Լուսամուտ երկխոսության

Quote from: Mariam on July 20, 2005, 12:19:27 PM
Բայց ո'չ դուն, ո՝չ ուրիշները չխոսեցիք ձեր մոտեցման ու մտածելակերպի մասին այս հարցի վերաբերյալ:

Բարև, սիրելի Մարիամ: 21:)
Իսկ ի՞նչ պիտի ես գրեի այս հարցի շուրջ: Ես՝ մի մժեղ, մի փոշու հատիկ, մի ոչնչություն Հայոց Եկեղեցու առջև, ես ո՞վ եմ որ դեռ կարծիք էլ հայտնեմ, կամ դժգոհեմ որևէ ընդունված եկեղեցական կարգից, ասեք խնդրեմ: Երկու երեք սերունդ սովետի հակաբարոյական այլասեռությամբ սնուցված, ազգիս լեզուն ու հոգին, թեկուզ և ակամա, բայց փաստորեն ուրացած, բազում ուղղություններով ձուլման ենթարկված, այդ ե՞րբ ես դարձա իմ արյանս համապատասխանող հայուհի, որ դեռ կանգնեմ ու կարծիք հայտնեմ, թե այսինչ բանին հավան եմ, իսկ այսինչին՝ ոչ:
ՈՒնե՞մ իրավունք: Շատերդ կասեք այո, բոլորս էլ ունենք իրավունք: Բայց ես իմ խղճին պիտի լսեմ նախ և առաջ, Ասվածն այնտեղ է: Իսկ խիղճս ինձ ասում է՝ Փառանձեմ, դու նախ քո լեզուն մի կարգին սովորիր, լեզուն՝ հայոց և հայեցի աշխարհայացք է, հետո բացիր քեզ հայոց ամեն արժեքների առջև և ներծծիր դրանք քեզ մեջ սպունգի պես: Երբ կներծծվես հայերենով, որի հաշվին և ավելորդ անպետքությունները միջիցդ դուրս կգան, և երբ իսկապես հայուհի դառնալով կլինեն բաներ, որոնք քեզ համար կմնան անհասկանալի, այդ ժամանակ էլ քեզ իրավունք կվերապահես հարյուր-հազարամյակներով քամոց անցած և հայոց կյանքում իրենց ամուր տեղը զբաղեցրած երևույթներին որևէ զգույշ գնահատական տալ:
Իսկ մինչ այդ ես պիտի դեռ սովորեմ և այդ ուսման ընթացքում շատ գաղտնիքներ բացահայտեմ:
Ես այսպես եմ մտածում: ՈՒստի և լռում եմ շատ հարցերի շուրջ: Իսկ որևէ հնուց եկաց ավանդություն, հղկում անցած դարերով և փորձություններով, ինձ համար արդեն մի ադամանդ դարձած գանձ է, որի իսկությունն ու ճշմարտացիությունը ես կամ պիտի ընդունեմ ու դառնամ արմատներիս, կամ էլ չնդունեմ ու էլ ավելի ոչնչանամ:

Sato jan, es kez het hammit chem.

Menk, havatatselaners Ekexetsu het miasin mi antanik enk.

Ev ete, irarh het chkisvenk aain inch irakanum mer srteri mej e, ov petke da ani? Harevana mer tan (harevani derum nai Nikolashin)? Main irar het haxordaktsvelov e karox enk amur mnal mer havatki ev Ekexetsu mej.
Chpetk e moranal, vor ekexetsu tsaraioxnera, voronk mer ev hairern en, ev naev exbairnera, mardik en, voch te astvatsutun, ev kartsum em irenk el irents hoti het petk e linen haxordakits, vorpisi ekexetsin amur mna, ev hotnel nuinpes 21:)

Մարո ջան, իմ ասածը քո ասածին իսկի էլ չի հակասում: Ես հաղորդակցվելուց չեմ հրաժարվում, ինչպես տեսնում ես: 
Իսկ Եկեղեցին ինձնով չէ որ Եկեղեցի է, ես այդպես չեմ կարծում: Այլ օրինակելի հայ մարդկանցով: Կամ այսպես ասեմ, եթե նույնիսկ ինձնով էլ է, ապա իմ այն մասով է, որը իսկապես օրինակելի է: Իսկ ընտանիք՝ իհարկե, բայց ընտանիք դեռ չի նշանակում ամենաթողություն: Ընտանիքում կարգեր կան և պարտականություններ, առանց որոնց մենք դադարում ենք ընտանիք լինելուց: Ես որևէ մեկին չեմ քննադատում, քավ լիցի, ուղակի իմ վերաբերմունքն ու մոտեցումն եմ պարզաբանում:
Ի՞նչ ասել է ընտանիք: Այ սա արդյո՞ք մենք գիտենք:

Հ.Գ. Էս Փառանձեմ անունը դուրդ չեկա՞վ:
Հ.Հ.Գ. նիկոլաշը ի՞նչ հարևան, քոչվոր թուրքի վաստակ է դա, բաքվավաստակներից:

Ինձ, կիսահայուհուս, բայց լիուլի հավատացյալի ու մարդ արարածի սովորեցրեք թե ի՞նչ է նշանակում « Բաքվավաստակ» անվանումը:
Միթե մի քիչ ցեղապա՞շտ է Հայ ժողովուրդը: Սա Ավետարանի հակառակ չէ՞:
Գիտես, Փառանձեմ, եթե հանդիպեինք, կտեսնեիր որ շատ ու շատ նման ենք իրար, որովհետև հավատը մատեցնում է հավատացյալներին, ու երկուսս, անկասկած, ջանում ենք ամբողջ սրտով հնազանդ լինել Քրիստոսին ու Եկեղեցուն: Քրիստոսը ' մեր բոլորիս Նպատակն է, ու Նրան ձգտում ենք ամբողջ մարդկային ցանկությեամբ: Եկեղեցում հաստատված կարգուկանոնը մեզ բոլորիս օգուտի համար է, նա կարող ենթարկվել փոփոխությեանց, բայց այժմյան կարգուկանոնի հնազանդ եմ քեզ նման: Նույնիսկ, պարտք եմ համարում ունեցածս վերապահումներն ու ինձ ցավ պատճառող պայմանների մասին խոսելու, որովհետև կարելի է նաև մնացյալ հավատացյալները - ու առաջին հերթին՝ աղջիկս - տառապեն նույն հրահանգների պատճառով, որոնք սակայն փոփոխելի են, որովհետև Հավատի դավանանքի հետ կապ չունեն:
Հավանաբար, երբ ակնարկում ես օրինակելի «հայուհուն», մտքիդ մեջ գոյանում է տատիս տիպարը, սուրբ, լռեկյաց, բազմաչարչար, աստվածավախ հավատացյալի տիպարը, ընտանիքի  օրինակելի մայր' բազմազավակ ու նվիրված: Բայց հայրենիքում հանդիպել եմ ուրիշ բազմաթիվ «տիպարների» հետ, ու իմ կարծիքովս չի կարելի ասել որ եթե խորասուզվենք հայության մեջ, կգտնենք մեր ու աշխարհի փրկությունը: Հավատը, հայ լինելուց տարբեր է, բայց որովհետև հավատարիմ ես այնպիսի օրինակելի տիպարին, որպես Հայ Հավատացյալի տիպարն է, անկասկած' գտնելու ես Հավատն ու Քրիստոսում քայլելու ու ուրախանալու շնորհը:
Բարեկամական ամենաջերմ զգացումներով:

Quote from: Mariam on July 22, 2005, 10:49:44 AM
ի՞նչ է նշանակում « Բաքվավաստակ» անվանումը:

:)Սա իմ անձնական բառն է, Մարիամ: Նշանակում է Բաքվի թուրքի ապօրինի զավակ:

QuoteՄիթե մի քիչ ցեղապա՞շտ է Հայ ժողովուրդը: Սա Ավետարանի հակառակ չէ՞:

Ինչո՞վ է հակառակ: Ցեղին սիրելը Ավետարանին հակառա՞կ է: Սեր է, ի՞նչ է պատահել:

Հաստատ նման ենք իրար, Մարիամ ջան: 30:) 21:) Այո, հենց տատիդ էլ նկատի ունեմ, իմ տատս էլ է այդպես եղել: Խորը հավատացյալ հայ-քրիստոնեուհի:

(http://forum.hayastan.com/style_emoticons/default/laugh.gif)(http://forum.hayastan.com/style_emoticons/default/laugh.gif)(http://forum.hayastan.com/style_emoticons/default/laugh.gif)

Սաթենիկ ջաաաաաան 12:) (ես քեզ Սաթենիկ եմ ասում, որովհետև անկեղծ սիրում էի Սաթենիկին, íåñìîòðÿ íà êðóòîé íðàâ)12:)....Մարիամ ջաաաաաաանիկներ!!!!!

Նախ սկսեմ Մարիամի ասածից, մեր Ադմինի մասին 11:), Մարիամ ինքնել մարդ է էլի: Չի գալիս չի գալիս, մեկ էլ հայտնվում է ու "ջղայնանում" (կատակ) 25:)

Սաթո ջաաան, գիտես իմ ընտանիքս համ ավանդական է, համ էլ ոչ: Ես մեծացել եմ մեր ավադություններին համաձայն, ենտանիքս ավանդական է, բայց իմ ծնողներս, իմ հայրը երբևե իմ ազատությունը չի բանտարկել: Թողել է, որ ինքս կյանքի փորձ ստանամ, ինքս մտածեմ և որոշեմ:
Օրինակ այ հիմա. ՈՒսումս ավարտել եմ, ոտքս դրել եմ մի մաշիկի մեջ և ուզում եմ Հայաստանում ապրել: Ես ըզգում եմ, որ նա դեմ է, որ ես լքեմ ընտանիք,բայց նաև թողնում է որպեսզի ես ինքահաստատվեմ (ինքը գրեթե հանգիստ է այն առումով, որ վստահ է. ես այնպիսի բաներ երբեկ չեմ անի, որ իրենց  և ինձ վատ լինի: Ինքը չնայաց որ իմ "գլուխս" պահել է, որ չսայթակեմ, մարմինս ազատ է թողնում: Սա ընտանիքի մասին:

Եվ կարծում եմ նույն էլ պետք է լինի հավատքի մեջ: Մենք բռնված ենք մեր Ավետարանով, մեր հայրերով, բայց դեպի Աստծո Արքայությունը գնում ենք ազատության մեջ: Առաջին հերթին մեր քրիստոնյա լինելու պատճառը  պետք է լինի սերը դեպի Աստված: Հետո դեպի Եկեղեցի և ազգ:
Մարիամ ջան, ազգը մեր,մեր ընտանիքն է: Եվ եթե մենք չենք սիրում մեր ընտանիքը, բա թշնամուն ո՛նց պետք է "սիրենք" և աղոթենք նրա համար: Եթե մեր ընտանիքը չենք սիրում, ոնց պետք է ուրիշի ընտանիքը սիրենք: Դրա համար է, որ չեմ հավատում այն "քրիստոնեությանը", որը քարոզում է սիրել թշնամուն, բայց մերժում է ազգության գաղափարը:

ՈՒֆ!!! Ես ինչ կաշա սարքեցիր Մարո........ 23:)

Մարիամ ջան,«Բաքվավաստակ» բառը հավատքի հետ ոչ մի կապ չունի: Ես և Պարանձեմը հիշել էինք ընդհանուր մեր  "բարեկամներին" 20:)

Եվս մի բան, Մարիամ..... Հավատացյալը իրավունք չունի լինելու կիսահույս 21:) 21:)

Knerek, kani vor haeren tarer chunem, teksta grel em kovertrov 26:)

Մարո, հայերեն գրելու համար այսպիսի շատ հարմար հնարավորություն կա:
http://www.genocide.ru/translit/convert.html

Հա, Մարո ջան, մոռացա ասեմ, որ բարով գաս Հայաստան: 21:) Դու արի, հետո էլ հայրիկիդ կբերես: 17:)

Շնորհակալ եմ Փարանձեմ ջան 12:):

Աստված տա 27:), հնարավոր լինի իրար հեր հանդիպենք, եւ մեր Աբեղային գնանք այցելության 13:):

լսիր, հ՞իշում ես, որ դու եւ Նորայրը խոստացաք իմ վերադարձի հանար մոմ վառեք 27:)
Երեւի օգնեց 12:) 18:)

Ես էլ եմ ուզում գամ Հայաստան։

  Բրև Մարիամ, իսկ դու Ֆրանսիայի ո՞ր քաղաքում ես։ Մորաքույրս Մարսելում է դրա համար եմ հարցնում, գուցե ճանաչում եք իրար (ամեն ինչ հնարավոր է)։

Quote from: Happy people on July 25, 2005, 02:42:23 AM
Ես էլ եմ ուզում գամ Հայաստան։

Աղոթել եմ և կաղոթեմ, որպեսզի բոլոր ցանկացող հայերը գան Հայաստան:

Սիրելի Փառանձեմ,
Կցանկանայի շարունակել մեր սկսած ցրույցը հայրենասիրության մասին: Չկարծես որ նվազ սիրով եմ սիրում իմ պապերիս երկիրը: Բայց շլացուցիչ էր տատիս բացարձակ ներումը նրանց նկատմամբ, ովքեր սպանել էին իր առաջին զավակը, հենց  նրա փորումը, ու պատճառ են եղել բազմաթիվ մարդկային ու երկրային կորուստներ: Անդադար, հանկերգի նման, նա հիշեցնում էր մեզ թե ինչպե'ս հարևան թրքուհին փրկեց նրա կյանքը, թուրք ոստիկաններին հավատացնելով որ այս խարտյաշ ու կապուտաչյա աղջիկը, որ հրաշալի թրքերեն էր խոսում, իր բուն զավակն էր: Նա մտքումը հիշում էր այն բոլոր տխուր դեպքերն, որոնք ընկճել էին նրան ու լռեկյաց  դարձրել, բայց ատելությունից զուրկ էր մնացել: Երբ նրան հարց էի տալիս, միմիայն «դրական» երևույթներ էր պատմում, ու մեզ միմիայն մի' խորհուրդ էր տալիս. « Պետք է ներել: Պետք է ներել:»
Այս «ներելը» իմ մեջս սակայն փոխվեց « Պետք է օգնել: Պետք է շենացնել: Պետք է խաղաղությունը պատրաստենք ու պահպանենք» նպատակներին: Բայց արգելում է ինձ  ատելությունը:

     Շնորհակալություն, Փարանձեմ ջան, աղոթքների համար։

Մարիամ ջան, ինձ համար շատ ծանր խոսակցություն է սա: Բարոյապես ծանր:
Իմ տատս էլ քոնի պես ազնվագույն մի բացառիկ կին է եղել ու խորը հավատքով քրիստոնյա: Ես դժվարանում եմ ասել ներել է նա թուրքին թե ոչ, ուղակի չգիտեմ: Համենայնդեպս այդպիսի պատգամ նա իր զավակներին կարծեմ չի թողել: Նրա ամբողջ քսանմեկհոգանոց ընտանիքին դաժանաբար ոչնչացրել են հենց իրենց տան մեջ: Մնացել է միայն ինքը, որովհետև հարս է եղել Արևելյան Հայաստանում:
Նույնիսկ եթե տատս ներած էլ լինի թուրքին այդ աներևակայելի թրքությունը, ես չեմ ներել: Առավել ևս որ այսօր, հարյուր տարի անց,  երբ նույն վտանգը կախված է իմ և իմ ժառանգների գլխին:
Ի՞նչ ասել է "ներել" թուրքին: Թուրքը ներողություն հայցե՞լ է: Ամենևին: Ապա ինչո՞ւ և ո՞ր օրենքով ես պիտի Քրիստոսից էլ բարի լինեմ:
Հիմա, այսօրվա վիճակով "ատել-սիրել", "ներել-չներելը" էական չեն: Հիմա պիտի Հայաստանը այնքան ուժեղացնենք, որպեսզի այլևս այդպիսի վտանգի տակ երբեք չհայտնվենք: Համենայնդեպս ինձ համար այս պահին գերխնդիրը դա է:

Փառանձեմ,
մեր մոտեցումները չեն տարբերվում. մեր պարտականությունը նույն ձևով ենք ակնկալում:
Թերևս մեր մտածելակերպը չի տարբերվում,բայց բառերն են տարբերվում. ես չէի ասի ատելության ոչ մի խոսք, նախատինքի ոչ մի խոսք, իբրև ազգ չեմ կարողանում վատ պիտակներով այպանել թուրքը: Բայց ամբողջ ուժերովս կաշխատեի որպեսզի ոչ մի աղետ չկրկնվի: :

 Ու կաղոթեմ որպեսզի Թուրքն էլ ճանաչի Աստծու ու Նրա հաճելի կյանքով ապրի:
Որքան ծանր փորձությանց բովից անցել է ընտանիքդ ու ազգդ, որքան մարդկային ուժերից վեր պարտականության առջև կանգնած ենք, այնքան անհրաժեշտ է մեզ սրբությունը: Չարատավորենք մեր լեզուն, որպեսզի ամեն ինչով Աստծու հաճելի բնակություն լինենք, որովհետև հավատում եմ որ Նա' միայն կարող է մեր տունը - հայրենիքը - կառուցանել:

Quote from: Satenik on July 26, 2005, 05:58:34 AM
Նույնիսկ եթե տատս ներած էլ լինի թուրքին այդ աներևակայելի թրքությունը, ես չեմ ներել: Առավել ևս որ այսօր, հարյուր տարի անց,  երբ նույն վտանգը կախված է իմ և իմ ժառանգների գլխին:
Ի՞նչ ասել է "ներել" թուրքին: Թուրքը ներողություն հայցե՞լ է: Ամենևին: Ապա ինչո՞ւ և ո՞ր օրենքով ես պիտի Քրիստոսից էլ բարի լինեմ:

    Գիտեմ, որ եթե թշնամուդ չես սիրում, ինչպես քո անձը, ապա չես կարող աղոթել իրեն համար այնպես, ինչպես քեզ համար ես աղոթում:
     Մի՛ եղիր ավելի ներողմիտ Քրիստոսից, բայց եղիր աղոթող թշնամիներիդ համար, ինչպես Հիսուս Քրիստոսը: Չնայած նրանց համառությանը՝ Քրիստոս սիրում է նրանց մեզանից ոչ պակաս, և կարծում եմ, որ լավ կլինի, որ ամեն պատարագին հիշենք մեր աղոթքներում մեր այն թշնամիներին, որորնք մեր եղբայրներն են. դա է իսկական սերը, և ո՛չ, որ սիրենք մեզ սիրողներին միայն:

Մարիամ ջան, տատիկիտ խրատը "ներել" ոչ թե միայն ձեր ընտանիքում գործածվեց, այլ՝ մերում ել:
     Աստված տատիկիդ վողորմի:

13:)

Quote from: Mariam on July 28, 2005, 10:30:21 AM
Ու կաղոթեմ որպեսզի Թուրքն էլ ճանաչի Աստծու ու Նրա հաճելի կյանքով ապրի:
Որքան ծանր փորձությանց բովից անցել է ընտանիքդ ու ազգդ, որքան մարդկային ուժերից վեր պարտականության առջև կանգնած ենք, այնքան անհրաժեշտ է մեզ սրբությունը: Չարատավորենք մեր լեզուն, որպեսզի ամեն ինչով Աստծու հաճելի բնաբություն լինենք, որովհետև հավատում եմ որ Նա' միայն կարող է մեր տունը - հայրենիքը - կառուցանել:

Լիովին համաձայն եմ:  21:)  21:)  21:)
Ներել չի նշանակում մոռանալ: Ներում ես, որ վրեժ չլուծես. «Իմն է վրէժխնդրութիւնը, եւ Ես կը հատուցեմ»: Չես մոռանում, որ իմանաս, ինչու ես աղոթում թուրքի համար, և որ ժամանկին թրկությունից պաշտպանվես. «զգուշացէ՛ք մարդկանցից»:

Iiiiiiiiinch lav, verjapes mi qani drakan karciqner em tesnum ays temayi shurj. Voghjunum em.
Tarber forumnerum pttvelis` nkatum u kardum em miayn vrejkhndrutyan u atelutyan masin.
Inchpes shat chisht nshvec verevum` "Nerel, chi nshanakum moranal".

Vrejkhndrutyunn Astcunn e u da mer vra vercnelov` Astcuc araj enq enknum u porzum inqners IR gorcn anel, vori patcharov el vochinch chi stacvum.
Mer partqn e sirel mardkanc, hargel nranc mshakuytn u krone...vorn aynqaaaan djvar e tvum mez.

Իհարկե, վերջին հաշվով, ամեն մեկն ինքն է իր համար որոշում որն է բարություն և որն է չարություն, ամեն մարդուն իր խիղճն ու պատասխանատվությունն են թելադրում ինչպես նմանակել կամ հետևել Աստծոն, որտեղ և ինչի նկատմամբ լինել գթասիրտ և այլն:
Դա ամեն մեկիս գործն է, ընտրությունը, որի համար ամեն մեկս պիտի պատասխան տանք Աստծո առջև:
Ես ուղակի ուզում եմ կիսվել ձեզ հետ, իմ սիրելի հայեր, որոշ դրվագներով, իմ Արևմտյան Հայաստան կատարած այցից:
Երևի գիտեք, որ Հայաստանի Հանրապետությունից մինչև Արևմտյան Հայաստան ճանապարհն այնքան կարճ է, որ կարելի է նույնիսկ ոտքով գնալ: Բայց այդպիսի հնարավորություն մենք չունենք և ստիպված եղա հայրենիքիս մեջ տեղից տեղ փոխադրվելու համար անցնել երկար մեկ օրանոց ճանապարհ մեքենայով, կտրելով երկու օտար պետությունների՝ Վրաստանի և Թուրքյա կոչվածի երկու դժվար ու հոգնեցող սահմանները:
Թուրքիայի սահմանում թուրք սահմանապահներն ինձ հարցրեցին ինչո՞ւ եմ ես գնում այնտեղ: Դիմացինս ընդամենը թուրք էր, և ես չէի կարող ասել "գնում եմ իմ Երգիր, իմ պապերը, իմ հայրը ծնվել են այստեղ, սա մեր հողն է ու դու, թուրք, չունես այդ հարցը ինձ տալու իրավունքը", ես ստիպված ստեցի "զբոսաշրջության" ասացի: Հետո, երկարատև զննել-քննելուց հետո, մի աշխատող թուրք եկավ և ասաց, թե բացեք նայենք ձեր իրերը: Թեթևակի նայելուց հետո թույլ տվին մեզ մտնել մեր Երգիր:
Արդեն ուշ գիշեր էր, մենք կանգ առանք մի հյուրանոցում ու քանի որ շատ հոգնած էինք, պարկեցինք շուտ քնելու, որպեսզի առավոտյան լուսով զարթնենք ու շարունակենք մեր դառը "զբոսաշրջությունը": Գիշերը սարսափահար արթնացա մի ոռնոցից: Սկզբից չհասկացա ինչ է կատարվում: Անկեղծ ասեմ, սարսափեցի, սկսեցի դողալ: Բայց և անմիջապես հասկացա, որ սա իրենց նամազի ձայնն է, որ միանում է որոշակի ժամերին և լսվում ամբողջ հայոց հողով մեկ ամեն ծառին ու սյունին ամրացրած բարձրախոսներից: Գիշերվա մթության ու լռության մեջ այդ չարագույժ ձայնը արթնացրեց մեջս բոլոր հիշողությունները ու տեսարանները կապված Ջարդի հետ: Ես լաց եղա: Աստծոն էի դիմում, թե ո՞նց է թույլ տալիս, որ իմ խեղճ Հողը գիշերներն էլ հանգիստ չունենա այս բռնությունից:
Գնացինք Անին տեսնելու: Մի ամայի տեղում է գտնվում Անին: Հենց Հանրապետության սահմանին, այնտեղ մեր հայկական ռադիոն էր բռնում, մեր Արմենտելը... Անիի պարսպի մոտ մի տնակ էր դրած, որտեղ նստած թուրքերը մեզ, հայերիս, տոմս վաճառեցին, որպեսզի մենք մտնենք մեր Անին ու տեսնենք ոնց է թուրքը ավերել նախ Անին, իսկ հետո և մինչև այսօր ավերում Անիի ավերակները:  Շփոթահար, մոլորված, ապշահար, քայլում էինք մեր հողի վրայով, տոմսերը ձեռքներիս, որ քարը որ գետնից բարձրացնում էինք կամ խաչքարի կտոր էր, կամ հայոց գրերի: Հետո նկատեցինք, որ մեզ քաղաքացիական հագուստով մարդիկ, ռացիաները ձեռքներին հետևում էին...
Մուշ քաղաքում կար մի եկեղեցի, մզկիթ սարքած, որի շուրջ լիքը թուրք ու քուրդ էր նստած գետնին, կամ ցածր աթոռներին: Մենք մոտեցանք և մի հատ լուսանկարեցինք այն: Բոլոր այդ տղամարդիկ տեղներից միանգամից վեր կեցան, և սկսեցին դժկամ դեմքերով շուրջներս պտտվել: Մենք մեր եկեղեցու ավերակն էինք լուսանկարում, իսկ իրենք կարծում էին որ իրենց կեղծ մզկիթը:
Ամեն մեկս մեր պապերի ծննդավայրում փորձում էինք գտնել մեր տները: Հայերի տները շատ տեղերում կան և անմիջապես աչքի են զառնում իրենց ճարտարապետությամբ ու տարբերությամբ թուրքի խավարասեր շինություններից: Չհաջողվեց և ոչ մեկիս, չգտանք, շատ բան է փոխվել ու ավերվել: Մերոնցոց մեկը, որ թեև չգտավ իր տունը, բայց գտավ իր փողոցը, ցանկացավ միրգ գնել այդ փողոցի այգիներից: Մենք փողով գնեցինք միրգը, որին այդքան կարոտում էին մեր մեծերը, և հաճույքով ճաշակեցինք այն ողորմի տալով մեր նախնիներին, որոնց աճյուններից ու քրտինքից հազարամյակների ընթացքում գոյացած հողի վրա աճել էին այդ մրգի ծառերը:
Մենք մտնում էինք եկեղեցիների ավերակները Արևմտյան Հայաստանի տարբեր քաղաքներում, որոնք վերածված էին թուրքի համար զուգարանի: Տեղ կար, որ ոտք դնելու տեղ չկար նույնիսկ, այնքան էին ապականել: Սկզբում նույնիսկ մաքրում էինք քարերով ու ճյուղերով: Հետո դադարեցինք, որովհետև պարզ էր, որ ամենաուշը մեկ շաբաթ հետո էլի նույն վիճակը պիտի լինի:
Որտեղ որ մոմ ենք վառել, եթե այդտեղ եղել է բնակչություն, ապա թուրքի լամուկները վրեքս թափած են եղել, ու դեռ ոտքներս չքաշած մոմերը տեղից պոկում էին ու ուտում, կամ ծամոնի տեղ ծամում, չգիտեմ:
Զզվելի ու ստորացուցիչ բաներն այնքան շատ էին, որ հիմա չեմ հիշում արդեն, որ բոլորը պատմեմ: Բայց կարծում եմ այսքանն էլ քիչ չէր...

hmmmmmmmmm......hamberutyun ta Astvac yuraqanchyur patvaser hayi, vore votq kdni ayn harazat hoghe, vore voch te ardar krvov gravvel e, ayl ayn goghacvel e u anarakoren bnajnjvel...