Լուսամուտ երկխոսության

Այս թեմայում ցանկանում եմ բացել մտքերս հավատքի, կրոնի և քրիստոնեության մասին:
Նախորոք ներողություն եմ խնդրում, եթե գրածս վիրավորական թվա Ձեզ: Բայց այն ամենը ինչ գրում եմ դա զուտ իմ տեսանկյունն է և ես չեմ կապում որևիցե մեկի և նրա հավատքի հետ:

13:)

Երևի ավելի ճիշտ պետք է միտքս արտահայտեմ: Ես չեմ հրաժարվում Քրիստոսից, իմ հավատքից դեպի Նա.....բայց հավատս է կորել ներկայումս Քրիստոսին ներկայացնող ձևերից:
Հոգեպես զգում եմ, որ Ավետարանական գեղեցիկ խոսքերը սիրո մասին, մաքրության մասին, բարիության մասին....զուտ այդպես էլ մնաց գեղեցիկ խոսքեր: Չեմ նկատում, որ դա արտացոլված լիներ մեր առօրյա կյանքի մեջ:
Ես ասում եմ, որ Քրիստոս եմ սիրում, բայց անում եմ հակառակը: Ասում եմ, որ ես ամանեխորը և լիակատար հավատալիքն եմ դավանում, իսկ ինքս թերի մարդկանց թագուհին եմ: Չե, ինչպես ասում է Համազասպը  "Խաթաբալադայի" մեջ. "Այս աշխարհում ինչ-որ բան փչացել է, մի կարևոր բան չի աշխատում":
Վերջերս ծանոթանում էի իմ նոր աշխատանքային կոլլեկտիվի հետ: Նրանցից մեկը հարց տվեց. 'Իսկ քեզ անձամբ ինչ է տվել քրիստոնեությունը": Սկսեցի մտածել և չգտա պատասխան: Այսինքն գտա: Բայց այդ պատասխանը ինձ մեծ ցավ պատճառեց...

Գրում եմ մաս-մաս, որ հեշտ կարդալի լինի:

Մինչ իմ "հավատքի գալ" ես ապրում էի շատ երջանիկ կյանքով: Աշխույժ, նպատակասլաց և բավական հետաքրքիր է եղել իմ մանկությունը, պատանեկությունը և երիտասարդության մի քանի տարիներ: Կարևորը, այդ տարիները ինձ համար եղել են մաքուր, խաղաղ: Ես չեմ բախվել ինտրիգաների, ստերի, դավաճանությունների, պայքարների մեջ: Այդ ամենը զերծ է եղել իմ կյանքից: Գուցե, ուղղակի իմ այն ժամանկվա շրջապատը չափից ավելի ոչ այս կյանքից են եղել?
Մի խոսքով: Այն ժամանակ ես երջանիկ էի, քանզի ինձ անծաոթ էի մարդկային հարաբերությունների մեջ ատելություն, խաբեություն, անմաքրություն, դավաճանություն հասկացողությունները: Դրանք ինձ չպարգևեցին ոչ իմ ընկերները, ոչ հարազատներս, ոչ սիրած տղան ( 32:)): Եւ ես էլ եմ նմանապես եղել նրանց նկատմամբ:
Անցավ ժամանակ: Առաջին քրիստոնեական համայնքս եղել է բողոքական: Այդ մարդիկ ամբողջ օրը խոսում էիր Քրիստոսից: Բայց այն ամենը ինչ ես այնտեղ տեսա, ահավոր  էր: Ինչքան շատ էր խոսվում Քրիստոսից, այնքան ավելի շատ էր այդտեղ ինտրիգաները, վեճերը, իրար վիրավորանքները և իրար դեմ պայքարները: Բայց իհարկե կեղծավոր "քրիստոնեական" ժպիտը և գոռոցը "ես սիրում եմ քեզ"-ը անպակաս էր.... 33:) 33:)

Հետո հայտնվեցի Հայ Եկեղեցում: Ահա, մտածում էի ես: Նրանք աղանդավոր են: Դրա համար էր ամեն բան այդպես: Այստեղ հնարավոր չէ այդպես լինի: Չէ որ այստեղ իշխում է Քրիստոսը: Բայց անցավ 4 տարի` երկար պայքարից հետո տեսնում եմ, որ ահավոր սխալ էի: Նույնն էլ այստեղ է: Ինչքան շատ են մարդիկ խոսում Քրիստոսից, այնքան...այնքան ես տեսնում էի շուրջս նույն սիմտոմները:
Այս տարիների ընթացքում, արդեն իմ կյանքում եղան և վեճեր, և կռիվներ, և ինտրիգաներ, և դավաճանություններ: Եւ հետո նկատեցի, որ ես ինքս սարսափելի փոխվել եմ: Կարծես այն ամենը ինչից փախնում էի, կպավ ինձ: Նկատեցի, որ դարձել եմ բավական կոպիտ, որ իհարկե առանց իմ ցանկության ընկել եմ խոսակցությունների և ինտրիգաների մեջ: Ես վերջերս նկատեցի, որ մեկ-մեկ անում եմ այն, ինչից առաջ ինքս ինձանից կզզվեի:
Դա ինձ համար մեծ բացահայտում էր և ես շոկից դուրս չեմ գալիս: Այսինքն, իմ մոտ պատշտպանողական հարձակում է: Ես սպասելով ամեն վայրկյան, որ նորից կլինի դավաճանություն, խոսալցություններ և ինտրիգաներ անում եմ այն ինչ ինձ համար զզվելի է:
Չեմ հասկանում, այս ինչ պայքարներր է քրիստոնեական աշխարհում: Որտեղ է կորել սրբությունը?

Գործում են երկկողմանի ստանդարտներ: Օրինակ մեր հոգևորականները  ձգտում են սուրբ կոչման: Ամեն առիթով շեշտում են, որ իրենք հոգևորական են և հասկացնում են, որ ինչ-որ բանով տարբերվում են քեզանից, բայց երբ պետք է լինեն սրբության օրինակ  (Քրիստոսի պատվերով), հանկարծ հիշվում է, որ նրանք   սովարական մահկանացու են, քո նման մարդ:

Հասկանում եմ: Դուք կառարկեք, որ իրավունք չունեմ բոլորի մասին այսպես խոսել: Այո, ես չեմ էլ խոսում: Օրինակ հայր Մուշեղի 21:), կամ Ղուկասի նմաններն էլ կան: Բայց նրանք կամ քիչ են, կամ էլ պաղկված են:

Ցավոք, ուղղակի այսպես է ստացվել, բայց կարծում եմ, որ իմ "աշխարհիկ" մտերիմները ավելի անկեղծ են, մաքուր...հավատարիմ:
Չգիտեմ, սիրելի լուսամուտցիներ և հոգևորականներ: Միթե այս ամենը տեսնելով, համեմատելով ես սարսափելի սխալ եմ մտածում? Միթե այս ամենին պետք է մեկ ուրիշ հայացքով նաեմ? 
Անկեղծությունը ինձ համար ամենակարևոր բաներից է: Ես կարոտում եմ այն ժամանկերի "ինձ": Եւ չեմ ճանաչում ու չեմ սիրում հիմիկվա "ինձ": Չէ, ինչ-որ կարևոր բան փչացել է, չի աշխատում:

Հուսով եմ կներեք գրածներիս համար: 37:) 37:) 37:) 21:) Բայց ես ձեր բոլորիդ կարծիքների կարիգը ունեմ, քանի-որ խճճճճճճճճճճճճվել եմ շատ:

Ես չեմ առարկում, որ այս ամենը միմիայ կարող է լինել իմ ֆանտազյաի արդյունքը: Եւ իմ հոգևիճակի արտացոլանքը: Եւ այն ինչ կարագչում եմ, սա միայն իմ մասին է....գուցե: Չգիտեմ.... 28:)

Ես կառաջարկեի, որ այդպիսի անկումների ժամանակ  պատճառները փնտրեիք ոչ միայն շրջապատի այլ (նախ և առաջ) սեփական անձի մեջ: 
Կան որոշակի տարիքներ, հատկապես կանանց  (աղջիկների) մոտ, երբ դառնում ես գերզգայուն ամեն տեսակի անարդարության հետ բախվելիս: Դեռահասություն, պատանեկություն,  նոր ձևավորված օրիորդություն: 
Ամսվա միջի ֆիզիոլոգիական  փուլերից կախված նույնպես փոփոխվում են ընկալումները, երբեմն նույնիսկ բերում աղավաղումների:
Ինֆեկցիոն հիվանդությունները (գրիպ, հարբուխ, վիրուսային, տարբեր կարգի բորբոքումներ),  երիտասարդ կնոջ օրգանիզմը սարգում են գերզգայուն:
Սխալ և անկանոն սնվելը: Սխալ և անկանոն քնելը:
Տարվա եղանակները, կլիմայական և մթնոլորտային փոփոխությունները:
Սխալ (չար) "արվեստներով" շատ տարվելը մարդու հոգեկան կայունությունը խախտում է: Նկատի ունեմ սխալ կինոներ դիտելը, սխալ երգեր լսելը  (հատկապես հիմիկվա պոպ երաժշտությունը  ցանկացած լեզվով) բազմաթիվ շոուներ դիտելը,   սխալ ամսագրեր ու գրքեր (այդ թվում և դասականի անուն հանած) կարդալը , սրանք բոլորը իջեցնում են մարդու հոգևոր և ֆիզիկական դիմադրողականությունը (իմունիտետը):
Այսպես կոչված "սխալ" մարդկանց հետ չափից շատ շփվելը, ասենք քաղաքավարության զոհ գնալու արդյունքում, նույնպես սպառում են նյարդերը, սարգելով մարդուն գերզգայուն:
ՈՒ էլի լիքը ուրիշ բաներ, որոնց մասին Դուք ավելի լավ կիմանանք:

Եթե այս բոլորից և ոչ մի կետ Ձեզ չի վերաբերվում, բացառում ենք Ձեզ համար, ապա ուղղակի սկսեք կոփել Ձեր հոգին. ճիշտ երաժշտությամբ (հայ դասական երաժշտություն, Կոմիտաս (հատկապես երգելն է լավ), Մոցարտ լսեք), ճիշտ գրքեր կարդալով (հայ դասական գրողներ և բանաստեղծներ), հաճախ այցելեք դասական երաժշտության համերգների: Նշում եմ հենց հայկականը, որովհետև նախ դա է լավ արթնացնում գեների միջի թաքնված հզոր կողմերը:
Շփվեք միայն Ձեզ հաճելի մարդկանց հետ: Մյուսներից հեռու մնացեք, թեկուզ և եկեղեցում (ով ու ինչ ասես, որ չի մտնում այնտեղ 9:)): Տհաճ բաների մասին աշխատեք շատ չմտածել, չկենտրոնանալ հիասթափությունների պատճառների վրա:
Եվ շատ աշխատեք, սկսած մասնագիտությունից, վերջացրած սովորական տան գործերով: Ի դեպ, մի բան ասեմ, չգիտեմ նկատել եք թե ոչ, կնոջ միտքը սթափ է պահում սովորական ճաշ եփելը: :) Այնտեղ կա և ֆիզիկական աշխատանք, և ստեղծագործական, և մանր մոտորիկա, և էլի լիքը ուրիշ կարևոր բաներ: Եթե ուշադրություն դարձրել եք, լավ ճաշեր պատրաստող կանանց միտքը միշտ սթափ է և նրանք լավատեսներ են: 30:)

Իսկ հիասթափությունները միշտ էլ կլինեն: Դա էլ է կյանք: ՈՒղղակի այդ հիսթափությունները չարժեն, որ մենք նվիրվենք իրենց:
Եվ իհարկե, աղոթեք: Հաճախ աղոթքից հետո մեկ էլ տեսնում ես միտքդ սթափվում է և գլխի ես ընկնում... 21:)

 ???
Միայն չասեք թե տղա եք, ոչ թե աղջիկ: 38:)

Սիրելի Դհանի,  նախ կարծում եմ բոլորիս կյանքում էլ լինում են  նման հիասթափություններ, համենայն դեպս ես էլ եմ ունեցել., այնպես որ գրածդ ամենևին էլ վիրավորական չէ, գոնե ինձ համար: Եթե կարելի է փորձեմ իմ օրինակով ասել:  Երբ 10-րդ դասարանում էի ծայրահեղ աթեիստ էի դարձել, ոչ թե պարզապես անհավատ, այլ նույնիսկ ծաղրում էի նրանց , ովքեր հավատք ունեին:  28:)Բայց հետո...հետո շատ բան փոխվեց գտա Քրիստոնեության լուսը: Բայց իհարկե այդ ճանապարհը այնքան էլ հեշտ չեղավ, բազում անգամներ ես էլ հիասթափվեցի, ինչպես դու ես ասում <Քրիստոսին ներկայացնող ձևերից>: Այս վայրէջքներն ու վերելքները շարունակվեցին այնքան ժամանակ մինչև չհասկացա, որ Քրիստոնեությունը կռիվները, դավաճանությունը և արտաքին ձևականությունները չեն, այլ Սերը, բարությունը, խաղաղությունը, իսկ Եկեղեցին միայն հոգևորականները չեն, այլ մեզնից յուրաքանչյուրը, այդ պատճառով շատ չեմ սիրում <հոգևոր մարդ> և <աշխարհիկ մարդ>  արտահայտությունները: Սովորեցի, որ չպետք է եկեղեցում սպասեմ <իդեալական հարաբերությունների>. նույնիսկ առաքելական շրջանում եղել են տարաձայնություններ և վեճեր, իսկ երբ կարդում եմ Մ. Խորենացու Ողբը` գրված 5-րդ դարում, ինձ թվում է, թե այսօրվա, և առհասարակ բոլոր ժամանակների մասին է խոսում:  Եկեղեցին Քրիստոսն է, Աստվածամայրը, Սուրբերը, Սուրբ Խորհուրդները Եկեղեցին մեր մեջ է, ուր պետք <մտնել, փակել դուռը>  աղոթելու համար, Եկեղեցին Գրիգոր Լուսավորիչն է, Մաշտոցը, Նարեկացին, Շնորհալին, Կոմիտասը...: Եկեղեցին մենք ենք, մեր ընտանիքը, մեր ընկերները, աշխարհը, կյանքը` թեկուզ հիասթափություններով ու տխուր իրողություններով...: Իսկ հիասթափությունների և առհասարակ ամեն ինչի համար  ամենալավ դեղամիջոցը ԱՂՈԹՔՆ է: 27:)

Ոչ, Սաթենիկ, ես չեմ ասի, որ ես տղա եմ, քանզի կարծես աղջիկ եմ: 9:)

Սաթենիկ, անկեղծ այն ամենը ինչ գրեցիք ինձ վերաբերվում է մասամբ, ինչպես նաև ինձ թվում է կարող է վերաբերել մեզ բոլորիս: Այն ինչ Դուք նշեցիք, իհարկե ունի իր ազդեցությունը` սկսած նրանից, որ մի տարի է չեմ կարողանում կարգին առողջանալ, վերջացրած այս ապուշ քաղաքի մեծությունից և մոխրագույն երկնքից (Մոսկվա):
Ձեր տված խորհուրդները գերազանց են: Հենց այդպես էլ անում եմ այս վիճակից դուրս գալու համար: Զբաղվում եմ ինքնազարգացմամբ` մասնագիտական վերեպատրաստումների եմ գնում, որը տեվելու է մոտ մեկ տարի: Աշխատանքս փոխեցի և համբերությամբ գտա այն ինչ ինձ պետք է, գնում եմ լողի. իմիջայլոց հոգևիճակը բարելավող ամենա լավ ձևն է լողը: Իսկ ճաշ չեմ պատրաստում, երբ  վատ տրամադրություն ունեմ, որովհետև տալիս եմ այդ տրամադրությունս պատրաստածիս` իսկ դրանից նույնիսկ մարդ կարող է թունավորվել:  38:) 38:) 38:) 38:)

Ամեն բան ինչ գրել եք, փորձում եմ անել....բայց, բայց բայց: Կան բաներ, որ չեմ կարողանում գլխիցս և հիշողությունիցս հանեմ` որտեղ որ էլ լինեմ և ինչ էլ որ չանեմ, սրտիս մի անկյուն միշտ հանգիստ չի թողնում:
Ես չեմ առարկում, որ այն խնդիրները, որոնք նշեցի իսկ ու իսկ իմ մեջից կարող է լինել: Երևի ծանր է միանգամից կտրուկ մի "աշխարհից" ընկնել մյուսը:
Երեևի իմ մեջ է մի կարևոր բան փչացել:

Սիրելի Նանե ջան: 21:)

Երևի սխալ եմ մի քիչ բացել միտքս? Ես...համոզված եմ, որ քրիստոնեությունը դա կռիվների, դավաճանությունների, հիասթափությունների ուսմունք չէ: Ալս սիրո, բարիության, մաքրության կրոն է: Ուղղակի իմ մոտ այնպիսի կարծիք է ձևավորվում, որ դա միմիայն Ավետարանական գեղեցիկ խոսքեր են: Այս աշխարհում այդ բառերը չեն ապրում: Մի կողմից ես հասկանում եմ, որ սխալ եմ` աշխարհը չի սկսվում և ավարտվում ինձանով: Միյուս կողմից սկսում եմ համեմատել իմ կյանքը, ինձ....մատծում եմ ճիշտ լինելուս մասին:
Չէ, ես չեմ ասում, որ հոգևորականներն են եկեղեցին և այլ: Ես երբեք չեմ սպասել, որ մեր քահանները պետք է լինեն հրեշտակային կերպարանքով, քանի-որ համարում եմ նրանց մեզ հավասար մահկանացուներ, որոնք ընտրված են ծառայելու Աստծուն: Ես երբեք չեմ էլ իլյուզիա ունեցել, որ եկեղեցում ամեն բան մետք է իդեալական լինի:Գիտեմ` բոլորն էլ մարդիկ են: Բայց, այն ինչ տեսա ես բեղեքականների մոտ, իսկ հետո մեզ մետո սարսափելի հեռու էր քրիստոնեությունից: Ինչքան շատ էր խոսվում Քրիստոսի մասին, այնքան շատ էր....ահավորությունը: Իհարկե մեկ-մեկ սփոփուոմ եմ ինձ, հիշելով Կորնթոսի եկեղեցին....Բայց չեմ սփոփվում, քանի-որ այս տեմպի տակ ընկած ինքս եմ փոխվել:

Շնորհակալություն արձագանքի համար, սիրելի Սաթենիկ և Նանե: 13:)

ՈՒրեմն Դուք Մոսկվայո՞ւմ եք ապրում, Dhani ջան: 34:) Իսկ ես, չգիտես ինչու, կարծեցի, որ Երևանից եք գրում: :) Իմ ստացած տպավորությամբ Մոսկվան բարոյական արժեքների հատուկ մի աղաց է, որ մանրացնում է ամեն լավ բան մինչև փոշիացում, հետո էլ այդ բոլորը տալիս է քամուն:
Ով ընկնում է այդ աղացի մեջ, կամ պիտի փոշիանա, կամ էլ պիտի ամբողջ կյանքում պայքարի մեջ ապրի: Այդ պայքարից էլ դուրս են գալիս միայն ամենախոհեմներն ու ամենաիմաստունները:
Բարդ է, դժվարանում եմ որևէ բան ասել, բացի իհարկե այն, որ վերադառնաք Հայաստան: Այստեղ էլ կա դաժան պայքար (կյանքն ընդհանրապես պայքար է), բայց մերը բնական պայքար է, հավերժականի մի մաս:

Վերադառնալով Հայաստան ես կնկեմ մեկ այլ սարսափոլի պայքարի մեջ` կարոտ դեպի հարազատնրես. ծնողներս, քույրս, զարմիկս....
Չեմ համարում դա ճիշտ: Կյանքը առանց այդ էլ բարդ է, իսկ երբ մտերիմ մաչդիկ բաժանվում են`ծանրանում է տասնյակ անգամ:

Ողջույն Մարգոտա 29:),ճիշտ է մի քիչ ուշացումով,բայց կուզենայի իմ տեսակետն էլ հայտնել թեմայի վերաբերյալ` հույս ունենալով,որ կօգնի 30:):Որպեսզի չկրկնվեմ ասեմ,որ համաձայն եմ Սաթենիկի, Նանե ասածների հետ և կարծում եմ իրենց ասածով շարժվելու դեպքում մեծ հաջողությունների կհասնես 39:):Միայն ավելացնեմ,որ ինձ մոտ էլ այդպիսի հուսահատության,հիասթափության պահեր շատ են լինում և շատ հաճախ  34:)և այդ պահին ես ստիպում եմ ինձ մոռանալ ամեն ինչ` թե լավ,թե վատ, և աղոթել 27:):Իհարկե դա շատ դժվար է և երբեմն չի ստացվում 28:),որի պատճառով  առողջական պրբլեմներ ունեմ և կարող եմ հասնել մի վիճակի,որի համար հետագայում չեմ ներում ինձ, բայց ամեն դեպքում փորձում եմ անել այն ինչ գրեցի և հավատա, եթե ստացվում է և դա ցանկության դեպքում հաստատ ստացվում է, ես մի աննկարագրելի ձևով խաղաղվում եմ  30:)և էլ ոչինչ գոնե թե որոշ ժամանակ իմ հոգուն չի կարող խանգարել 38:):
Կարծում եմ պետք է ամեն ինչի մեջ մի լավ բան գտնել:Միգուցե առաջին հայացքից  անիրական է թվում, բայց կուզենայի փորձեիր ժամանակ առ ժամանակ մոռանալ ամեն ինչ և հիշել ու մտածել միայն ԱՍՏԾՈ,ԱՂՈԹՔԻ և քո ասած Ավետարանական գեղեցիկ խոսքերի մասին(առանց հիշելու իրականում առկա թերությունները):
Նշեմ նաև,որ Մոսկվայում ես ինքս եղել եմ և այդ քաղաքը նմանացնում եմ ճահճի ,իհարկե ՓԱՌՔ ԱՍՏԾՈ կարճ ժամանակով և կարծում եմ այդտեղ պայքարելն ավելի դժվար է,բայց հնարավոր, էնպես,որ քեզ տեսնեմ 39:):Դե ինչ քեզ հաջողություններ:Ես ինքս էլ կաղոթեմ  27:)քեզ համար 16:):

Լիլիթ, շնորհակալություն բարի խոսքերի համար: 37:)

QuoteԿարծում եմ պետք է ամեն ինչի մեջ մի լավ բան գտնել:Միգուցե առաջին հայացքից  անիրական է թվում, բայց կուզենայի փորձեիր ժամանակ առ ժամանակ մոռանալ ամեն ինչ և հիշել ու մտածել միայն ԱՍՏԾՈ,ԱՂՈԹՔԻ և քո ասած Ավետարանական գեղեցիկ խոսքերի մասին(առանց հիշելու իրականում առկա թերությունները):

Հը: Աշխատում եմ հիմա հակառակը անել` շեղվել այդ ամենից և ապրել իմ կյանքով: Պատկերացրու որ ստացվում է, ուղղակի մեկ-մեկ հանկարծակի հիշում եմ, որ ես ոնց որ Ռոբինզոն Կռուզոն լինեմ, ընկած մի կղզու մեջ (օղակ) և պայքարի մեջ մտած այն հանրահայտ կոկոսի հետ: 38:) 38:) 38:)

QuoteՆշեմ նաև,որ Մոսկվայում ես ինքս եղել եմ և այդ քաղաքը նմանացնում եմ ճահճի ,իհարկե ՓԱՌՔ ԱՍՏԾՈ կարճ ժամանակով և կարծում եմ այդտեղ պայքարելն ավելի դժվար է,բայց հնարավոր, էնպես,որ քեզ տեսնեմ

Ես Մոկսվան շատ սիրում եմ....բայց միայն ամառները, այն էլ շաբադ և կիրակի: Իսկ իրականում Մոսկվան մարդ կարող է սպանել:

Խնդրեմ 30:) և ասեմ վերջնական որոշումը քոնն է,իհարկե ցանկալի կլինի,որ որոշումբ համապատասխանի նաև ԱՍՏԾՈ կամքին:Ինչ վերաբերում է Մոսկվային,համաձայն եմ այն կարող է մարդ սպանել,դրա համար ինչպես նշել եմ այն նմանացնում եմ ճահճի:Կոկոսի հետ պայքարում քեզ հաջողություն 38:)

Quote from: Nane on December 14, 2007, 11:09:02 PM
Սիրելի Դհանի,  նախ կարծում եմ բոլորիս կյանքում էլ լինում են  նման հիասթափություններ, համենայն դեպս ես էլ եմ ունեցել., այնպես որ գրածդ ամենևին էլ վիրավորական չէ, գոնե ինձ համար: Եթե կարելի է փորձեմ իմ օրինակով ասել:  Երբ 10-րդ դասարանում էի ծայրահեղ աթեիստ էի դարձել, ոչ թե պարզապես անհավատ, այլ նույնիսկ ծաղրում էի նրանց , ովքեր հավատք ունեին:  28:)Բայց հետո...հետո շատ բան փոխվեց գտա Քրիստոնեության լուսը: Բայց իհարկե այդ ճանապարհը այնքան էլ հեշտ չեղավ, բազում անգամներ ես էլ հիասթափվեցի, ինչպես դու ես ասում <Քրիստոսին ներկայացնող ձևերից>: Այս վայրէջքներն ու վերելքները շարունակվեցին այնքան ժամանակ մինչև չհասկացա, որ Քրիստոնեությունը կռիվները, դավաճանությունը և արտաքին ձևականությունները չեն, այլ Սերը, բարությունը, խաղաղությունը, իսկ Եկեղեցին միայն հոգևորականները չեն, այլ մեզնից յուրաքանչյուրը, այդ պատճառով շատ չեմ սիրում <հոգևոր մարդ> և <աշխարհիկ մարդ>  արտահայտությունները: Սովորեցի, որ չպետք է եկեղեցում սպասեմ <իդեալական հարաբերությունների>. նույնիսկ առաքելական շրջանում եղել են տարաձայնություններ և վեճեր, իսկ երբ կարդում եմ Մ. Խորենացու Ողբը` գրված 5-րդ դարում, ինձ թվում է, թե այսօրվա, և առհասարակ բոլոր ժամանակների մասին է խոսում:  Եկեղեցին Քրիստոսն է, Աստվածամայրը, Սուրբերը, Սուրբ Խորհուրդները Եկեղեցին մեր մեջ է, ուր պետք <մտնել, փակել դուռը>  աղոթելու համար, Եկեղեցին Գրիգոր Լուսավորիչն է, Մաշտոցը, Նարեկացին, Շնորհալին, Կոմիտասը...: Եկեղեցին մենք ենք, մեր ընտանիքը, մեր ընկերները, աշխարհը, կյանքը` թեկուզ հիասթափություններով ու տխուր իրողություններով...: Իսկ հիասթափությունների և առհասարակ ամեն ինչի համար  ամենալավ դեղամիջոցը ԱՂՈԹՔՆ է: 27:)

Կներես քեզ մի հարց տամ,եթե կարելի է.պատկերացրու կա մեկը ով չի հավատում Եհովային,բայց հավատում է իր Աստծուն,դե ում ասեմ օրինակ Բուդային և պատկերացրու մեկին ով հավատում է Քրիստսոսին:Ով հավատում է Բուդային ամեն առավոտ արդնանում է շնորհակալություն է հայտնում իր Աստծուց որ նա կա և անցնում է իր գործերին,պատկերացրու ապրում է մաքուր կյանքով,իր սխալ արարքների համար միշտ զղճացել է և ինքն իր մեջ խոստացել է որ այլևս չի կրկնի սխալ արարք և այսպես նա միայն բարիք է գործում շատ շատերին,իսկ հիմա պատկերացրու Եհովային հավատացողին նույն ձևով է ապրում կատարում է Աստծո բոլոր պատվիրանները երբեք չի շեղվումք Քրիստոսից և պարզ է որ երբ մահանա գնալու է դրախտ,իսկ ինչ է պատահելու այն մարդու հետ ով նույնպես ապրել է մաքուր կյանքով բայց հավատացել է իր Աստծուն և ոչ թե Եհովային:
Մի հարց ևս.Հիսուսին խաչող քահանան իր մահվանից հետո դրախտ է գնացել թե դ=ոխք:

ՙիսկ ինչ է պատահելու այն մարդու հետ ով նույնպես ապրել է մաքուր կյանքով բայց հավատացել է իր Աստծուն և ոչ թե Եհովային:
Մի հարց ևս.Հիսուսին խաչող քահանան իր մահվանից հետո դրախտ է գնացել թե դ=ոխք:՚
[/quote]


1  նրանք.ովքեր ապրում են ՙմաքուր՚կյանքով.Քրիստոս իրենց համար չի՜ եկել։
2  ասում էս Քրիստոսին քահանա՞ն խաչեց։դե իհարկե
այդ քահանան էր որ խաչեց։
այդ հուդան էր որ  դավաճանեց։
այդ Պետրոսն էր որ ուրացավ։
այդ  փարիսեցիներն էին կեղծավոր։
այդ Փիլիպոսն էր որ տեսավ նոր հավատաց։
այդ սատանան էր որ հպարտացավ.......
այդ բոլորըՙՆՐԱՆՔ՚էին։ մենք ինչ ենք արել որ։ մենք լրիվ ՙարդար՚ենք

   "Ես քայլում եմ լպրծուն արահետով մռայլ անտառի մեջ:Համարյա բոլոր տերևներն արդեն թափվել են, մերկացնելով կիսամեռած ծառերի գորշ բները: Ինչու" եմ ես ապրում այս տաղտկալի ճահճի մեջ: Զզվել եմ ամեն ինչից... Եվ հենց այստեղ, կարծես մտքերս հաստատելու համար, ծառի ճյուղը, նենգորեն ծռվելով , հարվածեց դեմքիս: Սրիկա!
   Դուրս եկա անտառից ծովի ափին: Փոքրիկ ալիքները կատաղած կծում էին ավազոտ ափը: Ծովը թշնամալի ինձ վրա էր փչում իր սառը խոնավությունը: Գեր ճայերն ալարկոտ  քայլում էին ափին ու ինչ-որ նեխած բաներ էին կտցում: Նրանց աչքերի մեջ սև ունայնություն էր..." 

   Եվ այլն, կարելի է անվերջ շարունակել:
   
   Սիրելի Դհանի, պատկերացրու, որ այս տողերի հեղինակը դու ես:         
   Իսկ հիմա պատկերացրու, որ հետևյալ տողերի հեղինակն էլ ես դու.

   "Արահետն անցնում էր անտառի միջով, և առավոտյան աստղերի շրշյունն աստիճանաբար հալչեց թռչնային ժողովրդի բազմաձայն երգչախմբի մեջ: Տերևների միջից արևն ինձ մեկնեց իր ջերմ շողերը: Այդ կախարդական լույսը կենդանացրեց  իմ շրջաշխարհը:
    Արահետը հոգատարորեն ինձ ծովափ բերեց: Մարգարտե ալիքները զրուցում էին  նրբաշունչ քամու հետ: Ճայերն էլ իրենց սեպագրերն են արձանագրում առափնյա սպիտակ անեզրության վրա:
    Աչքերիս քանակը բավարար չէ ինձ ընդգրկելու Աստվածատուր այս հեքիաթը..."
   
    Եվ այլն, սա էլ կարելի է անվերջ շարունակել:

    Ցանկանում եմ ասել, որ բոլորովին կարևոր չէ, թէ կոնկրետ ինչն է զբաղեցնում քո միտքը հենց այս վայրկյանին. Մոսկվան թե Կտակարանը, սիրելի տատիկդ  թե թշնամի հարևանդ: Կարեվորը քո ՀԱՅԱՑՔՆ է, որը ԴՈՒ նետում ես նրանցից յուրաքանչյուրի վրա: Թե ինչպիսին ես դու ցանկանում տեսնել այն, ինչ քո առջևում է: Եվ կախված այդ հայացքից, սիրելի տատիկդ էլ կարող է քեզ թշնամի դառնալ: