Մի ժամ առաջ հարևանուհիս բերեց ինձ թասի մեջ միքիչ խմոր, թե Սաթենիկ ջան, սա երջանկություն բերող խմոր է, ես մի քանի օր սրա թթխմորով աշխատել եմ, հիմա էդ խմորը պիտի բաժանեմ 3 տեղ բարի մարդկանց, առ քեզ ինստրուկցիան (թուղթ տվեց), թխիր ու քո ընտանիքով կուտեք: Մեկ էլ ասեց, որ ցանկություն պահեմ մտքիս մեջ:
Ծիծաղս եկավ, ես էդպիդի բաների չեմ հավատում, բայց ամաչեցի մերժել, ասացի որ կթխեմ: Վերջապես խմոր է, ի՞նչ կա որ: Հետո նայեմ, տեսնեմ թղթի վրա գրված է ռուսերեն լեզվով "Երուսաղեմի հաց":
Հիմա համ թխում եմ, այսինքն արդեն թխվել է, սառչում է, համէլ մտածում եմ թե սա ի՞նչ բան է:
Մի հատ փոքրիկ կաթսա ունեմ, շատ հին, ամուսնուս տատիկից է մնացած, դրա մեջ եմ թխել: Էնքան սիրուն բարձրացել է, էնքան լավ կարմրել: Հոտն էլ շատ հաճելի է:
Բայց չգիտեմ ուտե՞նք, թե՞ չէ: Ամուսինս ասում է "թեյ բեր խմենք", դա նշանակում է "խմորեղենը բեր ուտեմ": ;D
Լսե՞լ եք էսպիսի բան: Դա ի՞նչ Երուսաղեմի հաց է: Չե՞նք թունավորվի:
Սաթենիկ կերա՞ք,հո չեք թույնավորվել, չես պատմում ;)
Լինդա Կոլիստերի « Հացի գրք»ի մեջ - անգկերենից ֆրանսերեն թարգմանությամբ - գտել եմ մի հաց, որի անունն է «Բարեկամության հացը»: Ինը օր թխում ես ալյուրով, խմորիչով, կաթով..., տասներորդ օը հանում ես մի բաժին խմորը - բարեկամներիդ ու քեզ համար, հաջորդ հացերի համար - ավելացնում ես պտուղները - ընկույզ ու չամիչ, կամ նարինջի կեղեվ ու չոր սալոր - ու համով կարկանդակ է ստացվում: Տալիս է խմորից վերցրած մի մասը բարեկամներիդ, «րըսետի» հետ, որպեսզի նրանք իրենց կարգին թխեն ու եփեն, ու խմորից մի մասն էլ բարեկամներին հասցնեն: Տարածված է - ասում է իմ ունեցած գիրքը -Անգլիայում ու Գերմանիայում: Փորձել եմ . շատ համով է: Բայց իմ ու Հռիփսիմեի նախընտրած հացը իտալական «պանետոնէ» է, որի րըսետը սիրով քեզ կտայի:
Զատիկ ջան, էդքան հաց չէր, որքան կեքս: :) Լավն էր, էլի, կերանք, լըմընցավ գնաց: ;)
Մարիամ ջան, շնորհակալ եմ: 21:) Պարզվեց որ այդ խմորի վրա ես էլ պիտի մի քանի օր աշխատեի, ու այդպես բաժանեի երեք բարի մարդկանց, իսկ մի մասից մեզ համար թխեի: ;D Բայց որ հարևանուհիս ասել էր դու միայն քեզ համար թխիր և ձեր ընտանիքով կերեք, ուրիշ ոչ ոքի չհյուրասիրեք, ես էլ այդպես արեցի: Բայց հետո պարզվեց, որ հարևանուհիս էլ էր սխալ հասկացել: :) Կարճ ասաց, ավելի լավ եղավ, պիտի ավելորդ հոգս բացեի իմ ու երեք բարի մարդկանց համար: Ես չեմ հավատում այդպիսի բաների: Ափսոս չէ՞ մեր մատաղը: Բերում ես եփում, բաժանում մարդկանց, վերջացավ գնաց: :)
Իսկ հացերից ես սիրում եմ մեր կարմիր ալյուրով թխված թոնրի լավաշը: Հանճարեղ երևույթ է: 30:) 21:) 21:) 21:)
Ակնարկածս երկրորդ «հացը», ավելի՝ կարկանդակ է, շատ համեղ: Բայց հացի վերաբերյալ, համակարծիք եմ քեզ հետ, Սաթենիկ. թոնիրի լավաշը ամենեն լա՛վն է: Ապրած գավառում, խոստովանեմ, որ համով հաց ու համով կարկանդակ չեն թխում: Երևանից պիտի բերենք համով լավաշը:
Բարով եղեք:
Շատոնց է հետաքրքրվում եմ աշխարհի սփռված ամեն ժողովրդի հնարումներով՝ հացի շուրջ: Աստված փաշխել է իր օրհնությունն ու շնորհը բոլորի վրա, ու ամեն մեկը հոլովել է իր «հաց թխելու» ձևը, գովաբանելով Աստուծո: Ասենք՝ այս կենսատու հարցի շուրջ՝ գոյատևելու իր պայքարի մեջ, նա ինչպիսի՞ հնարումներով է արձագանգել Աստուծո: