդ տօնը օգնում է մարդկանց գոնե հիշել միմիյանց (մեր մոտ ոչ միայն սիրահարվածներ են նշում տոնը, այլ մարդիկ ովքեր իրար ուղղակի սիրում են): Եթե մի բարի և հաճելի մթնոլորտ է սկսում տիրել, ապա դրա մեջ չկա ոչ մի ահավոր բան:
Մարո ջան, կներես, որ այս գրածիդ մի փոքր ուշացումով եմ արձագանքում: Սպասում էի: 37:)
Նախ ոչ մեկ իրավունք չունի որևէ մեկի վրա "նետել պոմիդորներ" այն բանի համար, որ վերջինս իր կարծիքն է արտահայտում: Չէ որ ֆորումը հենց դրա համար է? 21:)
Մեր ժողովրդի կյանքում առկա գերակա խնդիրներից է ազգային-եկեղեցական արժեհամակարգի պահպանումը, ինչին խաթարիչ երևույթների մաս են կազմում նաև վալենտինատիպ երևույթները, ուստի այս հարցը չենք կարող դիտարկել իբրև անկարևոր և աննշան խնդիր:
Եթե դու մտահոգ ես, որ իրար սիրող մարդիկ գոնե տարին մի անգամ պիտի կտրվեն առօրյա հոգսերից և հիշեն միմյանց, ապա ասեմ, որ իմ ընկալմամբ սերն այն զգացմունքն է (խոսքս միայն տղամարդու և կնոջ միջև սիրուն չի վերաբերում), որ թելադրում է մշտական ուշադրություն և հոգածություն սիրող էակների միջև և չի կարող սահմանափակվել տարվա մեջ միայն մի օրով, ինչքանով էլ հանդիսավոր լինի այդ օրվա վերաբերմունքը:
Այն, որ սերը ես չեմ թերագնահատում, կհիշեցնեմ արածս գրառումներից մեջբերումով.
Quote from: MONK on January 25, 2007, 09:56:24 PM
Կարծում եմ գաղտնիք չէ ոչ մեկիս համար, որ Քրիստոնեական Եկեղեցին հիմնված է հենց սիրո վրա: Ինչպես նյութեղեն եկեղեցիների քարերն են շաղախով ամրացված միմյանց, այնպես էլ հոգեղեն Եկեղեցու անդամներն են միմյանց շաղախված սիրով: Ընտանիքը նույնպես մի եկեղեցի է, և նրա ամրությունը ևս պիտի հաստատված լինի սիրով, այլապես այն փուլ կգա: Պատշաճության սահմաններում միմյանց ճշմարտապես սիրող երկու սրտերի մեջ անընդունելի ոչինչ չկա, և այդ սերը Եկեղեցին պսակում է Ս. Պսակի խորհրդով, որով երկուսը դառնում են մեկ մարմին: Սուրբ Գրքում Քրիստոսի և Եկեղեցու միջև առկա սերը համեմատվում է Փեսայի ու Հարսի միջև եղած սիրո հետ:
Իսկ հիմա հնարավորինս համառոտ բացատրեմ, թե ինչու է մեզ համար մերժելի վալենտինի տոնը: Ցավոք, շատերը ինֆորմացիայի պակասի պատճառով կարծում են, թե այս տոնը մենք մերժում ենք միայն պատճառով, որ այն ՀԱԵ-ու տոնացույցի մաս չի կազմում, այլ ուրիշ եկեղեցիների: Չնայած սա նույնպես բավարար պատճառ է: Եթե այսօր մյուս եկեղեցիները ՀԱԵ-ու սրբերից միայն Գր. Լուսավորչին են ընդունում` մյուսներին համարելով ազգային նշանակության կամ հակաքաղկեդոնական դեմքեր, ապա մենք ինչու հանկարծ մի օր պիտի արթնանանք և սկսենք մինչ այդ մեր տոնացույցում տեղ չգտած և մեր հայրերից մեզ չավանդված սրբի տոն նշել? Բայց սա դեռ ամբողջը չէ. ՈՉ ՄԻ ԵԿԵՂԵՑՈՒ, ԱՅԴ ԹՎՈՒՄ ԵՒ ԿԱԹՈԼԻԿ, ՏՈՆԱՑՈՒՅՑՈՒՄ ՉԿԱ ԱՅՆ ԱՆՁԸ, ՈՒՄ ԱՅՍՕՐ ՆԵՐԿԱՅԱՑՆՈՒՄ ԵՆ ԻԲՐԵՒ ՍԻՐՈ ՀՈՎԱՆԱՎՈՐ ՍՈՒՐԲ ՎԱԼԵՆՏԻՆ: Անշուշտ, թե ուղղափառները, թե կաթոլիկներն ունեն վալենտիններ, բայց դրանցից ոչ մեկի վարքը չի առնչվում այդ սիրո հովանավորի լեգենդի հետ: Այդ տոնը աշխահիկ հասարակության կողմից ներմուծված տոն է և քարոզում է հենց աշխահիկ սիրո չափանիշները, ինչի մեջ մեծապես ընկղմված է հատկապես արևմտյան աշխարհը: Բավական է միայն ցույց տալ տոնի ակունքը. այն անմիջական շարունակությունն է հին Հռոմի Lupercalia տոնախմբության, որ նվիրված էր էրոտիզմին և կատարվում էր փառս Juno Februata դիցուհու: Նշվում էր փետրվարի 14-ին: Վալենտինի տոնի ավանդույթները հարազատորեն պատճենումն են հեթանոսական այդ սովորույթների: Վալենտինի` պատմական վկայություններով կամ եկեղեցական ավանդությամբ չհիմնավորվող լեգենդը ծագել է ուշ միջնադարում` անգլիական ու ֆրանսիական գրականության մեջ: Եթե ծանոթանաք այդ լեգենդի տարբեր տարբերակներին` պիտի զգաք, որ խիստ հարազատ է հոլիվուդյան ֆիլմերի ոգուն, որոնց քարոզած գաղափարները խիստ խոցելի են քրիստոնեական բարոյականության տեսակետից (հատկապես կցանկանայի օրինակ բերել երիտասարդ եպիսկոպոս Վալետինի և բանտապահի դստեր սիրավեպը...եզրահագումը թողնում եմ ձեզ):
Աշխարհականցման ու գլոբալիզացման արդի պայմաններում առավել քան կարևոր է հոգևոր և ազգային արժեքներին հարազատ մնալը: Սա է խնդիրը: Հակառակ պարագային հետևանքները փորձեք պատկերացնել ինքներդ...
Հ.Գ. Մարո ջան, չկարծես, թե այս ամբողջը գրեցի քեզ հակաճառելու համար կամ միայն քեզ հասցեագրելով: 21:) Ուղղակի առիթն օգտագործելով` փակագծերը մի փոքր ավելի բացեցի, ինչը պիտի անեի` թեմայի շուրջ որոշակի քննարկումներից հետո:
Quote from: Mariam on February 15, 2007, 08:57:07 PM
Եկեղեցու կատարելիք դաստիարակչական աշխատանքը մեծ է ու անհրաժեշտ:
Այո, Մարիամ, և Եկեղեցու աշխատանքն առավել արդյունավետ է դառնում, երբ ողջ հասարակությունն է ձեռնամուխ լինում որևէ խնդրի լուծմանը: 21:)
Անդրադառնալով Մարիամի վերջին ասածին:
Ինձ թվում է (չգիտեմ, կարող է և սխալ է թվում), որ մեր ժողովրդի մոտ իրոք պահանջ կա ինչ-որ տաշի-տուշիների: Կապ չունի առիթն ինչ է, միայն թե միքիչ ուրախանան:
Եթե փորձենք քիչ ավելի լայն հայացքով նայել մեր իրականությանը, ապա պիտի տեսնենք հետևյալը. երկրաշարժ, պատերազմ, արտագաղթ: Այս երեք ծայրահեղ ծանրագույն աղետներից ամեն մեկն առանձին վերցրած բավական էր, որպեսզի մեր ժողովրդի պես փոքր ժողովուրդը դադարեր ապրելուց: Սրանք կատակ ցնցումներ չէին: Ճիշտ է, Ատսծո օգնությամբ, մենք դիմակայեցինք, մեր հողի մի մասը անկախ պետություն սարգեցինք: Բայց ցավը դեռ չի ջնջվել, վերքերը դեռ շատ թարմ են ու չեն փակվել:
Ինչո՞վ է միշտ մեղմացրել իր ցավերը մեր ժողովուրդը: Իհարկե, իր այդքան սիրելի, իրեն այդքան բնորոշ գործով՝ աշխատանքով: Բայց սա էլ, չասեմ չկա, կա որոշ չափով, բայց էլի այն չէ: Հանրապետության կամ Արցախի իշխանություններն, ինչ խոսք, լավ բաներ շատ են արել, բայց և այնպիսի սխալներ են թույլ տվել, որոնք կարելի է գնահատել որպես կատարյալ ապուշություն:
Եվ հիմա ես կարծում եմ, որ շատ մարդկանց մոտ այդ անադեկվատ ձգտումը դեպի տաշի-տուշիները, որոշակի կոմպենսատոր րեակցիայի (ֆունկցիայի) բնույթ են կրում: Եթե իմ կյանքը կողքից չի լցվում ուրախությամբ, ապա ես ինքս կստեղծեմ ինձ համար ուրախանալու առիթ, որովհետև ես ուզում եմ ապրել ու իմ այդ կամքի մեջ վճրորոշ եմ ու անկոտրուն:
Ես աշխատում եմ պետական հիմնարկում: Մեզ մոտ աշխատելը շա՜տ դժվար է, պետության բոլոր բացերն ու թերությունները մեր քթով են գալիս, մթնոլորտը խիստ լարված է, նյարդային ու պայթյունավտանգ: Բայց մենք, կոլեկտիվով, համարյա ամեն շաբաթ, ուրբաթ օրերը, աշխատանքի վերջում, կազմակերպում ենք տաշի-տուշիներ: Առանց որևէ սեղանի ու ուտելիքի: Հավաքվում ենք միասին, երգում ենք մաքուր հայկական ժողովրդական երգեր, պարում ենք, ծիծաղում ենք, կատակներ ենք անում ու ցրվում մեր տները:
Ինձ թվում է այս վալենտին կոչվածն էլ էդ շարքից է: Որևէ մեկին վաելնտինի անձը չի հետաքրքրում ու չի հուզում: Տաշի-տուշիի, իրար ուրախացնելու հնարավորությունն է գրավում մարդկանց:
Եվ ես կարծում եմ, որ սրանք ժամանակավոր բաներ են, կանցնեն, կգնան:
Մանդարինկա ջան 21:), եթե կին ու տղամարդու մեջ սեր կա, նրանք ամեն Աստծո որ արթնանում են իրար սիրելով, ապրում օրը սիրո մեջ ու պարկում քնելու սիրով: Վալենտին կլինի, մարտի 8, թե ինչ՝ չհավատաս, թե նրանց կհետաքրքրի: Եթե սեր կա: Իսկ եթե չկա, ուրեմն այդ օրը ձևական իրար ուշադրություն կդարձնեն, հետո էլ կապրեն հին ձևով: Իսկական սիրո մեջ այդպիսի բաները անհետաքրքիր, դատարկ, անգրավիչ են: Էլ չեմ ասում, որ տղամարդու-կնոջ սերը խիստ անձնական բան է և այն դադարում է սեր լինելուց հենց այն պահին, երբ դառնում է հասարակությանը մատչելի, ցուցադրելի առարկա:
Quote from: MONK on February 15, 2007, 09:10:32 PM
Բայց սա դեռ ամբողջը չէ. ՈՉ ՄԻ ԵԿԵՂԵՑՈՒ, ԱՅԴ ԹՎՈՒՄ ԵՒ ԿԱԹՈԼԻԿ, ՏՈՆԱՑՈՒՅՑՈՒՄ ՉԿԱ ԱՅՆ ԱՆՁԸ, ՈՒՄ ԱՅՍՕՐ ՆԵՐԿԱՅԱՑՆՈՒՄ ԵՆ ԻԲՐԵՒ ՍԻՐՈ ՀՈՎԱՆԱՎՈՐ ՍՈՒՐԲ ՎԱԼԵՆՏԻՆ: Անշուշտ, թե ուղղափառները, թե կաթոլիկներն ունեն վալենտիններ, բայց դրանցից ոչ մեկի վարքը չի առնչվում այդ սիրո հովանավորի լեգենդի հետ: Այդ տոնը աշխահիկ հասարակության կողմից ներմուծված տոն է և քարոզում է հենց աշխահիկ սիրո չափանիշները, ինչի մեջ մեծապես ընկղմված է հատկապես արևմտյան աշխարհը:
Սուրբ Սարգսի պարագայում էլ բանահյուսական աղի բլիթներն ու գիշերային երազները ևս, այս դեպքում հայ աշխահիկ հասարակության կողմից ներմուծված երևույթ է։
Quote from: Satenik on February 16, 2007, 06:46:49 AM
Ինձ թվում է այս վալենտին կոչվածն էլ էդ շարքից է: Որևէ մեկին վաելնտինի անձը չի հետաքրքրում ու չի հուզում: Տաշի-տուշիի, իրար ուրախացնելու հնարավորությունն է գրավում մարդկանց:
Եվ ես կարծում եմ, որ սրանք ժամանակավոր բաներ են, կանցնեն, կգնան:
Հուսանք, Սաթենիկ, մեզ շատ է անհրաժեշտ ավելի լուրջ, գիտակից ու դիմացինի նկատմամբ հարգանք դրսևորող հասարակություն, թե չէ այս ռաբիզի մեջ արդեն խեղդվում է հայը։
Quote from: Abegha on February 09, 2007, 11:20:40 PM
Երևի թե այս տարի վալենտինին կմոռանան ոչ թե Սբ. Սարգսի պատճառով, այլ՝ Տյառնընդառաջի։
Կարծում եմ այս տարի այդքան էլ սխալ չեղավ նախատեսումը։ Վալենտինին քիչ հիշեցին, բավականին անդրադարձան նաև Տյառնընդառաջին։
Quote from: MONK on January 30, 2007, 10:23:15 PM
Ցավով պիտի արձանագրենք, որ Վերափոխման տոնի օրն էլ շատ մարդիկ բոլորովին չեն հիշում Աստվածամորը, և նրանց ուղեղներում պտտվում են միայն խաղողի բազմատեսակ ողկույզները, և սակայն դա երբեք հարցականի տակ չի դրել Խաղողօրհնեքի արարողությունը Վերափոխմանը կցելու նպատակահարմարությունը, և դեռ ավելին, մեծացրել է այդ տոնի ժողովրդականությունը: Սա իբրև օրինակ եմ նշում:
Գուցե չեն հիշում, բայց ես այդպես չեմ նկատել։
Չեմ կարծում, թե կարիք կա բացատրելու ավետարանական Կանայի հարսանիքի դրվագը, երբ Աստվածամոր խնդրանքով Հիսուս ջուրը գինու վերածեց։ Այստեղ մեծ խորհուրդ ու կապ կա տոնի և խաղողօրհնեքի։ Ջուրը գինու վերածելը հավասարազոր է կույսից հղացմանը։ Աստվածամոր տոնը շատ գեղեցիկ կապվում է խաղողօրհնեքի հետ։
Quote from: MONK on February 10, 2007, 08:14:35 PM
Այն, որ ԶԼՄ-ները մեծ դեր կարող են խաղալ, դրա հետ գիտես, որ համաձայն եմ, Հայր Սուրբ ջան: Իսկ թե ինչը ինչքանով է անցել կամ մոռացվել, դա արդեն կապրենք կտեսնենք: Միայն գիտեմ, որ միանգամից հարց չի լուծվում: Բայց որ վալենտինոմանիան այս տարի նախորդ տարիների պես չի մոլեգնում, դա փաստ է:
Իսկ ինչ գիտենք, որ մեր այս թեման ԶԼՄ–ների ներկայացուցիչները չեն կարդացել և ձեռնպահ չեն մնացել շատ գովազդելուց։ Նրանք սիրում են ինտերնետը քրքրել։
Quote from: MONK on February 13, 2007, 12:24:45 PM
Հայր Սուրբ ջան, մասմեդիայի ներկայացուցիչների հետ խնդիրը կարող է լիարժեքորեն չլուծվի էլ. ասենք ես լրագրող եմ և անհավատ եմ, կամ աղանդավոր եմ, կամ անտարբեր եմ եկեղեցական արժեքների նկատմամբ կամ էլ և այլն և այլն: Ինձ հետքաքրքրում է մի բան. իմ պատրաստած նյութով մասսա գրավել, ունենալ բաժանորդներ, հեռուստադիտողներ, ունկնդիրներ: Դրան հասնելու համար ես ներկայացնում եմ իմ աշժատանքն այն ոճով, որով իմ <<կլիենտը>> կցանկանար տեսնել: Ոնց պիտի ինձ հետ հարց լուծեք? Սահմանափակեք ազատ խոսքի իմ իրավունքը? Կաշառեք ինձ? Ոնց?
Ես իհարկե այդքան հոռետես չեմ այս հարցում, բայց քիչ հավանական եմ համարում Եկեղեցի-ԶԼՄ հարաբերության լիարժեք փոխհամագործակցության մասին է: Ուրեմն ինչ անենք մենք, ձեռքներս ծալած սպասենք մինչև <<լիարժեք կարգավորում>>?
Իսկ եթե դարեր շարունակ տոնակատարվող եկեղեցական տոնը ըստ արժանվույն չի նշվում և լուսաբանվում, դա ում մեղքն է?
Կամ արդյոք այդպես է?
Անհամբեր սպասում եմ նաև քո վերջին տողի առավել լուսաբանմանը, քանի որ այն ինձ համար այնքան էլ միանշանակ հստակ չէ: 10:) 21:)
Անշուշտ իրավացի ես ԶԼՄ–ների հարցում, հնարավոր չէ կառավարել, բայց պետք է իրենց հետ աշխատել։ Ի վերջո սա էլ աշխատանք է իրենց հետ, անուղղակի։ Հատկապես պետք է իրենց ավելիով ծանոթացնել և ճանաչելի դարձնել իրենց իսկ Եկեղեցին։ Կարճ ասած պետք է աշխատել իրենց հետ։
Ինչևէ, ցանկանանք, թե՝ ոչ, վալենտինի տոնը բնավ չի համընկնում Սբ. Սարգսի տոնի հետ, իսկ Տյառնընդառաջի տոնն էլ լիուլի իր տեղում է։ Որոշ տոներ էլ երիտասարդության հետ կապելը կարծում եմ առանձին մի թեմա է։
Շնորհակալություն բոլորիդ 21:) 21:) 21:) 21:) 21:) 21:) 21:), շատ կարևոր թեմա էր կամ է (ենթադրում եմ, որ կարող է շարունակություն ունենալ) սա։
Quote from: Abegha on February 17, 2007, 06:42:28 PM
Quote from: MONK on January 30, 2007, 10:23:15 PM
Ցավով պիտի արձանագրենք, որ Վերափոխման տոնի օրն էլ շատ մարդիկ բոլորովին չեն հիշում Աստվածամորը, և նրանց ուղեղներում պտտվում են միայն խաղողի բազմատեսակ ողկույզները, և սակայն դա երբեք հարցականի տակ չի դրել Խաղողօրհնեքի արարողությունը Վերափոխմանը կցելու նպատակահարմարությունը, և դեռ ավելին, մեծացրել է այդ տոնի ժողովրդականությունը: Սա իբրև օրինակ եմ նշում:
Գուցե չեն հիշում, բայց ես այդպես չեմ նկատել։
Չեմ կարծում, թե կարիք կա բացատրելու ավետարանական Կանայի հարսանիքի դրվագը, երբ Աստվածամոր խնդրանքով Հիսուս ջուրը գինու վերածեց։ Այստեղ մեծ խորհուրդ ու կապ կա տոնի և խաղողօրհնեքի։ Ջուրը գինու վերածելը հավասարազոր է կույսից հղացմանը։ Աստվածամոր տոնը շատ գեղեցիկ կապվում է խաղողօրհնեքի հետ։
Կպատասխանեմ միայն քո այս առարկությանը, քանի որ մյուսներին արդեն որոշակիորեն անդրադարձել եմ և իմաստ չեմ տեսնում նույն բանը տարբեր ձևերով կրկնել: 21:) Հայր Սուրբ ջան, միթե ես ասում եմ, որ Խաղողօրհնեքը չի կապվում Վերափոխման հետ? 14:) Ասածս սոսկ այն է, որ եթե որոշ մարդիկ տոնի առանցքային խորհրդին պակաս կարևորություն են տալիս, քան խաղողի ողկույզներին, դա չի նշանակում, որ այդ տոնին կցված արարողությունը խանգարիչ նշանակություն ունի և նպատակահարմարություն չի ներկայացնում:Իսկ այն, որ Աստվածամոր տոնը շատ գեղեցիկ կապվում է խաղողօրհնեքի հետ, դրանում ես համոզված եմ և գիտեմ նաև այլ խորհրդանշական մեկնություններ: 13:)
Տնաշեններ, հարամ արեցիք էտ տոնը:
Quote from: Jebrahim on February 21, 2007, 05:13:21 PM
Տնաշեններ, հարամ արեցիք էտ տոնը:
Իսկ այդ տոնն ինչով էր հալալ, որ մենք հարամ ենք արել?