Լուսամուտ երկխոսության

Ինձ շատ է հետաքրքրում, յուրաքանչյուրն իր ընկալման սահմաններում՝ որո՞նք են ըստ ձեզ հոգևոր կյանքի ծայրահեղ դրսևորումները։

Ծայրահե՞ղ: Իմացյալ մահը, օրինակ, հանուն որևէ  մեծ գաղափարի:

Հոգևոր կյանքի ծայրահեղ դրսևորումներ ասելով նկատի ունեմ այն բացասական երևույթները, որոնք բխում են մարդու հավատքից, այսինքն՝ հավատի խեղված ընկալումներից։ Խոսքն էստեղ աղանդների մասին չէ, այլ եկեղեցու զավակների, ովքեր որոշակի հարցերի մեջ ծայրահեղ դրսևորումներով են ցուցաբերում։ Օրինակ կարող եմ բերել 666 թվի, ինչու չէ նաև ինտերնետի հանդեպ իրենց կտրուկ և բացարձակ մերժողական վերաբերմունքը և այլ հարցերի շուրջ, թե՛ կենցաղում, թե՛ մարդկային փոխհարաբերություններում և այլն, սակայն այն դրսևորումները նկատի ունեմ թեմայում, որոնք ծայրահեղության են տանում։ Երևույթներ, որոնք բխում են մարդու հավատից և ոչ թե զուտ բարոյական հարցերից։

Ծայրահեղության ու սնապաշտության՝ հոգևոր կյանքի, հոգևոր չափանիշների ու արժանիքների դեֆորմացիայի միջև մի անդունդ կա: Երևի դուք նկատել եք երկրորդ դրսևորումները: Ինձ համար «ծայրահեղություն» բառը «քաղջության» հակառակն էր: Չեմ հասկացել բառը ձեր տված վերջին իմաստով:
Սակայն դուք սնապաշտությունը ՝ թիվերի հանդեպ որոշ «վախը» ևայլն քով քովի եք դասում  հավատացյալների մի փոքրամասնության կողմից ունեցած վերապահումները՝ ինտերնետի համ հեռուստացույցի նկատմամբ: Նույն արմա՞տ ունեն երկու դրսևորումները:

Հայր Ղուկաս ջան և Մարիամ, ներեցեք ես մի փոքր շփոթվեցի այս թեմայում: Ինչև կանրադառնամ հայ Ղուկասի հարցին:

Հոգևոր կյանքի ծայրահեղ դրսևորումները իրականում ցավոք սրտի շատ են: Մարդիկ ընկնելով երրկրորդականի հետևից մոռանում են գլխավորը:
Ծայրահեղություն է բոլորին դատել մի արշնի տակ, հորինելով ինչ-որ սատնդարտներ դատել դիմացինին: Ծայրահեղություն է, որ մարդ ապրելով հոգևոր կյանքով, ունենալով հոգևոր փորձառություն սկսում է պարտադրել իր կողքիններին լինել իր պես: Եւ վայ քեզ, որ չես ապրում: Ծայրահեղություն է, որ մարդ անընդատ խոսում է հոգևորից` աղոթքներ, պահքեր, եկեղեցական արարողություններ և այլն, այնքան է խորանում, որ մոռանում է գլխավորը`սերը և հարգանքը դեպի իր մերձավորը, նրա սրտում և պահվացքի մեջ մեկ էլ տեսար հայտնվում է խանդը, նախանձը:
Իմ համար նաև ծայրահեղություն է հավատքը դնել ցուցադրական սեղանի վրա: Ավելի լավ է մարդ սուսուփուս ապրի, իր վրա չգրավելով ուշադրություն, քանց..
Առայժմ այսքանը:

Հայր Սուրբ ջան, կարծում եմ արժեր խորագրի կամ առաջին փոստինգի մեջ նշել բացասական բառը, որպեսզի շփոթությունների տեղիք չլինի: Սա իմիջիայլոց:  21:)
Ըստ իս, նման ծայրահեղություններ են մոլեռադությունն (ֆանատիզմ) ու կրոնախևությունը: Հավատքն առանց սիրո հանգեցնում է մոլեռանդության, մարդուն մղում ծայրահեղ քայլերի, դարձնում անհանդուրժող, ագրեսիվ, ողջ աշխարհի դեմ չարացած, կամ էլ զրկում իրական կյանքի ընկալումից և հոգեկան խեղումներ առաջացնում. մարդիկ գրեթե խելագարվում են այդ հողի վրա: Կարծում եմ կարևոր է հստակ ընկալել տարբերությունը մոլեռանդության և ջերմեռանդության: Քրիստոնեությունը ողջախոհության կրոն է, և ոչ թե խելահեղության: Կան մարդիկ, որ գտնում են, թե ամեն ինչ, որ կա այս աշխարհում և նյութական է, անպայման սատանայական է: Հայր Սուրբ, գուցե սխալվում եմ, բայց ինձ թվում է, թե դու այս կերպ մտածողության  դրսևորումներից ի նկատի ունես: Բայց համաձայն չեմ, որ միանշանակորեն առանձնացնում ես աղանդավորներին: Հո բոլոր աղանդավորները խաբեբաներ չեն? Կան մարդիկ, որ աղանդավոր են դարձել հենց այսպիսի հողի վրա: Օրինակներ գիտեմ:
Վերը գրածիս նաև վերապահում անեմ. այս ամենով հանդերձ խիստ դժվար է լինում հստակեցնել չափանիշները մոլեռանդության և ջերմեռանդության միջև: Ժամանակակից մտածողության տեսակետից բազում հարցեր թվում են ծայրահեղորեն չափազանցված, սակայն դրանք կորցնում են իրենց ծայրահեղ որակումը, երբ համեմատական հարթության մեջ են դրվում քրիստոնեությունը կյանքի ու ապրելակերպի վերածած անապատական սրբերի խստաշունչ, բայց սրբաշունչ վարքերի հետ: Ըստ իս` կարևոր է ընդգծել, որ մեր պատերազմը ոչ թե մարմնի ու նյութի դեմ է, այլ մարմնական ու մեղսական ցանկությունների, որոնց արմատը ոչ թե մեր նյութականի, այլ մեր սրտի մեջ է: Ամեն ինչից առաջ մեր կեցության ու հարաբերության մեջ թող իշխի սերն ու ներողամտությունը: Իսկ ծայրահեղությունների մեզ մղում է պատվիրանի տառի, և ոչ թե ոգու ըմբռնումը:

Հ.Գ. Հասկանում եմ, որ գրածս շատ կցկտուր է ստացվել, բայց հուսամ ներողամիտ կլինեք. ժամանակս ահավոր սուղ է, ինչի պատճառով վերջին շրջանում ֆորումում գրեթե չեմ երևում:     21:) 21:) 21:)
Մանդարինկա, ապրես, գրածդ դուրս եկավ:  18:) 18:) 18:)

Հայր Սուրբ, հավատացյալի ցանկությունը իր կյանքը ապրելն է իր ստացած հոգևոր լույսի տակ: Ես ծայրահեղության սահմանը տեսնում եմ այս հոգևոր ձգտումը և աշխարհի իրականությունը միաձուլելու ջանքի մեջ: - Բառամթերք չունեմ իմ մտքերը ավելի լավ ձևով հասկացնելու համար:
Աշխարհ մերժելը հակառակ է Աստվածաշնչի՝ «Եվ Աստված տեսավ, թե - իր ստեղծագործությունը - լավ էր» կրկնվող Խոսքը(Թարգմանաբար): Բայց հավատացյալի կյանքում կայանում են իրական խոչընդոտներ, և սրանց մասին մտածելիս , նա կարող է դատել, որ աշխարհում գոյություն ունեցող այս եղելությունը վնաս է բերում -օրինակ- իր աղոթական կյանքին, կամ իր երեխայի հավատի ու մարդկային զարգացմանը: Սա սնապաշտության հետ կապ չունի: Բայց ծնողը կարող է դատել, թե հեռուստացույցը կամ ինտերնետի հաճախակի օգտագործումը մի մեծ ժամանակի կորուստ է, կամ ավելի լրջորեն՝ ներկայացնում է մի իրական վտանգ երեխայի բնական ու հավասառակշռված զարգացման համար:
Հապճեպ ձևով չդատենք այս երևույթը, ամբաստանելով հավատացյալը սնապաշտ վախերի ազդեդուցյան տակ գտնվելու համար: Խորը մտածելուց հետո է նա երբեմն իր երեխային «զրկում» հաճելի կամ ոչ հաճելի զբաղմունքներից, նրան առաջարկելու համար ավելի հոգեպնդող զբաղմունքներ:
Իսկ, ներեցեք, Մոնք, ես չեմ հասկացել Մանտարինկայի գրառումը:  14:)

Հիմա հասկացա, հայր սուրբ, նկատի ունեք հավատքի ձգտման ընթացքում ծայրահեղությունների մեջ ընկնելը:
Այդպիսի բաներ կան, այո, շա՜տ կան, ցավոք:
Ֆանատիկ ցանկացած դրսևորում: Օրինակ մեկը դրանցից՝ կոսմոպոլիտիզմն է: Երբ հավասարության նշան է դրվում հավատքով-ոգով-արյամբ հարազատ եղբայրների և օտարի միջև, ընդհուպ մինչև այն օտարի, որը բացահայտ թշնամի է քո և եղբորդ թե հավատքին, թե' ոգուն և թե' արյանը:
Այ այդ թացը չորից տարբերելու ունակության բացակայությունը (ծուլությունից կլինի, թե անպատասխանատվությունից, թե թերարժեքության բազում բարդույթներից, թե ստացած ընտանեկան դաստիարակության նյութական շեշտվածությունից, չգիտեմ) հենց այդպիսի ծայրահեղություններից է: Բայց եթե աշխատում են իրենց վրա, ապա դա պետք է որ երկար չտևի:

Շնորհակալություն Սաթեիկ ջան, դրա մասին մոռացա նշեմ: 21:)
Մարիամ, և ինչ՞ն էր իմ գրածիս մեջ այդքան բարդ, որ չես հասկացել: 12:)Հետաքրքիր է:

Սիրելի Մարիամ, Մարոն ուզում է ասել, որ հավատքը ունի նաև իր անձնական, ինտիմ կողմը: Իսկ երբ մարդիկ իրենց հավատքի մեջ անձնականի տեղ չեն թողնում, ամենը հանում են ի ցույց հասարակությանը, ապա դա էլ է ծայրահեղություն:
Իրոք, իրավացի է Մարոն, կարծում եմ դու էլ կհամաձայնես:

Մարո ջան, քո ասածի հետ համամիտ եմ:
Մոնքի ասածի հետ ևս: ՈՒղղակի ձեր գրածները կարդացի հաղորդագրությունս գրելուց հետո: :)

Quote from: Satenik on March 04, 2007, 09:47:05 AM
Օրինակ մեկը դրանցից՝ կոսմոպոլիտիզմն է: Երբ հավասարության նշան է դրվում հավատքով-ոգով-արյամբ հարազատ եղբայրների և օտարի միջև, ընդհուպ մինչև այն օտարի, որը բացահայտ թշնամի է քո և եղբորդ թե հավատքին, թե' ոգուն և թե' արյանը:

Սաթենիկ, կարո՞ղ ես ավելի մանրամասն բացատրել։ Եվ եթե հնարավոր է, որոշ օրինակներով։

Quote from: MONK on March 03, 2007, 09:25:11 PM
Հայր Սուրբ ջան, կարծում եմ արժեր խորագրի կամ առաջին փոստինգի մեջ նշել բացասական բառը, որպեսզի շփոթությունների տեղիք չլինի: Սա իմիջիայլոց:  21:)

Ինձ թվաց, որ արդեն հասկանալի է։ Ծայրահեղ բառն արդեն բացասական երանգ ունի։

Սաթենիկ ջան, չնայած, որ իմ գրածը միայն դրա մասին չէր, ես չէի կասկածում, որ դու առաջինը կհասկանաս ինձ: Ինձ համար հայաստան.քոմում քո և ինչու չէ` Նորայրի ասածը մեծ դաս եղավ ինձ համար: Բայց իհարկե հավատքս դնել ի ցույց հասարակության, միշտ խորթ է եղել ինձ համար դեռ երբ "նիկոլայիտ էի" իբրև թե: Հենց Նիկոլայի մոտից սկսեցի փախնել այդ պատճառով: Շարժառիթը այնտեղի ցուցամոլությունն էր:

Quote from: Abegha on March 04, 2007, 01:18:03 PM
Ինձ թվաց, որ արդեն հասկանալի է։ Ծայրահեղ բառն արդեն բացասական երանգ ունի։

Այո:  Կարող եք չհամաձայնել ինձ հետ սիրելի համաֆորումցիներ, բայց կարծում եմ, որ մարդու մեջ ամեն ինչ պետք է լինի հարմոնիկ` հոգևորը, գեղեցկությունը, խելքը, զարգացությունը, : Համաչափ պետք է լինի մարդու մեջ այդ ամենը: Եւ մարդու ամեն մի լավ կողմ պետք է համագործակցի միմիյանց հետ: Իսկ ընկնել ծայրահեղության մեջ, որևե հատկության մեջ կարծում եմ երջանկություն չի տա մարդուն:

Օրինակ կան մարդիկ, որոնք համարում են, որ լինել քրիստոնյա՝ նշանակում է լինել աշխարհաքաղաքացի, որի համար հայրենիք կամ հարազատ ազգ չկա, կամ եթե կա էլ, ապա դա աշխարհն է ու համայն մարդկությունը:
Կոսմոպոլիտը մի կողմից հռչակում է ինքն իրեն քրիստոնյա, մյուս կողմից զերոյացնում ու արհամարհում է դիմացինի քրիստոնյա լինելը: Նա ասում է, որ պետք է սիրել բոլորին անխտիր, հավասար ու նույն սիրով, կարեկցել ու ներել նույն կարեկցանքով, նույն ներողամտությամբ: Նրա համար մեկ է ամեն ինչ՝ հավատակից կլինի, թե արյունակից, հոգևոր մարդ թե մարդակեր մարդու կերպարանքով՝ բոլորն էլ հավասարապես պետք է սիրելի լինեն:
Կոսմոպոլիտը շահարկում է քրիստոնեության որոշ դրույթները ազատելու համար ինքն իրեն որևէ հոգսից ու պատասխանատվությունից կապվաց մերձավորի հետ: Եվ նույնը պահանջում է մյուսներից: Նա որպես օրենք խիստ ագրեսիվ է: Դու պետք է սիրես բոլորին անխտիր, պարտավոր ես, եթե քրիստոնյա ես, ասում է կոսմոպոլիտը, և եթե դու սիրում ես նախ և առաջ քո ազգին ու քո հայրենիքը, ուրեմն դու սահմանափակ ու կեղծ մարդ ես:
Մերը պիտի չսիրել, որովհետև պետք է սիրել և օտարինը: Կոսմոպոլիտի հոգեբանության մեջ սրանք իրար հակասող ու իրարամերժ բաներ են:
Համացանցային ֆորումները լեփ-լեցուն են այս անբարոյականությամբ ու գլխիվայր շուռ տված քրիստոնեությամբ:
Տեսեք, ենթադրենք աշխահի որևէ վայրում մի մեծ վթար է տեղի ունեցել, որի արդյունքում զոհվել են մարդիկ: Մեկը գալիս ասում է, գիտե՞ք, հայեր, զոհվածների մեջ երկու հոգի հայ է եղել: Կոսմոպոլիտը կասի, չե՞ք ամաչում, ձեզ համար ի՞նչ տարբերություն հայ է թե ոչ զոհվածը, ուրեմն եթե հայ չէ, կարո՞ղ է զոհվել:
Այ այսպիսի ծայրահեղ գռեհկություն, որը ոչ մի կապ չունի ոչ քրիստոնեության, ոչ էլ մարդասիրության հետ:
Սա ես համարում եմ թերի, ինֆանտիլ, տհաս հավատքի դրսևորում, ֆանատիկոսություն: Որը, սակայն, բուժելի է, իմ կարծիքով, եթե մարդն իրոք ինքն իր վրա աշխատի:
Հուսով եմ կարողացա բացատրել ինչ նկատի ունեի...

Quoteդեռ երբ "նիկոլայիտ էի" իբրև թե

Մարո 39:) 2:) 38:) 38:)
Այո, գիտեմ, ջանիկ ջան, ինչ ես ասում: 30:) Ափսոս որ մյուսները չգիտեն... 12:)

Quote from: MONK on March 03, 2007, 09:25:11 PM
Ըստ իս, նման ծայրահեղություններ են մոլեռադությունն (ֆանատիզմ) ու կրոնախևությունը:

Թեման անվանելուց չցանկացա «մոլեռանդություն» բառն օգտագործել, որպեսզի նման վիճակների մեջ հայտնված մարդկանց չվիրավորենք։ Շատ հաճախ մարդիկ չեն նկատում, թե ինչպես են նման վիճակների մեջ հայտնվում։

Մոնկ, գրածիդ մեջ շատ լավ նրբերանգներ կան։ Այո, անապատական հայրերի նկատմամբ ակնածանք ունենալ, մարմնականը կարողանալ ճիշտ ընկալել, այս հարցերն իրոք մարդուն կարող են դեպի ծայրահեղություն տանել։ Ընդ որում, չեք կարծո՞ւմ, որ երկակի ծայրահեղության կարող է տանել, այսինքն՝ մի կողմից մերժել մարմինը, մյուս կողմից՝ բնական համարել մարմնական–մեղսականին անհոգաբար տրվելը։

Quote from: MONK on March 03, 2007, 09:25:11 PM
Կան մարդիկ, որ գտնում են, թե ամեն ինչ, որ կա այս աշխարհում և նյութական է, անպայման սատանայական է: Հայր Սուրբ, գուցե սխալվում եմ, բայց ինձ թվում է, թե դու այս կերպ մտածողության  դրսևորումներից ի նկատի ունես: Բայց համաձայն չեմ, որ միանշանակորեն առանձնացնում ես աղանդավորներին: Հո բոլոր աղանդավորները խաբեբաներ չեն? Կան մարդիկ, որ աղանդավոր են դարձել հենց այսպիսի հողի վրա: Օրինակներ գիտեմ:

Թերևս ճիշտ ես, չէի մտածել։

Շնորհակալություն Սաթենիկ  21:) 21:) 21:)

Երկու հարց ունեմ բոլորին.

1. հոգևոր կյանքի ինչպիսի՞ այլ ծայրահեղություններ կարող եք նշել։

2. Իսկ մարդուն կարելի է մեղադրել ծայրահեղության պատճառով։ Չէ որ հաճախ մարդիկ ենթագիտակցորեն, խորը չվերլուծման կամ որոշակի ազդեցության պատճառով են հայտնվում նման վիճակներում։

Հայր Ղուկաս, երեկ, երբ հապշտապ գրում էի այդ տողերը, մտավախություն ունեի, որ շտապողականությունից պարզ չեմ արտահայտվի: Ուրախ եմ, որ հասկացել ես ինձ:  18:) 18:) 18:)
Ինչ վերաբերում է բացասական որակմանը. եթե փորձես մի փոքր այլ հայացքով նայել, կնկատես, որ խորագիրդ պարտադիր կերպով չի արտահայտում այդ իմաստը, կարելի է շփոթվել, ինչը հենց տեղի է ունեցել Սաթենիկի պարագային:

Quote from: Abegha on March 04, 2007, 05:07:05 PM

2. Իսկ մարդուն կարելի է մեղադրել ծայրահեղության պատճառով։ Չէ որ հաճախ մարդիկ ենթագիտակցորեն, խորը չվերլուծման կամ որոշակի ազդեցության պատճառով են հայտնվում նման վիճակներում։

Ինչ կերպով էլ որ մարդը հայտնվի նման վիճակներում, պետք է ոչ թե մեղադրել նրան, այլ կարեկցել և, եթե հնարավոր է, փորձել օգնել: Բոլորս էլ սխալական ու մեղավոր ենք և երբեք չենք կարող մեզ ապահովագրված զգալ որևէ վիճակում հայտնվելուց: Եթե այլ կերպ օգնել չկարողանաք էլ, գոնե աղոթել միմյան համար կարող ենք:

Quote from: Mandarinka on March 03, 2007, 08:26:46 PM
Ծայրահեղություն է, որ մարդ անընդատ խոսում է հոգևորից` աղոթքներ, պահքեր, եկեղեցական արարողություններ և այլն, այնքան է խորանում, որ մոռանում է գլխավորը`սերը և հարգանքը դեպի իր մերձավորը, նրա սրտում և պահվացքի մեջ մեկ էլ տեսար հայտնվում է խանդը, նախանձը:
Իմ համար նաև ծայրահեղություն է հավատքը դնել ցուցադրական սեղանի վրա: Ավելի լավ է մարդ սուսուփուս ապրի, իր վրա չգրավելով ուշադրություն, քանց..

«Աղոթքներ, պահքեր», ինչպես ասում ես, Մանտարինկա, դա Հիսուսի տված խորհուրդն է՝ բոլոր քրիստոնյաներին ուղղված: Պարտադիր չէ, բայց խորհուրդ է տրվել, որ հարգենք, կամ փորձենք հարգել: Չմոռանանք, որ հենց արդի ժամանակներում ամբողջ ուղղափարությունը լրջորըն հարգում է քրիստոնեական այս ավանդոյթը: Թույլ տվեք պարզապես հաղորդեմ ձեզ իմ կրկնակի զարմանքը. դա, մեր Արցախցի քահանաների նույնպես խստորեն տրված խորհուրդն է. «չդատապարտենք նրանց, որոնք պահքը չեն պահում, բայց փորձենք պահքը պահել, ու նրա շնորհները ստանալ - ըստ բոլոր սրբերի խրատներին»:
Ի՞նչ հիման վրա կարող ես ասել, Մանտարինկա, թե պահք պահողը ցուցադրության համար է անում, կամ նա նվազ սեր ունի ուրիշների նկատմամբ:
Ներեցեք, եթե իմ մտածելակերպը տարբերվում է ձերինից, ու եթե ձեր միջև գոյացած համընդհանուր ներդաշնակության մեջ խորթ է թվում: Կարող եք այնուամենայնիվ թույլատրել որ ձեր տեսակետից տարբերվող կարծիք մը գրվի:
Ձեր շնորհիվ առաջին անգամ անդրադառնում եմ խնդրին լրջության: Անպայման սրա մասին խոսելու եմ մեր համայնքի հարգելի հովիվների հետ: Եթե ցանկանաք, ձեզ կփոխանցեմ մեր Տեր Հոր տեսակետը:

Մարիամ ջան, սիրելիս 21:), ձեզ մի խորհուրդ` մինչ համայնքի հովվի հետ խոսելը, կամ գրվածին անրադառնալը այստեղ, մի հատ փորձեք հասկանալ թեմայի իմաստը և գրվածի իմաստը և փորձեք չխեղաթյուրել թեման կամ գրառումը: 21:) Այն ինչ գրեցիք դուք` իմ ասածի հետ քիչ կապ ուներ:
Հուսով եմ ձեր ներողամտությանը ասածիս համար: Շնորհակալություն: 21:) 21:)

Սաթենիկ, ես կցանկանայի անդրադառնալ քո գրածին կոսմոպոլիտիզմի մասին՝ ավելի հստակեցնելու համար։ Այսինքն՝ դու գտնում ես, որ լինել կոսմոպոլիտ, նշանակում է լինել ծայրահեղ, այո՞։ Իսկ դա նշանակո՞ւմ է նաև հավասարապես, օրինակ անտարբեր լինել մյուս ազգերի հետ կատարվող ողբերգություններին, ինչպես ցունամին արևելքում, երբ մոտ 130.000 մարդ մահացավ։

Այո, հայր սուրբ, համարում եմ ծայրահեղություն, որովհետև ըստ էության կոսմոպոլիտի կողմից մերժվում են ազգերը, նա ասում է չկան ազգեր, կան մարդիկ:
Ազգ ու մարդ հասկացությունների համադրումը նրա համար անհնարին են:
Ցունամիի վերաբերյալ, նա չի ասում անտարբեր եմ, նա ասում է թե նշանակություն չունի ինձ համար ցունամին իմ ազգի գլխով եկավ, թե մյուս կիսագնդի ազգերից մեկի, նշանակություն չունի իմ ազգակիցները մասսայաբար կոտորվեցին, թե այլազգիները: Նա ասում է թե ցավում է հավասարապես բոլորի համար: Բայց պարզ է, որ սեփականի զգացումը չունեցողը ուրիշի զգացածը չի կարող հասկանալ, ուստի նա փաստորեն ոչ մեկի համար էլ չի ցավում, չի կարող ցավել, դրանք լոկ դատարկ խոսքեր են:
Չէ՞ որ ցավ ես ապրում ուրիշի ընտանիքի համար շնորհիվ նրան, որ քոնն ես սիրում: Ինչ չես ցանկանում քոնին, չես էլ ցանկանում ուրիշին: Բայց աշխարհաքաղաքացու ելակետը իր մերձավորները չեն, ավելին, մերձավորները խանգարող ու ժխտելի խոչընդոտ են: Մի խոսքով, դա եսամոլություն է, ծուլություն, անխղճություն, անսրտություն և այլ նման բաներ....
Ընդհանրապես ազգամերժությունը հանցագործություն է հենց մարդուկթյան դեմ, ինչ երանգավորում էլ որ դրան տրվի:

Հայր սուրբ, աշարհաքաղաքացիների մասին թեման ինձ համար զզվելի է, ես կուզեմ լավ բաներից խոսել այս ֆորումում 32:): Լավով պայքարենք վատի դեմ, բայց ոչ դատելով: 30:) 21:)

Սաթենիկ ջան, երևի ես այդքան էլ հստակ չարտահայտվեցի, այնուամենայնիվ պետք է ասեմ, որ քո հավելյալ բացատրությունները շատ հետաքրքիր էին, բայց ցանկանում էի անդրադառնալ հարցի մյուս կողմին, այսինքն՝ ազգային գործոնից բխող ծայրահեղությանը, որի պատճառով, օրինակ, մարդ կարող է բացարձակ անտարբերություն դրսևորել աշխարհում տեղի ունեցող ողբերգությունների նկատմամբ։ Արդյո՞ք չկան այստեսակ ծայրահեղություններ։ Մարդը կարող է շատ թեթևությամբ ասել՝ կարևորը իմ ընտանիքը լավ է, ջհաննամ թե աշխարհում միլիոնավոր մարդիկ են մահանում։ Վստահ եմ, այստեսակ մտածողներ էլ կան, և կարծում եմ այսպես մտածողները հոգևոր կրթությունից զուրկ են։ Մի՞թե ազգային գործոնի չափազանցումը չի կարող պատճառ լինել կորցնելու հարգանքը կամ բացարձակ անտարբերություն դրսևորելու մյուս ազգերի նկատմամբ։

Չեմ կարծում, թե քննարկելով դատում ենք որևէ մեկին, իսկ գաղափարախոսությունների հարցում կողմնորոշում պետք է ունենալ, մանավանդ, կարծում եմ, անհրաժեշտ է հստակեցնել հոգևորի ծայրահեղ դրսևորումների շրջանակը։

Հայր սուրբ, գոնե ես չեմ հանդիպել, չեմ լսել, չեմ պատկերացնում այնպիսի հայ ազգասերի, որի համար ուրիշի հետ պատահած աղետը անտարբերությամբ ընկալվի: Սա ես բացառում եմ և ունեմ հիմքեր դրա համար:

Իսկ որ ընտանիքի շահերը դասվում են շրջապատի շահերից վեր ու մի բան էլ հակադրվում են շրջապատին, այ սա, ցավո՜ք, շատ կա: Այսպիսիք կան պաշտոնյաների մեջ, արտագաղթածների, և մեր սովորական քաղաքացիների մեջ ևս կան: Պաշտոնյա և արտագաղթած մարդկանց մի որոշ խմբի համար ձգտումը դեպի պաշտոն ու գաղթը պայմանավորում է հենց այս մտածելակերպով: Սրանց այսպես կոչված գաղափարի բարձրագույն կետը իրենց իսկ սեփական քիթն է, որից վեր աշխարհ չկա: Իրենք ասում են, ես լավ լինեմ, երեխեքս լավ լինեն, հեչ էլ թե աշխարհը չի կոտորվի, ի՞նչ ազգ, ի՜նչ արժանապատվություն, ի՜նչ մարդկություն, ի՜նչ ամոթ՝ բոլորը սուտ է: Սա հիվանդագին մի վիճակ է, եսամոլության տեսակ, իհարկե նաև տգիտություն ու սրանից բխող վախկոտություն:

Այն, ինչ ասեմ ես հնարավոր է ծայրահեղ թվա, բայց կարծում եմ, որ այն մարդը, ով  ասում է թե սիրում է իր ընտանիքը, բայց չի սիրում իր Հայրենիքը`ստում է: Եւ նա, ով ասում է, թե սիրում է իր ժողովուրդը, Հայրենիքը, բայց անտարբեր է աշխարհում կատարվածներին` նա ևս ստում է, ինքը իրեն ստում է:

Լավ, շնորհակալություն։  Չգիտեմ մյուսներն ինչքանով ընկալեցին, ամեն դեպքում ինձ համար հասկանալի էր։ Բայց էստեղ մեկ այլ հարց 21:)
Ինչքանո՞վ կարելի է կոսմոպոլիտիզմը համարել հոգևոր ծայրահեղություն, կամ՝ հոգևոր կյանքի ծայրահեղ դրսևորում։

Կարելի է: Մարդ չափազանց ընդարձակելով "մերձավոր" հասկացողությունը, կարող է իրականում հեռուանալ իր մարձավորից: Տեսեք իմ վերևի գրածը, հայր սուրբ:

Այսինքն՝ կարո՞ղ ենք եզրակացնել, որ ընտանեկան, և ընդհանրապես շփման, մարդկանց հետ փոխհարաբերությունները ամբողջությամբ, իրենց բոլոր կողմերով, ենթակա են կամ մաս ես կազմում հոգևոր կյանքի՝ անկախ իրենց աշխարհիկ բնույթից։

Հայր Ղուկաս, չգիտեմ ես ձեզ ճիշտ եմ հասկացել, թե ոչ, սակայն փորձեմ պատասխանել:
Մենք գիտենք, որ գոյություն ունի մարդ - Աստված և մարդ - մարդ հարաբերություն: Կարծում եմ, որ մարդ - Աստված հարաբերությունը հաստատվում  կամ էլ ապացուցվում է մարդ - մարդ հարաբերությամբ:
Պողոս առաքյալը գրում է, որ հավատքը առանց գործերի մեռած են: Հովհաննես առաքյալը գրում է, որ մարդ որ ասում է, թե սիրում է Տիրոջը, բայց չի սիրում եղբորը` ստում է: Կարծում եմ շաղկապված են դրանք:

Quote from: Abegha on March 10, 2007, 09:49:04 AM
Ինչքանո՞վ կարելի է կոսմոպոլիտիզմը համարել հոգևոր ծայրահեղություն, կամ՝ հոգևոր կյանքի ծայրահեղ դրսևորում։

Այնքանով կարելի է համարել, որքանով այդ գռեհիկությանը վերագրվում է մարդասիրական բնույթ, իսկ շատ դեպքերում ուղղակի քրիստոնեական վերաբերմունքի դրսևորում:

QuoteԿարելի է: Մարդ չափազանց ընդարձակելով "մերձավոր" հասկացողությունը, կարող է իրականում հեռուանալ իր մարձավորից:

Ինչպես Մարոն շատ ճիշտ ասաց. մերձավորը մոտիկն է, ոչ թե մոտիկն ու հեռուն:
Մերձավորը նա է, ով մերձ է քեզ, քեզ կից է, անմիջապես առաջիկան, մատչելին:  Որի հետ դու սերտ հպված ես, մերձեցած ես, մոտիկ ես նրան քո տեսակով, քո ոգով ու խառնվածքով, քո գաղափարներով ու հավատքով, վերջապես որի հետ առնչակից ես ու նման արյամբ:  Մերձավորը նա է, ով աղերսակից է քեզ քո աղոթքների մեջ ի փրկություն քո տեսակի ու քո հոգու:
Ոչ թե ով պատահի:

QuoteՀովհաննես առաքյալը գրում է, որ մարդ որ ասում է, թե սիրում է Տիրոջը, բայց չի սիրում եղբորը` ստում է: Կարծում եմ շաղկապված են դրանք:

Կորնթացիներին 6
14 Անհավատներին լծակից մի' եղեք բնավ: Ի՞նչ կապ կարող է ունենալ արդարն անօրենի հետ, կամ ի՞նչ նույնության եզր կարող է լինել լույսի և խավարի միջև:
15 Ի՞նչ համաձայնություն կարող է լինել Քրիստոսի և Սատանայի միջև, կամ ի՞նչ գործ ունի հավատացյալն անհավատի հետ:

Quote from: Satenik on March 11, 2007, 08:54:25 AM
Ինչպես Մարոն շատ ճիշտ ասաց. մերձավորը մոտիկն է, ոչ թե մոտիկն ու հեռուն:
Մերձավորը նա է, ով մերձ է քեզ, քեզ կից է, անմիջապես առաջիկան, մատչելին:  Որի հետ դու սերտ հպված ես, մերձեցած ես, մոտիկ ես նրան քո տեսակով, քո ոգով ու խառնվածքով, քո գաղափարներով ու հավատքով, վերջապես որի հետ առնչակից ես ու նման արյամբ:  Մերձավորը նա է, ով աղերսակից է քեզ քո աղոթքների մեջ ի փրկություն քո տեսակի ու քո հոգու:
Ոչ թե ով պատահի:

Օրինակ բերեմ ես: 12:)
Հաճախ մարդիկ գնում են երկրից երկիր, կարիգավոր մարդ փնրտելու համար, երբ իր հարևանը սովամահ է լինում:

Ուզում եմ շարունակել և հիշեցնել հարցերս.

1. հոգևոր կյանքի ինչպիսի՞ այլ ծայրահեղություններ կարող եք նշել։

2. Իսկ մարդուն կարելի է մեղադրել ծայրահեղության պատճառով։ Չէ որ հաճախ մարդիկ ենթագիտակցորեն, խորը չվերլուծման կամ որոշակի ազդեցության պատճառով են հայտնվում նման վիճակներում։

        13:)

Quote from: Abegha on March 13, 2007, 08:09:09 PM
Ուզում եմ շարունակել և հիշեցնել հարցերս.

1. հոգևոր կյանքի ինչպիսի՞ այլ ծայրահեղություններ կարող եք նշել։

2. Իսկ մարդուն կարելի է մեղադրել ծայրահեղության պատճառով։ Չէ որ հաճախ մարդիկ ենթագիտակցորեն, խորը չվերլուծման կամ որոշակի ազդեցության պատճառով են հայտնվում նման վիճակներում։

        13:)

Բարեւ բոլորին,

Սկսեմ նրանից, որ երբ խոսք է գնում որեւէ տեսակի ծայրահեղությունից, ուրեմն արդեն իսկ երեւույթը ԲԱՑԱՍԱԿԱՆ է:
Եւ եթե թույլ տաք, կփորցեմ պատասղանել երկրորդ հարցին:

Մադուն չի կարելի մեղադրել ծայրահեղության պատճառով, քանի որ եթե նա դրա գիտակցումն ունենար, ապա դրա մեջ չէր ընկնի: Բացատրեմ ասածս: Նախ` հոգեւոր ծայրահեղության դրսեւորումներ ցուցաբերող մարդը ելնում է հավատքի հանդեպ իր նախանձախնդրության բավական ամուր հիմքից, երկրորդ` նա այդ արարքով, իր տեսանկյունից պաշտպան է հանդիսանում ինչ որ մի բանի, որ բացատրում է, իբր վրիպել է մյուսների ուշադրությունից կամ էլ հապճեպ ինչ որ որոշում է կայացվել ինչ որ մի հարցի վերաբերյալ: Նման տեսանկյուն ու համոզվածություն ունեցող մարդուն մեղադրել չի կարելի, այլ անհրաժեշտ է փորձել բացատրել հարցի բուն էությունը եւ ոչ թե նրա սխալ ու մեղավոր լինելը քննարկել:

Անհավատի համար քրիստոնեական հավատը գայթակղություն է: (Հովհաննես 6-62)
Անհավատի համար հավատի սկիզբն էլ ծայրահեղություն է:
Հավատի մեջ սկսնակին պինդ կերակուր տալու խորհուրդ չի տրվում: Նա չի մարսելու հոգևոր այս սնունդը, ու հնարավոր է՝ գայթակղվի ու հեռանա քրիստոնեությունից:
Սրբերից շատերը հալածվեցին իրենց «ծայրահեղ» հավատի պատճառով:
Հայր սուրբ, դուք ինչպիսի՞ «ծայրահեղ դրսևորումներ» ի նկատի ունեք:

Quote from: Abegha on March 13, 2007, 08:09:09 PM
1. հոգևոր կյանքի ինչպիսի՞ այլ ծայրահեղություններ կարող եք նշել:

Աստված օգնական, Հայր Ղուկաս: 21:) Կարծում եմ հիմնականի մասին արդեն ամեն բան ասվել է այս թեմայում:

Quote2. Իսկ մարդուն կարելի է մեղադրել ծայրահեղության պատճառով։ Չէ որ հաճախ մարդիկ ենթագիտակցորեն, խորը չվերլուծման կամ որոշակի ազդեցության պատճառով են հայտնվում նման վիճակներում։

Մադուն չի կարելի մեղադրել ծայրահեղության պատճառով,քանի որ դա էլ մեր կողմից միտեսակ ծայրահեղություն կլինի: Մարդուն մեղադրել պետք չէ, նրան սիրել և հասկանալ է պետք:

Միգուեց ես սխալվում եմ ???, սակայն ծայրահեղական չեմ համարում այն մարդկանց, ովքեր խուսափում են հեռուստացույցից եւ ինտերնետից: Բոլորս ել գիտենք, թե ինչ վիճակում է այսօր մեր եթերը: Բոլոր ալիքներով սերյալներ են օրվա բոլոր ժամերին, որոնք մարդուն կլանում են,  վատնել տալիս ժամանակը, ինչի մասին գրած է. «ծախու առեք», արտասահմանյան զազրելի տեսահոլովակներ, գովազդներ, որոնք մարդկանց կարծես հիմարի տեղ են դնում: Մի՞թե դրանք չնայելը ծայրահեղություն է: Նույնը կասեմ նաեւ ինտերնետի մասին, երբ մտնում ես, թեկուզ հոգեւոր գրականություն փնտրելու, երբ հանկարծ հայտնվում են լկտի կամ սարսափելի կերպարանքով մարդկանց կամ կենդանիների նկարներ: Եվ ապագա սերունդը դրանցով է դաստիարակվում, որովհետեւ ամբողջ օրը դա է տեսնում, էլ ինչ խոսք կարող է լինել հոգեւոր դաստիարակության մասին: Ռուս Ուղղափառ Եկեղեցու հոգեւորականներից մեկին հարց էին տվել, թե ինչ կարծիք ունի տելեպուզիկ մուլտֆիլմի մասին եւ արդյոք կարող են իրենց երեխաներին թույլ տալ, որ նայեն: Եվ նա պատասխանել էր, որ անգամ գաղափար չունի այդ մույլտֆիլմի մասին, որովհետեւ ընդհանրապես հեռուստացույց չի նայում: Մի՞թե այդ վանականը ծայրահեղության մեջ է: Ինչ խոսք, կարելի է թե՛ հեռուստածրագրերից եւ թե՛ ինտերնետից շատ օգտակար բաներ քաղել, սակայն ամեն մարդ չէ, որ կարող է անվնաս դուրս գալ այդ հզոր մագնիսական դաշտից, ինչը սկսվում է լավ միտումով, վերջանում վատով, ըստ այնմ, թե՝ «Հոգիով սկսեցիք, բայց մարմնով վերջացրեցիք»:

Ամեն ինչ այս կյաքում ունի իր լավ և վատ կողմերը: Աստված կյանքը զարգացնում է, մեզ տալիս է նոր և նոր հնարավորություններ: Բայց մեզանից է կախված, թե ինչպես մենք դա կնդունենք և կնկալենք:
Միթե չի կարելի լսել ռադիո "Վեմը"? Նայել "Շողակաթ" հեռուստաալիքը? Կամ ինչ "սատանայական" բան կա մեր փոքրիկ Լուսամուտի մեջ? 10:) Ինչ վատ բան կա "Կուլտուռա" ալիքի մեջ? Իսկ տարբեր ինտելեկտուալ հաղորդումների մասին ինչ կասեք?  Òóò ïàëêà î äâóõ êîíöîâ. Չի կարելի ամեն ինչին տալ միանշանակ նույն գնահատականը: Ես ինքս չեմ նայում հեռուստացույց, բայց ես միանշանակ գնահատականներ չեմ տալիս դրան: Չեմ նայում, քանզի ժամանակ չունեմ: Աստված ամեն բան տալիս է մեզ համար`նաև ինտերնետը, հեռուստացույցը: Մեզանից է կախված, թե ինչպես դա կօգտագործենք: Գուցե ինչ-որ սայթ վնաս է բերում, բայց միանշանակ համոզված եմ`Լուսամուտը օգնում է: Եւ շատ է օգնում: Մարդիկ հնարավորություն ունեն ծանոթանալու հոգևոր-մշակույթային կյանքին, հոգևոր արժեքներին: Հնարավորություն ունեն հարցեր տան հոգևորականներին և ստանան հոգևոր կրդություն: Միթե դա Աստծուն ծառայություն չէ? Միթե դա վնաս է?Միթե ավելի լավ է չմտենել և այս ամենի հետ հաղորդակից չլինել?
Դա անտեսելը ես համարում եմ ԾԱՅՐԱՀԵՂՈՒԹՅՈՒՆ: Մանավադ հոգևոր կրդված մարդու մոտ նման հարց չպետք է առաջանա:

Մարո ջան, չէ որ ես նշել էի, որ կարող ենք եւ ինտերնետից եւ հետուստացույցից մեծ օգուտ քաղել, նկատի ունենալով հենց այդ հեռուստաալիքները: Ինչ խոսք, ինտերնետում էլ կան հոգեւոր, մշակութային, գրական  սայթեր, խոսքս դրանց մասին չէ, եւ շատ ուրախ եմ դրա համար ու ինքս էլ մեծ օգուտ եմ քաղում դրանցից:
Ուղղակի ես անձամբ եւ շատերի օրինակից գիտեմ այն վնասները, որ պատճառել են հեռուստածրագրերը եւ ինտերնետային սայթերի մեծամասնությունը: Բնական է՝ դանակը օգտագործվում է թե՛ կենցաղային նպատակի համար եւ թե՛ չարագործության: Դա պարզ է, դրա համար էլ հակված եմ շեշտել դրա վտանգավորությունը: Գիտեմ շատերին, որոնք անհոգությամբ դիտում էին ընդհամենը լուրեր,  մշակութային, հոգեւոր եւ այլ օգտակար բաներ, սակայն հիմա այդ մարդիկ չեն կարողանում ձերբազատվել սերյալներից, շոուներից եւ նմանօրինակ հոգեվնաս հեռուստահաղորդումներից: Ինձ ավելի ցավ է պատճառում, որ այսօրվա, թե՛ մանկահասակ երեխաները եւ թե՛ երիտասարդները կարող են կամա թե ակամա հաղորդ լինել այդ արեւմտյան անառակությամբ լեցուն ֆիլմերին, դաժանություն ներշնչող մուլտֆիլմերին եւ ամեն տեսակ անճաշակ շուոներին: Իսկ  թե ինչ ներգործություն կարող է ունենալ դրանք նրանց աշխարհայացքի վրա, կարծում եմ, թե այդ մասին խոսելն ավելորդ է: Եթե գոյություն ունենային այնպիսի հեռուստածրագրեր, որոնք թե՛ իրենց ֆիլմերով եւ թե՛ մյուս այլ հաղորդումներով նպաստեին հեռուստադիտողի հոգեւոր, հայրենասիրական եւ բարոյական աճին, որի առջեւ նստած երեխաների համար կարող ես ոչ թե երկյուղել, թե հանկարծ մի այլանդակություն կարող են տեսնել, այլ ընդհակառակը, ուրախ լինել, որ միայն հոգեշահ բաների պիտի հաղորդվեն: Մի՞թե անմտություն չէր լինի նման հեռուստաալիքների հանդեպ որեւէ վատ բան խոսել: Չգիտեմ տեղյակ եք, թե ոչ, եթե մեր այս հեռուստածրագրերը տեղափոխեին ԱՄՆ, մի օրվա մեջ դրանք բոլորը կփակվեին  33:) եւ նրանց բոլորին քրեական պատասխանատվության կենթարկեին, որովհետեւ այն աղբը, որ թափվում է մեր էկրաններից, այնտեղ միայն հատուկ վճարովի ծրագրերով են ցուցադրում, որպեսզի երեխաները եւ ընդհանրապես բարոյականությանը հետամուտ մարդիկ չառնչվեն նմանօրինակ աղտեղությունների հետ: Հետեւաբար, կարծում եմ, որ հեռուստացույց դիտել կամ չդիտելը պետք է նայել ոչ այն  տեսանկյունից, թե դա ծայրահեղ է, թե ոչ, այլ՝ որքանով է օգտակար կամ վնասակար:

6:)

Մանե ջան, իմ ասածս Ձեզ չէր վերաբերվում:
Ես ուղղակի խոսում էի նրա մասին, որ չի կարելի միանշաակ ինտերնետը և հեռուստացույցը և այլն անվանել սատանայական չարիք: Քանզի իրականում դա Աստծո կողմից տված բարիք է, որ ցավոք մարդիկ օգտագործում են ոչ իր նպատակով, այլ Չարին ծառայելու համար:

QuoteՉգիտեմ տեղյակ եք, թե ոչ, եթե մեր այս հեռուստածրագրերը տեղափոխեին ԱՄՆ, մի օրվա մեջ դրանք բոլորը կփակվեին   եւ նրանց բոլորին քրեական պատասխանատվության կենթարկեին,

Տեղյակ եմ, բայց նաև տեղյակ եմ, որ դա հենց ԱՄՆ-ի գործերն են: Դա հանրահայտ փաստ է, որ ՑՌՈւ-ն տարբեր կրոնական համայնքների և ինչպես նաև մշակույթային "ռեվոլյուցյաի" միջոցով, փորձում են քայքայել ազգի միաբանությունը, մշակույթը, արժեքները: 8:)

Ես լիովին համաձայն եմ ձեր հետ 13:)

Quote from: mane on November 23, 2007, 09:13:59 AM
Ես լիովին համաձայն եմ ձեր հետ 13:)

21:)

։հավատքը երբեք ծայրահեղ չի կարող լինել։հավատքը կարող է և պետք է լինի նախանձախնդիր։

Մի"թե ծայրահեղություն չէ խաչակրաց արշավանքը...

Դու պատմության մասին ես ասում։ Այն էլ ոչ Հայ եկեղեցու։ Էստեղ խոսքը կյանքի–կենցաղի մասին է։

Իմ կարծիքը սա է. ինչքան շատ եմ ես հարգում քո հավատը, այնքան շատ եմ վստահ իմ հավատի վրա: Ծայրահեղությունը սկսվում է այնտեղ, երբ ես սկսում եմ պաշտպանել իմ հավատը և հայհոյել քոնը, հավանաբար, վախենալով, որ հանկարծ դու չանես դա - իմ հավատի նկատմամբ: Եվ իհարկե ցավալի է այս վերջինս, քանզի բացահայտում է իմ կասկածը իմ հավատի հզորության հանդեպ:

Այո, քեզ հետ համամիտ եմ, Սամվել, սակայն որոշ դեպքերում ոչ թե մարդը կարող է նպատակ ունենալ իր հավատը պաշտպանելուց մղված դիմացինին պախարակել, բնականաբար ոչ հայհոյելու աստիճան, այլ տեսնելով, որ դիմացինը մոլորության մեջ է։ Մարդուն իր մոլորությունից դուրս գալ օգնելուց հնարավոր է քննադատել իր դավանած հավատը։ Այս դեպքում ես ծայրահեղության մե՞ջ եմ։

Ոչ միայն ծայրահեղության մեջ չեք, Ադմին, այլ նաև, կարծում եմ, ծայրահեղություն կլիներ նման դեպքում հակառակ կերպ վարվելը:
Թվում է, թե մենք լրիվ համամիտ ենք ծայրահեղության նման արտահայտման մասին մեր կարծիքներով և ես շատ ուրախ ու շորհակալ եմ դրա համար: