Ինչպե՞ս եք որոշում, թե ով է հոգևր մարդ և ով չէ: Որն է այն չափանիշը, որով դատում ենք մեր դիմացի մարդուն: Ինչպիս՞ին է հոգևոր մարդը: Իրավու՞նք ունենք մենք դատելու: Եթե չունենք, ապա ինչո՞ւ ենք մեզ թույլ տալիս դատել:
Շնորհակալություն: 13:)
Ոչ ոքի դատելու իրավունք անշուշտ չունենք, և ոչնչով չենք կարող արդարացնել Մի դատիր-ի խախտումը: 41:) Սակայն դիմացինի մասին պատկերացում կազմելու համար կարող ենք առաջնորդվել Ծառն իր պտղից է ճանաչվում և նմանատիպ մյուս սկզբունքներով: 1:)
Մոնք, բարև:
Իսկ տվյալ առումով, ինչպե՞ս հասկանալ այդ "պտուղների" մասին, երբ չիմանալով մարդուն և նրա կյանքը, պետք է կարծիք կազմենք նրանով, ինչ տեսնում ենք ներկա պահին:
Հարգանքներս, Մանդարինկա :)
Խոսքս չի վերաբերում այն պարագային, երբ չգիտենք ոչ մարդուն և ոչ էլ նրա կյանքը, այլ հակառակ պարագային: 13:)
Իսկ իմ խոսքս վերաբերվում էր հենց այն պարագայնի, երբ մարդ մեկը միյուսին լավ չիմալաով, ելնելով իր պատկերացումներից, սատդարտներից դատում է, արժեք է տալիս: Պետք է՞ օրինակներով խոսեմ: Թ՞ե հասկանալի է:
??? Ինչև, ոչ ոք չպատասխանեց իմ այն հարցին, թե ինչ չափանիշներով է դատում իր դիմացինին: Մենք բոլորս այնպես թե այնպես դատում ենք, կամ էլ ավելի լավ բառ ասեմ `վերլուծություն ենք անում մարդու մասին ելնելով ինչ-որ մի բանից: Դա կարող է լինել մեր պատկերացումները կայքի մասին, մեր զգացմունքները և այլն:
Կրկնեմ հարցս: Ինչպե՞ս եք որոշում, թե ով է հոգևր մարդ և ով չէ: Որն է այն չափանիշը, որով դատում ենք մեր դիմացի մարդուն: Ինչպիս՞ին է հոգևոր մարդը: Իրավու՞նք ունենք մենք դատելու: Եթե չունենք, ապա ինչո՞ւ ենք մեզ թույլ տալիս դատել: Որ՞ն են ծառի պտուղները:
Ցավոք ես հիմա շտապում եմ բժշկի գնալ: Եւ հուսով եմ, մինչ իմ կարծիքս գրելը կկարդամ ձեզ:
Ծառի պտուղները... Էլի Սուրբ Պողոսն է ասել... Հեզություն, խոնարհություն, իրական հոգատարություն մարդկանց նկատմամբ...
Հոգևորը նաև արտացոլվում է ձայնի մեջ - բոլորս հիանում ենք այսինչ քահանայի հոգևոր ձայնով -, հայացքի մեջ - անմոռանալի է ինձ մի քանի կանանց հայացքները՝ լիքը սիրով ու աղոթքով -, շարժուձևերի մեջ - խաղաղությամբ լեցուն սրտի տեր անձի բոլոր շարժուձևերը հանդարտ են, հավասարակշռված...Ամեն խոսքն ու արարքն մտածված է, բխում է հոգևորով լիքը հոգուց: Նրա քով զգում ենք Աստծու ներկայությունը: Նրա երեսի վրա հաստատ տեսնում ենք Աստծու դրոշմն ու պատկերը:
Աղջիկս այսպիսի մարդու մասին խոսելիս չի կարող էլ մտածել, որ նա մեղանչական որևե բան կարող է անել:
Այսպիսի անձի առաջ, իր շնորհներից մենք էլ ստանում ենք, խաղաղությամբ լցվում ենք, ամաչում ենք մեր չուղղված կրքերի համար, ու ցանկանում ենք առաջանալ հոգևոր աշխարհի մեջ: Ցանկանում ենք կոչվել նրա եղբայր կամ քույր, ու բաժնեկից լինել նրա աստվածային երջանկությանը: Աղոթասերի հետ ցանկանում ենք ավելի մոտենալ Աստծու ու աղոթել սովորել:
Մարո ջան, լավ թեմա ես բացել: ՈՒղղակի ես էլ հեչ ժամանակ չունեմ, թե չէ հենց սկզբից էլ ուզում էի գրել, ձեռքերս չեն հասնում:
Հոգևոր մարդու բնավորության պարտադիր ու ամենակարևոր գծերից եմ համարում երախտագիրությունը: Այս գիծը շատ բարձր եմ գնահատում մարդկանց մեջ ու շատ եմ սիրում:
Կան շատ այլ չափանիշներ, Մարիամի թվարկածը օրինակ, բոլորի հետ համամիտ եմ:
Բայց ըստ իս երախտագիտությունը հատուկ որակ է:
Օրինակ չեք բախվե՞լ նրա հետ, որ մարդիկ շատ հաճախ ցանկություն չունեն քննելու իրենց դիմացինի ներքին պարունակությունը, քննում են արտաքին երևալիքը, հեշտության պատճառով:
Քննելու հարց չէ: Լավ ենք մենք զգում նրա ներկայությամբ: Ցանկանում ենք սուրբ Պետրոսի նման երեք վրան բարձրացնել, ու այստեղ ՝ նրա քով մնալ հավիտյան...
Բայց և զգում ենք նաև հակառակը՝ ոչ- հոգևոր մարդու հոգու մեջ թագնված կրքերը, նախանձը, հպարտությունը ու նրանից ցանկանում ենք փախչել: Կամ պարզապես՝ սիրտը չբանալ:
Մարիամ այտեղ հարցը հենց քննելու մեջ է:
Մի բան էլ: Չեմ կարծում, որ որևե մեկս իրավունք ունենք առանց խորը մտածելու խոսենք "անհավատների" կրքերի մասին:
Կառաջարկեի կարդալ Նարեկի ԼԱ(31) գլխի Դ մասը։
Հետաքրքիր է, որ այստեղ համարյա ոչ ոք չարտահայտեց իր սուբյեկտիվ կարծիքը:
Նախ և առաջ կուզեի սկսել <Մի դատիր>-ից: Կարծում եմ, որ Ավետարանը մեզ չի արգելում դատել, վերջիվերջո մարդն ունի միտք, ազատ կամք, դատելու իրավունք: Այսպիսով, Ս. Գիրքը ոչ թե արգելում է դատել, այլ ասում է <Մի դատեք, որ չդատվեք, որովհետև ինչ դատաստանով, որ դատեք, նրանով եք դատվելու, և ինչ չափով, որ չափեք պիտի նրանով չափվի ձեզ համար>. Հաճախ մենք դատում և մեղադրում ենք մեր դիմացինին նույն արարքի համար, ինչը մենք էլ ենք անում, ավելի վատ` տեսնում ենք մեր եղբոր աչքի շյուղը, երբ մեր աչքի մեջ գերան կա: Դատելու համար պետք է պատրաստ լինել նաև դատվելու Ամենաարդար Դատավորի առաջ, որովհետև որքան դատում ես, այնքան ավելի է մեծանում արդար լինելու <պարտավորությունը>: Երբ հրեաները ուզում էին քարկոծել շնացող կնոջը, Քրիստոսը նրանց չարգելեց այդ անել,այլ ասաց. <Ձեզնից ով անմեղ է, թող նա առաջինը քարը նետի>, իսկ նրանցից ոչ ոք անմեղ չէր: Պողոս առաքյալն ասում է. <Չկա մարդ, որ ապրում է և չի մեղանչում>.Այսպիսով, բոլորս էլ այս կամ այն չափով մեղավոր ենք Աստծո առաջ:Հհամաձայն եմ Մանդարինկայի հետ մենք անընդհատ դատում ենք, թեկուզ ակամա, նույնիսկ երբ պետք է ճանաչենք ծառին իր պտղից: Իհարկե Պողոս առաքյալը թվարկում է հոգու պտուղները և մարմնի պտուղները, բայց օրինակ ի?նչ է նշանակում լինել հեզ և խոնարհ: Ես չեմ ուզում խոսել այդ գաղափարների իդեալական, օբյեկտիվ նշանակության, այլ առօրեական, պարզ նշանակության մասին: Ես համամիտ եմ Մարիամի հետ, բայց մի փոքր տարբեր են չափանիշները.Միգուցե իմ կարծիքով հեզ չէ այն մարդը, ում երրորդը հեզ է համարում, ով է մեզանից ճիշտ, կամ բոլորիս կարծիքով որևէ խոնարհ մարդը, ամենևին էլ այդպիսին չէ Աստծո առաջ, ով քննում է սրտերը: Հիմա հոգևոր և ոչ հոգևոր մարդկանց մասին. իմ կարծիքով առհասարակ չկան ոչ հոգևոր մարդիկ, որ բոլորն ունեն հոգի և Աստծո պատկերը: Ուստի հոգևորի չափանիշ մենք չենք կարող սահմանել, երևի այդպիսին չկա էլ: Պարզապես կան մարդիկ,ովքեր ավելի նյութական են, բայց դա էլ միանշանակ չէ: Միգուցե ծայրահեղ եմ մտածում, բայց ով է ավելի հոգևոր քրիստոնյան, ով մասնակցում է Ս. Պատարագին, ով փորձում է ապրել Քրիստոնեական պատվիրաններով, բարի է, հեզ , թե հեռավոր մի գյուղում, որտեղ Եկեղեցի էլ չկա, ապրող մի մայր, ով նույնիսկ չգիտի էլ, թե ինչ է Ս. Գիրքը, բայց սիրում և խնամում է իր երեխային? Միգուցե նա չունի Աստծո մասին գիտությունը, բայց ունի Աստծուն իր մեջ, որովհետև ՍԻՐՈՒՄ է:
Նանե ՝այն մարդիք որոնք տեղյակ չեն Աստծո խոսքին.պետք է դատվեն ըստ իրենց խղճմտանքի։իսկ հոգևոր և ոչ հոգևոր մարդիք իհարկէ լինում են.Պողոս առաքյալն ասում է ՙինչ կապ ունի հավատացյալը անհավատի հետ՚հետո ես քննարկման մեջ չտեսա վերստին ծնված լինելու գաղափարը։հենց սրանք են հոգևոր մարդիք։
կուզեի նշել նաև .որ ՜՜մի դատիր՜՜ ի տակ պետք է հասկանալ ՜՜դատաստան՜՜ իմաստը։այլ ոչ թե ՜՜մտածելը՜՜ կամ ՜՜աշխատելը։՜՜
մոռացա նշել ՙիմ կարծիքով՚։
Quote from: Mandarinka on February 03, 2007, 10:22:39 PM
Ինչպե՞ս եք որոշում, թե ով է հոգևր մարդ և ով չէ: Որն է այն չափանիշը, որով դատում ենք մեր դիմացի մարդուն: Ինչպիս՞ին է հոգևոր մարդը: Իրավու՞նք ունենք մենք դատելու: Եթե չունենք, ապա ինչո՞ւ ենք մեզ թույլ տալիս դատել:
Շնորհակալություն: 13:)
Չունենք դատելու իրավունք: Այլ միայն խրատելու:
Աստավածաշունչն ասում է, որ գործերով կճանաչեն ձեզ, հոգեւոր մարդը երեւում է իր պահվածքով ու վարվելակերպով, ինչպես նաեւ խոսքերով, քանի որ <շուրթերը խոսում են սրտի ավելցուկից>
Քրիստոնեության մեծագույն պատվիրանը ՍԵՐն է, դրա համար թե' Հիսուս, թե' աշակերտները ամեն անգամ շեշտում են սիրո կարևորությունը: Հովհաննես ավետարանչի մոտ դա ամենաաչքի ընկնողն է . ,,Նոր պատվիրան եմ տալիս ձեզ, որ սիրեք միմյանց. ինչպես ես ձեզ սիրեցի, դուք էլ միմյա'նց սիրեցեք: Եթե դուք միմյանց սիրեք, դրանով բոլորը պիտի իմանան, որ դուք իմ աշակերտներն եք''/Հովհ.13:34-35/
Սիրելով մենք Աստծուն ենք նմանվում` սեր տածելով բոլորի, ամբողջ աշխարհի նկատմամբ: Սերն է ցույց տալու ու ճանաչեցնելու որպես Քրիստոսի աշակերտներ ու Աստծո որդեգիրներ: