Ավետարանական ամենագեղեցիկ առակներից մեկը` Բարի սամարացու առակը պատմում է թալանված ու ծեծված մարդու հանդեպ անտարբեր գտնված փարիսեցիների /հրեա կրոնավորների/ մասին ու այդ խեղճ մարդու հանդեպ այդքան լավ վերաբերմունք ցուցաբերած բարի մարդու` սամարացու մասին: Անդրադառնալով անտարբերությանը` կուզենայի բոլորին հարցնել` ում մեղքն եք ավելի ծանր համարում, այդ մարդուն թալանած ավազակների, թե նրա կողքով անտարբեր անցած փարիսեցիների?
Quote from: arsensrk on September 07, 2007, 09:44:29 PM
Անդրադառնալով անտարբերությանը` կուզենայի բոլորին հարցնել` ում մեղքն եք ավելի ծանր համարում, այդ մարդուն թալանած ավազակների, թե նրա կողքով անտարբեր անցած փարիսեցիների?
Կարծում եմ, փարիսեցիների մեղքն ավելի ծանր է: Առակում նշվում է, որ թալանողներն ավազակներ էին, այսինքն իրենց համար սովորական բան էր թալանելը, բայց փարիսեցիների անտարբերությունը մեծամտության, հպարտության հետևանք էր: Շատերն համարում են, որ անտարբերության մեջ վատ բան չկա` մարդ ոչ լավ բան է անում, ոչ էլ վատ: Այստեղից եզրակացություն, որ անտարբերությունը ինչ որ արատի հետևանք է` հպարտության, վախի, էգոիզմի, անդաստիարակության և այլն:
Ես լիովին համամիտ եմ Ձեզ հետ, Cherry, փարիսեցիների մեղքն ավելի սարսափելի է, քանի որ ավազակները, կոպիտ ասած, իրենց գործն էին անում, իսկ փարիսեցիներն իրենց կեղծ բարի համբավով այդպես անտարբեր գտնվեցին, թողնելով այդ մարդուն մահի ճիրաններում....
ափսոսում եմ, որ այս թեմայի շուրջ շատերի կարծիքը չիմացա...
Իսկ հնարավո՞ր է, որ անտարբերությունը դրական լինի։
Օրինակ եթե մեկը որոշակի նպատակ է դնում իր առջև և չի հետաքրքրվում այլ բաներով, այլ ցանկանում է միայն այդ նպատակին ծառայեցնել իր ուժերը։ Արդյո՞ք ինքն անտարբեր է մնացյալի վերաբերմամբ։ Եթե՝ այո, ապա դա դրակա՞ն է։
Quote from: Abegha on September 12, 2007, 06:39:30 PM
Իսկ հնարավո՞ր է, որ անտարբերությունը դրական լինի։
Օրինակ եթե մեկը որոշակի նպատակ է դնում իր առջև և չի հետաքրքրվում այլ բաներով, այլ ցանկանում է միայն այդ նպատակին ծառայեցնել իր ուժերը։ Արդյո՞ք ինքն անտարբեր է մնացյալի վերաբերմամբ։ Եթե՝ այո, ապա դա դրակա՞ն է։
Միանշանակ պատասխանել հնարավոր չէ, կախված է պարագաներից: Նայած, թե այդ մնացյալն ովքեր են, ինչեր են, և մարդ ինչ նպատակ է դրել իր առջև: Եթե ցուցաբերած անտարբերությունն ի վնաս չէ մերձավորներին և սեփական առողջությանը, հնարավոր է դրական լինի: Չնայած, խիստ կասկածում եմ, որ անտարբերությունը կարող է դրական լինել:
Օրինակ` մի մարդու գիտեմ, որ թողել է իր նորածին երեխային, կնոջը և չի էլ հետաքրքվում ինչպես են կարողանում ապրել` պատճառաբանելով, որ խանգարում են իրեն աշխատանքում բարձունքների հասնելու: 25:)
Հոգեշնորհ Հայր Սուրբ, ես համամիտ եմ Չերրիի հետ, քանզի ես էլ եմ կասկածում, որ անտարբերությունը երբեևէ կարող է դրական լինել, իսկ այն հանգամանքներում, որ Դուք նշել եք, կարծում եմ դա անտարբերություն չի կարելի կոչել, այլ մեկ գործին ավելի շատ նվիրում , քան մյուսներին: Մենք կարող ենք անտարբեր լինել վատ երևույթների հանդեպ, և այս դեպքում գուցե անտարերությունը դրական երևույթ է, սակայն մենք խոսում ենք այն անտարբերության մասին, որն իր մեջ ենթադրում է մեղք և փորձում ենք պարզել այդ մեղքի ծանրությունը: Այնպես որ, չշեղվելով թեմայից, քանզի նախորդ անգամ չեմ կարողացել ավարտին հասցնել միտքս, կուզեմ նշել, որ իմ կարծիքով մեր հասարակության ճնշող մեծամասնությունն այժմ բաժանված է այս երկու խմբերի միջև` ուղղակի և անուղղակի ավազակների ու թալանչիների և անտարբեր փարիսեցիների, և շատ քչերն են, որ կարող են նմանվել սամարացուն: Իսկ ինչն է հետաքրքիր. գրեթե բոլորս միաբերան մեղադրում ենք թալանչիներին ու խաբեբաներին, սակայն մեզանից շատերն էլ թալանվածի ու խաբվածի կողքով անցնում ենք անտարբեր, չենք ցանկանում կիսել նրանց վիշտը: Կարծում եմ որ սա ավելի սպանիչ է, քան առաջինների մեղքը: Ահա այս մասին է, որ կուզենամ խորհենք մենք բոլորս...
Quote from: Abegha on September 12, 2007, 06:39:30 PM
Իսկ հնարավո՞ր է, որ անտարբերությունը դրական լինի։
Օրինակ եթե մեկը որոշակի նպատակ է դնում իր առջև և չի հետաքրքրվում այլ բաներով, այլ ցանկանում է միայն այդ նպատակին ծառայեցնել իր ուժերը։ Արդյո՞ք ինքն անտարբեր է մնացյալի վերաբերմամբ։ Եթե՝ այո, ապա դա դրակա՞ն է։
Անչափ սիրելի Գարեգին Առաջինը անտարբերությունը դասել է ամենամեծ, ամենակործարար մեղքերի դասին: 12:)
Հայ Սուրբ: Նույնիսկ ենթադրենք, որ այդ նպատակը Աստծո փառքի համար է արվում....Բայց, եկեք չմոռանանք Քրիստոսի խոսքերը նրա մաին, որ ասում է, որ եկավ հաց ուզոց, չտվեցինք, ջուր ուզեց չտվեցինք, հիվանդ էր չօգնեցինք և այլն: Եկեք այ այդ Քրիստոսի ասածին ուշիմ լինենք: Քրիստոսը գալիս է մեզ մոտ տարբեր անձերի և դեպքերի միջով: Նշանակում է, որ մենք իսկ մեր անտարբերությամբ փակում ենք դռները Տիրոջ համար:
Quote from: arsensrk on September 16, 2007, 09:00:44 PM
Իսկ ինչն է հետաքրքիր. գրեթե բոլորս միաբերան մեղադրում ենք թալանչիներին ու խաբեբաներին, սակայն մեզանից շատերն էլ թալանվածի ու խաբվածի կողքով անցնում ենք անտարբեր, չենք ցանկանում կիսել նրանց վիշտը: Կարծում եմ որ սա ավելի սպանիչ է, քան առաջինների մեղքը: Ահա այս մասին է, որ կուզենամ խորհենք մենք բոլորս...
Էստեղ ինչն է հետաքրքիր։ Կան երկու բևեռներ. թալանչիները և թալանվածները։ Որի՞ն անտարբեր կարելի է լինել, և որին՝ ոչ։ Իմ հարցադրումը հենց այն է, որ եթե մարդու ուժը չի պատում, ապա իր անտարբեր չլինելը ինչի՞ն է օգնում։ Էլ չասեմ, որ երբեմն անտարբեր չլինելը կարող է վնասել։
Նույն Գարեգին Առաջինը կրկնում էր՝ լավ է մեկ մոմ վառել, քան թե անիծել դժոխքը։ Եթե ես չեմ կարող թալանչիների հետ ոչինչ անել, ավելի լավ չէ՞ նրանց հանդեպ անտարբերությամբ ստեղծեմ մի բան, որը կլցնի կամ կգեղեցկացնի այս աշխարհի մեկ այլ անկյունը։ Այսինքն՝ այն ներուժը, որ ես պետք է սպառեմ անիմաստ տեղը, անարդյունք, ավելի լավ չէ՞ օգտագործել մեկ այլ բանի մեջ։
Նույն Գարեգին Առաջինը ասում էր՝ իրենց ըսի՝ ըսավներն իրենց կթողնեմ, ու իմ շվին կնվագեմ։
Անտարբերությանը մի քիչ կարելի է նայել ավետարանական «Երանի հոգով աղքատներին» հատվածի մեկնության իմաստով։
ավելի լավ չէ՞ նրանց հանդեպ անտարբերությամբ ստեղծեմ մի բան, որը կլցնի կամ կգեղեցկացնի այս աշխարհի մեկ այլ անկյունը։ Այսինքն՝ այն ներուժը, որ ես պետք է սպառեմ անիմաստ տեղը, անարդյունք, ավելի լավ չէ՞ օգտագործել մեկ այլ բանի մեջ։
Hamamit em dzez het, Hayr Surb, uxxaki karcwum em, vor dzer neruji ogtagorcumn arden isk antarberutyan drsevorum che, che vor duq dranov teev cheq paykarum talanchineri dem, bayc ete gexeckacnum eq ashxarhi mi ankjuny, uremn antarber cheq ayd ashxarhi u ayd ashxarhum aprox mardkanc nkatmamb
Ես կարծում եմ, որ նախ պետք է ճշտել, թե ինչ է անտարբերությունը։
Եթե ոչինչը արդեն ինչ որ բան է, ապա անտարբերությունն էլ որոշակի վերաբերմունք է։ Բայց այն տարբեր կարող է լինել, այսինքն՝ կախված սուբյեկտից և հանգամանքներից։
Այսօր գնացել էի պատարագի: Եկեղեցու ստենդի վրա գրված էր. "Քավիր անտարբերության մեղքը բարեգործությամբ": 21:)
Ողջույն Մարո, շատ հիանալի տող էիր մեջբերել մեր այս թեմայի դիպուկ ու կարճ ամփոփման համար, 13:):
Quote from: arsensrk on September 07, 2007, 09:44:29 PM
Ավետարանական ամենագեղեցիկ առակներից մեկը` Բարի սամարացու առակը պատմում է թալանված ու ծեծված մարդու հանդեպ անտարբեր գտնված փարիսեցիների /հրեա կրոնավորների/ մասին ու այդ խեղճ մարդու հանդեպ այդքան լավ վերաբերմունք ցուցաբերած բարի մարդու` սամարացու մասին: Անդրադառնալով անտարբերությանը` կուզենայի բոլորին հարցնել` ում մեղքն եք ավելի ծանր համարում, այդ մարդուն թալանած ավազակների, թե նրա կողքով անտարբեր անցած փարիսեցիների?
Յարգելի arsensrk, շատ կարեւոր կը համարեմ ձեր յղած հարցումը: Այսօր անտարբերութիւնը դարձած է զէնք անձնական շահերու եւ արդարացման: Աւազակը կրնայ անգիտակից ըլլալ իր գործած չարիքին կամ զոհը ապրած կեանքին պայմաններուն (օրինակ՝ «Թշուառներու» հերոսը), իսկ անտարբերութիւնը պտուղն է անձնասիրութեան եւ անմարդկայնութեան...
Ինչպէս կ՛ըսեն մեր Սբ. Հայրերը.«Աւելի լաւ է զղջացող մեղաւորը քան հպարտ արդարը»:
Աւազակը դեռ կրնայ տեսնել իր մեղքը ու զղջալ, իսկ անտարբեր անցորղը չիկրնար տեսնել իր մեղքը եւ զղջալ, որովհետեւ կուրացած է իր հպարտութեամբ եւ անձնասիրութեամբ որոնք ծնողն են անտարբերութեան:
Եզրակացնելով ըսեմ որ անտարբերութիւնը ինծի համար շատ աւելի ծանր մեղք է:
Quote from: Abegha on September 12, 2007, 06:39:30 PM
Իսկ հնարավո՞ր է, որ անտարբերությունը դրական լինի։
Յարգելի Abegha, ելնելով իմ մանկավարժական եւ ծնողական փորձարութենէս կրնամ այո ըսել: Գոյութիւն ունի դաստիարակիչ անտարբերութիւն քմահաճ եւ անձնասէր երեխաներու պարագային, որը կը նպաստէ երեխային աճման մէջ:
Ինչպէս նաեւ ինձ համար դրական է անտարբերութիւնը՝ մեզի հանդէպ գործուած զրպարտութիւններուն պարագային:
Ներեցեք Անուշ, գուցե իմ տարիքային փորձը իրավունք չի տալիս Ձեզ հետ չհամաձայնելու, սակայն մասնագիտական փորձս`այո: Մասնագիտությամբ հոգեբան եմ: Երեխայի համար ամենա վատ, վնասակար և վտանգավոր բան, քանց ծնողի կամ ուսուցչի անտարբերությունը չկա: Այո, մենք կարող ենք պատժել և ջղայնանալ մեր երեխաների վրա: Բայց, մեր անտարբերությունը անպայման կբերի շատ բարդ հոգեբանական պրոբլեմերի: Հատկապես մինջև հինգ տարեկան հասակը:
Quote from: Mandarinka on October 14, 2007, 01:29:44 AM
Բայց, մեր անտարբերությունը անպայման կբերի շատ բարդ հոգեբանական պրոբլեմերի: Հատկապես մինջև հինգ տարեկան հասակը:
Յարգելի Mandarinka 14:)
Խօսքը փոքրիկին պահանջքներուն եւ անձին նկատմամբ անտարբեր ըլլալը չէ, այլ անոր բացասական վարմուքին, որ կրնայ արդէն նկարագիր դառնալ իր մօտ (ծուլութիւն, ստախօսութիւն եւայլն) : Օրինակ՝ երբ ամէն անգամ աշակերտները փորձեն ձախողեցնել ըսենք գրաւորը ինչ որ պատճառներով, պէտք է անտարբեր ըլլալ... Կամ երբ փոքրիկը իր կեղծ լացը զէնք կը դարձնէ, արդէն հակաւոր է իմաստութեամբ ''անտարբեր'' ձեւանալ...
32:)
Կարծում եմ մենք իսկապես շեղվեցինք բուն թեմայից, քանզի այն, Արսենսրկ-ի «մենք խոսում ենք այն անտարբերության մասին, որն իր մեջ ենթադրում է մեղք և փորձում ենք պարզել այդ մեղքի ծանրությունը»: Ըստ իս, անտարբերությունը և՛ որոշակի վերաբերմունք է որևէ կոնկրետ պարագայի հանդեպ, և՛ բնավորության գիծ: Հարգելի Անուշ, կարծում եմ ուսուցչի կամ ծնողի Ձեր նշած պարագաները ընդամենը վերաբերմունք են ` համապատասխան տվյալ պարագային: Բոլորս էլ հաճախծ անտեսում կամ անտարբերության ենք մատնում մեր մերձավորների, ընկերների շատու շատ խոսքեր կամ արարքներ, քանի որ անսխալական մարդ չկա և հետո, եթե ամեն մի մանրուքից կառչենք, ապա մեզ համար էլ դժվար կդառնա, միջմարդկային հարաբերություններն էլ կոպիտ կլինեն: 25:) Եվ հաճախ հենց այս անտարբերությամբ էլ մենք նրանց օգնում ենք, թույլ տալիս, որ նրանք բարձրանան: :-* Մինչդեռ ավետարանական առակի անտարբերությունը իր մեջ մեղք էր պարունակում, անտարբերություն որը վնաս է հասցնում մարդուն: Կարծում եմ այս դեպքում խոսքն արդեն բնավորության մասին է: Մեր շրջապատում էլ կան մարդիկ, որոնք շատ բարի են, շատ շնորհներ ունեն, բայց իրենք իրենց համար են ապրում: 27:) Ինչ վերաբերում է օգնել ուզենալուն կամ չկարողանալուն, ապա լավագույն պատասխանը Հայր Սուրբի կողմից մեջբերված Գարեգին Ա-ինի խոսքերն են «լավ է մեկ մոմ վառել, քան թե անիծել դժոխքը»։
Էստեղ խնդիրն այն է, որ թեմայի հեղինակը վերնագրի մեջ ճշտում չի մտցրել, հետևաբար ստիպված ենք լինում անդրադառնալ անտարբերության տարբեր դրսևորումներին։
Quote from: arphi on October 15, 2007, 12:05:07 AM
Ըստ իս, անտարբերությունը և՛ որոշակի վերաբերմունք է որևէ կոնկրետ պարագայի հանդեպ, և՛ բնավորության գիծ:
Այո, ես էլ նույնն էի ասում։ Անտարբերությունը ավելի հաճախ ոչ թե վերաբերմունքի բացակայություն է, թեև դա էլ կարող է լինել, այլ այն արդեն որոշակի վերաբերմունք է, որն արտահայտվում է անտարբերության ձևի մեջ, և որը երբեմն էլ կարող է օգտակար լինել։
Կան շատ հարցեր էլ, որոնց մեջ, կարծում եմ, չարժե պարզապես մտնել, այլապես ոչինչ չես անի այս կյանքում։ Հետևաբար յուրաքանչյուրն իր չափի մեջ անտարբեր է որոշակի հարցերի հանդեպ։
Իհարկե սա չի նշանակում օգնության չհասնել նրանց, ում կարող ենք։ Սա արդեն անտարբերություն չէ, ըստ իս, այլ մեկ այլ բան, չգիտեմ, ըստ հանգամանքի, կարող է լինել հպարտություն, մարդասիրության պակաս և այլն։
Ողջույն բոլորին, շատ ուրախ եմ, որ անտարբեր չգտնվեցիք այս թեմայի նկատմամբ, և ավելին, ինչպես նշվեց Արփիի կողմից մի քիչ էլ չեմ ասի շեղվեցիք, այլ թեման այլ հարթության վրա զարգացրեցիք, օր.` հասցնելով մինչև մանկավարժություն: Կուզենամ իմ մանկավարժական համեստ գիտելիքների սահմաններում ասել, որ կարծեմ թե մանկավարժության մեջ կա այդպիսի մի շեշտադրութուն, /եթե չեմ սխալվում Ժ.Ժ. Ռուսսոյի մոտ/ որ կողմ է երեխայի հանդեպ որոշակի անտարբերության: Եթե օր.` երեխան վայր է ընկնում ու մի թեթև վնասվելով սկսում է արհեստական լաց լինել, մենք մեր անտարբեր վերաբերմունքով կարող ենք կանխել նրա վախն ու հետագա լացը: Այս մասին երևի դուք ավելի լավ կիմանաք, հարգելի' Մարո, գրեք եթե սխալվում եմ: