Լուսամուտ երկխոսության

Ողջույն: Թույլ կտաք այս թեմայի մեջ ձեզ հարցեր ուղղենք, ավելի ջերմ ծանոթության համար?

Իհարկե, սիրով  ::)

Ողջույն mane!! 21:)
Դուք Ձեզ ուրախ մարդ համարում եք?

Ողջույն Մագնոլինա 21:)
Ոչ այնքան, ես բնավորությամբ շատ թախծոտ եմ, ինձ ամեն բան չէ, որ կարող է ուրախություն պատճատել:

Ուրախ լինել կամ չլինելը կախված է իրավիճակներից, ամեն իրավիճակ չէ, որ ինձ համար կարող է ուրախության պատճառ լինել: Իհարկե, առավել ձգտելի է այն ուրախությունը, որի համար ասեց Պողոս Առաքյալը. «Ուրախ եղեք, դարձյալ եմ ասում ձեզ ուրախ եղեք»: Իհարկե, այդ ուրախությանը հասնելը բավականին դժվար է, որովհետեւ այդ հոգեւոր ուրախությունը ներքին ուրախություն է: Կան ուրախություններ, որոնց տրվելով կարող ես օրդ շատ ուրախ անցկացնել, ինչի համար էլ Տերն ասում է. «Վայ ձեզ, որ այժմ ուրախանում եք, որովհետեւ պիտի լաք ու սգաք» եւ բնականաբար, նման ուրախություններից ջանում եմ հեռու մնալ, որովհետեւ, եթե նույնիսկ դրանք ինձ ուրախություն են պատճառում, միեւնույնն է, դրանից հետո ահավոր դատարկություն եմ զգում: Իսկ ընդհանուր առմամբ ուրախ մարդ լինել կամ չլինելու չափանիշները շատ տարբեր են:

Շնորհակալություն, որ համաձայնվեցիք պատասխանել հարցիս 21:)
Եթե դեմ չեք, շարունակենք հարցազրույցը?

Իհարկե, մեծ սիրով

Ինչն է Ձեզ ոգեշնչում այս կյանքում?

Ոգեշնչող շատ բաներ կան, բայց հիմնականում ինձ ոգեշնչում է հանդերձյալ կյանքի հույսը, հակառակ դեպքում այս կյանքում ամեն ինչ իմաստազրկվում է:

Մանե, Դուք լավատես եք?

Կներեք, բայց միանշանակ չեմ կարող պատասխանել: Եթե հարցը վերաբերվեր կոնկրետ երեւույթների կամ դեպքերի, կարող էի ավելի հստակ պատասխանել:

Մանե ջան, ներեցեք: Մի քիչ աստվածաբանական հարց: Իսկ ինչն եք համարում սնոտիապաշտությունը? Եւ ինչպես պայքարել նման երևույթների հետ?

Մանե, մեկ հարց եւս: Մանե ինչ բան է երջանկությունը?

Quote from: mane on December 16, 2007, 09:26:28 PM
Կներեք, բայց միանշանակ չեմ կարող պատասխանել: Եթե հարցը վերաբերվեր կոնկրետ երեւույթների կամ դեպքերի, կարող էի ավելի հստակ պատասխանել:

Իսկ չեք կարող ասել` ընդհանրապես լավատես բնավորություն ունեք, թե ոչ?

 Մարգոտա ջան, սնոտիապաշտություն եմ համարում, երբ դատարկ ու փուջ բանին վերաբերվում են որպես շատ կարեւոր եւ լուրջ մի երեւույթի եւ ինչպես որ կործանարար է սնոտիապաշտությունը, նմանապես կարող է կործանարար լինել նաեւ այն, երբ իրական լուրջ բանը սնոտիապաշտություն են համարում:

Ինչպես որ դարերի խորքից մինչ օրս երջանկությունը տեսել են սիրո, ընտանիքի, աշխատանքի եւ նման այլ բաների մեջ, պիտի ասեմ, որ ինձ համար էլ խորթ չեն այդ արժեքները, սակայն, իրական ճշմարիտ երջանկություն դրանց համարել չի կարելի, քանի որ այս երազական վաղանցուկ կյանքի հետ այդ երջանկությունը պիտի ցնդի ու վերանա: Դրա համար էլ Պողոս Առաքյալը կոչ է անում թե ամուսնանալ եւ ընտանիք կազմել, թե աշխատել, թե հայրենիքին ծառայել, բայց եւ պնդում է, որ դրանց մեջ չփնտրեն երջանկություն եւ գտնեն կյանքի իմաստը՝ ասելով. «Ով ամուսնացած է, որպես թե ամուսնացած չէ, ով աշխատում է, որպես թե չի աշխատում, ով աշխարհի մեջ է, որպես թե աշխարհի մեջ չէ» եւ այլն: Եվ Սուրբ Գիրքն ու սուրբ հայրերը միակ կայուն եւ հավիտենական երջանկություն հորդորում են փնտրել եւ գտնել միայն երկնքի արքայությունում, ինչպես որ Տերն էլ ասաց. «Փնտրեք ու պիտի գտնեք»:

Կներեք, Մոնք ջան, բայց այդ հարցին կտրուկ եւ այդպես միանշանակ պատասխան տալը անընդունելի եմ համարում:

Սիրելի Մանե ջան, բայց չէ որ Տերը ասում է, որ որպեսզի գտնես այդ հավիտենական երջանկությունը, պետք է սիրես եղբորդ? Դա չէ Քրիստոսի երկրորդ մեծ պատվիրանը?  Ինչ կասեք ասածիս այն մտքին, որ մարդ իր սրտում գլծավոր տեղ պետք է ունենա, սիրո, ընտանիքի, Հայրենիքի, իր շրջապատի նկատմամբ, որպեսզի ճանաչի և սիրի Աստծուն?

Հարգելի Մարգոտա, ասենք, որ նմանօրինակ սեր հայրենիքի, ընտանիքի, եղբոր եւ այլ բաների հանդեպ բնական է ամբողջ մարդկության համար եւ այդտեղ որեւէ արտառոց ու զարմանալի բան չկա, այդպես կարող է սիրել անհավատը, մահմեդականը, բուդիստը, նույնիսկ դաժան հանցագործները, բայց նման սերը պայման չէ, որ մարդուն բերի դեպի Աստված, եվ այդ մասին է ասում Տերը. «Քեզ ի՞նչ օգուտ, որ սիրում ես քո մերձավորին, մեղավորներն էլ նույն բանն են անում» եվ քրիստոնյաների համար Տեն ասում է. «Եթե մեկը չուրանա իր հորը, մորը, եղբորը, երեխաներին, կնոջը եւ եթե ինքն իրեն էլ չուրանա, չի կարող իմ աշակերտը լինել»: Բայց որպեսզի հասկանանք, որ դա ծայրահեղորեն պիտի չընդունենք, Սուրբ Գիրքը նաեւ ասում է. «Եթե մեկը իր ընտանիքի համար հոգ չտանի, հեթանոսից էլ վատ է», նաեւ «Սիրիր քո կնոջը քո անձի պես», նաեւ ասում է, որ պիտի Տիրոջ առջեւ կանգնեն եւ ասեն, թե ահա ես եւ այն երեխաները, որ ինձ տվեցիր:

Եվ այսպես, մերձավորների հանդեպ ունեցած սերը բնական սեր է եւ դրա համար ջանք ու ճիգ չպետք է գործադրել եւ այն մեր մեջ դրած է եւ նորից, միգուցե կրկնվում ենք, բայց այդ բոլոր արժեքները պետք է ստորադասվեն Աստվածայինի հանդեպ՝ նորից չկորցնելով իրենց արժեքը: Հիշենք, որ Պետրոսն ասաց. «Տեր, մենք ամեն բան թողեցին եւ եկանք Քե ետեւից«, իսկ Պողոսն ասաց. «Կուզեի, որ բոլորդ ինձ նման լինեիք, այսինքն՝ կուսակրոն», հիշենք նաեւ այն բազում նահատակներին, որոնք նահատակվեցին հենց իրենց իսկ հեթանոս ծնողների ձեռքով:

Մանե ջան, շնորհկալաություն: 21:)

Մանե, կարելի է իմանալ` ինչ մասնագիտություն ունեք կամ ինչ եք պատրաստվում  ընտրել?

Quote from: mane on December 17, 2007, 11:21:10 PM
Ինչպես որ դարերի խորքից մինչ օրս երջանկությունը տեսել են սիրո, ընտանիքի, աշխատանքի եւ նման այլ բաների մեջ, պիտի ասեմ, որ ինձ համար էլ խորթ չեն այդ արժեքները, սակայն, իրական ճշմարիտ երջանկություն դրանց համարել չի կարելի, քանի որ այս երազական վաղանցուկ կյանքի հետ այդ երջանկությունը պիտի ցնդի ու վերանա:

Մանե,  ներեցեք եթե հարցնեմ...
Մանե, չե՞ք մտածում, չե՞ք զգում, թե  աշխարհական փոքրիկ սերն անգամ նշան է Աստուծո հավերժական սիրո:Ով տեսել է մի մանուկի ժպիտը չէ՞ շոշափել արդեն աստվածային ու դրախտային երջանկությունը: Մի երեխայի գուրգուրանքը չի՞ պարունակում ամբողջ արքայության խոստումը:

Թույլ տվեք ձեզ ուղղեմ մի ուրիշ հարց:
Սիրելի Մանե, սիրո՞ւմ եք Հովհաննեսի ավետարանը: Սիրո՞ւմ եք կարդալ այն մինչև Աստուծո խոսքը մտնի ձեր ներսում ու սկսի ձեզ փոխել ձեզ չհայտնված ուղղությամբ:

Հարգելի Մոնք, ավարտել եմ ԵՊՀ-ի Աստվածաբանական ֆակուլտետը:

Marie ջան, պետք է այս ամենին հավասարակշռորեն նայել, ինչ խոսք, որ երեխայի ժպիտը բոլորիս էլ պարգեւում է այդ երանելի հոգեւիճակը եւ այդտեղ որեւէ առարկելի բան չկա, սակայն եկեղեցու հայրերը ասում են, որ այս ամբողջ աշխարհի երանությունները, ինչպիսին էլ որ դրանք լինեն, դրանք ընդհամենը ստվերն են երկնային արքայության երանությունների:

Սիրելի Marie, շատ եմ սիրում Հովհաննու ավետարանը, ինչպես նաեւ մյուսները, եւ լավ գիտեմ, որ Աստծո խոսքը մարդու կյանքը վերափոխելու զորություն ունի: Իսկ ինչ վերաբերվում է ձեր ասած ինչ-որ չհայտնված ուղղությունների, կներեք, բայց խնդրում եմ հարցը ավելի պարզ ներկայացրեք:

Quote from: mane on December 27, 2007, 11:50:48 PM
եկեղեցու հայրերը ասում են, որ այս ամբողջ աշխարհի երանությունները... ընդհամենը ստվերն են երկնային արքայության երանությունների:

Մանե, ներեցեք, փորձում եմ հասկանալ, թե ինչով են տարբերվում մեր հայացքները հավատի ոլորտում:
Աստուծո արքայությունը արդեն չէ՞ սկսել ներգործել: Նա ներկա՞ չէ մեր ներսում, ինչպես թթխմոր, կամ սերմ: Նա ներկա՞ չէ աշխարհում հոգեպես ՝Սուրբ Հոգու ներշնչմամբ: Մոր ու երեխայի միջև գուրգուրանքը ինձ համար նշան են Աստուծո արքայությանն ու շոշափելի ներկայությանը, որովհետև աշխարհում գոյություն ունեցող ամեն սեր Աստծուց է գալիս: Նրա Սիրուց է գոյանում մարդկային ամեն սեր: Այս  սիրո կաթիլների գոյության համար չարժե՞ հուսով նայել աշխարհին: Սիրո այս կաթիլները չե՞ն պարունակում ամբողջ արքայության խոստումը: Հավատի մեջ արդեն չե՞նք շոշափում ամբողջ արքայությունը:

Quote from: mane on December 27, 2007, 11:51:22 PM
Իսկ ինչ վերաբերվում է ձեր ասած ինչ-որ չհայտնված ուղղությունների, կներեք, բայց խնդրում եմ հարցը ավելի պարզ ներկայացրեք:

Աստվածաշունչը ի'նքը ունի ինձ վերափոխելու իշխանությունը, Սուրբ է ու Կենդանի: Աստուծո Շունչ է, Սուրբ Հոգին:
Բայց ինձ արտոնվա'ծ չէ քննել այն ամեն ողղությամբ, չարչարեցնել այն, որպեսզի Նրան ենթարկել իմ մարդկային սահմանափակ մտածելակերպին:
Ներեցեք, բայց ինձ այսպես թվաց. թվերը փոխաբերական նշանակություն ունեն Աստվածաշնչում ու ավելի՝ բացարձակ նշանակություն ընձեռել թվերին օրինակ, նշանակում է Աստվածաշունչը փորձել ենթարկել իմ իշխանության: Դա ինձ հիշեցնում է Հիսուսի Խոսքերը  Փարիսեցիների մասին «Վա՜յ Փարիսեցիներ»- դրանով փակում են Աստվածաշնչի հասկացության դռները:
Ներեցեք, մտածեցի, թե ես ձեզանից ավելի խոր էի մտել Աստվածաշնչի իմացության մեջ:  Դա հպարտություն է:
Բայց ինձ այնպես թվաց, թե դուք եիք արդեն որոշել Աստվածաշնչի՝ ձեր կատարած ընթերցման ուղղությունը:

Quote from: Marie on December 28, 2007, 07:58:52 AM

Quote from: mane on December 27, 2007, 11:50:48 PM
Մանե....«ընդամենը ստվեր են երկնային արքայության երանություններին»
Մարի  ...  «նշան են Աստուծո արքայությանն »

Մանե ջան, ստվերի ու նշանի միջև մեծ է տարբերությունը:  Սուրբ Պողոսն  լա'վ է անդրադարձել այս մասին:

Marie ջան, բնականաբար այն ամենն, ինչ մեր չորս բոլորը տեսնում ենք, նրանք մեզ հուշում են Աստծո գոյության, երկնքի արքայության եւ դժոխքի մասին, ուղղակի դրանք տեսնել է պետք, այո, երեխայի հնդեպ ունեցած ծնողի սերը հուշում է Աստծո սիրո մասին, որ տածում է մարդկանց հանդեպ, բայց երեխայի հանդեպ ունեցած սերը կարող է նաեւ կռապաշտության վերածվել, այսինքն՝ առավել լինել մարդու համար քան Աստված, դրա համար է, որ Տերն ասաց. «Չեք կարող Ինձ հետեւել, եթե չուրանաք ձեր երեխաներին եւ այլն», այնպես որ այս աշխարհի մեջ ամեն բան պիտի ծառայի մի նպատակի՝ հոգու փրկության համար, քանզի մնացած ամեն ինչի համար ամեն բան տեսած ու լիուլի ճաշակած Սողոմոնն ասաց. «Ունայնություն ունայնության, ամեն բան ունայն է»:

Մնացած հարցերին կպատասխանեմ «սատանայի դրոշմ» բաժնում:

Մանե, ձեր մեջ ի՞նչ արձագանք է ունենում Ներսես Շնորհալու Հավատով Խոստովանիմի այս տունը. « Հուր կենդանի Քրիստոս, զհուր սիրոյ քո զոր արկեր յերկիր, բորբոքեա' յանձն իմ ...»

Սիրելի Մանե, ներեցեք, եթե ձեր հարցազրույցի բաժնում շատախոսել եմ: Շատ եմ ցանկանում ձեր հետ խոսել Աստվածաշնչի մասին, զրուցել, և պարզել. ի՞նչ է մեզ բաժանում, և ի՞նչ՝ միացնում: Մեր ընդհանուր հավատը ավելի ուժե՞ղ է, քան մեր անհամաձայնությունները: Թույլատրո՞ւմ եք, որ այսպիսի թեման բացվի: Դուք անձամբ կարո՞ղ եք բանալ:
Իմ հարցը. կա՞ մի բան, որ չունեցաք այս կյանքում, ձեզ համար  շատ կարևոր մի բան, որից զրկվեցիք:

Մանե , ձեզ այնպես չի՞ թվում. եթե Հիտլերն ու Ստալինը ճանաչած լինեին ծնողական սերը մանկության օրերին, աշխարհը չե՞ր փրկվի նրանց առաջացրած արհավիրքներից:
Իսկ երբ չենք ճանաչել տարրական ' հիմնական ու անհրաժեշտ սերը, ապա հավատի մեջ հնարավո՞ր է գտնել մի այնպիսի Սեր, որ ջնջի բոլոր վերքերը:

Նախ այդ երկնային սիրո ամբողջ նպատակը բնականաբար պիտի ծառայի նրան, ինչի մասին ասում է Շնորհալի Հայրապետը, այսինքն՝ զի այրեսցէ զախտ հոգւոյ իմոյ . . . եւ այլն: Այսինքն՝ այդ սերը նախ ներգործում է մարդու ներքնաշխարհի մեջ՝ այն մաքրելով եւ դարձնելով Աստծո տաճար, որում պիտի թագավորի Աստծո շնորհը:

Այո, Շնորհալու ասած սերը ի զորու է մաքրել մարդու ներքնաշխարհը եւ վերստին նորոգելով՝ դարձնել նրան Աստծո տաճար: Շատ շատերն են ճաշակել ծնողական սերն ու գուրգուրանքը եւ ստացել բարձր՝ բարոյական դաստիարակություն, սակայն բազում են օրինակները, որ հենց այդ մարդիկ դարձել են բարու եւ լուսավորի հալածիչներ, օրինակ՝ Պողոսը նախկինում պարծենում էր, որ ինքը փարիսեցի է, Բենիամինի ցեղից, ուսանել է մեծ վարդապետ Դամաղիելի մոտ եւ քաղաքացիությամբ էլ հռոմեացի է: Նա մեծ հայրենասեր էր եւ իր կրոնի մեծ նախանձախնդիր եւ այդ ամենով հանդերձ հալածիչն էր քրիստոնյաների, բայց երբ դարձավ քրիստոնյա, իր ամբողջ այդ նախկին առավելությունների համար ասաց. «Ես այդ ամենը աղբ եմ համարում, միայն թե շահեմ Քրիստոսին»: Նա գիշեր ու ցերեկ իր անձի ջանքերով իբր ծառայում էր հայրենիքին ու Աստծուն, սակայն պարզվեց, որ ամենամեծ վնասակարն է եղել, որովհետեւ հույսը դրել էր իր այդ առավելությունների վրա, իսկ դարձի գալուց հետո ասաց. «Ես բոլորից շատ աշխատեցի, բայց ոչ թե ես, այլ Աստծո շնորհը, որ իմ մեջ է, քանի որ ես ոչինչ եմ»: Եվ այսպես, այդ շնորհը՝ սերը, որ թագավորում էր Պողոսի մեջ, ի զորու էր հաղթել չարին:

Ինչ վերաբերվում է հիտլերներին ու ստալիններին, դրանց դեմը միեւնույնն է առնել չի լինի, որովհետեւ այս աշխարհը մեղքի պատճառով նզովված է, եւ մարդկանց մեջ թագավորում է մեղքը, այս աշխարհի մեջ կոչ է արվում լինել միայն պանդուխտներ եւ որեւէ արժեքավոր բան այստեղ չփնտրել, այլ ձգտել դեպի կատարյալ եւ հավիտյանս մնայուն հայրենիք: Հիշենք, որ անխուսափելի է վերջին ահավոր բռնակալի՝ նեռի գալուստը, որը լինելու է աշխարհի վրա եղած բոլոր դաժան բռնակալների համագումարը: Այնպես որ այս աշխարհը դատապարտված է եւ ոչ մի զուտ մարդկային հանճար, սեր, դաստիարակություն այն վերափոխել ի զորու չէ, սա ընդհամենը մի միջոց է, որում որոշվում է մարդու հավիտենականության կարգավիճակը:

   Իհարկե, կարծում եմ ինչպես բոլորի, այնպես էլ իմ կյանքում քիչ չեն բաներ, որոնց հասել եմ, մի մասին էլ որքան էլ որ ցանկացել եմ, ցավոք չի իրականացել եւ որոշ բաներ էլ կան, որ ձգտում եմ հասնել, բայց չգիտեմ, թե ինչ կլինի: Բնականաբար, ինչի որ հասնում եմ ուրախություն է պատճառում, իսկ ինչին ոչ, սիրտս ցավ է զգում, սակայն մտքով գիտակցում եմ, որ Պողոս Առաքյալի ասածի պես, այդ ամենը ընդհամենը գոլորշի է, որ մի պահ երեւում է ու չքվում:

Մանե, շնորհակալություն ձեր պատասխանների համար:  Ձեզ անպայման պիտի շնորհվի համբերության մրցանակը:  21:)
Հնարավո՞ր է մի ուրիշ հարց: Ո՞վ է ձեր ամենեն սիրած սուրբը Աստվածաշնչում: Սուրբ Պողո՞սը: Եվ Հայոց Եկեղեցում, ձեր ամենեն սիրած ու «մոտիկ» սուրբը: Որո՞նք են ձեր «ուղեկիցները»:

Խնդրեմ սիրելի Marie, մեծ սիրով եմ պատասխանում բոլոր հարցերին
Հին Կտակարանի սրբերից Հովսեփը, Դավիթ Մարգարեն, Նոր Կտակարանի սրբերից բոլորին էլ սիրում եմ, իսկ հայ եկեղեցու սրբերից՝ Գրիգոր Նարեկացուն, Ներսես Շնորհալուն:

Իսկ ի՞նչ է ձեզ համար ամենեն դժվար հասանելի առաքինությունը: Եվ ավելի մատչելի՞ն:

Ցավոք, հիմնավոր ձեռքբերումներ չունեմ: Առաքինությունները ծովի ալիքի պես մեկ բարձրանում են, մեկ իջնում, երբ կարդում եմ հայրերի գրքերը, դրանք սկսում են որոշ վերելք ապրել, երբ մի կողմ եմ դնում, ապա նորից հայտնվում եմ ներքեւում, իսկ կոնկրետ ինչ – որ բանի վրա շեշտը դնել դժվարանում են:

Սիրելի Մանե, ի՞նչ նշանակություն ունի բարեկամությունը ձեր կյանքում:

Իհարկե շատ մեծ նշանակություն: Սակայն բարեկամ ասելով ես չեմ հասկանում միայն ազգակցական կապ, ինձ համար բարեկամ է նա, ով իմ ուրախության եւ տխրության պահին ինձ հետ սրտանց ուրախանում եւ տխրում է, ինչպես բարի սամարացու առակում է Տերը ասում. «Արդ, այդ երեքից ո՞վ մերձավորի պես վերաբերվեց նրան, ով ավազակների ձեռքն էր ընկել»:

Quote from: mane on January 06, 2008, 10:32:25 PM
ինձ համար բարեկամ է նա, ով իմ ուրախության եւ տխրության պահին ինձ հետ սրտանց ուրախանում եւ տխրում է

Ուրեմն՝ ձեր անձնական կյանքում կարևորությո՞ւն եք տալիս զգացականին:

Կարծում եմ, որ քրիստոնյաներիս համար միանշանակ առաջնային է Աստվածային շնորհին ձգտելը՝  երկրորդական համարելով զգացականը, քանի որ գրված է. «Զգացմունքներին մի վստահեք, քանի որ դրանք անցողիկ են», բայց  զգացականը, որքան էլ որ լինի երկրորդական, չի նշանակում, որ այն բացարձակապես կարող ենք անտեսել:

«Ծառը դատենք իր բերած պտուղներից...»
Ին վերջին հարցերը. «Սատանայի դրոշմի» նկատմամբ ձեր ունեցած հավատը ի՞նչ բերեց ձեզ: Ավելի մեծ սրբությո՞ւն:
Ավելի մեծ սե՞ր դիմացինի նկատմամբ:

Սիրելի Marie, ամեն բան չէ, որ կարելի է դատել այնպես, ինչպես որ դուք եք հարցադրումը դնում: Շատ սուրբ հայրեր վանքերում առանձնության մեջ ճգնում եւ աղոթում էին, ինչով եւ առավել սրբանում էին եւ մեծ սեր ձեռք բերում մերձավորի հանդեպ, քանզի այդ ամենը լինում է միայն Աստծո շնորհի ներգործնեության միջոցով: Սակայն երբ եկեղեցու մեջ հերձվածողների պատճառով խռովություն էր ընկնում, այդ սուրբ հայրերից շատերը ստիպված թողնելով իրենց միայնակեցության անդորրը, մասնակցում էին տիեզերական ժողովներին, որտեղ նույնիսկ լինում էր վեճեր, հալածանքներ եւ այլն, բնական է, որ նրանք կգերադասեին մնալ վանքում եւ վարժվել Աստվածպաշտության մեջ, սակայն նրանք այդ կարիքից ելնելով ստիպված էին վեճերի մեջ մտնել հերձվածողների հետ, իսկ վերջում, երբ նզովվում էին այդ հերձվածողներին, այդ ժամանակ նրանց կարելի էր ուղղել ձեր տված հարցը, թե արդյոք այդ ժողովին մասնակցելը ավելի մեծ սեր դիմացինի նկատմամբ ձեզ բերե՞ց, ավելի մեծ սրբությո՞ւն: Եվ այսպես, ամեն բան չի, որ կարելի է կապել սիրո եւ սրբության հետ, բայց միեւնույն ժամանակ կան բաներ, որոնց համար պետք է պայքարել, որպեսզի չշեղվել փրկության ճանապարհից:

Իսկ դուք հերձվածողների դե՞մ եք պայքարում: Ո՞ր հերձվածողների դեմ:

Հետո՝ այն սուրբ Հայրերը, որոնք պայքարել են հեձվածողների դեմ, եպիսկոբոսներ եին, կամ վայելում եին  Եկեղեցիների իշխանության վստահությանը, և Եկեղեցին եր նրանց ընտրել և ուղարկել գումարված տիեզերաժողվներին:
Հայ Եկեղեցու եպիսկոբոսները համաձա՞յն են ձեզ հետ:

Սուրբ Հայրերը ուսուցանում են հրաժարվել սեփական կամքից, Եկեղեցու նկատմամբ բացարձակ հնազանդությունը պահելու համար - զգուշացնում են անհնազանդությունից, իբրև սատանայի կողմից թելադրված մեծագույն մեղքից:Եվ Եկեղեցու նկատմամբ անհնազանդությունից, իբրև Քրիստոսի ուրացման մեծագույն մեղքից՝ Սուրբ Հոգու դեմ կատարված մեծագույն ու աններելի մեղքից:

Ի վերջո՝ Կաթողիկոսի օրհնությա՞մբ եք շարժվում:

Եթե ձեր խոսքը կապված է սատանայի թեմայի հետ, նախ ասեմ, որ դա արդեն վաղուց փակված թեմա է, իսկ ինչ վերաբերվում է օրհնություններին, սա մի հախուռն պայքար էր, ինչի մասին արդեն վերը նշվել է եւ չեմ ցանկանում նարից նույնը կրկնել:

Ինչ վերաբերվում է, որ հայրերն են պայքարել հերձվածողների դեմ, ցավում եմ, որ մի ասածը ճիշտ չեք հասկացել, որովհտեւ ձեր հարցը այն էր, թե նմանօրինակ պայքարները սեր ավելացնում են, թե ոչ, ես էլ ցանկացա ասել, որ հոգեւոր կյանքում կան պարագաներ աղոթքը, ընթերցանությունը, սուրբ պատարագին եւ ժամերգություններին մասնակցելը եւ այլն, որոնք կարող են նպաստել սիրո աճին, իսկ կան պարագաներ, ինչպսիք են այդ ժողովները, որոնք պարտադրված բաներ են եւ այդ մասնակցությունը ինքան էլ որ կարեւորագույն բան է, տվյալ մասնակցի մեջ սիրո աճի նպաստող հանգամանք չէ: Դրանով ընդհամենը ուզում էի ասել, որ լավ կլիներ ընդհանրապես այդ համարակալման հետ կապված որեւէ հարց չծագեր եւ մենք զբաղվեինք զուտ ներքին հոգեւոր վիճակի վարելավման համար, բայց քանի որ սա հույժ անհանգստացնող հարց էր, մենք չէին կարող աչք փակել սրա վրա եւ բնական է, որ այդ պայքարի մեջ եղած տարբեր գործունեությունները սիրո աճի հետ անմիջական առնչություն ունենալ չեն կարող եւ այսպես, հուսով եմ հնարավորինս պարզ գրեցի ձեր նախկին հարցի պատասխանը:Այնպես որ, նորից եմ կրկնում, որ խոսքը այստեղ չի գնում հերձվածողների կամ աղանդավորների դեմ պայքարի մասին, դա ընդհամենը խորհրդանշական օրինակ էր: