Կուզեի տեսնել այս բանը Ապրիլի Քսանչորսի օրվա երկրորդ կեսին:
Մեր Սուրբ Գրիգոր Լուսավորիչ Եկեղեցու փեշի տակ կանգնած Չեգիջյանի կապելան, մանկական երգչախումբը, մեր սիմֆոնիկ նվագախումբը, մեր երգիչները կոմիտասյան համերգ են մատուցում ժողովրդին, որի մի մասը նստած է բազմաթիվ նստարաններին, մյուսը ոտքի վրա: Իսկ ավելի ներքև, դեպի կանգառը, կամ Անդրանիկի արձանի տակ դրված են սեղաններ Կոմիտասի հոգու հացով կամ մատաղով: Իսկ երգերի արանքներում հնչում են մեր հոգևորականների աղոթքները, ասենք ինչպես կենաց կասեն: ՈՒ չկա ծափահարություն, ոչ մի ծափ... ՈՒղակի մենք մերոնցով ենք, տնավարի, ու մեր Աստծով...