Լուսամուտ երկխոսության

Ինչո՞ւ ենք ապրում - Կարծում եմ կյանքը փորձություն է և վերադաստիարակում ու ապրում ենք արժանանալու համար:
Որտեղի՞ց ենք գալիս - Մեղավոր կյանքի՞ց 28:)  14:)
Ո՞ւր ենք գնում - Դեպի փրկություն և կատարելություն

Շատ եմ ուզում ուղղումներ կատարեք իմ կարծիքում, խնդրեմ, եթե հարկավոր են:
Կուզենայի տարբեր կարծիքներ լսել այս կարևոր հարցերի շուրջ ու շնորհակալ կլինեմ դրանց համար 21:)

Ապրում եմ միմիայն, որովհետև Աստված ԻՆՁ սիրեց: Նա' ցանկացավ ԻՆՁ սիրել: Ցանկացավ իմ երջանկությունը, ցանկացավ ուրախացնել ԻՆՁ: Պարզապես:
Գալիս եմ Աստծու Սրտից, ու ամբողջ կյանքս ցանկացել եմ չհեռանալ Նրա սիրուց: Սխալվել եմ, սայթաքել եմ ,միևմնույն է՝ ապրում եմ Նրա Սիրո համար, ու գնալու եմ Իր գիրկը՝ Իր սրտի մեջ ԻՆՁ համար սկզբից պատրաստված այս ընդարձակ ու ազատ և երջանիկ  արոտավայր:

Երևի թեման ճիշտ կլիներ սկսել հարցից. ին՞չ է կյանքը:

Սպասեցի, որպեսզի ուրիշները արտահայտվեն... Ինձ նման չէ՞ք զգում , թե...
Երբ սիրում եմ, աստվածային Կյանքը լիքն է մեջս:
Երբ եսասիրությանս դղյակում պահվտում եմ, զրկվում եմ երանելի Կյանքից: Թափառում եմ աննպատակ ու պարապ: Ուղեղս և սիրտը պարապ են, ու կյանքը թվում է սին ու դատարկ:
Կյանքն էլ ՍԵՐ է:

Quote from: Mandarinka on February 18, 2007, 03:32:13 PM
Երևի թեման ճիշտ կլիներ սկսել հարցից. ին՞չ է կյանքը:

էտ դեպքում մի պատասխան կլիներ` այն, որը ասեց Հիսուսը աշակերտներին ընթրիքի ժամանակ:
"Ես եմ Ճանապարհը, Կյանքը և Ճշմարտությունը"
Իմ կարծիքով կյանքը այս աշխարհում նաև յուրովի մի քննություն է.(չնայած մի քիչ կոպիտ է հնչում)

Գիտես  Կարեն ջան, հիմա կարդալով հարցդ հիշեցի մի դեպք. Մի անգամ դասի ժամանակ 4-րդ դասարանցիներից մեկը պատմում էր Արարչության մասին: Երբ նա ավարտեց դասարանից մեկը հարցրեց. <Ինչու Աստված ստեղծեց աշխարհը> Երեխան մի պահ մտածելուց հետո ասաց. <Որովհետև Աստված չէր ուզում մենակ մնալ>:  Անկեղծ ասած` 10 տարեկան երեխայի նման պատասխանից  հուզվեցի...Մի պահ մտածեցի, որ Աստված ևս ունի մեր սիրո, նվիրվածության, աղոթքների կարիքը...Արարչագործությունն իսկ սիրո արտահայտությունն է, և Մարիամը շատ գեղեցիկ է բնորոշել. <Ապրում եմ, որովհետև Աստված ինձ սիրեց>: Գիտես կարծում եմ կյանքում կան շատ փորձություններ, բայց կյանքն ինքը փորձություն չէ, այլ մեծագույն մի պարգև  Տիրոջ կողմից: Տես ամբողջ աշխարհը իր գեղեցկությամբ և ներդաշնակությամբ արարվեց ու պատրաստվեց մարդու համար : Չեմ սիրում երբ մարդուն բնորոշում են որպես մեղավոր էակ,և չեմ կարծում, որ մենք մեղավոր կյանքից ենք գալիս. Մեր կյանքը սկսվեց ոչ թե մեղսագործությունից, այլ այն պահից երբ Աստված <խորհուրդ արեց> մեզ ստեղծելու համար և շնորհեց իր պատկերը: Լինելով հոգևոր և մարմնական էակ` մարդը միավորում է Արարչին ու արարչությունը և ինչպես  ասում է Ս. Բարսեղ Կեսարացին. <Ոչ միայն երկրից և երկնքից, այլև` մեր անձերից կարող ենք ճանաչել և տեսնել Աստծուն, եթե ցանկանանք>:Իհարկե մարդը խախտեց Տիրոջ պատվիրանը` զրկվելով շատ շնորհներից, բայց ոչ Աստծո պատկերից և Սիրուց: Եվ ԳԵՐԱԳՈՒՅՆ ՍԵՐԸ մեզ տվեց Իր Որդուն: Համաձայն եմ քեզ հետ գնում ենք դեպի փրկություն և կատարելություն , եթե իհարկե ճանաչելով ՃՇՄԱՐՏՈՒԹՅՈՒՆԸ, քայլում ենք այն ՃԱՆԱՊԱՐՀՈՎ, որը տանում է դեպի ԿՅԱՆՔ...............

Նանե ջան, Ձեր պատասխաններն ինչպես միշտ շատ խոր և աստվածաբանական են:   37:)Չգիտեմ, որքանով ճիշտ հասկացա գրածդ, բայց կարծում եմ այն վերաբերում էր ընդհանրապես մարդկությանը: Եթե դեմ չենք մի փոքր ավելի մասնավոր բնույթ տանք, քանի որ ընդհանուրի մեջ ամեն մարդ իր ուղին ունի, ամեն մարդու Տերը շնորհ է տվել:
Երեք հարցերին հերթով պատասխանելով ասեմ, որ բավականին ուժեղ եմ իմ մեջ զգում «մայր հողի ձայնը»` իմ հայրենիքն ու իմ նախնիներին, ուստի և նրանցից եմ գալիս, գալիս եմ հողից որի մեջ կա Աստծո կամքը: Ո՞րն է ապրելուս նպատակը. յուրաքանչյուրս մեր ուղին ունենք, եթե նախկինում շատ երազանքներ ունեի, շատ շնորհներ կուզեի ունենալ, այժմ ուզում եմ ամեն երազանք ու ցանկություն մի կողմ թողնել, կամքս ենթարկել աստուածային կամքին և բարով օգնագործել այն շնորհն, որն ինձ Աատուած է տվել: 27:) Թե ուր եմ գնում, չգիտեմ, միայն գիտեմ, որ ուզում եմ հոգիս իմ հայրենի լեռներում ազատ թափառի... ::)

Սիրելի Արփի. Ճիշտ ես նկատել. միգուցե իմ խոսքերը ավելի շատ վերաբերում են ընդհանրապես մարդկությանը, բայց չէ որ մեզանից յուրաքանչյուրն այդ <մարդկության կրողն է>: Իհարկե մարդ անհատն ավելի բարդ է, և ինչպես ասում է Օշոն. <Մարդը հանելուկ է և ողջ մարդկությունը խոնարհվում է այդ հանելուկի առջև>: Բացի մարդ լինելուց մեզանից յուրաքանչյուրը քույր է կամ եղբայր, հայր է կամ մայր, ուսուցիչ կամ բժիշկ, հայ կամ ռուս, և այս ամենը ևս ձևավորում են մեր <մարդ>-ուն:

Բարև ձեզ.
անձամբ ես այնքան էլ համաձայն չեմ ձեր կարծիքի հետ.
Իհարկե միգուցե իմ այս կարծիքի հետել դուք համաձայն չլինեք բայց,
եթե այդպես է ապա ինչու հենց այստեղ? եթե կյանքը փորձություն չի ուրեմն թող բոլորս էլ ասենք ապրենք Դրախտում,
սակայն մյուս կողմից շատ պարզ տրամաբանությամբ կարելի է հասկանալ որ Դրախտ մտնելու համար նախ պետք է արժանանալ դրան, իսկ արժանանալու համար ինչ է պետք?, դե իհարկե բոլորս էլ գիտենք ինչ է պետք:
Ինչ որ բան ունենալու համար պետք է նախ հասնել դրան չե? իսկ հասնելու համար ճանապարհին շատ ու շատ փորձությունների միջով ենք անցնում:
Դա էլ մեր կյանքը նմանեցնում է մի յուրովի քննության, իհարկե միայն այսպես ասած քննությունը չե ողջ կյանքի իմաստը.

Բարև Կարեն ջան.
Լավ ապրեինք դրախտում, իսկ միթե այնտեղ փարձություն չկար? Ադամն ու Եվան ապրում էին դրախտում, բայց նրան էլ փորձություն ունեցան 6:). Եզնիկ Կողբացին փորձությունը համարում է <Ազատ կամքի դրսևորման լավագույն հնարավորություն>Իսկ ինչ է դրախտը? Ավետարանում Քրիստոսն ասում է <Մի փնտրեք Աստծո Արքայությունն այստեղ կամ այնտեղ, այն ձեր մեջ է>: Այս աշխարհում էլ մենք կարող ենք ստեղծել մեր դրախտը, որը անպայման լի կլինի նաև փորձություններով, բայց երբ քեզ շրջապատում են սիրելի մարդիկ, երբ ունես լավ ընկերներ, բարեկամեր, չէ որ դա արդեն <դրախտ է>:Չեմ ուզում իդեալական ինչ-որ պատկեր նկարագրեմ, իհարկե կան նաև վեճեր, դավաճանություններ, դժբախտություններ, անհաջողություններ, բայց պետք է փորձենք գտնել ինչ -որ մի շող և <բացենք լուսամուտը>: Համաձայն եմ քեզ հետ. ինչ որ բանի հասնելու համար շատ ու շատ փորձությունների միջով ենք անցնում և դրանք շատ հաճելի չեն,  բայց երևի մարդիկ էլ ավելի գնահատում  ու արժեքավոր են համարում  այն, ինչին  դժվարությամբ են հասնում:

Բարև ձեզ.
Ադամի և Եվայի ժամանակները եկեք չհամեմատենք ներկայի կամ ապագայի հետ:
Համենայն դեպս անձամբ ես Աստվածաշնչի ոչ մի տեղում չեմ կարդացել որ Դրախտում մարդը հնարավոր է փորձության ենթարկվի.
թե ինչ կա Դրախտում ոչ ոք հստակ չգիտի, բայց որ սատանայի մատը այնտեղ խառը չի իմ կարծիքով դա հաստատ է:
Ես ուղղակի առաջարկում եմ ապրել ճիշտ:
Իսկ այս աշխարհում ցավոք դրախտ ստեղծել չենք կարող:
միգուցե կարող ենք մեզ համար ստեղծել մի փոքր անկյուն որտեղ ամեն ինչ հնարավորինս չափ լավը կլինի, բայց հավատացեք այդ ամենը ժամանակավոր է:
13:)

Բարև Կարեն ջան.
Հենց այդ անկյունն էլ իմ կարծիքով կարող է լինել մեր երկրային դրախտը, եթե նույնիսկ այն ժամանակավոր է, մինչև հավիտենական դրախտին արժանանալը: Քո <ճիշտ ապրելու> առաջարկը շատ լավն է, բայց կուզեի իմանալ ըստ քեզ ինչ է նշանակում ճիշտ ապրել?

Մի խնդրանք իմ կողմից, Կարեն ջան  13:)
Կարող եք մեզ հետ կիսել Ձեր պատկերացումը Դրախտի մասին? 

ես չասեցի որ դրախտի մասին կոնկրետ պատկերացում ունեմ, այդ պատճառով հարցին կոնկրետ պատասխան տալ չեմ կարող.
իհարկե  ամենքս էլ յուրովի պատկերացնում ենք դրախտը, բայց այն լիովին պատկերացնել անհնար է, իմ կարծիքով դա մարդկային ուղեղի հնարավորություններից դուրս է ու չարժի շատ մտածել էտ ուղղությամբ:
իսկ թե ինչ է նշանակում ճիշտ ապրել իմ կարծիքով պարզիցել պարզ է:
Հավատալ Աստծուն, ամբողջ հոգով և սրտով(իհարկե հավատն առանց գործերի մեռած է):
Ճիշտ է միշտ չե որ մեր արարաքները Աստծո առջև հաճելի կլինեն, քանի որ մենք կատարյալ չենք, և մեղք գորելուց էլ ապահովագրված չենք, այնուամենայնիվ պետք է ինչքան հնարավոր է փորձել ապրել այն կանոններով որը Աստված է մեզ տվել:

Quote from: Karen on November 08, 2007, 11:19:43 PM
թե ինչ կա Դրախտում ոչ ոք հստակ չգիտի, բայց որ սատանայի մատը այնտեղ խառը չի իմ կարծիքով դա հաստատ է:
Ես ուղղակի առաջարկում եմ ապրել ճիշտ:
13:)

Բարև ձեզ, հարգելի՛ Կարեն, համաձայնվելով Նանեի հետ,  որ երկնային դրախտն սկսվում է այստեղ, «այս աշխարհի դրախտից», և սկսվում Ձեր ասած այդ ճիշտ ապրելով` համաձայն աստվածային պատգամների: Սակայն, ինչ վերաբերում է փորձությանը դրախտում, հիշենք, որ մարդը օժտված է ազատ կամքով, ազատ կամքով Ադամն ու Եվան կերան պտուղը, իսկ դա անհնազանդություն էր, ազատ կամքով մարդն կարող է կրկին ու կրկին չհնազանցվել Աստծուն: Ինչ վերաբերում է սատանային, միայն մեջբերեմ մի հոգևորականի կողմից ասված խոսք. «Հայտնության գազանը մեր ամենքիս մեղքերի ծովից է ծնվում»: Աստված մեղքերով լեցուն աշխարհ չի արարել, այդ մարդն է, որ այն ապականում է, և չարին տրվելն էլ, մեղք գործելն էլ ազատ կամքով է լինում, ուստի և կարող է լինել նաև դրախտում:

փաստորեն մենք իրար չենք հասկանում.
այնուամենայնիվ....
միթե Աստվածաշնչում գրված չե հավիտենական կյանքի մասին?
ուստի ըստ իս ուղղակի նման սխալ երևույթներ Դրախտում լինել չի կարող, ըստ ձեր վարկածի մարդը ուղղակի Դրախտից կարող է տեղափոխվել դժողք, ես այդ կարծիքին չեմ ու հիմնվում եմ Աստվածաշնչից ինձ հասած տվյալների վրա: Սակայն եթե ինչ որ տեղ գրված է նման բան ապա կցանականայի կարդալ և իմ իմացած սխալը ուղղել: 13:)
Ու նորիցեմ նշում որ պետք չե անցյալի ու ներկայի կամ ապագայի միջև համեմատություն մտցնել, առավել ևս եթե դա չի վերաբերվում Երկիր մոլորակին:
Իսկ Ադամի ու Եվայի կատարած արարքի մասն թերևս մի բան կարող եմ ասել: Դա լինելու բան էր ու պիտի լիներ և իմ կարծիքով Աստված էլ գիտեր որ դա տեղի է ունենալու:

Այո՛, Աստված գիտեր, Աստված աեն ինչ գիտի: Աստված գիտեր, բայց չպարտադրեց:  30:)Կարեն ջան, ես հստակ չեմ կարող ասել մեր Եկեղեցու վարդապետությունը Աստծո Արքայության մասին, թերևս դիմենք Հայր Ղուկասին, նա գա մեզ օգնության, 5:) բայց Հիսուսի խոսքերը գիտեմ, որ Աստծո արքայությունը մեր մեջ է: Այն սկսվում է այստեղ մեր մեջ և ամբողջանում այնտեղ: Այնտեղ պիտի ապրենք հրեշտակների պես, ինչպես Ավետարանն է ասում, իսկ հրեշտակները իրենց կամքը ենթարկում են Աստվածային կամքին, հակառակ դեպքում Լյուցիֆերի պես սատանա դառնում և վտարվում: Չեն կարող հստակ խոսել աօագայի մասին, մի աշխարհի, որտեղ չեն եղել, բայց կարծում մանեքս նախ և առաջ պատասպանատու ենք մեր ներկա ժամանակի և մեր մշակույթի համար, մնացյալը արդյունքն է, հատուցումը:  21:)

Եսել շատ կուզենայի իմանալ թե ինչ դիրքորոշում ունի մեր Եկեղեցին այս հարցի շուրջ, և ոչ միայն մեր այլ նաև Հայր Սուրբին կխնդրեյի բացատրել այլ ավանդական եկեղեցիների դիրքորոշումը տվյալ հարցի շուրջ:

Quote from: Karen on November 09, 2007, 07:55:58 PM
ես չասեցի որ դրախտի մասին կոնկրետ պատկերացում ունեմ, այդ պատճառով հարցին կոնկրետ պատասխան տալ չեմ կարող.
իհարկե  ամենքս էլ յուրովի պատկերացնում ենք դրախտը, բայց այն լիովին պատկերացնել անհնար է, իմ կարծիքով դա մարդկային ուղեղի հնարավորություններից դուրս է ու չարժի շատ մտածել էտ ուղղությամբ:

Կարեն ջան, խոսքս Դրախտի նկարագրության մասին չէ: Դա մեզնից ոչ մեկ էլ չի կարող անել: Անգամ մինչև երրորդ երկինք բարձրացած Պողոս Առաքյալը նշում է, որ մարդկային մտքին ու խոսքին դա անհասանելի է: Խոսքս նրա մասին է, թե ինչ նկատի ունեք Դուք` ասելով Դրախտ?

Դրախտ ասելով ի նկատի ունեմ Սուրբ գրքում գրված "Դրախտ"-ի մասին.

Բարեւ ձեզ, ես որոշ չափով համամիտ եմ Կարենի կարծիքի հետ: Մարդը դրախտից ընկավ անհնազանտության  պատճառով: Եվ դրա համար Աստծո Որդին եկավ, որ մեզ համար նորից բացի փրկության դռները: Նախ՝ դրախտ են գնալու արդեն փրկվածները, սրբերը, որոնք  ստանալու են նոր մարմին եւ այլեւս մեղանչական մարմին չեն ունենալու: Եթե դրախտում նորից մեղքի մեջ ընկնելու վտանգը լիներ, ապա իզուր են մեր փրկության ջանքերը, որովհետեւ ո՞վ կարող է վստահ լինել, որ մեղանչական մարմինը հեռու պիտի մնա մեղքից: Մարդուն ոչ թե բնորոշում են որպես մեղավոր էակ, այլ նա ի ծնե մեղավոր է: Նախ պարզ տրամաբանությունը ցույց է տալիս, որ չի կարող տարբերություն չլիներ այն Ադամի մեջ, որը մերկ էր ման գալիս եւ չէր նկատում իր մերկությունը եւ մյուսի, որը մեղանչելուց հետո տեսնելով իր մերկությունը՝ իրեն ծածկեց տերեւներով: Առաջինը, ըստ սուրբ հայրերի, ուներ թեկուզ եւ հողից ստեղծված, բայց լուսավոր, եթերային պարզ մարմին, որը իր պատվիրանապահության միջոցով երբեք պիտի չճանաչեր մահը, սակայն պատվիրանախախտությունը՝ մեղքը, իրականացրեց այն խոսքը, որ Տերն ասաց. «Որ օրը ուտես, այն օրը պիտի մեռնես»: Եվ նա հոգեւորապես մեռավ, մարմնով էլ դարձավ մահկանացու եւ միթե հնարավոր է նման զույգից՝ Ադամից եւ Եվայից նորից անմեղ զավակներ ծնվեին, քանի որ նրանց բոլոր սերունդներն էլ մահ ճաշակեցին, ըստ Աստծո խոսքի, թե հող էիք եւ հող պիտի դառնաք: Եվ ուրեմն, այդ ժառանգական  հիվանդությունը տարածվեց համայն մարդկության մեջ եւ  համայն մարդկությունը կոչվեց առաջին Ադամի, այսինքն՝ մեղանչական բնության սերունդներ: Սակայն Սուրբ Գիրքը մեզ պատմում է մի այլ՝ երկրորդ Ադամի մասին, այսինքն՝ Քրիստոսի, Որն ասաց. «Չէք կարող երկնքի արքայությունը մտնել, եթե վերստին չծնվեք»: Եվ ապաշխարությամբ եւ սուրբ ավազանի մկրտությամբ իրականացավ այն խոսքը, թե՝ «Հներն անցան եւ ամեն բան նոր եղավ»: Եվ հիմա մարդկությունը բաժանվեց երկու մասի՝ հնի եւ նորի, քրիստոնյաների եւ ոչ քրիստոնյաների, կենդանիների եւ մեռածների: Երբ Տերը մեկին ասաց արի Իմ ետեւից, նա ասաց, թե՝ Տեր, գնամ իմ հորս թաղեմ եւ նոր գամ Քո ետեւից, իսկ Տերն ասաց. «Ո՛չ, մեռելները թող թաղեն իրենց մեռելներին, դու արի Իմ ետեւից»: Եվ ուրեմն Ինքը՝ Տերը հին Ադամի սերունդներին համարում է մեռածներ՝ նույնիսկ տարբերություն չդնելով հենց մեռած դիակի հետ: Եվ սրանից ելնելով գտնում ենք, որ խիստ անհարիր է մեռած մեկին Աստծո պատկեր եւ նմանություն վերագրել, քանի որ Աստված բուն կյանքն է:
Իսկ ինչ վերաբերում է երկրի վրա դրախտ ստեղծելուն, նախ հիշենք, որ Առաքյալն ասեց, «Երկու տիրոջ չես կարող ծառայել», նաեւ «Ես աշխարհի համար եմ խաչը ելած, աշխարհն էլ՝ ինձ համար» եւ որ «Այս աշխարհի իմաստությունը դիվական է» եւ ասյ աշխարհը արդեն իսկ կորստյան է դատապարտված: Պատկերացրեք, որ Տիտանիկ նավը կամաց-կամաց սուզվում է եւ մարդիկ ամեն բան թողած, խուճապահար ուզում են դուրս պրծնել այդ կործանվող նավից եւ այդ ընթացքում ոմանք մտածում են, որ նավի մի անկյունում մի հաճելի մթնոլորտ ստեղծեն եւ այնտեղ իրենց ժամանակը ուրախությամբ անցկացնեն» Եթե նրանց արածը խելամիտ է, ուրեմը խելամիտ է նաեւ երկրի վրա դրախտ ստեղծելու մասին հոգալը: Չէ որ այխարհը լի է աննախատեսելի փորձություններով, թե՛ հիվանդություններ, թե՛ վթար, թե՛ բաժանումներ, թե՛ անհաշտություններ եւ հազարավոր նման բաներ: Եվ երբ մենք այդ դրախտը կառուցելու առաջին քայլերն անենք, այդ խաղաղությունը հանկարծահաս կարող է չքվել եւ անկախ մեր կամքից փորձությունների փոթորիկը ամեն ինչ ավիրի, ինչպես որ դա շատ պատկերավոր նկարագրում է Սբ Գրիգոր Նարեկացին. «Քանի որ մինչդեռ չվում էի ես անհոգ, աներկբա մի վստահությամբ՝ փորձության հազիվ չնչին մի կասկած մտանցելով այն փոքր միջոցից, որ մնում էր դեռ մինչեւ հանգրվան, համարելով ինձ ժամանած արդեն, ձմեռը հանկարծ ամառ ժամանակ բքաբեր հողմով վրա հասնելով՝ երեքալյան իր դիմահարությամբ խառնեց խռովեց անդորրն հիմնովին, եվ ալիքների վայրագ բախումից նավը խորտակվեց» (Բան ԻԵ):

Բարև  Մանե ջան.
Փրկությունը շնորհ է և այն դրախտում, որը Աստված շնորհելու է մեզ Երկրորդ գալուստից հետո մեղքի մեջ ընկնելու վտանգ չի լինի: Բայց ես խոսում եմ ոչ թե Երկրորդ Գալուստի և հավիտենական դրախտի մասին, այլ` այս կյանքի: Մանե ջան, Դուք ասում եք, որ <Եվ ուրեմն Ինքը՝ Տերը հին Ադամի սերունդներին համարում է մեռածներ՝ նույնիսկ տարբերություն չդնելով հենց մեռած դիակի հետ: Եվ սրանից ելնելով գտնում ենք, որ խիստ անհարիր է մեռած մեկին Աստծո պատկեր եւ նմանություն վերագրել, քանի որ Աստված բուն կյանքն է>: Աստված սեր է, Նրա սերն անսահման է, միթե նա իր հիվանդ, մեղավոր, նույնիսկ մեռած որդիներին, ովքեր Քրիստոսից առաջ էին  պիտի թողեր?. Համաձայն եմ Ձեզ հետ Աստված կյանք է, և նրա հզոր ԿՅԱՆՔԻ մեջ անգամ մահը չի կարող տեղ ունենալ. Չէ որ Քրիստոս եկավ հենց մեղավորների համար, և ինչպես ասում է Ս. Գիրքը <Ես եկա հիվանդներին բժշկելու համար, քանի որ առողջները բժշկի կարիք չունեն>, և բժշկելու ոչ միայն ներկա և ապագա հիվանդներին, այլ նաև` անցյալ: Ադամի սերունդերը <անհույս մեղավորներ ու դիակներ> չեն, քանի որ Աստված սիրում է նաև <Անառակ որդուն>: Քրիստոս իր մահով հաղթեց մահին և մինչև Հարությունը Նա  3 օր մնաց դժոխքում և ավերեց այն, ի դեպ միջնադարյան մանրանկարներում,  <Աւերումն դժոխոց> պատկերում Քրիստոսի առջև դժոխքից ազատագրվողների մեջ առաջինները Ադամն ու  Եվան են պատկերված: Մարդկությունը ոչ թե բաժանվեց հնի և նորի, քրիստոնյայի և ոչ քրիստոնյայի, կենդանիների և մեռածների, այլ, ինչպես ասում է Պողոս առաքյալը, <Բոլորս մի ենք Քրիստոսով>:
Մեղքը մարդկային բնության մաս չէ, քանի որ Աստված մեղավոր մարդ չստեղծեց, այլ ազատ կամքի հետևանք, ինչպես մեկնաբանում են Եկեղեցու հայրերը:
Մանե ջան երբ այս աշխարհի վրա փորձում ենք դրախտ ստեղծել, դա չի նշանակում ծառայել երկու տիրոջ. ընհակառակը` դժոխքում լույս վառել, բարով հաղթել չարին, վերջիվերջո չարը կա այս աշխարհում, բայց չէ որ աշխարհը իր ողջ գեղեցկությամբ Աստծու կողմից է ստեղծվել, և կյանքը, որ մենք ունենք Աստծո շնորհն է: Քրիստոս մեզ չարգելեց ապրել այս աշխարհում, այլ տվեց պատվիրաններ հենց այս աշխարհում կիրառելու համար, և ասաց <Աստծունը` Աստծուն, կայսրինը` կայսրին>: Մեր Հայրերը չփախան այս աշխարհից, այլ իրենց սուրբ կյանքով ու Աստծո, մարդկանց և աշխարհի հանդեպ սիրով փորձեցին հաղթել չարին, նրանք շարունակեցին ապրել ու ստեղծագործել: Հովհան Ոսկեբերանը, Գրիգոր Նյուսացին, Բարսեղ Կեսարացին, Մաշտոցը, Նարեկացին, Շնորհալին, Թորոս Ռոսլինը,  գրողներ, երաժիշտներ.../այս ցանկը կարող եմ անվերջ շարունակել/  տվել են Աստծունը` Աստծուն` նաև կիրառելով աստվածային շնորհները այս աշխարհում ապրող մարդկանց համար: Եթե մենք Աստծու տված մեծագույն շնորհը` սերը և նրա պտուղները կիրառենք` տալով Աստծուն և մարդկանց, միթե դա դրախտային չէ, կամ <դրախտ այս աշխարհում>, թեկուզ եթե այն մի պահ է, մի ժամ , մի օր: /Ես նկատի չունեմ, որ հավիտենական դրախտ պետք է ստեղծենք այս աշխարհում, կարծում եմ` հասկանալի է միտքս/: Մանե ջան ես համաձայն եմ քեզ հետ, որ <այս աշխարհը լի է աննախատեսելի փորձություններով, թե՛ հիվանդություններ, թե՛ վթար, թե՛ բաժանումներ, թե՛ անհաշտություններ եւ հազարավոր նման բաներ> և կարծում եմ բոլորս ունենք նման բաներ: Անշուշտ այդ ամենը մեզ շատ տխրեցում, հուսահատեցնում են, բայց աշխարհը միայն դրանցով լցված չի, կա նաև լավն ու բարին: Իսկ Տիտանիկի հետ արված համեմատությունը շատ հետաքրքրական է, և հիմա հիշեցի ֆիլմի վերջին հատվածները. ինձ համար ամենահուզիչը այստեղ երաժիշտներն էին, ովքեր մինչև վերջին վայրկյանը շարունակեցին նվագել, մի մայր հեքիաթ էր պատմում իր երկու երեխաներին, ծերունի զույգերը ամուր բռնել էին միմյանց ձեռքերը, նրանք մահացան, քանի որ <տաքուկ մի անկյուն էին գտել իրենց համար>` անտարբեր լինելով, որ նավը խորտակվում է, ավելի ճիշտ` փրկության հույս չունենալով: Բայց չփրկվեցին նաև նրանք, ովքեր ժամանակից շուտ փախան նավից և խուճապահար նետվեցին օվկիանոսի մեջ, միայն թե նավից դուրս պրծնեին: Փրկվեց  նա, ով մինչև նավի խորտակման վերջին վայրկյանը մնաց նավի վրա` հաղթահարելով բազում փորձություններ, ու դժվարություններ, ով կարողացավ սիրել և երջանիկ լինել թեկուզ այդ դժվար պահերին :

Բարեւ Ձեզ Նանե ջան, ես հին Ադամի սերունդ ասելով նկատի ունեմ ոչ թե Քրիստոսից առաջ եղած մարդկությանը, որովետեւ այդ ժամանակաշրջանում են եղել Նոյը, Աբրահամ նահապետը, Իսահակը, Հակոբը, մարգարեները, Դավիթ թագավորը եւ Հին Կտակարանյան մյուս սրբերը, ինչպես կարող են նրանք մեռած համարվել, երբ Աստված ասում է. « Ես եմ Աբրահամի Աստվածը, Իսահակի Աստվածը եւ Հակոբի Աստվածը եւ Աստված մեռելների Աստվածը չէ, այլ՝ կենդանիների» (Մատթ. 22:32): Տեսնում եք, սիրելի Նանե, որ Աբրահամը, Իսահակը եւ Հակոբը վաղուց մահացել էին, բայց Տիրոջ համար նրանք կենդանի են, քանզի մեռելներ ասելով Նա նկատի ունի նրանց, ովքեր կենդանի լինելով հանդերձ չեն ընդունում Աստծուն:
Իհարկե Աստված սեր է եւ չի ցանկանում մեղավորի մահը, այլ նրա դարձի գալը եւ ապրելը: Բայց դա չի նշանակում, որ այն մեղավորները, ովքեր մինչեւ վերջ չեն զղջում իրենց կատարած մեղքերի համար եւ չեն ընդունում Քրիստոսին, պիտի փրկվեն, եթե այդպես լիներ, ապա դժոխք գոյություն չէր ունենա, քանզի Աստված կգթար բոլոր մեղավորներին եւ դժոխքից դեպի դրախտ կտեղափոխեր: Ճիշտ է, Հիսուս եկավ հենց մեղավորների համար եւ մեղավորների միջից իրեն աշակերտներ ընտրեց, օրինակ՝ մաքսավորին, անառակ կնոջը, եւ նրանք, հավատալով Հիսուսին զղջացին եւ դարձի եկան իրենց մեղավոր կյանքից: Այսինքն՝ ինչպես ասացիք. «հիվանդները բժշկի կարիք ունեն» եւ լսելով բժշկին, նրանք բժշկվեցին իրենց հիվանդությունից, այլ ոչ թե մնացին մեղքի մեջ, քանզի մեղավոր ծառաների մասին Տերն ասում է. «Անիծյալներ, գնացեք Ինձնից հավիտենական կրակը, որ պատրաստված է սատանայի եւ նրա չար հրեշտակների համար» (Մատթ. 25:41):
Դուք գրում եք.  «Մարդկությունը ոչ թե բաժանվեց հնի և նորի, քրիստոնյայի և ոչ քրիստոնյայի, կենդանիների և մեռածների, այլ, ինչպես ասում է Պողոս առաքյալը, <Բոլորս մի ենք Քրիստոսով>: Նանե ջան, Քրիստոսով մեկ հասկացողությունը ավելի հստակ ընկալելու համար, պետք էր այդ նախադասությունը լրիվ գրվեր, որովհետեւ ասվում է. «Քրիստոսի մեջ էլ չկա ո՛չ հույն, ո՛չ հրեա, ո՛չ հեթանոս, որովհետեւ Քրիստոսով բոլորը մեկ են», այսինքն՝ ազգությունը փրկության համար խոչընդոտ չէ, սակայն խոչընդոտ  է կրոնը, որովհետեւ, եթե մի հրեա ընդունում է Քրիստոսին, նա դառնում է քրիստոնյա, նույնպես էլ հույնը, հայը, թուրքը եւ այլն: Նրանք բոլորը, ինչ ազգի էլ որ պատկանեն, դառնում են Քրիստոսով մեկ, իսկ այն հրեաները, որոնք խաչեցին Քրիստոսին եւ որոնց սերունդներն էլ մինչ օրս թքում են խաչերի եւ քրիստոնյա հոգեւորականների վրա, մի՞թե նրանք Քրիստոսով մեկ են քրիստոնյաների հետ, մահմեդականները, որ ավերում են քրիստոնյա եկեղեցիները, անարգում խաչը եւ սրի քաշում քրիստոնյաներին, հուդիստները, կրիշնոյիդները եւ այլ կրոնական ուղղությունները, որոնք համոզում են ընդունել իրենց կրոնը՝ թողնելով քրիստոնեությունը, աթեիստ կոմունիստները, որոնք քանդեցին եկեղեցիները, վառեցին սուրբ գրքերը եւ կոտորեցին ու աքսորեցին հոգեւորականներին, մի՞թե նրանք բոլորը Քրիստոսով մեկ հասկացողության մաս են կազմում: Այո, Տերը դուրս հանեց դժոխքից Ադամին եւ Եվային, բայց երբ Տերը իջավ դժոխք, այնտեղ էր արդեն նաեւ Հուդան, մի՞թե կարծում եք, որ այդ դժոխքից ազատվողների շարքում նաեւ Հուդան էր գտնվում: Հիշենք Պետրոս Առաքյալին տեսիլքը, որ երկնքից ամեն տեսակի կենդանիներ իջան եւ Տերն ասաց. «Պետրոս, մորթիր եւ կեր», իսկ Պետրոսն ասաց. «Քավ լիցի, Տեր, քանզի ես ոչ մի պիղծ բան բերանս չեմ դրել», իսկ Տերն ասաց. «Այն, ինչ Ես մաքուր եմ համարում, դու պիղծ մի համարիր»: Եվ ահա, սա նշան էր, որ ոչ միայն հրեաները կարող են քրիստոնյա լինել, այլ՝ աշխարհի բոլոր ազգերի ներկայացուցիչները եւ այսպես, նորից փրկության համար դեր է խաղում միայն քրիստոնեությունը, չէ որ Տերն ասաց. «Եկեք Ինձ մոտ բոլոր հոգնածներ» եւ այդ հոգնածների մեջ նրանք են, ովքեր քայլում են նեղ ճանապարհով, որոնց համար Տերն ասում է. «Քիչ են նրանք, որ գնում են դեպի հավիտենական կյանք»: Իսկ Քրիստոսով մեկ չեղողների համար ասում է. «Լայն է այն ճանապարհը եւ շատերն են, որ դրանով գնում են դեպի կորուստ»:
Մեր հայրերը ապրեցին աշխարհի մեջ, սակայն մի մոռացեք թե ովքեր էին նրանք եւ ինչպես ապրեցին իրենց կյանքը այս աշխարհում: Նախ քո թվարկած հայրերը միանշանակ աշխարհը ուրացած մարդիկ էին, նրանք կայսրինը տալիս էին կայսեր ընդհամենը այնքանով, որ չէին խախտում որեւէ պետական օրենք, այլ ոչ թե աշխարհի հաճույքներից ինչ որ մաս ու բաժին էին իրենց վերապահում, նրանց բոլոր ժառանգությունը, ինչ որ մեզ հասել է, միայն մի նպատակ ունի, որպեսզի մենք կարողանանք ըստ մեր չափի պահել Տիրոջ պատվիրանը, որ ասաց. «Ձեր խաչը վերցրեք եւ ամեն օր իմ ետեւից եկեք»: Իհարկե, ես չեմ բացառում, որ ոչ բոլորն են, որ կարող են վանական կյանքով ապրել, մանավանդ մեր օրերում, որ դա գրեթե անհնարին է, իհարկե, քրիստոնյաներն էլ են ամուսնանում, ընտանիք կազմում եւ դրանից բխող բոլոր լավ ու վատ բաներին հաղորդ լինում, բայց մենք միշտ պետք է նայենք Սուրբ Գրքին, որի համար Դավիթն ասաց. «Տեր, Քո խոսքը լույս է իմ ճանապարհին եւ ճրագ իմ շավիղներին»: Եվ այսպես, Տերն ասում է. «Եթե չուրանաք ձեր հորը, մորը, կնոջը, երեխաներին եւ եթե ինքներդ ձեզ էլ չուրանաք, չեք կարող Ինձ հետեւել»: Եվ այսպես, թեկուզ եւ ունենալով ամեն բան այս աշխարհի մեջ, դրանք երբեք մեզ համար առաջնային պիտի չլինեն եւ երբեք չփոխարինեն դրախտին: Այո, կարելի է այս կյանքում էլ դրախտային պահեր ապրել, քանի որ Տերն ասաց. «Երկնքի արքայությունը այս կողմ, այն կողմ մի փնտրեք, քանի որ այն ձեր մեջ է», եւ բոլոր հայրերն էլ ամեն բան ուրացել են, ըստ Տիրոջ պատվիրանի, որ արժանանան Քրիստոսի՝ այսինքն՝ դրախտը իրենց հոգու մեջ կրել: Տերը ասում է. «Ես նախանձոտ Աստված եմ եւ Իմ փառքը ուրիշի հետ չեմ կիսի»: Եվ ուրեմն, եթե ուզում ենք այդ դրախտը մեր մեջ ունենալ, պիտի երկրորդ պլան մղենք ոչ միայն այն բարձր արժեքները, որը թվարկվեց, այլ նույնիսկ ինքներս մեզ: Իհարկե, մենք այսօր այն օրերում չենք ապրում, ցավոք, որ կարողանանք այն հայրերի պես լիովին իրականացնել, բայց գոնե, կարծում եմ, պարտավոր ենք նրանց պես մտածել՝ Սուրբ Գիրքը համարելով ճշմարտության չափանիշ:

Quote from: Karen on November 12, 2007, 11:07:21 PM
Դրախտ ասելով ի նկատի ունեմ Սուրբ գրքում գրված "Դրախտ"-ի մասին.

Շնորհակալ եմ պատասխանի համար:  21:)Իսկ Ձեր համբերությունը շատ չարաշահած կլինեմ, եթե խնդրեմ, որ Սուրբ Գրքից կոնկրետ համարներ նշեիք, ուր խոսվում է Դրախտի մասին?  20:) Ցանկալի է, որ 2 Կտակարաններից էլ համարներ նշվեին, և ինչքան շատ լինեն դրանք, այնքան մեծ կլինի երախտագիտությանս զգացումը Ձեր նկատմամբ:  13:) Բայց եթե խնդրանքս մեծ նեղության հետ է կապված, ապա խնդիր չկա, կարող եք մոռանալ դրա մասին: :)

...Ինչքան բարդ բաներ եք գռում, որոնցից հետո, մարդ վախենում ա "սովորական" ու հասարակ կարծիք հայտնի...:

Quote from: Magnolia on November 17, 2007, 02:50:15 AM
...Ինչքան բարդ բաներ եք գռում, որոնցից հետո, մարդ վախենում ա "սովորական" ու հասարակ կարծիք հայտնի...:

Յուրաքանչյուր ոք համարձակ կերպով կարող է արտահայտել իր կարծիքը: Այստեղ բարդ մտքեր արտահայտելու մրցույթ չի հայտարարված:  :) Կսպասենք նաև Ձեր կարծիքներին, Մագնոլիա:  21:)

Quote from: Magnolia on November 17, 2007, 02:50:15 AM
...Ինչքան բարդ բաներ եք գռում, որոնցից հետո, մարդ վախենում ա "սովորական" ու հասարակ կարծիք հայտնի...:

Համամիտ եմ Մագնոլիա ջան:

Հ.Գ. Հուսով եմ ոչ ոչքի չեմ նեղացնի, բայց երկար փոսթինգները շատ ծանր է կարդարլ: 32:)

Ինձ մոտ միշտ հիացմունք , բայց միևնույն ժամանակ զարմանք են առաջացնում այն մարդիկ, որոնք ունեն այս հարցերի պատասխանները: Սեփական պատասխաններ, այլ ոչ թե կլիշեներ: Կարծում եմ, մարդ ամբողջ կյանքը ապրում է, բայց այդպես էլ չի գտնում դրանց պատասխանները:
Ես չգիտեմ ինչու, որտեղ և ուր, սակայն ....
Իմ կարծիքով ապրել- նշանակում է խաղալ մի խաղ, որն ունի իր կանոնները, դատավորը, հանդիսատեսներին, հյուրաքնչյուր խաղին բնորոշ անարդարություններ :), որտեղ մարդ խախում է տարբեր դերեր, կան պարտություններ և հաղթանակներ...
Ռուսական բաժնում  մի քիչ ավելի ծավալուն էմ ներկայացրել իմ պատկերացումը, որպեսզի չկրկնվեմ, այստեղ գրեցի հիմնական միտքը :)

Երկրի վրա միլիարդավոր մարդիկ են եղել, անցել եւ աժմ էլ կան եւ շատերը յուրովի են պատկերացրել կյանքի իմաստը. ոմանք ձգտել են ձեռք բերել աշխարհի փառքն ու հարստությունը, ոմանք էլ տրվել են այլեւայլ հաճույքների՝ իրենց կյանքը իմաստավորելով թմրամոլությամբ եւ այլ արատավոր կրքերին հագուրդ տալով, կային նաեւ տարբեր փիլիսոփայական ուղղություններ, որոնք կյանքի հանդեպ ունեցած իրենց պատկերացումները տարածում էին՝ համարելով այն միակ ճշմարիտը, օրինակ ստոյիկյան փիլիսոփաները համարում էին, որ կյանքը անիմաստ ունայնություն է եւ իմաստ պետք է փնտրել մահվան մեջ եւ նրանցից շատերը ինքնասպան էին լինում: Դրանց հակառակ էպիկուրյանները գովաբանում էին աշխարհի փառքն ու հաճույքները: Սակայն այսպես թե այնպես նրանց բոլորի գաղափարախոսությունն էլ մարդու համար փակագծված են այս կարճ կյանքում: Միայն քրիստոնեությունն է, որ լիակատար կերպով մարդու առջեւ է դնում կյանքի իմաստը ու նպատակը: Այն մեր առջեւ բացում է հավիտենականության գաղտնիքները՝ մարդու առջեւ դնելով նրա ծագումը, կարգավիճակը այս երկրի վրա եւ թե ինչ է սպասվում ապագայում՝ նրան մահվանից այն կողմ: Եվ այսպես, ինքնահնար կարծիքները այս կյանքի մասին կարող են շատ ցավալի վախճանի հանգեցնել, քանզի մի օր կարող ենք հասկանալ, որ մեր պատկերացումները այս աշխարհի մասին լրիվ սխալ են եղել եւ էլ որեւէ բան ուղղելու հնարավորություն չի ընձեռնվի, ըստ այնմ, թե՝«Մարդուն տրված է մեկ անգամ մեռնել, այնուհետեւ՝ դատաստան», իսկ եթե ջանանք գտնել եւ ամրապնդվել մեր սուրբ հայրերի անցած ճանապարհի վրա, ապա մեր կյանքը իսկապես կիմաստավորվի, քանզի այն մեզ անցկացնում է այս ժամանակավորից դեպի հավիտենականություն, դեպի անմահություն՝ այս կարճ, վաղանցուկ կյանքից, որին Օգոստինոս Երանելի անվանում էր ընդհամենը մահվան կյանք, այն մեզ կարժանացնի Աստծո թագավորության հպատակներ լինելու: Եվ այսպես, գրված է.«Փնտրեք ու պիտի գտնեք, դուռը թակեք եւ պիտի բացվի, խնդրեք եւ ձեզ պիտի տրվի»:

Բարև սիրելի Մանե. ճիշտն ասած կցանկանայի մի փոքր ուշացումով նախ անդրադառնալ Ձեր նախորդ գրածին /Նոյեմբերի 15/.
Բոլորս  ունենք մեղքեր, շատ կամ քիչ, մեծ կամ փոքր: Սահմանափակ մարդը նույնիսկ հզոր պատկերացումներով չի կարող հասկանալ, թե ինչ է անսահմանությունը, ինչ է անսահման ներողամտությունը, անսահման արդարությունը, սերը, քանի որ մենք ամեն ինչ մեր չափանիշներով ենք չափում: Եկեղեցու վարդապետներից Որոգինեսը ասել է. <Աստծո սերն այնքան մեծ է, որ նույնիսկ սատանան կարող է փրկվել>: Չեմ ուզում մեկնաբանել այս խոսքերը, բայց նույնիսկ ամենամեղավոր մարդը մի պահ զղջումով կարող է ներվել Աստծո կողմից: Միգուցե մենք չենք տեսնում այդ զղջումը և մեզ համար նա մնում է միևնույն մեղավորը, բայց միայն Աստված է քննում  սրտերը:
Եկեղեցու Հայրերը Քրիստոսից 500 տարի առաջ ապրած Սոկրատեսին, Պլատոնին, Արիստոտելին համարում են <քրիստոնյաներ մինչ Քրիստոնեությունը>: Ինչ եք կարծում նրանք կարող են <ՄԻ> լինել քրիստոնյաների հետ, թե ոչ?:
Երբ հրեաները խաչում էին Հիսուսին ու թքում Խաչի վրա, Տերն ասաց <Հայր ներիր նրանց, որովհետև չգիտեն, թե ինչ են անում>: Նա ներեց մարդկանց <չիմանալու և չճանաչելու> համար նույնիսկ:
Մանե ջան եկեղեցու հայրերը կարծում եմ ուրացան աշխարհը այնքանով, որ նվիրեցին իրենց անձը հանուն Աստծո, մարդկության, հանուն աշխարհի, նրանք գրեցին գրքեր, հիմնեցին դպրոցներ, վարդապետարաններ մարդկանց համար, բայց այդպիսով նրանք <գտան իրենց անձը>:   Քրիստոս Ավետարանում ասում է. <Եթե քո նմանին, որ երկրում է չսիրես, ինչպես կարող ես սիրել քո Աստծուն, որ երկնքում է>, հիմա չեմ ցանկանում խոսել բարեպաշտության մասին. դա ուրիշ թեմա է: Իսկ Հուդայի մասին շատ դժվար է խոսել: Թե Ս. Գրքում, թե Եկեղեցական գրականության մեջ նա միշտ <քարկոծվել է>: Ինքս երբեմն մտածում եմ, որ նա զղջաց` տալով իր կյանքը:  Բայց գիտեք Մանե ջան, հիմա մի պահ ինձ թվում է, որ մենք սկսում ենք քննարկել, թե Աստված ում պետք է փրկի, ում` ոչ, իսկ Նրա գործերն անքննելի են:
Մանե ջան դուք ասում եք < Իհարկե, մենք այսօր այն օրերում չենք ապրում, ցավոք, որ կարողանանք այն հայրերի պես լիովին իրականացնել> կցանկանայի Ձեզ մի հարց տալ. կարծում եք, եթե ապրեինք օրինակ 2-րդ դարում, ավելի հեշտ կլիներ <Հայրերին նմանվելը>?:

Բարեւ սիրելի Նանե, ձեր խոսքերիրց ես հասկանում եմ, որ բոլոր մեղավորները պիտի փրկվեն: Իհարկե, եթե մեղավորը ի սրտե զղջում է, ապա Աստված ներում է, որովհետեւ. «Աստված չի ուզում մեղավորի մահը, այլ նրա դարձի գալը եւ ապրելը»: Իսկ կարող եք ինձ բացատրել Պետրոս Առաքյալի հետեւյալ խոսքերը. «Եթե արդարը հազիվ է փրկվելու, ապա ամբարիշտը եւ մեղավորը էլ ուր պիտի մնա» (Ա Պետրոս 4:18): Իհարկե Աստծո սերը չափազանց մեծ է եւ սատանան կարող էր փրկվել, եթե զղջար եւ դարձի գար ու Աստծուց ներում խնդրել, նաեւ Հուդան, եթե Պետրոսի նման զղջար եւ ներում խնդրեր, այլ ոչ թե ինքնասպան լիներ՝ իր մեղքը Աստծո ողորմությունից ավելի մեծ համարելով, ինչը ամենամեծ մեղքն է, որովհետեւ էլ ետդարձի ճանապարհ չկա եւ դա չի նշանակում կյանք տալ, ինչպես դուք եք ասում, Պետրոսն էլ զղջաց եւ իր կյանքը տվեց հանուն Հիսուսի՝ կամավորապես թույլ տալով, որ իրեն գլխի վրա խաչեն:
<Երբ հրեաները խաչում էին Հիսուսին ու թքում Խաչի վրա, Տերն ասաց <Հայր ներիր նրանց, որովհետև չգիտեն, թե ինչ են անում>: Նա ներեց մարդկանց <չիմանալու և չճանաչելու> համար նույնիսկ>:
Ինչ եք կարծում, մի՞թե հրեաները փրկված են անկախ ամեն ինչից, անկախ այն բանից, որ խաչեցին Աստծո Որդուն, ու որ մինչեւ այժմ էլ չեն զղջում դրա համար: Այո, Հայրը պատրաստ էր ներել ըստ Տիրոջ խնդրանքի այդ անկարագրելի մեղքը, որ արարածները իրենց Արարչին մերկացրին, անարգեցին եւ խաչի անարգ մահով սպանեցին, բայց պատրաստ լինել ներելու դա դեռ չի նշանակում ներել, եթե այդ հրեաներից որեւէ մեկը, անառակ որդու պես գնար եւ ընկներ Հոր ոտքերը՝ մեղա գալով, որ չի ընդունել Աստծո Որդուն, Հայրը նրան կներեր, այդպիսին չէր արդյոք քրիստոնեահալած Սողոսը, նա էլ էր խաչողների հետ, Ստեփանոսին քարկոծողների հետ, բայց երբ որ զղջաց, Աստված նրան ներեց եւ մեծագույն առաքյալների շարքը դասեց: Այդպես էլ հրեաներից ով էլ որ լինի, նույն վիճակին կարժանանա: Եվ նույն Պողոսը խստասիրտ հրեաներին քարոզում էր Քրիստոսին եւ երբ չէին ընդունում, նա ասում էր. «Ձեր արյունը ձեր գլխին, եթե դուք մերժում եք ձեր իսկ փրկությունը, ես էլ կգնամ հեթանոսների մոտ»:
Նանե ջան, Սուրբ Գիրքն ու սուրբ հայրերն են մեր առջեւ ի ցույց դնում Աստծո կամքը: Այո, մենք շատ կուզենք, որ բոլոր մարդիկ փրկվեն, բայց մենք գիտենք, որ Աստված սեր է, իսկ մենք ընդհամենը թշվառ, մեղավոր մարդ ենք եւ չենք կարող ասել, որ ինչ որ մեծ բան կարող ենք զոհել հանուն մարդկության, բայց Աստված Իր Միածին Որդուն զոհեց, բայց դրանով հանդերձ ասաց. «Լայն է այն ճանապարհը, որ տանում է դեպի կորուստ եւ շատերն են, որ գնում են դրանով դեպի կորուստ եւ նեղ է այն ճանապարհը, եւ քչերն են, որ դրանով գնում են դեպի փրկություն» : Եվ ուրեմն, կարծում եմ, թե պետք չէ այպիսի դիրք գրավել, որ իբր մենք Աստծուց ավելի ենք սիրում մարդկանց եւ ցանկանում բոլորի փրկությունը: Եվ ինչ վերաբերվում է նրան, որ Աստված ամենակարող եւ կատարյալ սեր լինելով հանդերձ, ըստ Սուրբ Գրիք եւ սուրբ հայրերի, մարդկության մեծ մասը չի փրկվելու, այդ մասին շատ էր խորհում նաեւ սուրբ հայր Անտոնը, բայց երկնքից ձայն լսեց. «Անտոն, մի քննիր Աստծո անքննելի գործերը, քանզի որ դրանք քեզ համար օգտակար չեն, այլ ավելի լավ է հետեւիր ինքդ քեզ»: Ասենք, որ ոչ միայն Որոգինեսը, այլեւ սուրբ Իսահակ Ասորին այդ նույն կարծիքն ուներ, որ վերջին հաշվով սատանան էլ, Հուդան էլ պիտի փրկվեն, բայց դրանք եզակի կարծիքներ են, որոնք չեն ընդունվել եւ մերժվել են եկեղեցու կողմից:
Նանե ջան, իսկ ինչ վերաբերվում է Պլատոնին, Սոկրատեսին, Արիստոտելին, ասենք, որ որքան էլ նրանք միաստվածության հետեւորդներ լինեն, որքան էլ որ բարի գործեր ցուցաբերեն, միեւնույնն է առանց Քրիստոսի փրկություն չկա եւ դրա վառ օրինակն է «Գործք Առաքելոց»-ից բարեպաշտ Կոռնելիոսը, որը հեթանոսությունից դարձել էր ճշմարիտ Աստծուն, ում աղոթքներն ու ողորմությունները հիշատակվեցին Աստծո առջեւ, սակայն այդ ամենով հանդերձ նա դեռ հեռու էր փրկությունից, քանզի հրեշտակը նրան ասաց. «Կոռնելիոս, մարդ ուղարկիր Հոպպե Պետրոս Առաքյալի հետեւից եւ նա կխոսի քեզ բաներ, որով կփրկվես դու եւ քո ընտանիքը»: Եվ ուրեմն, փրկությունը, ինչպես ասում է Առաքյալը, լսելուց է եւ լսելը՝ Աստծո խոսքից: Իսկ այն, որ Տերը հարություն առնելուց հետո բազմաթիվ հոգիների ազատեց դժոխքի կապանքներից, չի բացառվում, որ նրանց մեջ լինեն նաեւ վերը նշված փիլիսոփաները, քանզի եթե ոչ երկրի վրա, ապա միգուցե դժոխքում ճանաչել են աշխարհի Փրկչին, որովհետեւ գրվա է, որ այլ անուն չկա աշխարհի վրա, որ փրկելու կարողություն ունենա, բացի Հիսուսի անունից:
Նանե ջան, թող կարծիք չստեղծվի, թե ես ցավ չեմ քաշում բազմաթիվ մարդկան համար, որոնք քրիստոսից հեռու կարող են չփրկվել, բայց եթե դա ասում են Սուրբ Գիրքը եւ եկեղեցու հայրերը, ապա մենք պետք է դա ընդունենք որպես անխախտ հիմք:
<կարծում եք, եթե ապրեինք օրինակ 2-րդ դարում, ավելի հեշտ կլիներ <Հայրերին նմանվելը>?Նանե ջան, ես էլ մի հարց տամ ձեզ, արդյոք սովետական աթեիստական շրջանում, երբ փակ էին եկեղեցիները, վանքերը, չկար որեւէ հոգեւոր գրականություն եւ դպրոցից սկսած քարոզվում էր անաստվածություն, արդյոք տարբերություն կարող էր լինել այդ ժամանակաշրջանում ապրող քրիստոնյայի եւ վաղ շրջանի քրիստոնյաների միջեւ, երբ ամենուր ծաղկում էր քրիստոնեությունը:
Կարծում ենք, որ ամեն մի պարագայի համար էլ կան բարենպաստ եւ անբարենպաստ պայմաններ, աղուտ եւ պարարտ հողերում նույն ծառը բնական է, որ տարբեր կերպով իրեն կդրսեւորի, մեկը միգուցե չորանա, իսկ մյուսը ծանրաբեռնվի պտուղներով:
21:)

Բարև սիրելի Մանե.
Նախորդ նամակումս գրել էի, որ չեմ ցանկանում մեկնաբանել Որոգինեսի միտքը, բայց երևի զգացվեց, որ <ընդունում եմ> նրան` իմանալով, որ նույնիսկ Եկեղեցին մերժում է այդ գաղափարները: Իհարկե,  գիտակցում եմ, որ Աստված Սեր լինելով նաև Արդար դատավոր է. Փրկությունը Քրիստոսով է, բայց կարծում եմ բոլոր շրջաններում եղել են և կան մարդիկ, ովքեր չեն իմացել Քրիստոսին, բայց իրենց կյանքով եղել են <քրիստոնյաներ>: Ինչևէ, Աստծու գործերն անքննելի են և մենք կարող ենք միայն աղոթել աշխարհի համար` քրիստոնյաների, մահմեդականների, հրեաների... 27:)
Մանե ջան, իհարկե, ծառը լավ պտուղներ է տալիս ավելի բարենպաստ պայմաններում, համաձայն եմ, բայց մյուս կողմից էլ օրինակ  առաջին և հետագա մի քանի դարերում, երբ ձևավորվում էր Քրիստոնեությունը, կարծում եմ այնքան էլ բարենպաստ պայմաններ չկային, եթե հիշենք Հռոմեական կայսրության կողմից իրականացվող հալածանքները, բայց Քրիստոնեությունը ծաղկեց: Իսկ ըստ Ձեզ այսօր, այսինքն` հետսովետական շրջանում կան բարենպաստ պայմաններ, թե ոչ?

Նանե ջան, նման խրթին հարցերի շուրջ իմ տկարությունը թույլ չի տալիս սեփական կարծիք ունենալ, այդ պատճառով էլ որքան էլ որ ինձ համար որոշ բաներ անընկալելի է Սուրբ Գրքում եւ սուրբ հայրերի մոտ, միեւնույնն է նրանց կարծիքն է ինձ համար հիմք հանդիսանում: Իսկ  ինչ վերաբերվում է աշխարհի կամ այլակրոնների համար աղոթելուն 27:) , դա իհարկե գովելի է, սակայն հայրերը ասում են, որ դա ոչ բոլորի համար է, այլ միայն այն քրիստոնյաների, ովքեր հասել են հոգեւոր բարձունքների, իսկ մեզ խորհուրդ են տալիս, որ ավելի սեւեռվենք մեր սեփական հոգու փրկության վրա, իսկ եթե դրա մղումը չունենք, այդ դեպքում էլ խորհուրդ են տալիս Աստծուց խնդրել սեփական մեղքերի տեսություն:
Նույնիսկ Նարեկի մեջ հիմնականում տեսնում ենք, որ աղոթքները սեւեռված են անձնական հոգու փրկության վրա 27:) 27:): Ինչ վերաբերվում է աննպաստ կամ բարենպաստ պայմաններին, ասենք, որ մենք նկատի ունեինք այն ժամանակվա շնորհի առատությունը եւ այսօրվա սակավությունը, այլ ոչ հալածողների դաժանությունը:
  21:)

Մանե ջան, Դուք նկատի ունեք Աստվածային շնորհը???
Եթե այո, ապա կարծում եմ, այն երբեք չի <նվազում>.

Նանե ջան, դեռ Հին Կտակարանից գիտենք, որ երբ հրեաները հաղթում էին քանանացիներին, ապա դա զուտ Աստծո շնորհի, ներկայության արդյունքն էր, իսկ երբ Երիքովը գրավելուց հետո Աքարը հակառակ Աստծո պատվիրանի այդ նզովված ավարից գողացավ, այդ մեղքի հետեւանքով Աստծու շնորհը հեռացավ նրանցից եւ այդ մեծ թագավորությունների հաղթողները մի փոքր քաղաքից երկու անգամ անընդմեջ պարտություն կրեցին՝ կորցնելով բազմաթիվ մարդկանց եւ մինչեւ չհայտնաբերեցին մեղսագործին եւ չպատժեցին, Աստծո շնորհը չվերադարձավ եւ միայն դրանից հետո նորից սկսեցին հաղթանակներով գրավել Քանանը եւ նման բազմաթիվ օրինակներ կան Սուրբ Գրքում, իսկ առավել պատկերավոր օրինակներ կան «Հարանց Վարքում»: Երբ աբբա Իվղանոսը իր աշակերտին ուղարկեց գործով մի տեղ, սա հանդիպեց մի հրեայի, որը ապացուցում էր, թե Հիսուսը չէ Քրիստոսը, սա էլ թե շտապողականության կամ թե միամտության պատճառով ասաց, թե միգուցե դու ճիշտ ես ու հեռացավ: Երբ նա վերադարձավ աբբայի մոտ, ծերը ընդհանրապես նրա կողմ չէր նայում, իսկ սա զարմացած ասաց, թե հայր, ինչո՞ւ ինձ վրա ուշադրություն չես դարձնում: Իսկ ծերն ասաց. «Դու ո՞վ ես, ես քեզ երբեք չեմ ճանաչել», իսկ երբ սա պնդում էր, թե ինքը նրա աշակերտն է, ծերն ասաց. «Իմ աշակերտների վրա Աստծո շնորհներն էին, ինչը քո վրա չկա», ինչի վրա զղջալով՝ սա խոստովանեց իր մեղքը եւ ծերի աղոթքներով Աստծո շնորհը նորից եկավ նրա վրա, ինչը որ տեսնում էր պայծառատես սուրբը:

Մանե ջան, ես նկատի ունեմ ոչ թե անհատներին, այլ առհասարակ աշխարհում Աստծու շնորհի մշտապես ներկայությունը և առատությունը:  21:)

Նանե ջան, ինչպես ասում է Դավիթ թագավորը. «Ո՞ւր պիտի փախչեմ Քեզանից, Տեր. ծովի խորքն իջնեմ, ինձ կգտնես, եթե դժոխք էլ իջնեմ, Քո ձեռքը կհասնի ինձ», այլ բան է, որ Աստված ամենուր է, մենք այդ մասին չէ, որ խոսում ենք, այլ այն շնորհի, որը ուրասցող Պետրոսին դարձրեց սուրբ նահատակ, դա այն շնորհն է, որի համար Տերն ասաց. «Առանց Ինձ ոչինչ անել չեք կարող», սա վերաբերվում է անհատին, բայց ազգն էլ կազմված է անհատներից եւ Սոդոմ-Գոմորն էլ այրվեցին նման անհատների բացակայության պատճառով:

Մանե ջան համաձայն եմ, առանց Աստծո շնորհի անհնար է ինչ որ բան անել: Իսկ Ես նկատի ունեի հենց այդ ամենուրեքությունը և շնորհաբաշխությունը:
Ազգը անհատներից է կազմված, բայց եթե հակառակ կողմից նայենք` անհատը ազգի մի մասնիկն է: Աստված կարող է ընտրել և ազգին /օրինակ հրեաներին/, որտեղից անհատներ դուրս եկան, և անհատին, ով առաջներդեց այդ ազգին: Իսկ Սոդոմ-Գոմորը կործանվեց ոչ այնքան Աստծո նման անհատների բացակայության պատճառով, այլ որովհետև <Չգտնվեց արդար որևէ մեկը>: Կարծում եմ այստեղ կա շատ փոքրիկ, բայց նուրբ մի տարբերություն
Գիտեք ես մի առաջարկ ունեմ, այս բաժնում մենք այնքան թեմաներ սկսեցինք շոշափել, որ ուղղակի հեռացանք բուն թեմայից: Կարող ենք օրինակ մի առանձին թեմա բացել Շնորհների մասին:

Նանե ջան, ես ուրախ կլինեմ եթե բացեք