Լուսամուտ երկխոսության

 Այստեղ ,Մանե ,ցանկացել եմ պատասխանել ձեր հարցազրույցի բաժնում արծարծված այս հարցի շուրջ: Բոլոր ֆորումցիները հրավիրված են մասնակցել տեսակետնետի այս փոխանակմանը:
Աստուծո արքայությունը ապագայի՞ համար է միայն, թե հնարավո՞ր է նրան համարել սկսված:

Ծնողակամ և որդիական սիրո օրինակ եմ բերել, համարելով նրանց ապացույց, թե Աստուծո արքայությունը արդեն սկսվել է,
բայց ավելի ճիշտ կլիներ խոսել կյանքում հանդիպած բարության բոլոր դրսևորումների մասին, որոնք ինձ համոզում են, թե իրո'ք Աստուծո արքայությունը սկսվել է Քրիստոսի մարդեղությամբ և շարունակվում է միգուցե ոչ այնքան հայտնի կերպով աճել մեր ներսում և նաև աշխարհում ու ինձ լավատես է դարձնում:  Երկուսը չե՞ն աճում  նույնաժամանակ, ինչպես բարի սերմն ու որոմը, քով քովի, երբեմն նույն սրտի մեջ իրար խառնված:

Ամեն կիրակի պատարագը Աստուծո Արքայության ժամանումը չի՞ նշանակում, որը սակայն ըմբռնում և ապրում ենք միայն հավատով ու անտեսանելի է ոչ-հավատացյալի համար:

Սիրելի Marie, Տերը դատաստանի օրը պիտի ասի. «Եկեք Իմ Հոր օրհնյալներ՝ ժառանգելու երկնքի արքայությունը»: Եվ ուրեմն, երկրի վրա քրիստոնյան ոչ թե արքայության վայելքներն է ապրում, այլ այն ժառանգելու համար ջանում է իր խաչը կրել, որն է ամենատարբեր փորձությունների, նեղությունների, վշտերի միջով համբերատարորեն անցնելը: Դա բարի պատերազմ է, որտեղ մեր թշնամին սատանան է՝ իր չար ոհմակներով հանդերձ, որի համար Առաքյալն ասում է, որ զգուշանանք այդ առյուծի պես մռնչացողից, մխացող նետեր արձակողից եւ այդ հին օձից: Որքան քրիստոնյաները գլորվեցին այդ ճանապարհից. 12 առաքյալներից մեկը, 70 աշակերտներից երկուսը եւ շատ շատերը նորաստեղծ եկեղեցիներից: Եվ ուրեմն, այստեղ կան երկնքի արքայությունը խորհրդանշող շատ բաներ, բայց խորհրդանիշը դա դեռ արքայություն չէ, իսկ արքայություն մտնողների համար իսպառ չքվում են այդ թշնամիներն ու փորձությունները եւ նրանց սպասվում է միայն հավիտենական վայելք:

   Եվ այսպես, կարծում եմ, որ սա քրիստոնյայի համար աշխատանքի վայր է, որ իր ճակատի քրտինքով իր հացը պիտի վաստակի եւ միայն դրանից հետո նոր բուն արքայությունում հավիտենապես այն վայելի:

Նույնիսկ եկեղեցում սուրբ արարողությունների ժամանակ, ըստ Մակար Մեծի, մեր դեմ կռվում են չար դեւերը՝ ցրելով մտքերը, բերելով ձանձրույթ, երազանքներ, հոգնածություն եւ այլն, այսինքն՝ Սուրբ Պատարագը արդեն իսկ պատերազմի դաշտ է, պատարագիչ քահանան էլ զգեստավորվելով՝ իր վրա է վերցնում հավատքի զենք ու զրահը, այսինքն՝ սա արքայությունը ժառանգելու վայր՝ միջոց է եւ ոչ թե արքայություն:

Համաձայն եմ ձեզ հետ, Մանե, համաձայն եմ ձեր ամբողջ ասածի հետ, ինչ վերաբերում է աշխարհում և պատարագի ատեն հանդիպած փորձություններին. աշխարհում մենք Արքայությանը ճանաչում ենք միայն հոգեպես, բայց այս ճանաչողությունը իրական  է, նույնիսկ եթե միայն հպանցիկ է – սրբերի պարագային՝ ավելի խոր– իսկ հավիտենական կյանքում էլ ճանաչողությունը լինելու է հոգևոր, բայց լրիվ:
Սակայն ես տարբեր ձևով պիտի ասեի ձեր ասածը, տարբեր երանգներով: Նախ, որովհետև կին եմ ու կարծես՝ թրծված ենք սիրո մեջ ու չենք կարողանում սիրուց վեր բարձրանալ, հետո՝ ավելի թեթևամիտ եմ . մենք՝կանայք նման ենք երեխաներին ու մեր տկար բնությանը խնայվեց ու պաշտպանվեց Աստուծո կողմից. անհնարին է մեզ Չարին տեսնել դեմ դիմաց: Չարին դիմադրում ենք աչքերը գոց, սրտով միայն:

Մանե, երբ ասում ենք «Զի Քո է արքայութիւն և զօրութիւն և փառք յաւիտեանս . ամէն:» դա չի՞ նշանակում, թե Աստուծո արքայությունը սկսվել է արդեն ու հավերժական է:

Մանե, հիշեցի մեր քահանաներից մեկի խոսքերը . նա պատարագից հետո սիրում է կրկնել այսպիսի խորհուրդը. «Հիմա, որ ստացել եք Սուրբ Հաղորդությունը, ջանացեք ապրել Նրանով, ջանացեք բարի գործերով պտղաբեր դարձնել Նրան, ջանացեք պահել Նրա շնորհը, որ լույս է լինելու ձեր շրջապատի մարդկանց համար:»
Այսօր ռատիոյով լսել եմ մի հետաքրքիր ճառ Արքայության մասին – բայց իմ տան մեջ ուրախություն կար, իրարանցում կար, ինձ կանչողներ են եղել ու չեմ կարողացել լսել Սուրբ Հոր անունը – կկարողանայիք ստուգել իմ ասածը: Ինձ մնաց իմ սրտում պահել ու ձեզ կրկնել Սուրբ Հոր ասածի այն փոքրիկ մասը, որը լսել եմ.
Աստուծո Արքայության ժամանումը մեզանից է կախված ու մենք կարող ենք արագացնել այն մեր բարի գործերով, մեր մաքուր վարվելակերպով: Երբ այրն ու էգը իրար չնայեն իբրև այրի կամ էգի, այլ իբրև Աստուծո որդիներին... Նրա միտքը այն էր, որ Աստուծո Արքայությունը նաև մեզանից էր կախված, դրսից չեր առաջանում, այլ մեր ներսից, ու Աստուծո գործեր կատարելիս մտնում էինք Աստուծո արքայությունում: Այստեղ խոսվում է հավիտենականության մեջ մուտք գործելու մասին:
Իմ հասկացությունը հոգևոր է. կարող ենք հիմա հիշել  Սուրբ Պողոսի կամ ուրիշ սրբերի «հափշտակությունը» մինչև երկինք, երբ տեսել են անտեսանելիին ու աննկարագրելիին, կարող եմ ես էլ ապրել նրանում՝ Արքայությունում իմ սրտում, ուր բացարձակ ազատությունն ունեմ, և դա անել նույնիսկ եթե դրսում իմ դեմ սպառնալիքները շատանում են: « Ո՞վ կարող է ինձ անջատել Աստուծո սիրուց:» բացագանչում է Սուրբ Պողոսը: Ոչ շղթաները, ոչ քարկոծումները...ոչի'նչ Սուրբ Պողոսին անջատել ու զրկել է Աստուծո Արքայությունից: Կարող եմ Աստուծո Արքայությունում արդեն գտնվել դրսում տիրող բացարձակ տոհու-բոհուի ժամանակ: Այսպես են նահատակվել մարտիիրոսները. արդեն նրանք Հիսուս Քրիստոսի մոտ էին, Աստուծո Արքայությունում:
Այս բառը ինձ համար ունի հիմա հոգևոր նշանակություն, որովհետև հիմա կարող եմ միայն ճանաչել նրան հոգեպես – երբեմն  այնպիսի ուրախություններ են տրվում հավատացյալներին աղոթքի պահին, ու վստահությունն ունենք, թե Աստված Կենդանի է ու Բարի: Մեր քահանայի համար էլ Աստուծո Արքայությունը սկսվել է ներգործել մեր մեջ Սուրբ Հաղորդության աստվածային շնորհի հետ:
Աստուծո Արքայություն ես չեմ հասկանում աշխարհական ձևով, կախված չէ այս աշխարհից, կախված է մեր ներքին դարձից առ Աստված: Բայց նա իրական է ինչպես Հիսուս Քրիստոսի հարությունը:

Marie, ձեր առաջվա գրածներում դուք որպես Աստծո արքայության ներկայության ապացույց բերում էիք երեխայի ժպիտը եւ նման այլ զգացմունքային բաներ, ինչը երբեք համեմատելի չէ Պողոս Առաքյալի հոգեւոր ներքնաշխարհի հետ, բայց հիմա դուք կարծես ավելի շեշտը դնում եք հոգեւորի եւ ոչ թե զգացականի վրա, այդ դեպքում, իհարկե ես համաձայն եմ, քանզի գրված է. «Երկնքի արքայությունը այսկողմ այնկողմ մի փնտրեք, այլ՝ ձեր մեջ»:

Մանե, համարո՞ւմ եք, թե զգացականից  բացակա է հոգևորը: Ինձ համար մարդ արարածը մեկ է՝ հոգով, մտով ու մարմնով:
Առաջին անգամ իմ երեխա' է ինձ  ցույց տվել Աստված: Հոգևորի իրական արժեքն է հայտնել ինձ նա, որ ոչինչ չեր «իմանում» Աստուծո մասին:

Marie, Mane, Ողջույն 13:)

Quote from: Marie on December 29, 2007, 11:20:17 PM
Աստուծո արքայությունը ապագայի՞ համար է միայն, թե հնարավո՞ր է նրան համարել սկսված:

Գուցե աստվածաբանական սխալ եմ անում ???, բայց իմ ընկալումով սկսված է:

Quote from: Marie on December 29, 2007, 11:20:17 PM
Ծնողակամ և որդիական սիրո օրինակ եմ բերել, համարելով նրանց ապացույց, թե Աստուծո արքայությունը արդեն սկսվել է, բայց ավելի ճիշտ կլիներ խոսել կյանքում հանդիպած բարության բոլոր դրսևորումների մասին, որոնք ինձ համոզում են, թե իրո'ք Աստուծո արքայությունը սկսվել է Քրիստոսի մարդեղությամբ և շարունակվում է միգուցե ոչ այնքան հայտնի կերպով աճել մեր ներսում և նաև աշխարհում ու ինձ լավատես է դարձնում:  Երկուսը չե՞ն աճում  նույնաժամանակ, ինչպես բարի սերմն ու որոմը, քով քովի, երբեմն նույն սրտի մեջ իրար խառնված:

Համաձայն եմ Ձեզ հետ, ես նույնպես այդպես եմ կարծում: Marie, ուզում եմ ավելի մտքերս մանրամասնել, բայց դուք արդեն իմ մտածածը շատ գեղեցիկ շարադրել եք:  21:)

Շատ կուզենայի լսել հոգևորականի խոսքը այս հարցի շուրջ: 

Quote from: CHERRY on January 05, 2008, 12:54:39 AM
Գուցե աստվածաբանական սխալ եմ անում ???, բայց իմ ընկալումով սկսված է:

Բարև, Cherry : Սուրբ Հովհաննեսի ավետարանում ասված Հիսուս Քրիստոսի Խոսքերի վրա հիմնվում եմ անձնապես:
Յովհաննէս 6,32-52 « Ես եմ կենաց հացը :... Աստծուց է այն հացը, որ իջնում է երկնքից եւ կեանք է տալիս աշխարհին ...Ես եմ կենդանի հացը, որ երկնքից է իջած. եթե մեկն այս հացից ուտի, յաւիտենապես կ'ապրի. և այն հացը, որ ես կը տամ, իմ մարմինն է, որը ես կը տամ, որպեսզի աղխարհը ապրի»
Ինձ համար պարզ է, թե հավատով մտնում ենք հավիտենական կյանքի մեջ - այսինքն՝ Արքայության մեջ :Միգուցե շատ աճապարո՞ւմ եմ:

Մանե, մի միամիտ հարց. Աստուծո Արքայության հավերժության մեջ, ի՞նչ նշանակություն ունեն թվերը:

Սիրելի Marie, այն, ինչի մասին Սուրբ Գիրքը մեզ զգուշացնում է, մենք  պարտավոր ենք զգուշանալ, իսկ ինչի մասին որ չի գրում, չեմ կարծում, որ նման բաների մեջ պետք է միջամուխ լինել, այնպես որ ձեր հարցին պատասխանել չեմ կարող:

Quote from: mane on January 09, 2008, 07:39:16 PM
ինչի մասին Սուրբ Գիրքը մեզ զգուշացնում է, մենք  պարտավոր ենք զգուշանալ

Ինչի՞ մասին է սուրբ գիրքը մեզ զգուշացնում:

Չմոռանաք, թե Ավետարաններն են Աստվածաշնչի հիմքն ու սիրտը քրիստոնեայի համար, և ձեր ասածները պիտի հիմնված լինեն Ավետարանների՝ Հիսուս Քրիստոսի ՝ մեր Տիրոջ Խոսքերի վրա: Չհանդգնենք ասել, թե Քրիստոսից ավելի հմուտ վարդապետներ կարող են գտնվել:

Տերը ընտրեց առաքյալներին, առաքյալներն էլ իրենց հերթին կարգեցին եպիսկոպոսներ, քահանաներ եւ վարդապետներ, որոնք Սուրբ Հոգու շնորհներով զարդարված մեկնաբանեցին Ավետարանը եւ ժառանքեցին մեզ, այնպես որ սուրբ հայրերի մեկնողական աշխատությունները հենց Քրիստոսի օրհնության արդյունքն են, հաշվի առեք, որ հազարավոր այլափառ քրիստոնյաներ (բողոքականներ, խարիզմատներ,աղանդավորներ, եհովայի վկաներ եւ այլն) նույնպես անտեսում են սուրբ հայրերի մեկնողական աշխատությունները եւ իրենց մտային կարողություններով ավետարանը ընկալելը համարում են բացարձակ ճշմարտություն: Ասենք նաեւ, որ հենց մեր եկեղեցու վարդապետությունն էլ հիմնված է սուրբ ավանդությունների եւ սուրբ հայրերի աշխատությունների վրա:

Quote from: mane on January 10, 2008, 10:51:56 PM
Ասենք նաեւ, որ հենց մեր եկեղեցու վարդապետությունն էլ հիմնված է սուրբ ավանդությունների եւ սուրբ հայրերի աշխատությունների վրա:

Մանե,  նորից համաձայն եմ Ձեզ հետ, բայց ոչ լրիվությամբ. Սուրբ Հայրերը կազմում են սուրբ Ավանդությունը, և Եկեղեցին հիմնված է ե'վ Աստվածաշնչի, ե'վ սուրբ Ավանդույթի վրա: Եթե այս երկու հենարաններից մեկը պակասում է, դուրս ենք գալիս Եկեղեցուց և կազմում մի  աղանդ:
Իմ երևակայությունից վեր է ձեր արտահայտած միտքը, որը առաջին անգամ եմ լսում. Հայ Արաքելական Եկեղեցին հիմնված չեր լինում  Աստվածաշնչի՞ վրա:

Մանե, ի՞նչ ասացի'նք: Իմ պապենական տան մեջ կար երկու Աստվածաշունչ, մեկը ծառայում եր առօրյա ընթերցումների համար : Սրբերն էլ մուտք եին գործում շարականների գրքույկների և զանազան կրոնական պարբերաթերթերի մոջոցով: Մեծ տեղ եր գրավում Նարեկը::
Այսինքն՝ հավատի երկու թևերը երկա եին մեր արեւմտահայ պապերի տան մեջ: Համայնավարությունից առաջ էլ նույն պարագան եր հավանաբար Արևելահայաստանի համար:

Մանե, Աստվածաշունչը Հայ Եկեղեցում ընթերցվում է մեծագույն հանդիսավորությամբ՝ հարգանքով ու սիրով ժամերգությունների և հատկապես պատարագի ընթացքին, մանավանդ՝ Ավետարանները: Երիցս կրկնված «Սուրբ Աստված, Սուրբ և Հզոր, Սուրբ և Անմահ... ողորմյա մեզ»:
Բայց... անձնապես երբեք չեմ լսել Հայտնության գրքի ընթերցումը Հայ Եկեղեցում: Ճի՞շտ եմ նկատել:

Քրիստոնյա Հայաստան հանրագիտարանում, «Մեկնողական Գրականություն» հոտվածում, բացատրվում է , թե « հայտնի են մեկնաբանման երկու եղանակներ. տառացի (բառացի) և այլաբանական» որին կիռարվում եին «Անտիոքի և Ալեքսանդրիայի դպրոցներում» ու հավելում է.« Հայ մեկնողական գրականության մեջ երկու եղանակները կիռարվել են: Սակայն Հայ հեղինակներն ավելի են հակվել անտիոքյան դպրոցի կողմը՝ նախընտրելով տառացի եղանակը: Սա մեկնիչին զերծ է պահել այլաբանական մեկնության ժամանակ հնարավոր սայթաքումներից, որոնք կարող եին պատճառ դառնալ դավանաբանական մոլությունների: Մեկնության եղանակի ընտրությունը թելադրվել է աստվածաշնչական գրքի բնույթով: Օրինակ ... մարգարեությունները, Երգ երգոցը, Հավհաննեսի Հայտնությունը պահանջել են այլաբանական ...եղանակի կիռարում:»
Իսկ, ներեցեք, Մանե, հեղինակները Հայ Առաքելական Եկեղեցու հարգելի հոգևորականներն են, ու սրանց չի կարելի ամբաստանել...բողոքականությամբ:

Ես բնականաբար չեմ նշել Աստվածաշունչը, քանզի չէի մտածում, որ դուք համարում եք, թե  սուրբ հայրերի գրվածները որպես հիմք չեն ունեցել Աստվածաշունչը: Բնական է, որ ամեն բան հիմնված է Սուրբ Գրքի վրա, ուղղակի մենք աշխատում ենք Սուրբ Գիրքը ընկալել 2000 տարվա մեր մեկնողականգրականության վրա հիմնվելով, ի տարբերություն բողոքականության, որոնց միակ հեղինակությունը իրենց սեփական կարծիքն է:
   Իսկ ինչ վերաբերվում է բողոքականությանը, դա զուտ ձեր մտայնությանն ենք վերագրել եւ պետք չի, որ դուք ձեզ հոգեւորականների շարքում տեսնեք: Ինչ խոսք, կան որոշ այլաբանական գրվածքներ, բայց չի կարելի ուզածդ բանը ծածկել այլաբանություն արտահայտությամբ: Երբ մենք եհովայի վկաներին ասում ենք, որ կա դժոխք, քանզի Ղազարոսը մահվանից հետո հայտնվեց Աբրահամի գոգում, իսկ հարուստը ընկավ դժոխքի կրակների մեջ, նրանք ասում են, որ դա ընդհամենը այլաբանություն է: Կարծում եմ, որ դուք նրանց կարծիքի հետ բնավ համամիտ չեք, ինչպես եւ ես:

Այն, ինչը այլաբանություն է, հստակ հայրերը այդպես էլ մեկնում են, իսկ ինչը որ կոնկրետ բաներ են, այդպես էլ խոսում են: «Սատանայի դրոշմ»-ում նշած սուրբ հայրերի խոսքը ուղղակի վերաբերվում էին թեմային եւ այլաբանական ոչինչ չկար այդ թեմայի մեջ:
   Ասենք, որ հազարամյա թագավուրության մասին շատ հստակ գրված է Սուրբ Գրքում եւ շատ շատերը միանշանակ համարում են, որ Քրիստոսի հազարամյա թագավորությունը կլինի նեռի կործանումից հետո: Այդպես ժամանակին կարծում էի նաեւ ես, որովհետեւ ամեն ինչ չափազանց հստակ էր այդ մատնանշում, սակայն սուրբ հայրերի գրվածքներին ծանոթանալով իմացանք, որ դեռ 5-րդ դարում արդեն այդ հարցը ծագել է եւ հակառակությունների պատճառ դարձել եւ ապա գումարվել է ժողով, որում նզովվել են նրանց, ովքեր համաձայն են վերը նշված կարծիքին: Ես այսօր էր իմ սեփական մտքով չեմ կարողանում ընկալել, թե ինչպես կարող է հազարամյան լինել մինչեւ նեռի գալուստը, այլ ոչ նեռի գալստից հետո, սակայն միանշանակ մերժում եմ իմ կարծիքը եւ հարում սուրբ հայրերին:

Մանե, կներեք, բայց վերջին օրերի հետ կապված այս խնդիրները ուղղակիորեն չեն առնչվում իմ արօրյա հավատի հետ: Իսկապես, նախընտրում եմ տարբեր ձևով պատրաստվել, իմ հավատի համար դա առաջնահերթություն չէ :
Իմ համոզումը մնացել է անփոփոխ, բայց ձեր և Նանեի շնորհիվ խոստովանում եմ, թե մեծացել է իմ հետաքրքրվածությունը սուրբ Հայրերի մեկնողական գրականության նկատմամբ:
Ուրեմն՝ շնորհակալ եմ ձեր երկուսիդ:  21:)

Սիրելի Marie, ոչ ոք ձեզ չի պարտադրում, որ դուք սեւեռվեք վախճանաբանական հարցերի վրա, շատ լավ եք անում, որ սեւեռվում եք ներքին հոգեւոր կյանքի վրա, իսկ ովքեր աշխատում են Աստծո ողորմության վրա հուսալով այդ երկուսին էլ անդրադառնալ, ուրեմն հարկ չէ, որ այդ հարցերում խորացած չլինելով նրանց հակառակ խոսալ:
Շատ ուրախ եմ, որ սուրբ հայրերի գրականության հանդեպ ձեր մեջ հետաքրքրություն է առաջացել:

Quote from: mane on January 13, 2008, 09:54:48 PM
իսկ ովքեր աշխատում են Աստծո ողորմության վրա հուսալով այդ երկուսին էլ անդրադառնալ, ուրեմն հարկ չէ, որ այդ հարցերում խորացած չլինելով նրանց հակառակ խոսալ:

Իսկ ի՞նչ եթե նրանք մեզ շեղել տան Ավետարանների բուն պատգամից, և Եկեղեցուց դուրս կտանեն: