Լուսամուտ երկխոսության

Մի հոգևորական (անունը չտամ) զրույցի մեջ ասաց, որ ղեկավարությունն այնպիսին է, որպիսին ժողովուրդն է: Իմ հանդիմանական "մի՞թե մեր ժողովուրդը նման է մեր ղեկավարներին" հարցին, հոգևորականը պատասխանեց "այո, եթե վաղը ես ու դու դառնանք ղեկավար, էլի նույն բաներն ենք անելու, ինչ որ այսօրվա ղեկավարները": ???
Պահը հարմար չէր բանավիճելու համար և ես չշարունակեցի, ուղղակի մեկ-երկու րեպլիկով արտահայտեցի անհամաձայնությունս և այդքանով փակվեց խոսակցությունը:
Լավ, բայց եթե հոգևորականն է այդպես ասում, բա մյուսներն ի՞նչ կասեն ու կանեն:
ՈՒրեմն, մի կողմից, հոգևոր առումով, Քրիստոսին ենք արժանի, իսկ մյուս, պետական կողմից՝ կողոպտիչներին ու խաբեբաների՞ն:
ՈՒրեմն ամեն դիմացինիս նայելիս պետք է տեսնեմ կողոպտիչ ու խաբեբա՞:  Այդ թվում և նույնիսկ հոգևորականի՞ մեջ: 28:)
Իսկ եթե մենք այսքան ցածր կարծիքով պետք է ուղղորդվենք միմյանց հետ շփվելիս, այն անեկդոտի պես, որ ասում է "արա', չեմ ջոկում սա ինձ որտեղ է ուզում գցի", բա սրա վերջը ի՞նչ  պիտի լինի:
Չսիրե՞նք իրար: Չհավատա՞նք մարդկանց, որոնցից բացի լավից ուրիշ բան չենք տեսել: 36:)
Սա ի՞նչ քաղաքականություն է կրոնի և մշակույթի մեջ (հարմարեցնում եմ թեմային 10:)):

Խնդրեմ, պարոնայք, Ձեր կարծիքները:

Quote from: Satenik on September 30, 2007, 07:19:57 AM
Մի հոգևորական (անունը չտամ) զրույցի մեջ ասաց, որ ղեկավարությունն այնպիսին է, որպիսին ժողովուրդն է:

Սաթենիկ ջան, ես մասաբ համաձայն եմ այդ հոգևորականի հետ: Ավելի ճիշտ ժողովուրդն արժանի է ղեկավարությանը: 

Ափսոս Աննա ջան, որ դու առժանի ես ՌՔ-ին և ՍՍ-ին: Ես կարծում էի ավելիին էիր արժանի: 9:)

Իսկ դուք կարդացե՞լ եք Սիրաքի իմաստության 10-րդ գլուխը, հատկապես 2-րդ համարը։ Եվ ի՞նչ է ձեր կարծիքն այդ համարի մասին։

Սա՞ եք ասում, հայր սուրբ:
http://www.armenianchurchlibrary.com/files/easternarmenianbible/Siraq.html

Ես ուղղակի մեջբերեմ այդ հատվածը՝
Իմաստուն դատաւորը խրատում է իր ժողովրդին, խելամիտ մարդու իշխանութիւնը կարգաւորուած է լինում:
Ինչպիսին ժողովրդի իշխանն է, այնպիսին նրա սպասաւորներն են, ինչպիսին քաղաքի առաջնորդն է, այնպիսին՝ նրա բնակիչները:

Սաթենիկ, քո տված հղումում 9-րդ գլխում է, ինձ մոտ՝ 10-րդ։ Չգիտեմ, ինչու էր այդպես։

Թույլ  տվեք մասնակից դառնալ ձեր քննարկմանը:
Իհարկե, ղեկավարները երկնքից չեն ընկնում կամ գետնի տակից դուրս գալիս, այլ` ժողովրդի միջից, այսինքն` մեզ հետ նույն պատմամշակութային միջավայրում ծնված և մեծացած մարդիկ: Եթե ղեկավարները կողոպտիչ ու եսասեր են, նշանակում է` ժողովուրդն էնքան չկա, որ իր ուզած արդարներին ղեկին նստեցնի: Ըստ իս, մեր ժողովուրդն այսպիսի մի թերացում էլ ունի` ղեկավարների թերությունները միշտ տեսնում է ու փնովում, բայց լավ ու բարի գործերն` դժվարությամբ է նկատում:
Սիրաքի իմաստության 10-րդ գլխի 4-րդ համարն ավելի հետաքրքրեց ինձ. «Երկրի իշխանություն Տիրոջ ձեռքին է Նա է ժամանակին արժանի մարդուն բարձրացնում իշխանության»: Բայց կարող եմ ասել նաև հետևյալը. Աստուած մարդուն օժտել է ազատ կամքով և ժողովուրդն կարող է հեռանալ Աստծուց, լինել անմիասնական ու ցաքուցրիվ ու նա մեծ դժվարությունների մեջ կընկնի:  Բայց եթե դառնա առ Աստված, անշուշտ կունենա լավ ղեկավարներ:

Հայր սուրբ, ինչո՞ւ հենց Հին Կտակարանը և Սիրաքը:

Ո՛չ Հին Կտակարանը, և ո՛չ էլ Սիրաքը, այլ Աստվածաշունչը։

Quote from: Mandarinka on October 04, 2007, 12:27:43 AM
Ափսոս Աննա ջան, որ դու առժանի ես ՌՔ-ին և ՍՍ-ին: Ես կարծում էի ավելիին էիր արժանի: 9:)

Ես Հ.Հ. քաղաքացի չեմ, շատ մի ափսոսա 15:)
Մարո ջան, երբ մեր ժողովուրդը վաճառում է իր ձայնը, անտարբերությաբմ իրեն նեղություն չի տալիս ընտրություներին մասնակցի, ինչ էիր ուզում վերջում լիներ:


   

Quote from: Abegha on October 06, 2007, 12:24:14 AM
Ես ուղղակի մեջբերեմ այդ հատվածը՝
Իմաստուն դատաւորը խրատում է իր ժողովրդին, խելամիտ մարդու իշխանութիւնը կարգաւորուած է լինում:
Ինչպիսին ժողովրդի իշխանն է, այնպիսին նրա սպասաւորներն են, ինչպիսին քաղաքի առաջնորդն է, այնպիսին՝ նրա բնակիչները:

Հայր սուրբ, իսկ Դուք ինքերդ համամի՞տ եք այս արտահայտությանը մեր խոսակցության կոնտեքստում: Դեռ երկու տասնամյակ էլ չի անցել, երբ մեր աչքի առաջ իր կոմունիստ դատավորների ու քաղաքի առաջնորդների պայմաններում "նման" ժողովուրդը ցույց տվեց այնպիսի մի պահվացք, որը հենց Սիրաքի խոսքերի հակառակն է ապացուցում:   
70 տարվա մի քանի սերունդ "նմանեցում" անցած ժողովուրդը իրեն դրսևորեց այնպես, կարծես երբևիցե որևէ կապ չի ունեցել որևէ կոմունիստ առաջնորդի հետ:
Եվ իրոք, այդ ո՞ր տրամաբանությամբ հազարամյակներ առաջ ձևավորված ժողովուրդը պետք է կախված ղեկավարի բնույթից երեսը փոխի սուրբից դեպի անմաքուր ու հակառակը: Դա չարեցին իսկի սովետի կազմի մեջ եղած երիտասարդ ժողովուրդները: Բա ո՞ւր կորավ այդ "նմանությունը":
Չգիտեմ Սիրաքը ինչ նկատի ունի, Դուք եք մասնագետը, Դուք կիմանաք:
Բայց մենք էլ աչք ունենք՝ տեսնելու համար:

Հ.Գ.(փնթփնթալով 20:)) սա ի՞նչ ձև է ժողովրդին պաշտոնի՝ աթոռի հետ համեմատելը: Ասեք փայտի կտոր, պռծեք, է'լի: 15:)

CHERRY ջան, այդ "ժողովուրդ" բառը լավ կլինի զգուշությամբ օգտագործենք: Սա խնդրանք է: :) Առավել ևս, որ ժողովուրդը չի արել այդպիսի բան, արել են առանձին մարդիկ, իսկ թե ինչ պատճառներով, սա արդեն այլ թեմայի խոսակցություն է:

Quote from: Satenik on October 07, 2007, 07:50:51 AM
CHERRY ջան, այդ "ժողովուրդ" բառը լավ կլինի զգուշությամբ օգտագործենք: Սա խնդրանք է: :) Առավել ևս, որ ժողովուրդը չի արել այդպիսի բան, արել են առանձին մարդիկ, իսկ թե ինչ պատճառներով, սա արդեն այլ թեմայի խոսակցություն է:

Սաթենիկ ջան, բայց այդ առանձին մարդիկ ժողովրդի մի մասն են կազմում:   

Սաթենիկ ջան, այս թեման շատ հստակեցումների կարիք ունի։ Ի՞նչ է ժողովուրդը, ազգը, ի՞նչ է ամբոխը, ի՞նչ է ժամանակի ոգին, ազգն է հերոսը, թե՞ որոշ անհատներ։
Ժամանակի որոշակի հատվածում, երբ մեծ շարժումներ են լինում, դրանք ունենում են դրդապատճառնել, երբեմն էլ՝ արհեստական։ Անցյալ դարի ութսունականներին ողջ իտալիայում կանայք ցույցեր էին կատարում, որ աբորտը օրինականացվի, Ֆրանսիան շատ հեղափոխություններ է տեսել, որոնք արյուն են միշտ բերել։ Ֆրանսիական հեղափոխության «ազատություն, եղբայրություն, հավասարություն» կոչերը զուգորդվել են հարյուրավոր քահանաների ու քաղաքացիների սպանությամբ՝ հանուն հեղափոխության։ Վերջին մեծ ուսանողական բունտերի ժամանակ մի հիմնական կարգախոս ունեին՝ արգելված է արգելվածը։ Կոմունիստական հեղափոխությունն էլ մեծ շարժում էր։ Այսպիսի շարժումներ շատ են լինում ժամանակի մեջ։ Քավ լիցի, ես սա չեմ մեջբերում համեմատելու համար անկախության մեր դարավոր բաղձանքը, որ իրականություն դարձավ։ Մանավանդ որ այդ ամենը եղել է իմ աչքերի առջև։ Ես սա մեջբերում եմ, որովհետև մեծ շարժը պոռթկում է, իսկ այդպիսի պահերի ազգը չի դիմի, եթե իրեն տանող չլինի, այսինքն՝ անհատներ։ Այնուամենայնիվ, ազգի հերոսական նկարագիրը, որն արտահայտվում է ճգնաժամային պահերին, իր լիարժեք պատկերը չէ, այլ իր դրսևորման ընդամենը մի ձևը։
Սովորաբար սրբի համբավը աճում է մահվանից հետո, այդ պատճառով եկեղեցին համբերությամբ սպասում է։ Համբերելն իմաստություն է։ Ժամանակն անցնում է, հետո պարզվում են շատ բաներ։
Իմ կարծիքով նախ այստեղ արծարծվող հարցում պետք է նկատի ունենալ ազգը ո՛չ թե իր հերոսական պահերին, այլ իր առօրյայում։ Բալզակն ասում է՝ պատերազմի ժամանակ ավելի քիչ մարդ է մեռնում, քան խաղաղության ժամանակ եղող ապորինի ծնունդները։
Երկրորդ, պետք է ազգը նկատել որպես հավաքականություն՝ իր վատ ու լավ գծերով։ Ճիշտ էլ չի լինի միայն ինքնագովությամբ զբաղվելը, պետք է վատն էլ տեսնել։
Չգիտեմ, թե ինչքանով կարողացա բացատրել ասելիքս, սակայն որպես հավաքականություն այսօր մենք տկար ենք, սակայն հրաշալի անհատներն էլ անպակաս են։ Ինչևէ, ըստ իս, այս վերջինները չեն բացառում, որ Սիրաքի տողերը ճիշտ չլինեն։

Հայր սուրբ, ներեցեք, որ ուշ-ուշ եմ պատասխանում, կամ ժամանակս չի ներում, կամ էլ ուժերս:
Հստակեցումները, համամիտ եմ, միշտ էլ օգտակար են, այս դեպքում ևս: Սակայն, մի կողմից, ցանկացած ազգային ինքնագիտակցությամբ հայի համար էլ պարզ է այն, որ ժողովուրդն ու ազգը իր բիոլոգիական բնույթով կլինի, թե բարոյական, թե հոգևոր և այլն, արժեքների սանդղակի վրա նույնացվում է ծնողի հետ (Արփին  վերևում իզուր չէր շեշտում, որ այս իշխանությունները դուրս են եկել ժողովրդի միջից՝ ծոցից): Իսկ մյուս կողմից, բացի այս պատկերացումները ես ղեկավարվում եմ նաև Նժդեհի փայլուն և սպառիչ բացատրություններով: Այսինքն նոր հեծանիվ հորինելու հարց չկա: Ամեն դեպքում, ոչ ժողովուրդը, ոչ էլ առավել ևս ազգը (որը միայն մենք չենք՝ Հայկ նահապետն է, իրենից սկած մինչև ապագա) չի դառնում մեր զավակը, որ մենք ոնց ուզենք նրան դատենք:
Եվ սա էր պատճառը, որ ես խնդրեցի CHERRY-ին զգույշ լինել "ժողովուրդ" բառը օգտագործելիս: Դրա փոխարեն Դուք անցաք "ազգ"-ին:
Ինքնագովությամբ զբաղվելը, համամիտ եմ Ձեզ հետ, առողջ բանականության նշան չէ: Սրա մասին չէ խոսքը, այսպիսի խնդիր այստեղ չի բարձրացվել, և ոչ էլ մեր հասարակությունը ինքն իրենից այդքան գոհ է: Խոսքը հակառակ ծայրահեղության,  ինքնանսեմացման, ինքնափնովման մասին է: Այն աստիճան, որ արդեն ուղնուծուծ, ծագում ու ծնողք ենք ապականում:
Եթե դա անում է տաքսու վարորդը, կանաչի ծախողը, որոշ բարձրաստիճան դաշնակցական կամ հհշական, կամ թուրքը, ես սա կարող եմ հասկանալ: Մեկը տգետ է, մյուսը թաքնված թշնամի, երրորդը բացահայտ թշնամի:
Բայց երբ մարդիկ մտնում են հազարամյա սրբավայր, լցված սիրով դեպ իրենց իսկ արմատները, ազգայինը, իսկ այդտեղի միակ քահանան սառը ջուր է լցնում գլխներին, թե, չեք, չեք էլ դառնա, ես էլ ձեզ նման, ու այս ամբողջը փաստորեն սուտ է՝ սա ինչպե՞ս կարելի է ընկալել:
Իսկ գիտե՞ք ինչպես ընկալեցին: Հեռանալուց հետո իրար ասացին թե "շպիոն" էր: Չհրաժարվեցին ոչ վանքից, ոչ սրբությունից, ոչ էլ իրենց երախտագիտությունից դեպի ծագումն ու արմատները: Հրաժարվեցին քահանայից:

"Հասարակություն" բառն էր, որ եթե օգտագործեր այն քահանան, նրա խոսքը հասկանալի ու ընդունելի կլիներ:

Բոլորս էլ, կարծես, ժամանակի խնդիր ունենք։

Սաթենիկ ջան, ինձ թվում է պետք է հաշվի առնել բառը ոչ թե իր տառի մեջ, այլ նպատակային օգտագործված իմաստի, այսինքն՝ ոչ թե այն, ինչ մենք ենք հասկանում այդ բառն ասելիս, այլ այն, ինչ մարդը ցանկանում էր ասել։ Եթե մարդը այն օգտագործում է ներկայումս ապրող հայերի համար, ապա լեզվաբանորեն չի սխալվում։ Նման գործածությունը նույնիսկ շատ ընդհանրացած է։ Չեմ կարծում նաև, որ Աստվածաշնչի վերոնշյալ մեջբերման մեջ «ժողովուրդ» բառը օգտագործված է քո նշած իմաստով, թեև բառը քո նշած իմաստն էլ ունի իր մեջ։
Կոնֆլիկտները շատ հաճախ լինում են այս անհասկացողությունների պատճառով։

Quote from: Satenik on October 09, 2007, 07:30:42 AM
Եվ սա էր պատճառը, որ ես խնդրեցի CHERRY-ին զգույշ լինել "ժողովուրդ" բառը օգտագործելիս: Դրա փոխարեն Դուք անցաք "ազգ"-ին:

Ես, անկեղծ ասած չէի նկատել, որ անցում եմ կատարել։

QuoteՍաթենիկ ջան, ինձ թվում է պետք է հաշվի առնել բառը ոչ թե իր տառի մեջ, այլ նպատակային օգտագործված իմաստի, այսինքն՝ ոչ թե այն, ինչ մենք ենք հասկանում այդ բառն ասելիս, այլ այն, ինչ մարդը ցանկանում էր ասել

Սիրելի հայր սուրբ, այդ դեպքում բառերն ինչո՞ւ համար են ստեղծված: :) 
Եթե պետք է բառերը չօգտագործենք համաձայն իրենց նշանակության, ապա կարելի է անցնել աչքով-ունքով խոսելուն: :) Իսկ համացանցում՝ սմայլիկներով: 38:)
Ի՞նչ կլիներ, եթե Աստվածաշունչը չթարգմանվեր համապատասխան բառի և տառի, ...չեմ պատկերացնում: 8:)
Եկեք համաձայնենք պարզագույն ճշմարտությանը՝ կամ մարդը ի վիճակի չէ ձևակերպել իր մտքերը, որովհետև տգետ է, կամ էլ եթե տգետ չէ, բայց խեղաթյուրում է իրերը, ուրեմն նա դա անում է դիտավորյալ: Եվ ով ուզում է լինի այդ մարդը. քահանա, բժիշկ, լրագրող, կանաչի ծախող, պետության նախագահ և այլն:

Ես ինքս աշխատում եմ հասարակության հետ և մաշկիս վրա զգում եմ (նույնիսկ տանը, աշխատանքից դուրս) թե դա ինչ տանջանք է: Այսինքն տանջանքը չի ավարտվում ընդհանրապես, ոչ արձակուրդի ժամանակ, ոչ գիշերը քնած, ընդհանրապես դրանից ազատվել հնարավոր չէ, եթե գործդ հասարակության տարբեր շերտերի և անդամների հետ է: Հոգևորականներին համարում եմ հերոս և ինձ թվում է որ նրանց կարող եմ հասկանալ:
Բայց, իմ գործի մեջ ընդունված է այսպես. եթե դու հոգնել ես, դառնացել ես հասարակությունից, ուրեմն դա վկայում է ոչ թե հասարակության թերի լինելու մասին, այլ քո իսկ թերի պրոֆեսիոնալիզմի:
Մեզ մոտ, ժողովների ժամանակ, առնվազն շաբաթական 1-2 անգամ, վերադասերը սովորեցնում են ինչպես պետք է ճիշտ խոսել, ճիշտ վարվել մարդկանց հետ, որպեսզի հասնել փոխհամաձայնության և համագործակցության: Ես աշխատում եմ մոտ երկու տասնյակ տարի և նույն բաները շարունակ լսել եմ վերադասներիցս:
Ինձ թվում է, որ նույնն էլ ձեր, հոգևորականներիդ, միջավայրում պետք է որ լինի, որովհետև այլ կերպ հնարավոր չէ, հասարակության հետ գործ ունենալը կատակ գործ չէ, իսկ հոգևորականների պարագայում, իմ անձնական և խորին համոզմամբ, ուղղակիորեն հերոսություն է: 37:)
Ես երեվի շատ հանդուգն եմ, հայր սուրբ, ներեցեք ինձ եթե այդպես է 6:), բայց պիտի խնդրեմ Ձեզ, մյուս հոգևորականներին, որոնք կկարդան ինձ, ձեր ժողովներին թող հաճախ հնչի ժողովրդին չդատելու կոչը: 32:) Իմ ուզածը վատ բան չէ: 6:)
Լավ է, թե վատ է՝ սա է, մեր ժողովուրդն է, այսպես է, չե՞ս ուզում, ուրեմն վատը դու ես: Ինձ այսպես են սովորեցրել, և դա ճիշտ է, փորձս ցույց է տալիս, որ այդպիսի մոտեցման դեպքում նախ ինքդ ես խաղաղ լինում գործիդ մեջ, հետո մարդիկ էլ են քեզ սկսում սիրել ու հավատալ: Ինչ ցանում ես, այն էլ հնձում ես:

Հարգանքով:

Սաթենիկ ջան, այնուամենայնիվ, նշված արտահայտությունը աստվածաշնչյան է և, ըստ իս, համապատասխանում է ճշմարտությանը։ Այլ հարց է, թե դա օգտագործվում է դրական կամ բացասական երանգներով։
Իսկ ինչ վերաբերում է «ժողովուրդ» բառին, ապա այն իր իմաստով լիովին համապատասխանում է մեջբերված իմաստներին։
Երբ ասում են՝ հայ ժողովուրդը (ընտրությունների ժամանակ) կատարեց իր ընտրությունը, դա չի նշանակում, որ Հայկ Նահապետը, Սասունցի Դավիթը և այլն, մասնակցեցին ընտրություններին։

Quote from: Abegha on October 15, 2007, 12:54:02 AM
Երբ ասում են՝ հայ ժողովուրդը (ընտրությունների ժամանակ) կատարեց իր ընտրությունը, դա չի նշանակում, որ Հայկ Նահապետը, Սասունցի Դավիթը և այլն, մասնակցեցին ընտրություններին։

Ես այդպիսի բան չէի էլ ասել: Հայր սուրբ, "ազգն" էի գրել նշանակում Հայկ նահապետից սկսած մինչև ապագա:

Լավ, ինչևե, ես համառորեն ու գիտակցված մնացի իմ կարծիքին: 13:)

Եթե թույլ տաք մասնակցել Ձեր բանավեճին...

Հարգելի Սաթենիկ, Ձեր դիրքորոշումը ինձ մի քիչ հասկանալի չէ: Միգուցէ ես ճիշտ չընկալեցի Ձեր ասածների իմաստը ??? Իմ տպավորությունը այն է, որ Դուք ինքներդ Ձեզ հակասում եք: Դուք կոչ եք անում չդատել ժողովրդին, միաժամանակ փնովելով նրանց ընտրությունը,  պնդելով, որ նրանց ներկայացուցիչները իշխանության լծակներում խաբեփա և կողոպտիչներ են?  Ձեր գրվածից հասկանալի չէր դա ում կարծիքներ կառավարության մասին` Ձեր, թե հոգևորականի? Քանի որ, Ձեր ասածի համաձայն, հոգևորականը պարզապես, փաստել է այն, որ ամեն ժողովուրդ ունի այն իշխանին, որին արժանի է, ինչը դարերով և պատմւտյամբ ապացուցոած փաստ է: Այնուհետև, նշում, որ ընդունելի կլիներ, ասածը հասարակության վերաբերյալ: Մի թե հասարակության անդամները ժողովուրդը չէ?

Այդ իշխանավորները մեզանից են, մեր հասարակությունից, մեր ապրելաձևից, մեր արժեքային համակարգից...պարզապես իրենք ունեն իշխանության և ֆինանսների առավելությունը, ինչը թույլ է տալիս դրսևորել "տձևությունը" իր բոլոր արտահայտումներով:  Դուք ինքներդ գրում եք, որ "ինչ ցանում ես, այն էլ հնձում ես":

Անհայտ մնաց ինձ համար նաև այն, թե Դուք ում նկատի ունեք "այն մարդկանց, որոնցից բացի լավից ուրիշ բան չեք տեսել"?

Ուզում եմ ինձ ճիշտ հասկանաք. Ես ՀՊԱՐՏ եմ, որ ես Հայ եմ: Ես չէմ ամաչում իմ ժողովրդից, բայց դա չի նշանակում, որ պետք է չտեսնեմ նրա թերությունները և թերացումները: Քանի որ դրանք հավասարաչափ նաև իմն են:

Իմ համոզմունքն է, որ փողը և իշխանությունը երբեք չեն փոխում մարդուն դեպի վատը կամ լավը...այդ երկու բաղադրիչները բացահայտում եմ տվյալ մարդու իրական էությունը`լավ կամ վատ:

CHERRY,մեր տեսակետերը համընկնում են?

Հարգարժան Մանդարինկա, այո ես արժանի եմ ՌՔ և ՍՍ, քանի որ չմասնակցեցի ընտրություններին, ցուցաբերելով իմ անտարբերությունը և կանխավ համաձայնվելով, ցանկացած անարդարության հետ, որը տեղի կունենա: Ինչու? Դա արդեն արանձին քննարկման հարց է:

QuoteԻմ տպավորությունը այն է, որ Դուք ինքներդ Ձեզ հակասում եք: Դուք կոչ եք անում չդատել ժողովրդին, միաժամանակ փնովելով նրանց ընտրությունը,  պնդելով, որ նրանց ներկայացուցիչները իշխանության լծակներում խաբեփա և կողոպտիչներ են?

Սիրելի Մագնոլիա,
նախ ժողովրդի ընտրությունը չեմ կարող փնովել գոնե այն պատճառով, որ ընտրությունները անարդար էին և, հետևաբար,  չէին արտահայտում ժողովրդի կամքը: Այո, Դուք չեք ընկալել իմ ասածների իմաստը, կամ էլ չեք ցանկացել ընկալել: Երկրորդը, ես չեմ պնդել, թե իշխանական լծակներում բոլորը կողոպտիչներ են ու խաբեբաներ: Եթե այդպես լիներ, այսօր մենք այսպես հանգիստ չէինք խոսի, ոչ էլ այս կայքէջը կլիներ:
ՈՒղղակի առանց իմ մասնակցության հարցուպատասխան էր տեղի ունենում քահանայի և մարդկանց միջև: Մեկը ինչ-որ հարց տվեց իշխանությունների մասին, խիստ բացասական երանգով, քահանան էլ պատասխանեց, թե ձևն այդպես է, մենք էլ ենք այդպես, բոլորս էլ վատն ենք: Քահանան այդ "վատը" կամ իշխանավորներից վատերի թերությունները վերագրեց ամբողջ ժողովրդին: Այստեղ ես միջամտեցի, թե մի՞թե մեր ժողովուրդը այդքան նման է դրանց: Նա էլ պատասխանեց թե այո, նման է, ինքն անձամբ էլ է նման, ու որ  " եթե վաղը ես ու դու դառնանք ղեկավար, էլի նույն բաներն ենք անելու, ինչ որ այսօրվա ղեկավարները": Քահանան նկատի ուներ ոչ թե լավ ղեկավարներին, չէ՞ որ լավերն էլ ունենք այսօր, այլ վատերին, որոնց հարաբերությունները հանրության հետ փոխադարձաբար բացասական են:
Նա չասաց թե գիտե՞ք ինչ կա, մեր մեջ լավերն էլ են հանդիպում, վատերն էլ, նույնն էլ իշխանությունն է: Նա մեզ ու մեր ողջ ժողովրդին նույնացրեց հենց վատերի հետ, վերջակետն էլ դրեց իրենով, թե ինքն էլ է նույնը:

QuoteՁեր գրվածից հասկանալի չէր դա ում կարծիքներ կառավարության մասին` Ձեր, թե հոգևորականի? Քանի որ, Ձեր ասածի համաձայն, հոգևորականը պարզապես, փաստել է այն, որ ամեն ժողովուրդ ունի այն իշխանին, որին արժանի է, ինչը դարերով և պատմւտյամբ ապացուցոած փաստ է:

Դե հույս ունեմ հիմա արդեն հասկանալի կլինի:
Իսկ այդ ո՞ր դարերով է "ապացուցված փաստ" և ո՞վ է եղել այդ ապացուցողը, կասե՞ք ինձ: Ո՞վ է հեղինակը այդ արտահայտության, ում մասին է ասել և ինչ կոնտեքստում: Եվ ինչո՞ւ ես, հայուհիս, պետք է դա փաստ համարեմ: Դուք ընդհանրապես տեղյա՞կ եք հայոց պատմությունից, գոնե այս վերջին դարերի ընթացքում: Դուք անդրադարձե՞լ եք այն հարցին, թե ովքեր են եղել այդ այսպես կոչված իշխանությունները հայոց գլխին: Ցեղասպան օսմանյան կայսրությա՞նն էր արժանի հայությունը, թե՞ ցեղասպան բոլշևիկյան,  եվ ո՞վ է հարցրել ժողովրդի կարծիքը կամ հաշվի նստել նրա հետ:
Այդ արտահայտությունը ոչ մի կապ չունեցող իրականության հետ իրերի խեղաթյուրում է, Մագնոլիա ջան: Հակառակ դեքպում, պետք է թուրքի պես համարենք նաև, որ հայերը արժանի էին ֆիզիկական ոչնչացման:

QuoteԱյնուհետև, նշում, որ ընդունելի կլիներ, ասածը հասարակության վերաբերյալ: Մի թե հասարակության անդամները ժողովուրդը չէ?

Իհարկե, հասարակությանը կարելի է և ժողովուրդ ասել և հակառակը: Խոսքը միայն կոնտեքստի մասին է, իրերը  չխեղաթյուրելու: Չէ՞ որ վերևում բացատրել եմ որ կոնտեքստի:

QuoteԱյդ իշխանավորները մեզանից են, մեր հասարակությունից, մեր ապրելաձևից, մեր արժեքային համակարգից...պարզապես իրենք ունեն իշխանության և ֆինանսների առավելությունը, ինչը թույլ է տալիս դրսևորել "տձևությունը" իր բոլոր արտահայտումներով:

Այ քեզ հաջողություն... 14:) ՈՒրեմն մեր ապրելաձևի, հասարակության մեջ բացի տձևից ուրիշ բան չե՞ք տեսնում: Տձևությունը այդ ե՞րբ դարձավ "արժեք", Մագնոլիա ջան:

QuoteԴուք ինքներդ գրում եք, որ "ինչ ցանում ես, այն էլ հնձում ես":

Այո, այ սա է դարերով եկած ու հազարամյակներ առաջ ապացուցված փաստը: Սեր ցանիր, որ սեր էլ հնձես: Եթե պետք է տձև ապրես, աշխարհն էլ աչքիդ տձև պիտի թվա: Իսկ սիրելու համար պետք է քրտինք թափես հասարակության վրա: Հենց որ թափեցիր, էլ չես հայհոյի, կսիրես: Հասարակությանը, առավել ևս ժողովրդին փնովողը, իմ խորին համոզմամբ, պորտաբույծ է:

QuoteԱնհայտ մնաց ինձ համար նաև այն, թե Դուք ում նկատի ունեք "այն մարդկանց, որոնցից բացի լավից ուրիշ բան չեք տեսել"?

Բարեկամներիս, հարևաններիս, աշխատակիցներիս, նրանց, ում ծառայում եմ  մասնագիտությանս բերումով, մեր փողոցների անցորդների և այլոց գերակշիռ մեծամասնությանը: Նկատի ունեմ մեր մայրերին, մեր քույրերին, եղբայրներին, զավակներին, տղամարդկանց, կանանց, տատիկներին, պապիկներին:

QuoteԵս չէմ ամաչում իմ ժողովրդից, բայց դա չի նշանակում, որ պետք է չտեսնեմ նրա թերությունները և թերացումները: Քանի որ դրանք հավասարաչափ նաև իմն են:

Փորձե՞լ եք ուղղել դրանք: Նեղվո՞ւմ եք դրանցից: Ես հենց սրա մասին էի վերևում ասում, որ հայտնի հոգեբանական երևույթ է՝ սեփական թերացումները բարդել շրջապատի վրա և մեղադրել դրանց համար ուրիշներին:
Այսպիսի դեպքերում շատ մարդիկ իրենց "ապահովագրում են" նրանով, որ "բոլորն էլ այդպիսին" են: Այնինչ Աստծո առաջ բոլորի մասին չես խոսելու, այլ ինքդ քո մասին:
Կարելի է այդ եղանակով խաբել սեփական անձը, բայց ոչ ամբողջ աշխարհին, որտեղ բարիքը շատ ավելի շատ է մարդկանց մեջ, հակառակ դեպքում աշխարհը չէր լինի:

QuoteՀարգարժան Մանդարինկա, այո ես արժանի եմ ՌՔ և ՍՍ, քանի որ չմասնակցեցի ընտրություններին, ցուցաբերելով իմ անտարբերությունը և կանխավ համաձայնվելով, ցանկացած անարդարության հետ, որը տեղի կունենա: Ինչու? Դա արդեն արանձին քննարկման հարց է:

Այ հենց այս հոգեբանական վերագրման մասին է խոսքս: Դուք չեք մասնակցել ու համարում եք, որ արժանի եք իշխանավորներից վատերին, բայց ըստ Ձեզ դրանց արժանի է նայև ողջ ժողովուրդը, որի էլեկտորատը, սակայն, մասնակցել է ընտրություններին և որտեղ նրա կամքը չէ արտահայտվել:

Հասկանո՞ւմ եք, հայր սուրբ, երբ այդպիսի տրամաբանություն ունի Մագնոլիան, տաքսու վարորդը կամ կանաչի ծախողը, ես սա կարող եմ բացատրել: Եվ նույնիսկ կարող եմ շարունակել նրանց սիրել, առաջվա պես կամ ավելի: Բայց երբեք չեմ ընդունի հոգևորականի այսպիսի խառնիճաղանջ մոտեցումը: