Quote from: Samvel on December 10, 2008, 11:33:44 PM
Այս հարցը լուրջ է և ես ցանկանում եմ, որ մենք իրար լավ հասկանանք:
Ես չեմ ասում, որ հոգիները տեղափոխվում են այս կյանքից առաջ կամ հետո. նախ, որ հոգու համար նման հասկացողություններ գոյություն չունեն և երկրորդ, քանզի այդ հոգին է, որ հավերժն է, իսկ մեր ֆիզիկական կյանքն ընդամենը այդ հավերժականի մի չնչին մասնիկն է կազմում, ուրեմն ինչպե"ս կարելի է խոսել այդ տեղափոխության մասին:
Խոսքս այն մասին է, որ Հոգու հավերժությունը մեր ֆիզիկական գոյությամբ ոչ սկսվում է և ոչ էլ ավարտվում: Հոգին չունի սկիզբ ու վերջ, քանզի նա Աստծո մի մասնիկն է: Մի'թե դա սխալ է և քրիստոնեայի ընկալմանը ոչ ենթակա:
Դուք ուզում եք ասել, որ օրինակ իմ հոգին մինչև իմ ծնվելը եղե՞լ է։
QuoteԴուք ուզում եք ասել, որ օրինակ իմ հոգին մինչև իմ ծնվելը եղե՞լ է։
Այո, Ադմին, անշուշտ: Եվ այդ Նա է, որ ընտրել է Ձեզ:
Ցավոք, Հին Կտակարանի հայերենը չունեմ, - մեջբերումը կանեմ ռուսերենով: Մալաքիայի գլուխ 4, կետ 5. «Я пошлю к вам Илию-пророка пред наступлением дня Господня, великого и страшного». Մալաքիան այս խոսքերն ասաց մ.թ.ա. հինգերորդ դարում, նախագուշակելով Եղիա մարգարեի հայտնությունը նրա կյանքից 400 տարի հետո:
Եվ սրա շարունակությունը Նոր Կտակարանում (հայերենն արդեն ունեմ).
ՄԱՏԹԵՈՍ, ԺԷ; 10. "Աշակերտները նրան հարցրին և ասացին. "Հապա ինչու' դպիրներն ասում են, թե նախ Եղիան պիտի գայ": Յիսուս պատասխանեց նրանց և ասաց նրանց. "Եղիան կը գայ և կը վերահաստատի ամեն ինչ. բայց ձեզ ասում եմ, որ Եղիան արդեն իսկ եկել է. բայց նրան չճանաչեցին, այլ ինչ որ կամեցան, արեցին նրան. նոյնպէս և մարդու Որդին նրանց ձեռքով չարչարվելու է": Այն ժամանակ աշակերտները հասկացան, թէ Յովհաննէս Մկրտչի մասին էր ասել իրենց":
Մեկ ուրիշ տեղ:
ՅՈՎՀԱՆՆԷՍ, Թ; 2. "Ռաբբի, մեղքը ու'մն է, որ կույր է ծնվել, սրա'նն է, թէ' իր հորն ու մորը": Եթե կույր ծնված մարդու մասին ասում են, որ նա երևի կույր է ծնվել իր գործած մեղքի պատճառով, պարզ չէ' արդյոք, որ նա այդ մեղքը գործել է ծնվելուց առաջ? Այսինքն, ուրիշ կյանքում? Նախորդ? ՈՒ Հիսուսի պատասխանի մեջ էլ ոչ մի խոսք չկա այն մասին, որ կույրը նախկին կյանք չի ունեցել (միթե? Նա կարող էր ուղղակի լռել նման կարևոր բանի մասին): Հիսուս ասում է միայն, որ դա մեղք չէ:
Կարելի է ուրիշ տեղեր էլ գտնել հավանաբար, հարգելի Ադմին: ՈՒղղակի չեմ սիրում ցիտատներով խոսել, ազնիվ խոսք: Հիսուս ծնվել,ապրել և խաչ է բարձրացել մեզ համար, մարդու համար: Ինչպես նաև նրա համար, որ մենք Իր փորձով տեսնենք ճշմարտությունը, մտածենք և հասկանանք Նրա գալու պատճառը, խորը մտածենք Նրա ասածների վրա և վերարտադրենք Նրա մտքերը աղալով մեր ուղեղի ու սրտի մեջ, այլ ոչ թե վերցնելով ու կուլ տալով, նույնիսկ այդ մտքերի համը չզգալով, ինչպես և մենք վարվում ենք հիմնականում :
Հարգելի Ադմին, Աստծո սիրո, չմտածեք հանկարծ, թե ես փորձում եմ Ձեզ խայթել կամ պախարակել կամ չգիտեմ ինչ: Ես սրտանց հարգում եմ Ձեր արդարացիությունն ու ներողամտությունը: Եվ համարում եմ, որ Դուք հենց այնտեղ եք, որտեղ որ պետք է լինեիք, ու խոսում եմ Ձեզ հետ մեծ հաճույքով, քանզի համոզված եմ, որ լսել էլ գիտեք, ինչպես երևի ոչ ոք: ՈՒղղակի ցանկանում եմ ասել, որ մտքերիս աղբյուրները ուրիշ կրոնների մեջ փնտրելու կարիք բոլորովին էլ չկա: Մեր կրոնն էլ շատ ու շատ հնարավորություններ ունի ցանկացողի սիրտը ջերմացնել հաճելի ակնթարթներով, երբ տեսնում ես, որ հնարավոր բան է սրտիդ ցանկությունը:
Սամվել ջան, նախ Ձեր մեջբերած տողերը բնավ չեն ապացուցում այն, որ մարդու հոգին իրենից առաջ եղել է։ Կարծում եմ Ձեր «ենթադրությունները» չեն համապատասխանում Սուրբ Գրքի արտահայտած մտքին։ Իսկ Դուք ո՞ւմ վերլուծության–մեկնության վրա հիմնվելով եք մեջբերում Մաղաքիա մարգարեի խոսքերը։
Աստվածաշնչում շատ փոխաբերություններ կան, որ նշանակում է պետք չէ ուղղակի վերցնել և մեկնաբանել Հիսուսի խոսքերը։
Մի հարց եմ ուզում տալ Ձեզ՝ հոգիները ծնվո՞ւմ են, թե ոչ։
Հենց այստեղ, հարգելի Ադմին, սկսվում է ամենահետաքրքիրը: Պարզվում է, որ ամեն ինչ մեզանից է կախված: Այսինքն, եթե մենք ցանկանանք - կապացուցենք, իսկ եթե չցանկանանք - չենք ապացուցի: Ցանկության դեպքում մենք կարող ենք ընդունել, որ, երբ Մաղաքիան ասում է Եղիայի գալու մասին, նա ի նկատի ուներ հենց նույն հոգու վերադառնալը, և որ լրիվ նորմալ էր, որ նրան չճանաչեցին Հովհաննես Մկրտչի մարմնի մեջ, քանզի մարդուն տրված չի հոգուն ճանաչելը: Կամ կարող ենք չընդունել դա, ասելով, որ պետք չէ այդքան հասարակ նայել այս տողերին, այլ պետք է փնտրել նրանց խոր իմաստը:
Այս երկու հազար տարվա մեջ մենք այնքան ենք խորամանկացել, որ հաճախ ինքներս մեզ ենք խաբում: Իհարկե, փոխաբերությունները շատ են Աստվածաշնչի մեջ: Բայց հիմնականում չէ որ նրանք հանդես են գալիս առակների և ասածվածքների տեսքով: Բայց ինչու երբեմն չփորձել նայել բառի բուն իմաստին ու նաև վերհիշել, որ երկու հազար տարի առաջ մարդիկ շատ ավելի պարզ ու հասարակ էին մտածում, քան այսօր:
Ինչ վերաբերում է ի ծնե կույրի նախնական մեղքին: Եթե ես սխալ եմ իմ ենթադրության մեջ, - միգուցե Դուք ինձ ասեք, թե որն է ճիշտ մեկնաբանությունը
և ինչ փոխաբերական իմաստ է թաքնված Քրիստոսի պատասխանի մեջ? Ես, օրինակ, կարծում եմ, որ և աշակերտների հարցը, և Հիսուսի պատասխանը բխում են նրանց ժամանակաշրջանի կյանքի մասին պատկերացումներից, և որ շատ հնարավոր է, որ նրանք համոզված էին հոգու հավերժությանը ու հենց այդ պատճառով չեն խորանում հարցի մեջ, առավել ևս, նույնիսկ չեն էլ կռահում, որ խորանալն անհրաժեշտ է, որպեսզի երկու հազար տարի հետո մենք այդ հարցի վրա գլուխ չջարդենք:
Եվ վերջապես. հոգիները ծնվում են, թե ոչ...
Իհարկե - ոչ, քանզի նրանք Աստծո մասնիկներն են մեր մեջ, Աստծո շունչը: Իսկ Աստված - ոչ թե ծնվում է, Նա ուղղակի - կա:
Quote from: Samvel on December 16, 2008, 03:26:56 PM
երբ Մաղաքիան ասում է Եղիայի գալու մասին, նա ի նկատի ուներ հենց նույն հոգու վերադառնալը
Իսկ դու ի՞նչ գիտես, որ Մաղաքիա մարգարեն հենց դա նկատի ուներ։
Իսկ Հիսուսին ո՞ւմ հոգին էր ընտրել։
Գիտես, քո մեկնաբանությունները ինձ շատ կամայական են թվում։
Ես շատ կուզենայի իմանալ, թե այս դժվար թեմային վերաբերող ի՞նչ գրքեր է կարդացել ձեզանից յուրաքանչյուրը:
Quote from: Masnaget on December 16, 2008, 05:37:54 PM
Ես շատ կուզենայի իմանալ, թե այս դժվար թեմային վերաբերող ի՞նչ գրքեր է կարդացել ձեզանից յուրաքանչյուրը:
Գրիգոր Նյուսացի <Յաղագս կազմութեան մարդոյ>, Նեմեսիոս Եմեսացի <Յաղագս բնութեան մարդոյ>, Եղիշէ <Վասն հոգւոյ մարդկան>, <Յաճախապատում Ճառք>, Գրիգոր Տաթևացու <Գիրք Հարցմանցից> համապատասխան հատվածները , Ориген <О началах>, Аристотель,< О дуще>, Տեյար դե Շարդեն <Մարդու ֆենոմենը> և այլն...
QuoteԻսկ դու ի՞նչ գիտես, որ Մաղաքիա մարգարեն հենց դա նկատի ուներ։
Եթե նա ասում է.
Quote«Я пошлю к вам Илию-пророка пред наступлением дня Господня
, -ես ուրիշ ինչ կարող եմ գիտենալ, եթե նա հենց դա է ասում: Մարդը կոնկրետ այդ մասին է ասում, միթե դա այդպես չէ? Ինձ թվում է, ամեն ինչ այնքան պարզ է այստեղ ասված, որ շատ մեծ ցանկություն է հարկավոր ուրիշ բան հասկանալու համար:
Հակառակ դեպքում,մեզ պետք է ոչ թե Մաղաքիայի ճշմարտությունը, այլ մեր - սեփական - ճշմարտությունը:
Եվ այսպես մենք կառուցում ենք մեր սեփական "ինքնաստեղծ Աստվածաշունչը": Եթե հիշում եք, "Ներել" բաժնի մեջ Վահանի հետ մենք վիճում էինք ընտրովի ներելու մասին: Այնտեղ դա պատահական եկած միտք էր, որ ես արտահայտեցի: Այս վայրկյանին այն ամբողջովին ամփոփվեց իմ մեջ ու ես տեսա նրա ցավալի ճշմարտությունը: Մենք նույնիսկ մեզ ամենամոտ, ամենասիրելի, ամենաանկեղծ, ամենապարզ ու հասկանալի "Տերունական աղոթքը" հարմարեցրել ենք մեր ցանկությանը (դատապարտեք ինձ ինչքան կուզեք, բայց միևնույն է, ես ՉԵՄ ՀԱՍԿԱՆՈՒՄ, թե ինչու ենք մենք հենց դա ցանկանում?):
Ասում ենք Աստծոն. "Թող մեր պարտքերն այնպես, ինչպես և մենք ենք թողնում մեր պարտապանների պարտքերը": Դրանից հետո շուռ ենք գալիս և սկսում ենք ընտրովի ներելը, իսկույն մոռանալով, որ հենց նոր խնդրեցինք Աստծոց նույն կերպ վարվել մեզ հետ: Իսկ Աստված, ունենալով միակ ցանկությունը - իրակատար ածել մեր ցանկությունները, - սկսում է մեզ ՏԵՂ-ՏԵՂ ՆԵՐԵԼ:
Այստեղ արդեն մենք սկսում ենք ապրել մեր երկունքը (կայֆ): Այն տեղերը, որտեղ որ Աստված մեզ չներեց (չմոռանանք, որ մեր ցանկությամբ), դառնում են մեր իսկ փափագած սարսափների բնակատեղին:
Մի'թե այստեղ էլ, խնդրելով ներել մեր պարտքերը մեր ներողամտության համաձայն, - մենք մի ինչ-որ ուրիշ բան ի նկատի ունենք... Իսկ Աստված ոչ մի կերպ չի կարողանում կարդալ այդ տողերի տակ գրվածն ու հասկանում է ընդամենը բառի բուն իմաստով:
Իսկ գուցե ամեն ինչ իրոք շատ պարզ է ստեղծել Աստված. ներիր ոչ թե ընտրովի, այլ անխտիր, - և կներվես ոչ թե ընտրովի, այլ - լիովին: Իսկ գուցե դա է մեր ամենամեծ մեղքը - ընտրովի ներելը?
Գիտեք, մի շատ լավ աղոթք-շարժ է գրել Էնթոնի դե Մենլոն վիշնուականի վրա, կարծում եմ, տեղն է հիշելը.
"Աղաչում եմ, Տեր, ներիր ինձ երեք գլխավոր մեղքերիս համար. նախ, որ ուխտաղնացություն եմ կատարել քո շատ սրբատեղերի - մոռանալով, որ Դու ամենուր ես; երկրորդ, հաճախ դիմել եմ Քեզ շատ խնդրանքներով, մոռանալով, որ Դու ինձանից ավելի ես մտահոգված ին բարեկեցությամբ; և երրորդ, որ ես խնդրում եմ Քեզ ներել իմ մեղքերը, գիտենալով, որ Դու ներում ես մեզ մեր մեղքերը ավելի առաջ, քան մենք կհասցնենք նրանք կատարել":
QuoteԻսկ Հիսուսին ո՞ւմ հոգին էր ընտրել։
Շատ օրինակներից մեկը: Կարդացեք "Գիրք ՈՒրանտիայի": Համարեք, որ ՈՒրանտիա - մեր երկրագնդի տիեզերական անունն է.
Жизнь и Учения Иисуса
Документ 120. ПОСВЯЩЕНИЕ МИХАИЛА НА УРАНТИИ
...До начала тех событий, к описанию которых я собираюсь приступить, Михаил Небадонский успел шесть раз посвятить себя в облике созданий, принадлежащих шести различным категориям его разнообразного творения разумных существ. Вслед за этим он подготовился к нисхождению на Урантию в образе смертной плоти — низшей категории его разумных волевых созданий, — чтобы в облике человека, обитателя материального мира, исполнить последний акт драмы обретения вселенского владычества согласно велениям божественных Райских Правителей вселенной вселенных.
...Из этого предварительного наказа Эммануила вселенскому правителю, ставшему впоследствии на Урантии Иисусом Назарянином (Христом Михаилом), мне дозволено привести следующие выдержки:
...Однако было бы ошибкой считать, что Христос Михаил, будучи истинным существом двойственного происхождения, не являлся двойной личностью. Он не был Богом, вместе с человеком — он являлся Богом, воплотившимся в человеке. И он всегда был именно таким объединенным существом. Единственным прогрессирующим фактором этой недоступной пониманию связи было всё большее внутреннее осознание и признание данного факта человеческим разумом — осознание себя человеком и Богом.
Христос Михаил не превратился постепенно в Бога. Бог не стал в какой-то решающий момент земной жизни Иисуса человеком. Иисус был Богом и человеком — так было и так будет всегда. Этот Бог и этот человек были и остаются едиными, так же как Райская Троица трех существ в действительности является единым Божеством.
Никогда не упускайте из вида того факта, что высшей духовной целью посвящения Михаила было углубить раскрытие Бога.
Կարդացեք, հավատալ կամ չհավատալը մի կողմ, բայց շատ հետաքրքիր ինֆորմացիա կա մեջը:
QuotePosted by: Masnaget
Insert Quote
Ես շատ կուզենայի իմանալ, թե այս դժվար թեմային վերաբերող ի՞նչ գրքեր է կարդացել ձեզանից յուրաքանչյուրը:
Գրիգոր Նյուսացի <Յաղագս կազմութեան մարդոյ>, Նեմեսիոս Եմեսացի <Յաղագս բնութեան մարդոյ>, Եղիշէ <Վասն հոգւոյ մարդկան>, <Յաճախապատում Ճառք>, Գրիգոր Տաթևացու <Գիրք Հարցմանցից> համապատասխան հատվածները , Ориген <О началах>, Аристотель,< О дуще>, Տեյար դե Շարդեն <Մարդու ֆենոմենը> և այլն...
Սրանցից ոմանք, ինչպես նաև առնվազն.
"Ա ս տ վ ա ծ ա շ ու ն չ";
Նիլ Դոնալդ ՈՒոլշ - "Զրույց Աստծո հետ", ինչպես նաև նրա բոլոր գրքերը;
Քրայոն - սկսած "Վերջին Ժամանակները"-ից բոլոր գրքերը;
Դրունվալո Մելքիսեդեք - "Կյանքի Ծաղիկի հնագույն գաղտնիքը"; "Ապրիր Սրտիդ մեջ" և այլն;
Վադիմ Զելանդ - "Խնձորներն ընկնում են երկինք";
"Գիրք ՈՒրանտիայի";
"Թելոս"
և շատ ուրիշ այսօրվա գրականություն, վերաբերվող "Նյու Էյջին"("Նոր Դար"):
P.S.Գուցե մեկնումեկը կարող է օգնել գտնել ինտերնետում մի սայթ, որտեղ կարելի է կարդալ Գրիգոր Տաթեվացուն?.. Նախապես շնորհակալ եմ:
Ես Ձեր մեջբերածից ոչինչ չհասկացա։ Նախ ո՞վ է այդ գրքի հեղինակը։
Հ.գ.
Մի մոռացեք, որ այստեղ հայերեն են գրում։
Երջանիկ կլինեի, հարգելի Ադմին, եթե հնարավոր լինել այդ գրքից մեջբերումներն անել հայերեն, բայց ցավոք... Դա իմ երազանքն է, տեսնել այդ գիրքը, ինչպես նաև նշածս մնացած գրքերն էլ, թարգմանված հայերեն լեզվով: Ի միջի այլոց, ես սկսել եմ Նիլ Դոնալդ ՈՒոլշի "Զրույց Աստծո հետ" գրքի առաջին հատորի թարգմանությունը: Եթե հետաքրքիր է, կարող եմ մաս-մաս ուղարկել ձեր դատաստանին (վերջին բառը - կատակ է):
Ինչ վերաբերվում է "Գիրք ՈՒրանտիայի" հեղինակներին, - չեմ կարծում, որ իմանալը հաճելի անակնկալ կլինի Ձեր համար: Որովհետև դա ընկալելու և առավել ևս ընդունելու համար շատ լուրջ և նոր աչքով-մտքով-սրտով, սիրտը - վերջում, քանզի հենց այնտեղ են մեր հիմնական գիտելիքները մեր իրական կյանքի մասին, - պետք է նայել այդ "կրոն" հասկացողությանը և համաձայնվել, որ նրա դասագիրքը ավելի նշանակված է պարզ լինելու, քանց թե բարդ, որովհետև այն տրված է ոչ թե մեզանից ընտրյալներին միայն, այլ բոլորին հավասար և այդ իսկ պատճառով արդեն այն պետք է պարզ լիներ:
Ներեցեք, չնկատեցի, թե ինչպես անցա Աստվածաշնչին: Ինչ վերաբերվում է "ՈՒրանտիայի" հեղինակներին, խնդրեմ: Շատերի թվում նաև.
1. Հրեշտակապետների Գլուխը;
2. Հրեշտակապետ;
3. Մելքիսեդեք;
4. Մալավաթիա Մելքիսեդեք;
5. Մանովանդեթ Մելքիսեդեք;
6. Սերովբեների Գլուխը;
7. Սոլոնիա
և այլն և այլն:
Դժվար է, ճիշտ չէ', միանգամից նույնիսկ լսելը դա առաջին անգամ: Անհնար է, չէ', որ Հրեշտակապետը կամ Սերովբեն գիրք գրեն մեզ համար: Իսկ եթե փորձենք մի կողմ դնել մեր գիտելիքներն ու փորձենք մտածել, լսելով մեր սիրտը, գուցե կհամաձայնվենք այն բանին, որ ինչու, ասենք, Մովսեսը, կամ Առաքյալներից մեկնումեկը կարող էին գրել Գիրքը, իսկ Սերովբեն, առավել ևս Գաբրիելի հովանակցությամբ, չի կարող:
QuoteՇատերի թվում նաև.
1. Հրեշտակապետների Գլուխը;
2. Հրեշտակապետ;
3. Մելքիսեդեք;
4. Մալավաթիա Մելքիսեդեք;
5. Մանովանդեթ Մելքիսեդեք;
6. Սերովբեների Գլուխը;
7. Սոլոնիա
և այլն և այլն:
Իսկ ո՞վ է տպագրել, ե՞րբ: Կարելի՞ է այդ գիրքը գնել գրախանութից կամ համացանցից:
Ո՞վ է
1. Հրեշտակապետների Գլուխը
2. Հրեշտակապետը
3. Սերովբեների Գլուխը
4. Սոլոնիան
Եվ...
Գր. Տաթևացու անունը կա միայն Մատենադարանի ցանցում /www.digilib.am/, բայց ակտիվ չէ, չգիտեմ, թե երբ կտեղադրեն:
Եվ...
Խնդիրն այն չէ, կարծում եմ, թե այդ գիրքը ինչու հայերեն չկա: Պարզապես հարկավոր է թարգմանել մեջբերվող հատվածն ու տեղադրել պատասխանի մեջ: Կանե՞ս դա:
Եվ...
Ես հիմա տանում եմ մեջբերվող գրականության ցանկը` ցույց տալու համար ինձ ծանոթ հոգևորականներին: Գուցե նրանք ինձ ասեն, թե ինչու այսքան բարդ թեման այս գրականության շրջանակներում ծնում է այսքան շատ խճողումներ:
Quote from: Samvel on December 16, 2008, 03:26:56 PM
Հենց այստեղ, հարգելի Ադմին, սկսվում է ամենահետաքրքիրը: Պարզվում է, որ ամեն ինչ մեզանից է կախված: Այսինքն, եթե մենք ցանկանանք - կապացուցենք, իսկ եթե չցանկանանք - չենք ապացուցի: Ցանկության դեպքում մենք կարող ենք ընդունել, որ, երբ Մաղաքիան ասում է Եղիայի գալու մասին, նա ի նկատի ուներ հենց նույն հոգու վերադառնալը, և որ լրիվ նորմալ էր, որ նրան չճանաչեցին Հովհաննես Մկրտչի մարմնի մեջ, քանզի մարդուն տրված չի հոգուն ճանաչելը: Կամ կարող ենք չընդունել դա, ասելով, որ պետք չէ այդքան հասարակ նայել այս տողերին, այլ պետք է փնտրել նրանց խոր իմաստը:
Այս երկու հազար տարվա մեջ մենք այնքան ենք խորամանկացել, որ հաճախ ինքներս մեզ ենք խաբում: Իհարկե, փոխաբերությունները շատ են Աստվածաշնչի մեջ: Բայց հիմնականում չէ որ նրանք հանդես են գալիս առակների և ասածվածքների տեսքով: Բայց ինչու երբեմն չփորձել նայել բառի բուն իմաստին ու նաև վերհիշել, որ երկու հազար տարի առաջ մարդիկ շատ ավելի պարզ ու հասարակ էին մտածում, քան այսօր:
Quote from: Samvel on December 16, 2008, 09:49:06 PM
QuoteԻսկ դու ի՞նչ գիտես, որ Մաղաքիա մարգարեն հենց դա նկատի ուներ։
Եթե նա ասում է. Quote«Я пошлю к вам Илию-пророка пред наступлением дня Господня
, -ես ուրիշ ինչ կարող եմ գիտենալ, եթե նա հենց դա է ասում: Մարդը կոնկրետ այդ մասին է ասում, միթե դա այդպես չէ? Ինձ թվում է, ամեն ինչ այնքան պարզ է այստեղ ասված, որ շատ մեծ ցանկություն է հարկավոր ուրիշ բան հասկանալու համար:
Հակառակ դեպքում,մեզ պետք է ոչ թե Մաղաքիայի ճշմարտությունը, այլ մեր - սեփական - ճշմարտությունը:
Եվ այսպես մենք կառուցում ենք մեր սեփական "ինքնաստեղծ Աստվածաշունչը": Եթե հիշում եք, "Ներել" բաժնի մեջ Վահանի հետ մենք վիճում էինք ընտրովի ներելու մասին: Այնտեղ դա պատահական եկած միտք էր, որ ես արտահայտեցի: Այս վայրկյանին այն ամբողջովին ամփոփվեց իմ մեջ ու ես տեսա նրա ցավալի ճշմարտությունը: Մենք նույնիսկ մեզ ամենամոտ, ամենասիրելի, ամենաանկեղծ, ամենապարզ ու հասկանալի "Տերունական աղոթքը" հարմարեցրել ենք մեր ցանկությանը (դատապարտեք ինձ ինչքան կուզեք, բայց միևնույն է, ես ՉԵՄ ՀԱՍԿԱՆՈՒՄ, թե ինչու ենք մենք հենց դա ցանկանում?):
Ասում ենք Աստծոն. "Թող մեր պարտքերն այնպես, ինչպես և մենք ենք թողնում մեր պարտապանների պարտքերը": Դրանից հետո շուռ ենք գալիս և սկսում ենք ընտրովի ներելը, իսկույն մոռանալով, որ հենց նոր խնդրեցինք Աստծոց նույն կերպ վարվել մեզ հետ: Իսկ Աստված, ունենալով միակ ցանկությունը - իրակատար ածել մեր ցանկությունները, - սկսում է մեզ ՏԵՂ-ՏԵՂ ՆԵՐԵԼ:
Այստեղ արդեն մենք սկսում ենք ապրել մեր երկունքը (կայֆ): Այն տեղերը, որտեղ որ Աստված մեզ չներեց (չմոռանանք, որ մեր ցանկությամբ), դառնում են մեր իսկ փափագած սարսափների բնակատեղին:
Մի'թե այստեղ էլ, խնդրելով ներել մեր պարտքերը մեր ներողամտության համաձայն, - մենք մի ինչ-որ ուրիշ բան ի նկատի ունենք... Իսկ Աստված ոչ մի կերպ չի կարողանում կարդալ այդ տողերի տակ գրվածն ու հասկանում է ընդամենը բառի բուն իմաստով:
Իսկ գուցե ամեն ինչ իրոք շատ պարզ է ստեղծել Աստված. ներիր ոչ թե ընտրովի, այլ անխտիր, - և կներվես ոչ թե ընտրովի, այլ - լիովին: Իսկ գուցե դա է մեր ամենամեծ մեղքը - ընտրովի ներելը?
Գիտեք, մի շատ լավ աղոթք-շարժ է գրել Էնթոնի դե Մենլոն վիշնուականի վրա, կարծում եմ, տեղն է հիշելը.
"Աղաչում եմ, Տեր, ներիր ինձ երեք գլխավոր մեղքերիս համար. նախ, որ ուխտաղնացություն եմ կատարել քո շատ սրբատեղերի - մոռանալով, որ Դու ամենուր ես; երկրորդ, հաճախ դիմել եմ Քեզ շատ խնդրանքներով, մոռանալով, որ Դու ինձանից ավելի ես մտահոգված ին բարեկեցությամբ; և երրորդ, որ ես խնդրում եմ Քեզ ներել իմ մեղքերը, գիտենալով, որ Դու ներում ես մեզ մեր մեղքերը ավելի առաջ, քան մենք կհասցնենք նրանք կատարել":
Ներող եղեք, բայց Ձեր վերլուծության մեջ ոչ թե պարզություն, այլ պարզ անգիտություն եմ ես տեսնում։ Դուք երևի տեղյակ էլ չեք Աստվածաշնչի գիտական ուսումնասիրությունների մասին, սակայն ինչ որ խորամանկի ձեռքով գրված, ու Ձեզ նման միամիտներին որպես հրեշտակապետ ու սերովբեներ ներկայացվածների գրվածներն ընդունում եք որպես ճշմարտություն՝ դույզն իսկ տեղյակ չլինելով թե հայերն ինչ են ասել ժամանակին այդ ամենի մասին։
Եթե կյանքում ամեն ինչ այդպես ցանկանալ–չցանկանալով լիներ ապացուցելը, ապա ոչ մի գիտություն էլ գոյություն չէր ունենա, ու Դուք էլ Ձեր համակարգչի առջև նստած չէիք լինի։ Միայն նորօրյա աղանդներն են, որ կարողանում են նման փիլիսոփայություններով մարդկանց որոշակի ազդեցության տակ գցել, ինչպես եհովայի վկաներն են կարողանում իրենց միամիտ հետևորդներին համոզել աստվածաշնչական տեքստերի հունարեն տարբերակները իրենց շեղված ընկալումներով մեկնաբանելով։
Դուք ինքներդ ուշադիր կարդացե՞լ եք ռուսերեն Ձեր մեջբերումն Աստվածաշնչից, մի՞թե Մաղաքիա մարգարեն ասում է, որ Եղիան
հոգով է գալու և Հովհաննես մկրտչի մեջ մտնելու։ Այո, շատ մեծ ցանկություն է հարկավոր ուրիշ բան հասկանալու համար և Ձեր ճշմարտությունը, ավելի շուտ՝ Ձեր հրեշտակների, մի փաթաթեք Մաղաքիա մարգարեի գլխին։
Այդքան փիլիսոփայելու փոխարեն պետք էր ընդամենը ուշադիր կարդալ մարգարեի խոսքերը։
Quote from: Nane on December 16, 2008, 06:16:03 PM
Quote from: Masnaget on December 16, 2008, 05:37:54 PM
Ես շատ կուզենայի իմանալ, թե այս դժվար թեմային վերաբերող ի՞նչ գրքեր է կարդացել ձեզանից յուրաքանչյուրը:
Գրիգոր Նյուսացի <Յաղագս կազմութեան մարդոյ>, Նեմեսիոս Եմեսացի <Յաղագս բնութեան մարդոյ>, Եղիշէ <Վասն հոգւոյ մարդկան>, <Յաճախապատում Ճառք>, Գրիգոր Տաթևացու <Գիրք Հարցմանցից> համապատասխան հատվածները , Ориген <О началах>, Аристотель,< О дуще>, Տեյար դե Շարդեն <Մարդու ֆենոմենը> և այլն...
Շատ հետաքրքիր կլիներ լսել Նանեի տեսակետը, եթե նա այսքան շատ գրքեր է կարդացել այս թեմայի շուրջ։
Շատ շնորհակալ եմ, հարգելի Մասնագետ, որ անպատասխան չթողեցիք հարցս Տաթեվացու վերաբերյալ: Իր ոք, որ շատ դժվար է գտնել նրա գրքերը... Իսկ հետաքրքրությունս նրա հանդեպ կայանում է նրանում, որ իմ այդքան սիրած "Նյու Էյջի" հիմնական գաղափարներից մեկը - որ մեր հոգիները Աստծո մասնիկներն են, - դա հենց Տաթեվացու ասած միտքն է, մոտավորապես այսպես (լավ չեմ հիշում) "Աստված բազմացավ մեր մեջ":
"Գիրք ՈՒրանտիայի" վերաբերյալ:
Ռուսերեն օրինակը տպված է ԱՄՆ - Չիկագոյում: Բայց գոյություն ունի ՈՒրանտիայի ֆոնդ Ռուսաստանում .
Бумажная ул. 9 оф.310
Санкт-Петербург 198020 Россия
Офис: +(7)812-580-3018
Факс: +(7)812-580-3018
Website: http://www.urantia.spg.ru
E-mail: vitgen@peterlink.ru
Ես այդ գիրքը պատվիրել եմ փոստով, իսկ ընկերս վերջարս գնեց համացանցից: Բացի այդ, գիրքն ամբողջությամբ կա համացանցում, նույնիսկ որոշ գլուխներ - աուդիո: http://urantia.org/ - փորձեք այս սայթը:
Իսկ թարգմանել այդ հատվածն ինչ խոսք, կփորձեմ, եթե Դուք ցանկանում եք: Չնայած շատ դժվար բան է դա, քանզի գրքում ասված է, որ այն թարգմանված է արդեն մոտ յոթանասուն անգամ (խոսքը լեզուների մասին չէ, այլ բարդության աստիճանի) - մեզ հասկանալի դարձնելու համար (մարդկությանը): Բայց միևնույն է, շատ բարդ գիրք է: Ինձ համար, օրինակ, ամենահեշտը վերջին, չորրորդ մասն է, որտեղ խոսքը գնում է Հիսուս Քրիստոսի կյանքի մասին:
Եթե հարցն ընդհանրապես թարգմանելու մասին է, առաջին հերթին ինձ հետաքրքրում է Նիլ Դոնալդ ՈՒոլշը, որովհետև, ծանոթանալով նրա գրքերին, մնացած գրականությունը այս դժվարամարս թեմայի վերաբերյալ շատ ավելի հեշտ ըմբռնելի է դառնում: Վերանում են շատ ու շատ խոչընդոտներ, մեր կողմից արհեստականորեն դրված մեր և Աստծո միջև, որոնք շատ պրոբլեմատիկ ու անհասկանալի են դարձրել մեր կյանքն ու նրա իմաստը:
Ես չեմ կարծում, որ իրոք գոյություն ունեն ինչ-որ խճողումներ այս թեմայի մեջ. այնտեղ ամեն ինչ ավելի պարզ ու հասարակ է ասված, քան մինչև այսօրվա մեր ունեցած գիտելիքները մեր իսկ մասին: ՈՒղղակի, կարծում եմ, մարդու էությունն է դա. - երբ գալիս է մի ռեալ ակնթարթ, երբ նա հասկանում է, որ կարող է մի շատ կարևոր բան փոխվի նրա աշխարհայացքի մեջ, - մարդն իսկույն խուճապի է մատնվում: Նույն բանը կատարվեց ինձ հետ էլ, երբ ես նոր էի մոտեցել այս թեմային: Բայց հետո, հիմնականում շատ շուտ, միևնույն է, լույսը բացվում է: Որովհետև վերջիվերջո լույսը միշտ էլ բացվում է:
Ցավոք, Ձեզ պատասխանելու ժամանակ չունեմ հիմա, հարգելի Ադմին: Կանեմ դա վաղը: Շնորհակալություն:
Quote from: Samvel on December 18, 2008, 12:09:28 AM
Շատ շնորհակալ եմ, հարգելի Մասնագետ, որ անպատասխան չթողեցիք հարցս Տաթեվացու վերաբերյալ: Իր ոք, որ շատ դժվար է գտնել նրա գրքերը... Իսկ հետաքրքրությունս նրա հանդեպ կայանում է նրանում, որ իմ այդքան սիրած "Նյու Էյջի" հիմնական գաղափարներից մեկը - որ մեր հոգիները Աստծո մասնիկներն են, - դա հենց Տաթեվացու ասած միտքն է, մոտավորապես այսպես (լավ չեմ հիշում) "Աստված բազմացավ մեր մեջ":
Սամվել կարող ես նշել, թե որտեղից ես կարդացել Տաթևացու այդ խոսքը???: Գիտեք սա շատ բարդ և միաժամանակ պարզ թեմա է, ամեն դեպքում չի կարելի միայն մեկ տող կամ մեկ հատված մեջբերման հիման վրա եզրակացնել տվյալ հեղինակի տեսությունը, այլապես շատ սխալ եզրահանգումներ կանենք և եվ 1970-ականներին ստեղծված"Նյու Էյջի" <գաղափարային հիմնադիրներից> մեկը կդառնա 14-րդ դարում ապրած Տաթևացին: Ամեն դեպքում խորհուրդ եմ տալիս կարդալ Տաթևացու <Ոսկեփորիկը>, որը ի դեպ, վերածված է աշխարհաբարի, իսկ ավելի լավ է <Գիրք Հարցմանցից> համապատասխան հատվածներ: Բայց ես վաղը մի քանի հատվածներ կներկայացնեմ հոգու և մարմնի փոխհարաբերության մասին:
Ցավոք, Նանե ջան, չեմ կարող, քանզի դա շատ վաղուց էր, կարծեմ, ինստիտուտի տարիներին: Այսօր չեմ կարողանում ճարել ոչ մի նրա գիրքը: Բայց մոտավորապես հիշում եմ այդ մտքի երկրորդ մասն էլ. Աստված բազմացավ մեր մեջ, որպեսզի Իրենով զմայլվի:
Իսկ Տաթեվացուն, նույնիսկ, ինչպես Դուք եք ասում, այսօրվա հոգևոր գաղափարախոսը դարձնելու մեջ արդյոք մի ինչ-որ վատ բան կա: Գիտեք, պատմության մեջ քիչ չեն օրինակները, երբ մի բան վերագրել են մեկին, սակայն պարզվել է, որ արդեն վաղուց ինչ-որ մեկն արել է նույն բանը: Օրինակ, ասենք, գեղարվեստական գրականության մեջ աբսուրդի հայրը համարվում է ֆրանսիացի Սեմյուել Բեկկետը, որը գրել է հիմնականում 1960-ականներին: Այնինչ ռուս գրող Դանիիլ Խարմսը գրել է նույն աբսուրդը նրանից առնվազն հիսուն տարի առաջ:
Կարող ենք մեր վեճի թեմային ավելի մոտ օրինակներ էլ բերել իհարկե, բայց կա արդյոք դրա պահանջը?..
Խորհուրդի համար սրտանց շնորհակալ եմ, հարգելի Նանե, սակայն այդ գրքերը գտնելն է դժվար... Ի միջի այլոց, հարց Ադմինին. չէ որ "Լուսամուտում" կա նաև գրադարան: Ինչու չտեղադրել այնտեղ գոնե նման գրականություն, կամ Աստվածաշունչը : Բարդության ասատիճանին իհարկե ծանոթ չեմ, բայց բոլոր դեպքերում, "Լուսամուտի" տարիքն արդեն ինքնստինքյան ստիպում է մտածել նման քայլերի դիմելու մասի: Ինչ կասեք?
QuoteՆերող եղեք, բայց Ձեր վերլուծության մեջ ոչ թե պարզություն, այլ պարզ անգիտություն եմ ես տեսնում։ Դուք երևի տեղյակ էլ չեք Աստվածաշնչի գիտական ուսումնասիրությունների մասին, սակայն ինչ որ խորամանկի ձեռքով գրված, ու Ձեզ նման միամիտներին որպես հրեշտակապետ ու սերովբեներ ներկայացվածների գրվածներն ընդունում եք որպես ճշմարտություն՝ դույզն իսկ տեղյակ չլինելով թե հայերն ինչ են ասել ժամանակին այդ ամենի մասին։
Եթե կյանքում ամեն ինչ այդպես ցանկանալ–չցանկանալով լիներ ապացուցելը, ապա ոչ մի գիտություն էլ գոյություն չէր ունենա, ու Դուք էլ Ձեր համակարգչի առջև նստած չէիք լինի։ Միայն նորօրյա աղանդներն են, որ կարողանում են նման փիլիսոփայություններով մարդկանց որոշակի ազդեցության տակ գցել, ինչպես եհովայի վկաներն են կարողանում իրենց միամիտ հետևորդներին համոզել աստվածաշնչական տեքստերի հունարեն տարբերակները իրենց շեղված ընկալումներով մեկնաբանելով։
Դուք ինքներդ ուշադիր կարդացե՞լ եք ռուսերեն Ձեր մեջբերումն Աստվածաշնչից, մի՞թե Մաղաքիա մարգարեն ասում է, որ Եղիան հոգով է գալու և Հովհաննես մկրտչի մեջ մտնելու։ Այո, շատ մեծ ցանկություն է հարկավոր ուրիշ բան հասկանալու համար և Ձեր ճշմարտությունը, ավելի շուտ՝ Ձեր հրեշտակների, մի փաթաթեք Մաղաքիա մարգարեի գլխին։
Այդքան փիլիսոփայելու փոխարեն պետք էր ընդամենը ուշադիր կարդալ մարգարեի խոսքերը։
Ես մի քիչ չեմ ըմբռնում Ձեր վրդովման իմաստը, հարգելի Ադմին: Դուք զայրանք եք արտահայտում , համարելով, որ ես ընկել եմ այդ "խորամանկների" ջրերը: Սակայն ինքներդ էլ առաջարկում եք անել նույն բանը, այսինքն, դուրս գալ այդ "խորամանկների " ջրերից և հիմա էլ նետվել "վերլուծողների-մեկնաբանների" ջրերը: Ինչ տարբերություն, եթե ոչ այնտեղ, և ոչ էլ այնտեղ չպետք է լինի իմ սեփական կարծիքը: Եվ հետո, ես կրոնավոր չեմ, որպեսզի խորանամ մեկնությունների մեջ - դա ինձ պետք չէ:
Ինձ պետք է, որ ինչ-որ մեկն ինձ բացատրի, թե ինչու? ես, դեռ չծնված, արդեն հասցրել եմ մեղավորվել, եթե, ինչպես դուք եք պնդում, նույնիսկ իմ հոգին ինձանից առաջ գոյություն չի ունեցել; ուրեմն որտեղից է իմ այդ մեղք կոչեցյալը:
Եվ սա բազում հարցերից մեկն է ընդամենը: Եվ ես չեմ ցանկանում, որ ինձ ոչ իմ խորամանկները բացատրեն դա, ոչ էլ Ձեր մեկնաբանները: Ես ցանկանում եմ ինքս էլ ինձանից ինչ-որ բան ներկայացնել գոնե իմ առջև, քանզի եթե մարդ չի հարգում ինքն իրեն,ինչ խոսք, որ չի կարող հարգել իր առջև կանգնածին էլ:
Իսկ, ասենք, Եղիշեն,կամ Մովսես Խորենացին, կամ նույն ժամանակների որևէ աշխարհիկ մարդ, կամ հոգևորական; նրանք բոլորն էլ իմ նման անգետներ են, թե ոչ?: Չէ որ նրանցից ոչ ոք չի կարդացել այդ "գիտական ուսումնասիրությունները":
Իմ մասին Ձեր կարծիքը... Ինչ ասեմ: Այս կարճ ժամանակամիջոցում փորձեր եղան ինձ տեղադրել հինդուիզմի մեջ, եհովականների մեջ: Կարող է մի ինչ-որ ուրիշ տեղ էլ, - ներեցեք, չեմ նկատել: Բայց ինձ թվում է, որ ինքներդ էլ տեսնում եք, որ այդ տեղերում ինչ-որ չեմ տեղավորվում:
Չգիտեմ, թե սրա վերջը ինչ է լինելու: Սրտանց, չէի ուզենա, որ մեր զրույցներն ավարտվեին , դեռ նորմալ չսկսված... Ձեր այդ մտահղացումը - կանչել ինձ հարցազրույցի, - գուցե դա է ճիշտը? - տալ հարցեր և հուսալ, որ միգուցե մի ամբողջական պատկեր կստացվի այն ամենի, ինչը որ շատ ուզում եմ ձեզ բոլորիդ ասել: Գուցե այդ կերպ գոնե մի քիչ կսկսեք հավատալ, որ հավատն էլ կարող է ժամանակակից և մատչելի լինել բոլորին: ՈՒ որ ոչ ոք կարիք չունի ուրիշ հավատ փնտրելու, եթե կարողանում է հեշտությամբ հասկանալ և սիրել իր սեփականը, ինչպես ես - իմ քրիստոնեականը:
Quoteմի՞թե Մաղաքիա մարգարեն ասում է, որ Եղիան հոգով է գալու և Հովհաննես մկրտչի մեջ մտնելու։
Իսկ ինչով?
Հերքել այն բանը, որ Եղիան եկել է, ոչ ես և ոչ էլ Դուք չենք կարող, քանզի Քրիստոս ինքն է հաստատում դա: ՈՒրեմն, կրկնում եմ հարցս - ինչով?
եթե կարելի է արտահայտեմ կարծիքս եղիաի և Հովհանեսի մասին։
հրեաները այդ ժամանակ սպասում էին մեծն մարգարեի.որը պետք է գար ու Աստծո խոսքի համար ճանապարհ բացեր։իրենց պատկերացմամբ դա պետք է լիներ եղիան։
բայց այստեղ՝ խոսքը մարմնավոր երևույթի մասին չէ՝ խոսքը այդ առաքելության մասին է. ու այդ գործը՝այդ առաքելությունը. կատարեց Հովհանեսը։դրա համար Հիսուս ասացՙեղիան արդեն իսկ եկել է՚։
ասեմ .որ մարգարեությունները բավականին ծածուկ ու ոչ բոլորին բացահայտ կերպով են կատարվում։այսօր էլ նույնն է կատարվում։ օրինակ հայտնության մեջ գրված շատ մարգարեություններ արդեն իսկ կատարվել են.բայց շատերը դեռ սպասում են դրանց կատարմանը։
Quote from: Samvel on December 19, 2008, 12:46:17 AM
Ցավոք, Նանե ջան, չեմ կարող, քանզի դա շատ վաղուց էր, կարծեմ, ինստիտուտի տարիներին: Այսօր չեմ կարողանում ճարել ոչ մի նրա գիրքը: Բայց մոտավորապես հիշում եմ այդ մտքի երկրորդ մասն էլ. Աստված բազմացավ մեր մեջ, որպեսզի Իրենով զմայլվի:
Իսկ Տաթեվացուն, նույնիսկ, ինչպես Դուք եք ասում, այսօրվա հոգևոր գաղափարախոսը դարձնելու մեջ արդյոք մի ինչ-որ վատ բան կա: Գիտեք, պատմության մեջ քիչ չեն օրինակները, երբ մի բան վերագրել են մեկին, սակայն պարզվել է, որ արդեն վաղուց ինչ-որ մեկն արել է նույն բանը: Օրինակ, ասենք, գեղարվեստական գրականության մեջ աբսուրդի հայրը համարվում է ֆրանսիացի Սեմյուել Բեկկետը, որը գրել է հիմնականում 1960-ականներին: Այնինչ ռուս գրող Դանիիլ Խարմսը գրել է նույն աբսուրդը նրանից առնվազն հիսուն տարի առաջ:
Կարող ենք մեր վեճի թեմային ավելի մոտ օրինակներ էլ բերել իհարկե, բայց կա արդյոք դրա պահանջը?..
Խորհուրդի համար սրտանց շնորհակալ եմ, հարգելի Նանե, սակայն այդ գրքերը գտնելն է դժվար... Ի միջի այլոց, հարց Ադմինին. չէ որ "Լուսամուտում" կա նաև գրադարան: Ինչու չտեղադրել այնտեղ գոնե նման գրականություն, կամ Աստվածաշունչը : Բարդության ասատիճանին իհարկե ծանոթ չեմ, բայց բոլոր դեպքերում, "Լուսամուտի" տարիքն արդեն ինքնստինքյան ստիպում է մտածել նման քայլերի դիմելու մասի: Ինչ կասեք?
Սամվել ջան, նախ ասեմ, որ Տաթևացու <Ոսկեփորիկը> կարող ես գտնել հոգևոր գրախանութներում, իսկ վերջերս հրատարակվեցին նաև նրա <Երգ Երգոցի> և <Առակացի> , ինչպես նաև <Հովհաննու Աւետարանի մեկնությունը>:
Իսկ ինչ վերաբերում է գաղափարների փոխանցմանը, իհարկե դրանում ոչ մի վատ բան չկա: Ք. ա. 5-րդ և 4-րդ դարերում ապրած Պլատոնի և Արիստոտելի գաղափարների վրա է հիմնված հետագա դարերի ողջ փիլիսոփայական միտքը, բայց նրանց գաղափարների կամ տերմինների, և ոչ թե կոնտեքստից դուրս, սխալ մեկնաբանված և մոտավորապես հիշվող բառերի, ինչը շատ վտանգավոր է և սխալ է:
Անցնելով Տաթևացուն` ասեմ, որ նրա հանճարը կայանում է նրանում, որ նա կարողացավ ի մի բերել մինչ այդ եղած տեսությունները և նրա <Գիրք Հարցմանցը> աստվածաբանական մի մեծ հանրագիտարան է, որտեղ ոչ միայն իր մտքերն են արտահայտվում: Իսկ ողջ Քրիստոնեական մարդաբանության համար հիմնական նշանակություն ունեն Նյուսացու և Նեմեսիոս Եմեսացու արդեն նշածս երկերը և հետագա բոլոր հեղինակները հիմնվել են նրանց վրա: Ի դեպ կարող եք դրանք կարդալ նաև ռուսերեն լեզվով:
Հոգու նախագոյության մասին Քրիստոնեության մեջ ամենամեծ ջատագովը եղել է 2-րդ դարում ապրած Որոգինեսը, սակայն նրա ուսմունքը չի ընդունվել, քանի որ ինքնիրեն էլ հաճախ հակասում էր:Հովհան Որոտնեցին ժխտում է հոգու նախագոյությունը: Եթե հոգին նախագոյ է, կնշանակի, որ մարդը ոչ թե աստվածային ծրագրով, այլ պատահաբար է դարձել մարդ: Եթե մարդու գոյության պատճառը մեղքն է, ինչպես պնդում է Որոգինեսը , կնշանակի, որ մարդը` որպես Աստծո պատկեր մեղքի շնորհիվ է գոյացել: Իսկ Գրիգոր Տաթևացին հերքում է նաև մարմնի նախագոյությունը, այսինքն` այն գաղափարը, որ մարմինն արարվել է հոգուց առաջ: Քննադատելով երկու ուսմունքներն էլ` նա ասում է.ՙ...
ոչ զհոգի յառաջ, քան զմարմին ասեն ստեղծեալ, և ոչ զմարմին, քան զհոգին: Այլ ի միասին համանգամայն ստեղծեալ ոչ ժամանակաւ յառաջ և յետոյ, և ոչ բնութեամբ, այլ մի է սկիզբն միոյ գոյութեան մարդոյն:... զի մի գոյութիւն է մարդն բաղադրեալ ի հոգւոյ և ի մարմնոյ, ոչ է պարտ Բ (2) լինիլ սկիզբն, այլ մի էութեան մի է սկիզբն՚ :
Հայ եկեղեցին չի ընդունում այն տեսակետը, թե յուրաքանչյուր մարդու համար Աստված առանձին հոգի է արարում: Գրիգոր Տաթևացին, մերժում է ոչ միայն հոգու, այլև` մարմնի նախագոյությունը արարման ժամանակ, որովհետև մարդը հոգով և մարմնով է մարդ:
Ըստ արարչության օրենքի մարդուց մարդ է ծնվում և ոչ թե լոկ մարմին կամ հոգի:
Quote from: Samvel on December 12, 2008, 04:13:30 PM
QuoteԴուք ուզում եք ասել, որ օրինակ իմ հոգին մինչև իմ ծնվելը եղե՞լ է։
Այո, Ադմին, անշուշտ: Եվ այդ Նա է, որ ընտրել է Ձեզ:
Ցավոք, Հին Կտակարանի հայերենը չունեմ, - մեջբերումը կանեմ ռուսերենով: Մալաքիայի գլուխ 4, կետ 5. «Я пошлю к вам Илию-пророка пред наступлением дня Господня, великого и страшного». Մալաքիան այս խոսքերն ասաց մ.թ.ա. հինգերորդ դարում, նախագուշակելով Եղիա մարգարեի հայտնությունը նրա կյանքից 400 տարի հետո:
Եվ սրա շարունակությունը Նոր Կտակարանում (հայերենն արդեն ունեմ).
ՄԱՏԹԵՈՍ, ԺԷ; 10. "Աշակերտները նրան հարցրին և ասացին. "Հապա ինչու' դպիրներն ասում են, թե նախ Եղիան պիտի գայ": Յիսուս պատասխանեց նրանց և ասաց նրանց. "Եղիան կը գայ և կը վերահաստատի ամեն ինչ. բայց ձեզ ասում եմ, որ Եղիան արդեն իսկ եկել է. բայց նրան չճանաչեցին, այլ ինչ որ կամեցան, արեցին նրան. նոյնպէս և մարդու Որդին նրանց ձեռքով չարչարվելու է": Այն ժամանակ աշակերտները հասկացան, թէ Յովհաննէս Մկրտչի մասին էր ասել իրենց":
Այստեղ մի փոքրիկ նրբություն կա: Բնագրում հետևյալ կերպ է. <Այլ ասեմ ձեզ զի եւ Եղիա եկեալ իսկ է. եւ ոչ ծանեան զնա, այլ արարին ընդ նաª զոր ինչ կամեցան. նոյնպէս եւ որդի մարդոյ չարչարելոց է ի նոցանէ 13 Յայնժամ
ի միտ առին աշակերտքն, թէ վասն Յովհաննու մկրտչիª ասաց ցնոսա>: <Ի միտ առնել> նշանակում է մտածել, կարծել, ենթադրել և ոչ թե հաստատապես հասկանալ:
Հիշենք, թե ինչ ասաց Հովհաննես Մկրտիչը, երբ նրան հարցրին իր ով լինելը. <Եւ հարցին ցնա. Իսկ ով ես դու Եղիան ես? Եւ ասէ. Ոչ եմ: Իսկ մարգարէն ես դու£ Պատասխանի ետ, թէ. Ոչ 22 Իսկ ասա մեզ, դու ով ես, զի պատասխանի տասցուք որոց առաքեցինն զմեզ. զի ասես վասն քո ժ 23 Ասէ. Ես ձայն բարբառոյ յանապատի. ուղիղ արարէք զճանապարհն Տեառն, որպէս ասաց Եսայի մարգարէ /Հովհաննու Ա/: Ի դեպ Նաև Հիսուսին էին կասկածում, որ Եղիան է: <Եւ նոքա ասեն. Ոմն զՅովհաննէս մկրտիչ, եւ այլք զԵղիա, եւ կէսք զԵրեմիա, կամ զմի ոք ի մարգարէիցն 15 Ասէ ցնոսա Յիսուս. Իսկ դուք զո± ոք ասէք զինէն թէ իցեմ> /Մատթ. ԺԷ 14, Մատթ. Թ 18-20, /
Quote from: Samvel on December 12, 2008, 04:13:30 PM
QuoteԴուք ուզում եք ասել, որ օրինակ իմ հոգին մինչև իմ ծնվելը եղե՞լ է։
Մեկ ուրիշ տեղ:
ՅՈՎՀԱՆՆԷՍ, Թ; 2. "Ռաբբի, մեղքը ու'մն է, որ կույր է ծնվել, սրա'նն է, թէ' իր հորն ու մորը": Եթե կույր ծնված մարդու մասին ասում են, որ նա երևի կույր է ծնվել իր գործած մեղքի պատճառով, պարզ չէ' արդյոք, որ նա այդ մեղքը գործել է ծնվելուց առաջ? Այսինքն, ուրիշ կյանքում? Նախորդ? ՈՒ Հիսուսի պատասխանի մեջ էլ ոչ մի խոսք չկա այն մասին, որ կույրը նախկին կյանք չի ունեցել (միթե? Նա կարող էր ուղղակի լռել նման կարևոր բանի մասին): Հիսուս ասում է միայն, որ դա մեղք չէ:
Բայց Հիսուսի պատասխանի մեջ խոսք չկա նաև, որ նախորդ է ունեցել, հատկապես որ այդպիսի հարց էլ չի տրվում: Իսկ եթե մարդիկ հարցնում են <մեղքը սրանն է, թե` ոչ>, դա դեռ նախորդ կյանքի մասին չի խոսում:
Սամվել ջան, դուք, իհարկե կարող եք ընդունել հոգու վերամարմնավորման գաղափարը, որը իրապես շատ խորն է և հետաքրքրական, բայց ճիշտ չէ անհիմն հիմնավորումներ գտնել Ս. Գրքում և կամայական մեկնաբանություններով փորձել հաստատել դրանք:
Quote from: Samvel on December 19, 2008, 02:51:38 AM
QuoteՆերող եղեք, բայց Ձեր վերլուծության մեջ ոչ թե պարզություն, այլ պարզ անգիտություն եմ ես տեսնում։ Դուք երևի տեղյակ էլ չեք Աստվածաշնչի գիտական ուսումնասիրությունների մասին, սակայն ինչ որ խորամանկի ձեռքով գրված, ու Ձեզ նման միամիտներին որպես հրեշտակապետ ու սերովբեներ ներկայացվածների գրվածներն ընդունում եք որպես ճշմարտություն՝ դույզն իսկ տեղյակ չլինելով թե հայերն ինչ են ասել ժամանակին այդ ամենի մասին։
։
Ես մի քիչ չեմ ըմբռնում Ձեր վրդովման իմաստը, հարգելի Ադմին: Դուք զայրանք եք արտահայտում , համարելով, որ ես ընկել եմ այդ "խորամանկների" ջրերը: Սակայն ինքներդ էլ առաջարկում եք անել նույն բանը, այսինքն, դուրս գալ այդ "խորամանկների " ջրերից և հիմա էլ նետվել "վերլուծողների-մեկնաբանների" ջրերը: Ինչ տարբերություն, եթե ոչ այնտեղ, և ոչ էլ այնտեղ չպետք է լինի իմ սեփական կարծիքը: Եվ հետո, ես կրոնավոր չեմ, որպեսզի խորանամ մեկնությունների մեջ - դա ինձ պետք չէ:
Ինձ պետք է, որ ինչ-որ մեկն ինձ բացատրի, թե ինչու? ես, դեռ չծնված, արդեն հասցրել եմ մեղավորվել, եթե, ինչպես դուք եք պնդում, նույնիսկ իմ հոգին ինձանից առաջ գոյություն չի ունեցել; ուրեմն որտեղից է իմ այդ մեղք կոչեցյալը:
Եվ սա բազում հարցերից մեկն է ընդամենը: Եվ ես չեմ ցանկանում, որ ինձ ոչ իմ խորամանկները բացատրեն դա, ոչ էլ Ձեր մեկնաբանները: Ես ցանկանում եմ ինքս էլ ինձանից ինչ-որ բան ներկայացնել գոնե իմ առջև, քանզի եթե մարդ չի հարգում ինքն իրեն,ինչ խոսք, որ չի կարող հարգել իր առջև կանգնածին էլ:
Իսկ, ասենք, Եղիշեն,կամ Մովսես Խորենացին, կամ նույն ժամանակների որևէ աշխարհիկ մարդ, կամ հոգևորական; նրանք բոլորն էլ իմ նման անգետներ են, թե ոչ?: Չէ որ նրանցից ոչ ոք չի կարդացել այդ "գիտական ուսումնասիրությունները":
Ձեր նշած Եղիշեն, Խորենացին, ինչպես նաև` Մաշտոցը, Սահակ Պարթևը, Կորյունը, Եզնիկ Կողբացին, Անհաղթը և մյուսները իհարկե քաջատեղյակ էին <գիտական ուսումնասիրություններին>, քանի որ շատ լավ գիտեին Ս. Գրքի հունարեն բնագիրը, Եկեղեցու հայրերի մեկնությունները, ինչպես նաև` անտիկ ողջ փիլիսոփայությունը /տրամաբանություն, մաթեմատիկա, ֆիզիկա, մետաֆիզիկա և այլն/Դրանից ավելի մեծ գիտություն ??? Շնորհիվ այդ ամենի էլ ստեղծեցին մեր ՈՍԿԵԴԱՐԸ.
Quote from: Samvel on December 19, 2008, 02:51:38 AM
Quoteմի՞թե Մաղաքիա մարգարեն ասում է, որ Եղիան հոգով է գալու և Հովհաննես մկրտչի մեջ մտնելու։
Իսկ ինչով?
Հերքել այն բանը, որ Եղիան եկել է, ոչ ես և ոչ էլ Դուք չենք կարող, քանզի Քրիստոս ինքն է հաստատում դա: ՈՒրեմն, կրկնում եմ հարցս - ինչով?
Եկեք ուշադրություն դարձնենք հետևյալին. Եղիան և Եղիսեն, երբ քայլում էին , Եղիան
մարմնով բարձրացավ երկինք հրեղեն կառքով /Դ Թագ. գլուխ Բ/ և ոչ թե մահացավ: Եվ ասել, որ <Եղիան եկել է> չի նշանակում, որ նրա հոգին ինչ -որ մեկի մեջ է մտել:
Շատ շնորհակալ եմ, Նանե ջան, հետաքրքիր ինֆորմացիայի համար: Ձեր տված տեղեկություններն ավելի ամրացրեցին հույսերըս վերջիվերջո Տաթեվացու գրքերը ճարելու: Բայց ավելի շատ ինձ ուրախացրեց Ձեր մուտքն այս վիճաբանության մեջ: Հուսով եմ, որ այն հաճելի և հետաքրքիր ընթացք կստանա: Քանզի Ձեր տված տեղեկությունները շատ հետաքրքիր են և ուսանելի:
Նյուսացուն չգիտեմ: Նեմեսիոս Եմեսացուն քիչ թե շատ ծանոթ եմ, բայց առանձնապես չհետաքրքրվեցի նրանով տարիներ առաջ,քանզի նա հերքում էր Պլատոնի առաջարկած մարդու կառուցվածքի տրիխոտոմիկ ձևը - միտք, հոգի և մարմին, - և կողմ էր ավելի արիստոտելական - դիխոտոմիկ կառուցվածքին, - հոգի և մարմին: Հոգու ծագման մասին խոսելիս նա հրաժարվում էր հոգու հավերժականությունից (Հավերժականությանը նա "ժառանգականություն" անունն էր տվել): Նա ասում էր, որ հնարավոր չէ հոգին ժառանգել, որովհետև այդ դեպքում հոգին պետք է մահանար, ինչպես մարմինը, որը որ մենք ժառանգում ենք մեր ծնողներից:
Միամիտ միտք էր, իհարկե, բայց բավականին երկար կյանք ունեցավ և նույնիսկ ինչ-որ հետևանքներ թողեց:
Ավելի հետաքրքիր էր նրա մեկ ուրիշ միտքը, որը որ լրիվ դեմ էր կրեացիոնիզմին, այն դոկտրինային, որը պնդում է, թե հենց կոնկրետ մարդու բեղմնավորման ժամանակ է Աստված ստեղծում կոնկրետ այդ մարդու հոգին: Նա ընդառաջվում էր Աստվածաշնչով, որտեղ որ Աստված, ավարտելով աշխարհի արարումը, - անցավ հանգստի:
Ինչպես Դուք նշեցիք վերևում (ես էլ Ձեր հետ համամիտ եմ) Հայ եկեղեցին էլ դա չի ընդունում ու շատ ճիշտ է անում:
Շատ հետաքրքիր է նաև այն, որ Եմեսացին հոգին մի քանի մասերի է բաժանում. գիտակցական, անգիտակից, ֆիզիոլոգիական, էմոցիոնալ և այլն: Ի միջի այլոց, իմ մեջբերած "Գիրք ՈՒրանտիայում" էլ համարյա նույն բանն է ասվում:
QuoteԲնագրում հետևյալ կերպ է. <Այլ ասեմ ձեզ զի եւ Եղիա եկեալ իսկ է. եւ ոչ ծանեան զնա, այլ արարին ընդ նաª զոր ինչ կամեցան. նոյնպէս եւ որդի մարդոյ չարչարելոց է ի նոցանէ 13 Յայնժամ ի միտ առին աշակերտքն, թէ վասն Յովհաննու մկրտչիª ասաց ցնոսա>: <Ի միտ առնել> նշանակում է մտածել, կարծել, ենթադրել և ոչ թե հաստատապես հասկանալ:
Նանե ջան, իմ "Նոր Կտակարանը" տպված է Էջմիածնում 1975 թվին ու վրան գրված է. արևելահայերեն նոր թարգմանություն համեմատությամբ հունարեն բնագրերի: Եվ այնտեղ գրված է.
ՄԱՏԹԵՈՍ, ԺԷ; 10. "Աշակերտները նրան հարցրին և ասացին. "Հապա ինչու' դպիրներն ասում են, թե նախ Եղիան պիտի գայ": Յիսուս պատասխանեց նրանց և ասաց նրանց. "Եղիան կը գայ և կը վերահաստատի ամեն ինչ. բայց ձեզ ասում եմ, որ Եղիան արդեն իսկ եկել է. բայց նրան չճանաչեցին, այլ ինչ որ կամեցան, արեցին նրան. նոյնպէս և մարդու Որդին նրանց ձեռքով չարչարվելու է": Այն ժամանակ աշակերտները հասկացան, թէ Յովհաննէս Մկրտչի մասին էր ասել իրենց":
Այստեղ ասվում է "հասկացան": "Ի միտ առին"-ը այդպես է թարգմանել մեկը, ում Ամենայն Հայոց Կաթողիկոսն է վստահել այդ գործը, և մենք չունենք ոչ մի պատճառ, չհավատալու նրան: Եվ սակայն դա բոլորովին չի նշանակում, թե ինձ համար այդ թարգմանիչն ավելի արժանավոր մեկն է, քան Դուք, Նանե: Հավատացեք, խնդրում եմ: Հարցը դրանում չէ: Հարցը նրանում է ընդամենը, թե ես ում? եմ գերադասում հավատալ: Եթե ես գերադասում եմ համարել, որ հոգին հավերժ է, ուրեմն ընտրում եմ մեր թարգմանիչին: Եթե գերադասում եմ կասկածել հոգու հավերժության վրա, ուրեմն ընտրում եմ Ձեր ենթադրությունը, այսինքն այն, որ Քրիստոս այդ հարցը թողեց անպատասխան, բաց վիճակում, որպեսզի աշակերտներից ամեն մեկը իր կարծիքը կազմի հարցի մասին: Այսինքն, ինչևինչ պատճառներով դարձավ առաջին Մատրյոշկա սարքողը (հիշում եք ռուսական այն տիկնիկները, որ մեկը մյուսի միջից են դուրս գալիս): Մի Մատրյոշկա-ուսմունք, որի ոչ մի փուլում մենք չենք կարող կոնկրետացնել միտքը - Եղիան եկավ, թե ոչ? Ահա թե ինչու ամեն մեկը հասկանում է, ինչպես ինքն է ցանկանում: Ստացվում է, որ նույնիսկ Ձեր մեկնաբանությամբ ես հասկանում եմ իմ ցանկացածը և որ դա էլ արժանի է ճշմարիտ լինելու:
QuoteՀիշենք, թե ինչ ասաց Հովհաննես Մկրտիչը, երբ նրան հարցրին իր ով լինելը. <Եւ հարցին ցնա. Իսկ ով ես դու Եղիան ես? Եւ ասէ. Ոչ եմ: Իսկ մարգարէն ես դու£ Պատասխանի ետ, թէ. Ոչ 22 Իսկ ասա մեզ, դու ով ես, զի պատասխանի տասցուք որոց առաքեցինն զմեզ. զի ասես վասն քո ժ 23 Ասէ. Ես ձայն բարբառոյ յանապատի. ուղիղ արարէք զճանապարհն Տեառն, որպէս ասաց Եսայի մարգարէ /Հովհաննու Ա/: Ի դեպ Նաև Հիսուսին էին կասկածում, որ Եղիան է: <Եւ նոքա ասեն. Ոմն զՅովհաննէս մկրտիչ, եւ այլք զԵղիա, եւ կէսք զԵրեմիա, կամ զմի ոք ի մարգարէիցն 15 Ասէ ցնոսա Յիսուս. Իսկ դուք զո± ոք ասէք զինէն թէ իցեմ> /Մատթ. ԺԷ 14, Մատթ. Թ 18-20, /
Ինչու Հովհաննեսը չասեց, որ ինքը Եղիան է?:
Գուցե չէր հիշում իր անցած կյանքը (Ինչպես չի հիշում մեզանից ոչ ոք), գուցե ինչ-որ պատճառ ուներ դրա համար, գուցե ուղղակի համեստ էր: Եվ սակայն նա ասաց, որ ինքը
Quote"Անապատում կանչողի ձայնն է, պատրաստեք Տիրոջ ճանապարհը և հարթեցրեք նրա շավիղները":
Եվ վերջապես, քրիստոնեական ուսմունքը հիմնված է Քրիստոսի խոսքին հավատալու վրա, և քանի որ Քրիստոս ասում է Հովհաննեսի - Եղիան լինելու մասին, ուրեմն Նրա պնդած խոսքերը ՊԵՏՔ Է գերակշռեն Հովհաննես Մկրտչի - իր Եղիան լինելը հերքելուն:
QuoteԲայց Հիսուսի պատասխանի մեջ խոսք չկա նաև, որ նախորդ է ունեցել, հատկապես որ այդպիսի հարց էլ չի տրվում: Իսկ եթե մարդիկ հարցնում են <մեղքը սրանն է, թե` ոչ>, դա դեռ նախորդ կյանքի մասին չի խոսում:
Հարցնում են. արդյոք մեղքը իրենն է, որ կույր է ծնվել?: Եթե կույր է ծնվել, ուրեմն երբ է հասցրել մեղք գործել, որպիսզի այդ մեղքի պատճառով կույր ծնվի?
Քրիստոս հերքում է մեղքը որպես կույր ծնվելու պատճառ ընդունելը:
Բայց Նա չի հերքում մեղքի պատճառով կույր ծնվելու հնարավորությունը, - մի'թե այդպես չէ: ՈՒրեմն, մի ինչ-որ ժամանակ, ծնվելուց առաջ, հնարավոր է, չէ?, մեղք գործել և այդ մեղքի պատճառով, դրանից հետո, ծնվել կույր - պատժված:
Մի կարևոր հանգամանք էլ: Աստվածաշնցի ուրիշ տեղերը պարզ ցույց են տալիս, որ Քրիստոս երբեք չի խուսափել ցույց տալ իր աշակերտներին այն, որ նրանց հարցերը երբեմն անտեղի են: ՈՒ եթե նախագոյության գաղափարը բացարձակ անհամատեղելի լիներ քրիստոնեության ուսմունքի հետ, մի'թե Քրիստոս կհանդուրժեր ու չէր ասի այդ մասին ասելու համար այդքան հարմար այդ ակնթարթին:
Այնուամենայնիվ, Նա լռեց ու ոչինչ չասեց?..
Quote from: Samvel on December 20, 2008, 01:06:27 PM
QuoteԲայց Հիսուսի պատասխանի մեջ խոսք չկա նաև, որ նախորդ է ունեցել, հատկապես որ այդպիսի հարց էլ չի տրվում: Իսկ եթե մարդիկ հարցնում են <մեղքը սրանն է, թե` ոչ>, դա դեռ նախորդ կյանքի մասին չի խոսում:
Հարցնում են. արդյոք մեղքը իրենն է, որ կույր է ծնվել?: Եթե կույր է ծնվել, ուրեմն երբ է հասցրել մեղք գործել, որպիսզի այդ մեղքի պատճառով կույր ծնվի?
Քրիստոս հերքում է մեղքը որպես կույր ծնվելու պատճառ ընդունելը:
Բայց Նա չի հերքում մեղքի պատճառով կույր ծնվելու հնարավորությունը, - մի'թե այդպես չէ: ՈՒրեմն, մի ինչ-որ ժամանակ, ծնվելուց առաջ, հնարավոր է, չէ?, մեղք գործել և այդ մեղքի պատճառով, դրանից հետո, ծնվել կույր - պատժված:
Մի կարևոր հանգամանք էլ: Աստվածաշնցի ուրիշ տեղերը պարզ ցույց են տալիս, որ Քրիստոս երբեք չի խուսափել ցույց տալ իր աշակերտներին այն, որ նրանց հարցերը երբեմն անտեղի են: ՈՒ եթե նախագոյության գաղափարը բացարձակ անհամատեղելի լիներ քրիստոնեության ուսմունքի հետ, մի'թե Քրիստոս կհանդուրժեր ու չէր ասի այդ մասին ասելու համար այդքան հարմար այդ ակնթարթին:
Այնուամենայնիվ, Նա լռեց ու ոչինչ չասեց?..
Սամվել ջան, եթե մարդը կույր է ծնվել, պարտադիր չէ, որ <նա հասցրած լինի մեղք գործել>: Հիմա մի փոքր կնյութականացնեմ, բայց երեխան կարող է կույր կամ այլ խնդիրներով ծնվի օրինակ եթե ծննդաբերության ժամանակ խնդիրներ առաջանան, կամ հայրն ու մայրը /ֆիզիկապես/ մեղավոր կյանք ունեցած լինեն կամ հղիության արդյունքում մայրը ինչ-որ հիվանդություններ ունեցած լինի: Սա այն է ,որ որդիները պատասխան են տալիս իրենց հայրերի <մեղքերի> համար:
Ուրեմն այստեղ աշակերտները հարց չեն տալիս նախագոյության մասին, իսկ Քրիստոսն էլ ոչ թե լռում է, այլ սովորական պատասխանում նրանց հարցին. <Պատասխանի ետ Յիսուս. Ոչ դորա վնաս է, եւ ոչ հաւր եւ մաւր իւրոյ. այլ զի յայտնի լիցին
գործքն Աստուծոյ ի դմա 4 Եւ ինձ պարտ է գործել զգործս այնորիկ որ առաքեացն զիս մինչ աւուր կայ. գայ գիշեր յորժամ ոչ ոք կարէ գործել >
Եվ կույր լինելը անսովոր է, բայց ոչ պատիժ, ավելի մեծ պատիժ է հոգով կույր լինելը: Ռեյ Չարլզը կույր էր, բայց ավելի լավ <տեսողություն ուներ>
Quote from: Samvel on December 20, 2008, 10:58:42 AM
Շատ շնորհակալ եմ, Նանե ջան, հետաքրքիր ինֆորմացիայի համար: Ձեր տված տեղեկություններն ավելի ամրացրեցին հույսերըս վերջիվերջո Տաթեվացու գրքերը ճարելու: Բայց ավելի շատ ինձ ուրախացրեց Ձեր մուտքն այս վիճաբանության մեջ: Հուսով եմ, որ այն հաճելի և հետաքրքիր ընթացք կստանա: Քանզի Ձեր տված տեղեկությունները շատ հետաքրքիր են և ուսանելի:
Նյուսացուն չգիտեմ: Նեմեսիոս Եմեսացուն քիչ թե շատ ծանոթ եմ, բայց առանձնապես չհետաքրքրվեցի նրանով տարիներ առաջ,քանզի նա հերքում էր Պլատոնի առաջարկած մարդու կառուցվածքի տրիխոտոմիկ ձևը - միտք, հոգի և մարմին, - և կողմ էր ավելի արիստոտելական - դիխոտոմիկ կառուցվածքին, - հոգի և մարմին: Հոգու ծագման մասին խոսելիս նա հրաժարվում էր հոգու հավերժականությունից (Հավերժականությանը նա "ժառանգականություն" անունն էր տվել): Նա ասում էր, որ հնարավոր չէ հոգին ժառանգել, որովհետև այդ դեպքում հոգին պետք է մահանար, ինչպես մարմինը, որը որ մենք ժառանգում ենք մեր ծնողներից:
Միամիտ միտք էր, իհարկե, բայց բավականին երկար կյանք ունեցավ և նույնիսկ ինչ-որ հետևանքներ թողեց:
Ավելի հետաքրքիր էր նրա մեկ ուրիշ միտքը, որը որ լրիվ դեմ էր կրեացիոնիզմին, այն դոկտրինային, որը պնդում է, թե հենց կոնկրետ մարդու բեղմնավորման ժամանակ է Աստված ստեղծում կոնկրետ այդ մարդու հոգին: Նա ընդառաջվում էր Աստվածաշնչով, որտեղ որ Աստված, ավարտելով աշխարհի արարումը, - անցավ հանգստի:
Ինչպես Դուք նշեցիք վերևում (ես էլ Ձեր հետ համամիտ եմ) Հայ եկեղեցին էլ դա չի ընդունում ու շատ ճիշտ է անում:
Շատ հետաքրքիր է նաև այն, որ Եմեսացին հոգին մի քանի մասերի է բաժանում. գիտակցական, անգիտակից, ֆիզիոլոգիական, էմոցիոնալ և այլն: Ի միջի այլոց, իմ մեջբերած "Գիրք ՈՒրանտիայում" էլ համարյա նույն բանն է ասվում:
Քրիստոնեական աստվածաբանական -տեսական մտքի համար ավելի մեծ նշանակություն ուեցավ նեոպլատոնականությունը, որը կարելի է աել <Արիստոտելի և Պլատոնի գաղափարների հաշտեցումն էր>: Տրիխոտոմիայի և դիխոտոմիայի վերաբերյալ մի հոդված եմ գրել և եկա մի եզրակացության /հինվելով Ս, Գրքի, Նյուսացու և հայ մեկնիչների վրա /, որ այս տեսությունները Քրիստոնեության մեջ ոչ թե հակասական են այլ միմյանց լրացնող: Մեկ խոսքով ասած Երբ ասում ենք Տրիխոտոմիա, նկատի ունենք մարդու հոգին, որը եռամասն կառույց ունի` ՄԻՏՔ, ԶԳԱՑԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆ, ԿԱՄՔ, իսկ երբ ասում ենք դիխոտոմիա նկատի ունենք մարդուն, որը ունի ՄԱՐՄԻՆ և ՀՈԳԻ: Միգուցե առաջին հայացքից տարօրինակ թվա, բայց ինձ շատ օգնեց հայերենի և հունարենի համեմատությունը և Նյուսացու` Ս. Գրքի համապատասխան հատվածների մեկնությունը:
Quote from: Nane on December 20, 2008, 02:43:22 PM
Quote from: Samvel on December 20, 2008, 10:58:42 AM
մարդու հոգին, որը եռամասն կառույց ունի` ՄԻՏՔ, ԶԳԱՑԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆ, ԿԱՄՔ, իսկ երբ ասում ենք դիխոտոմիա նկատի ունենք մարդուն, որը ունի ՄԱՐՄԻՆ և ՀՈԳԻ:
Նանե.իսկ հոգու բաղկացուցիչ մասերի մեջ .՝անձ .հասկացողությունը .մտնու՞մ է.թէ՞ չէ։
Quote from: Samvel on December 20, 2008, 12:25:54 PM
QuoteԲնագրում հետևյալ կերպ է. <Այլ ասեմ ձեզ զի եւ Եղիա եկեալ իսկ է. եւ ոչ ծանեան զնա, այլ արարին ընդ նաª զոր ինչ կամեցան. նոյնպէս եւ որդի մարդոյ չարչարելոց է ի նոցանէ 13 Յայնժամ ի միտ առին աշակերտքն, թէ վասն Յովհաննու մկրտչիª ասաց ցնոսա>: <Ի միտ առնել> նշանակում է մտածել, կարծել, ենթադրել և ոչ թե հաստատապես հասկանալ:
Նանե ջան, իմ "Նոր Կտակարանը" տպված է Էջմիածնում 1975 թվին ու վրան գրված է. արևելահայերեն նոր թարգմանություն համեմատությամբ հունարեն բնագրերի: Եվ այնտեղ գրված է.
ՄԱՏԹԵՈՍ, ԺԷ; 10. "Աշակերտները նրան հարցրին և ասացին. "Հապա ինչու' դպիրներն ասում են, թե նախ Եղիան պիտի գայ": Յիսուս պատասխանեց նրանց և ասաց նրանց. "Եղիան կը գայ և կը վերահաստատի ամեն ինչ. բայց ձեզ ասում եմ, որ Եղիան արդեն իսկ եկել է. բայց նրան չճանաչեցին, այլ ինչ որ կամեցան, արեցին նրան. նոյնպէս և մարդու Որդին նրանց ձեռքով չարչարվելու է": Այն ժամանակ աշակերտները հասկացան, թէ Յովհաննէս Մկրտչի մասին էր ասել իրենց":
Այստեղ ասվում է "հասկացան": "Ի միտ առին"-ը այդպես է թարգմանել մեկը, ում Ամենայն Հայոց Կաթողիկոսն է վստահել այդ գործը, և մենք չունենք ոչ մի պատճառ, չհավատալու նրան: Եվ սակայն դա բոլորովին չի նշանակում, թե ինձ համար այդ թարգմանիչն ավելի արժանավոր մեկն է, քան Դուք, Նանե: Հավատացեք, խնդրում եմ: Հարցը դրանում չէ: Հարցը նրանում է ընդամենը, թե ես ում? եմ գերադասում հավատալ: Եթե ես գերադասում եմ համարել, որ հոգին հավերժ է, ուրեմն ընտրում եմ մեր թարգմանիչին: Եթե գերադասում եմ կասկածել հոգու հավերժության վրա, ուրեմն ընտրում եմ Ձեր ենթադրությունը, այսինքն այն, որ Քրիստոս այդ հարցը թողեց անպատասխան, բաց վիճակում, որպեսզի աշակերտներից ամեն մեկը իր կարծիքը կազմի հարցի մասին: Այսինքն, ինչևինչ պատճառներով դարձավ առաջին Մատրյոշկա սարքողը (հիշում եք ռուսական այն տիկնիկները, որ մեկը մյուսի միջից են դուրս գալիս): Մի Մատրյոշկա-ուսմունք, որի ոչ մի փուլում մենք չենք կարող կոնկրետացնել միտքը - Եղիան եկավ, թե ոչ? Ահա թե ինչու ամեն մեկը հասկանում է, ինչպես ինքն է ցանկանում: Ստացվում է, որ նույնիսկ Ձեր մեկնաբանությամբ ես հասկանում եմ իմ ցանկացածը և որ դա էլ արժանի է ճշմարիտ լինելու:
Սամվել ջան ես մեջբերել եմ ոչ թե <Իմ ենթադրությունը>, այլ ԳՐԱԲԱՐ բնագիրը: Ամեն դեպքում, ինքս միշտ օգտվում են ԳՐԱԲԱՐ բնագրից, հատկապես գիտական նյութերի համար, ավելին` միշտ համեմատում եմ հունարեն բնագրի հետ, բայց դա չի նշանակում, որ կասկածի տակ եմ դնում ՄԵՍՐՈՊ ՄԱՇՏՈՑԻ թարգմանությունը: Այստեղ հեղինակության, հավատալ չհավատալու խնդիր չկա, և կաթողիկոսի վստահած թարգմանիչն էլ սխալվել: Պարզապես լեզուն զարգանում է և վստահաբար շատ բառեր 5-րդ դարում այն չեն նշանակել, ինչ այսօր: Եվ պետք է խոստովանեմ, որ ցավոք սրտի, Ս. Գրքի արևելահայերեն տարբերակի մեջ բազում սխալներ կան:
Եվ մի բան ավելացնեմ.
Ես երբեք չեմ կասկածում
հոգու հավերժության վրա. վերամարմնավորումը և հավերժությունը տարբեր բաներ են:
ՀԳ
Ինձ համար էլ շատ հաճելի էր զրուցել Ձեզ հետ 21:)
Quote from: vahan on December 20, 2008, 03:42:54 PM
Quote from: Nane on December 20, 2008, 02:43:22 PM
Quote from: Samvel on December 20, 2008, 10:58:42 AM
մարդու հոգին, որը եռամասն կառույց ունի` ՄԻՏՔ, ԶԳԱՑԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆ, ԿԱՄՔ, իսկ երբ ասում ենք դիխոտոմիա նկատի ունենք մարդուն, որը ունի ՄԱՐՄԻՆ և ՀՈԳԻ:
Նանե.իսկ հոգու բաղկացուցիչ մասերի մեջ .՝անձ .հասկացողությունը .մտնու՞մ է.թէ՞ չէ։
Իհարկե մտնում է.
Ճիշտն ասած հիմա պետք է դուրս գամ <Լուսամուտից>, բայց եթե հետաքրքրում է կարող եմ հետո մի փոքր գրել այս մասին:
Սա շատ լայն թեմա է և ինձ համար մի փոքր դժվար է համառոտ ձևակերպել այնպես, որ միտքս ճիշտ ընկալվի:
Դրա համար լավ կլինի, որ կարդաք Եկեղեցու հայրերին:
Բայց ամեն դեպքում կգրեմ:
Նանե ջան.խնդրում եմ. նեղություն մի քաշիր։ինձ բնավ չի հետաքրքրում հոգու բաղադրությունն ու կերպերը։ճիշտ նասծ .այդ ամենը (ինձ համար)մի փոքր հանդգնություն է Աստծո առաջ։դա նույնն է. թէ քննարկենք ՝երկնային երուսաղեմի հատակը. ոսկուց է.թե պլատինից։
այս ամենը քրիստոնեական հետաքրքրությունների շրջանակներից դուրս է։կարծում եմ այսօրվա մեր շահագրգրությունը պետք է լինի.որ նախ ժառանգենլ երկնային արքայությունը՝.իսկ հետո՝ամեն բան էլ հայտնի կլինի։
Quote from: vahan on December 20, 2008, 04:26:37 PM
Նանե ջան.խնդրում եմ. նեղություն մի քաշիր։ինձ բնավ չի հետաքրքրում հոգու բաղադրությունն ու կերպերը։ճիշտ նասծ .այդ ամենը (ինձ համար)մի փոքր հանդգնություն է Աստծո առաջ։դա նույնն է. թէ քննարկենք ՝երկնային երուսաղեմի հատակը. ոսկուց է.թե պլատինից։
այս ամենը քրիստոնեական հետաքրքրությունների շրջանակներից դուրս է։կարծում եմ այսօրվա մեր շահագրգրությունը պետք է լինի.որ նախ ժառանգենլ երկնային արքայությունը՝.իսկ հետո՝ամեն բան էլ հայտնի կլինի։
Գիտեք, Վահան ջան, Տաթևացին ասում է հետևյալը <Հՙոգին պատկեր է Աստուծոյ, և աստուածապաշտ մարդոյ զԱստուած քննել ոչ մարթի, թէ ուստի է, կամ ուր է, կամ որչափ է և կամ թէ որպէս է, կամ թէ մինչ յիւր է, նմանապէս և ոչ զհոգի մարդոյն>
Այնուամենայնիվ ինքն էլ շարունակում է քննել հոգին: Ձեզ կարող է չհետաքրքրել, բայց դարեր շարունակ այս հարցերը եղել են <Քրիստոնեական հետաքրքրության ոչ միայն շրջանակներում>, այլև` կենտրոնում, ինչի մասին վկայում են եկեղեցու հայրերի և վարդապետների բազմաթիվ երկերն ու մեկնությունները այս մասին: Իհարկե, մենք պետք է միշտ հիշենք, որ մինչև վերջ չենք կարող հասկանալ անհասկանալին:
Իսկ ինչու հենց անձի մասին հարցրեցիք??
Հարգելի Նանե՝երբ Քրիստոնեությանը նայում ենք որպես լոկ գաղափարախոսություն. ու այն մեզ համար չենք դարձնում հոգի ու կյանք՝ ապա կարելի է սկսել քննել տարբեր բաներ .որոնք հավատքի կյանքով ապրող մարդուն.երբեք ել շինություն չեն բերում։
Բ Տիմոթեոս 2 գլխում(և ոչ միայն՜)ասվում է։ՙխոսքերու վրա վեճ չանել՝որ բանի մը օգտակար չէ.հապա միայն կկործանե լսողները՚ինչի՞ համար սա մեջ բերեցի։ասեմ։
հիմա այն մարդը.որը տվել է հոգու եռակազմ լինելու բանածևը՝ չի՞ մտածել. որ ինքը տալիս է թերի բանաձև.և կարող է դառնալ վեճերի առիթ։խնդրեմ՝ես ել կարող եմ պնդել որ կա նաև չորրորդ բաղկացուցիչ մասը.(սա քո հարցի պատասխանը՝թե ինչու՞ նշեցի անձի մասին)մեկ ուրիշն էլ գուցե կհիշի հինգերորդը......
կարծում եմ որ քրիստոնեության կենտրոնում ոչ թե պետք է հոգու բանաձև փնտրեն.այլ հոգու փրկություն։լինել լավ աստվածաբան՝դա դեռ չի նշանակում լինել ճշմարիտ քրիստոնեա։խնդրեմ ՝տեսնենք.թե ինչ է պատվիրում սովորեցնել Պողոս առաքյալը՝ ծերերին՝զգաստություն.պատանիներին՝սրբություն՝և այլն (ամբողջը կարող եք նայել թուղթ առ Տիտոս 2 րդ գլխում)բայց ոչ մի կերպ չպատվիրեց որևէ մեկին տալ հոգու ՙբաղադրատոմսը՚
շատ գիտությունը հպարտացնում է.բայց սերը՝շինություն է տալիս։
QuoteՍամվել ջան, եթե մարդը կույր է ծնվել, պարտադիր չէ, որ <նա հասցրած լինի մեղք գործել>: Հիմա մի փոքր կնյութականացնեմ, բայց երեխան կարող է կույր կամ այլ խնդիրներով ծնվի օրինակ եթե ծննդաբերության ժամանակ խնդիրներ առաջանան, կամ հայրն ու մայրը /ֆիզիկապես/ մեղավոր կյանք ունեցած լինեն կամ հղիության արդյունքում մայրը ինչ-որ հիվանդություններ ունեցած լինի: Սա այն է ,որ որդիները պատասխան են տալիս իրենց հայրերի <մեղքերի> համար:
Ուրեմն այստեղ աշակերտները հարց չեն տալիս նախագոյության մասին, իսկ Քրիստոսն էլ ոչ թե լռում է, այլ սովորական պատասխանում նրանց հարցին. <Պատասխանի ետ Յիսուս. Ոչ դորա վնաս է, եւ ոչ հաւր եւ մաւր իւրոյ. այլ զի յայտնի լիցին գործքն Աստուծոյ ի դմա 4 Եւ ինձ պարտ է գործել զգործս այնորիկ որ առաքեացն զիս մինչ աւուր կայ. գայ գիշեր յորժամ ոչ ոք կարէ գործել >
Նանե ջան, ցանկանում եմ մի դեպք պատմել, որը պատահեց ինձ հետ մի երեք-չորս օր առաջ: Սա մի մեծ փորձ էր ինձ համար, իսկական մի հայտնություն:
Մի քանի ընկերներով հավաքվել էինք ընկերներիցս մեկի տանը - ընթրիքի: Լրիվ լուրջ էր մեր վիճակը. մեզանից ոմանք ընդհանրապես չեն խմում, մնացածն էլ խմում են ավելի ձևի համար: Սա ասացի, որպեսզի կատարվածը հարբած լինելուն չվերագրվի:
Ընկերներիցս մեկը պանիր խնդրեց ու ես, մոտ լինելով պանրի ափսեին , վերցրեցի այն ու մեկնեցի ընկերոջս: Նա ինձ ասաց.
- Սամվել ջան, ես պանիր ուզեցի, իսկ դու ինձ կարագ ես տալիս:
Ես կարծեցի, թե նա կատակ է անում ու որոշեցի կատակով պատասխանել:
- Ոչինչ, - ասացի: - Դու այդ կարագը քսիր հացին, բայց մտածիր, որ պանիր ես ուտում: ՈՒ կտեսնես, թե ինչպես այդ կարագը պանիր կդառնա:
Նա զարմացած նայեց ինձ, անխոս կտրեց այդ պանիր-կարագից մի կտոր, փաթաթեց լավաշի մեջ ու սկսեց ուտել, մի տեսակ նեղացած ինձ նայելով:
Նրա ինձ վրա նետած հայացքից ես հասկացա, որ ինչ-որ բան այն չի ու վախեցա, թե սխալվել ու իրոք, կարագ եմ ստիպել ուտել այդ խեղճ ընկերոջս:
- Հը, ինչ է, - ասում եմ, - կարագ էր, թե պանիր?:
- Քո խաթր ուտում եմ այս կարագը պանրի փոխարեն, - ասաց: - Բայց հումորիցդ բան չհասկացա:
Մեր մեջտեղում նստած մեր երրորդ ընկերը, որը վկա էր այդ ամբողջ արկածին, վերցրեց պանրի ափսեն ու շշմած մեկ ինձ է նայում, մեկ ընկերոջս: Հետո մեկնեց ափսեն ընկերոջս ու ասաց.
- Պանիր ես ուզում - վերցրու:
Վերջինս վերցրեց նույն պանրից մի կտոր էլ, կերավ հաճույքով ու ասաց.
- Վերջապես, թե չէ քիչ էր մնում այդ կարագի համից հետ տայի:
Տեսնելով իմ և մեր երրորդ ընկերոջ շշմած վիճակը, նա նորից հայացք գցեց պանրի ափսեին ու վայրկյան անց հասկացավ, որ ինքն իր "կարագը" այդ ափսեից է վերցրել: Շշմած բացեց արդեն կեսը կերած լավաշի դուռումը, վերցրեց իր "կարագի" կտորը, դրեց բերանը, ծամեց ու ասաց.
- Արա... պանիր ա...
Կարծում եմ, պատմածս արտակարգ մի դեպք է, որը որ շատ հստակ ցույց է տալիս, թե ինչի կարող է բերել մեզ մեր ինքնավստահությունը: Խոսքը համ իմ մասին է, Նանե ջան, համ էլ Ձեր: Համ էլ, ասենք, Վահանի: Եվ մնացած բոլորի: Մեզանից ամեն մեկը իր ասածն է առաջ տանում, չլսելով, թե ուրիշը ինչ է ասում: Ինձ, օրինակ, ի ծնե կույրի մասին պատմությունը հիշեցնում է մի հին անեկդոտ.
Մեկն ասում է.
- Անձրև է գալիս:
Մյուսը հարցնում է.
- Դրսումը?..
Հիշելուս պատճառը Ձեր հետևյալ խոսքերն են.
QuoteԲայց Հիսուսի պատասխանի մեջ խոսք չկա նաև, որ նախորդ է ունեցել, հատկապես որ այդպիսի հարց էլ չի տրվում: Իսկ եթե մարդիկ հարցնում են <մեղքը սրանն է, թե` ոչ>, դա դեռ նախորդ կյանքի մասին չի խոսում:
Քանզի ես կարծում եմ, որ Քրիստոս չի խորանում հարցի մեջ, որովհետև հոգու նախագոյությունը և ըստ դրա - մրա մեղք գործելու կամ չգործելու հնարավորությունը լրիվ բնական մի բան էր ինչպես Նրա, այնպես էլ հարցնողների համար: ՈՒ ավելի կոնկրետացնել այդ թեման ավելորդ էր այնպես, ինչպես ավելորդ է իմ հիշած անեկդոտի մեջ տրված հարցը, թե որտեղ է անձրև գալիս:
Quoteհիմա այն մարդը.որը տվել է հոգու եռակազմ լինելու բանածևը՝ չի՞ մտածել. որ ինքը տալիս է թերի բանաձև.և կարող է դառնալ վեճերի առիթ։խնդրեմ՝ես ել կարող եմ պնդել որ կա նաև չորրորդ բաղկացուցիչ մասը.(սա քո հարցի պատասխանը՝թե ինչու՞ նշեցի անձի մասին)մեկ ուրիշն էլ գուցե կհիշի հինգերորդը......
Լրիվ համաձայն եմ Վահանի հետ այս հարցում, չնայած մեծ հաճույքով կկարդայի Ձեր հոդվածը, Նանե ջան:
Երբ մենք խոսում ենք մարդու կառուցվածքի տրիխոտոմիկ ձևի մասին, դա լրիվ նորմալ է մեզ համար: Բայց երբ արդեն հարցը հոգու մասին է... Ախր մենք այնքան քիչ բան գիտենք այդ հոգու մասին, - տեսեք, նույնիսկ կասկածում ենք, ընդունել նրա հավերժությունը, թե ոչ, - որ ինչ կարող ենք խոսել: Ես այսպես եմ կարծում. քանզի հոգին ինքը անվերջ է, ուրեմն նրա հնարավորություններն էլ են անսահման:
Quote from: Samvel on December 20, 2008, 12:39:56 PM
Ինչու Հովհաննեսը չասեց, որ ինքը Եղիան է?:
Գուցե չէր հիշում իր անցած կյանքը (Ինչպես չի հիշում մեզանից ոչ ոք), գուցե ինչ-որ պատճառ ուներ դրա համար, գուցե ուղղակի համեստ էր: Եվ սակայն նա ասաց, որ ինքը Quote"Անապատում կանչողի ձայնն է, պատրաստեք Տիրոջ ճանապարհը և հարթեցրեք նրա շավիղները":
Եվ վերջապես, քրիստոնեական ուսմունքը հիմնված է Քրիստոսի խոսքին հավատալու վրա, և քանի որ Քրիստոս ասում է Հովհաննեսի - Եղիան լինելու մասին, ուրեմն Նրա պնդած խոսքերը ՊԵՏՔ Է գերակշռեն Հովհաննես Մկրտչի - իր Եղիան լինելը հերքելուն:
Գիտեք, Սամվել ջան, «գուցե»–ներով պետք չէ առաջնորդվել։ Այո, քրիստոնեությունը ոչ թե զուտ հիմնված է Աստվածաշնչի վրա, այլ Եկեղեցին ինքն է սահմանել, թե որոնք են Աստվածաշնչին մաս կազմող գրքերը, ի վերջո ավետարանները 4-ը չեն եղել։ Ինչ վերաբերում է Քրիստոսի խոսքերին, ապա Նա ուղղակի չի ասել քո ենթադրյալ տարբերակը, որ Եղիայի հոգին եկավ մտավ Հովհ. Մկրտչի մեջ։ Քրիստոնյաները լավ հասկանալու համար Ավետարանները ոչ թե ինքնաբուխ ենթադրություններ են անում, այլ փորձում են այդ հարցերի պատասխանները գտնել առաքյալներին հաջորդած սրբերի գրվածքների մեջ, և ոչ թե 20-րդ դարի «հրեշտակների»։ Ներող եղեք, չեմ ակնարկում, կարծում եմ հասկանում եք, թե ինչ եմ ասում։
Ձեզ կառաջարկեի կարդալ սուրբ Հովհան Ոսկեբերանի Մատթեոսի Ավետարանի մեկնությունը։ Այնտեղ կարող եք գտնել, թե այդ տողերը ինչպես են մեկնաբանված։
Հ.գ.
Ասեմ, որ տոնս ագրեսիվ–վիճաբանական չէ, չնեղվեք 21:)
Երեք ժխտում
1.-ին
Մասնագիտական սխալ է ասել, թե մարգարեությունները ծածուկ են կատարվում: Այլապես ի՞նչ մարգարեություն: Չէ՞ որ դա քարոզչական կերպ է, և ԲՈԼՈՐԸ ՊԵՏՔ Է ՏԵՍՆԵՆ:
Կույսի հղացոմը` մարգարեությամբ, տեսանելի է:
Քրիստոսի չարչաչանքները` մարգարեությամբ, տեսանելի է:
Նրա խաչելությունը` մարգարեությամբ, տեսանելի է:
Նրա Հարությունը` մարգարեությամբ, տեսանելի է:
և այլն:
Հայտնությունը թողեք 41:): Մեզանից ոչ ոք չի հասկանում Հայտնությունից:
2-րդ
Աստվածաշնչի թարգմանություն երբեմն կարող է վստահվել մարդկանց, որոնք լավ լեզվաբաններ են, սակայն ոչ` աստվածաբան: Եվ ոչ բոլորին է հաջողվում ԿԱՏԱՐՅԱԼ թարգմանություն հրամցնել ընթերցողին:
Մեջբերվող հատվածի մեջ`
<<Այն ժամանակ աշակերտները հասկացան, թէ Յովհաննէս Մկրտչի մասին էր ասել իրենց>>:Պետք է փնտրել ենթատեքստը` ամբողջ հատվածը կարդալով
<<9 Եւ մինչ լեռից իջնում էին, Յիսուս նրանց պատուիրեց ու ասաց. տեսիլքը մարդու չասէք, մինչեւ որ մարդու Որդին մեռելներից յարութիւն առնի: 10 Աշակերտները նրան հարցրին եւ ասացին. Հապա ինչո՞ւ օրէնսգէտներն ասում են, թէ նախ Եղիան պիտի գայ: 11 Յիսուս պատասխանեց եւ ասաց նրանց. Եղիան կը գայ եւ կը վերահաստատի ամէն ինչ. 12 բայց ձեզ ասում եմ, որ Եղիան արդէն իսկ եկել է. բայց նրան չճանաչեցին, այլ, ինչ որ կամեցան, արեցին նրան. նոյնպէս եւ մարդու Որդին նրանց ձեռքով չարչարուելու է: 13 Այն ժամանակ աշակերտները հասկացան, թէ Յովհաննէս Մկրտչի մասին էր ասել իրենց:Այստեղից այն ենք հասկանում, որ օրենսգետներն ամեն ինչ խճճել էին: Ասում էին, որ Եղիան գալու է` չհավատալով, որ նա արդեն իսկ եկել է: Իսկ Մարդու Որդին նրանից հետո է գալու, որին չարչարելու էին: Այստեղ էլ աշակերտները չեն հասկանում և մտածում են, թե (ԿՐԿՆՈՒՄ ԵՄ` <
ԹԵ>, ոչ թե <որ>) Հովհաննես Մկրտչի մասին է ասում Քրիստոս:
ԹԵ-ն ու որ-ը հակառակ իմաստներ ունեն: Մասնագիտական գրականության մեջ թե-ն և դրան հաջորդող միտքը կոչվում է թեական (կասկածելի, բա՞......)
3-րդ
Quote<<Քանզի ես կարծում եմ, որ Քրիստոս չի խորանում հարցի մեջ, որովհետև հոգու նախագոյությունը և ըստ դրա - մրա մեղք գործելու կամ չգործելու հնարավորությունը լրիվ բնական մի բան էր ինչպես Նրա, այնպես էլ հարցնողների համար: ՈՒ ավելի կոնկրետացնել այդ թեման ավելորդ էր այնպես, ինչպես ավելորդ է իմ հիշած անեկդոտի մեջ տրված հարցը, թե որտեղ է անձրև գալիս>>
Վա'հ.......
Ուրեմն չգիտե՞ք, որ Աստվածաշնչում պատմություններ կան, երբ ծնողին անիծելով` նրա սերունդների վրա էլ է տարածում (Ադամ) և հորը օրհնելով` Աստված Իր այդ օրհնությունը նրա սերունդների վրա էլ է տարածում (Աբրահամ):
ՀԳ1
Quoteկարող եմ խայթել խոսքով
Բոլորի <<խայթոցը>> կանոնակարգով արգելված է
ՀԳ2
Quote<<կարծում եմ, ինչքան լավ մենք իրար ճանաչենք, - այնքան լավ իրար կհասկանանք, - ճիշտ չէ?:>>
Ոչ:
QuoteՍամվել ջան ես մեջբերել եմ ոչ թե <Իմ ենթադրությունը>, այլ ԳՐԱԲԱՐ բնագիրը:
Նանե ջան, կարծում եմ, ինձ սխալ հասկացաք այստեղ: Խոսքս Ձեր բերած մեջբերումների մասին չէ, երբ ասում եմ "ենթադրելու" մասին, այլ Ձեր փորձի - թարգմանել "Ի միտ առնելը": Դուք ասացիք, "
նշանակում է մտածել, կարծել, ենթադրել և ոչ թե հաստատապես հասկանալ": Եվ այս հարցում չէ որ Դուք իրոք ենթադրում եք Ձեր թարգմանությունների մեջ: Ես ասում եմ այն, ինչ իրոք ասված է այսօրվա լեզվով թարգմանված Գրքի մեջ: Ձեռքիս այս րոպեին նաՅ ռուսերեն թարգմանությունն ունեմ, որտեղ նույն բանն է ասվում. Тогда ученики поняли, что Он говопил им об Иоанне Крестителе.
Ի միջի այլոց, հիշեցի "ի միտ առնելու" համարյա բառացի ռուսերեն տարբերակը. - взять себе на ум, - ինչը նշանակում է. տեղադրել, կամ ամփոփել մտքի մեջ; հիշել, չմոռանալ տվյալ մոմենտից սկսած այն, ինչին տեղյակ չէին մինչև այդ:
Կարելի է հերքել սա էլ, ասել, որ մենք ռուս չենք և մեր համար գրված է հայերենով: Բայց գիտեք, ավելի լավ է, չանենք դա, որովհետև հերթական անգամ կստացվի, որ մենք խուսափում ենք տեսնել առկան: Տարիների փորձը ցույց է տալիս, որ ճշմարտությունը միշտ էլ շատ հասարակ է և ըմբռնելի, - այդ մենք է, որ բարդացնում ենք ամեն ինչ: Ելնելով դրանից, ես գերադասում եմ Աստվածաշունչը կարդալ նույնիսկ տեղ-տեղ սխալ թարգմանված (դա ես չեմ ասել) այսօրվա հայերենով, քան գրաբարով, որի հավանաբար 30 տոկոսը չեմ հասկանում:
Համոզված եմ, որ միայն ես չեմ տգետը գրաբարի մեջ - չեմ կարծում, որ այդքան վատ է իմ հայերենը: Իսկ ինչ կարելի է ասել երիտասարդների մասին, որոնցից շատերն արդեն նորմալ հայերենն են մոռանում: Հեռու գնալ պետք չէ, նայեք ուրիշ հայկական սայթեր կոմպյուտերի մեջ, օրինակ - "Բնագիրը":
Կներեք, մի քիչ շեղվեցի, Նանե ջան, մեր թեմայից - հոգու մասին:
Quote from: Masnaget on December 22, 2008, 09:36:09 PM
Երեք ժխտում
1.-ին
Մասնագիտական սխալ է ասել, թե մարգարեությունները ծածուկ են կատարվում: Այլապես ի՞նչ մարգարեություն: Չէ՞ որ դա քարոզչական կերպ է, և ԲՈԼՈՐԸ ՊԵՏՔ Է ՏԵՍՆԵՆ:
Կույսի հղացոմը` մարգարեությամբ, տեսանելի է:
Քրիստոսի չարչաչանքները` մարգարեությամբ, տեսանելի է:
Նրա խաչելությունը` մարգարեությամբ, տեսանելի է:
Նրա Հարությունը` մարգարեությամբ, տեսանելի է:
և այլն:
ավետարան ըստ Ղուկասի 21 ի 34 խոսքից։
ՙիսկ դուք զգուշացեք ձեր անձերուն.չլլայ որ սրտներնիդ...........աշխարհային զբաղմունքներով ծանրանայ ու հանկարծակի այն օրը ձեր վրա հասնի։վասն զի. բոլոր երկրին երեսը բնակվողներուն ամենուն վրայ որոգայթի մը պես պիտի հասնի։ուստի արդուն կեցեք ու ամեն ատեն աղոթք ըրեք.որ ..........որդին մարդոյ առջև կանգնելու արժանի ըլլաք՚
Մասնագետ.ասա խնդրեմ՝եթե բոլոր մարգարեությունները բոլորին բացահայտ կերպով կատարվեին.ապա ինչու՞ պետք է ՙայդ՚օրը որոգայթի պես հասնի
Սիրով:
Օրվա հանկարծահաս լինելը նրա կերպն է, իսկ բացահայտ լինելը` նրա բովանդակությունը: Չէ՞ որ մենք չգիտենք վերջին օրվա մասին ո'չ օրը, ո'չ ժամը, մինչդեռ գալը հայտնի է լինելու:
Մինչ գողի գալը ոչ ոք չգիտե, իսկ երբ գալիս է, բոլորն իմանում են, որ եկել է: Որոգայթի պես հասնելը նրա մասին չիմանալն է: Բացահայտը համընդհանուր լինելն է:
համոզիչ ու դիպուկ չէր.բայց մի հարց էլ.
ինչ է՞ նշանակում ՙմասնագիտական սխալ՚
միթէ քեզ համաի Քրիստոնեությունը ՝մասնագիտություն է։
QuoteՎա'հ.......
Ուրեմն չգիտե՞ք, որ Աստվածաշնչում պատմություններ կան, երբ ծնողին անիծելով` նրա սերունդների վրա էլ է տարածում (Ադամ) և հորը օրհնելով` Աստված Իր այդ օրհնությունը նրա սերունդների վրա էլ է տարածում (Աբրահամ):
Գիտեմ: Բայց Քրիստոս ժխտում է ներկա պարագայի մեղքը - և կույրի, և նրա ծնողների համար: Ասում է, որ կուրության պատճառը մեղքը չի ընդհանրապես:
Ինչու եք անընդհատ փորձում շեղել հարցը: Իսկ հարցը նրանում է, որ Քրիստոս չի ժխտում կույր ծնվելու հնարավորությունը - ինչ-որ
նախածննդական մեղքի պատճառով:
<<կարծում եմ, ինչքան լավ մենք իրար ճանաչենք, - այնքան լավ իրար կհասկանանք, - ճիշտ չէ?:>>
Ոչ:
Իսկ երբ ցանկանում էիք հանդիպել ինձ հետ, Մասնագետ, դա ճանաչելու համար էր, թե... դատելու?:
Եվս երեքը.
Առաջին.
Նաև ասեմ, որ Քրիստոսի խոսքում ժամանակաձևերը խոսում են այսպես.
տեսիլքը մարդու չասէք, մինչեւ որ մարդու Որդին մեռելներից յարութիւն առնի: Նշանակում է, որ Մարդու Որդին Հարություն չի առել /խոսակցության պահին/:
բայց ձեզ ասում եմ, որ Եղիան արդէն իսկ եկել է. <Եկել է>-ն նշանակում է, որ եղած` կատարված իրողություն է:
նոյնպէս եւ մարդու Որդին նրանց ձեռքով չարչարուելու է: Նշանակում է, որ ապագայում /խոսակցության պահի նկատմամբ/ Մարդու Որդին չարչարվելու է
Նաև` մեռելներից հարություն առնողը նույն չարչարվողն է` Մարդու Որդին:
Այլև`
Հովհաննես Մկրտիչը չէր կարող Եղիան լինել, որովհետև Եղիան իսկապես եկել և իր առաքելությունը կատարել էր. <
<բայց նրան չճանաչեցին, այլ, ինչ որ կամեցան, արեցին նրան>>:Երկրորդ.
QuoteԻսկ հարցը նրանում է, որ Քրիստոս չի ժխտում կույր ծնվելու հնարավորությունը - ինչ-որ նախածննդական մեղքի պատճառով:
Ի՞նչ... մեղքի պատճառո՞վ... Մի՞թե Քրիստոս դա էլ չի հերքում.
<<
Ո'չ դրա մեղքն է եւ ոչ էլ իր հօր ու մօր, այլ` որպէսզի դրա վրայ Աստծու գործերը յայտնի լինեն:
4 Եւ քանի դեռ ցերեկ է, ես պէտք է կատարեմ գործերը նրա, ով ինձ ուղարկեց>>:
Quote<<Քրիստոս ժխտում է ներկա պարագայի մեղքը>>
Պարզ չէ՞, որ Քրիստոս առհասարակ է ժխտում: Նորի'ց կարդա.
<<
Ո'չ դրա մեղքն է եւ ոչ էլ իր հօր ու մօր, այլ` որպէսզի դրա վրայ Աստծու գործերը յայտնի լինեն:
4 Եւ քանի դեռ ցերեկ է, ես պէտք է կատարեմ գործերը նրա, ով ինձ ուղարկեց>>:
Երրորդ.
Quote...դա ճանաչելու համար էր, թե... դատելու?:
Ճանաչելու:
Մոռացա չորրորդը
Quoteինչ է՞ նշանակում ՙմասնագիտական սխալ՚
Տվյալ դեպքում` աստվածաբանական, մի՞թե պարզ չէ:
տվյալ դեպքում.քո ասած ՙմասնագիտական սխալը՚ քեզ մոտ է։
վերցնենք գո իսկ մեջբերած Մարիամի մարգարեությունը։
միթե՞ բոլորին հայտնի էր (այդ ժամանակի մասին է խոսքս)որ Հիսուսը ՝ կույսից է ծնվել։ հրեաները ասում էին ՙսա Հովսեփի որդին չէ՞՚
այո .չեմ ասում.թէ այդպես էլ ծածուկ մնաց.բայց բավական ուշ.և ոչ բոլորին դա հասու եղավ։
Quote from: vahan on December 22, 2008, 11:26:34 PM
տվյալ դեպքում.քո ասած ՙմասնագիտական սխալը՚ քեզ մոտ է։
վերցնենք գո իսկ մեջբերած Մարիամի մարգարեությունը։
միթե՞ բոլորին հայտնի էր (այդ ժամանակի մասին է խոսքս)որ Հիսուսը ՝ կույսից է ծնվել։ հրեաները ասում էին ՙսա Հովսեփի որդին չէ՞՚
այո .չեմ ասում.թէ այդպես էլ ծածուկ մնաց.բայց բավական ուշ.և ոչ բոլորին դա հասու եղավ։
Էհ, Վահան 13:), չէ՞ որ հրեաները եթե ընդունեին Հիսուսի` կույսից ծնված լինելը, ապա պիտի շատ բան խոստովաներին 34:)
բա ասում ես .ՙբոլորը պետք է տեսնեն՚
է՛ որ ՙաչք ունենաին՚ կտեսնեին ու կհավատաին էլի։
բա ի՞մ ասածն ինչ է՞։ ասում եմ .բոլորին հասու չի։ 28:)
ամեն դեպքում.կարծում եմ ճիշտ չի միանգամից դոգմատիկ հերքելն ու ասել որ .սխալ ես ասում։ լավ է դու ել քո կարծիքն ասա ։ոչ թէ ժխտիր ինձ 13:)
ամեն դեպքում՝ես մի տեսակետ էլ ունեմ այս հարցի մասին։
Աստված ՝սիրտ ու երիկամունք զննող Աստված է։և նա մեզանից առաջ .մինչև մեր ծնվելը.մեզ գիտի։այսինքն գիտի թէ.մեզանից ամեն մեկը ինչ մեղքի է հակված(դրա համար հարցրին թէ. մեղքը իրենն է՞)ու ըստ այդմ էլ որոշում է .թէ ով ինչպես աշխարհ գա .կամ ինչ արատով։գրված է ՙլավ է.որ մարդ մեկ ոտքով մտնի երկնքի արքայությունը.քան թէ երկու ոտքով ընկնի գեհենը՚։
կարելի է հասկանալ շատ բաներ.միայն ոչ նախագոյություն
Աչքով տեսնելն ու <պաշտոնապես տեսնելը> միանգամայն տարբեր են: Դրա համար էլ թվում է, թե ես ինչ-որ մեկին հերքել եմ: Հարկավոր է սահմանումներ անել միայն մեկ հասկացության միայն մեկ իմաստի մասին:
ճիշտն ասած.կարգին չհասկացա միտքդ։այսինքն՝ ես աչքով տեսա. որ գրել ես ՙսխալ ես ասում՚
բայց պաշտոնապես. այն չկա գրված հա՞
ուրեմն նորից պարզեցնեմ միտքս։
աշխարհի բոլոր մասնագետները կսխալվեն այն հարցում .եթե ասեն որ մարգարեությունները կատարվում են բոլորին տեսանելի ու բացահայտ ձևով։ուզում եմ շեշտելՙԲ Ո Լ Ո Ր Ի Ն՚
Quote from: vahan on December 23, 2008, 12:40:26 AM
ճիշտն ասած.կարգին չհասկացա միտքդ։այսինքն՝ ես աչքով տեսա. որ գրել ես ՙսխալ ես ասում՚
բայց պաշտոնապես. այն չկա գրված հա՞
ուրեմն նորից պարզեցնեմ միտքս։
աշխարհի բոլոր մասնագետները կսխալվեն այն հարցում .եթե ասեն որ մարգարեությունները կատարվում են բոլորին տեսանելի ու բացահայտ ձևով։ուզում եմ շեշտելՙԲ Ո Լ Ո Ր Ի Ն՚
Նկատի ունեմ, որ <պաշտոնապես տեսնել>-ը նկարագրում է այն, որ ենթադրենք տեսնում են, որ ցեղասպանություն է եղել, բայց պաշտոնապես չեն ընդունում: Համարյա ԱՄՆ-ի նման:
Բոլորին ասելով նկատի ունեմ նրանց, ում որ քարոզվում է:
Quote from: Samvel on December 21, 2008, 12:35:25 PM
QuoteՍամվել ջան, եթե մարդը կույր է ծնվել, պարտադիր չէ, որ <նա հասցրած լինի մեղք գործել>: Հիմա մի փոքր կնյութականացնեմ, բայց երեխան կարող է կույր կամ այլ խնդիրներով ծնվի օրինակ եթե ծննդաբերության ժամանակ խնդիրներ առաջանան, կամ հայրն ու մայրը /ֆիզիկապես/ մեղավոր կյանք ունեցած լինեն կամ հղիության արդյունքում մայրը ինչ-որ հիվանդություններ ունեցած լինի: Սա այն է ,որ որդիները պատասխան են տալիս իրենց հայրերի <մեղքերի> համար:
Ուրեմն այստեղ աշակերտները հարց չեն տալիս նախագոյության մասին, իսկ Քրիստոսն էլ ոչ թե լռում է, այլ սովորական պատասխանում նրանց հարցին. <Պատասխանի ետ Յիսուս. Ոչ դորա վնաս է, եւ ոչ հաւր եւ մաւր իւրոյ. այլ զի յայտնի լիցին գործքն Աստուծոյ ի դմա 4 Եւ ինձ պարտ է գործել զգործս այնորիկ որ առաքեացն զիս մինչ աւուր կայ. գայ գիշեր յորժամ ոչ ոք կարէ գործել >
Նանե ջան, ցանկանում եմ մի դեպք պատմել, որը պատահեց ինձ հետ մի երեք-չորս օր առաջ: Սա մի մեծ փորձ էր ինձ համար, իսկական մի հայտնություն:
Մի քանի ընկերներով հավաքվել էինք ընկերներիցս մեկի տանը - ընթրիքի: Լրիվ լուրջ էր մեր վիճակը. մեզանից ոմանք ընդհանրապես չեն խմում, մնացածն էլ խմում են ավելի ձևի համար: Սա ասացի, որպեսզի կատարվածը հարբած լինելուն չվերագրվի:
Ընկերներիցս մեկը պանիր խնդրեց ու ես, մոտ լինելով պանրի ափսեին , վերցրեցի այն ու մեկնեցի ընկերոջս: Նա ինձ ասաց.
- Սամվել ջան, ես պանիր ուզեցի, իսկ դու ինձ կարագ ես տալիս:
Ես կարծեցի, թե նա կատակ է անում ու որոշեցի կատակով պատասխանել:
- Ոչինչ, - ասացի: - Դու այդ կարագը քսիր հացին, բայց մտածիր, որ պանիր ես ուտում: ՈՒ կտեսնես, թե ինչպես այդ կարագը պանիր կդառնա:
Նա զարմացած նայեց ինձ, անխոս կտրեց այդ պանիր-կարագից մի կտոր, փաթաթեց լավաշի մեջ ու սկսեց ուտել, մի տեսակ նեղացած ինձ նայելով:
Նրա ինձ վրա նետած հայացքից ես հասկացա, որ ինչ-որ բան այն չի ու վախեցա, թե սխալվել ու իրոք, կարագ եմ ստիպել ուտել այդ խեղճ ընկերոջս:
- Հը, ինչ է, - ասում եմ, - կարագ էր, թե պանիր?:
- Քո խաթր ուտում եմ այս կարագը պանրի փոխարեն, - ասաց: - Բայց հումորիցդ բան չհասկացա:
Մեր մեջտեղում նստած մեր երրորդ ընկերը, որը վկա էր այդ ամբողջ արկածին, վերցրեց պանրի ափսեն ու շշմած մեկ ինձ է նայում, մեկ ընկերոջս: Հետո մեկնեց ափսեն ընկերոջս ու ասաց.
- Պանիր ես ուզում - վերցրու:
Վերջինս վերցրեց նույն պանրից մի կտոր էլ, կերավ հաճույքով ու ասաց.
- Վերջապես, թե չէ քիչ էր մնում այդ կարագի համից հետ տայի:
Տեսնելով իմ և մեր երրորդ ընկերոջ շշմած վիճակը, նա նորից հայացք գցեց պանրի ափսեին ու վայրկյան անց հասկացավ, որ ինքն իր "կարագը" այդ ափսեից է վերցրել: Շշմած բացեց արդեն կեսը կերած լավաշի դուռումը, վերցրեց իր "կարագի" կտորը, դրեց բերանը, ծամեց ու ասաց.
- Արա... պանիր ա...
Կարծում եմ, պատմածս արտակարգ մի դեպք է, որը որ շատ հստակ ցույց է տալիս, թե ինչի կարող է բերել մեզ մեր ինքնավստահությունը: Խոսքը համ իմ մասին է, Նանե ջան, համ էլ Ձեր: Համ էլ, ասենք, Վահանի: Եվ մնացած բոլորի: Մեզանից ամեն մեկը իր ասածն է առաջ տանում, չլսելով, թե ուրիշը ինչ է ասում: Ինձ, օրինակ, ի ծնե կույրի մասին պատմությունը հիշեցնում է մի հին անեկդոտ.
Մեկն ասում է.
- Անձրև է գալիս:
Մյուսը հարցնում է.
- Դրսումը?..
Հիշելուս պատճառը Ձեր հետևյալ խոսքերն են.
QuoteԲայց Հիսուսի պատասխանի մեջ խոսք չկա նաև, որ նախորդ է ունեցել, հատկապես որ այդպիսի հարց էլ չի տրվում: Իսկ եթե մարդիկ հարցնում են <մեղքը սրանն է, թե` ոչ>, դա դեռ նախորդ կյանքի մասին չի խոսում:
Քանզի ես կարծում եմ, որ Քրիստոս չի խորանում հարցի մեջ, որովհետև հոգու նախագոյությունը և ըստ դրա - մրա մեղք գործելու կամ չգործելու հնարավորությունը լրիվ բնական մի բան էր ինչպես Նրա, այնպես էլ հարցնողների համար: ՈՒ ավելի կոնկրետացնել այդ թեման ավելորդ էր այնպես, ինչպես ավելորդ է իմ հիշած անեկդոտի մեջ տրված հարցը, թե որտեղ է անձրև գալիս:
Սամվել ջան, իսկ ով ասաց, որ անձրևը միայն դրսում կարող է լինել: Երբեմն մարդու ներսում այնպիսի հորդառատ անձրևներ են լինում......... 34:)
Իսկ ես մի ուրիշ բան կասեմ: Պատկերացրեք, որ Լուսամուտից դուրս ջրի ձայն է լսվում, շատ մութ է և ոչինչ չի երևում: Դուք միանշանակ ասացիք. <Անձրևում է>, ես ասացի <Գետի ձայնն է>, քանի որ վստահ էի, որ դրսում գետ կա, Վահանն ասաց. <Կարևոր չէ թե ինչ է, կարևորը ջրի ձայն է>, Մասնագետը հարցրեց, թե որն է մեր <գիտելիքի աղբյուրը>:
Սամվել ջան մեր կարդացած գրականությունը այն հունն է, որով ուղղորդվում է մեր միտքը, կառուցվում մեր տեսակետները: Ես առաջարկում եմ կարդալ թեմայում նշված գրքերը, օրինակ Հովհան Ոսկեբերանի Մատթեոսի Ավետարանի մեկնության համապատասխան հատվածները կամ Նյուսացի, Տաթևացի, և մեր քննարկումները ավելի արդյունավետ կլինեն: Եկեք մի պահ դուրս գանք ստուգենք, թե Լուսամուտից դուրս ինչի ձայնն է և հետո շարունակենք: 21:) 21:) 21:) Հակառակ դեպքում կստացվի Ձեր բերած <պանրի ու կարագի> օրինակը:
Quote from: vahan on December 20, 2008, 09:19:55 PM
Հարգելի Նանե՝երբ Քրիստոնեությանը նայում ենք որպես լոկ գաղափարախոսություն. ու այն մեզ համար չենք դարձնում հոգի ու կյանք՝ ապա կարելի է սկսել քննել տարբեր բաներ .որոնք հավատքի կյանքով ապրող մարդուն.երբեք ել շինություն չեն բերում։
Բ Տիմոթեոս 2 գլխում(և ոչ միայն՜)ասվում է։ՙխոսքերու վրա վեճ չանել՝որ բանի մը օգտակար չէ.հապա միայն կկործանե լսողները՚ինչի՞ համար սա մեջ բերեցի։ասեմ։
հիմա այն մարդը.որը տվել է հոգու եռակազմ լինելու բանածևը՝ չի՞ մտածել. որ ինքը տալիս է թերի բանաձև.և կարող է դառնալ վեճերի առիթ։խնդրեմ՝ես ել կարող եմ պնդել որ կա նաև չորրորդ բաղկացուցիչ մասը.(սա քո հարցի պատասխանը՝թե ինչու՞ նշեցի անձի մասին)մեկ ուրիշն էլ գուցե կհիշի հինգերորդը......
կարծում եմ որ քրիստոնեության կենտրոնում ոչ թե պետք է հոգու բանաձև փնտրեն.այլ հոգու փրկություն։լինել լավ աստվածաբան՝դա դեռ չի նշանակում լինել ճշմարիտ քրիստոնեա։խնդրեմ ՝տեսնենք.թե ինչ է պատվիրում սովորեցնել Պողոս առաքյալը՝ ծերերին՝զգաստություն.պատանիներին՝սրբություն՝և այլն (ամբողջը կարող եք նայել թուղթ առ Տիտոս 2 րդ գլխում)բայց ոչ մի կերպ չպատվիրեց որևէ մեկին տալ հոգու ՙբաղադրատոմսը՚
շատ գիտությունը հպարտացնում է.բայց սերը՝շինություն է տալիս։
Հարգելի Վահան, Քրիստոնեությունը ինձ համար լոկ գաղափարախոսություն չէ; Այն նախ և առաջ ԿՅԱՆՔ է, որը փորձում եմ ապրել, իհարկե, պետք է խոստովանեմ, որ <երբեմն մահանում եմ>: Այս առումով հոգին մի պարզ կառույց է, փոքր երեխա, ով միայն իր սնունդն է ուզում, այն է` հարատև աղոթքը և հաղորդակցումն Աստծո հետ:
Բայց Քրիստոնեությունը նաև գիտության և իմաստության աղբյուր է, որից դուրս է գալիս Աստվածաբանությունը,և իմաստասիրությունը, միջնադարյան միտքը, մատենագրությունը, միստիկան, արվեստը, մանրանկարչությունը, եկեղեցական ճարտարապետությունը և այլն:
QuoteԻսկ ես մի ուրիշ բան կասեմ: Պատկերացրեք, որ Լուսամուտից դուրս ջրի ձայն է լսվում, շատ մութ է և ոչինչ չի երևում: Դուք միանշանակ ասացիք. <Անձրևում է>, ես ասացի <Գետի ձայնն է>, քանի որ վստահ էի, որ դրսում գետ կա, Վահանն ասաց. <Կարևոր չէ թե ինչ է, կարևորը ջրի ձայն է>, Մասնագետը հարցրեց, թե որն է մեր <գիտելիքի աղբյուրը>:
Սամվել ջան մեր կարդացած գրականությունը այն հունն է, որով ուղղորդվում է մեր միտքը, կառուցվում մեր տեսակետները: Ես առաջարկում եմ կարդալ թեմայում նշված գրքերը, օրինակ Հովհան Ոսկեբերանի Մատթեոսի Ավետարանի մեկնության համապատասխան հատվածները կամ Նյուսացի, Տաթևացի, և մեր քննարկումները ավելի արդյունավետ կլինեն: Եկեք մի պահ դուրս գանք ստուգենք, թե Լուսամուտից դուրս ինչի ձայնն է և հետո շարունակենք: Հակառակ դեպքում կստացվի Ձեր բերած <պանրի ու կարագի> օրինակը:
Շատ գեղեցիկ էր և գրականության, և փիլիսոփայության տեսակետից: Խոնարհվում եմ Ձեր առջև Նանե ջան: Բայց եկեք, խնդրում եմ, վերհիշենք մեր զրույցի հիմնական հերոսին - հոգուն, - թե չէ նա արդեն ստվերի մեջ է մնացել և շուտով կարող է լրիվ մոռացության տրվի, եթե մենք շարունեկենք մեր ճարտասանության ցուցաբերումները մեկմեկու (առաջին հերթին խոսքը հենց իմ մասին է):
Գիտեք, վաղուց չէի բացել Աստվածաշունչը, ինչ մեղքս թաքցնեմ: Նախ որ շատ ուրիշ բաներ էլ կային կարդալու և օր օրի վրա հետաքրքիր գրականությունն ավելանում է: Բայց, որ ավելի կարևոր է, որոշ մտքեր Աստվածաշնչում ես այդպես էլ չկարողացա մարսել մինչև այսօր, չգտնելով ինձ հետաքրքրող հիմնական հարցերի պատասխանները, կամ չհամաձայնվելով առաջարկված պատասխանների հետ:
Այսօր, - փառք այն րոպեին, երբ իմ առջև բացվեց "Լուսամուտը", - բացելով Գիրքը, ես չեմ կարողանում այն փակել: Եվ ինչն է հետաքրքիր. կարծես ինչ-որ մեկը մի հզոր լույս է վառել սեղանիս վրա: Այն բաները, որոնց ես դեմ էի կամ չէի հասկանում, - մնացել են հետին պլանի վրա: Գուցե պատճառն այն է, որ ես գտել եմ արդեն որոշ հարցերի պատասխանները մեկ ուրիշ տեղ: Բայց հիմա իմ առջև ուրիշ բաներ են ի հայտ գալիս, բաներ, որոնք առաջ չէի նկատել, միգուցե այն պատճառով, որ չէր կառուցվել իմ այսօրվա մտածելակերպը, կամ էլ չունեի կողքիս իմ ամենագլխավոր ընկերոջս:
Խոսքս, ինչ խոսք, որ Հոգուս մասին է: Ներեցեք համարձակությունս,բայց ինձ թվում է, որ ես սկսել եմ զգալ այդ Հոգի կոչեցյալի ռեալ գոյությունն իմ մեջ: Շատ հնարավոր է, որ դուք բոլորդ ունեիք այդ զգացողությունը միշտ էլ: Ես չունեի: Եվ այնքան վստահ էի դրա վրա, որ ժամանակին ինձ աթեիստ էի նույնիսկ համարում:
Իսկ հիմա դա եկել է, այդ ճանաչումը: Եթե դուք ունեցել եք այն, ուրեմն կպատկերացնեք, իհարկե, թե ինչ հաճույքներ եմ ես ապրում այդ ճանաչողության պրոցեսում: Բայց կարող է ոմանք չունեն, ինչպես ես չունեի?: ՈՒրեմն ես ցանկանում եմ, որ նրանք էլ հասնեն դրան, նրանք էլ տիրապետեն այդ ճանաչմանը, որովհետև դա է ամենակարևորը մեր կյանքում - ճանաչել մեր ամբողջականությունն ու միասնությունը: Մեր Հոգիների հետ: Մեկմեկու հետ - մեր հոգիներին ընդօրինակելով: Որովհետև մեր հոգիները միասին են:
Ամենազարմանալին այս հարցում այն է, թե ինչքան հեշտ է մեր միասնությունն ըդունելը, երբ վերջապես հաղթահարում ես այն խոչընդոտը, որը քեզ թույլ չի տալիս տեսնել քո Հոգուն Նրա ամբողջ վեհությամբ, գեղեցկությամբ և հզորությամբ:
Ամեն ինչ փոխվեց հենց այն ակնթարթին, երբ ես հասկացա, ավելի ճիշտ, ընդունեցի վերջապես, ընկալեցի, ճանաչեցի, որ Հոգուն շատ ավելի մեծ արտոնություններ են տրված քան ես էի կարծում:
ՈՒ հիմա ամեն տեղ աչքիս Հոգին է երևում: Կտակարանում ևս: Ինչ էլ փնտրեմ, մեկ է, առաջին պլան է գալիս Հոգին ու նրա հավերժությունը, ու ես զարմանում եմ, թե ինչպես ուրիշներն այյդ չեն տեսնում:
Ցանկանում եմ նշել այդ տեղերից ոմանք: Հաջորդ կտորի մեջ:
ՄԱՏԹԷՈՍ - ԺԱ;9 - 16
Ապա ինչ տեսնելու ելաք. մի մարգարէ?. այո, ասում եմ ձեզ. առավել քան մի մարգարէ, որովհետև նա է, որի մասին գրված է. "Ահա ես կուղարկեմ իմ պատգամավորին քո առջևից, որ քո առաջ քո ճանապարհը պատրաստի": Ճշմարիտ եմ ասում ձեզ, կանացից ծնվածների մեջ Հովհաննես Մկրտչից ավելի մեծը չի եղել. բայց երկնքի արքայության մեջ ամենից փոքրը նրանից մեծ է: Հովհաննես Մկրտչի օրերից մինչև այժմ երկնքի արքայությունը բռնադատվում է. և հզորներն են հափշտակում այն, քանի որ ամբողջ Օրենքը և մարգարեները մարգարեացան մինչև Հովհաննեսը: Եվ եթե ուզում եք էնդունել, նա' է Եղիան, որ գալու է: Ով լսելու ականջ ունի, թող լսի:
Բացատրեք, խնդրում եմ, ինչ է նշանակում իմ ընդգծած առաջին նախադասությունը:
Իսկ երկրորդը?..
Ներեցեք, բայց ինքնստինքյան երկու հարց է ծագում.
1. Ինչու? չեք ուզում ընդունել:
2. ՈՒր? են ձեր ականջները:
Սրանից պարզ էլ ինչպես կարող էր ասել Քրիստոս:
Գիտեք, այն, որ Նա ասում է Հովհաննես Մկրտչի մասին, որպես Եղիայի, - դա արդեն աքսիոմա է ինձ համար: Բայց դրանից հետո... Սա արդեն այն հայտնություններից մեկն է, որոնց մասին ասացի անցած հատվածի մեջ: Տեսեք, թե ինչ է ասում Քրիստոս, արդեն Ինքը հանդիսանալով որպես մարգարե. "Եվ եթե ուզում եք ընդունել, նա' է Եղիան, որ գալու է":
ՈՐ ԳԱԼՈՒ Է: Պատկերացնում եք? Փորձեք հասկանալ ընդամենը այն, ինչ ասված է Քրիստոսի բերանով, այլ ոչ թե կռահել, թե բացի ասածը - ուրիշ ինչ-որ բաներ էլ սա կարող է նշանակել: Եկեք սկզբից հասկանանք արդեն իսկ ասվածը: Իսկ ասված է, որ Եղիան գալու է: Եվ ասված է արդեն Հովհաննես Մկրտչից հետո: ՈՒրեմն ինչ է սա նշանակում. որ Եղիան գալու է երրորդ անգամ?..
իսկ ինչպե՞ս էր ՙմահացել՚ եղիան։գիտե՞ս։(հարցիս արժեքը կայանում է արագ պատասխանի մեջ)
լավ. էլ չեմ ուզում վերևի հարցիս պատասխանը։
խնդրեմ՝պատասխանիր մեկ այլ հարցի։
ինչու պետք է հովհանեսը կոչվեր ամենափոքրը՝երկնքի արքայությունում։
և ուշադիր ՝խնդրում եմ։ եթե երկնքի արքայությունում հովհանեսն է լինելու. իսկ եղիան ուր է լինելու։ ինչու Հիսուս ասաց հովհանես.այլ ոչ թէ ՙհովհանեսաեղիան՚
հետո.հստակ նշվում է որ. երկնքի արքայության մեջ Հովհանեսն է լինելու։ եթե կար վերամարմնավորման գաղափար. ինչ՞ը պետք է ստիպեր. որ Հովհանեսը նորից չգար աշխարհ. այս անգամ ասենք . Վազգեն. անվան տակ։
Ես մի քիչ լավ չհասկացա վերամարմնավորման պահը, բայց կցանկանայի Սամվելի տեսակետը լսել հարցիս ի պատասխան։
Հարցս.
– Ստացվում է, որ Եղիայի հոգին մի 1000 անգամ եկել–գնացե՞լ է՝ տարբեր մարդկանց մեջ։
Վերջապես հասանք այն մոմենտին, հարգելի Ադմին, որ "Լուսամուտը" - դուռ դարձավ. այսինքն, հիմա դուք ունեք երկու ընտրություն.
1. Ինձ դուրս նետել այդ "Դռան" շեմից:
2. Ինձ հետ միասին մուտք գործել "Նոր Դար" ու տեսնել, թե ինչ ասել է այն:
Քանզի իմ պատասխանը Ձեր տված հարցին սա է.
Իհարկե Եղիայի հոգին եկել-գնացել է, և ոչ միայն նրանը, - մեր հոգիներն էլ նրա հետ միասին: Շատ հնարավոր է, որ անցած անգամ ես հակոբն էի, իսկ նախ անցած անգամ - Փառանձեմը, Դուք - Գևորգ-Համլետ-Ժաննա դ'Արկ, իսկ Վահանը - Ռոզա Լյուքսենբուրգ-Զրադաշտ և այլն: Մի խոսքով, սկսված Լեմուրացիներով, շարունակված Ատլանտներով և վերջացրած մեզանով, այդ բոլորը մենք ենք, նույն հոգիներս, որ մեր Աստծո ցանկությամբ նորից ու նորից ֆիզիկական աշխարհ ենք գալիս նոր մարմնի մեջ, նոր ճակատագրերով, նորից ու նորից նոր փորձ ձեռք բերելու և դրանով իսկ մեր Աստծո փառքը շարունակ ավելի ու ավելի բազմապատկելու համար:
Այնուամենայնիվ Եղիայի հարցում Դուք ինձ չպատասխանեցիք և Ձեր հիմնավորումներն էլ համոզիչ չէին, ավելի շուտ՝ շինծու։ Դուք փորձեցիք քրիստոնյաների համար սրբություն հանդիսացող Աստվածաշնչով հիմնավորել Ձեր ընկալածը, բայց կարծում եմ հաջող չեղավ։ Դե էլ չեմ ասում, որ այն ինչ գրեցիք նոր, ինձ համար, մեղմ ասած, անընդունելի է։
Ինչպես չպատասխանեցի, Ադմին, միթե ես չասացի, որ եկել- գնացել է: Ցանկանում եք, որ հաստատեմ Ձեր ասած հազար անգամը, - չգիտեմ, հնարավոր է: Բայց առնվազն երրորդ անգամվա մասին կարելի է կարդալ Աստվածաշնչում, եթե կա ցանկություն: Առավել ևս, որ քիչ ավելի վերևում ես մեջբերեցի ու նաև նշեցի կոնկրետ տեղը: Կարող եմ անգամ ևս կրկնել - դժվար չէ.
"Եվ եթե ուզում եք ընդունել, նա' է Եղիան, որ գալու է: Ով ականջ ունի, թող լսի" (Մատթեոս. ԺԱ; 14 -16):
Quote from: Admin on December 22, 2008, 12:27:57 AM
Quote from: Samvel on December 20, 2008, 12:39:56 PM
Ինչու Հովհաննեսը չասեց, որ ինքը Եղիան է?:
Գուցե չէր հիշում իր անցած կյանքը (Ինչպես չի հիշում մեզանից ոչ ոք), գուցե ինչ-որ պատճառ ուներ դրա համար, գուցե ուղղակի համեստ էր: Եվ սակայն նա ասաց, որ ինքը Quote"Անապատում կանչողի ձայնն է, պատրաստեք Տիրոջ ճանապարհը և հարթեցրեք նրա շավիղները":
Եվ վերջապես, քրիստոնեական ուսմունքը հիմնված է Քրիստոսի խոսքին հավատալու վրա, և քանի որ Քրիստոս ասում է Հովհաննեսի - Եղիան լինելու մասին, ուրեմն Նրա պնդած խոսքերը ՊԵՏՔ Է գերակշռեն Հովհաննես Մկրտչի - իր Եղիան լինելը հերքելուն:
Գիտեք, Սամվել ջան, «գուցե»–ներով պետք չէ առաջնորդվել։ Այո, քրիստոնեությունը ոչ թե զուտ հիմնված է Աստվածաշնչի վրա, այլ Եկեղեցին ինքն է սահմանել, թե որոնք են Աստվածաշնչին մաս կազմող գրքերը, ի վերջո ավետարանները 4-ը չեն եղել։ Ինչ վերաբերում է Քրիստոսի խոսքերին, ապա Նա ուղղակի չի ասել քո ենթադրյալ տարբերակը, որ Եղիայի հոգին եկավ մտավ Հովհ. Մկրտչի մեջ։ Քրիստոնյաները լավ հասկանալու համար Ավետարանները ոչ թե ինքնաբուխ ենթադրություններ են անում, այլ փորձում են այդ հարցերի պատասխանները գտնել առաքյալներին հաջորդած սրբերի գրվածքների մեջ, և ոչ թե 20-րդ դարի «հրեշտակների»։ Ներող եղեք, չեմ ակնարկում, կարծում եմ հասկանում եք, թե ինչ եմ ասում։
Ձեզ կառաջարկեի կարդալ սուրբ Հովհան Ոսկեբերանի Մատթեոսի Ավետարանի մեկնությունը։ Այնտեղ կարող եք գտնել, թե այդ տողերը ինչպես են մեկնաբանված։
Հ.գ.
Ասեմ, որ տոնս ագրեսիվ–վիճաբանական չէ, չնեղվեք 21:)
Կրկնեմ՝
Ինչ վերաբերում է Քրիստոսի խոսքերին, ապա Նա ուղղակի չի ասել քո ենթադրյալ տարբերակը, որ
Եղիայի հոգին եկավ մտավ Հովհ. Մկրտչի մեջ։
QuoteԹԵ-ն ու որ-ը հակառակ իմաստներ ունեն: Մասնագիտական գրականության մեջ թե-ն և դրան հաջորդող միտքը կոչվում է թեական (կասկածելի, բա՞......)
Լավ, հարգելի Մասնագետ, ասենք թե (թեականորեն) Դուք ճիշտ եք: Ասենք թե նրանք սխալ կարծեցին: Իսկ ինչու? այդ ժամանակ Քրիստոս չուղղեց նրանց: Չասաց, որ նրանք սխալ են հասկացել: Քրիստոս ոչինչ չժխտեց հենց տեղում, ներկա լինելով իրադարձությանը: Իսկ այսօր մենք այդ "թեականը" դարձնում ենք "ժխտական":
QuoteԿրկնեմ՝
Ինչ վերաբերում է Քրիստոսի խոսքերին, ապա Նա ուղղակի չի ասել քո ենթադրյալ տարբերակը, որ Եղիայի հոգին եկավ մտավ Հովհ. Մկրտչի մեջ
։
Բայց ասում է, որ եկել է, չէ? Հետո էլ ասում է, որ գալու է, չէ? Մոռացեք Հովհաննես Մկրտչին, - խեղճն արդեն սառցադաշտ է դարձել մեզ համար. ամեն ցանկացող գալիս ու սկսում է սայթաքել նրա վրա: Թող որ նա չլինի Եղիան: Բայց միևնույն է, Եղիան "եկել է" և "գալու է": Այդպես է ասում Քրիստոս և ինչ պատճառ ունենք մենք Նրան չհավատալու?
Եվ հետո, մեր նախնական թեման հենց Եղիան ու Հովհաննեսը չէին, այլ Հոգին: ՈՒ ես ցանկանում եմ շարունակել մեր զրույցը հենց Նրա մասին:
Եթե կարելի է, հարգելի Ադմին, և մյուսներն էլ, վերընթերցեք "Պողոս Առաքյալի թուղթը հռոմեացիներին", գլուխ Ը, "Ազատագրում հոգու միջոցով": Վաղը կխոսենք: Հիմա, ցավոք, շարունակել էլ չեմ կարող:
Հարգանքներս:
Ամբողջ հարցը հենց այն է, որ պետք է ճիշտ հասկանալ Հիսուսի խոսքերը, և ոչ թե կամայականորեն ու ենթադրություններով եզրակացնել։ Մեկ կողմ դնելով բոլոր մյուս տեսակետները ես ասում եմ, որ Ձեր տեսակետն ընդամենը ենթադրություն է, և որ Հիսուս նման բան չի ասում, որ Եղիայի հոգին եկել մտել է Հովհ. Մկրտչի մեջ։
Quote from: Samvel on December 24, 2008, 01:39:57 PM
Ինչպես չպատասխանեցի, Ադմին, միթե ես չասացի, որ եկել- գնացել է: Ցանկանում եք, որ հաստատեմ Ձեր ասած հազար անգամը, - չգիտեմ, հնարավոր է: Բայց առնվազն երրորդ անգամվա մասին կարելի է կարդալ Աստվածաշնչում, եթե կա ցանկություն: Առավել ևս, որ քիչ ավելի վերևում ես մեջբերեցի ու նաև նշեցի կոնկրետ տեղը: Կարող եմ անգամ ևս կրկնել - դժվար չէ.
"Եվ եթե ուզում եք ընդունել, նա' է Եղիան, որ գալու է: Ով ականջ ունի, թող լսի" (Մատթեոս. ԺԱ; 14 -16):
Ըստ գործերի նմանության են նույնը:
Առհասարակ, որևէ մեկը կամայական բաներ չպետք է <հասկանա>: Նախ կարդացեք Ավետարանները, ապա դրանց առաքելական-հայրաբանական մեկնությունները, հետո նոր կարծիք գրեք: Չէ՞ որ արդեն պատասխան ստացած բաների մասին հարցեր տալը /կարծեք թե պատասխանված չեն/ նման է բաց դուռը ծեծելուն:
Quote from: Samvel on December 24, 2008, 02:00:57 PM
QuoteԹԵ-ն ու որ-ը հակառակ իմաստներ ունեն: Մասնագիտական գրականության մեջ թե-ն և դրան հաջորդող միտքը կոչվում է թեական (կասկածելի, բա՞......)
Լավ, հարգելի Մասնագետ, ասենք թե (թեականորեն) Դուք ճիշտ եք: Ասենք թե նրանք սխալ կարծեցին: Իսկ ինչու? այդ ժամանակ Քրիստոս չուղղեց նրանց: Չասաց, որ նրանք սխալ են հասկացել: Քրիստոս ոչինչ չժխտեց հենց տեղում, ներկա լինելով իրադարձությանը: Իսկ այսօր մենք այդ "թեականը" դարձնում ենք "ժխտական":
Խոսքը ԱՅՆ ԺԱՄԱՆԱԿՎԱ մասին էր:
<<13 Այն ժամանակ աշակերտները հասկացան, թէ Յովհաննէս Մկրտչի մասին էր ասել իրենց>>:
Մինչև Հարությունը դեռ աշակերտների համար էլ ամեն ինչ հստակ չէր: Հարությունից հետո դա էլ հասկացան:
Մասնագետ Մասնագետ. իսկ դու հիշու՞մ ես. որ նախորդ նյանքում Սամվելը մեզանից յուրաքանչյուրիցս 1000 ական դոլար գումար էր վերցրել։չի պատրաստվում արդյոք նա այդ գումարը վերադարձնել։ 2:) 2:) 2:)
իհարկե ՝կատակ էր։
բայց ինչպես ասում են՝ չկա կատակ.առանց նպատակ։
Quote from: vahan on December 24, 2008, 08:45:13 PM
Մասնագետ Մասնագետ. իսկ դու հիշու՞մ ես. որ նախորդ նյանքում Սամվելը մեզանից յուրաքանչյուրիցս 1000 ական դոլար գումար էր վերցրել։չի պատրաստվում արդյոք նա այդ գումարը վերադարձնել։ 2:) 2:) 2:)
իհարկե ՝կատակ էր։
բայց ինչպես ասում են՝ չկա կատակ.առանց նպատակ։
Երևի հաջորդ կյանքո՞ւմ: Չես նեղանում, չէ՞, Սամվել: 25:) 12:)
QuoteՉես նեղանում, չէ՞, Սամվել:
Բոլորովին, եղբայրներ: Ճանապարհին ես կորցրել եմ նեղանալուս հատկությունը: Ինչ վերաբերում է պարտքերը վերադարձնելուն - սպասեք մի չորս տարի -բոլորն էլ կվերադարձնեմ:
Quoteբոլորն էլ կվերադարձնեմ
:
Ի նկատի ունեմ և անցյալի պարտքերը, և ապագայի:
QuoteԱստված ՝սիրտ ու երիկամունք զննող Աստված է։և նա մեզանից առաջ .մինչև մեր ծնվելը.մեզ գիտի։այսինքն գիտի թէ.մեզանից ամեն մեկը ինչ մեղքի է հակված(դրա համար հարցրին թէ. մեղքը իրենն է՞)ու ըստ այդմ էլ որոշում է .թէ ով ինչպես աշխարհ գա .կամ ինչ արատով
Չքնաղ խոսքեր են, Վահան ջան, ես հիացած եմ քո խոսքերի վրա: Բայց զարմանալին այն է, որ երբ ես նույն բանն եմ ասում, դու ինձ հետ չես համաձայնվում:
Եթե դեմ չես, արի մի քիչ վերլուծենք ասածդ:
Քո ասածից երևում է, որ մեր ով և ինչ լինելը նախորոք որոշված է Աստծո կողմից:
Այդ Նա է որոշել, թե այս կյանքում ես կամ դու մարգարե պետք է լինենք, թե մարդասպան: Այսինքն, Նա է գրել մեր կյանքի սցենարը:
Դու ինքդ պնդում ես դա:
ՈՒ ես լրիվ համաձայն եմ քեզ հետ: Բայց մի բան էլ ավելին:
Ավելին, քանզի.
ՊՈՂՈՍ ԱՌԱՔՅԱԼԻ ԹՈՒՂԹԸ ՀՌՈՄԵԱՑԻՆԵՐԻՆ, Ը - 9. "
Բայց դուք մարմնի իշխանության տակ չեք, այլ հոգու, եթե Աստծո հոգին բնակված է ձեր մեջ": Ը - 16,17.
"Նույն ինքը Հոգին վկայում է մեր հոգուն, թե Աստծո որդիներ ենք. և եթե որդիներ ենք. ապա և - ժառանգներ. ժառանգներ Աստծո և ժառանգակիցներ Քրիստոսի. եթե չարչարանքներին կցորդ ենք, հաղորդակից ենք լինելու և փառքին": Ասածս այն է որ, քանի որ Աստծո հոգին է մեր մեջ, ուրեմն մենք էլ Աստծո մասնիկներ ենք և մեր մատն էլ է խառը մեր կյանքի սցենարը գրելուն: Կոպիտ ասած, հենց մենք ինքներս ենք գրում մեր ֆիզիկական կյանքի սցենարը, ու հետո ֆիզիկական կյանք ենք գալիս ու սկսումենք խաղալ մեր դերերը: Սա էր, որ ես քեզ ասացի, Վահան ջան, դեռ փիլիսոփայության մասին մեր վեճի ժամանակ, իսկ դու - հերքեցիր: Բայց դա կարևոր չի: Կարևորն այն է, որ ճիշտը միշտ էլ ճիշտ է մնում, ինչքան էլ այն հերքեն, ու ես ուրախ եմ, որ դու այսօր ինքդ ես պաշտպանում այն:
Quoteեթե կար վերամարմնավորման գաղափար. ինչ՞ը պետք է ստիպեր. որ Հովհանեսը նորից չգար աշխարհ. այս անգամ ասենք . Վազգեն. անվան տակ։
Կարող ես արդյոք ցույց տալ այն տեղը, որտեղ ասված է, որ այդպես չպետք է լինի?
Quote from: Samvel on December 25, 2008, 05:49:49 AM
Քո ասածից երևում է, որ մեր ով և ինչ լինելը նախորոք որոշված է Աստծո կողմից:
Այդ Նա է որոշել, թե այս կյանքում ես կամ դու մարգարե պետք է լինենք, թե մարդասպան: Այսինքն, Նա է գրել մեր կյանքի սցենարը:
Դու ինքդ պնդում ես
Սամվել ջան .ախր ինչպես ՙծուռ՚հասկանում ես իմ միտքը ՝այնպես էլ ՝Աստվածաշունչը։
մենք ոչ մի սցենարի. կամ բախտի. կամ էլ ճակատագրի ներքո չենք գործում։ուղղակի ամեն մեկիս տրված է տարբեր ունակություններ ու ըստ դրա էլ պահանջվելու է մեզանից։Աստված ոչ ոքի կորուստը չի ուզում։և ոչ ոքի էլ ի սկզբանե. մարդասպան չի ստեղծել։ հիշիր որ այդ մենք ընտրեցինք մեղքի ճանապարհը։արարչագործության մեծությունը պայմանավորված է նաև մեր ազատ կամքի ու ընտրության հետ։հիմա. երբ մենք ընտրել էինք մեղքը՝Աստված նորից չբռնացավ մեր կամքին.այլ իր օրինակով. մեղմօրեն. հորդորում ու պատվիրում է որ կանգնենք կյանքի ճանապարհին։Հռովմայեցիս 9 րդ գլխի 20 խոսքում ասվում է՝ՙմիթե ստեղծվածը իր ստեղծողին կրնա՞յ ըսել թէ ՙզիս ինչու այդպես շինեցիր՚՚թող խիստ չհնչեն այս խոսքերը։եթե ուշադիր կարդաս շարունակությունը՝ամեն բան պարզ կլինի։
ինչ մնում է բնածին կուրությունը որպես պատիծ ներկայացնելը(սա լայն ու երկար թեմա է) ապա ուզում եմ տեղեկացնել որ Սթիվի ուանդերը այդպես ել չցանկացավ ՙտեսնել՚ նա ասաց որ չի ուզում որ իր պատկերացումները աշխարհի հանդեպ .փոխվեն։
Quote from: Samvel on December 25, 2008, 05:49:49 AM
Ը - 9. "Բայց դուք մարմնի իշխանության տակ չեք, այլ հոգու, եթե Աստծո հոգին բնակված է ձեր մեջ":
քո մեջբերումի մեջ ուշադիր կարդա ՙե.Թ.ե.՚ բառը ։ եթե.Սամվել ջան։ եԹե.եԹե .եԹե։ ռուսերեն՝åñëè։աշխատիր շտապով չանցնել կարևոր բառերի վրայով և ընկալել միայն ՙհաճելի՚ տողերը։
քանզի այդՙեԹե՚ին արժանանալու համար պետք է ՙԻՐ չարչարանքնքներուն կցորդ լինենք՚
եթե մի քնաի տող էլ շարունակեիր կարդալ քո մեջբերումից՝ կհասնեիր այս տողերին։
կամ եթե մի տող վերևից կարդաիր սա կտեսնեիր՝ՙվասն զի եթե մարմնավորապես ապրելու ըլլանք.պիտի մեռնինք։բայց եթե հոգիով մարմնի գործերը սպանենք .պիտի ապրենք՚
Quote from: Samvel on December 25, 2008, 06:40:17 AM
Quoteեթե կար վերամարմնավորման գաղափար. ինչ՞ը պետք է ստիպեր. որ Հովհանեսը նորից չգար աշխարհ. այս անգամ ասենք . Վազգեն. անվան տակ։
Կարող ես արդյոք ցույց տալ այն տեղը, որտեղ ասված է, որ այդպես չպետք է լինի?
ԱՅՈ.՝ աստվածաշունչը.առաջին էջից մինչև վերջին էջը այդ է ասում։ եթե պետք է կարող եմ մասնավոր օրինակներ ել բերել։
Quote from: Samvel on December 25, 2008, 06:40:17 AM
Quoteեթե կար վերամարմնավորման գաղափար. ինչ՞ը պետք է ստիպեր. որ Հովհանեսը նորից չգար աշխարհ. այս անգամ ասենք . Վազգեն. անվան տակ։
Կարող ես արդյոք ցույց տալ այն տեղը, որտեղ ասված է, որ այդպես չպետք է լինի?
եվ ինչպես մարդոց սահմանված է մեկ անգամ մեռնիլ ու անկե ետքը դատաստան։
եբր.9։27
Բարևներ բոլորին:
Ես կարծում եմ, որ ամեն ինչ այդքան բարդ չէ, ինչքան ներկայացվում է: Ինչ որ աշխատանք կատարելիս, կամ ինչ որ բան ստեղծելիս, մենք բացի ֆիզիկական ուժից ու մտքից նաև հոգի ենք ներդնում մեր ստեղծածի մեջ:Մենք դա Աստծուց ենք ժառանգել:Այո Աստվածային հոգին չունի սկիզբ ու վերջ, բայց մարդկային հոգին սկիզբ ունի` այն ծնվում է նրա հետ: Հոգին չի կարող բազմակի օգտագործման առարկա լինել:Ուրեմն իմ կարծիքով ծնվելու պահին Աստված հոգի է դնում մարդու մեջ, իսկ մահից հետո հոգին վերադառնում է իր ստեղծողի մոտ:Մարդուն բնորոշ է Աստծուն նմանվելու ցանկությունը` ցավոք մեզ համար ամեն ինչ էլ ունի և սկիզբ և վերջ...
Quoteեվ ինչպես մարդոց սահմանված է մեկ անգամ մեռնիլ ու անկե ետքը դատաստան
Հովհաննես; Գ; 3-9.
Հիսուս պատասխանեց և ասաց նրան. "Ճշմարիտ, ճշմարիտ եմ ասում քեզ,
եթե մեկը վերստին չծնվի, չի կարող Աստծո արքայությունը տեսնել": Նիկոդեմոսը Նրան ասաց."Ինչպես կարող է ծնվել մի մարդ, որ ծեր է. միթե կարելի է իր մոր որովայնը կրկին անգամ մտնել ու ծնվել": Հիսուս պատասխան տվեց և ասաց."Ճշմարիտ, ճշմարիտ եմ ասում քեզ, եթե մեկը ջրից և Հոգուց չծնվի,չի կարող Աստծո արքայությունը մտնել. որովհետև մարմնից ծնվածը մարմին է, իսկ Հոգուց ծնվածը հոգի:
Դու մի զարմացիր, որ քեզ ասացի - պետք է վերստին ծնվել. որովհետև քամին ուր ուզում է - փչում է, և նրա ձայնը լսում ես, բայց չգիտես, թե որտեղից է գալիս և ուր է գնում. նույնպես է և ամեն ոք, ով Հոգուց է ծնված":
Տես, Քրիստոս ասում է, որ "չգիտես, թե Հոգուց ծնվածը որտեղից է գալիս և ուր է գնում": Իսկ դու, Վահան ջան, գերադասում ես ավելի կոնկրետացնել: Ձեր երկուսի առաջարկներից ես ընտրում եմ ոչ թե քո առաջարկը: Եվ գիտես, թե ինչու? Որովհետև ես շատ լավ գիտեմ, որ ես էլ, դու էլ, ինչպես նաև նմացած ողջ մարդկությունը, ոչ միայն մարմնի ծնունդ ենք, այլ նաև հոգու, այսինքն բոլորս էլ տեսնելու ենք Աստծո արքայությունը, քանի որ
դա է մեր իսկական Տունը և վերջիվերջո բոլորս այնտեղ ենք վերադառնալու:
Quote from: Samvel on December 16, 2008, 09:49:06 PM
QuoteԻսկ դու ի՞նչ գիտես, որ Մաղաքիա մարգարեն հենց դա նկատի ուներ։
Եթե նա ասում է. Quote«Я пошлю к вам Илию-пророка пред наступлением дня Господня
, -ես ուրիշ ինչ կարող եմ գիտենալ, եթե նա հենց դա է ասում: Մարդը կոնկրետ այդ մասին է ասում, միթե դա այդպես չէ? Ինձ թվում է, ամեն ինչ այնքան պարզ է այստեղ ասված, որ շատ մեծ ցանկություն է հարկավոր ուրիշ բան հասկանալու համար:
Հարգելի Սամվել, երբ կգա ժամանակը(Տիրոջ օրը)՝ կհասկանաս թե ինչ էր ասում Մաղաքիան, և եթե քեզ թվում է, դա չի նշանակում թե ճիշտ է:
Իմ կարծիքով, դու տարված ես մի աղանդով, որոնք արևելյան կրոնները և քրիսոնեությունը խառնել են իրար և ստեղծել մի նոր ''ուսմունք'':
Quote from: jivan on July 24, 2009, 08:56:51 PM
Բարևներ բոլորին:
Ես կարծում եմ, որ ամեն ինչ այդքան բարդ չէ, ինչքան ներկայացվում է: Ինչ որ աշխատանք կատարելիս, կամ ինչ որ բան ստեղծելիս, մենք բացի ֆիզիկական ուժից ու մտքից նաև հոգի ենք ներդնում մեր ստեղծածի մեջ:Մենք դա Աստծուց ենք ժառանգել:Այո Աստվածային հոգին չունի սկիզբ ու վերջ, բայց մարդկային հոգին սկիզբ ունի` այն ծնվում է նրա հետ: Հոգին չի կարող բազմակի օգտագործման առարկա լինել:Ուրեմն իմ կարծիքով ծնվելու պահին Աստված հոգի է դնում մարդու մեջ, իսկ մահից հետո հոգին վերադառնում է իր ստեղծողի մոտ:Մարդուն բնորոշ է Աստծուն նմանվելու ցանկությունը` ցավոք մեզ համար ամեն ինչ էլ ունի և սկիզբ և վերջ...
Ջիվան ջան, ինչ-որ տեղ համաձայն եմ քեզ հետ, միայն թե մենք սկիզբ ունենք բայց վերջ չունենք:
Հովարսի և Սամվելի որոշ գրառումներ ջնջվել են վիրավորական բնույթի լինելու պատճառով:
Չէի ասի, թե զարմացած եմ:
Quote from: Samvel on November 26, 2009, 10:56:08 PM
Quoteեվ ինչպես մարդոց սահմանված է մեկ անգամ մեռնիլ ու անկե ետքը դատաստան
Հովհաննես; Գ; 3-9.
Հիսուս պատասխանեց և ասաց նրան. "Ճշմարիտ, ճշմարիտ եմ ասում քեզ, եթե մեկը վերստին չծնվի, չի կարող Աստծո արքայությունը տեսնել": Նիկոդեմոսը Նրան ասաց."Ինչպես կարող է ծնվել մի մարդ, որ ծեր է. միթե կարելի է իր մոր որովայնը կրկին անգամ մտնել ու ծնվել": Հիսուս պատասխան տվեց և ասաց."Ճշմարիտ, ճշմարիտ եմ ասում քեզ, եթե մեկը ջրից և Հոգուց չծնվի,չի կարող Աստծո արքայությունը մտնել. որովհետև մարմնից ծնվածը մարմին է, իսկ Հոգուց ծնվածը հոգի: Դու մի զարմացիր, որ քեզ ասացի - պետք է վերստին ծնվել. որովհետև քամին ուր ուզում է - փչում է, և նրա ձայնը լսում ես, բայց չգիտես, թե որտեղից է գալիս և ուր է գնում. նույնպես է և ամեն ոք, ով Հոգուց է ծնված":
Տես, Քրիստոս ասում է, որ "չգիտես, թե Հոգուց ծնվածը որտեղից է գալիս և ուր է գնում": Իսկ դու, Վահան ջան, գերադասում ես ավելի կոնկրետացնել: Ձեր երկուսի առաջարկներից ես ընտրում եմ ոչ թե քո առաջարկը: Եվ գիտես, թե ինչու? Որովհետև ես շատ լավ գիտեմ, որ ես էլ, դու էլ, ինչպես նաև նմացած ողջ մարդկությունը, ոչ միայն մարմնի ծնունդ ենք, այլ նաև հոգու, այսինքն բոլորս էլ տեսնելու ենք Աստծո արքայությունը, քանի որ դա է մեր իսկական Տունը և վերջիվերջո բոլորս այնտեղ ենք վերադառնալու:
Գուցե և բոլորն են տեսնելու Աստծո արքայությունը , բայց ոչ բոլորն են մտնելու այնտեղ. « ...կանչվածները շատ են, բայց ընտրվածները՝ քիչ»,
«Ոչ թէ ամեն մարդ, որ ինձ «Տե՛ր, Տե՛ր » է ասում, երկնքի արքայություն կը մտնի»...