Այսօր լսեցի այնքան նույնաժամանակ պարզ ու վճիտ և ուժեղ խոսք, որ ցանկանում եմ իմ «հայտնությունը» կիսել ձեզ հետ:
Արցախի հոգևոր ռադիոյից էր...Հավանաբար մի քահանա այսպես բացատրեց քրիստոնեական սիրելու պատվիրանը:
««Ակն ընդ ական» այն է, ինչ բնազդաբար կատարում ենք: Բայց քեն չպահելն ու ներելն իսկապես ու խորապես, դա հնարավոր է միայն, եթե մենք մտաբերենք Աստված: Եթե գիտակցենք իրապես Աստծու ներկայությանը:
Ես ինքս կկարողանամ բնազդից ազատվել ու մտել նոր՝ ազատարար քրիստոնեական պատվերի մեջ միմիայն եթե ես երբեք չմոռանամ Աստծու ներկայությունը ու Աստծու Սերը իմ և իմ դիմացինի նկատմամբ: Այն ատեն, կկարողանամ միայն ես ինձ ազատել Չարի ազդեցությունից ու չար հակազդեցությունից, որն չարի նպատակների մեջ ընկնել և Չարի գործերը անձամբ բազմապատկել է նշանակում :»
Այսքան պարզ մի բան... մտապահել Աստծու Ներկայությունն ու Սերը: Չմոռանալ երբեք, թե դիմացինս ու ես իրականում Ո'ւմ առաջ ենք կանգնած:
Անծանոթ քահանայի այս պարզ բացատրությունը լի՞քը չէ իմաստությամբ: Երանի՜ եթե կիրառած լինեի նրան...
Հրաշալի է ասված: Աստծո Ներկայությունը այն մեծագույն պարգևն է մարդուն, որ շնորհում է մեծագույն երանությունը` Նրան նմանվելու կարողություն: Ներել` նշանակում է նմավել Աստծուն` ստեղծված լինելով Նրա պատկերով և նմանությամբ: Ներելու համար համար պետք է ունենալ Նրա ներողամտության ոգին, Նրա անսահման Սիրո մասնիկը: Նա, ով զուրկ է դրանից, զուրկ է ներողամտությունից և ինքն էլ արժանի չէ ներման:
Յուրաքանչյուրը, ով կանգնում է աղոթքի և արտաբերում Տերունական Աղոթքի <Եւ թող մեզ զպարտիս մեր, որպես եւ մեք թողումք մերոց պարտապանաց>, թող մի պահ անդրադառնա, թե ներել է իր նմանին?, արժանի է ինքն էլ ներման? զգացել է Նրա ներկայությունը, ում պարտապանն է?
Ձեզ՝ հոգևորականներիդ համար, Աստծու ներկայությունը զգալ, ասենք՝ բնական է: Տրված է, շնորհ է:
Իսկ մեզ համար հարատև պայքար է մեր հոգևոր ծուլության դեմ:
Աստծու ներկայության զգացումը վառ պահելու համար սրտի մեջ, անհրաժեշտ չէ՞ մշտական աղոթքը: Ուղղափառների ավանդության մեջ կոչված «սրտի աղոթքը», կամ՝ «Հիսուսի աղոթքը» :
Կներեք՛ բոլոր թեմաները մի են իրականում... Կարո՞ղ եմ այս թեմայում հարցնել.« Տեր ողորմեա»ն հայկական տարբերա՞կն է այս ավանդության: Հայ Եկեղեցու Սուրբ Հայրերը ապրե՞լ են այս ավանդությունը, աճեցրել են սրտի՝ մշտական աղոթքի վաղընջական Եկեղեցու այս ժառանգությո՞ւնը:
Երբ կկարողանամ աղոթքը մշտապես պահել սրտիս մեջ, այն ատեն երբեք չեմ մոռանա թե, Ո'վ է կանգնած իմ ու դիմացինիս առաջ և մեր միջև: Որովհետև մեր միջև կա Աստվա'ծ, անհնարին է բարկությունս : Նա կուղղվեր Աստծու երեսին:
Այն ատեն կկարողանամ ներել ու պահել նաև քրիստոնեական մյուս պատվիրանները:
Իսկ երբ է մարդ լավագույնս զգում Աստծո ներկայությունը, եթե ոչ աղոթքի պահին? 27:)
Ուղղափառնների ավանդության մեջ պահպանված Ձեր նշած աղոթքին ծանոթ չեմ, ուստի չեմ կարող ասել, թե ինչքանով է այն առնչվում մեր Տեր ողորմեային:
Պարզ է: Ուղղափառները կենդանի պահեցին ընդհանրական եկեղեցու ավանդույթը.մշտապես աղոթքը պահել սրտում:
Օրինակ, ջանալ մտովի կրկնել.« Յիսուս Քրիստոս, Որդի Աստուծոյ կենդանւոյ, ողորմեա ինձ, բազմամեղիս:», կամ «Հիսուս Քրիստոս, ողորմեա ինձ», կամ «Տեր, ողորմեա», կամ նման մի աղոթք:Կրկնել, սկզբին, օրական մի քանի անգամ, հետո ջանալ կրկնել երկարորեն, աշխատելիս ու հետո՝ անդադար:
Արդեն հայկանան «Տեր Ողորմեա» թարգմանություն է այս հին աղոթքին: Ներսես Շնորհալի սքանչելի «Հավատով Խոստովխնիմ»ը մի ուրիշ գանձ է, որը պարունակում է այս աղոթքը ամեն տունի վերջավորության:
Եվ նրա կաթողիկոս եղբայրը Հայ Հավատացյալներին խորհուրդ է տվել «Հավատով Խոստովանիմը» կրկնել օրական նվազագույն հինգ անգամ: Որովհետև աշխատանքով ծանրաբեռնված ժողովրդին անհնարին էր գնալ ժամերգություններին: Ի փոխարեն, նրան հրամայվել էր գործի տեղը մտովի դառնալ առ Աստված ու աղոթել այս հիանալի աղոթքով:
Դա ուղղակի առնչվում է ուղղափառների « սրտի աղոթք»ին՝ ջանալ սրտում վառ պահել այս աղոթքը, այս պարզ նախադասության ձևի տակ. «Յիսուս Քրիստոս, Որդի Աստուծոյ կենդանւոյ, ողորմեա ինձ, բազմամեղիս»:
Նույնացնում եմ այս երկու ավանդույթները, ինձ թվում է՝ նույն ավանդույթ է:
իսկ ինչ անել երբ ուղեղդ գիտակցում է որ պիտի ներես որ պիտի համբերես ու հանդուրժես, բայս սիրտդ չի ներում, բայց չարությունը մաշում է ներսդ:Ուզում եմ նմանվեմ Հիսուսին ուզում եմ ներեմ ու չի ստացվում դրանից զգւմ եմ որ Տերը ջղայնանում է ինձ վրա ու պատժվում եմ դրա համար
Ինձ թվում է, որ ներելու լավագույն միջոցը տվյալ անձի համար աղոթելն է։
Ելենա, իսկ եթե փորձեք հարցին մոտենալ մեկ ուրիշ կերպ?:
Եկեք հիշենք, որ մեր հիմնական և առաջնահերթ մասնիկը մեր հոգին է: Հուսով եմ, համաձայն եք ինձ հետ: Եվ համաձայն եք, որ այդ Հոգին հենց Աստծո մասնիկն է, Աստծո շունչն է մեր մեջ:Եվ համաձայն եք նաև, որ նա հավերժական է, ճի"շտ է: Այսինքն, եղել է մեզանից առաջ և անշուշտ կլինի մեզանից հետո:
Հիմա պատկերացրեք, որ մեզանից առաջ այդ Հոգին, իր նման մի ուրիշ Հոգու հետ (նույնպես Աստծո մասնիկի - չմոռանանք նրանց նույնությունը) նստած զրույց է անում: Նա ասում է դիմացինին.
- Լսիր եղբայր (քույր) Հոգի: Ես պատրաստվում եմ ֆիզիկական կյանք գնալ մի նոր փորձ ձեռք բերելու համար: Լսիր, սիրելիս, չէ"իր համաձայնվի դու արդյոք հանձն առնել իմ թշնամու դերը այդ փոքրիկ ժամանակահատվածում... Դա շատ պետք է ինձ իմ փորձի համար:
Դիմացինը պատասխանում է.
- Դժվար է քո թշնամին լինել, սիրելի քույր (եղբայր) Հոգի: Բայց քո փորձի հաջող ընթացքի համար ես պատրաստ եմ հաղթահարելու ավելի լուրջ խոչընդոտներ, քան այդ փոքրիկ դերը կատարելը: Սիրով կօգնեմ քեզ:
Հիմա, սիրելի Ելենա, եկեք փորձենք տեսնել մեզանից հետոն: Նույն երկու հոգիները էլի նստած զրույց են անում: Եվ նորից Ձեր Հոգին ասում է դիմացինին.
- Սիրելի եղբայր (քույր) հոգի: Վերջապես ես փորձով վերապրեցի մեր միասնությունը: Փորձով ես տեսա, թե ինչ մեծ է քո սերը իմ նկատմամբ, որ դու համաձայնվեցիր նույնիսկ իմ թշնամին լինել որոշ ժամանակ իմ փորձի համար: Ես սիրում եմ քեզ:
Ելենա, եթե դուք հնարավոր եք համարում այս երկխոսությունը երկու Հոգիների միջև, ուրեմն , կարծում եմ, առանձնահատուկ մի դժվարություն չի կարող լինել այս դիալոգը կիրառելը կամ գոնե հիշելը այն ժամանակ, երբ փորձում եք ներել ինչ-որ մեկին ու չեք կարողանում: Եվ այդ ժամանակ ոչ "չարությունը կմաշի ներսդ" և ոչ էլ "Տերը կբարկանա":
Ի միջի այլոց ասեմ, որ չեմ կարծում, թե Տերը երբևիցե կարող է բարկանալ Ձեր կամ մեկ ուրիշի վրա: Չէ, իհարկե, Նա ամենակարող է: Բայց արդյո"ք Նրան պետք է Ձեր վրա բարկանալը: Նրա ինչի"ն է դա պետք...
Սամվել ջան, քո առաջարկը հինդուիստների համար թերևս ընդունելի կլինի, անշուշ ես չեմ առաջարկում հինդուիզմին առնչվող կետերն այստեղ քննարկել, կարելի է մեկ այլ թեմայում, սակայն եթե մեկը չի առաջնորդվում նման գաղափարախոսությամբ, ապա դժվար թե քո առաջարկը ընդունելի կամ օգտակար լինի։
Ազնիվ խոսք, հինդուիզմի հետ ոչ մի կապ չունեմ, Ադմին, և, ինչ խոսք, որ քարոզչական միտումներ էլ չունեմ: Չնայած մի բան գիտեմ, որ ճշմարտությունը ինչ-իզմի մեջ էլ որ լինի, մեկ է, միշտ էլ ճշմարտություն է մնում: Երբ Ելենան "Լուսամուտ" եկավ խորհուրդ հարցնելու, Դուք ցանկացա"ք արդյոք նրան օգնել: Այո: Պատկերացրեք, ես էլ: Եվ ես փորձեցի օգնել նրան իմ հասկացածով: ՈՒ ես շատ լավ գիտեմ, որ իմ հասկացածը հինդուիզմի հետ ոչ մի կապ չունի: Ես, իհարկե, հասկանում եմ, որ ինչ-որ բանով հակասեցի Ձեզ, բայց թե ինչով - այնքան էլ չհասկացա: Եթե դժվար չէ - պարզաբանեք, խնդրում եմ:
Եվ վերջիվերջո, ասենք, թե Դուք ճիշտ էիք այդ հարցում: Հետո ինչ? Պատկերացրեք, որ ընկել էք ճահիճն ու խեղդվում էք: Եվ երբ մեկը ձեռքը մեկնի - Ձեզ օգնելու համար, - Դուք սկզբից նրան պետք է հարցնեք, թե ինչ կրոնի է նա պատկանում, ինչ է?: ՈՒ եթե նա հինդուիստ է կամ մուսուլման, Դուք կհրաժարվեք նրա մեկնած ձեռքից և կշարունակեք խեղդվել?..
Մարդը կանգնած է մեծ պրոբլեմի առաջ, - նա չի կարողանում ներել: Նա օգնություն է խնդրում...
Quote from: Samvel on December 04, 2008, 10:59:38 AM
Ազնիվ խոսք, հինդուիզմի հետ ոչ մի կապ չունեմ, Ադմին, և, ինչ խոսք, որ քարոզչական միտումներ էլ չունեմ: Չնայած մի բան գիտեմ, որ ճշմարտությունը ինչ-իզմի մեջ էլ որ լինի, մեկ է, միշտ էլ ճշմարտություն է մնում: Երբ Ելենան "Լուսամուտ" եկավ խորհուրդ հարցնելու, Դուք ցանկացա"ք արդյոք նրան օգնել: Այո: Պատկերացրեք, ես էլ: Եվ ես փորձեցի օգնել նրան իմ հասկացածով: ՈՒ ես շատ լավ գիտեմ, որ իմ հասկացածը հինդուիզմի հետ ոչ մի կապ չունի: Ես, իհարկե, հասկանում եմ, որ ինչ-որ բանով հակասեցի Ձեզ, բայց թե ինչով - այնքան էլ չհասկացա: Եթե դժվար չէ - պարզաբանեք, խնդրում եմ:
Եվ վերջիվերջո, ասենք, թե Դուք ճիշտ էիք այդ հարցում: Հետո ինչ? Պատկերացրեք, որ ընկել էք ճահիճն ու խեղդվում էք: Եվ երբ մեկը ձեռքը մեկնի - Ձեզ օգնելու համար, - Դուք սկզբից նրան պետք է հարցնեք, թե ինչ կրոնի է նա պատկանում, ինչ է?: ՈՒ եթե նա հինդուիստ է կամ մուսուլման, Դուք կհրաժարվեք նրա մեկնած ձեռքից և կշարունակեք խեղդվել?..
Մարդը կանգնած է մեծ պրոբլեմի առաջ, - նա չի կարողանում ներել: Նա օգնություն է խնդրում...
Նկատել եմ, որ ներելու հատկությունն առավել արտահայտված է ծերերի շրջանում: Ինչքան մարդ մեծանում է, այնքան ավելի հանդուրժող է դառնում. նա շատ բան է տեսած լինում: Ուրեմն, ներել սովորելու համար հարկավոր է նայել ծերերին:
Նաև պետք է մեռյալներից սովորենք ներել, որովհետև նրանք, ովքեր իրենց կյանքն ապրեցին, շատ նպատակների չհասան, որովհետև մահը վրա է հասնում անսպասելիորեն: Եթե նրանք ժամանակ ու հնարավորություն ունենային, մեկ անգամ ևս աշխարհ կգային ու կներեին իրենց թշնամիներին: Որովհետև Քրիստոս ասում էր, որ պետք է թշնամուդ ներես նախքան բանտ ընկնելը: Նաև աղոթքում սովորեցրեց խնդրել թողություն Աստծուց այն դեպքում, երբ մենք էլ <մեր պարտապաններին ենք թողնում>: Ուրեմն եթե մարդ իր աշխարհային կյանքում սովորի ներել, ապա կկարողանա ներվել հանդերձյալում: Համաձայն չե՞ք:
Իսկ ներել սովորելու համար հարկավոր է իմանալ մի քանի բան: Վիճելիս չբարկանալ, <տաք գլխով> որոշումներ չկայացնել, ՉԱՓԱԶԱՆՑ ՀԱՃԱԽ ԼՌԵԼ, կարդալ ու լսել աղորքներ:
Մարդու հոգին ոչ նախքան մարմնանալը, ոչ մահվանից հետո սեռ չունի: Հոգին մարմնավոր չէ, որ մարմնական թշնամության մասին պայմանավորվի այլ հոգու հետ: Այդ ՄԱՐՄԻՆՆ Է. որ իր ծանրաքարշ ու մեղկ հատկություններով հոգուն ցանկանում է կորստյան մատնել: Բայց դուք, սիրելի մասնակիցներ, հո ներել գիտեք... չէ՞...
Quote from: Elena Melqumyan on November 27, 2008, 02:32:31 PM
իսկ ինչ անել երբ ուղեղդ գիտակցում է որ պիտի ներես որ պիտի համբերես ու հանդուրժես, բայս սիրտդ չի ներում, բայց չարությունը մաշում է ներսդ:Ուզում եմ նմանվեմ Հիսուսին ուզում եմ ներեմ ու չի ստացվում դրանից զգւմ եմ որ Տերը ջղայնանում է ինձ վրա ու պատժվում եմ դրա համար
հարգելի ելենա.եկ տեսնենք .թէ ինչ է ասում Աստվածաշունչը այս մասին։
ՙմարդկանց միջոցով այդ անկարելի է.բայց Աստծո միջոցով ամեն ինչ կարելի է՚
ի՜նչ եմ հասկանում ես այս տողերից։՝այսինքն .երբ իմ մարդկային ուժերով չեմ կարողանում ներել նրան.դա պետք է անել որպես մի աստվածահաճո գործ.որպես մի քրիստոնեական հալածանք.դիտենք այդ անձին որպես մեկը՝որի համար Քրիստոս արյուն թափեց։հիշենք.թե Հիսուսի բերած առակում ինչ ասաց թագավորը իր ծառաին։ՙՉար ծառա.քո ամբողջ պարտքը քեզ շնորհեցի նրա համար.որ աղաչեցիր ինծ։իսկ պետք չէ՞ր .որ դու ել գթաիր քո ծառայակցինինչպես ես էլ քեզ գթացի։՚
ՄԱԹեՎՈՍ . ԺԸ։
Quote from: Samvel on December 04, 2008, 10:59:38 AM
Ազնիվ խոսք, հինդուիզմի հետ ոչ մի կապ չունեմ, Ադմին, և, ինչ խոսք, որ քարոզչական միտումներ էլ չունեմ: Չնայած մի բան գիտեմ, որ ճշմարտությունը ինչ-իզմի մեջ էլ որ լինի, մեկ է, միշտ էլ ճշմարտություն է մնում: Երբ Ելենան "Լուսամուտ" եկավ խորհուրդ հարցնելու, Դուք ցանկացա"ք արդյոք նրան օգնել: Այո: Պատկերացրեք, ես էլ: Եվ ես փորձեցի օգնել նրան իմ հասկացածով: ՈՒ ես շատ լավ գիտեմ, որ իմ հասկացածը հինդուիզմի հետ ոչ մի կապ չունի: Ես, իհարկե, հասկանում եմ, որ ինչ-որ բանով հակասեցի Ձեզ, բայց թե ինչով - այնքան էլ չհասկացա: Եթե դժվար չէ - պարզաբանեք, խնդրում եմ:
Եվ վերջիվերջո, ասենք, թե Դուք ճիշտ էիք այդ հարցում: Հետո ինչ? Պատկերացրեք, որ ընկել էք ճահիճն ու խեղդվում էք: Եվ երբ մեկը ձեռքը մեկնի - Ձեզ օգնելու համար, - Դուք սկզբից նրան պետք է հարցնեք, թե ինչ կրոնի է նա պատկանում, ինչ է?: ՈՒ եթե նա հինդուիստ է կամ մուսուլման, Դուք կհրաժարվեք նրա մեկնած ձեռքից և կշարունակեք խեղդվել?..
Մարդը կանգնած է մեծ պրոբլեմի առաջ, - նա չի կարողանում ներել: Նա օգնություն է խնդրում...
Նախ ես չմեղադրեցի քեզ հինդուիզմի համար։ Քո ազատ իրավունքն է, թե ինչն է քեզ համար ճշմարտություն, իսկ ինչը՝ ոչ։
Երկրորդ. պետք չէ ողբերգականացնել, այստեղ ճահճում խեղդվելու մասին չէ խոսքը, ավելին, քրիստոնեությունը վաղուց է ապացուցել մյուս կրոնների ներկայացուցիչների հանդեպ իր ներողամտությունն ու մարդասիրությունը։ Իսկ ինչ վերաբերում է այստեղի հարցին, ի՞նչ ես կարծում, եթե քրիստոնյային ասես՝ «Բուդդան քեզ կօգնի, որ ներողամիտ լինես», կարծում ես նա կընդունի՞ քո խորհուրդը։
Quoteի՞նչ ես կարծում, եթե քրիստոնյային ասես՝ «Բուդդան քեզ կօգնի, որ ներողամիտ լինես», կարծում ես նա կընդունի՞ քո խորհուրդը:
Իհարկե - ոչ: Ինչպես կարող է Բուդդան օգնել քրիստոնեային, իհարկե, չի կարող: Իսկ Քրիստոս բուդդիստին հեշտությամբ կօգնի, ճի'շտ է: Որովհետև, ինչպես ասացիք. "քրիստոնեությունը վաղուց է ապացուցել մյուս կրոնների ներկայացուցիչների հանդեպ իր ներողամտությունն ու մարդասիրությունը": Ամեն ինչ շատ լավ կլիներ, եթե ոչ այդ "ներողամտություն" բառը: Շատ վտանգավոր բառ է, հասկանում եք: Չես հասցնում հասկանալ, թե ինչ է կատարվում, մեկ էլ այդ "Ներողամտությունը" դառնում է "Մեծամտություն": Եվ առավել ևս այն վտանգավոր է կրոնի մեջ:
Իմ կարծիքը սա է. ես պետք է հարգեմ իմ դիմացինի կրոնը: Եթե ցանկանում եմ, որ նա էլ իմը հարգի:
Բայց ճիշտն ասած, ես չեմ հասկանում մեր վեճի պատճառը: Պրոբլեմն այստեղ նրանում է, որ Ելենան դիմեց Լուսամուտին: Մի'թե պարզ չէ, որ առանց ձեր միջամտության էլ նա արդեն արել է այն, ինչ Դուք եք առաջարկում, և չի հասել ցանկացած արդյունքին: Քանզի աղոթքն արագ օգնել կարող է միայն այն դեպքում, երբ մարդ աղոթելուց բացի կարողանում է նաև կենտրոնանալ այդ աղոթքի վրա: Իսկ դա ամենևին հեշտ չէ, ճի'շտ է: ՈՒրեմն պետք է մի այլ ձև գտնել մարդուն օգնելու համար: Դուր չի գալիս իմ առաջարկը - դուք առաջարկեք: Դեպի Աստծոն տանող ճանապարհները շատ են:
Չեմ հասկանում նաև, թե որն է իմ սխալը: Մի'թե այն, որ ասում եմ, որ մեր մեջ հոգին է գլխավորը, ամենակենդանին և հավերժը: Երբ հրաժարվում եմ այդ Հոգուն տեսնել որպես վերացական մի կերպար, որի մասին կարելի է խոսել միայն, կարծես թե Նա գրքի հերոս լինի, և փորձում եմ պատկերացնել ավելի կենդանի վիճակում - իսկույն բուդդիստ եմ դառնում: Մի'թե Դուք երբեք չեք զգացել այդ Հոգու կենդանությունը ձեր մեջ: Մի'թե գոնե մեկ անգամ ձեր կյանքում դուք չեք զգացել Նրա թևերի ծանրությունը ձեր ուսերի վրա...
P.S.Հետաքրքիր կլիներ իմանալ, թե Ելենան ինքը ինչ կարծիքի է մեր այս վեճի մասին: Ինչը Դուք ընդունեցիք, և ինչը - ոչ, - Ելենա:
Սամվել ջան, վեճի կամ սխալի, ոչ էլ դիմացինի կրոնը հարգել կամ չհարգելու հարց չկա, պարզապես քննարկում ենք։
Երբ մարդը տեսնում է, որ ինչ որ մեկի հանդեպ ատելություն կամ հակակրանք ունի, երբեմն մարդու մոտ մեղքի զգացողություն է առաջանում, այսինքն՝ որ ինքը սխալ է թույլ տալիս կամ ավելորդ հակակրանք է սնուցում իր մեջ, սակայն չի կարողանում այդ հակակրանքից կամ ատելությունից ձերբազատվել։ Կամ օրինակ եթե մարդը սխալ է թույլ տվել իր հանդեպ, նա չի կարողանում ներել։ Նման դեպքերում սովորաբար մարդիկ այդպիսի մեկին հիշում են ջղայնության և բացասական էմոցիաների ժամանակ, որի արդյունքում և անհնար է դառնում ներելը։ Այսպիսի դեպքերում մարդիկ նույնիսկ չեն էլ մտածում աղոթել նրա համար, ում չեն կարողանում ներել։ Թվում է, թե պարզ մի գործողություն է քրիստոնյայի համար, սակայն նման դեպքերում հիմնականում մարդիկ չեն էլ մտածում կամ ցանկանում աղոթել իրենց ատելության կամ հակակրանքի նյութ դարձած մարդու համար։ Աղոթել մեկի համար նշանակում է իր դատը դնել Աստուծո ոտքերի առջև, այլ ոչ թե իր մեջ կամ ջղայնության պահերին վճռել մարդու դատը։ Ներելու հարցում իր և քո դատն ես դնում Աստուծո առջև, իսկ քանի որ աղոթքը նաև եզակի պահ է լինում, երբ այդ մարդուն դրական տրամադրվածությամբ է հիշում, մանավանդ Աստուծո առջև, ուստի մեղմվում են զգացումներն այդ անձի հանդեպ և ավելի հավանական է դառնում ներելու հնարավորությունը։
Քո մեջբերած օրինակի մեջ հոգիների տեղափոխության հանգամանքը՝ այս կյանքից առաջ և հետո, գոյություն ունի հինդուիզմի մեջ, որը քրիստոնյան չի ընկալի և չի կարող դրանով առաջնորդվել։
Հուսամ հասկանալի գրեցի 13:)
Բոլոր այն մոտիվները, որ Դուք նշեցիք, հարգելի Ադմին, ինձ հասկանալի են և ընդունելի: Գուցե ինչ-որ մեկը չհամաձայնվի, բայց ես լրիվ կողմ եմ և մի այդքան էլ ինքս կարող եմ ավելացնել: Բայց, հասկանում եք, սրանք բոլորը պատճառներն են միայն, այլ ոչ թե հարցի լուծումը:
Իսկ այն, որ Դուք փորձեցիք բացատրել, թե ինչ է աղոթքը, - հուսանք, որ կօգնի Ելենային ավելի կենտրոնանալ աղոթելիս: Շնորհակալություն:
Եվ հոգիների մասին:
Այս հարցը լուրջ է և ես ցանկանում եմ, որ մենք իրար լավ հասկանանք:
Ես չեմ ասում, որ հոգիները տեղափոխվում են այս կյանքից առաջ կամ հետո. նախ, որ հոգու համար նման հասկացողություններ գոյություն չունեն և երկրորդ, քանզի այդ հոգին է, որ հավերժն է, իսկ մեր ֆիզիկական կյանքն ընդամենը այդ հավերժականի մի չնչին մասնիկն է կազմում, ուրեմն ինչպե"ս կարելի է խոսել այդ տեղափոխության մասին:
Խոսքս այն մասին է, որ Հոգու հավերժությունը մեր ֆիզիկական գոյությամբ ոչ սկսվում է և ոչ էլ ավարտվում: Հոգին չունի սկիզբ ու վերջ, քանզի նա Աստծո մի մասնիկն է: Մի'թե դա սխալ է և քրիստոնեայի ընկալմանը ոչ ենթակա:
Ես հասկացա Ձեզ, բայց առավել քան վստահ եմ, որ Ձեր մեջբերած օրինակը, ինչպես տեսաք, այլ բաների մասին մտածել տվեց, և չեմ կարծում, թե ներելու հարցում օգտակար օրինակ էր քրիստոնյայի համար։
Հ.գ.
Թեև թեմայից որոշակիորեն շեղվել էիք, բայց ամեն դեպքում որոշեցի չջնջել Ձեր գրածը։
իմ կարծիքով Քրիստոնյան պարտավոր չէ.ամենքին սիրի ու ամեն ինչի համար ների։ ես օրինակ չեմ կարող սիրել սատանիստներին կամ հերձվածներին։ու այդպիսի պատվիրանք ել չունենք ։կան մեղքեր որոնք չեն ներվում։Հիսուսն ասում է ՙմի գցեք ձեր մարգարիտները խոզերի առաջ որպեսզի նրանք իրենց կեղտոտ ոտքերով չտրորեն դրանք ու ետ չդառնան պատառոտեն ձեզ՚ ես պարտավոր չեմ սիրել ՙխոզին՚նույնիսկ պատվիրված է այդպիսիններին շեմից ներս չթողնել ու բարև չտալ։
ամուսինները իրավունք ունեն չներել մեկզմեկու դավաճանությունը.ու կարող են ապահարզան տալ։
այստեղ մի տեղ էլ ՙսեր դիմացինի հանդեպ՚ը ներկայացվեց ՙսիրիր մերձավորիդ՚պատվիրանի տեղ։կան որոշակի նրբերանգային տարբերություններ այս խոսքերի մեջ։
իմ կարծիքով Քրիստոնյան պարտավոր չէ.ամենքին սիրի ու ամեն ինչի համար ների։ ես օրինակ չեմ կարող սիրել սատանիստներին կամ հերձվածներին։ու այդպիսի պատվիրանք ել չունենք
Թանկագին Վահան, կարծում եմ եթե Հիսուսը կարողացավ մեզ ներել ու սիրեց մեզ, ավելին` Նա ասաց որ չի եկել խաչվելու անմեղների համար, այլ մեղավորների համար .... Բացի այդ Նա պատվիրեց մեզ նմանվել Իրեն, ապա կարծում եմ մենք էլ պետք է ներենք ու սիրենք, չէ որ Աստվծաշնչում գրված է, որ Աստված մեր կարողություններից վեր մեզ ոչինչ չի տալիս, այսինքն` եթե Նա մեզ պատվիրում է ներել, ուրեմն գիտի, որ կարող ենք:
Եւ ներիր մեր մեղքերը, ինրպես որ մենք ենք ներում մեր հանդեպ մեղք գործածներին:
[/color]
Quoteկարծում եմ եթե Հիսուսը կարողացավ մեզ ներել ու սիրեց մեզ, ավելին` Նա ասաց որ չի եկել խաչվելու անմեղների համար, այլ մեղավորների համար .... Բացի այդ Նա պատվիրեց մեզ նմանվել Իրեն, ապա կարծում եմ մենք էլ պետք է ներենք ու սիրենք, չէ որ Աստվծաշնչում գրված է, որ Աստված մեր կարողություններից վեր մեզ ոչինչ չի տալիս, այսինքն` եթե Նա մեզ պատվիրում է ներել, ուրեմն գիտի, որ կարող ենք:
Եւ ներիր մեր մեղքերը, ինրպես որ մենք ենք ներում մեր հանդեպ մեղք գործածներին:
Այո, Լիլիթ ջան, Դուք շատ ճիշտ եք: Դա հենց մեր հիմնական պրոբլեմներից մեկն է:
Այդ մասին մենք արդեն վիճել ենք նախկինում լուսամուտցիների հետ. "Եւ ներիր մեր մեղքերը, ինչպես որ մենք ենք ներում մեր հանդեպ մեղք գործածներին":
Չէ որ ասված է. լավ մտածիր, թե ինչ ես ուզում, որովհետև հնարավոր է, որ կստանաս ուզածդ: Խնդրում ենք Աստծոն ներել մեզ մեր պես, այնպես, ինչպես մենք ենք ներում մեր դիմացիններին, այսինքն, կախված մեր ցանկությունից, մեր տրամադրությունից, մեր ընտրությունից, մեր օգտից, մեր հավատից, - այսինքն - տեղ-տեղ, ընտրովի: ՈՒ չենք հասկանում, որ Աստված, իր կատարյալ սիրով մեր հանդեպ, չի կարող չիրականացնել մեր ցանկությունը: Իսկ Նա իրոք որ իրականացնում է. ներում է մեզ մեր հասկացածով - ընտրովի:
Quote from: *LILIT* on February 17, 2009, 11:00:01 AM
Թանկագին Վահան, կարծում եմ եթե Հիսուսը կարողացավ մեզ ներել ու սիրեց մեզ, ավելին` Նա ասաց որ չի եկել խաչվելու անմեղների համար, այլ մեղավորների համար ....
Հարգելի Լիլիթ.խնդրում եմ ասա. թէ ովքե՞ր են անմեղները ։
հիշեցնեմ հռովմ 3.10 խոսքիցՙ Արդար մը չկայ և ո՜չ մեկը՚։
Quote from: *LILIT* on February 17, 2009, 11:00:01 AM
Բացի այդ Նա պատվիրեց մեզ նմանվել Իրեն, ապա կարծում եմ մենք էլ պետք է ներենք ու սիրենք,
Լիլիթ ջան. իսկ ինչու՞ է քեզ մոտ կարծիք ստեղծվել. որ ես հակառակն եմ պնդում։ խնդրում եմ ասածս հասկացիր իր ողջ բովանդակությամբ. այլ ոչ կտոր կտոր։ Այո Քրիստոնեությունը մեձ սովորեցնում է անձուրացություն և եսի խոնարհում։ ուստի պետք է ներել մեր անձի հանդեպ կատարվող մեղքերը։(չնայած հիշիր. որ դրանով կրակի կեծեր ես դիզում նրա գլխին) ամեն դեպքում ոխ . քեն ու վրեժխնդրություն չպետք է պահենք։դա վնասում է առաջին հերթին մեր անձը։իմ ասածը վերաբերվում էր հավատքի և սրբության դեմ ոտնձգություններին։ քանի որ գրված է ՙերկրի վրա ինչ որ կապեք. երկնքի մեջ էլ կապված պիտի լինի ու երերկրի վրա ինչ որ արձակեք .երկնքում էլ արձակված պիտի լինի՚։ Մատթեոս 18.18
ուստի խնդրում եմ ասա. թէ այդ ովքե՞ր և ինչի՞ համար պետք է կապված լինեն։ինչու՞ չներվեց Անանյան։ ինչու՞ չներել ամուսնական դավաճանին և ապահարզան տալ։ինչ դեպքում կարող է հավատակից եղբայրը մեզ համար սեպվի որպես հեթանոս և կռապաշտ և այլն։
Quote from: *LILIT* on February 17, 2009, 11:00:01 AM
չէ որ Աստվծաշնչում գրված է, որ Աստված մեր կարողություններից վեր մեզ ոչինչ չի տալիս, այսինքն` եթե Նա մեզ պատվիրում է ներել, ուրեմն գիտի, որ կարող ենք:
Այո՜ Լիլիթ ջան. ինչպես նաև կարող ենք կատարել այն. որ դջվար չէ. և պատվիրված. որ կինը ոչ թէ ուսուցանող լինի այլ խոնարհությամբ լսի և իր հարցերը ոչ թէ առարկությունների տեսքով տա այլ սովորելու։դժվար և ուժերից վեր չէ նաև. որ պաշտանմունքի ժամանակ կինը իր գլուխը ծածկի այլ ոչ թէ կիսամերկ հանդես գա ։(նկարում՝ թէ իրական)
Quote from: *LILIT* on February 17, 2009, 11:00:01 AM
Եւ ներիր մեր մեղքերը, ինրպես որ մենք ենք ներում մեր հանդեպ մեղք գործածներին:
[/color]
այս տերունական խոսքերը վերջերս սկսվել է այլ երանգով մեկնաբանվել ոմանց կողմից ։իբր թէ ՙներիր մեզ այնպես ՝ինչպես մենք ենք ներում՚ այս մեկնաբանությունը խիստ սխալ է։ սա նույնն է. թէ խնդրենք Տիրոջից. որ սիրի մեզ այնպես. ինչպես մենք ենք սիրում։ իհարկե մենք. ոչ կարող ենք ներել և ոչ էլ սիրել Տիրոջ պես։ ուստի շատ անմխիթար վիճակում կհայտնվեինք. եթե Աստված մեզ սիրեր մեր սիրածի չափով։ սակայն. ասելով ՙինչպես մենք ել ներում ենք մեզ պարտք եղողներին՚ պարտավորություն ենք վերցնում մեզ վրա. որ մենք ել ՙգործ՚ ունենք անելու Տիրոջ առաջ։ 13:)
Quote from: Samvel on February 17, 2009, 02:51:19 PM
Չէ որ ասված է. լավ մտածիր, թե ինչ ես ուզում, որովհետև հնարավոր է, որ կստանաս ուզածդ:
Ինձ շատ հետաքրքրեց, թե որտե՞ղ է այդպես ասվում։
Quote from: Samvel on February 17, 2009, 02:51:19 PM
ՈՒ չենք հասկանում, որ Աստված, իր կատարյալ սիրով մեր հանդեպ, չի կարող չիրականացնել մեր ցանկությունը: Իսկ Նա իրոք որ իրականացնում է. ներում է մեզ մեր հասկացածով - ընտրովի:
Իսկ ես կասեի, որ Աստված հաճախ մեր հանդեպ եղած սիրուց իրականություն չի դարձնում մեր ցանկություններից շատերը։
Աստված եթե չկարողանար չիրականացնել մեր ցանկությունները, ապա պատկերացնո՞ւմ եք, թե ինչ կլիներ էս խեղճ աշխարհի վիճակը, այդքանից հետո էլ ո՞վ ներում կխնդրի։
QuoteԻնձ շատ հետաքրքրեց, թե որտե՞ղ է այդպես ասվում
Ճիշտն ասած, Ադմին, այս ասածվածքին ծանոթ եմ երկար տարիներ: Որտեղ եմ հանդիպել առաջին անգամ (և վերջին էլ)- չեմ հիշում: Չեմ զարմանա, եթե պարզվի, որ առաջին անգամ Աստվածաշնչում կամ Ապոկրիֆներում հանդիպեցի: Բայց վերջերս բավականին հաճախ եմ հանդիպում գրականության մեջ: Հնարավոր է, որ նույնիսկ Պաուլիո Կոելիոյի մոտ էլ հանդիպեք: Համենայն դեպս, նրա այս վերջին գրքի մեջ ("Բրիդա") արտակարգ մտքեր կան:
QuoteԱստված եթե չկարողանար չիրականացնել մեր ցանկությունները, ապա պատկերացնո՞ւմ եք, թե ինչ կլիներ էս խեղճ աշխարհի վիճակը, այդքանից հետո էլ ո՞վ ներում կխնդրի։
Բայց չէ որ, Ադմին ջան, մենք առանց այն էլ միշտ կարծես ածելիի եզրով ենք քայլում: Եվ դա այն պատճառով չէ? արդյոք, որ Աստված կատարում է բոլորիս ցանկությունը: Իսկ ինչն է մեր ցանկությունը? Սիրել տասը հոգու և ատել հարյուրին? Ներել հազարին, չներել միլիոնին? Լավը ցանկանալ ՄԵԶ համար և ոչ ՈՒՐԻՇՆԵՐԻ?
Իսկ միթե այդքան դժվար է հասկանալը, որ ՄԵՆՔ ինչքան էլ շատ լինենք, միևնույն է, ՈՒՐԻՇՆԵՐԸ ավելի շատ են: ՈՒրեմն, հարաբերականորեն, ատելությունն է ավելի շատ այս աշխարհում, ճիշտ է? ՈՒրեմն էլ ինչից ենք բողոքում ՄԵՆՔ - ԸՆՏՐՅԱԼՆԵՐԸՍ: Ստացել ենք այն, ինչ ցանկացել ենք:
Իսկ ինչ կարելի է անել այս արհավիրքային վյճակը փոխելու համար? Դա հասարակ թվաբանություն է: ՈՒղղակի պետք է փոխել հարաբերականությունը: Պետք է, որ ՄԵՆՔ ավելի շատ լինենք, քան ՈՒՐԻՇՆԵՐԸ: Պատկերացնում եք, թե ինչ կլինի, եթե մարդկությունը լրիվ ՄԵՆՔ լինի? Համայն ՍԵՐ կլինի և ԶՐՈ - ատելություն...
Փառք Աստծո, որ մեր վիճակի այս թվաբանական հարաբերականությունը մեր իրականությունը չէ, թէ ոչ, վաղուց արդեն մենք ավիրված պետք է լինեինք: Իսկ իրականությունը կայանում է նրանում, որ մի հատիկ Սերը հազար ատելություն արժի, որովհետև հենց այդ Սերն է, որ Աստծո իրական մասնիկն է հանդիսանում, այն մանանեխի հատիկի չափ հավատի պես, որը - հիշում եք? - լեռներ է տեղափոխում (ՄԱՏԹԵՈՍ, ԺԷ 19.): Այդ Սերն է պատճառը, որ այսօր մենք կանք, որովհետև վերջիվերջո այն ավելի շատ է այս աշխարհի վրա, քան ատելությունը: Եվ գիտեք ինչու? Որովհետև, ընդունում եք դուք թե ոչ, հավատում եք, թե ոչ, միևնույն է, դրանից ճշմարտությունը չի փոխվում:
Իսկ ճշմարտությունն այն է, որ այս աշխարհի վրա բոլորը - ՄԵՆՔ ենք: ՈՒՐԻՇՆԵՐ - չ ը կ ա ն!..
Ես ոչինչ չհասկացա ձեր գրածից, թեև մի քանի անգամ կարդացի։
QuoteQuote from: Admin on February 18, 2009, 07:11:14 PM
Ես ոչինչ չհասկացա ձեր գրածից, թեև մի քանի անգամ կարդացի։
Պատկերացրեք մի հոլոգրաֆիկ նկար (չգիտեմ, թե հայերեն ինչպես կլինի. միգուցե բազմաշերտ?): Նայում ենք նրան, իսկ այնտեղից մի զայրացած պառավ մեզ վրա անեծքներ է թափում: Բայց բավական է մի փոքր փոխենք մեր տեսողական անկյունը նկարի հանդեպ, այնտեղից արդեն մի գեղեցիկ աղջնակ մեզ համբույրներ է ուղարկում:
Ասածս այն է, որ չեմ կարծում, որ Ձեր չհասկանալու պատճառը իմ չիներեն գրելն է կամ մտքիս բարդությունը: Կարծում եմ, որ պրոբլեմը մեր աշխարհայացքների տարբերության մեջ է:
... մի ասեք, խնդրում եմ, թե էլի շեղվում եմ թեմայից: Չասել չեմ կարող: Գրեցի այս բառն ու տեսա, որ այն էլ, կախված մեր հայացքից նրա վրա, կարող է օգնել մեզ հասկանալու, և կամ էլ խաբել: Խոսքս "աշխարհայացքի" մասին է: Նրա երկրորդ մասը - հայացք, - շատ խաբուսիկ է ու վտանգավոր, որովհետև ստիպում է մեզ կարծել, որ մեր աշխարհայացքը սկիզբ է առնում մեր աչքերից, որտեղից որ մենք հայացք ենք նետում աշխարհի վրա: Բայց չէ որ դա չէ իրականությունը, այլ այն, որ աչքերով մենք տեսնում ենք ընդամենը, հետո տեսածն իմաստավորում ենք մտքով, իսկ վերջում (որ ամենակարևորն է) արժեքավորում ենք հոգով: Եվ այս ամենից հետո միայն, մեր գնահատականին տալով " աշխարհայացք" անունը, տեղավորում ենք մեր սրտի մեջ:
Ստացվում է, որ եթե մենք չմոռանանք մեր բոլոր առաջին քայլերն անել - բխող մեր սրտից, ամեն ինչն ավելի պարզ ու հասկանալի կլինի:
Իսկ կուզեք? իմանալ իմ կարծիքը: Ելնելով այսքան ժամանակվա մեր այս "նամակագրությունից" ու շատ հարգելով Ձեր մտածելակերպը, կարծում եմ, որ սրտի խորքում Ձեզ համար ամեն ինչ պարզ է ու ընկալելի, իսկ աչքերով Դուք չեք ցանկանում դա "հասկանալ":
Սկզբում, ճիշտ է, ցանկանում էի փորձել պարզաբանել այն "անհասկանալին", բայց հենց նոր աչքիս ընկավ Մարիամի նամակը (այս էջի ամենասկզբում), որտեղ որ նա մեջբերել է մի քահանայի ասածը.
Quote from: Mariam on February 03, 2007, 06:24:24 PM
Այսօր լսեցի այնքան նույնաժամանակ պարզ ու վճիտ և ուժեղ խոսք, որ ցանկանում եմ իմ «հայտնությունը» կիսել ձեզ հետ:
Արցախի հոգևոր ռադիոյից էր...Հավանաբար մի քահանա այսպես բացատրեց քրիստոնեական սիրելու պատվիրանը:
««Ակն ընդ ական» այն է, ինչ բնազդաբար կատարում ենք: Բայց քեն չպահելն ու ներելն իսկապես ու խորապես, դա հնարավոր է միայն, եթե մենք մտաբերենք Աստված: Եթե գիտակցենք իրապես Աստծու ներկայությանը:
Ես ինքս կկարողանամ բնազդից ազատվել ու մտել նոր՝ ազատարար քրիստոնեական պատվերի մեջ միմիայն եթե ես երբեք չմոռանամ Աստծու ներկայությունը ու Աստծու Սերը իմ և իմ դիմացինի նկատմամբ: Այն ատեն, կկարողանամ միայն ես ինձ ազատել Չարի ազդեցությունից ու չար հակազդեցությունից, որն չարի նպատակների մեջ ընկնել և Չարի գործերը անձամբ բազմապատկել է նշանակում :»
Այսքան պարզ մի բան... մտապահել Աստծու Ներկայությունն ու Սերը: Չմոռանալ երբեք, թե դիմացինս ու ես իրականում Ո'ւմ առաջ ենք կանգնած:
Անծանոթ քահանայի այս պարզ բացատրությունը լի՞քը չէ իմաստությամբ: Երանի՜ եթե կիրառած լինեի նրան...
Անչափ շնորհակալություն Մարիամին այս տողերի համար: Այսպիսի ակնթարթներին ես միշտ կարծես հոգևոր վերելք եմ ապրում, որովհետև տեսնում եմ, որ միայն ես չեմ այդպես մտածողը, ուրեմն, երևի հնարավոր է իրոք, որ վերջիվերջո... Լավ, մնացածն արդեն պարզ է:
Մայր Թերեզայի 10 թեզերը
1 Մարդիկ լինում են անհասկացող, անտրամաբան ու եսասեր, միևնույնն է՝ ներեք նրանց:
2 Եթե Դուք բարություն եք գործել և մարդիկ մեղադրել են ձեզ ծածուկ եսասիրական մտադրության մեջ, միևնույնն է՝ բարություն գործեք:
3 Եթե Դուք հաջողության եք հասել, ապա կարող են հայտնվել բազմաթիվ կեղծ ընկերներ և իսկական թշնամիներ: Միևնույնն է՝ ձգտեք հաջողության:
4 Եթե Դուք ազնիվ եք ու անկեղծ, մարդիկ կխափեն ձեզ, միևնույնն է՝ մնացեք ազնիվ և անկեղծ:
5 Այն, ինչը որ տարիներ շարունակ դուք կառուցել եք կարող է ավերվել մեկ ակնթարթում, միևնույնն է՝ շարունակեք կառուցել:
6 Եթե դուք գտել եք անխռով երջանկություն, ապա Ձեզ կնախանձեն, միևնույնն է՝ մնացեք երջանիկ:
7 Այսօրվա Ձեր գործած բարությունը մարդիկ վաղը կմոռանան, միևնույնն է՝ բարիք գործեք:
8 Կարևոր չէ թե ո՞վ և ի՞նչ է խոսում Ձեր մասին, պարզապես վերաբերվեք դրանց ժպիտով և շարունակեք կատարել Ձեր գործը:
9 Եթե Ձեր լավագույնը կիսեք մարդկանց հետ, մեկ է դա նրանց երբեք չի բավականացնի, միևնույնն է՝ շարունակեք կիսել նրանց հետ Ձեր լավագույնը:
10 Աղոթեք միասին և մնացեք միաբան:
ԵՎ ի վերջո Դուք կհամոզվեք որ այս ամենը եղել է Աստծո և Ձեր միջև, և երբեք չի եղել Ձեր և մարդկանց միջև:
Մայր Թերեզայի խոսքերից
__________________
ՄԱՐԴԻԿ՝ մենք իրար ՍԵՐ ենք պարտք: