Լուսամուտ երկխոսության

     Բարև ձեզ հարգելի հոգևորականներ։ Ինձ շատ է հուզում ձեզ ՝ հոգևորականներիդ դիմելու հարցը։ Ինչու՞ ենք դիմում հոգևորականներին՝ տեր հայր, արդյոք նրանք մեր տե՞րն են, հայր սուրբ, արդյոք նրանք սու՞րբ են, սրբազան հայր և վեհափառ հայր, չգիտեմ, թե ինչ ասեմ վերջին երկուսի մասին։
     Նախորոք ասեմ, որ ես Հայ Առաքելական Եկեղեցուց եմ և շատ եմ ուզում ստանալ այս հարցին պատասխան։ Նախորոք շնորհակալ եմ։

Երբ ձեզ ասեմ «եղբայր», դա հոգևոր իմաստ ունի. հավատակից ենք, սիրում ենք նույն Քրիստոսին, անկեղծ ու ամբողջ սրտով: Հոգեպես եղբայրներ ենք, չնայած' ես կին եմ, բայց Աստուծո արքայությունում, ոչ կին, ոչ տղամարդ կա:
Երբ իմ մի բարեկամ քահանային իր անունով կանչեմ, չեմ կարող մոռանալ որ ինքը Հայր սուրբ է, ու ինքը իմ հոգում Քրիստոսի «եղբայր ու բարեկամ » է, Քրիստոսի հետ իր ունեցած  մոտիկությունը, մտերմությունը, սրբության աղբյուր է, նրա համար ու նաև իմ ու ձեր համար: Ու բախտավոր եմ զգում, որովհետև նրանից եմ սիրված, ինչպես դուք, ու մեր համայնքների ամեն հավատացյալ հատուկ կապ ունի իր քահանայի հետ::
«Հայր սուրբ», երբ ասեմ, նաև իմ ցանկությունս է, պետք ունեմ որ նա սուրբ լինի ու սուրբ կյանքով ապրի, անհրաժեշտ է ինձ որ սուրբ լինի ու մեզ համար շատ աղոթի: Ես առանձին չեմ կարող մոտենալ Աստուծո,հավատի մեջ, որքան «առաջացած»լինեմ, էլի զավակ եմ, Եկեղեցու զավակ: Հայր Սուրբը կամ Տեր Հայրը մեզ մոտեցնում են Աստուծո Սուրբ Սեղանին, Սուրբ Խորանին, ու մեզ են տալիս ամենաթանկագինը' Սուրբ Հաղորդությունը: Պետք ունեմ մեր բոլոր Հայր Սուրբերի կամ Տեր Հայրերի, ու պետք ունեմ որ սրբությամբ ապրեն իրենց քահանայությունը, պետք ունեմ որ Առաջնորդը Սրբազան Հայր լինի: Եվ նաև ինձ կարևոր է որ մեզ' քրիստոնեաներին, Քրիստոսի սիրածների ու սիրողների համարվենք իսկական ու լիարժեք հավատացյալներ, շնորհներով օժտված չափահաս հավատացյալներ, որովհետև Աստուծո ներկայությունը զգում ենք նաև «աշխարհում» երբ բարեգործություն ենք գործում, ու աշխարհը խիստ կարիք ունի բարու մեջ համարձակ քրիստոնեաների:
Հավատի աչքերով եմ ասում «Հայր սուրբ», «Տեր Հայր», «Սրբազան Հայր» ու «Վեհափառ Հայր»:
Նրանց սրբությունը ինձ անհրաժեշտ է որպեսզի քրիստոնեայի հավատով ու սրբությամբ ապրեմ:
Կներե'ք, համաձակվեցի իմ կարծիքս հայտնել երբ ձեր հարցն ուղղված էր մեր հոգևորականներին:

   19:)   Շատ շնորհակալ եմ, Մարիամ ջան, ձեր պատասխանի համար, սակայն ևս մի հարց. չե՞ք վախենում, որ այդպես դիմելը գայթակղություն կարող է լինել մեր հոգևորականների համար։ Չէ՞ որ նրանց համար ավելի լավ և օգտակար է, երբ չենք մեծարում իրենց, այլ ցածրացնում ենք։ (Հիշեք, թե ինչպես է ողբում մեր ՍՈՒՐԲ  ԳՐԻԳՈՐ  ՆԱՐԵԿԱՑԻՆ  իր մեղքերի համար, չնայած , որ Նա ավելի արդար կյանքով էր ապրում, քան իր ժամանակակիցները։) Եթե մենք միշտ մեծարենք, թեկուզ և արժանի լինեն, ապա, համաձայնվեք, որ մեղքի զգացումը ավելի ու ավելի է սակավանում, և չեն նմանվի մեր հոգևորականները, գոնե որոշ չափով, Սուրբ Գրիգոր Նարեկացուն։ Եվս մեկ անգամ համաձայնվեք, որ և՛ նրանք, և՛ մենք շատ ենք ցանկանում վերջինը, այսինքն՝ նրանց սուրբ լինելը, քան՝ միայն կոչվելը։
     Շատ կուզենայի իմանալ ձեր կարծիքը այս մասին, և ոչ միայն ձերը։

Շնորհակալությո'ւն, սիրելի Մարիամ, հիանալի պատասխան էր:

Մի փոքր ծանուցում "սուրբ" և "հայր" բառերի իմաստի ու նշանակության մասին:
"Սուրբ" նշանակում է՝ մաքուր, հստակ, ողջախոհ, առաքինի, արդար, նվիրական, աստվածային օրենքներին համապատասխան, ուղղափառ, ճշմարիտ, Եկեղեցու կողմից ճանաչված աստվածահաճո անձ:
"Հայր" բառը, բացի մեզ հայտնի բիոլոգիական հայր (արու ծնող) պարզունակ իմաստից, ունի նաև հոգևոր իմաստ: Այս խոսակցության ենթատեքստում "հայր"-ը նշանակում է առաջնորդ և ուսուցիչ:
Եվ այլն, մյուս բառերը չեմ թվարկում, որովհետև կարծում եմ բոլորի տանն էլ հայերեն բառարան կա:
Մենք հայ ենք, մեր հոգևորականներն էլ են հայ, ուստի բնական է, որ դիմում ենք միմյանց հայերեն:

Փառանձեմի բերած բացատրությունները հայտնի էն դարձնում որ ոչ մեկը չի կարող վիրավորվել նման ճիշտ ածականներից:
Մեր հոգևորականներն ընդհանրապես շատ համեստ մարդիկ են, ուստի իմ հարգանքի արտայատությունը նրանց չի կարող տանել դեպի հպարտության մեղքը: Նրանց ծառայությունը' Աստուծո ու Եկեղեցու հանդեպ կատարում են համեստորեն, խոնարհաբար ու մեծ նվիրվածությամբ: Նրանց «Հայր Սուրբ» ու «Տեր Հայր» ասելիս նաև իմ երատապարտությունն եմ հայտնում ու ունեցածս անսահման վստահությունը, որովհետև ինձ ու շատ հավատացյալների համար, նրանք Հիսուս Քրիստոսի շոշափելի ներկայությունն են, իմ հավատս այսպիսի զգացում է ներշնչում մեզ:
Սիմոն, դժվա՞ր է երկու «ուղղություններից» լավ բռնելով փորձել կառավարել մեր քրիստոնեական կյանքը. մեկը' ուղղահայաց ուղղությունը ( la dimension du sacré), որը մարդուն կապում է Սուրբ Աստուծո, Նրա տված բոլոր Սուրբ Խորհուրդների միջոցով, և ոչ նվազ անհրաժեշտ մյուսը' հորիզոնական ուղղությունը, Եղբոր ուղղությունը, որը նաև մեզ շատ է մոտեցնում Ասոտւծո ուՆրան մեզ է նույնպես ճանաչեցնում : Ինչո՞ւ մեկը մյուսին զոհել:

Անկատար էր կարծիքս, այսինքն չէր ընդգրկում բոլոր համազումներս: Այս մեկս էլ , հավանաբար անկատար է լինելու: Խոսակցությունը ստիպում է ուղղումներ, կամ ճշտումներ կատարելու:
Հայր Սուրբին, եթե ձգտի ամբողջ սրտով սուրբ լինելու, ու շատ պարագաներում այդպես է, երբ «սուրբ» եմ ասում, դա իմ ցանկությունս է, մեր բոլորիս սպասումն ու հույսը, նաև մեր աղոթքն առ Աստված, ու պետք է նրան աջակցենք մեր աղոթքներով, որպեսզի Աստված նրան Իր Միակ Սրբության մեջ մտցնի ու պահի:
Երբ ինձ քրիստոնյա' եմ ասում, միթե՞ լրիվությամբ արժանի եմ այս պատվավոր կոչումին: Բայց դա' էլ իմ խնդրանքն է առ Աստված, որպեսզի նա ինձ ների ու նաև Ի'ր սրբության մեջ, կատարեկագործի ու պահի:Ու այս սուրբ նպատակին հասնելու համար, Ձեր բոլորիդ աղոթքներիդ պետք ունեմ: Ավելի ճիշտ' այս նպատակին կհասնենք միասնաբար,ու պարտավոր ենք մեկս մյուսին աղոթքով աջակցենք:
Խոստովանեմ, որ երբեմն էլ էրբ «Հայր սուրբ» կամ «Տեր Հայր» ասում եմ, տվյալ քահանային ցանկանում եմ հիշեցնել որ կոչված է նախ և առաջ սուրբ լինելու, ու պարտավոր ենք երկուսը դրա համար աղոթելու:
Ավելացնեմ, որ անձնապես նախընտրում եմ « Տեր Առաքել» կամ «Հայր Գրիգոր» ասել ծանօթ քահանաներին: Անունը տալով, հայտնի եմ դարձնում իմ քրիստոնեական «սերը» նրանց նկատմամբ, ու անուն տալը փաստ է որ օտար ու հեռու չեն ինձանից:
Այս ֆորոմում մասնակցող քահանաների համեստությունն էլ այնքան մեծ է, որ նրանք չեն ցանկանում որ նրանց դիմենք «սուրբ» ածականը գործածելով:

Բայց, մեր հոգևորականների հանդեպ մեր ունեցած հանգանքն ու հնազանդությունը շատ հաճախ խեղդիչ են ու անդամալուծիչ:
Ու մենք մոռանում ենք մեր տված հրաշալի կոչումը՛ Քրիստոսի աշակերտ լինելու ու աշխատելուՏիրոջ Փառքի համար:

    Մարիամ ջան, խոստովանեմ, որ ձեր բացատրությունները այս թեմայի մասին շատ համոզիչ են, ու, եթե ես կարդացած չլինեի Սուրբ Ավետարանը, ապա կհամոզվեի և լիովին կընդունեի ձեր բացատրությունները։ Չէ՞ որ Տերն ասում է, որ չանվանենք ոչ ոքի ՙՙհայր՚՚, քանզի մեր Հայրը երկնքում է, և մեր բիոլոգիական հայրը՝ Աստծուց պատվիրած դիմելաձևն է։ Մի՛ կարծեք, Մարիամ ջան, որ ես ուզում եմ հեղափոխություն անել մեր եկեղեցում այս թեմայի շուրջ, պարզապես ես սպասում էի մի պատասխանի, որը հիմնված կլիներ Աստվածաշնչի վրա և ո՛չ մեր մարդկային ցանկությունների վրա։
     Ես, այս հարցում (ինչպես նաև շատ հարցերում), մոլորության մեջ եմ և ինձ ավելի շատ անհրաժեշտ է գիտելիք, քան թե հորդորում։ Շատ հաճելի է, որ ունեք այդքան հավատարմություն, բայց իմ հարցը ևս դավաճանության նշան չէր։ Շատ հավատացյալներ տոչորում են իմանալ այս մասին ու դրա համար գրեցի ֆորումում։ Մենք Մոսկվայում շատ կիրթ հոգևորականներ ունենք, կարող էի հարցնել իրենց, բայց ընտրեցի այս միջոցը։
     Ուզում եմ նաև ավելացնել, որ ոչ մի առաքյալի ոչ մի անգամ ոչ ոք չի անվանել ՙՙտեր՚՚, ՙՙսուրբ՚՚, ՙՙսրբազան՚՚, ՙՙվեհափառ՚՚ կամ էլ ՙՙհայր՚՚։  

Simon barev!!

Ñâ. Àïîñòîë Ïàâåë ãîâîðèë â îäíîì èç ñâîèõ êàíîíè÷åñêèõ Ïîñëàíèé, ÷òî îí "ðîäèë Êîðèíôÿí âî Õðèñòå" - ïðîòèâîðå÷èò ëè îí ñëîâàì Èèñóñà?

(15 Èáî, õîòÿ ó âàñ òûñÿ÷è íàñòàâíèêîâ âî Õðèñòå, íî íå ìíîãî îòöîâ; ÿ ðîäèë âàñ âî Õðèñòå Èèñóñå áëàãîâåñòâîâàíèåì.)

Ïåðå÷èòàéòå Åâàíãåëèå îò Ìàòôåÿ, ãëàâà 23 , ñòèõè 1-12.

Âàæåí êîíòåêñò ñëîâ Èèñóñà.

Çíà÷åíèå ñëîâà "îòåö" â õðèñòèàíñêîì ñìûñëå è ðÿäîì íå ñòîèò ñî çíà÷åíèåì, â êîòîðîì ýòî ñëîâî óïîòðåáèë Õðèñòîñ. Êîãäà ñâÿùåííèêó ãîâîðÿò "îòåö" èìååòñÿ â âèäó, ÷òî îí èñïîëíÿåò ôóíêöèþ îòöà, ÷òî îí óõàæèâàåò, ó÷èò, ïîìîãàåò, íàñòàâëÿåò, áëàãîâåñòâóåò, à íå òî, ÷òî îí ÿâëÿåòñÿ äóõîâíûì îòöîì ÷åëîâåêà - äóõîâíóþ æèçíü äàòü ìîæåò òîëüêî Áîã. Ïîýòîìó, íèêàêîãî ïðîòèâîðå÷èÿ ìåæäó ñëîâàìè Ãîñïîäà è ñëîâàìè Ñâ. Ïàâëà, è, âìåñòå ñ íèì, Öåðêâè, ðàçóìååòñÿ íåò.

Simor ete karox es, targmanir grats haerern.

Չգիտեմ' ե՞րբ է այս ավանդությունը հաստատվել Եկեղեցում: Ավանդությունը Աստուծո Հայտնության «միջոց»ներից մեկն է, Աստվածաշունչից հետո: Եվ Աստվածաշունչի ամեն մի խոսքի «առաջին ընթերցում»ից երբեմն տարբեր իմաստ է ստանում իմ աչքի առաջ: Փնտրելու եմ ու կարդալու նորից ձեր հիշեցրած խոսքը: « Ոչ ոքի Տեր չասե'ք...»
Կներեք եթե իմ խեղճ պատասխաները «հորդոր»ի ձև են ստանում: Ջանում եմ միմիայն իմ խեղճ սրտից հանել դրանք:

     Ինձ ներեք, Մարիամ ջան, ես շատ անմիջական եմ գրում և արտահայտվում։ Ձեր պատասխանները շատ օգտակար են և գովելի, սակայն , ներեցեք ևս մեկ անգամ, գերադասելի է , որ հիմնված լինի Աստվածաշնչի վրա։ Հավատացեք, որ ես շատ եմ ուզում գտնել պատասխաններ, և չեմ ուզում ներկայանալ որպես դավաճան, բայց եթե փակ է ինձ համար այդ հասկացողությունը ...   6:)

     Կներես Մարո ջան, բայց ինձ անհասկանալի է նույնիսկ շրիֆտը։    14:)

     Փորձիր լատինական տառերով գրել , Մարո ջան։  30:)

Սիրելի Մարիամ և հատկապես սիրելի happy people, ուշադրությամբ ընթերցում էի ձեր երկխոսությունը և պետք է հայտնեմ ուրախությունս տեսնելով այսպիսի առողջ ըմբռնումներ մեր եկեղեցում սրբազան խորհուրդներից մեկի Ձեռնադրության շնորհի միջոցով իրենց հոգևոր առաքելությունը ստացած անձանց ոչ միայն դիմելաձևի, այլև այդ դիմելաձևի միջոցով ընկալված կոչումին համապատասխան բնութագրումների վերաբերյալ։ Հետևաբար ցանկանում եմ ընդգծել հատկապես վերջին ասվածը, այսինքն՝ յուրաքանչյուր դիմելաձև որոշակի իմաստ է արտահայտում և ըստ էության բնութագրում տվյալ երևույթը և կոչումը։ Գալով հոգևորականներին տրված «Հայր սուրբ» կամ «Տեր հայր» կամ «Սրբազան հայր» կոչումին, պետք է նշեմ, որ առաջին հերթին այս միջոցով արտահայտվում է տվյալ անձի իր ընտանիքին՝ Եկեղեցուն, ամբողջականորեն պատկանելու զգացումը, գիտակցությունը, առաքելությունը, շնորհը և սերը։ Հայր կոչումը բարձրագույնը և համապարփակն է, որ տրված է Աստծուն։ Աստծուն մենք հանդիպում ենք այլազան կոչումներով, օրինակ՝ Ամենազոր, Ամենակարող, Ամենատես, Ամենաբարի, Ամենասուրբ, Ամենագութ և այլն։ Սակայն այս բոլորը, ինչպես նշում է Աթանաս Ալեքսանդրացին ամբողջանում եմ մեկ բառի մեջ՝ ՀԱՅՐ մեծագույն արտահայտությամբ։ Վերոնշված կոչումները հիմնավորված են նաև Սբ. Գրքի մեջ, հատկապես Պողոս Առաքյալաի հովվական երկու թղթերում ուղղված Տիմոթեոսին և Տիտոսին։ Այս թղթերում հանդիպում ենք հետևյալ արտահայտություններին. «Տիմոթեոսին՝ հավատքի մեջ սիրելի որդուն» Ա  Տիմոթ., 1, 2; «Որդյակ իմ Տիմոթեոս, ավանդում եմ քեզ այս պատվիրանը» Ա  Տիմոթ., 3, 3-7, ուր նա կոչվում է Աստուծո եկեղեցու խնամակալ. «Սիրելի որդի Տիմոթեոս» Բ  Տիմոթ., 1, 2, «Ուստի հիշեցնում եմ քեզ, որ վերարծարծես Աստուծո շնորհը, որ տվեցի քեզ իմ ձեռքերը քեզ վրա դնելով» Բ  Տիմոթ., 1, 6; «Տիտոսին, հասարակաց հավատի մեջ իմ սիրելի որդուն» Տիտոս 1, 3։
Մենք գիտենք, որ Պողոս առաքյալը բիոլոգիական զավակ չուներ, հետևաբար հավատքի մեջ հայրրության և որդիության հարաբերությունն է, որ հաստատված է նրա և իր երկու աշակերտների միջև։ Ծնելով նրանց որպես հայր Ավետարանի և Սբ. Եկեղեցու Խորհուրդի միջոցով, այսինքն՝ Եկեղեցու մտքի այս ըմբռնումով յուրաքանչյուր հոգևորական Եկեղեցու խորհրդական կյանքի միջոցով՝ մկրտություն, Հաղորդություն, Ապաշխարություն, դառնում է հասարակաց հավատքի հայր, ինչպես նաև այս խորհրդական կյանքին ենթարվողները դառնում են հասարակաց հավատքից ծնված որդիներ։
Խոսելով «Հայր սուրբ» կոչումի մասին նշենք հետևյալը, որ դարձյալ Պողոս Առաքյալը մատնանշելով եպիսկոպոսական կամ հովվական աստիճանները տարբեր առիթներով հատկապես շեշտում է նրանց սուրբ, այսինքն՝ մաքուր, անարատ, շնորհընկալ անոթ լինելու պայմանը։ Սրբությունը ոչ միայն վերաբերում է մարմնական ոլորտին, այլ հատկապես այս պարագային հոգևոր ոլորտին։ Սրբություն է նաև հեզությունը, խոնարհությունը, բարությունը, սերը և այլն։ Ըստ առաքյալը սուրբ են բոլոր քրիստոնյաները, որոնք որպես հոմանիշներ գործածված են թե՛ նրա կողմից, և թե վաղ շրջանի քրիստոնեական ավանդության մեջ։ Ըստ Պողոս Առաքյալի ըմբռնման սուրբ լինելը կայական, ստատիկ վիճակ չէ, այլ տևապես շարժվող, զարգացող, աճող հոգեկան ձգտում, հետևաբար «սուրբ» բնորոշումը չի սահմանափակվում մեկ ժամանակահատվածի կամ որոշակի գործից ծնված իրադրությամբ, այլ ունենում է սկիզբ հավատքի միջոցով սկզբնավորված՝ հարատևելով ժամանակներից դուրս, ինչպես օրինակ սուրբ է Մեսրոպ Մաշտոցը՝ ապրելով 5-րդ դարում՝ լինելով նույն սուրբը 21-րդ դարում։ Հետևաբար ձեռնադրությամբ տրված շնորհը սրբացնող շնորհ է և հասարակաց հավատքի հայրը իր մեջ կրում է այդ սրբացնող շնորհի ներկայությունը, այդ պատճառով է կոչվում հայր սուրբ։
Այսքանով ուզում եմ եզրափակել,
սիրով և աղոթքով։

Թագաւորություններ Դ 2, 1-14
«Երբ Տէրը Եղիային պտտահողմով երկինք էր բարձրացնելու, Եղիան ու Եղիսէէն գնացին Գաղգադա:... Երբ նրանք անցան, Եղիան ասաց Եղիսէէին. «Խնդրի՛ր, ի՞նչ անեմ քեզ...»Եղիսէէն ասաց.« Թող քո ոգին կրկնապատիկ չափով ինձ վրայ լինի»:...
Եղիսէէն նայեց ու աղաղակեց. «Հա՛յր իմ, հա՛յր իմ...Իսրայէլի կառքը ու նրա հեծեալը»
Թագաւորություններ Դ 13, 14
«Եղիսէէն ծանր հիվանդացաւ, որից և մեռաւ: Իսրայէլի արքայ Յովասը մինչ այդ եկել էր նրա մօտ, լաց եղել նրա մօտ՝ ասելով. «Հա՛յր, հա՛յր, դու Իսրայէլի մարտակառքն էիր ու նրա հեծելազօրը:»
Մաթէոս 23, 1-36
«Այն ժամանակ, Յիսուս խոսեց ժողովրդին և աշակերտներին ու ասաց. « Մովսեսի աթոռի վրա նստեցին օրենսգէտներն ու փարիսեցիները...Սիրում են ընթրիքներիի ժամանակ պատուոյ տեղերը, ժողովարաններում՝ նախապատիւ աթոռները և հրապարակներում ողջոյններ առնել ու մարդկանցից կոչվել. ռաբբի, որ նշանակում է ուսուցիչ: Բայց դուք որևէ մէկին ուսուցիչ մի՛ կոչէք, որովհետև ձեր ուսուցիչը մէկ է, և դուք բոլորդ եղբայրներ էք: Եւ երկրի վրայ ոչ մէկին ձեզ հա՛յր մի կոչէք, որովհետև մէ՛կ է ձեր Հայրը, որ երկնքում է: Եւ ուսուցիչներ չկոչուէք, որովհետև Քրիստոս է ձեր ուսուցիչը:...»

Սիրելի Սիմոն, փափագեցի օգտակար լինել.
Աստվածաշնչի առաջին երկու դրվագները փաստ են որ հոգևոր հայրության ավանդությունը վաղ ժամանակներում գոյություն ունէր արդեն Իսրայելում: Ավետարանի խոսքը վերաբերում է փարիսեցիներին ու պետք չէ բառացի ընթերցում անենք ու «ուսուցիչ» բառը վերապահենք Աստուծո: Նույնպես, կարող եմ «Հայր» ասել Եկեղեցու հոգևորականին: Ու ինքը, անպայման, պարտավոր է Աստուծո խոնարհ ծառայի նման ապասավորել ին համայնքը, ու ենբեք չնմանվել փարիսեցու: - Քրիստոսի ազդարարությունը բոլորիս համար է:
Շատ օգտակար էր մեր հավատի համար, ու հոգեպնդիչ էր "Primate"ի բացատրությունների ընթերցումը: Այսպես ձեր շնորհներին բաժնեկից եղանք և մենք:
Նամանավանդ՝  շնորհակալ եմ ձեր աղոթքի համար:

     Սիրելի Մարիամ, ուզում եմ խորին շնորհակալությունս հայտնել ձեզ, որ այդքան համբերատար շարունակում եք ձեր օգնությունը ցուցաբերել իմ հանդեպ և համոզված եմ՝ ոչ միայն իմ։ Նաև շնորհակալություն եմ հայտնում մեր  ՚Փրիմեյթ՚ մականունով հոգևորականին։ Շնորհակալ եմ նաև Փառանձեմին և Մարոին, որին անմիջականորեն եմ ճանաչում։ Ինձ թվում է, որ այս թեման օգտակար եղավ շատերին։
     Այսուհետ ես հանգիստ, առանց երկմետելու այդ դիմելաձևի վրա, հաճուքով կդիմեմ իմ հոգևոր հայրերին այնպես, ինչպես որ հարկն է։
     Շնորհակալություն
      բայց իմ մեջ հարց է մնացել, արդյոք ՚Փրիմեյթը՚ հոգևորակա՞ն է։  30:)

Սիմոն, շնորհակալություն նախ ե'ս եմ հայտնելու, որովհետև երբ անկաշկանդ ձևով ենք խոսում, բոլոր խոսակիցներիս առաջ ճամբաներ են բացվում է: Եկեղեցին կառուցվում է նաև այս գաղափարների փոխանակումով: Մեր զրուցակիցին հոգևորական լինելու համոզումս գալիս էր նրա պատասխանի իմաստության մեջ թաքնված շնորհի վրա: Ու այն աղոթքի վրա, որ մեզ համար բարձրացրեց: Մեր հոգևորականներն երբ ծածկանունով ստորագրեն, նշանակո՞ւմ է որ ընդունո՞ւմ են որ ճշմարիտ ու կառուցիչ խոսակցություն մը հաստատվի: Դրա մեծ կարիք կա, գոնե ինձ համար, երբ մեր քաղաքի քահանաների հետ, դժբախտաբար, գաղափարների ոչ մի փոխանակություն կա: Նրանց չեմ մեղադրում, գործերը շատ են, մկրտություն, պսակ, թաղում, պատարագ, ժամերգություն...Շնորհակալություն հայտնենք բոլորին, ու մեր աբեղային, որ այս բացառիկ ազատության պատուհանն է բացել մեր բոլորիս առաջ, որտեղից լիաթոք կկարողանանք շնչել:

     Ես շատ լավ եմ հասկանում այդ։ Մոսկվայի հայկական եկեղեցում նույնպես քիչ են մեր հոգևորականները, իսկ ծանրաբեռնվածությունը շատ։ Սակայն, գիտե՞ք, Մարիամ ջան, էլի հարց է առաջացել ինձ մոտ և համոզված եմ, որ լիովին կերպով կբավարարվեմ ձեր բոլորի պատասխաններով, ինչպես անցած անգամ։ Ինչու՞ ենք համբուրում հոգևորականի ձեռքը։

Ես ինձ արգելել եմ այդ անելու: Որոշել եմ որ անհրաժեշտ է որ իմ զգացումներն ու հարգանքը հոգևոր մնան ու մարմնական կողմ չանցնեն: Բայց դա մեկ անգամից չեմ կատարել:Սխալվել եմ ու նորից սխալվել,շփոթվել, հետո հասունացել - հույսով եմ -: Մարդ արարածը շատ նուրբ ու բարդ հոգեբանություն ունի: Ինձ ու քահանային օգտակար չէր լինելու այս անելս: Ի վերջո, բոլորս ձգտում ենք «Ի Քրիստոս» սիրելու միմեանց ,ինչպես անելու ենք դրախտում: Աս դժվար է սովորելը, բայց փափագելի է հենց հիմա:
Սփյուռքում, քահանայի հետ հանդիպելիս, բոլորն անխտիր այս ձևով էին նրան դիմում , աջ ձեռքի համբույր տալով: Այստեղ, միմիայն պատարագի վերջավորության են ոմանք այդ հարգանքի շարժումն անում, բայց անձնապես, նախընտրում եմ լոկ Խաչն ու Ավետարանը համբուրել:
Փառանձեմը ուրիշ հարց տվեց, երկրպագելու մասին, ու Հայր Գրիրորը նրան ասեց թէ բոլոր հավատացյալները նույն հոգևոր նշանակություն էին տալիս նրանց կատարած տարբեր շարժումներին. մէկը բառի բուն իմաստով երկրպագում է, մյուսը խոնարհվում է, ուրիշը միայն գլուխն է խոնարհում: Կարևորը՝ մեր ներքին վիճակն է, մեր սրտի խոնարհումը: Այս խնդրում, կարևորը մեր ներքին հարգանքն ու սերն է հոգևորականի հանդեպ: Եթե Քրիստոսը լիներ իմ առաջ, ես ի՞նչ կանեի: Նրան անհուն սիրով ու մեծ երախտագիտությամբ կնայեի ,իմ մեղքերիս համար լաց կլինեի, բայց չգիտեմ, կխոնարհվէի՞ թե ոչ, այսինքն խոնարհման ոչ մի արտաքին «նշան» էլ չէի անելու:

     Շատ բարի, իսկ ի՞նչ է ասում այդ մասին Աստվածաշունչը։
     Նաև անչափ երջանիկ կլինեմ, եթե հոգևորականներից նույնպես միանան մեզ։

Մեր հոգևորականները վստահաբար Ինտերնետ մտնելու դժվարություններ ունեն, բայց երբ հնարավոր լինի, անպայման մեզ պատասխան կտան:
Բայց ո'չ դուն, ո՝չ ուրիշները չխոսեցիք ձեր մոտեցման ու մտածելակերպի մասին այս հարցի վերաբերյալ:Թերևս իմաստության նշան է,չեք ցանկանում «սխալվել»: Անկեղծորեն, մինչ այժմ, փորձել եմ իմ մոտեցումը արտահայտել, ոչ թե «օրինակ» ծառայելու սին պատրանքով, այլ ոորովհետև ցանկանում եմ՝ առավելագույն չափով սխալներ արտաբերել իմ մեջս և ուղղել: Հավատը , սրբության նման, հրաշալի ընքացք է, ու առաջանալու առաջին պայմանը՝ անկեղծությունն է ու անձնական սխալները սրբագրելու ցանկությունը:

Այս սովորույթը, իմ կարծիքով, ծնունդ է առել թագավորական արքունիքներում, ու տարածվեց Եկեղեցում ու նաև աշխարհական տարբեր ոլորտներում. օրինակ՝ ֆրանսայում քաղաքավարության ձեվ էր դարձել, ու նաև աղջկաս կարդացած վերջին վեպում, այս ձևո'վ է երեխան համբուրում իր մորը քնելուց առաջ, ձեռքի վրա, - դա մեկ ու կես դար առաջ էր, ու Ֆրանիայի հարավում տարածված սովորույթ:
Սիմոն, քո ուղղած ամեն հարցը ինձ տխրեցնում է, կարծես՝ չեմ ցանկանում որ ուրիշներ վերապահումներով հարաբերվեն եկեղեցու հետ: Այնուամենայնիվ, հրամայված չէ այդպես ողջույն տալ քահանային, թողնված է ըստ հավատացյալի ցանկության, ու նույնիսկ մի քանի տեղերում հազվադեպ է այդպիսի ողջույն: Այդ ողջույնը տալու ձևերն էլ շատ են տարբերվում իրարից. հաճախ հավատացյալը բարձրանում է քահանայի ձեռքն ու միայն խոնարհում է իր գլուխը նրա առաջ...Մեկը «Հայր սուրբ» է ասում, մյուսը «Հայր Պետրոս»... Իմ կարծիքով, ազատ ենք այդ ուղղությամբ, հավատի դավանանքի մաս չի կազմում, ու հարկավոր է մեզ՝ դիմացինիս վարվելաձևը հարգել, եղբայրական սիրով:

Հոգևորականների ձեռքը համբուրելը կապ չունի արքունական սովորությունների հետ։ Հատկապես հայերի համար, որ 14-րդ դարից այսկողմ թագավոր չեն ունեցել։ Նույնիսկ մինչև 20-դարի սկիզբ ընդունված սովորություն էր, երբ որդին ճամփորդության պետք է գնար, համբուրում էր հոր աջը, նույնպես երբ վերադառնում էր։ Հոգևորականը որպես հոգևոր հայր և համայնքի հայր վայելում է այս հարգանքը և աջը համբուրելը խոնարհում և սեր է, որ ցուցաբերում ենք օծյալի առջև։
Եթե ուշադրություն դարձնենք, ապա այն նաև կրթիչ բնույթ ունի։
Ես վստահ եմ, եթե պահպանվեր այս սովորությունը, որ զավակը առիթից առիթ համբուրեր հոր աջը, ապա նման ժեստը կզսպեր շատ զավակների իրենց ծնողներին ուրանալուց։
Մի՞թե ստորացուցիչ է ծնող–զավակ, հայր–որդի հարաբերության մեջ ձեռքը համբուրելը ։

Վախենում եմ որ եթե բացառիկ այս սիրո համեմատ վարվենք, մենք «աշխարհականներս» զրկվենք մտածելու ազատությունից եկեղեցում: Եկեղեցում, մեր բաժինը ոչինչ է, հոգևորականի բարեկամեցողությունից է կապված, ու որովհետև ոչ մի տեղ ու ոչ մի առիթով հնարավոր չէ նրա հետ խոսել, վտանգավոր եմ համարում բացառիկ հարգանքի այս նշանը: Մենք որքան ենք ցանկանում, Հոգևոր Հայր ունենալու այն երազը փայփայում, որին առջև խոնարհվեինք ու որին բարեբեր խորհուրդները կուրորեն կատարեինք... Երազում ենք դեպի Տեր մեր առաջնորդի աջ ձեռքը երախտագիտությամբ համբուրելու մասին, բայց շատ քիչ հոգևորականներ են այնպիսի մեծ հոգևոր սիրով ու հոգատարությամբ մեզ հետ վարվելու կարիքը զգում:

Gitek, "hogevor hor" haskatsoxutuna im hamar shat nurb harts e. Voch bolora, ov kochvum e ekexetsu kahana, im hamar hair e.
Ev, chnayats nran, vor uxuexov haskanum em, vor nrank Asstsu koxmits "@ntrvats en", mievnuin e im hamar voch bolorn en hair. Ev hetevabar, indz aidkan el dur chi galis aid hanburelu avandutuna.

Mi ban patmem 2:)!!

Uremn, antsyal tari, erb nor ei sksel hachaxel hay ekexetsin, nor nor ei sksel pataragnerin masnakrel.
Mek el mi pah ekav, gluxs angatats inks im axotki meg mtats kangnatsem. Ushi gam, tesnem kahahnerits mek mekn el e dserka 13:). Skzbum chaskats te inchu e im dimats kangnel ev chi shargvum....Ankax indzanits het eht gnatsi, vorovhetev verj i verjo haskats te inch en uzum indzanits. Es kahnan el hatuk araj cher gnum ;D. Verj i verjo, vorpeszi voch voki chgaitakxetsnem- hamburetsi 25:).
Sxal e, xonarhutuna chpiti partadrvi, ail da mardu hogevor vichak e 20:) 21:).

Անշուշտ խոնարհությունը չպետք է պարտադրվի և չի պարտադրվում։ Ձեր օրինակները խիստ անհատական երևույթներ են և անհատական դրսևորումներ։
Թերևս ես չէ, որ հոգուտ այս հարցի պետք է խոսեի, բայց ասեմ, որ ինքս էլ հաճախ համբուրում եմ ինձանից բարձրաստիճան հոգևորականների ձեռքը։
Այնուամենայնիվ, մարդ չգիտի, թե Աստված ո՛ր մեկ անծանոթի ցնցոտիներով է մեր առջև կանգնում և մեր կողմից անարժան համարված ո՛ր հոգևորականի միջոցով է մեզ հետ խոսում։
Ինչ վերաբերում է նրան, որ գտնում եք, թե այս ժեստով կարող է ձեր ազատությունը կորցնեք, կամ չհամբուրելով կարող եք պահպանել այն, ապա կարծում եմ սա խիստ անհատական և ներքին սուբյեկտիվ զգացողություն է։
Ի վերջո հոգևորականի ձեռք համբուրելը էական մի հարց չէ։ Մարդ կարող է վարվել ինչպես կամենա, մանավանդ որ շատ հոգևորականներ իրենք իսկ թույլ չեն տալիս իրենց ձեռքը համբուրել։ Հակառակի պես որոշ հավատացյալներ էլ նեղանում են այսպիսի հոգևորականներից։
Դե արի ու հասկացի

Quote from: Mariam on August 06, 2005, 02:28:03 PM
Եկեղեցում, մեր բաժինը ոչինչ է, հոգևորականի բարեկամեցողությունից է կապված, ու որովհետև ոչ մի տեղ ու ոչ մի առիթով հնարավոր չէ նրա հետ խոսել, վտանգավոր եմ համարում բացառիկ հարգանքի այս նշանը:

Իսկ ես կարծում էի, որ եկեղեցին հավատացյալների աղոթքներով է կառուցվում և սրբվում։
Իսկ եթե գտնում եք, որ պարզ հավատացյալների դերը ոչինչ է, ապա եկեք թվարկենք եկեղեցու սրբերին, տեսնենք պարզ հավատացյալնե՞րն են էնտեղ շատ, թե՞ հոգևորականները։

Quote from: Abegha on August 06, 2005, 08:41:09 AM
Ես վստահ եմ, եթե պահպանվեր այս սովորությունը, որ զավակը առիթից առիթ համբուրեր հոր աջը, ապա նման ժեստը կզսպեր շատ զավակների իրենց ծնողներին ուրանալուց։

Այո, շատ ճիշտ է, հայր սուրբ, ես էլ եմ այդպես կարծում:

Սիրելի բոլորդ,
Համայնքիս քահանան չափազանց զուսպ ու զգուշավոր է ամեն ուղղությամբ, մեզ հետ կամ նրա սեփական ընտանիքի հետ վարվելիս: Ոմանք իր ձեռքն են համբուրում երբ ինքը Սուրբ Ավետարանն է բարձրացնում պատարագի վերջավորության, ու ձեռքը արդեն ծածկված է փիլոնով կամ շուրջառով, չեմ հիշում: Ես էլ եմ խոնարհովւմ նրա առաջ,գլխի մի շարժումով: Ու դա իմ իսկական սիրո ու խոր հարգանքի միակ արտահայտությունն է: Ուրիշ ոչ մի առիթ չունենք այս ժեստը անելու:
Ես էլ պետք է սրբագրեմ ասածս հապճեպ քննաթատություններից մեկը. պատարագի սկզբին Խաչը մոտեցնելու ձևը կախված է հենց հավատացյալի փափագից, և բոլորովին խտրականություն չի կատավում ըստ նրա տղամարդ թե կին լինելուն: Եթե ես էլ «համարձակությունն» ունենայի համբուրելու իմ ցանկությունը արտահայտելու մի շարժումով, Խաչն էլ կմոտեցներ իմ շրթունքներիս: Պատարագի վերջավորության էլ, ինքն լավ ձևով է բռնում Ավետարանը, ուստի հուզվելու ոչ մի պատճառ չունեմ:
Ցանկանում եմ Մարոյի համար ավելացնել, որ շատ ուրախացուցիչ է իր երիտասարդ լինելու ատեն իսկ հավատը ճանաչելն ու բարեկամ քահանա ունենալը: - Նախընտրում եմ այս ձեվով անվանել այն քահանային որ իր խորհուրդներով ու աղոթքներով մեզ աջակցում ու ընկերանում է:- Մարոյին կմաղթեմ անդրդվելի հավատարմություն, ու հավատի բերած ամենեն մեծ երջանկությունը, որի մասին մեր սիրելի Փառանձեմը կարող է վկայել:

Սիրելի հավատացյալներ ջան, մայրս հաճախ չի կարողանում գալ հայկական եկեղեցի վորոշ պրոբլեմների պատճառով՝ չնայած, որ շատ է ուզում:
     ՈՒրեմն մի օր մի քահանա կանչեցի տնօրհնեքի: Երբ տեր հայրը ներս մտավ, մայրս նրան դիմավորեց հետևյալ խոսքերով.
     "Խոնարհվում եմ ձեր առաջ, տե՛ր Հայր":
     Իսկ տեր հայրը հանդիմանեց մորս՝ ասելով.
     "Աստծո առաջ միայն խոնարհվեք, ես ո՞վ եմ":
     Մայրս պատասխանեց.
     "Դեհ, դուք էլ Աստծո կողմից եք եկել, ի՞նչ տարբերություն":
     Ես հիմա եմ հասկանում մորս փափագը: Նա շատ է կամենում հաճախել եկեղեցի, սակայն չի կարող, ու մայրս, իսկապես, տեր հորը ընդունեց որպես Աստծո պատգամավոր, որը "կգնա Տիրոջ մոտ տնորհնեքից հետո ու կասի,- "Քո աղախինը, Տե՛ր, խոնարհվում է Քո առաջ"": Դա շտ դժվար է հասկանալ. կհեշտանա այն դեպքում, երբ մարդ կտրվի Սուրբ Եկեղեցու ամեն բարիքներից՝ ո՛չ կամովի:

Quote from: Happy people on July 10, 2005, 03:55:40 AM
   19:)   Շատ շնորհակալ եմ, Մարիամ ջան, ձեր պատասխանի համար, սակայն ևս մի հարց. չե՞ք վախենում, որ այդպես դիմելը գայթակղություն կարող է լինել մեր հոգևորականների համար։ Չէ՞ որ նրանց համար ավելի լավ և օգտակար է, երբ չենք մեծարում իրենց, այլ ցածրացնում ենք։ (Հիշեք, թե ինչպես է ողբում մեր ՍՈՒՐԲ  ԳՐԻԳՈՐ  ՆԱՐԵԿԱՑԻՆ  իր մեղքերի համար, չնայած , որ Նա ավելի արդար կյանքով էր ապրում, քան իր ժամանակակիցները։) Եթե մենք միշտ մեծարենք, թեկուզ և արժանի լինեն, ապա, համաձայնվեք, որ մեղքի զգացումը ավելի ու ավելի է սակավանում, և չեն նմանվի մեր հոգևորականները, գոնե որոշ չափով, Սուրբ Գրիգոր Նարեկացուն։ Եվս մեկ անգամ համաձայնվեք, որ և՛ նրանք, և՛ մենք շատ ենք ցանկանում վերջինը, այսինքն՝ նրանց սուրբ լինելը, քան՝ միայն կոչվելը։
     Շատ կուզենայի իմանալ ձեր կարծիքը այս մասին, և ոչ միայն ձերը։

Թույլ տվեք պատասխանել.
Հոգևորականին ողջունելիս պատիվ ենք տալիս, և ոչ երկրպագում: Հոգևորականը Աստուծո և մարդու միջնորդն է, ուստի երբ օրինակ, նրա աջն ենք համբուրում, Աստծունն ենք համբուրում, իսկ Աստծուն ներկայացնող մարդը Սուրբ պետք է լինի, այո:
Հոգևորականն էլ է մարդ` իր էությամբ, սակայն իր ձեռնադրությունը թուլէ է տալիս որոշակի դեր ունենալ մարդուն դեպի փրկություն առաջնորդելուճանապարհին:
Երբ ասում  ենք, թե հոգևորականը մարդ է, նկատի ենք ունենում նրա մարդկային բոլոր տկարությունները, իսկ ձեռնադրությամբ նա իրավարար է և հաշտարար, նաև մարդկանց իր խմբի մեղքերի վերացնողը
Եկեք կարդանք այս հոդվածը <<>հայելի վարուց> ժողովածուից

ՔԱՀԱՆԱՅԱԳՈՐԾՈՒԹՅԱՆ ՄԱՍԻՆ

Մի աշխարհական ականատես եղավ մի քահանայի, որ շնությամբ զբաղվում, սակայն երբ հաջորդ օրը քահանան  պատարա• էր մատուցում, հույսով, առանց երկմտելու •նաց նրա մոտ և նրա ձեռքով հաղորդվեց: Եվ հաղորդությունից հետո քահանային աղաչում էր, որ իր բորոտությամբ վարակված ճակատը խաչակնքի, ինչը երբ արեց, բորոտությունը կեղևի պես ընկավ, և ճակատն առողջացավ:
Արդարև, հիանալի է •ործերը և լի` դատաստանն Աստծո. մեղանչել էր, սակայն առանց քահանայա•ործության շնորհի չմնաց, որովհետև մի•ուցե քահանաներին դատելու պատճառ ծնվեր: Զորությունն ուներ, որպեսզի իմանանք, թե երբ քահանաներին ենք մոտենում, ոչ թե մարդկանց, այլ Աստծուն ենք մոտենում, որ նրանց ձեռքով  մեզ շնորհներ է պար•ևում և մաքրա•ործում, և նա, ով նրանց հավատով է մոտենում, ինչ որ խնդրում էª ընդունվում է: Եվ քահանաների մեղքերը ո°չ ուրիշների հավատքին են վնասում, ո°չ էլ քահանայի վարքն է ինչ-որ կերպ օ•նում մեր հավատքին, քանզի քահանան, որ մարդ է և տկարության ենթակա, չի կարող օ•նել, ինչպես որ դու էլ` նրան, ում տկարությամբ հավասար ես:
>>հայելի վարուց<<

Արդ, քահանային մեծարում ենք կամ երկրպագում հետևյալ պատճառներով
նախ` Այդպես կարգված է Աստծուց երկրորդ` ի տես  և ի քարոզություլ այլ մարդկանց երրորդ` որպեսզի օրհնություն ստանանք:

Ներեցեք երկարաբանելուս համար, այսքանը: Շնորհակալություն:

իսկ ՀԻՍՈՒՍԸ ոչ թե աջը համբուրել տվեց՜ այլ աշակերտների ոտքերը լվաց։ահա սա է հոգեվոր բարձր աստճանը։

Ակունք ջան, տեղերը պետք չէ շփոթել, ոչ մի հոգևորական էլ չի պարտադրում, որ իր աջը համբուրեն, կարդա նախորդ գրածները։
Թեև Ինքն Իր աշակերտների ոտքերն էր լվանում, սակայն շատերն էլ Իր փեշերն ու ոտքերն էին ցանկանում լվանալ, որը և Նա չէր արգելում։

Quote from: akunq on October 29, 2008, 08:23:38 AM
իսկ ՀԻՍՈՒՍԸ ոչ թե աջը համբուրել տվեց՜ այլ աշակերտների ոտքերը լվաց։ահա սա է հոգեվոր բարձր աստճանը։

Ակունք ջան, իսկ ով ասաց որ հոգևորականներն իրենց աշակերտների ոտքերը չեն լվանում?

Իսկ ընդհանրապես առաջարկում եմ ընթերցել հետևյալ տողերը.

Հեռանում էր Ամենայն հայոց կաթողիկոսը, մեր Վեհափառը աշխարհից, մեզնից, ինքն իրենից: Վերմակի վրա անզոր ընկած էր ձեռքը՝ գունատ, գեղեցիկ, ազնվական ձեռքը, որ պահ առ պահ դադարում էր կաթողիկոսի աջ լինելուց...
    ... Ես այդպես էլ չհամբուրեցի այդ աջը, երբ ավյունով լի էր, կենդանի, բաբախուն: Ամեն ձեռքսեղմումի խոնարհվում էի, երկյուղածությամբ մի պահ համենում էի այդ ձեռքի վրա, բայց չգիտես ինչու, հակոտնյա դաստիարակությո՞ւնս էր պատճառը, ներքին հավատավոր մղումի պակա՞սը, ուրեմն և ինչ-որ տեղ ձևանալու և դրանո՛վ իսկ դիմացինին վիրավորելու մտավախությո՞ւնը,- չէի համբուրում: Մինչև օրս էլ զղջումի, ափսոսանքի բարակ մի ցավ է երկարում իմ սրտում՝ ինչո՞ւ չէի համբուրում: Մինչդեռ ութսունվեցամյա կյանքիս ընթացքում անթիվ, անհամար ձեռքսեղմումների ու ողջագուրումների մեջ դա այն ձեռքն էր, որ պետք է համբուրեյի:
    Միակ համբուրելի ձեռքը:

Սիլվա Կապուտիկյան
2004 թ. , Օգոստոս, Աղվերան

Սալմաստ կխնդրեի հնարաորինս մեջբերումներ անեիք  կտակարանից։գեղարվեստական  գրականություն այստեղ չեմ ընդունում։ 25:)
13:։Ադմին ջան իսկ ՀԻՍՈՒՍԻ ոտքերն ու փեշերը լվալը ՜ խորհրդանշում  էր ՆՐԱ  որպես զոհ լինելը։հրեական սովորության համաձայն՜զոհ մատուցելուց առաջ զոհի ոտքերը լվանում էին։
23:)յես դեմ չեմ ձեռք համբույրին։ինչպես ասում է Պողոս առաքյալըՙամեն բան ինձ կարելի է։։բայց ոչ ամեն ինչ ինձ շինություն կբերե՚ես դեմ եմ այն սովորոթյուններին՜որոնք կամաց կամաց ներքաշվում են քրիստոնեության մեջ՜դառնում պապերի ավանդություն՜ու ուսուցանվում որպես վարդապետություն։
բայց մի մեջբերում էլ անեմ։երբ Պողոսին ու Բառնաբասին ուզում էին մեծարեին՜նրանք իրենց հանդերձները պատառոտելով դուրս ցատկեցին բազմության մեվ ու աղաղակեղցին ՙՄարդիք ինչու ոայդ բաները կ՜ընեք։մենք ել ձեզի պես կիրք ունեցող մարդիք ենք ու կքարոզենք ձեզի ՜որ այդ  փուճ բաներեն կենդանի Աստծուն դառնաք՚ 13:)

Quote from: akunq on October 29, 2008, 11:38:44 PM
Սալմաստ կխնդրեի հնարաորինս մեջբերումներ անեիք  կտակարանից։գեղարվեստական  գրականություն այստեղ չեմ ընդունում։ 25:)
13:։Ադմին ջան իսկ ՀԻՍՈՒՍԻ ոտքերն ու փեշերը լվալը ՜ խորհրդանշում  էր ՆՐԱ  որպես զոհ լինելը։հրեական սովորության համաձայն՜զոհ մատուցելուց առաջ զոհի ոտքերը լվանում էին։
23:)յես դեմ չեմ ձեռք համբույրին։ինչպես ասում է Պողոս առաքյալըՙամեն բան ինձ կարելի է։։բայց ոչ ամեն ինչ ինձ շինություն կբերե՚ես դեմ եմ այն սովորոթյուններին՜որոնք կամաց կամաց ներքաշվում են քրիստոնեության մեջ՜դառնում պապերի ավանդություն՜ու ուսուցանվում որպես վարդապետություն։
բայց մի մեջբերում էլ անեմ։երբ Պողոսին ու Բառնաբասին ուզում էին մեծարեին՜նրանք իրենց հանդերձները պատառոտելով դուրս ցատկեցին բազմության մեվ ու աղաղակեղցին ՙՄարդիք ինչու ոայդ բաները կ՜ընեք։մենք ել ձեզի պես կիրք ունեցող մարդիք ենք ու կքարոզենք ձեզի ՜որ այդ  փուճ բաներեն կենդանի Աստծուն դառնաք՚ 13:)

Ակունք ջան, գեղարվեստական գրականությունից մեջբերում կատարելու նպատակս այն էր, որ փորձեմ Ս. Կապուտիկյանի օրինակով ցույց տալ, թե հաբուրելը կամ չհամբուրելը չի կարելի միանշանակ հարգանքի նշան համարվել: Ինչպես տեսնում ենք, բանաստեղծուհին չի հաբուրել Կաթողիկոսի աջը, բայց որևէ մեկը չի կարող ասել, թե նա խորին ակնածանք ու հարգանք չի ունեցել Վազգեն Կաթողիկոսի հանդեպ:
Աջ համբուրելու սովորույթը հին արմատներ ունի: Եվ դա ամենևին էլ վերապահված չէ հոգևորականներին, ինչպես շատերն են կարծում: Մահմեդական աշխարհում ևս այս սովորույթը կա. ավելին` մեզանում սանիկները հաբուրում են (համբուրել են) իրենց կնքահոր աջը: Լավ, շատ չխոսեմ:
Մինչ այս գրառումը, վերևում տարբեր կարծիքներ կարդացի: Իմ կարծիքն այն է, որ մարդը ինքն է որոշում իր նմանի հետ հարաբերությունը, իսկ ձեռք համբուրելը երբևէ պարտադրելի չի եղել, ավելին, երբեք չի ներկայացվել իբրև վարդապետություն:
Եթե սխալվում եմ, խնդրում եմ ուղղեք ինձ:

Սալմաստ յան բավականին կիրթ էք խոսոմ։բայց խորին հիասթափություն եմ ապրում ձեր մեջբերումից՜փողի վերաբերյալ։այո բազում սովորույթներ շատերին շեղել են Քրիստոնեական ակունքից ։իսկ թե ինչ են անում մահմեդակաները՞ դա ընդհանրապես ինձ չի հուզում 42:)

Quote from: akunq on October 30, 2008, 12:38:19 AM
Սալմաստ յան բավականին կիրթ էք խոսոմ։բայց խորին հիասթափություն եմ ապրում ձեր մեջբերումից՜փողի վերաբերյալ։այո բազում սովորույթներ շատերին շեղել են Քրիստոնեական ակունքից ։իսկ թե ինչ են անում մահմեդակաները՞ դա ընդհանրապես ինձ չի հուզում 42:)

Շնորհակալ եմ, ավելի ուրախ կլինեմ, եթե <<դու>>-ով խոսես, կամ գուցե ես քեզ հետ <<Դուք>>-ով, ինչպես ցանկանաս:
Իսկ մեջբերումը կատակից այն կողմ չի անցնում, բայց կարծես թե տեղի ընտրության մեջ սխալվել եմ: Շուտով կփոխեմ: 30:)

շնոհակալություն նաև Քեզ Սալմաստ ջան։ 18:)

Մարիամ չգիտեմ կկարդաք թե չե՜բայց ասեմ որ ճշմարիտ պատասխանը պետք չունի երկար  բարակ բացատրության։այն պետք է լինի հակիրճ և հստակ։այլապես այն նմանվում է արդարացման։կտակարանում պարզ ասվում է որ բոլորս եղբայրներ ենք ՔՐԻՍՏՈՍՈՎ։Ասում եք՞քահանաի մեջ ցանկանալով ԱՍՏԾՈՒՆ տեսնել՜ասում ենք տեր։ 41:)՞ շատ կներեք՜յես ել անչափ ուզում եմ տեսնել ՔՐԻՍՏՈՍԻՆ՜կարելի է քահանաին միանգամից Հիսուս ասենք։ 4:)

Մինչ օրս հարգանքից մղված քահանայի ձեռքը համբուրողներից ոչ մեկ նրան Հիսուս չի ասել։

Ադմին ջան. գուցե խոսքիս մեջ մի քիչ հեգնանք էի դրել.որի համար ներող եղեք։ բայց . այս արտահայտությունները ինձ մի քիչ  չափազանց են  թվում ՙերբ քահանաներին ենք մոտենում, ոչ թե մարդկանց, այլ Աստծուն ենք մոտենում՚կամՙՄենք որքան ենք ցանկանումՀոգևոր Հայր ունենալու այն երազը փայփայում, որին առջև խոնարհվեինք ու որին բարեբեր խորհուրդները կուրորեն կատարեինք՚
խոնարհությունը խոնարհություն.  այն բայց չպետք է դառնա որևէ անձի պաշտամունք։   փառքը միայն Աստծունն է։

Միանշանակ համաձայն եմ Ձեզ հետ։
Իմ վերաբերմունքը այդպիսին չէ, ես ավելի շուտ հարգանք եմ տեսնում այդ ժեստի մեջ և այն ինձ երբեք պաշտամունքի չի կարող մղել։

Ինչքանով գիտեմ քահանայի աջը իրենը չի, այլ Աստծունը: Ինչ որ տեղ լսել եմ այս մասին, գուցե փոխաբերական իմաստով էր ասվում: Դե լոգիկային մոտ է, երբ մյուռոնով օծում են (իսկ մյուռոնը Սուրբ Հոգու խորհրդանիշն է) աջը դառնում է Աստծունը:
Գուցե ես եմ մոլորության մեջ))))

Quote from: Petros on August 23, 2009, 03:37:43 AM
Ինչքանով գիտեմ քահանայի աջը իրենը չի, այլ Աստծունը: Ինչ որ տեղ լսել եմ այս մասին, գուցե փոխաբերական իմաստով էր ասվում: Դե լոգիկային մոտ է, երբ մյուռոնով օծում են (իսկ մյուռոնը Սուրբ Հոգու խորհրդանիշն է) աջը դառնում է Աստծունը:
Գուցե ես եմ մոլորության մեջ))))

Պետրոս ջան` թէ. քահանայի աջը Աստծունն է.թէ հրեշտակինն է... այսպիսի բաների ետևից ընկնելով  ինքներս էլ չենք նկատի թէ ինչպես ենք դառնում կռապաշտ։կարևորը ոչ թէ խոսքը միայն լսողներ լինենք.այլ՝ կատարողներ։և եթե իրոք հավատում ենք ՝ եկ դա ցույց տանք մեր իսկ կյանքով։
հարցիդ վերաբերյալ՝
իսկ ինչու՞ ես վստահում որևէ մեկի պատասխանին։ Դժվար է արդյոք վերցնել կտակարանը  և  պարզել  այդ։ես անձամբ այդպիսի իմաստ արտահայտող տողի չեմ հանդիպել.բայց ինձ էլ մի վստահիր  ՝ստուգիր։ 21:)

Վահան ջան Սուրբ Գրքում չեմ հանդիպել, որ հստակ ասվի այս մասին: Եթե դուք ինչ որ տարբերակ ունեք, ասեք ինձ ես էլ կստուգեմ ու կրկնակի մոլորության մեջ չեմ ընկնի, ինչպես ձեր պատասխանն արեց, ընկեր:

Երևի թե ես սխալ եմ վարվել որևէ քահանայի նկատմամբ, թող Աստված ների ինձ, մարդ իր սխալների վրա է շտկվում: Փորձում եմ ապրել լսածներս, թե ինչքանով է ստացվում... հույսս Տիրոջ ողորմությունն է:

Ինչ կապված է Աստծո հետ` չի կարող լինել կռապաշտություն ըստ իմ ընկալումների: Չէ՞ որ ձեռնադրությունը խորհուրդ է, և եթե իսկապես քահանայի աջը Աստծունն է, ապա, համբուրելով այն, կռապաշտ չեմ դառնա, էդպե՞ս չի, ընկեր:

Quote from: Petros on August 25, 2009, 08:25:09 PM
Վահան ջան Սուրբ Գրքում չեմ հանդիպել, որ հստակ ասվի այս մասին: Եթե դուք ինչ որ տարբերակ ունեք, ասեք ինձ ես էլ կստուգեմ ու կրկնակի մոլորության մեջ չեմ ընկնի, ինչպես ձեր պատասխանն արեց, ընկեր:

Երևի թե ես սխալ եմ վարվել որևէ քահանայի նկատմամբ, թող Աստված ների ինձ, մարդ իր սխալների վրա է շտկվում: Փորձում եմ ապրել լսածներս, թե ինչքանով է ստացվում... հույսս Տիրոջ ողորմությունն է:

Ինչ կապված է Աստծո հետ` չի կարող լինել կռապաշտություն ըստ իմ ընկալումների: Չէ՞ որ ձեռնադրությունը խորհուրդ է, և եթե իսկապես քահանայի աջը Աստծունն է, ապա, համբուրելով այն, կռապաշտ չեմ դառնա, էդպե՞ս չի, ընկեր:

Պետրոս ջան՝եղբայրս.բնավ քեզ մոլորության մեջ գցելը չէ խնդիրս.ոչ էլ կարող եմ.եկ երկուսով քննարկենք երևույթը և ի մի գանք։
մի լավ խոսք կա ասում է՝ կարևոր չէ թէ ինչի ենք նայում.կարևոր է թէ՝ինչպես ենք նայում։ Քահանայի ձեռքը համբուրելը զուտ որպես գործողություն իհարկե հեռու է կռապաշտությունից։միայն մի բանի վրա կուզեի որ ուշադրություն դարձնեինք՝ մենք պատրա՞ստ ենք համբուրել նաև մեզանից ցացր սոցիալական վիճակում գտնվող մարդու ձեռքը .նույնիսկ մեզանից տկար հավատք ունեցողի ձեռքը(հավատքը շեշտում եմ)Վերջիվերջո Քրիստոնեության կորիզը կայանում է նրանում. որ կարողանանք խոնարհվել մեզանից տկարի դինմաց այլ ոչ հզորի։

QuoteՊետրոս ջան՝եղբայրս.բնավ քեզ մոլորության մեջ գցելը չէ խնդիրս.ոչ էլ կարող եմ.եկ երկուսով քննարկենք երևույթը և ի մի գանք։

Կներեք. սխալ արտահայտվեցի:

Quoteմի լավ խոսք կա ասում է՝ կարևոր չէ թէ ինչի ենք նայում.կարևոր է թէ՝ինչպես ենք նայում։ Քահանայի ձեռքը համբուրելը զուտ որպես գործողություն իհարկե հեռու է կռապաշտությունից։

Դե, համբուրել օծյալի ձեռք: Օծվածը: Իմ համար պատիվ է ու մխիթարանք, որ Աստված պարգևել է մեզ նման հարաբերակցություն:

Quoteմիայն մի բանի վրա կուզեի որ ուշադրություն դարձնեինք՝ մենք պատրա՞ստ ենք համբուրել նաև մեզանից ցացր սոցիալական վիճակում գտնվող մարդու ձեռքը .նույնիսկ մեզանից տկար հավատք ունեցողի ձեռքը(հավատքը շեշտում եմ)Վերջիվերջո Քրիստոնեության կորիզը կայանում է նրանում. որ կարողանանք խոնարհվել մեզանից տկարի դինմաց այլ ոչ հզորի։

Եթե իմանամ, թե ով է ինձնից ցածր... ???: Եթե խոսքը խոնարհության մասին է` ես շատ հեռու եմ այդ առաքինությունից: Ինչպես վերը նշեցի քահանայի օծված աջը պարգև է ինձ համար, որ կարողանում եմ առնչվեմ Աստվածային խորհուրդի հետ:

Quote from: Petros on August 25, 2009, 11:41:06 PM
Դե, համբուրել օծյալի ձեռք: Օծվածը: Իմ համար պատիվ է ու մխիթարանք, որ Աստված պարգևել է մեզ նման հարաբերակցություն:

Հարգարժան Պետրոս.ես էլ կարծում եմ որ ավելի մեծ պատիվը դա հաղորդության գավաթին մոտենալն է.ոտնլվան  է. մկրտությունն է։ Սրանք հստակ սուրբգրային սահմանումներ են. մնացածի մեջ.կարծում եմ մարդկային գործոնը իրենը արել է։
կուզեի նաև քննարկեինք. թէ ի՞նչ է օծությունը.ովքե՞ր են օծյալները.

Quote from: Petros on August 25, 2009, 11:41:06 PM
Եթե իմանամ, թե ով է ինձնից ցածր... ???:

Պետրոս ջան.դրա համար էլ նշեցի. որ սոցիալապես ցածր գտնվող։Որովհետև  առաքյալն էլ է հորդորում որ  մեր ուշադրությունը չդարձնենք միայն արտաքնապես շքեղ և բարձր դիրք գրավող մարդկանց վրա.այլ առաջին հերթին՝ավելի կարիքավորների։

Ամեն ինչ իր տեղն ունի: Պետք չէ Հաղորդության, մկրտության ու ոտնլվայի խորհուրդները համեմատել Ձեռնադրության խորհուրդի հետ, որպեսզի մեկը մյուսից գերակշռել: Ամեն ինչ տրվել է մարդուն, որ մարդ կարողանա փրկության արժանանա: Ձեռնադրության խորհուրդը մարդը չի կարգել: Ինչ վերաբերվեւմ է համբուրելուն, ապա, այո', մարդու ըմբռնւմն է դա: Բայց չէ՞ որ Հաղորդության մասին էլ Տերը Ավետարանում շատ բաներ չի ասել, այլ Սուրբ Հոգու շնորհով է տրվել մեզ: Բարսեղ Մեծն էնպիսի ճառ ունի Հաղոռդության վերաբերյալ, կամ Հովհան Մանդակունին, որ Տերը չի ասել: Բայց էլի այդ ամնենն ընդունվում է, որ Աստծուց է ասված:
Քահանաին որ օծում են, չգիտե՞ք: Ես հիմա ոնց գրեմ էդքա՞ն: Բա որ սայթաքեմ ու ինչ որ բանում սխալվեմ: Լավ է դուք կարդաք Ձեռնադրության խորհուրդի մասին:
Գիտեք Վահան, ինչքան գրում եմ ձեզ, այնքան համոզվում եմ, որ Աջը համբուրելն ինձ համար շատ կարևոր բան է: Բառապաշարս տկարանում է, որ բացատրեմ:
Նաև չթաքցնեմ, որ ակտիվ համբուրողներից չեմ: Կան որոշ հոգևորականներ, որոնք հոգեվորի առաջնորդներ են ու հենց իրենցն էլ համբուրում եմ: Մի խոսքով էս զրույցն ինձ համար օգուտաբեր էր. որոշ սովորույթներ համոզմունք դարձան. Փառք Աստծո...

Quote from: Petros on August 26, 2009, 12:51:15 AM
Գիտեք Վահան, ինչքան գրում եմ ձեզ, այնքան համոզվում եմ, որ Աջը համբուրելն ինձ համար խատ կարևոր բան է:

Դե ուրեմն էլ չեմ գրի։ 21:)

Անկեղծ, շնորհակալ եմ: Ձեր հետ զրուցելիս` բացահայտումներ եղան, որոնք չեմ կարող բացատրել::)
Ի՞նչն է ձեզ վանում համբուրելուց: Դուք ո՞ր եկեղեցուց եք:

Quote from: Petros on August 26, 2009, 01:03:15 AM
Ի՞նչն է ձեզ վանում համբուրելուց:

Ոչինչ էլ չի վանում.ՙամեն ինչ ինձ կարելի է.բայց ամեն բան չէ որ շինություն կբերէ՚  համբուրողին իհարկե ոչ մի վնաս չի լինում.բայց ձեռքը մեկնողը գուցե թէ զգուշանալու կարիք ունի։

Quote from: Petros on August 26, 2009, 01:03:15 AMԴուք ո՞ր եկեղեցուց եք:

Մի եկեղեցի գոյություն ունի.Պետրոս ։Այդ եկեղեցին կարգել է մեր Տեր Հիսուս Քրիստոսը։եթե ինձ մնար.կասեի  ՝ Առաջին դարի Անտիոքի եկեղեցուց եմ։
որն էլ ինձ համար հանդիսանում է համեմատական չափանիշ։

Quote...ձեռքը մեկնողը գուցե թէ զգուշանալու կարիք ունի։

Ինչի՞ց զգուշանա և ինչո՞ւ, ընկեր:

Quote from: Petros on August 29, 2009, 01:22:39 AM

Quote...ձեռքը մեկնողը գուցե թէ զգուշանալու կարիք ունի։

Ինչի՞ց զգուշանա և ինչո՞ւ, ընկեր:

Սեփական անձի փառավորումից

Quote...բայց ձեռքը մեկնողը գուցե թէ զգուշանալու կարիք ունի։

Վահան, նման դեպքի ես դեռ չեմ հանդիպել, որ հոգևորականները ձեռք մեկնեն: Դեռ ավելին, երբեմն լինում է, որ նրանք մի քիչ խուսափում են:
Այնպես որ մեր եկեղեցում նման փառավուրում չի լինում:

Quoteՙամեն ինչ ինձ կարելի է.բայց ամեն բան չէ որ շինություն կբերէ՚

Կարծում եք` օրհնությունը ձեզ վնա՞ս կբերի: