Նախ տեսնենք, թե մարդու կյանքը քանի կերպ ունի
Առաջին` Հոգևոր
Երկորդ` Մտավոր
Երրորդ` Բանական
Չորրորդ` Բնազդական
Հինգերորդ` Զգացական
Վեցերորդ` Ընկերական
Յոթերորդ` Բանավոր
Մանրամասնությունները` հետո /ըստ մեր Եկեղեցու Հայրերի/
ՇՈՒՏՈՎ...
Quote from: Masnaget on February 19, 2008, 01:34:21 AM
Նախ տեսնենք, թե մարդու կյանքը քանի կերպ ունի
Առաջին` Հոգևոր
Երկորդ` Մտավոր
Երրորդ` Բանական
Չորրորդ` Բնազդական
Հինգերորդ` Զգացական
Վեցերորդ` Ընկերական
Յոթերորդ` Բանավոր
Մանրամասնությունները` հետո /ըստ մեր Եկեղեցու Հայրերի/
ՇՈՒՏՈՎ...
Մասնագետ, անհամբեր սպասում ենք 21:):
Մասնագետ ջան ինչու? այս թեման այսպես էլ անավարտ թողեցիր, չէ? որ դա շատ կարևոր է ու լուրջ մտորումների տեղիք կարող է տալ, եթե ոչ ֆորումում, ապա գոնե ինքներս մեր մեջ կփորձենք պարզել, թե որնէ մեր գոյության պատճառը 14:) 14:):
Իսկ այդ հարցում դու հաստատապես կարող ես օգնել` պարզաբանելով մարդու կյանքի կերպերը:Սպասում ենք...մեծ անհամբերությամբ... 30:) 30:)
Quote from: Hasik on August 19, 2008, 04:30:46 PM
Մասնագետ ջան ինչու? այս թեման այսպես էլ անավարտ թողեցիր, չէ? որ դա շատ կարևոր է ու լուրջ մտորումների տեղիք կարող է տալ, եթե ոչ ֆորումում, ապա գոնե ինքներս մեր մեջ կփորձենք պարզել, թե որնէ մեր գոյության պատճառը 14:) 14:):
Իսկ այդ հարցում դու հաստատապես կարող ես օգնել` պարզաբանելով մարդու կյանքի կերպերը:Սպասում ենք...մեծ անհամբերությամբ... 30:) 30:)
Վայ... լրիվ մոռացել էի... 28:) մի երկու օրից կներկայացնեմ
Quote from: Masnaget on August 20, 2008, 11:26:30 PM
Quote from: Hasik on August 19, 2008, 04:30:46 PM
Մասնագետ ջան ինչու? այս թեման այսպես էլ անավարտ թողեցիր, չէ? որ դա շատ կարևոր է ու լուրջ մտորումների տեղիք կարող է տալ, եթե ոչ ֆորումում, ապա գոնե ինքներս մեր մեջ կփորձենք պարզել, թե որնէ մեր գոյության պատճառը 14:) 14:):
Իսկ այդ հարցում դու հաստատապես կարող ես օգնել` պարզաբանելով մարդու կյանքի կերպերը:Սպասում ենք...մեծ անհամբերությամբ... 30:) 30:)
Վայ... լրիվ մոռացել էի... 28:) մի երկու օրից կներկայացնեմ
Չեմ կարողանում բացել այն փաստաթուղթը, որի մեջ գրվել էր պատասխանը: Պարզապես գաղտնաբառը չեմ հիշում: Առայժմ մի քանի հոգու խնդրել եմ զբաղել գաղտնաբառը <կոտրելով>: Ներողություն պատճառած անհարմարության համար: Համոզված եմ` շուտով կկարողանամ տեղադրել նյութը:
Շնորհակալություն
Մասնագետ ջան ի՞նչպես լուծվեց գաղտնաբառի հարցը, 33:) 33:) 33:)
օգնության կարիք կա՞ 17:)
Հուսամ շուտով ամեն ինչ կկարգավորվի...
Quote from: Hasik on September 18, 2008, 11:56:37 PM
Մասնագետ ջան ի՞նչպես լուծվեց գաղտնաբառի հարցը, 33:) 33:) 33:)
օգնության կարիք կա՞ 17:)
Հուսամ շուտով ամեն ինչ կկարգավորվի...
Ինձ թվում է, թե հարցը շատ լուրջ է, որովհետև փաստաթուղթը վարակված էր /ես հակավիրուս չէի օգտագործում/, ինչ-որ անհաջող փորձերից հետո այն բոլոր մասնագետների կողմից ջնջվեց` անվտանգության նկատառումներով: Իսկ ես ունեմ ընդամենը պատասխանի մի մասը /ուրիշ տեղ էի գրել. բայց չգիտեմ` տեղադրեմ, թե ոչ.... մյուս մասերն անհույս են, փաստորեն/.... անհաջող բան ստացվեց: Գուցե հանեն՞ք գրառումները...
Quote from: Masnaget on September 19, 2008, 12:54:15 AM
Quote from: Hasik on September 18, 2008, 11:56:37 PM
Մասնագետ ջան ի՞նչպես լուծվեց գաղտնաբառի հարցը, 33:) 33:) 33:)
օգնության կարիք կա՞ 17:)
Հուսամ շուտով ամեն ինչ կկարգավորվի...
Ինձ թվում է, թե հարցը շատ լուրջ է, որովհետև փաստաթուղթը վարակված էր /ես հակավիրուս չէի օգտագործում/, ինչ-որ անհաջող փորձերից հետո այն բոլոր մասնագետների կողմից ջնջվեց` անվտանգության նկատառումներով: Իսկ ես ունեմ ընդամենը պատասխանի մի մասը /ուրիշ տեղ էի գրել. բայց չգիտեմ` տեղադրեմ, թե ոչ.... մյուս մասերն անհույս են, փաստորեն/.... անհաջող բան ստացվեց: Գուցե հանեն՞ք գրառումները...
Ախր մի քանի օր չարչարվել էի, ահագին 20:) գրել էի.... հիմա ինձ ոչ ոք չի կարող մխիթարել... 14:)
ոչինչ, Մասնագետ ջան, էդպես էլ է լինում, առանց այդ էլ շատ օգտակար այլ հանգամանքներ ունես, կգնանք թեյասրահ ու մի քիչ կերգենք, կմխիթարվենք
Ուզում եմ հայտնել ձեզ` սիրելի հյուրեր, որ երկար խոստացված այս թեման վերջապես պատրաստ է: Որոշ նոթեր ունեի պահպանված, որոշ մտքեր էլ հիշողությմամբ գրեցի, և ստացվեց համարյա այն, ինչ կորցրել էի: Միայն թե մտքերի մեջբերումները կամ վերաշարադրումները դրանից փոքր-ինչ տուժել են, որովհետև հեղինակների անուններն ու գրքերը նույնպես չեմ պահպանել:
Ինչևէ, ահա մարդու կենաց նպատակի ու էության քննության իմ շարադրանքը:
Շնորհակալ եմ համբերության համար:
Առաջին` Հոգևոր
<<Հոգին է կենդանարար>>,- ասում է Ավետարանը: Բայց մարմնում է, որ բնակվում է հոգին: Երբ մարմինն ու Աստծու տված հոգին միանում են, բանական մարդն սկսում է ապրել: Եվ ոչ միայն ուտել, խմել, խոսել, աշխատել, բարկանալ, մեղքեր գործել... Սակայն հոգևորն է, որ մարդուն մարդ է դարձնում. չէ՞ որ անասուններն էլ են ուտում, խմում, գործում և այլն. Իսկ մարդուն հոգին տրվեց` հոգևորով ապրելու համար:
Հոգին իմաստության կարող է կոչել, և մարդ կարող է իմաստնանալ դրանով, ինչպես որ Սողոմոնն է ասում, թե` <Դրա համար էլ աղօթելով խնդրեցի, եւ ինձ իմաստութիւն տրուեց, կանչեցի առ Աստուած, եւ իմաստութեան հոգի եկաւ իմ մէջ>:
Իսկ մարդու համար հոգին ոչ միայն իր մասը պետք է կազմի, այլ նաև իրեն ոգեշնչող, բարուն մղող առաքելությունն իրականացնի: Հոգին չար չէ, այլ մարմինն է մեղքի ձգտում:
Մարդուն հոգի է տրված` նրա ձայնը լսելու, նրանով շարժվելու համար: Քանզի ինչպես Հին Ուխում է ասվում, մարդը ոչ միայն կերակուրով պետք է ապրի. <Տեսէ՛ք, որ կատարուեն ձեզ հաղորդած իմ բոլոր պատուիրանները, որպէսզի ապրէք, բազմապատկուէք, մտնէք ու ժառանգէք այն երկիրը, որ Տէրը երդուեց տալ մեր հայրերին: Յիշի՛ր այն ամբողջ ճանապարհը, որով Տէրը քեզ առաջնորդեց անապատի միջով, որպէսզի քեզ տանջելով փորձի ու իմանայ, թէ ինչ կայ քո սրտում, թէ պահո՞ւմ ես նրա պատուիրանները, թէ՞ ոչ: Նա տանջեց քեզ, սովահար արեց, կերակրեց քեզ մանանայով, որին ծանօթ չէիր, և որին ծանօթ չէին նաև քո հայրերը, որպէսզի քեզ ցոյց տայ, թէ մարդը միայն հացով չէ, որ ապրում է, այլ մարդն ապրում է նաև այն ամէն խօսքով, որ ելնում է Աստծու բերանից: Քո զգեստները չմաշուեցին, քո ոտքերը քառասուն տարի կոշտուկներով չպատուեցին> //ԵՐԿՐՈՐԴ ՕՐԷՆՔ 8:1-4//
Երկրորդ` Մտավոր
Մարդու կենսագործունեությունը ունայն կլիներ, եթե չլիներ միտքը:
Միտքը մարդու համար նույն դերն է կատարում, ինչ նավապետը` նավի համար:
Այլև միտքն է, որ մարդուն կարող է դրդել բարին կամ չարն արարելու: Զգայարաններն ստանում են, միտքը` մշակում, մարմինը` գործում, ինչպես որ Սիրաքն է ասում, <<մարդկանց միտք, լեզու, աչք, ականջ եւ սիրտ տուեց` դրանցով իմացութիւն ստանալու համար>> :
Մեր Տերը բոլոր մարդկանց հավասար է ստեղծում: Կյանքի ընթացքում է, որ մարդ իմաստնանում է, ձեռք բերում փորձառություն, սակայն Աստված մարդուն կարող է նաև իմաստուն միտք պարգևել` տեսնելով նրա ժրաջան աշխատանքը, հավատքը, հավատքի գործերը:
Կարող եք, չէ՞ Սուրբ Գրքից հիշել իմաստության պարգևի դրվագներ...
Մարդ պետք է իր իմաստությունը առաջին հերթին ծառայեցնի Աստծուն, ապա իր նմանին, հետո նոր` իրեն, ինչպես որ Տերը պատվիրեց, թե` <Նախ խնդրեցեք Աստուծո արքայությունը, ապա ամեն բան ավելիով կտրվի ձեզ>: Այլև Տերը կարող է իմաստություն պարգևել` անելու համար այս կամ այն ծառայությունը. <<ինչպէս որ Դանի ցեղից Աքիսամի որդի Եղիաբին, որոնց իմաստուն միտք պարգևեց, որպէսզի սրանք սովորեն ու կատարեն սուրբ գործի համար անհրաժեշտ ամէն տեսակ գործեր` ոստայնանկութիւն անեն կապոյտ, ծիրանի ու կարմիր ներկուած թելերով և բեհեզով, նկարեն, քանդակեն>> //ºÈø 35.34-35//:
Մտավոր գործունեությունը մարդու հետ է մինչև կյանքի վերջը: Սակայն սխալ չի լինի ասել, որ մահվանից հետո էլ մարդը չի դադարում մտածել, տեսնում է, զգում, երկյուղով սպասում Վերջին դատաստանին, հաղորդակցվում, ինչպես որ մեր Տերը աղքատ Ղազարոսի առակով ցույց տվեց դա:
Մտավոր շարունակական գործունեությունը մարդու համար կարող է լինել առաջադիմելու, զարգանալու գրավական, ինչպես որ Սողոմոնն է ասում, <իմաստունն ավելի իմաստուն> կդառնա. <<Ճանաչել իմաստութիւնն ու խրատը, իմանալ հանճարի խօսքերը, ընկալել խօսքի բարդ դարձուածքները, հասկանալ ճշմարիտ արդարութիւնը եւ ուղղել իրաւունքը` պարզամիտներին խորագիտութիւն եւ երիտասարդներին միտք ու հանճար տալու համար, որպէսզի, դրանք լսելով, իմաստունն աւելի իմաստուն լինի, իսկ հանճարեղը առաջնորդութիւն ստանայ, թափանցի առակների եւ խորին ասոյթներիմէջ, իմաստունների ճառերի եւ նրանց այլաբանութիւնների մէջ>> //Առակ. 1.2-6//:
Երրորդ` Բանական
Մարդն իր ամբողջության մեջ միայն բանականություն չէ, սակայն արդեն երկար դարեր նա իրեն կոչում է homo sapiens բանական արարած, քանզի մարդը չի էլ կարող պատկերացնել իր գոյությունը` առանց բանականության: Բանականությամբ է պայմանավորված մտածողությունը, խոսքը, ուստի կենդանական աշխարհի բոլոր ներկայացուցիչներին մարդն անվանել է անասուն` ի տարբերություն ասուն` խոսող, բանականություն ունեցող մարդու:
Բանականությունը մարդու մեջ աստվածայինի ներկայությունն է, կնիքը, Աստուծո պատկերը մարդու մեջ: Եվ ոչ մի պատահականություն չկա այն իրողության մեջ, որ Աստածաշունչն ասում է. <Երանի~ այն մարդուն, որ կը վախճանուի իմաստութեամբ, կը խօսի իր բանականութեամբ եւ իր մտքով կը թափանցի նրա gաղտնիքների մէջ> (Սիրաք 14. 22), նաև Հոբն է ասում. <Ես ունկնդրելու եմ իմ ակնածալից խրատին, եւ իմ բանականութեան ոգին է, որ պատասխան է տալու ինձ> (Հոբ, 20): Բանական կերպը մարդու մեջ քրիոստոնեությունը համարում է նաև նրա գործունեությունն ընդհանրապես: Այսպես, <բանական արարած> նաև նշանակում է նաև գործուն, գործունյա` ասված մարդու համար:
Չորրորդ` Բնազդական
Բանական մարդկության պատմության ընթացքում եղան մարդիկ, որոնք մարդու մեջ բանականից զատ բնազդականը տեսնելով կառչեցին բնազդից... բազմանալու բնազդ, խաղալու բնազդ, և այլն: Նույնիսկ կտրուկ արտահայտություններ եղան. <Մարդը միայն այն ժամանակ է մարդ, երբ խաղում է>... Եղան մարդիկ, որ հիմնականը համարեցին սեռական բնազդը և դրա դեմ գործելը կարծեցին <արմատ ամենայն չարեաց>, իսկ հագուրդ տալը արարելու, ստեղծելու խթան. Խոսքս հոգեվերլուծության մեջ շրջանառող <թանատոսի> և <էրոսի> մասին է:
Քրիստոնեությունը, մարդու մեջ բնազդականը չմերժելով հանդերձ, /բնազդ բառը ստուգաբանելո որպես բնությունից ազդված/ միայն բնազդով ապրող մարդու մեջ տեսնում է աստվածայինի եղծումը:
Հինգերորդ և վեցերորդ` զգացական և ընկերական
Բանականությունից ոչ պակաս մարդուն զարդարում է և վեհացնում մարդկային հոգու զգացական կողմը, քանզի զգացմունքայնության շնորհիվ է մարդը կարողանում հավատալ, հուսալ, սիրել... Հավատ, որով լուսավորվում է իմացականությունը, բանականությունը: Հույս, որ <երբեք չի ամաչեցնում>, - և սեր, որ մարդկանց անապատ հոգիները բուրաստանի է վերածում, և որով Աստված մարդուն աստվածացնելու համար մարդացավ:
Զգում ենք քաղց, ծարավ, ատելություն, բարություն, նախանձ և այլն: Սուրբ Գիրքն ասում է. <Այնժամ պիտի ամաչի նրանց հեթանոս սիրտը, և իրենք պիտի զգան իրենց գործած մեղքերի ծանրութիւնը> /Ղևտ. 26/: Մարգարեն էլ թե` <Եթէ քաղց զգամ, քեզ բան չեմ ասի, քանզի իմն է աշխարհն իր ամբողջութեամբ> /Սաղմ 49. 12/:
Մարդը կարիք ունի իր նմանի սերը վայելելու և սեր տալու, կարիք ունի ընկերոջ, ընկերային կյանքի. Չէ՞ որ մարդու բանականության, բնազդի և զգացմունքների արժեքը ոչինչ կլինի, եթե մարդը չհաղորդակցվի իր նմանի հետ` սկսած երկու անձանց միջև հարաբերությունից մինչև ամուսնական, ներընտանեկան, համայնքային, ներազգային ու միջազգային հարաբերությունները: Իսկ սրանց բացակայությունն ամենամեծ պատիժներից մեկը կլինի, ինչպես որ եղավ հնում. <Արի իջնենք և խառնենք նրանց լեզուն այնպէս, որ ոչ մէկը չհասկանայ իր ընկերոջ ասածը> /Ծննդ. 11.7/:
Կարևոր է արդարության սկզբունքը և սիրո օրենքը. <Քո ընկերոջը մի՛ զրկիր իր իրավունքից և նրա ունեցածը մի՛ յափշտակիր> /Ղևտ. 19.13/:
Եթե հավատում ենք, որ բոլորիս Հայրը նույն Աստված է, համբերող և խրատող լինենք մեզ նմանի սայթաքումների նկատմամբ, օգնող և ապրումնակցող իր տկարության մեջ, որպեսզի հայտնի լինի, որ Աստուծո զավակ ենք և ճանաչում ենք Նրան: Սիրենք մեր ընկերոջը մեր անձի պես և Աստծուն` մեր ողջ հոգով, մտքով և սրտով:
Յոթերորդ` Բանավոր
Մարդու բանավոր էությունը պայմանավորված է հենց իր տեսակով` ասուն, սակայն ի տարբերություն <բանական> բառի`բանավորը <խոսքային> էլ է նշանակում:
Մարդուն միտքը, մտածողությունը տրված են իր նմանի հետ հաղորդակցվելու համար: Սակայն աստվածային պատվիրանն ասում է, որ մարդն իր նմանին սիրելով է միայն, որ կճանաչի և կսիրի Աստծուն, Որին <չի տեսնում>: Մի պատվեր, որ հազիվ թե կատարվում է:
Մեզ Արարիչը տվեց խոսելու ունակություն, ինչպես Բարսեղ Կեսարացին գրում է. <Մեզ ստեղծող Աստված տվել է մեզ խոսքի գործածությունը, որպեսզի միմյանց հայտնենք մեր սրտի խորհուրդները և ունենալով ընդհանուր բնություն` յուրաքանչյուրս փոխանցենք մերձավորին` սրտից` որպես գանձարանից, դուրս հանելով ծածուկ խորհուրդները>: Հստակ է, որ Աստծո խոսքին ոչ մի մարդկային խոսք չի կարող հասնել, քանի որ Աստված ամենակարող է, և Նրա միջոցով կատարվող ամեն երևույթ մարդը չի կարող փոխել, քանի որ Աստված այդպես ցանկացավ (Սբ. Բարսեղ Կեսարացի <Նայիր քեզ>, Գանձասար Է, Երևան 2002թ., էջ 218):
Նախահայր Ադամի մեջ նույնպես բնակվում էր բանը կամ խոսքը, սակայն ի տարբերություն Որդու, Ադամի մեջ բնակվում էր Աստծո Հոգին, իսկ Որդու վերաբերյալ ասված <Բան>-ը հենց Ինքն էր` Որդին: Ադամի մեջ <Բան>-ը, այսինքն` Աստծո Հոգին, նրա համար էր, որպեսզի նա ճանաչեր իրեն շրջապատող ամեն ինչ, եթե չլիներ Աստծո Հոգին, որպես ճանաչողության միջոց նա չէր կարող կենդանիներին անվանակարգեր, և կլիներ նրանց նման, քանի որ մարդը կենդանուց տարբերվում է իր բանականությամբ և իր մեջ կրում է Աստծո պատկերը, որովհետև Աստված իր պատկերով և նմանությամբ ստեղծեց մարդուն (Ծնն. 1:26):
Ներհասարակական կյանքի մեջ ամեն մի նոր շարժում խոսքով է սկսվում: Նախքան կյանքի մեջ մի նոր փոփոխություն ընկնելը, փոփոխություն է լինում մտքի մեջ, արծարծվում և ընդունելություն է գտնում նոր գաղափարը: Բայց այդ փոփոխությունները շատ ավելի հեշտությամբ են կատարվում տեսական աշխարհում, քան թե իրականության մեջ, մինչև որ գաղափարը մարմնանա, խոսքը գործ դառնա, երբեմն շատ տարիներ, մինչև իսկ դարեր են պետք (Կարապետ եպիսկ. Տէր Մկրտչյան <Քրիստոնեության իսկությունը>, Անթիլիաս Լիբանան 1993թ., էջ 228-229):
Եթե ինձ հարցնեին, թե ո'ր բանավոր պատվիրանն է, որ ամենից շատ անտեսվում է մարդկանցից, և որի կարիքը շատ ունեն մարդիկ, կասեի` սիրեցեք զմիմյանս:
Հարգելի Մասնագետ!
Դուք ասում եք. "Երբ մարմինն ու Աստծու տված հոգին միանում են"... Իսկ ավելի
ճիշտ չէր լինի ասել. երբ հոգին ու Աստծո տված մարմինը միանում են... և այլը:
Չէ որ հոգին է, որ անմահն է ու հավերժը:
Եթե իրոք այնպես է, ինչպես Դուք եք ասում, ուրեմն ինչպես կարելի է այդ խեղճ ու կրակ մարմնի վրա այդքան պահանջներ դնել, և դնելն էլ բավ չէ կարծես, պահանջել նրանց կատարումը, հակառակ դեպքում սպառնալ նրան բոլոր հնարավոր և անհնար արհավիրքներով... Այդ խղճուկ, ընդամենը մի 60-80 տարվա կյանք ունեցող մարմնի ուսերին բարդել ամբողջ հավերժությունը... Պատկերացնում? եք, թե ինչ ահռելի ծանրության տակ պետք է անցնի խեղճ մարմնի չնչին կյանքը: Միթե դա է սիրող Հոր (Աստված) վերաբերմունքը (կամ նվերը) իր զավակի (մարմին) նկատմամբ...
Իսկ գուցե ամեն ինչ ավելի հասարակ է ու ավելի հասկանալի?: Գուցե իրոք հոգուն է, որ տրվել է մարմինը , փորձի համար, որպեսզի նա - հոգին - փորձով, ֆիզիկապես, ապրի և հասկանա, թե ով է նա, ինչի համար է նա և ուր է գնում նա..?
Հարգանքներս:
Quote from: Samvel on November 01, 2008, 01:59:55 PM
Հարգելի Մասնագետ!
Դուք ասում եք. "Երբ մարմինն ու Աստծու տված հոգին միանում են"... Իսկ ավելի
ճիշտ չէր լինի ասել. երբ հոգին ու Աստծո տված մարմինը միանում են... և այլը:
Չէ որ հոգին է, որ անմահն է ու հավերժը:
Եթե իրոք այնպես է, ինչպես Դուք եք ասում, ուրեմն ինչպես կարելի է այդ խեղճ ու կրակ մարմնի վրա այդքան պահանջներ դնել, և դնելն էլ բավ չէ կարծես, պահանջել նրանց կատարումը, հակառակ դեպքում սպառնալ նրան բոլոր հնարավոր և անհնար արհավիրքներով... Այդ խղճուկ, ընդամենը մի 60-80 տարվա կյանք ունեցող մարմնի ուսերին բարդել ամբողջ հավերժությունը... Պատկերացնում? եք, թե ինչ ահռելի ծանրության տակ պետք է անցնի խեղճ մարմնի չնչին կյանքը: Միթե դա է սիրող Հոր (Աստված) վերաբերմունքը (կամ նվերը) իր զավակի (մարմին) նկատմամբ...
Իսկ գուցե ամեն ինչ ավելի հասարակ է ու ավելի հասկանալի?: Գուցե իրոք հոգուն է, որ տրվել է մարմինը , փորձի համար, որպեսզի նա - հոգին - փորձով, ֆիզիկապես, ապրի և հասկանա, թե ով է նա, ինչի համար է նա և ուր է գնում նա..?
Հարգանքներս:
Հարցը մի քանի կողմեր ունի: Նախքան հարցին պատասխան տամ, խնդրեմ, ասացեք, թե կա՞ մի բան, որ Աստված չի ստեղծել, և կա՞ մի բան, որ Աստծո թողտվությամբ չէ:
Պատասխանեք միմիայն երկար մտածելուց հետո: Պատասխանը պետք է լինի կա՛մ այո, կա՛մ ոչ: Այս երկուսից մեկն անպայման հնչեցրեք` առանց որևէ բացատրության:
Ռուսներն ասում են, որ հարցին հարցով պատասխանելը հրեաներին է յուրահատուկ: Բայց ինչևէ, շնորհակալ եմ չը -պատասխանի համար: Ամենակարևորը, որ իմ փորձը խոսակցել ձեզ հետ ապարդյուն չանցավ: Հուսամ, որ մեր ծանոթությունը կշարունակվի:
Ձեր հարցի պատասխանը - իհարկե - ոչ: Իսկ ինչու մտածել երկար: Միթե ընդհամրապես մտածել է պետք այդ հարցին պատասխանելու համար:
Սակայն, եթե մոտենանք Ձեր ասած "մի քանի կողմերի" կողմից և ասենք. "Մյուս կողմից - Աստված ինքն իրեն չի ստեղծել", - ուրեմն, իմ կարծիքով, ստացվում է, որ Նա ոչինչ չի ստեղծել, քանզի իմ հաստատուն համոզվածությունը կայանում է նրանում, որ ամեն ինչն է - Աստված:
Շնորհակալություն:
Quote from: Samvel on November 02, 2008, 02:42:01 AM
Ռուսներն ասում են, որ հարցին հարցով պատասխանելը հրեաներին է յուրահատուկ: Բայց ինչևէ, շնորհակալ եմ չը -պատասխանի համար: Ամենակարևորը, որ իմ փորձը խոսակցել ձեզ հետ ապարդյուն չանցավ: Հուսամ, որ մեր ծանոթությունը կշարունակվի:
Ձեր հարցի պատասխանը - իհարկե - ոչ: Իսկ ինչու մտածել երկար: Միթե ընդհամրապես մտածել է պետք այդ հարցին պատասխանելու համար:
Սակայն, եթե մոտենանք Ձեր ասած "մի քանի կողմերի" կողմից և ասենք. "Մյուս կողմից - Աստված ինքն իրեն չի ստեղծել", - ուրեմն, իմ կարծիքով, ստացվում է, որ Նա ոչինչ չի ստեղծել, քանզի իմ հաստատուն համոզվածությունը կայանում է նրանում, որ ամեն ինչն է - Աստված:
Շնորհակալություն:
Սամվել. ես դեռ չեմ պատասխանել:
42:)սպասեք.սպասեք։մի շտապեք՝այո կա մի բան.որ Աստված չի ստեղծել։դա մեղքն է։
Ճիշտ եք, կա մի բան, որ Աստված չի ստեղծել - դժողքը:
խոսքերս մի ծռիր՜.ես դժոխքի անուն չեմ տվել։
Իհարկե, Դուք դժողքի մասին չեք ասել: Ես թութակի հատկություն չունեմ: Դա իմ ասածն է, և ոչ թե - Ձեր:
Quote from: Samvel on November 01, 2008, 01:59:55 PM
Հարգելի Մասնագետ!
Դուք ասում եք. "Երբ մարմինն ու Աստծու տված հոգին միանում են"... Իսկ ավելի
ճիշտ չէր լինի ասել. երբ հոգին ու Աստծո տված մարմինը միանում են... և այլը:
Չէ որ հոգին է, որ անմահն է ու հավերժը:
Եթե իրոք այնպես է, ինչպես Դուք եք ասում, ուրեմն ինչպես կարելի է այդ խեղճ ու կրակ մարմնի վրա այդքան պահանջներ դնել, և դնելն էլ բավ չէ կարծես, պահանջել նրանց կատարումը, հակառակ դեպքում սպառնալ նրան բոլոր հնարավոր և անհնար արհավիրքներով... Այդ խղճուկ, ընդամենը մի 60-80 տարվա կյանք ունեցող մարմնի ուսերին բարդել ամբողջ հավերժությունը... Պատկերացնում? եք, թե ինչ ահռելի ծանրության տակ պետք է անցնի խեղճ մարմնի չնչին կյանքը: Միթե դա է սիրող Հոր (Աստված) վերաբերմունքը (կամ նվերը) իր զավակի (մարմին) նկատմամբ...
Իսկ գուցե ամեն ինչ ավելի հասարակ է ու ավելի հասկանալի?: Գուցե իրոք հոգուն է, որ տրվել է մարմինը , փորձի համար, որպեսզի նա - հոգին - փորձով, ֆիզիկապես, ապրի և հասկանա, թե ով է նա, ինչի համար է նա և ուր է գնում նա..?
Հարգանքներս:
Ահավասիկ տալիս եմ պատասխանի մի մասը, իսկ մյուս մասը կտեղադրեմ մի քանի օրից:
Երբ ասում ենք, թե մենք բանական արարածներ ենք, հասկանում ենք նաև հոգևորը, քանզի հոգևորը մարմնի համար առաջնահերթ է, և հոգով է, որ մարդ տարբերվում է մյուս արարածներից: Առաքյալն էլ շեշտում է այդ հայտանիշը. <<Միայն թէ Աւետարանին արժանի ձեւով ընթացէք, որպէսզի ձեզ տեսնելու գամ թէ հեռու լինեմ, լսեմ ձեր մասին, որ հաստատուն էք մնացել մէկ հոգով եւ որպէս մէկ շունչ պայքարում էք Աւետարանի հաւատի համար>>:
Մենք արարածների տեսակները հաշվում ենք ըստ իրենց և միայն իրենց բնորոշ հատկանիշներով` թռչուններին` թևերով, եղջրավորներին` եղջյուրով, որոշներին` գլուխներով ու հատով: Եվ միայն մարդու համար է, որ գործածում ենք հոգի բառը` չորս հոգի, հինգ հոգի և այլն: Ասել կուզի, թե դրանով առաջնահերթ հոգուն ենք ընդունում ու նախապատվում:
Աստված հողեղեն մարդուն կենդանության շունչ տվեց, իսկ հոգևոր մարդուն ցույց տվեց Իր պատվիրանները, որպեսզի նա անսա ու կատարի: Աստ` մարդուն ամենը տրված է Աստծուց:
Տանջանքն առաջին մարդուն հենց այնպես չի տրվել: Տրվել է որպես մեղքի հետևանք: Սա նշանակում է, որ մարդու մեջ չարը ինքնագո չէ, այլ բարու պակասություն: Եթե մարդու մեջ բարին պակասում է, չարն է նրա տեղը լրացնում` նման այն խոսքին, թե` <<ձեր ոսոխը` սատանան, մռնչում է առիւծի պէս, շրջում եւ փնտռում է, թէ ում կուլ տայ>>:
Ուրեմն մենք, շեշտելով հանդերձ մարմնի նշանակությունը, չպետք է անտեսենք հոգու դերը մեր կյանքում: Հետևաբար հարկ է բանաձևել, որ թե՛ հոգին, թե՛ մարմինը Աստուծո տվածն են, իսկ որևէ մեկին առաջնահերթություն տալը պայմանավորված է որոշակի քարոզչական նկատառումներով:
Մարմնական փորձություններից չպետք է խուսափել: Որովհետև քրիստոնեության վարդապետություններից մեկը հենց դրանք են: Դրանց մասին են խոսում նահապետները, մարգարեները, Քրիստոս Ինքը, ապա առաքյալները, ճգնավորներն ու Եկեղեցու հայրերը` վարդապետները:
Շնորհակալ եմ, հարգելի Մասնագետ, համառոտ և հետաքրքիր պատասխանի համար: Անհամբեր սպասում եմ շարունակությանը: Իսկ մինչ այդ կփորձեմ պատրաստել Ձեր համար իմ կարծիքը, - այս անգամ, կներեք, սկզբում թղթի վրա, քանզի, թվում է, թե մի հետաքրքիր բան կարող է ստացվել մեր այս երկխոսությունից: Մի խնդիրք ունեմ Ձեզ. երբ ցիտատներ եք բերում Աստվածաշնչից կամ Կտակարանից, խնդրում եմ, հնարավորին չափ նշեք, թե որտեղից են: Ցավոք, ես անգիր չեմ հիշում նրանք, իսկ երբեմն ցանկություն է լինում տեսնել, ինչպես ասում են (կարող է չեն ասում) միսը - պղնձի մեջ, որպեսզի հասկանալի լինի, թե ինչ ճաշից է հանված:
Հա, մի բան էլ եկավ միտքս: Եթե իրոք, սկսվել է մի երկխոսություն (հուսով եմ սկսվել է), ուրեմն դերերն էլ պետք է բաժանել քիչ ավելի արտահայտիչ: Դուք, օրինակ, արդեն ունեք Ձեր արտահայտիչ անունը - "Մասնագետ": Եվ Ձեզ արժանի ընդդիմախոս (օպոնենտ)լինելու համար ես էլ կարիք ունեմ ինչ-որ մի անունի: Որոշեցի վերցնել "Սկսնակ" անունը: Մտածում էի ավելի "Լյուբիտել" բառի մասին, բայց հայերեն մի քիչ անհասկանալի է հնչում - "Սիրող": Այնպես որ - "Սկսնակ": Կարծում եմ, սա է ամենահարմարը: Վաղվանից: Եթե դեմ չեք:
Հիմա կասեք, թե մի երկու տող պիտի տեղադրի, բայց ծուլանում է Մասնագետը: Իրականում պատասխանի երկրորդ մասը հասկանալու համար մի քիչ պետք է նախապատրաստվել:
Ուստի
Մինչ երկրորդ մասը տեղադրեմ, խնդրում եմ, կարդացեք 5:)Սամվել սարկավագի ավարտաճառը այստեղ` Լուսամուտի գրադարանում http://www.lusamut.net/files/level1/SamvelKiankImast.pdf: Այն կյանքի իմաստի մասին է:
Շատ լավ: Շնորհակալ եմ, որ այսքան սպասեցիք նվաստիս:
Մարդու կյանքում հանդիպում են դեպքեր և իրադարձություններ, որոնք ստիպում են նրան մտածել, թե Աստված անարդար է: Որոշներ էլ առաջ են գնում, թե` Աստված չկա: Մի այլ խումբ էլ ասում է, թե Աստված չի նկատում մարդու և ազգի դժբախտությունները և չի պատժում անարդարին:
Մարդը չի կարող տեղավորել Աստծո մասին ողջ գիտությունը, այդ գիտության ծավալը, որովհետև մարդը բանական է ու շատ հաճախ դա սահմանափակ մտածողության պատճառ է դառնում: Իսկ օրինակ անբանները, ինչպես կենդանիները, ու անմարմինները, ինչպես հրեշտակները, - մտածելու տեղ չունեն, քանի որ գիտեն, որ իրենց ստեղծել է Արարիչը: Եվ չեն ասում, որովհետև մարդուն իրենցից առավել են կարծում, բայց չգիտեն, որ մարդ իր տրամաբանությունն օգտագործում է աստվածմերժության համար: Մի՞թե մարդ կարող է չափել անչափելին: Ոչ, իհարկե: Անչափելիի մասին կարող է դատողություններ անել, ինչպես, օրինակ, շինությունը տեսնելով շինողին ենք պատկերացնում, նկարը տեսնելով նկարչին ենք պատկերացնում:
Բայց կարո՞ղ ենք հարցնել հեղինակին, թե ինչո՞ւ այդպես հեղինակեց: Ոչ: Ո՞վ է նա: Աստված անքննելի է: Հետևաբար հարկավոր է չքննել բարությունն ու արդարությունը Նրա, ով մեզ բարի ու արդար ստեղծեց, բայց մենք չարացանք ու անարդար դարձանք: Ո՞վ է մեղավոր: Բոլորս:
Քրիստոսի պատվիրանները միակողմանի չեն, այլ ուղղված են հասարակության բոլոր անդամներին, հետևաբար հարկավոր է <վարակվել> այդ պատվիրաններով ու տարածել դրանք: Չէ՞ որ վատ խոսքով ու գործով մենք մեզ կվնասենք, իսկ մյուսներին գայթակղության առիթ կտանք:
Պատվիրանների կատարումը միանգամից չի լինում: Եթե մկրտված եք, ապա դա առաջին քայլերից մեկն է: Հաջորդ քայլը խոստովանահոր պատվիրանները լսելն է: Կյանքում քայլ առ քայլ կատարելով Քրիստոսի պատվիրանները` կարող ենք նկատել, որ մարմինն այնքան էլ <խեղճ ու կրակ չէ>, բոլորովին:
Ո՞ր պատվիրանն է դժվար:
QuoteՄարդը չի կարող տեղավորել Աստծո մասին ողջ գիտությունը, այդ գիտության ծավալը, որովհետև մարդը բանական է ու շատ հաճախ դա սահմանափակ մտածողության պատճառ է դառնում:
"Նոր Դարն" ասում է, որ սրա վրա են հիմնված մեր հիմնական պրոբլեմները: Փորձեմ բացատրել:
Մենք այնքան ենք հեռացել մեր էությունից, որ մոռացել ենք, որ մեր հիմնական, առաջնահերթ մասը - մեր հոգին, - աստվածային ծագում ունի: Որ այն ոչ թե կերտված է Աստծո կողմից, ինչպես մեր մարմինը - կավից, այլ որ այն հենց Իր, Աստծո մասնիկն է - մեր մեջ: Եվ ժամանակն է, որ մենք վերհիշենք մեր աստվածայնությունը: ՈՒ հենց որ սկսեցինք վերհիշել, մեր պրոբլեմները կթողնեն մեզ և մենք ավելի ու ավելի ծավալուն կըմբռնենք այդ "Աստծո մասին գիտությունը":
Quoteնկարը տեսնելով նկարչին ենք պատկերացնում
Չեմ կարծում, որ այսօր ճիշտ է հետևել այդ գաղափարին: Քանզի, ուզենք թե չուզենք, օր օրի վրա հոգին առաջնահերթ իր տեղն է գրավում մեր կյանքի մեջ, ամեն ինչ չէ, որ համապատասխանում է իր արտաքին տեսքին: Ամեն փայլող բանի չի կարելի արև անվանել: Թե չէ պատկերացրեք, օրինակ, թե ինչպիսին պետք է պատկերացնեինք մենք այսօր "Սև քառակուսին" նկարող նկարիչ Կազիմիր Մալևիչին: Լավագույն դեպքում երևի նարդու զառ արտաքինով, այդպես չէ?
QuoteԲայց կարո՞ղ ենք հարցնել հեղինակին, թե ինչո՞ւ այդպես հեղինակեց: Ոչ: Ո՞վ է նա: Աստված անքննելի է:
Անշուշտ, կարող ենք: Եվ միշտ էլ հարցնում ենք մեր կյանքի տարբեր ժամանակահատվածներում, եթե ոչ միշտ, գոնե ինչ-որ կարևոր ակնթարթներում: Հարցնում ենք միշտ, բայց ըստ մեր հաստատ համոզմունքի, որ Նա վերջին անգամ մեզ հետ խոսել է երկու հազար տարի առաջ, - չենք լսում Նրա տված պատասխանները: Իսկ Նա պատասխանում է մեզ: Ամեն օր: Ամեն ժամ: Ամեն ակնթարթին, երբ մենք Նրան ենք ուղղում մեր հարցը: ՈՒղղակի մենք կորցրել ենք մեր լսելու հատկությունը:
Իսկ հեռու գնալ պետք չէ: Կարող եք ուղղակի մեկ անգամ ևս կարդալ Արսեն Սարկավագի դևիզը.
QuoteԵթե երբևիցե ինչ-որ բան ցանկանաս, ողջ Տիեզերքը նպաստելու է քո ցանկության կատարմանը:....Մարդը միշտ ամեն ինչ ունի, որպեսզի իր երազանքն իրականություն դարձնի:
ՊԱՈՒԼՈ ԿՈԵԼՅՈ
QuoteՈ՞ր պատվիրանն է դժվար:
Երբ մի այտիդ ապտակում են, իսկ դու մյուսը պետք է դեմ տաս:
Ես այսպես եմ հասկանում, որ ապտակն այստեղ դիտվում է որպես բացասական մի վարմունք, այդպես չէ? ՈՒրեմն, եթե մեկն ինձ ապտակում է, նշանակում է, որ նա վատ արարք կատարեց իմ հանդեպ, ճիշտ է? ՈՒրեմն, նա արդեն ընկել է իմ առաջ, այսինքն մենք արդեն կանգնած ենք տարբեր աստիճանների վրա, նա ինձանից մի աստիճան ցածր է կանգնած: Հիմա ես դեմ եմ տալիս երկրորդ այտս, - ինչի համար? Որպեսզի նա մեկ աստիճան ևս ընկնի իմ առջև? Կրկնակի ցածրանա?
Միթե դա է իմ քրիստոնեական մարդասիրությունը?..
:)