Այս միջոցին տեղի ունեցած նահատակութեանց աւանդութիւնները լրացնելու համար, պէտք է յիշենք ինչ որ վերագոյնդ (§ 26) ակնարկեցինք Սուկաւէտի մարտիրոսներուն վրայ։ Վկայաբանութիւնը իբր ժամանակագրական նշան ցոյց կու տայ Պարսից Շապուհին թագաւորելը, Հայոց Խոսրովին սպանուիլը, Պարսից բանակին Հայաստան արշաւելը եւ նորէն իր երկիրը դառնալը (ՍՈՓ. ԺԹ. 34), որք երրորդ դարուն վերջերը տեղի ունեցան։ Իբրեւ ասոնց մերձաւոր մի եղելութիւն կը խօսուի Սուքիասանց գլխաւորին բերնով, թէ եկեսցէ այլ մշակ զօրագոյն քան զմեզ, նա կործանեսցէ Բագուանայ բագինը, ակնարկելով Լուսաւորչին (ՍՈՓ. ԺԹ. 38)։ Ասոնց վրայ աւելցնելով վկայարաներէն ոմանց վկայից թիւը մինչեւ 364 բարձրացնելը, յարմարագոյն կը սեպենք ըսել, թէ նախապէս Սուկաւէտի վրայ նահատակուած 17 մարտիրոսներէն զատ, Տրդատի հրովարտակին վրայ նոր խումբ մըն ալ նահատակուեցաւ նոյն Սուկաւէտի վրայ, ուր քրիստոնեաներ փախած ու առանձնացած էին, հոն գտնուող ճգաեւորներուն մօտ, եւ որք տեղւոյն նույնութենէն Սուքիասանց անոնով ճանչուեցան։